listopad 2006 I okladka ready - Puls UM

Puls AM 

SPIS TREŚCI 

Drodzy Czytelnicy! 

Listopad zwykle kojarzy 

mi się z melancholią. Deszcz, 

wiatr, spadające liście i przeszywające 

zimno... Ale nie 

tym razem :0) U nas w Redakcji 

istna wiosna! Sporo 

się zmienia!!! 

Przede wszystkim miło 

mi Was poinformować, że 

zwiększyliśmy nakład do 3000 egzemplarzy!!! Mamy nadzieję, 

że teraz już dla wszystkich starczy „Pulsu AM”. 

Po zmianie szaty graficznej ruszyliśmy także z nową 

stałą rubryką – „Wariograf”. Poddajemy „badaniu” ciekawe 

i lubiane osobistości z naszej Uczelni. Każdy odpowiada na 

taki sam zestaw pytań. W tym miesiącu wyjątkowo prezentujemy 

aż dwie osoby: prof. dr. hab. Wojciecha Cichego i dr. 

med. Jana Jaroszewskiego. Od razu napiszę, że kolejność 

prezentacji będzie przypadkowa. Jeśli chcielibyście, byśmy 

poddali „badaniu” kogoś szczególnego, dajcie znać. Zachęcam 

także wykładowców i asystentów do dobrowolnego 

zgłaszania się do nas :0) 

Rzadko się nam zdarza, że nie możemy zamieścić 

wszystkich nadesłanych tekstów. Tym razem tak się stało, 

dlatego część artykułów przeznaczonych na numer listopadowy 

zmuszeni jesteśmy opublikować w grudniu. Za 

miesiąc także uruchomimy nową rubrykę, ale na razie nie 

powiem nic więcej, by nie psuć Wam niespodzianki. 

W tym numerze także publikujemy wyniki pierwszej 

edycji Konkursu FOTO. Zdradzę Wam, że opinie były bardzo 

podzielone. Zliczyliśmy głosy i wyłoniliśmy zwycięzcę. 

Przypominam, że w czerwcu wybierzemy fotkę roku. 

Zachęcam do sprawdzenia własnych sił! Każdy ma szansę. 

Szczegółów szukajcie na naszej stronie www.pulsam.pl. 

Jeżeli macie jakiś ciekawy pomysł, chcielibyście coś 

napisać, poznać niezwykłych ludzi (zajrzyjcie do artykułu 

– Prawdziwe oblicze „Pulsu AM”) lub się do nas przyłączyć 

– serdecznie ZAPRASZAM! Dorota Karmowska 

“Puls AM” Gazeta Studentów Akademii Medycznej w Poznaniu 

Redaktor Naczelna: 

Dorota Karmowska, karmowska@tlen.pl 

Z-ca Redaktor Naczelnej: 

Maciej Tomczak, czamuko@gmail.com 

Sekretarz: 

Aleksandra Suchecka, jogi9@wp.pl 

Redaktor Techniczny: 

Hubert Kowalewski, iblis85@wp.pl 

Spis treści 

MIKROSKOP....................................................................4 

– Testy z wykorzystaniem krwi 

– Ocena densytometryczna u nastolatków 

– Polscy naukowcy tropią raka prostaty 

Rekrutacja 2006/2007........................................................5 

Wariograf ...........................................................................6 

– prof. dr hab. Wojciech Cichy 

– dr med. Jan Jaroszewski 

Prawdziwe oblicze „Pulsu AM”........................................8 

– czyli kto jest kim w Redakcji 

XLI Ogólnopolski Konkurs Prac Magisterskich WF......10 

Pharmacy party................................................................11 

Konkurs FOTO................................................................11 

RUSS okiem studenta pierwszego roku..........................12 

Otrzęsiny 2006.................................................................12 

Chcesz wygrać książkę?..................................................13 

– Ogłoszenia RUSS 

„Jestem Erasmusem”.......................................................14 

„Przez trudy do gwiazd”..................................................15 

„Spójrz mi głęboko w oczy, a powiem ci”…..................16 

– rozmowa z irydologiem 

„Byłem w armii!!!”..........................................................20 

– relacja z wojska 

„Jestem ruchomym celem!”.............................................23 

„...Jesteśmy truci na wielką skalę...”...............................24 

– Rozmowa z Janem A.P. Kaczmarkiem 

Doktor Miś Dzieciom......................................................26 

„Co w klubie piszczy?” – cz. XIV...................................27 

– „Scena pod Minogą” 

Muzyka filmowa..............................................................28 

– „An inconvenient truth” 

Humor..............................................................................30 

Krzyżówka.......................................................................32 

Grafik: 

Maciej Chojnacki, Przemek Kożuch 

Fotograf: Karolina Dwornik, Iza Filut 

Kolegium Redakcyjne: 

Łukasz Knap, Katarzyna Kosicka, Maciej Mączyński, 

Marta Mozol, Iza Skibińska, Łukasz Waligórski 

Współpracownicy: 

Piotr Chomiak, Michalina Kazyjaka, Tomasz Kuszczak 

Adres Redakcji: ul. Przybyszewskiego 39, DS. „Eskulap”, pok. 3 (obok administracji), 60-356 Poznań, tel. (061) 658-44-35, 

e-mail: pulsam@amp.edu.pl, www.pulsam.pl 

Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania i audiustacji tekstów oraz zmiany ich tytułów. 

Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za fantazję reporterów. Nadesłanych tekstów nie zwracamy. 

Druk: Wydawnictwo Uczelniane Akademii Medycznej w Poznaniu, nakład 3000 egz. Numer zamknięto 10.11.2006 

Projekt okładki: Maciej Chojnacki Skład: Hubert Kowalewski i Maciej Tomczak

MIKROSKOP 

Gazeta Studentów 

MIKROSKOP 

czyli porcja interesujących 

nowinek ze świata nauki 

specjalnie dla Was!!! 

Czy już niedługo będzie można wykonywać testy z 

wykorzystaniem krwi, w celu wykrycia zachorowania na 

raka płuca? 

Naukowcy planują ogłosić pracę na ten temat na 31 

Kongresie Europejskiego Towarzystwa Onkologicznego 

(European Society of Medical Oncology - ESMO). 

Istnieje bowiem możliwość wykrywania we krwi białek, 

których obecność może wiązać się z rozwojem procesu 

nowotworowego. Białka te mogą stać się swoistymi 

biomarkerami. 

Gdyby oznaczanie takich białek udało się, a czułość 

oraz swoistość wykonywanego testu byłyby wysokie, 

osiągnięcie to mogłoby zrewolucjonizować podejście kliniczne 

do wykrywania raka płuc. 

Testy, o których mowa, są w stanie odróżnić choroby 

płuc od zmian nowotworowych. Autorzy badania pobrali 

próbki krwi od 170 pacjentów, z których 147 miało potwierdzonego 

histopatologicznie raka płuca. W ich krwi 

odnaleziono specyficzne białka, które stanowiły swoisty 

peak wśród innych białek. 

Wyniki tego badania otwierają nowe możliwości przed 

naukowcami, poszukującymi we krwi markerów, które pomogłyby 

w wykrywaniu rozwijającego się nowotworu płuc. 

Ocena densytometryczna u nastolatków 

a prewencja osteoporozy. 

Przeglądowy artykuł zamieszczony w magazynie 

Archives of Pediatrics & Adolescent Medicine niesie ze 

sobą wniosek, że ocena densytometryczna kości u młodzieży 

jest metodą prewencji osteoporozy. 

Opieka zdrowotna roztaczana nad dziećmi oraz nastolatkami 

skłania się ku szczególnej obserwacji stanu 

układu ruchu – stwierdza Keith J. Loud, MDCM, MSc, 

z the Children’s Hospital Medical Center of Akron z Bostonu. 

Bardzo ważną informacją jest ocena masy kost- 

nej, z którą młodzi ludzie wkraczają w dorosłe życie. 

Okres dojrzewania jest krytycznym okresem w życiu 

dla zdrowia kości, bowiem więcej niż połowa masy 

kostnej jest gromadzona w okresie dojrzewania. Reszta 

zaś w pozostałych okresach życia. 

Dlatego tak ważne jest, by stosować profilaktykę, 

która może, między innymi, obejmować przyjmowanie 

witaminy D oraz aktywność fizyczną. 

źródło: www.poradnikmedyczny.pl 

Polscy naukowcy tropią raka prostaty 

Test genetyczny, ułatwiający ratowanie życia osobom 

chorym na raka prostaty, opracowali szczecińscy naukowcy. 

Stało się to możliwe dzięki odkryciu przez nich genu, 

którego uszkodzenie jest podłożem tego raka. Dr Cezary 

Cybulski i naukowcy z Zakładu Genetyki i Patomorfolo- 

gii Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie odkryli 

w genie odpowiadającym za naprawę DNA (Chek2) duży 

ubytek, który sprzyja rozwojowi raka prostaty i prowadzi 

do utrwalenia niekorzystnych zmian w całej populacji komórek. 

Opracowanie: Marta Mozol


REKRUTACJA 

Wydział Kierunek Liczba osób, które 

spełniły warunki 

rekrutacji 

WL I 

WL II 

WF 

WNoZ 

Lekarski 

– stacjonarne 

– niestacjonarne 

Lekarsko-dentystyczny 



Biotechnologia 



2227 

118 

1249 

113 

183 

7 

Liczba przyjętych 

po rezygnacjach / 

limit miejsc 

205 / 200 

49 /40 

73 / 72 

22 / 15 

27 / 30 

1 / 6 

Wymagana liczba 

punktów / maksymalna 

liczba punktów do uzyskania 

166 / 200 

134 / 200 

158 / 200 

130 / 200 

179 / 300 

100 / 300 

Ilość osób na 1 miejsce (osoby, 

które spełniły warunki rekrutacji 

/ limit miejsc) 

10,86** 

2,95 

Dietetyka 245 43 /48 142 / 200 5,10 

ZP – technika dentystyczna 



ZP – higiena dentystyczna 



Farmacja 



Analityka Medyczna 



Kosmetologia 



Pielęgniarstwo 


– stacjonarne pomostowe 

– niestacjonarne pomostowe 

Położnictwo 


– stacjonarne pomostowe 

– niestacjonarne pomostowe 

Fizjoterapia 



Zdrowie Publiczne 



– spec.: elektroradiologia 

– spec.: ratownictwo med. 

Rekrutacja 2006/2007 

166 

10 + 3 (II nabór) 

31 

4 

1255 

35 

384 

1 

307 

25 

260 

16 

215 

139 

0 

70 

1029 

114 

518 

45 

39 

51 

*– na WL II, kierunek Zdrowie Publiczne przewidziano łączny limit 30 osób na studia 

niestacjonarne dla specjalności higiena dentystyczna i technika tentystyczna. 

15 / 14 

13 / 15* 

6 / 6 

4 / 15* 

122 / 130 

17 / 25 

27 / 30 

0 / 6 

30 / 30 

23 / 60 

161 / 150 

16 / 250 

204 / 250 

121 / 120 

0 / 150 

65 / 150 

101 / 100 

71 / 70 

Poniżej przedstawiamy dane dotyczące rekrutacji na rok 

akademicki 2006/2007 dostarczone przez poszczególne dziekanaty. 

Proces rekrutacji trwał dłużej, niż się spodziewano, 

dlatego wyników nie dało się przedstawić w numerze październikowym. 

Wybraliśmy najważniejsze dane, które mogą interesować 

zarówno studentów I roku, jak i starszych. Pominęliśmy informacje 

o studiach II stopnia. 

Pierwotnie chcieliśmy podać dane n/t liczby osób rejestrujących 

się przez stronę WWW, uznaliśmy jednak, że nie są one 

miarodajne, ponieważ przez Internet może zarejestrować się 

każdy, a za „prawdziwego kandydata” uważać należy osobę, 

która spełni wymogi formalne rekrutacji. Wszystkie dane są 

ostateczne, tzn. dotyczą studentów, którzy studiują na danych 

kierunkach – z uwzględnieniem rezygnacji itp. Zastosowano 

następujące skróty: NM – Nowa Matura, SM – Stara Matura, 

ZP – Zdrowie Publiczne. Mam nadzieję, że miło Wam będzie 

powspominać – zapraszam do analizowania! M.T. 

(+ 6 obcokrajowców 

poza limitem) 

(+ 4 obcokrajowców 

poza limitem) 

128 / 180 

4 / 10 

72 / 100 

6 / 10 

148 / 200 

78 / 200 

139 / 200 

- 

130 / 200 

56 / 200 

NM: 122 / 200, SM: 34 / 80 

210 / 600 

220 / 600 

NM: 81 / 200, SM: 36 / 80 

- / 600 

220 / 600 

NM: 163 / 200, SM: 62 / 80 

360 / 700 

17,35 

14,36 

6,10 

5,08 

11,86 

0,67 

5,17 

0,27 

9,65 

1,40 

12,8 

0 

10,23 

0,42 

1,73 

0,06 

0,86 

1,16 

0 

0,46 

10,29 

1,63 

141 / 140 NM: 153 / 200, SM: 53 / 80 

3,7 

42 

170 / 700 

32 

230 / 700 

1,12 

} } 

120 42 

130 / 700 

**– w przypadku WL I liczba osób na jedno miejsce to stosunek liczby osób, które 

spełniły warunki rekrutacji do liczby osób przyjętych.

WARIOGRAF 


 

Imię i nazwisko: 

WOJCIECH CICHY 

Stopień naukowy, stanowisko, miejsce pracy: profesor zwyczajny, Kierownik 

I Katedry Pediatrii; Kierownik Kliniki Gastroenterologii i Chorób Metabolicznych 

Staż na uczelni 40 lat pracy, etat kliniczny od 15 XII 1970 r. 

1.Trzy słowa, które najtrafniej mnie opisują: konsekwentny, uczciwy, nieprzewidywalny 

2. Jestem mistrzem w: mówieniu po polsku 

3. Mam słabość do: słodyczy i ustępstw 

4. Nie potrafię: kłamać (nawet „dyplomatycznie”) 

5. Zawsze chciałem się nauczyć: lepiej pływać i żeglować 

6. Chciałbym/Chciałabym jeszcze: doczekać, kiedy polski naukowiec (nie humanista) otrzyma Nagrodę Nobla 

7. Autorytetem jest dla mnie: Jan Paweł II 

8. Kiedy kłamię: nigdy nie kłamię! 

9. Słowa, których nadużywam: proszę, dziękuję, pomogę 

10. Irytuje mnie: antynomia słów i czynów u ludzi w ogóle, a zwłaszcza w medycynie i polityce 

11. Kim lub czym chciałbym być, gdybym nie był tym, kim jestem? Prawnikiem lub ekonomistą, by mówić 

prawdę i nie kraść idei ani materii 

12. Studentom zazdroszczę: młodości, urody, czasu i talentów, które jeszcze mają w życiu do wykorzystania 

13. Kiedy stoję w korku: mówię do siebie po niemiecku 

14. Zawsze mam przy sobie: parę złotych, zdjęcie mojej żony i adres domowy 

15. Niezwykła umiejętność, którą posiadam: jeszcze nie wiem... 

16. Moje ulubione miejsce na Ziemi: przestrzeń otwarta, jak w Australii (ląd i morze) 

17. Muzyka, przy której się bawię: Czerwone Gitary 

18. Muzyka, przy której odpoczywam: Chopin 

19. Energii dodaje mi: dom, spokojny sen i miłość 

żony 

20. Moja dobra rada dla studentów: mam trzy 

rady (i jednocześnie prośby): 

I. „Love for one’s country and love for an idea can 

ensure happiness on earth” (Stefan Żeromski) 

II. Zgodność słów i czynów 

zachować zawsze! 

III. Być dobrym dla 

ludzi i dla siebie samego, 

a nie iść przez 

życie samemu...


WARIOGRAF 

Od Redakcji: 

Uruchamiamy nową rubrykę, w której prezentować będziemy znane i lubiane osobistości z naszej AM. Wszyscy 

odpowiedzą na ten sam zestaw pytań i zaprezentują próbkę talentu plastycznego. 

PS Czekamy na Wasze sugestie, kogo powinniśmy poddać badaniu naszym wariografem. Piszcie na adres 

pulsam@amp.edu.pl. 

Imię i nazwisko: 

JAN JAROSZEWSKI 

Stopień naukowy, stanowisko, miejsce pracy: dr med., starszy wykładowca, 

Katedra i Zakład Histologii i Embriologii 

Staż na uczelni: 48 lat od początku studiów 

1. Trzy słowa, które najtrafniej mnie opisują: szukanie w bałaganie 

2. Jestem mistrzem w: szukaniu dziur w pozornie całym 

3. Mam słabość do: „maluczkich” 

4. Nie potrafię: malować, rysować 

5. Zawsze chciałem się nauczyć: niemieckiego 

6. Chciałbym/Chciałabym jeszcze: pojeździć autostopem 

7. Autorytetem jest dla mnie: w ocenie prac: prof. J. Steffen – Instytut Onkologii w Warszawie; w medycynie 

paliatywnej: dr Lecybył („Kambodża”); w sekcjach medycyny sądowej: dr Stuchaj; w sekcjach patomorfologicznych: 

dr Gawroński 

8. Kiedy kłamię: kiedy uznaję, że prawda spowoduje komuś ból/trudność 

9. Słowa, których nadużywam: takie czasy; ta komuna nas wykończy; Kloss tak chciał 

10. Irytuje mnie: biurokracja 

11. Kim lub czym chciałbym być, gdybym nie był tym, kim jestem? 

przewodnikiem górskim 

12. Studentom zazdroszczę: swobody wyboru 

(sam jestem bez wyboru) 

13. Kiedy stoję w korku: nie stoję, bo nie 

ma korków dla pieszych i rowerów 

14. Zawsze mam przy sobie: torebkę herbaty 

dziurawcowej 

15. Niezwykła umiejętność, którą posiadam: 

nie mam takiej 

16. Moje ulubione miejsce na Ziemi: Beskid 

Sądecki 

17. Muzyka, przy której się bawię: rockand-roll 

18. Muzyka, przy której odpoczywam: 

Vivaldi, Mozart, chóry gregoriańskie, cerkiewne 

19. Energii dodaje mi: towarzystwo ludzi, 

których lubię 

20. Moja dobra rada dla studentów: nie 

słuchajcie dobrych rad, róbcie swoje

REDAKCJA 


Prawdziwe oblicze „Pulsu AM” 

Nasza Redakcja jest miejscem niezwyczajnym. Ośmielę 

się nawet napisać, że jedynym w swoim rodzaju. Dlaczego? 

Na zaledwie kilku metrach kwadratowych spotkali 

się studenci wszystkich wydziałów, których połączyła 

wspólna pasja i to niezwiązana z tematem studiów… 

Każdy z nas jest inny, ale tworzymy zgrany zespół, który 

chciałabym Wam przedstawić. Przyznam się jednak szczerze, 

że trudno to zrobić w kilku słowach ;0) 

Może chcielibyście do nas dołączyć? Zapraszam! 

Dorota Karmowska 

– Redaktor Naczelna (V rok, 

WF). O sobie napisać najtrudniej, 

więc poprosiłam o 

pomoc Olę. Oto, co napisała: 

„W redakcji od ponad 3 

lat. Tytan pracy z niezmąconym 

spokojem ducha 

i anielską cierpliwością. 

Kiedy nam puszczają nerwy, 

ona pozostaje niewzruszona, 

choć niektórym 

redakcyjnym kolegom podobno 

udało się usłyszeć, 

jak krzyczy. Mimo pozornej 

kruchości umie postawić na swoim i podjąć nawet najtrudniejszą 

decyzję.” 

Ola Suchecka 

– Sekretarz (IV rok, WL I). 

Zjawiła się u nas w bardzo 

nietypowy sposób. Można 

na niej polegać. Gdy składamy 

numer, zawsze się 

zjawia, nawet gdy słania się 

ze zmęczenia. Pogromca literówek 

i przecinków ;0) Ma 

wiele ciekawych pomysłów, 

a jej artykuły rozpoznałabym 

wszędzie. A Wy? 

Hubert Kowalewski 

– Redaktor Techniczny (III 

rok, WNoZ). To jego debiut 

w tej roli, choć to człowiek 

orkiestra. Wspinaczka, ratownictwo 

wodne, wojsko… 

to tylko namiastka 

tego, czym się zajmuje. Gdy 

dobierze się z Maciejami, 

zwykle są o krok od rozniesienia 

redakcji ;0) Nie raz 

już płakałam przez nich... ze 

śmiechu! 

Maciej Tomczak 

– Zastępca Redaktor Naczelnej 

(II rok, WL I). 

Mistrz klawiatury (pisze 

szybciej, niż mówi!). Jak 

tylko się pojawił, przejął 

„dział spraw komputerowych”, 

w tym stworzenie 

naszego forum. To on sprawił, 

że zamknięcie numeru 

trwa ok. 12 godzin, a nie 

kilka dni. Do tego potrafi 

rozbawić każdego. Niech 

Was pozory nie zmylą ;0) 

Maciej Chojnacki 

– Grafik (V rok, WL I). 

Zjawił się u nas w marcu z 

nową okładką i już został. 

Ekspert od fotek. Zorganizował 

w końcu Konkurs 

FOTO, do którego przymierzaliśmy 

się już od jakiegoś 

czasu. Pomaga jednak nie 

tylko w swojej dziedzinie. 

Jego poczucie humoru po 

prostu rozbraja…


REDAKCJA 

Karolina Dwornik 

– Fotograf (III rok, WNoZ). 

Uzbrojona w aparat chodzi 

tam, gdzie coś się dzieje i 

strzela… fotki :0) Nic jej 

nie umknie. Zjawiła się u 

nas dzięki swojemu kuzynowi 

– wszystko zostaje w 

rodzinie. 

Przemek Kożuch 

– Grafik (VI rok, WL I). 

Potrafi świetnie rysować i 

już nie raz „ilustrował” artykuły, 

co często ratowało 

nas przed tzw. „dziurami”. 

Mam nadzieję, że w tym 

roku częściej nam coś podrzuci. 

Pamiętacie jeszcze 

jego „krótki kurs histologii”? 

Czekamy na więcej! 

Kasia Kosicka (V rok, 

WF) – współpracowała z 

naszą gazetą o wiele wcześniej, 

niż zdecydowała się 

na zostanie jej członkiem. 

Często pomaga w sprawach 

organizacyjnych, choć na 

swoim koncie ma także wywiad. 

Marta Mozol (II rok, 

WL I) – przyszła do nas, 

jak tylko zaczęła studia. 

Ma sporo pomysłów na 

felietony, tylko często czas 

nie pozawala jej usiąść z 

piórem… Konsekwentnie 

dąży do stworzenia własnej 

stałej rubryki. 

Łukasz Waligórski (IV rok, 

WF) – megaspec od muzyki filmowej. 

Wie na jej temat chyba 

wszystko. Regularnie pisze dla 

nas recenzje, ma własną stronę 

internetową (tworzy też nowe) 

i jakimś cudem znajduje czas 

na studiowanie farmacji… 

Iza Filut 

– Fotograf (III rok, WNoZ). 

Z Karoliną tworzą zgrany 

duet. Biorą ważne wydarzenia 

w dwa ognie swoich 

aparatów. Dzięki temu 

mamy mnóstwo zdjęć do 

wyboru ;0) Ostatnie fotografie 

z Bucharzewa to 

m.in. ich sprawka. 

Tomek Kuszczak (V rok, 

WL II) – „Pan od humoru”. Jeżeli 

chodzi o dowcipy, to przysyła je 

nam regularnie. Nazwałam go raz 

„człowiekiem widmo”, bo prawie 

nikt w redakcji nie wie, jak on 

wygląda. Macie teraz wreszcie 

okazję go zobaczyć ;0) 

Maciej Mączyński (VI rok, 

WL I) – nasz specjalista od 

„Co w klubie piszczy?”. Co 

miesiąc przesyła nam relacje 

z podbojów nowych miejsc 

wartych poznania. 

Piotr Chomiak (V rok, WL I) 

– twórca naszej strony internetowej. 

To jemu zawdzięczacie jej 

ciągłe aktualizacje. Jest z nami 

już od dawna. 

Zdjęcia: Maciej Chojnacki

ORGANIZACJE STUDENCKIE 


XLI Ogólnopolski Konkurs 

Prac Magisterskich 

Wydziałów Farmaceutycznych 

4 listopada 2006 roku w Coll. 

Chemicum odbył się zorganizowany przez „Młodą Farmację” 

w Poznaniu XLI Ogólnopolski Konkurs Prac Magisterskich 

Wydziałów Farmaceutycznych pod honorowym 

patronatem naszego dziekana prof. dr. hab. Edmunda 

Grześkowiaka. 

wszystkie nasze wykłady nie są tak prowadzone ;0) 

W czasie krótkiej przerwy była okazja, by wszyscy 

mogli się bliżej poznać. Jedynie osoby, które czekały na 

swoje wystąpienie, wydawały się bardzo skupione. Potem 

swoje prace przedstawiali kolejno: mgr Małgorzata 

Michalczuk z AM w Białymstoku, mgr Tomasz Osmałek 

z AM w Poznaniu o trwałości fotochemicznej nowej statyny, 

mgr Justyna Godek ze ŚlAM w Katowicach i mgr 

Paulina Maślanka z CM UJ o mechanizmach powstawania 

uzależnień. 

Każda praca była skrzętnie oceniana przez jury i wywoływała 

lawinę pytań. Niektóre były całkiem zabawne. 

Jury z upływem czasu zadawało coraz ciekawsze pytania. 

Najzabawniejsza dyskusja toczyła się na temat powstawania 

mechanizmów uzależnień. Kto nie był, niech żałuje. 

Na koniec podam wyniki Konkursu, bowiem mamy 

się czym pochwalić. Oto zwycięzcy: 

Uczestnicy konkursu wraz z jury 

Spośród nadesłanych prac z całej Polski do finału zakwalifikowało 

się siedem, w tym aż dwie z Akademii Medycznej 

w Poznaniu. Punktualnie o 11:00 prowadzący – Agnieszka 

Woźniak i Bartek Tomaszewicz rozpoczęli uroczystym powitaniem 

szanownego jury, gości i oczywiście uczestników. 

Gdy patrzyłam na twarze zgromadzonych w sali ludzi, trudno 

było odgadnąć, kto z nich jest uczestnikiem konkursu, a kto 

słuchaczem, co mogło jedynie świadczyć o ich (przynajmniej 

zewnętrznym) spokoju tych pierwszych. 

Prace były bardzo różnorodne tematycznie. Zaczęło 

się bardzo słodko (w dosłownym tego słowa znaczeniu), 

bowiem pierwszą pracę przedstawiła mgr Edyta Hendożko 

z AM w Gdańsku, która zapoznała nas z „Zawartością 

makro- i mikroelementów w miodach pszczelich i wyrobach 

cukierniczych”. Następnie mgr Andrzej Jows ze Śląskiej 

AM zaprezentował swoje dokonania z zakresu syntezy 

nowych związków. Kolejna uczestniczka – Sławomira 

Drzymała z Poznania – bardzo jasno i, powiedziałabym 

wręcz, ekspresyjnie, zaprezentowała „Analizę zmian leukocytów 

krwi obwodowej o osób stuletnich”. Ta prezentacja 

osobiście bardzo mi się podobała. Przede wszystkim 

przez sposób, w jaki została przedstawiona. Szkoda, że 

Laureaci konkursu 

I miejsce: mgr Sławomira Drzymała – „Analiza zmian 

leukocytów krwi obwodowej u osób stuletnich” (AM Poznań) 

II miejsce: mgr farm. Tomasz Osmałek – „Trwałość 

fotochemiczna związku HR 780, nowej pochodnej z grupy 

infibiotów reduktazy HMG-CoA” (AM Poznań) 

III miejsce: mgr farm. Andrzej Jowsa – „Synteza i 

ocena właściwości cytotoksycznych bis-acetylenowych 

tiochinolin” (ŚlAM Sosnowiec). 

Już teraz zapraszam wszystkich na wydziałowe konkursy, 

których organizatorem będzie „Młoda Farmacja”. 

Informacji szukajcie w biurze MF lub na stronie internetowej 

www.mloda.farmacja.pl. 

Dorota Karmowska 

10


OGŁOSZENIA 

17 listopada 2006 w klubie „Eskulap” w Poznaniu (ul. Przybyszewskiego 39) 

odbędzie się impreza wydziałowa farmacji 

(zapraszamy nie tylko przyszłych farmaceutów, ale wszystkie wydziały AM!) 

Pharmacy party 

Impreza fartuchowa 

Mamy zaszczyt zaprosić na pierwszą oficjalną imprezę wydziałową Akademii 

Medycznej! Tego dnia specjalnie dla was przygotowujemy wspaniałe wydarzenie, 

które pozwoli odprężyć się po tygodniu pełnym „nauki” ;) i wyszaleć się 

przy dźwiękach, wśród których każdy znajdzie cos dla siebie! 

START 21:00 

Bilety: przedsprzedaż 3zł 

w dniu imprezy 5zł 

Zachęcamy do przybycia w białych fartuchach 

– stwórzmy farmaceutyczny klimat :) i niech ta noc będzie wyjątkowa! 

Zapewniamy wspaniałą zabawę na 2 salach! 

Dance stage – pamiętacie otrzęsiny? Podobne klimaty i tym razem zagoszczą w tym miejscu i zapewnią 

wam wspaniałą zabawę przerywaną od czasu do czasu równie „ciekawymi” konkursami! 

House stage – wasze uszy tego dnia zostaną porażone ogromna ilością pozytywnych i 

radosnych odmian house’u , jednak dla fanów mocniejszych house’owych 

brzmień także znajdzie się coś odpowiedniego! 

Zagrają dla was: Mike-T [www.mike-t.pl], Lcaise & Friends 

11



Rada Uczelniana Samorządu Studenckiego 

okiem studenta pierwszego roku 

MIEJSCE I CZAS AKCJI: 

Kiedy byłam młodsza, tata czasami opowiadał mi o 

życiu studenckim w akademiku „za jego czasów”. Gdy 

słyszę słowa: „Akademik”, „Dom Studencki”, przed oczami 

staje mi wielopiętrowy, szary budynek, w którym są 

małe, wieloosobowe pokoje i mnóstwo ludzi na korytarzach. 

Szukając DS. „Medyk” myślałam o takim właśnie budynku. 

Jakie było moje zdziwienie, gdy 2 października po 

raz pierwszy idąc na spotkanie RUSSu, na ulicy Rokietnickiej 

zobaczyłam dwa nowe, kolorowe „bloki”, na których 

widniały tabliczki DS. „Medyk” i DS. „Aspirynka”. 

Dookoła cisza, spokój. Zupełnie inaczej jest w pokoju 018 

(siedzibie RUSSu). Dużo ludzi, każdy biega, coś załatwia, 

w międzyczasie ktoś powie: „cześć” i idzie dalej. Ale gdy 

na zegarku mała wskazówka znajdzie się pomiędzy siódemką 

a ósemką, a duża na 6, wszyscy grzecznie siadają 

wokół stołu i Ania Kaczmarek (przewodnicząca RUSSu) 

rozpoczyna kolejne spotkanie. 

BOHATEROWIE: 

RUSS tworzy dwanaście osób, przedstawicieli wszystkich 

wydziałów naszej uczelni. Na każde spotkania przychodzą 

także wolontariusze, między innymi ja. Chociaż nie możemy 

głosować, to chętnie pomagamy członkom Samorządu. 

OTRZĘSINY 2006 

Na poniedziałkowe spotkania przychodzą tacy studenci, 

którzy chcą czynnie uczestniczyć w życiu Uczelni, 

dla których studiowanie to nie tylko nauka, nauka, nauka 

i czasami wyjście do pubu. Wszyscy wiedzą, że walcząc o 

swoje dobro, walczą o dobro wszystkich studentów. 

CEL: 

Członkowie Samorządu dbają o sferę dydaktyczną, 

socjalną i naukową życia studentów, m.in. współtworzą 

uczelniane regulaminy, zgłaszają uwagi dydaktyczne na 

Radach Wydziałów, wychodzą z propozycjami zmian w 

AM, współpracują z innymi organizacjami studenckimi. 

Każdy zna zakres swoich obowiązków i wykonuje powierzone 

mu zadania. 

RUSS organizuje także Otrzęsiny, Bal Medyka, listopadowy 

wyjazd do Jagody z władzami Uczelni, obóz 

adaptacyjny w Jagodzie, Juwenalia. W zorganizowanie 

takiej imprezy może zaangażować się każdy, kto przyjdzie 

w poniedziałek na 19:30 do DS. „Medyk”. 

PODSUMOWUJĄC: 

RUSS jest organizacją dla wszystkich, którzy chcą 

zmieniać naszą Uczelnię na lepszą, a także poznać naprawdę 

świetnych ludzi. 

Anna Zajączkowska 

Jak co roku RUSS zorganizował Otrzęsiny dla studentów 

pierwszego roku AM. 

Już tydzień przed tym, jakże ważnym, wydarzeniem, 

we wszystkich budynkach naszej Uczelni pojawiły się 

plakaty zapowiadające pierwszą studencką imprezę dla 

wszystkich „kotów”. „Kampania reklamowa” okazała się 

bardzo skuteczna: studentów, którzy chcieli na chwilę odetchnąć 

od stosów książek, atlasów i od nauki było wielu. 

Do godziny 23:30 sprzedano 1000 biletów, a kolejnych 

chętnych do wejścia na Otrzęsiny wciąż nie brakowało. 

O godzinie 21:00 odbyło się oficjalne rozpoczęcie z 

udziałem władz Uczelni oraz zaproszonych gości i pasowanie 

na „kota”. Prawie wszyscy studenci powtarzali słowa 

ślubowania za prof. dr. hab. Z. Kokotem. 

Po części oficjalnej wszyscy zaczęli się bawić. RUSS 

postarał się, aby każdy student znalazł atrakcje odpowiadające 

jego upodobaniom. Niektórzy tańczyli w sali na 

parterze, inni siedzieli na sofach – rozmawiali, integrowali 

się, jeszcze inni studenci spędzili wiele godzin w 

górnej sali, próbując swych sił (a raczej głosów) podczas 

karaoke. 

Podczas Otrzęsin odbyły się cztery konkursy. Udział 

w nich mogli brać oczywiście tylko przedstawiciele pierwszego 

roku. Zwycięzcy każdej z konkurencji otrzymali 

okolicznościowe koszulki przygotowane przez RUSS (możecie 

je jeszcze zdobyć, jeśli weźmiecie udział w konkursie 

– szczegóły na forum internetowym: www.samorzad. 

amp.edu.pl) oraz bilety do teatru. Nagrodą pocieszenia 

było mleko (ulubiony napój studentów pierwszego roku). 

Myślę, że wszystkim, którzy przyszli na Otrzęsiny, 

impreza się podobała. Tym, którzy woleli zostać w domu 

i uczyć się kolejnych partii materiału, powtórzę za Starym 

Dobrym Małżeństwem: „Warto tu wpaść na kilka chwil.” 

Anna Zajączkowska 

12



Chcesz wygrać książkę? 

Jeszcze nigdy nie było to takie proste!!! 

Wystarczy, że zarejestrujesz się na nowym 

forum internetowym RUSS 

www.samorzad.amp.edu.pl 

Jeśli: 

Szukasz odpowiedzi na nurtujące Cię pytania 

Chcesz nawiązać kontakt z innymi studentami 

Odwiedź FORUM!!! 

Radę Uczelnianą Samorządu Studenckiego 

tworzy 12 przedstawicieli studentów wszystkich czterech wydziałów 

naszej Akademii. 

Reprezentujemy także Ciebie!!! 

– więc przyjdź i powiedz nam o swoich problemach. 

Zapraszamy w każdy poniedziałek 

w godzinach 18.00 – 21.00. 

DS. Medyk, ul. Rokietnicka 4, pokój 018. 

13

ROZMAITOŚCI 


Wyjazdy w ramach programu Sokrates-Erasmus cieszą 

się, z roku na rok, coraz większą popularnością. Choć, 

bez wątpienia, nie brakuje nam teoretycznych informacji, 

dotyczących zasad naboru , warunków przyjęcia i kwalifikacji 

do programu studiów za granicą, niewiele wiemy 

o ich praktycznej stronie. Jaka atmosfera panuje podczas 

takich wyjazdów? Co jest najtrudniejsze? Jakie czekają 

na nas niespodzianki? Czym różnią się studia za granicą 

od nauki w Polsce? Oto wrażenia jednej z tegorocznych 

uczestniczek Erasmusa, która rozpoczęła swój IV rok studiów, 

ale tym razem za naszą zachodnią granicą... 

14 

Impreza w akademiku 

Hallo! Hi! Wie geht’s? How are you? 

Uśmiechnięte twarze. Ludzie chętni do rozmowy, bez 

względu na to, jakim językiem się porozumiewasz i w jakim 

stopniu jest on przez ciebie opanowany. 

To jest atmosfera Erasmusa. Ja swoją przygodę zaczęłam 

w październiku tego roku. Jeszcze na gorąco chciałabym 

się z Wami podzielić moimi wrażeniami i przemyśleniami. 

Pierwszą rzeczą, która zwróciła moją uwagę, była 

niesamowita przychylność i serdeczność ludzi. Wszyscy 

studenci Erasmusa, bez względu na to, skąd pochodzą, są 

bardzo otwarci. Wystarczy, że rozpoznają twoją twarz w 

tramwaju, a już jest to wystarczający powód, by rozpocząć 

z tobą rozmowę. Jest miedzy nami pewna solidarność. I to 

jest chyba ten czar Erasmusa. :) 

Tworzymy jakby oddzielną grupę studentów na danej 

uczelni – w moim przypadku na Uniwersytecie Johanna 

Gutenberga w Mainz. Możemy uczestniczyć w wielu organizowanych 

dla nas spotkaniach, imprezach, wyciecz- 

Jestem Erasmusem 

kach. Możemy brać również udział w kursie językowym 

w międzynarodowych grupach. Wszystko to sprzyja poznawaniu 

siebie nawzajem, poznawaniu innych kultur, no 

i, oczywiście, szkoleniu języka. 

Życie w niemieckim akademiku nie odbiega raczej od 

polskich realiów. Podstawową różnicę stanowią jednak 

jednoosobowe pokoje. To tutaj norma. Warunki są natomiast 

różne, w zależności od akademika i jego ceny. Dla 

niemieckiej kieszeni nawet najdroższe nie stanowią dużego 

obciążenia. Niestety, kiedy przyjeżdża tutaj polski 

student, nagle staje się cztery razy uboższy niż był przed 

wyjazdem z Polski ;). Nigdy nie sądziłam, że będę musiała 

płacić 1000 zł miesięcznie za akademik! Taka kwota 

może wywołać lekkie kołatanie serca, chwilowy bezdech 

i zawroty głowy, dlatego warto przyjąć jedną zasadę: NIE 

PRZELICZAJ EURO NA ZŁOTÓWKI! ;) Niestety, życie 

jest tutaj droższe. Nie da się tego ukryć. Warto jednak 

podkreślić, że w Niemczech niemal każdy student pracuje. 

Ofert pracy dla studentów nie brakuje, więc można coś dla 

siebie znaleźć i trochę zarobić, choćby na kieszonkowe. 

Rok akademicki rozpoczyna się w Niemczech późno, 

bo dopiero pod koniec października. Na pocieszenie dla 

polskich studentów dodam, że kończy się na przełomie 

lipca i sierpnia. 

Choć stawiam dopiero pierwsze kroki na niemieckiej 

uczelni, mogę już stwierdzić, że Niemcy wielką wagę 

przykładają do zajęć praktycznych. Bardzo ważne jest tutaj 

zaangażowanie, zainteresowanie i własna praca. 

Warto wspomnieć też o ogromnym wyborze zajęć 

sportowych – od aerobiku, różnych sztuk walki, przez salsę 

i balet, po jazdę konną, wspinaczkę i paralotnię. Każdy 

na pewno znajdzie tu coś dla siebie. 

Zapomnij o tramwajach i autobusach! Tutaj podstawowym 

środkiem komunikacji jest rower. Już za 20 euro 

można sobie kupić poczciwą, starą kozę ;) W Niemczech 

ścieżki rowerowe są chyba drugim po autostradach powodem 

do dumy. Można po nich jechać, jechać i jechać... Co 

również tworzy specyficzną atmosferę. 

Bycie Erasmusem, jak tutaj się przyjęło o nas mówić, 

to wspaniała przygoda. Można nie tylko doskonalić się w 

danej dziedzinie, ale także poznać inną uczelnię, poznawać 

ludzi z różnych krańców świata, ich kulturę i obyczaje. 

I ogromnie się cieszę, że mogę być Erasmusem. 

Pozdrawiam 

Ewa Trzmielewska


IMAGO 

Przez trudy do gwiazd, 

czyli być albo nie być studentem 

Jesień zawsze przychodzi za szybko. Człowiek jest 

bardziej senny i zmęczony i trudniej mu sprawić, aby 

chciało się chcieć. Ale taka senność bywa też przyjemna, 

bo spokojna, a przecież, jak głosi stare porzekadło, 

tylko spokój może nas uratować. I sądzę, że nasza 

Alma Mater nadaje temu powiedzeniu pewnej głębi. 

Jako dumna studentka drugiego roku, jestem już 

trochę (!) odporna na pomysły Ministerstwa Zdrowia 

(dwuletni staż) oraz że spokojniej i (chyba) dojrzalej 

patrzę na studiowanie, pragnę służyć dobrą radą kolegom 

i koleżankom, którzy są z nami od stosunkowo 

niedawna i pilnie studiują głowy, grzbiety tudzież inne 

przyjemne zagadnienia medyczne. Na koniec napomknę 

co nieco o doli polskiego znudzonego studenta. 

Zacznijmy więc. 

Kiedy byłam na dniach otwartych, jedna z dziewczyn 

oprowadzających nas po prosektorium dała mi 

bardzo dobrą radę. Brzmiała ona mniej więcej tak: 

„Wiesz, tutaj ludzie mają różne ciężkie sytuacje. Moja 

koleżanka np. musiała zaliczać na koniec roku 5 przedmiotów. 

Ale przeszła, bo wszystko jest możliwe, jeśli 

człowiek się za siebie weźmie. Przeszła nawet bez warunku. 

Ja miałam jedną taką poprawkę, którą oblałam, 

bo pierwsze dwa dni po ogłoszeniu wyników przepłakałam. 

I jedno Ci powiem – nic głupszego nie mogłam 

zrobić”. Święta racja! 

Bardzo często wydaje się nam, że czegoś „nie 

damy rady zrobić” lub, że „już nie możemy się uczyć, 

bo mamy dość”. Warto wtedy zadać sobie pytanie: Czy 

nauczenie się tego jest naprawdę niemożliwe? Pewnie 

nie... Czy gdyby od stopnia opanowania materiału zależał 

jakiś ważny aspekt mojego życia, zrobiłbym to? 

Pewnie tak. A czy zależy? Oczywiście. Jeśli nauczysz 

się teraz, nie będziesz miał poprawki i zyskasz czas 

wolny, który na studiach (i pewnie nie tylko) jest cenną 

walutą motywacyjną. Jeśli nie, zabraknie Ci tego „oddechu” 

miedzy kolokwiami i będziesz bardziej zmęczony. 

Zmęczenie to wróg satysfakcji – głównego celu 

studiów, które przecież są wyborem, a nie sankcją karną. 

Dlatego nie daj się zmęczeniu. Dobrze sypiaj, jedz 

w miarę zdrowo i nie stresuj się za bardzo. I nie zaniedbuj 

przyjaciół, bo co to za życie bez nich? Brzmi jak 

frazesy cioci Kloci i niech tak brzmi. Ciocie Klocie też 

miewają rację. Z rzeczy, których od cioci nie usłyszycie: 

radzę pozwalać sobie na imprezy i (niezbyt częste) 

dni słodkiego lenistwa. I koniecznie choć raz zapisać 

się na w-f do mgr Cichy, sami zrozumiecie dlaczego. 

Warto także, jeśli się jest na WL I, wstać na tę nieszczęsną 

ósmą rano w semestrze letnim, żeby posłuchać 

wykładu z biologii – coś wspaniałego. Generalnie 

na wykłady warto chodzić, większość wspominam 

miło, ale ten z biologii polecam szczególnie. 

Ostatnia rada niech będzie cytatem: „Wszystko jest 

trudne, nim stanie się łatwe, a co najtrudniejsze najbardziej 

się ceni”. Nie traćmy więc zapału, bo, kiedy dziś 

przeczytałam w „Metrze”, że lekarz jest prawdziwym 

lekarzem przez pierwsze dwa lata, a potem to już rutyniarz 

obojętny na krzywdę, to chciałam gryźć i kopać. 

Ze studentami jest czasem podobnie. Na początku zafascynowani, 

później szybko ten zapał tracimy i robimy 

tylko tyle, żeby nikt się nie przyczepił i tylko po to, 

żeby potem zapomnieć. I takie podejście chyba zdarza 

się każdemu, od czasu do czasu. Źle jednak, bardzo źle 

nawet, jeśli stanie się rutyną. Bo, niezależnie od kierunku, 

większość z nas przyszła na AM, aby nauczyć 

się pomagać innym. Ale ta pomoc zaczyna się już teraz. 

To, czego się nauczymy, będzie naszym narzędziem 

przez wiele lat. 

Wróćmy jednak do wspomnianego lekarza-rutyniarza, 

chociaż to chyba temat na zupełnie inny felieton 

i zdecydowanie mniej optymistyczny. Zostawmy go 

więc sobie na później, jak odkłada się naukę w weekend 

na niedzielne wieczory (którego to zwyczaju nie 

polecam, choć czasem praktykuję). Nie lubię myśleć 

o takich medykach, którzy pracę swoją wykonują niedbale 

i bez miłości. Zawsze wydaje mi się, że wszyscy, 

którzy przed nazwiskiem mają lek. albo dr n. med., 

to ludzie o wielkim sercu, wspaniałym charakterze i 

ogromnej wiedzy (także ogólnej). I oby wszyscy tacy 

byli, obyśmy my takimi się stali. Wspaniałymi lekarzami, 

pielęgniarkami, ratownikami, biotechnologami. 

Abyśmy ułatwiali innym życie i pracowali z pasją. 

Tego sobie i państwu życzę. 

PS Trzymam za Was kciuki! 

Marta Mozol 

15

WYWIAD 


Spójrz mi głęboko w oczy, a powiem ci… 

Naszym rozmówcą jest dr Viktor Safonov, lekarz neurolog zajmujący się irydologią, czyli oceną stanu zdrowia 

na podstawie wyglądu tęczówki oka. Urodził się w byłym ZSRR, a obecnie mieszka na Ukrainie. Studiował 

na Państwowym Uniwersytecie Medycznym w Odessie. Kursy irydodiagnostyki skończył również w Odessie po 

studiach, jako specjalizację. Uczył się u swoich kolegów – profesorów z Moskwy i z Odessy. Irydologię praktykuje 

od 15 lat. Żonaty, ma dwoje dzieci. 

Panie doktorze, gdy jesteśmy przeziębieni, to idziemy do 

lekarza rodzinnego, a gdy boli nas żołądek, to idziemy 

do gastrologa. Z czym przychodzimy do irydologa? 

Przychodzimy z różnymi dolegliwościami. Np. jeśli 

chodzi o przeziębienie – są różne jego postacie. Trzeba 

sprawdzić, jakie jest silne, czy są predyspozycje do zapalenia 

płuc. Może się przenosić na dolegliwości reumatyczne 

czy nerkowe. 

Czy na podstawie obrazu tęczówki oka można rozpoznać 

każdą chorobę? 

Można, bo każda choroba daje inne zmiany na tęczówce. 

Jakie choroby rozpoznać jest najłatwiej? 

Stany zapalne, kamienie, wrzody, problemy z kręgosłupem. 

A której najtrudniej? 

Onkologia, ona zawsze była trudna w diagnozowaniu, czy 

to tradycyjnie, czy u irydologa. Podobnie z chorobami krwi. 

Jak Pan już rozpozna jakąś chorobę, to jakie jest 

prawdopodobieństwo, że dany człowiek rzeczywiście 

jest chory? 

Bardzo często człowiek o tym nie wie. 

A czy zdarzają się Panu mylne diagnozy, tzn. dany narząd 

u pacjenta jest w rzeczywistości zdrowy? 

Nie, schorzenie jest, tylko na pewnym etapie pacjent 

go jeszcze nie odczuwa. Bardzo często się zdarza, że pacjenci 

lekceważą moją diagnozę i czekają, aż pojawią się 

objawy – wtedy choroba jest w dalszym stadium i pojawiają 

się np. kamienie, polipy czy wrzody. A jeśli zastosuje 

się leczenie odpowiednio wcześnie, to można w/w 

skutkom zapobiec. 

Sonda z forum „Pulsu AM” 

Co sądzisz o irydologii? 

Fajna sprawa – daje lepsze wyniki, niż medycyna 

klasyczna – 0% 

Czemu nie? – czasem pomaga, a na pewno nie szkodzi – 7% 

Ani nie pomaga, ani nie szkodzi – 15% 

Trochę pomaga, ale za to szkodzi – 0% 

Nie pomaga, a do tego szkodzi – 0% 

Nigdy bym nie poszedł do irydologa – zdecydowanie 

wolę medycynę klasyczną – 7% 

A czym zajmuje się irydologia? – 69% 

Czy można ocenić też długość życia człowieka? 

Nie, raczej nie. Jeden ze zdrowszych może umrzeć 

szybciej, niż ten, który choruje latami. 

Jak przebiega badanie irydologiczne? 

Po pierwsze zawsze pytam, czy były jakieś operacje, 

bo bardzo często jest tak, że organ, który jest usunięty, w 

dalszym ciągu rzutuje na tęczówkę. 

Dalej, już patrząc na tęczówkę, oceniam stan narządów, 

u każdego indywidualnie. Zaczynam od kręgosłupa, 

potem badam mózg, przewód pokarmowy, układ moczowy, 

układ krążenia, serce i płuca, wątrobę i trzustkę. 

Urządzenie, którym pan bada pacjentów, to lampa 

szczelinowa? Taka sama, jak w gabinetach okulistycznych? 

To jest prosty irydoskop. Lampa szczelinowa wygląda 

inaczej. 

Czym się różni lampa szczelinowa od irydoskopu? 

W lampie szczelinowej uzyskujemy oświetlenie w postaci 

szczelinowatego pasma światła – znajduje się w niej 

pryzmat. Irydoskop ma oświetlenie zewnętrzne – zwykłą 

żarówkę. To działa na zasadzie mikroskopu – powiększa 

tęczówkę. Ja pracuję na powiększeniu 9-krotnym – dzięki 

temu mogę oceniać całą tęczówkę. 

Czy u dzieci również można stosować badanie irydologiczne? 

Tak, od 3 roku życia, bo do tego czasu kształtuje się 

tęczówka. 

Jak długo powinno trwać takie badanie? 

Dla mnie... jakieś 15 minut na oboje oczu. To zależy 

też od stopnia zaawansowania choroby. 

Jak często należy powtarzać wizytę u irydologa? 

Na początku przyjść za miesiąc, później tak po 2-3 

miesiącach, potem 1-2 razy w roku. Najlepiej raz na jesień 

i raz na wiosnę – jak odnawiają się wrzody (śmiech). Wtedy 

ma miejsce osłabienie układu immunologicznego. 

Jaka jest podstawa anatomiczna irydologii? Jak to 

działa? Czyli dlaczego widzimy różne narządy na tęczówce? 

Oko to tzw. zewnętrzny mózg – wszystkie sygnały o 

problemach powstające, np. w przewodzie pokarmowym 

są przekazywane do mózgu, a następnie rejestrowane na 

16


tęczówce. Wszystkie narządy łączą się z tęczówką przez 

włókna nerwowe. 

Skąd wiemy, że właśnie w danym miejscu rzutuje się 

np. żołądek, a nie inny narząd? 

Na przestrzeni dziejów opracowywane były tzw. mapy 

irydologiczne. 

W jaki sposób opracowuje się takie mapy? 

Przez doświadczenie. Np. ty jesteś neurologiem, czy 

gastrologiem, widzisz u pacjenta takie czy inne schorzenie 

i obserwujesz, jakie zmiany zachodzą na tęczówce w 

miarę leczenia. 

Czy schorzenia narządu znajdującego się po prawej 

stronie rzutują się na prawej tęczówce, czy odwrotnie? 

Zazwyczaj po tej samej stronie. Czasem jednak może 

nastąpić błąd w przebiegu informacji między prawą a lewą 

półkulą i wtedy narząd rzutuje się po stronie przeciwnej. 

Czy kolor oczu predysponuje do określonych chorób? 

Niebieskoocy są bardziej podatni na alergie i reumatyzm. 

Ciemnoocy natomiast mają problemy z nowotworami, 

przewodem pokarmowym, wrzodami itd. 

Czy pod wpływem jakiegoś działania kolor oczu może 

ulec zmianie? 

Tak, np. pod wpływem nieprawidłowego odżywiania 

się. Gdy czynią tak niebieskoocy, w tęczówce gromadzą 

się zanieczyszczenia – efekt jest taki, jakby tęczówka 

ściemniała. 

Wiemy już, że irydologia potrafi rozpoznawać choroby. 

Ale czy także je leczy? 

Irydologia sama w sobie nie leczy. Jest jednak coś takiego, 

jak irydoakupunktura – polega ona na naświetlaniu 

laserem miejsca na tęczówce odpowiedzialnego za dany 

organ. Laser jednak musi być odpowiednio dobrany, ponieważ 

łatwo można uszkodzić siatkówkę i spowodować 

u pacjenta ślepotę. 

Słyszałem, że te zabiegi są popularne właśnie za polską 

wschodnią granicą, zaś w Polsce tego jeszcze nikt nie robi... 

Faktycznie, u Was tego się nie stosuje. 

Obłok dystroficzny – łuszczyca 

WYWIAD 

Viktor Safonov (w środku) z autorami artykułu 

Dlaczego? Boimy się, że tutaj się nie uda, a tam się nie 

boją? 

Nie, po prostu nie jest to rozpowszechnione. 

Irydodiagnostyka też często nie jest honorowana. Ludzie 

mówią: „Co pan sobie myśli? Do jakiego szarlatana 

pan chodzi?”. 

Z tego, co wiem, to na zachodzie zainteresowanie irydologią 

jest większe. 

W Niemczech, we Francji, w Japonii, w USA, w 

Kanadzie – tam jest to normalne. Tutaj tylko jakoś, w 

Europie Środkowo-Wschodniej, nie mogą tego zaakceptować. 

Słyszeliśmy już o leczeniu laserem. A jakimi metodami 

pan leczy? 

Ziołami i lekami ziołowymi. 

A poza ziołami? Czy są inne sposoby leczenia np. homeopatia 

albo leki chemiczne? 

Nie, to jest sprawa innych (klasycznych) lekarzy. Ale 

czasem zalecam np. świecowanie uszu lub masaż. 

Podobno leczy Pan także bezpłodność? Jakimi metodami? 

Zdarzały się takie przypadki, jednak nie leczę samej 

bezpłodności, tylko jej przyczyny, np. stres. Proszę pamiętać 

też o tym, że w 70% bezpłodności problem leży po 

stronie mężczyzny... 

Historia irydologii 

Za ojca irydologii uznaje się Węgra, Ignacego von 

Pechely (1825-1911). Jako dziecko znalazł on uwięzioną 

sowę. Chcąc ją uwolnić, niechcący złamał jej nóżkę. W 

tym samym momencie na jej tęczówce powstała linia, 

która znikała w miarę zrastania się nogi. Zainteresowany 

tym zjawiskiem Peczeli zaczął badać ludzkie tęczówki i 

opracował pierwsze mapy irydologiczne. 

17

WYWIAD 


Czy wszystkie choroby można wyleczyć metodami naturalnymi? 

Tak, wszystkie. Na każdą chorobę stworzone jest lekarstwo. 

Większość leków ma swoje korzenie w ziołach. 

Nowotwory również? 

Zależy na jakim etapie – tak samo, jak w klinice – im 

szybciej się wykryje, tym leczenie jest skuteczniejsze. 

Czy naturalne środki wywołują jakieś skutki uboczne? 

Wszystkie środki, także zioła, mają działania uboczne 

i je również można przedawkować. Podane w małej dawce 

mogą być lekiem, jak np. naparstnica, glistnik, a w większych 

dawkach trucizną. Tak samo, gdy za długo bierzemy 

dziurawiec – przez pewien czas wszystko jest dobrze, a 

gdy wyjdziesz na słońce, pojawią się oparzenia. Będziesz 

przyjmować długi czas – zostaniesz impotentem. Tak więc 

wszystko z umiarem. 

Gdy choroba zostanie wyleczona, pozostawia jakieś 

ślady na tęczówce? 

Większość znika, tak jak np. stany zapalne, zaś inne 

zostawiają ślady. Łatwo jednak je rozróżnić. 

Gdy zauważy Pan np. kamienie w pęcherzyku żółciowym, 

czy kieruje Pan pacjentów na dalsze badania? 

Oczywiście, celem potwierdzenia diagnozy i rozpoczęcia 

np. leczenia operacyjnego w tym kierunku. Samo badanie 

irydologiczne nie zastąpi badań laboratoryjnych, takich 

jak poziom cukru czy cholesterolu oraz innych badań, takich 

jak USG, tomografia komputerowa itp. Czasami lekarze 

narzekają, że za często przysyłam im pacjentów. 

Medycyną naturalną interesują się zwykle ci, którzy 

Mapa irydologiczna – tęczówka prawa 

wyczerpali już wszystkie możliwości leczenia metodami 

konwencjonalnymi. Czy z zainteresowaniem irydologią 

nie jest podobnie? 

Nie zawsze. Są osoby, które przychodzą prosto do mnie. 

Czy można u Pana otrzymać zdjęcia swoich tęczówek? 

Na razie nie, ale w niedługim czasie będzie taka 

możliwość. Obraz tęczówki będzie można wyświetlić na 

komputerze, a następnie wydrukować lub nagrać na płytę, 

celem późniejszego porównania przy kolejnym badaniu. 

Dzięki temu pacjent będzie miał swego rodzaju dowód, że 

Zasłyszane na forum „Pulsu AM” 

Chomik: Irydologia; to słowo pochodzi z łacińskiego 

(iris – „jagodówka” [jak to w starym skrypcie z neuroanatomii 

Woźniaka] i logos – nauka). Choć wcześniej słyszałem 

o tym zagadnieniu, to nie mam pojęcia, czym tak naprawdę 

może się zajmować. W zasadzie więcej można wyczytać z 

dna oka, niż z jagodówki, ale może to jakoś się łączy? 

Nemesis: U nas w Luboniu przyjmuje irydolog 

– Ukrainka – ludzie sobie chwalą. 

Dominik: Na mojej tęczówce nie widzę żadnych 

„przebarwień”, a np. u swojej niespełna 80-cio letniej 

sąsiadki zauważyłem ich dość znaczną ilość. 

Monika: Najpierw raczej poszłabym do tradycyjnego 

lekarza. A potem, w zależności od diagnozy i postępów 

leczenia, mogłabym pójść też do irydologa – raczej 

na zasadzie: „a co mi szkodzi”, niż z nadzieją na cudowne 

uzdrowienie. 

Marta: Ja w sumie nie potrafię wytłumaczyć, czemu 

w irydologię wierzę, ale wierzę i to jest pewne. 

Łapka: Ja nie wierzę w takie rzeczy. Staram się ufać 

lekarzom, choć nie zawsze jest to takie proste. A do tego 

pana, czy tej pani, poszłabym tylko wtedy, kiedy już 

tylko takie drogi leczenia by mi zostały, bo najczęściej 

wielu ludzi zajmujących się medycyną alternatywną, czy 

tam niekonwencjonalną, to po prostu zwykli naciągacze i 

czasami mogą oni przynieść więcej szkody, niż pożytku. 

Jednak wiem, że są też ludzie, którzy im wierzą i ich niby 

leczą, ale to jest chyba tylko efekt placebo. 

XADK: Ja jakoś nigdy nie ufałem medycynie naturalnej 

i chyba zdania nie zmienię. Ale nie można być 

twardogłowym i jeżeli coś istnieje, to chętnie się z tym 

zapoznam – a nuż okaże się, że to skutkuje? A co do tego, 

czy poszedłbym do irydologa, to odpowiadam, że musiałbym 

być w naprawdę fatalnym stanie i byłaby to ostatnia 

nadzieja, bo medycyna standardowa by zawiodła. 

18


Mapa irydologiczna – tęczówka lewa 

to, co mówię, nie jest bezpodstawne. 

Chodzi Pan do irydologa? A może leczy się Pan sam? 

Staram się sam, ale czasami chodzę leczyć się do kolegów. 

W jaki sposób my możemy badać swoje oczy? Na co 

należy zwrócić uwagę? 

Wystarczy wziąć szkło powiększające – jesteśmy wtedy 

w stanie powiedzieć, że coś jest nie tak z nerkami czy 

z żołądkiem, ale konkretnie nie możemy określić schorzenia, 

bo do tego celu potrzebne jest większe powiększenie. 

Czy osobom spotkanym poza gabinetem, automatycznie 

bada Pan tęczówki? Mówię o tzw. „zwichnięciu zawodowym”. 

Tak, zdarza się. Widzę, że trzeba dokładniej zbadać to, 

czy tamto. Staram się jednak tego unikać. 

Skąd wzięło się Pana zainteresowanie irydologią? Kiedy 

to się zaczęło? 

Od moich kolegów, pod koniec studiów. Oni interesowali 

się tą dziedziną, ja pierwotnie nie, ale potem dołączyłem 

do nich. Po studiach pracowałem w pogotowiu 

ratunkowym. Problem z wypadkami jest taki, że pacjent 

często jest nieprzytomny i nie może powiedzieć, co mu 

dolega. Wtedy irydodiagnostyka jest bezcenna. 

Z tego, co wiem, w Polsce nie ma takiej specjalizacji, 

jak irydologia. 

Nie, dlaczego? Jest. Ja słyszałem o Wrocławiu, Warszawie, 

Gdańsku... 

Ale jako specjalizacja akademicka? 

Nie, możliwe, że na akademiach jeszcze nie ma. 

Polscy lekarze też często zajmują się irydodiagnostyką, 

WYWIAD 

a swoją wiedzę zgłębiają na specjalistycznych kursach, 

jednak nie mają one związku z medycyną stricte akademicką. 

Tak, może dlatego irydologia niektórym Polakom kojarzy 

się z szarlatanerią [śmiech]. 

Gdy jedna z lekarek zainteresowała się kiedyś irydodiagnostyką, 

osoby z kręgów lekarskich kazały jej wybierać, 

czy „trzyma” z nimi [lekarzami konwencjonalnymi 

– przyp. autorów], czy jest przeciwko nim. 

Jest też w Polsce organizacja – Polskie Towarzystwo 

Irydologii i Homeopatii. Zrzesza ona lekarzy po polskich 

akademiach medycznych, którzy po prostu dodatkowo 

zajmują się irydologią. Więc da się. 

Tak, ale bardzo ciężko. Społeczeństwo przyjmuje to z 

dużym oporem. Większość woli medycynę konwencjonalną. 

Przecież każdy lekarz, który zajmuje się irydodiagnostyką, 

również jest lekarzem konwencjonalnym. Ci ostatni 

jednak albo nie chcą wierzyć w skuteczność irydologii albo 

czują się zagrożeni. Gdyby każdy lekarz dokształcał się w 

tym kierunku, diagnozy byłyby szybsze i trafniejsze. 

Ile czasu należy poświęcić, aby zostać irydologiem? 

Trwa to około 3 miesiące. Samych map teoretycznie 

można nauczyć się w tydzień. Ja na początku chodziłem 

uczyć się do kolegów, a później na kursy. 

Ale to tylko nauka podstaw. Reszta to praktyka i doświadczenie. 

Słyszałem o takim, który po 4 dniach nauki 

zaczął przyjmować pacjentów – sądzę jednak, że to zdecydowanie 

za szybko. 

Jakby pan jednym zdaniem zachęcił ludzi do korzystania 

z usług irydologa? 

Łatwiej i taniej zapobiegać, niż leczyć. 

Dziękujemy za rozmowę. 

Rozmawiali: 

Joanna Głowska 

Maciej Tomczak 

(zdjęcia dzięki uprzejmości Polskiego Towarzystwa 

Irydologii i Homeopatii – www.irydologia.com) 

Osłabienie struktury tęczówki – osteoporoza 

19

ROZMAITOŚCI 


Wojsko jest tematem unikanym przez studentów. 

Bronią się oni rękoma i nogami, są w stanie załatwić 

zaświadczenie na niemal każde schorzenie, które natura 

wymyśliła, a respektuje WKU, byle tylko działało jako 

zwolnienie, bądź odroczenie służby wojskowej. Dla 

męskiej części studentów AM generalnie nie stanowi to 

większego problemu. Są na studiach – wojsko ich nie 

ruszy… do czasu kiedy przestaną się uczyć, czyli albo 

przerwą studia, albo je po prostu skończą. Dla tych pierwszych 

listonosz wręczy wezwanie na 9-cio miesięczną 

służbę zasadniczą. Dla tych drugich na 3 miesiące 

– NAWET PO SKOŃCZENIU STUDIÓW!!! – WKU 

może to zrobić, ale nie musi. Ma na podjęcie decyzji 9 

miesięcy. Wszystko zależy, jak zwykle, od pieniędzy od 

MON – czy będą, czy nie. Ja wojsko mam za sobą już w 6 

tygodni, ochotniczo, dobrowolnie i świetnie się przy tym 

bawiąc! :) Każdy student 2 roku studiów licencjackich i 3 

magisterskich może pojechać na krótkoterminowe szkolenie. 

Do końca października składa w swoim dziekanacie 

wniosek o przeszkolenie wojskowe, w połowie roku 

pisze egzamin z przysposobienia obronnego i po jego 

zdaniu czeka na wezwanie z WKU, które może przyjść... 

ale nie musi. Wiadomo, o co chodzi :) Jak nie przyjdzie w 

ciągu 9 miesięcy – zostajesz automatycznie przeniesiony 

do rezerwy po skończeniu studiów. Ale jeżeli dostaniesz 

wezwanie... No właśnie – ja DOSTAŁEM! :) Co tam robiłem? 

Zapraszam do lektury. 

Byłem w ARMII!!! 

zostawiłem na 6 tygodni za sobą cały świat, jaki znałem w 

cywilu. Nie byłem przygotowany na to, co miałem zobaczyć, 

przeżyć, doświadczyć. Ale pełen ciekawości i adrenaliny 

w żyłach ruszyłem przed siebie. 

Koleżanki z wojska 

Wakacje, 21 sierpnia 2006. 

Z wezwaniem do Centrum Szkolenia Wojskowych 

Służb Medycznych w Łodzi przekroczyłem bramkę, wylegitymowałem 

się, minąłem uzbrojonego wartownika i 

Prawie jak Rambo... 

Wojsko zadbało o mnie. Nie golą niestety na łyso, ale 

na wstępie dostałem mundur, buty, kosmetyczkę WP ze 

środkami higieny osobistej (2 jednorazówki i krem do golenia 

„Never” [rewelacja! :P], mydło, pastę, szczoteczkę), 

klapki, trampki, zestaw do czyszczenia butów [przydał 

się!:)], gacie (tzw. „BGSy”), pidżamkę, pościel i dresik 

(świetny!). I na dzień dobry odebrano mi książeczkę wojskową 

i (prawie) wszystkie ubrania cywilne. Dostałem 

przydział broni – AKM 47 , wielu znanej, przez wielu kochanej 

i popularnie zwanej „kałaszem”. Poznałem resztę 

przysłanych tu studentów AM z całej Polski. W sumie 120 

osób = 70 chłopa + 50 dziewcząt [tak, tak – panie też się 

zgłosiły na szkolenie wojskowe :)]. Z naszej Alma Mater 

było w sumie 5 osób. Odnaleźliśmy się stosunkowo szybko… 

:) Przeważało przede wszystkim Ratownictwo Medyczne, 

Analityka Medyczna i Pielęgniarstwo, ale przybyli 

ludzie nawet z Farmacji, Położnictwa i Fizjoterapii. 

20


Nie ruszaj się stary, a wszystko bedzie dobrze.. 

Z lekarskiego zgłosiło się niewiele osób. A, jak się potem 

okazało, wojsko jest gotowe wiele zaoferować absolwentom 

AM na służbie… 

Rozkład jazdy CSWSMed. 

Pobudka 6:00 – (słownie: szósta RANO!), chwila na 

obudzenie, doprowadzenie się do stanu używalności i apel 

poranny. W planie była jeszcze zaprawa poranna (bieg ok. 

1 km). Szybkie śniadanie w stołówce na terenie jednostki 

(kuchnia rewelacyjna – gotowali nam zatrudnieni kucharze, 

a nie żołnierze służby zasadniczej, którym wszystko 

jedno, czy coś im wpadnie do garnka przypadkiem, czy 

nie i zamieszają tylko, by tego nie było widać,). Następnie 

maszerowaliśmy (w moro) na wykłady, ćwiczenia, zajęcia 

na poligonie, które trwały do ok. 15:00, czasem trochę 

dłużej… :) 

15:00 – apel, obiadek, a potem czas wolny, do dyspozycji 

własnej. 

18:00 – kolacja i do 21:30 czas wolny do apelu wieczornego. 

22:00 – Capstrzyk, wszyscy na pryczach (jak się potem, z 

czasem, okazało – niekoniecznie w swoich pokojach… :P) 

Zajęcia, czyli teoria 

Uzbrojeni w zeszyty i długopisy [wojsko też dało! :)], 

chodziliśmy na wykłady z Medycyny Ratunkowej, Chirurgii 

Polowej, Zabiegów Sanitarnych, Ochrony Środowiska 

itp. Było to przeplatane zajęciami typowo wojskowymi 

[regulaminy, taktyka, inżynieria, logistyka, łączność, brońamunicja 

(rodzaje, obsługa i budowa „anatomiczna”), materiały 

wybuchowe – w tym miny (rodzaje, budowa, sposoby 

zakładania itp.). 

Manewry, czyli praktyka 

Po wykładach przyszła pora na ćwiczenia. 

Z zajęć medycznych, w ramach ćwiczeń – resuscytacja 

manekina (nigdy nie wstał…), opatrywanie rannych po 

ROZMAITOŚCI 

postrzałach, ranach kłutych, szarpanych, miażdżonych, 

amputacjach, wytrzewieniu, oparzeniu, napromieniowaniu 

itp. 

Ale na zajęciach typowo militarnych było ciekawiej. 

Wywozili mnie na poligon, gdzie w ciągu tych kilku tygodni 

strzelałem ostrą amunicją z AKM 47, pistoletu WIST 

i karabinka pneumatycznego. Rzucałem granatem obronnym 

F1 z pozycji leżącej, klęczącej i stojącej. Miałem za 

zadanie w ciągu 20 min wykopać sobie okop (według z 

góry wyznaczonych parametrów, które wryły mi się w 

pamięć do dziś) saperką zawieszoną pod ekwipunkiem. 

Oczywiście w pozycji leżącej, bo byłem pod obstrzałem 

(symulowanym). Bieganie w masce i ubraniu przeciwchemicznym, 

skradanie, czołganie i zabezpieczanie terenu to 

już standard. Raz wywieźli mnie na poligon nawet w nocy. 

Umiem rozłożyć i złożyć AKM 47 na części pierwsze w 20 

sekund, a pistolet w 4 sekundy. Heh, nawet omówię jego 

„anatomię”, bo trochę pamiętam... :) Swoją drogą – teraz 

zrozumiałem, dlaczego tylu ludzi wychwala ten karabin i 

Jadąc przez miasto 

ma fioła na jego punkcie. Jest fenomenalny. Daje niesamowite 

poczucie władzy i jest niezawodny. Paru chłopaków 

nawet nadało im imiona i dbało, jak o własne. Aż żal 

w gardle ściskał, jak trzeba było się z AKM 47 rozstać... 

Jeśli chodzi o walkę wręcz – uczyli nas KravMagi (militarnej) 

przeznaczonej wyłącznie dla wojska. KravMaga 

(dla niewtajemniczonych: to izraelski system walki wręcz 

opracowany na podstawie najskuteczniejszych technik 

wziętych ze wszystkich istniejących sztuk walki) polega 

na wykorzystaniu naturalnych ludzkich odruchów obronnych 

ukierunkowanych na błyskawiczne odparcie ataku i 

przejęciu inicjatywy. System troszkę brutalny, ale niezwykle 

skuteczny. Szkoli się w niej policję, straż graniczną, 

służby specjalne. Jest też KravMaga dla cywilów, ale to 

trochę łagodniejsza wersja.... :) 

21

ROZMAITOŚCI 

Przysięga wojskowa 

Przez pierwsze 2 tygodnie nie mogłem opuszczać jednostki, 

nawet w czasie wolnym. To było długie 14 dni, aż do 

czasu zaprzysiężenia na żołnierza RP (służyć, chronić, bronić 

itd...). Po przysiędze dostałiśmy przepustki i co wieczór (w 

ubraniach cywilnych) ruszaliśmy z koleżankami na podbój 

łódzkich klubów i pubów, integrować się :) Weekendy miałem 

regularnie wolne – z przepustką w kieszeni mogłem przez 2 

dni jeździć po kraju. A było warto, bo z książeczką wojskową 

miałem 78% zniżki na przejazdy PKP. Odwiedziłem Kraków, 

wpadłem nad morze, zajrzałem do Torunia. Za śmiesznie małe 

koszty przejazdu (np. nad morze – 9 zł :D). Nie było problemu 

nawet z dłuższym powrotem do Poznania np. z powodu 

poprawki z egzaminu! Wniosek do majora i dłuższa przepustka 

była gotowa :) Z praktykami też nie miałem problemu, bo 

terminy szkolenia są dwa – jedno na początku lipca, drugie na 

końcu sierpnia. Można sobie wakacje ustawić... :) 

Przeniesiony do rezerwy 

Pod koniec kursu miałem do zdania 3 egzaminy: z 

regulaminów, medycyny ratunkowej i chirurgii polowej. 

Niezdanie ich nie groziło mi żadnymi konsekwencjami, ale 

warto było je ukończyć pomyślnie. Dostałem mianowanie 


na kaprala! Ludzie po 9-cio miesięcznej służbie zasadniczej 

kończą jako zwykli szeregowi. Ja zrobiłem kaprala w 

6 tygodni. Bez żadnej fali, bo tu są sami swoi – studenci 

AM. Dla przełożonych jesteście elitą – studenci AM – i tak 

was traktują. I jeszcze za to dostałem żołd! Tak, jako żołnierze 

Wojska Polskiego, dostajecie wynagrodzenie, które 

naprawdę przydaje się w trakcie „nocnych manewrów po 

Łodzi” i podróży po kraju :) 

Wydaje się, że 1,5 miesiąca to dużo czasu, ale mi minął 

on błyskawicznie. Poznałem masę wspaniałych ludzi z AM 

z całej Polski [heh, teraz mogę mówić – koledzy (i koleżanki) 

z wojska!]. Mam niesamowite wspomnienia. Łuski po 

nabojach i podziurawiona przeze mnie tarcza wisi do dziś 

u mnie w pokoju. Przypomina wspaniałe 6 tygodni. Czy 

pojechałbym jeszcze raz? Bez wahania. Przygoda warta 

Poznania :) 

W razie pytań – pomogę! 

Zapraszam na forum! 

www.pulsam.pl/forum 

Pozdrawiam 

Czołem! 

kapral Hubert Kowalewski 

22 

Mój trzeci pluton zwarty i gotowy na wszystko...


FELIETON 

JESTEM RUCHOMYM CELEM! 

(czyli polowanie na biało-czerwony listopad) 

Normalne funkcjonowanie w naszym wspaniałym Poznaniu 

staje się ostatnio coraz trudniejsze. Wszystko przez 

zbliżające się wielkimi krokami, jedyne w swoim rodzaju, 

WYBORY SAMORZĄDOWE. Jako rodowita poznanianka 

ze stałym zameldowaniem jestem oto celem dla całego 

zestawu działań marketingowych, które mają za zadanie: 

po pierwsze, zmusić mnie do zbliżenia się na odległość 

wyciągniętej ręki do urny wyborczej oraz, 

po drugie, nakłonić do umieszczenia we wspomnianej 

urnie karty do głosowania z najbardziej 

obecnie pożądanym krzyżykiem postawionym 

przy jedynym słusznym nazwisku. 

Walka o mój cenny głos rozpoczyna się już od 

samego rana. 

Kandydaci tłumnie gromadzą się na przystanku 

Pestki. Na pierwszą pozycję, pod względem 

liczebności, wysuwa się już od dłuższego czasu 

pan Ryszard, który na odrapanej, zielonej barierce 

umieścił ponad 20 swoich głów. Inni kandydaci 

nie chcą pozostać mu dłużni zwisając majestatycznie 

ze słupów, latarni i łatając każdą wolną przestrzeń 

w obrębie pestkowej barierki. Pan Andrzej 

jako pierwszy wdarł się do tramwaju i obserwuje 

mnie z zagadkowym uśmiechem spod sufitu. Napisał 

(jako jeden z niewielu) nawet, że: „Da radę”. 

Szkoda tylko, że nie wspomniał z czym... 

Żegnana tekturowymi spojrzeniami wytaczam 

się z trasy pestki w kierunku centrum miasta. Kaponiery 

nie widać już w zasadzie spod sterty mniej lub 

bardziej znajomych mi twarzy polityków. Tłoczą 

się niemal wszędzie! Wysiadając z tramwaju, tracę 

przyczepność na uśmiechniętej twarzy pani Ewy, 

która (nie wiedzieć czemu) zsunęła się z barierki 

i leży spokojnie na chodniku. Nadal nie wymyśliła 

hasła wyborczego. Przypatruje się temu z wysokości 

swej latarni z litościwym uśmiechem Pan Profesor, 

który też co prawda nie ma żadnego hasła, ale 

ma za to tytuł naukowy przed nazwiskiem... 

Muszę jednak przyznać, że w całym tym bałaganie zaobserwowałam 

jedno, niezwykle pozytywne zjawisko! Przyszli 

prezydenci/radni/posłowie sejmikowi wyraźnie utrudniają 

poznaniakom nieprzepisowe przechodzenie przez jezdnię w 

okolicach Kaponiery. Barierki oblepione kandydatami stają 

się bardzo trudne do sforsowania „dołem” (uwaga! Można 

zaklinować się między chodnikiem a kandydatem), zaś „przeskok 

górą” może zakończyć się mało komfortowym zawiśnięciem 

na barierce, czego świadkiem stałam się dziś rano. 

Muszę przyznać, że ciarki przeszły mi po plecach! 

W drodze na zajęcia dostaję jeszcze pokaźną stertę 

ulotek, które niezdarnie upycham po kieszeniach (bo nie 

zmieściłyby się już w okolicznych śmietnikach). 

Mury uczelni pozostają, póki co, azylem od marketingowych 

działań zaczepnych. W drodze powrotnej 

staję się jednak znów celem licznych ataków. 

Powoli czuję się obserwowana. Na przystanku 

spogląda na mnie trzech kandydatów na prezydenta. 

Wiszą obok siebie i są identyczni, co wprawia 

mnie w dość spore zaniepokojenie. Oswajam się 

na razie z obecnością podobieństwa bliźniaczego 

w naszej polityce, a tymczasem tych najwyraźniej 

jest aż trzech! I w dodatku mają tak samo na imię! 

Tymczasem kandydaci forsują bilboardy. Nie 

ma już serków, czekoladek ani nawet samochodów. 

Są tylko oni: uśmiechnięci i coraz częściej odwołujący 

się do mojego lokalnego patriotyzmu. Nie 

mają programów albo tylko mętne postulaty, ale to 

przecież nie szkodzi. Grunt to ładnie się uśmiechać. 

Nieświadomie przyspieszam kroku. Jeśli nawet 

zdążyłam pomyśleć, że zdołam przed nimi uciec do 

domu, moje nadzieje szybko okazują się daremne. 

Ze skrzynki wychyla się trzech kandydatów, kolejnych 

dwoje czeka już na mnie na wycieraczce. Najbardziej 

pomysłowy przylepił się do drzwi na wysokości 

moich oczu. Dobrze, że klej nie pozostawia 

śladów! Zamknięcie za sobą drzwi mieszkania też 

nie załatwia sprawy, bo wysłannicy kandydatów nauczyli 

się już pukać, dzwonić i wsuwać małe ulotki 

przez szpary. Nawet mój pies przyniósł mi w zębach 

jakiś folder. Nie próbowałam mu nawet go odebrać, 

toteż podarł go na strzępy w rogu korytarza. A ja powoli 

boję się już otworzyć lodówkę. 

Kandydaci osiągnęli już chyba, w pewnym sensie, 

swój cel. CHCĘ WYBORÓW! Naprawdę. I pójdę do 

urny! Ale zejdźcie już z bilboardów, nie zasłaniajcie Kaponiery, 

nie wchodźcie mi do skrzynki i pod wycieraczkę, 

nie wpychajcie ulotek do kieszeni. Pójdę do wyborów, ale 

dajcie mi wreszcie święty spokój. 

ola 

23

WYWIAD 


„...JESTEŚMY TRUCI NA WIELKĄ SKALĘ...” 

ROZMOWA Z JANEM A.P. KACZMARKIEM 

Wśród wszystkich polskich kompozytorów muzyki filmowej 

jest jeden, który budzi szczególne emocje. Jan A.P. 

Kaczmarek kilkanaście lat temu wyemigrował do Ameryki, 

gdzie zrobił wielką karierę i tym samym stał się idolem 

wielu młodych mieszkańców naszego kraju. Zdobywając 

Oscara za swoją muzykę do filmu „Marzyciel” pokazał, że 

nawet pochodząc z małego kraju nad Wisłą, można osiągać 

szczyty sławy daleko za oceanem. Miałem okazję niedawno 

rozmawiać z panem Janem między innymi o jego ostatnich 

projektach, sytuacji muzyki filmowej i inicjatywie, 

jaką jest Instytut Rozbitek. Spotkanie to odbyło się w jednym 

z niezwykle kameralnych poznańskich klubów – „Pod 

Pretekstem”. Oto fragment tej rozmowy, który może zainteresować 

studentów Akademii Medycznej... 

Powella, Klausa Badelta. Czy w poszukiwaniach modelu 

dla Instytutu inspirował się Pan właśnie przykładem 

tej firmy Hansa Zimmera? 

JK: Nie bardzo. Ja cenię Hansa, bo to jest przeuroczy 

człowiek i zrobił wiele dobrego. Ale w jego koncepcji 

jest pewna rzecz, której nie akceptuję. Oprócz 

tych dobrych rzeczy, które Pan wymienił i tego, że rzeczywiście 

paru kompozytorów naprawdę się wybiło w 

obrębie jego grupy, to jednocześnie za dużo jest tam 

elementów fabryki. To jest taki niebezpieczny kierunek, 

który trochę przeczy ideałowi, w który ja wierzę, 

a dokładniej temu, że osobista wolność i osobisty język 

mają sens. Oni tam trochę za bardzo używają wspólnego 

języka. Ja już nie chcę wchodzić w te kwestie, o 

które Hans jest oskarżany, 

bo to nie jest mój problem 

i oceni to historia, czy to 

on pisze, czy nie on... To 

nie ma znaczenia w tej 

chwili. Dla mnie znaczenie 

ma to, że w tej ich twórczości 

jest pewien element 

fabryki. Oni robią za dużo 

– nie można robić siedmiu, 

dziesięciu, czy piętnastu 

filmów w tym samym czasie. 

W takiej sytuacji robi 

się z tego czysty biznes, 

który ma jakieś elementy 

sztuki, ale bardziej jest to 

dobry interes. 

ŁW: Prawie 20 lat temu Hans Zimmer, który też 

zaczął odnosić wtedy sukcesy w Stanach, założył firmę 

Media Ventures. Ona także skupiała młodych i utalentowanych 

kompozytorów w jednym miejscu, gdzie 

mogli się od siebie uczyć i rozwijać swoje umiejętności. 

Rezultatem tego jest to, że większość tych młodych 

kompozytorów jest obecnie czołowymi twórcami muzyki 

filmowej w Hollywood – wystarczy tutaj wspomnieć 

chociażby Harry’ego Gregson-Williamsa, Johna 

24 

Łukasz Waligórski i Jan A.P. Kaczmarek 

No i zdaje się, że Hans 

Zimmer nie będzie promował 

zdrowej żywności, a Pan zamierza 

to robić? 

Pewnie nie będzie, chyba że usłyszy, że ja to robię i 

może też zacznie. Ja akurat wpadłem na taki pomysł, 

żeby połączyć to z koncepcją Rozbitka. Chcę, żeby częścią 

Instytutu był program zdrowej żywności. Życie to nie 

jest tylko twórczość i sztuka, ale także inne bardzo ważne 

rzeczy. Jedną z nich jest to, co jemy, zwłaszcza dzisiaj, 

gdy jesteśmy truci na wielką skalę – nie tylko Polacy, ale 

i cały świat. Jeżeli nie mamy świadomości tego, co jemy, 

to i nasza twórczość na tym cierpi, bo prędzej czy później


zapłacimy za to cenę – my i nasze dzieci. Cała planeta zapłaci 

cenę za to, że jemy truciznę. Chciałbym mieć też w 

Rozbitku odnawialną energię elektryczną. To jest taki eksperyment, 

który przekracza bramy czysto artystyczne, ale 

wierzę, że dzięki temu, ktoś, kto przyjedzie do Rozbitka, 

będzie czuł się dużo bardziej spełniony i kompletny. To nie 

będzie tylko jeden wąski kierunek, jakim jest pisanie muzyki, 

czy robienie filmów, tylko to będzie doświadczenie 

znacznie szersze, otwierające oczy także na politykę – chcę 

mieć debaty polityczne. Chciałbym, żeby to było miejsce, 

które żyje intelektualnie i stymuluje do działania i do życia, 

także przez kontakty z innymi ludźmi. Nie ma nic gorszego 

prócz samotności, beznadziei i poczucia, że świat się wali. 

Samotność jest zgubna i ja to odkryłem jako kompozytor. 

To jest to nieszczęście naszego zawodu, że piszemy sami, 

ale jednocześnie odkryłem też radość obcowania z innymi 

i siłę tego, jak można pomóc samemu sobie, pomagając też 

innym. 

Czego Pan słucha na co dzień, jaka jest Pana ulubiona 

muzyka filmowa, muzyka w ogóle? 

Ja słucham prawie wszystkiego. Ponieważ mam czworo 

dzieci w wieku 27, 24, 21 i 18 to one słuchają różnej 

muzyki i ja siłą rzeczy wyłapuję to wszystko. W ogóle 

cały świat jest pełen muzyki, nawet jak tutaj siedzimy, gra 

nam muzyka, od której nie ma ucieczki. To jest dobre, bo 

trudno sobie wyobrazić kompozytora, który jest zamknięty 

na muzykę. Ona jest formą komunikacji, w której trzeba 

mieć świadomość tego, do kogo się mówi i jak się mówi, 

dlatego słucham prawie wszystkiego. Oczywiście mam 

swoje ulubione rzeczy. Jeśli chodzi o klasykę, to zawsze 

odpowiadam, że „Requiem” Mozarta to mój ulubiony 

utwór. „Misja” Morriccone to z kolei mój ulubiony kawałek 

muzyki filmowej. Lubię też dobry jazz, między innymi 

Milesa Davisa, z rocka uwielbiałem Jimmy’ego Hendrixa, 

Led Zeppelin i całą tę falę silnej muzyki lat 70, której nic 

do tej pory nie przebiło. To, co się teraz dzieje, to jest taka 

skromna kopia. Tak naprawdę w każdym gatunku muzyki 

można znaleźć świetne rzeczy i nie jestem w stanie powiedzieć, 

że czegoś nienawidzę. Są rzeczy, których nie lubię, 

jak na przykład country. To jednak nie oznacza, że nigdy 

nie odczuwam przyjemności słuchając jakiegoś utworu 

country. 

Czy w karierze kompozytora filmowego, który zazwyczaj 

jest schowany za obrazem filmowym, istotne 

jest wykreowanie własnego wizerunku? Pan na przykład 

często ubiera się na biało. 

Ja zawsze się ubierałem na biało. Czasami od tego 

odchodzę, ale jakby Pan mnie znał przed emigracją, gdy 

koncertowałem z Orkiestrą Ósmego Dnia, to zawsze ubierałem 

się na biało. Właściwie tak, jak wyglądałem na scenie, 

tak też wyglądałem w życiu codziennym. Generalnie 

ja się dobrze czuję w białym kolorze, zresztą w czarnym 

też. Można powiedzieć że na zimę ubieram się na czarno, 

a na lato na biało i to jest jakiś tam mój image. 

Ma Pan w zanadrzu jakieś nowe projekty filmowe 

czy pozafilmowe? Zdaje się, że Adrian Lyne kręci teraz 

swój nowy film... 

Mam nadzieję, że zrobimy go razem. To jeszcze nie 

jest potwierdzone, ale bardzo prawdopodobne. W sierpniu 

wracam do Los Angeles i wtedy będziemy rozmawiać. 

Marc Forster kręci też nowy film, który już niebawem zacznie. 

To są takie stare związki i zobaczmy, co się wydarzy. 

Mam też parę projektów pozafilmowych, a wśród nich 

dwie swoje opery, które muszę kiedyś skończyć. Jedna z 

nich jest czymś na pograniczu opery i musicalu. 

Cały wywiad, jaki przeprowadziłem z Janem A.P. 

Kaczmarkiem, można przeczytać na stronie internetowej 

MuzykaFilmowa.pl. 

Autor wywiadu: Łukasz Waligórski 

Instytut Rozbitek 

WYWIAD 

Instytut Rozbitek został założony w 2004 roku 

przez Jana A.P. Kaczmarka m.in. z inspiracji amerykańskim 

Sundance Institute. Pomyślany jako miejsce 

roboczych spotkań artystów filmu, muzyki i teatru, propagować 

będzie ideę zachowania wolności ekspresji w 

warunkach narzuconych przez współczesny skomercjalizowany 

rynek artystyczny. 

Rozbitek ma ambicje stać się forum działalności 

edukacyjnej, organizując seminaria, warsztaty, konferencje, 

prowadzone przez wybitnych praktyków światowego 

kina, kompozycji i sztuk performatywnych. 

Ma być też miejscem produkcji artystycznej, przestrzenią 

powstawania i prezentowania filmów, koncertów, 

spektakli, produkcji multimedialnych. 

Instytut swoją nazwę zawdzięcza malowniczej 

miejscowości w gminie Kwilcz, położonej 60 km na 

zachód od Poznania. Znajduje się tam dziewiętnastowieczny 

kompleks pałacowo-parkowy o powierzchni 

33 ha, obecnie w trakcie renowacji. Działalność programowa 

Instytutu, obejmująca warsztaty wzorowane 

na metodzie Sundance, a także zajęcia w dziedzinie 

opery i musicalu, realizowana będzie zarówno na terenie 

zespołu pałacowego, jak i w Poznaniu. 

25

OGŁOSZENIE 


Doktor Miś Dzieciom 

Serdecznie zapraszamy 

wszystkich studentów, którzy 

chcieliby przyłączyć się do naszej 

akcji!!! Kontakt pod adresem: 

i.krzysko@wp.pl (Iza), 

ga1985@tlen.pl (Grzesiek). 

„Doktor Miś Dzieciom” to przedsięwzięcie odbywające 

się corocznie, począwszy od 2001 roku (przez pierwsze 

4 lata pod hasłem „STN Dzieciom”), w okresie bezpośrednio 

poprzedzającym święta Bożego Narodzenia. Wiele 

chorych dzieci zmuszonych jest spędzać ten radosny czas 

w wyjątkowo smutnych miejscach, jakimi są szpitale. 

Często nawet mały gest jest w stanie wywołać uśmiech na 

twarzy dziecka i umilić tak trudne dla niego chwile. 

Co roku bardzo liczna grupa świętych mikołajów i ich 

współpracowników w śnieżnobiałych fartuchach, przybranych 

w czerwone czapki, stara się odwiedzić jak najwięcej 

oddziałów dziecięcych, śpiewając kolędy i rozdając pluszowe 

misiaki, które wywołują ogromne poruszenie i radość 

wśród małych pacjentów. W roku ubiegłym udało nam się 

obdarować ponad 400 dzieci z 5 poznańskich szpitali. 

Przeprowadzone były liczne kwesty, sprzedaż słodyczy, 

wypieków, z których cały dochód został przeznaczony 

na zakup pluszaków. Z roku na rok obejmujemy swoją 

akcją coraz większą liczbę szpitali, które wypełniają się 

radością i atmosferą świąt. 

W ramach akcji odbędzie się m.in. projekcja 

filmów w kinie „Rialto”. A już 29 listopada w 

klubie „Eskulap” odbędzie się wielka impreza 

andrzejkowa. Dochód ze sprzedaży biletów 

przeznaczony będzie, oczywiście, na zakup 

pluszaków! Sprzedaż słodyczy odbędzie się 4 i 5 

grudnia 2006 roku, a wizyta w szpitalach będzie 

miała miejsce 19 grudnia 2006 roku. 

Akcja organizowana przez Radę Uczelnianą Samorządu Studenckiego, Studenckie Towarzystwo Naukowe, „Młodą 

Farmację”, Międzynarodowe Stowarzyszenie Studentów Medycyny, Chór AM, Gazetę Studentów „Puls AM” i inne. 

26


KLUBY 

Co w klubie piszczy? 

Cz. XIV 

O godzinie 2:00 czy 3:00 rano większość poznańskich 

pubów jest już zamknięta, natomiast „Pod Minogą” nadal 

tętni życiem. Lokal ten, mieszczący się na ulicy Nowowiejskiego 

8, jest dobrze znany wśród studentów naszego 

miasta. Na początku, z założenia, było to miejsce spotkań 

aktorów i wszelkiej maści artystów; obecnie natomiast 

„Pod Minogą” to komercyjny klubo-pub, w którym bawią 

się tłumy młodych ludzi. 

Lokal mieści się w starej kamienicy o niebanalnym 

wystroju. Czuć tutaj klimat przedwojennych murów, pośród 

których zainstalowano nowoczesne aranżacje „designerskie”. 

Klub zajmuje dwie kondygnacje. Na parterze 

znajdują się dwa bary oraz sporo stolików i kanap. Na piętrze 

natomiast do wyboru mamy kilka pomieszczeń oraz 

salę ze sceną, na której odbywają się koncerty. „Pod Minogą” 

przez dłuższy czas nie zachwycała swoim wystrojem, 

jednak poznańska konkurencja zmusiła w ostatnim czasie 

właścicieli do podniesienia poziomu estetycznego miejsca, 

dzięki czemu lokal nabrał nowych, lepszych barw. 

Panująca tutaj atmosfera przywołuje bardziej skojarzenie 

imprezy u znajomych, niż miejsca komercyjnej rozrywki, 

dzięki czemu można się tutaj poczuć bardzo swobodnie. 

„Scena pod Minogą” 

Tak zwane lanserstwo i snobizm nie są tutaj znane. Należy 

jednak dodać, że bardziej wymagający klubowicze mogliby 

tutaj poczuć dyskomfort, bowiem, jak wiadomo, nie każdemu 

odpowiada klimat tak zwanej imprezy studenckiej. 

Scena klubu „Pod Minogą” gości wielu niekomercyjnych 

artystów i wykonawców. Grane są tutaj koncerty na 

żywo, gromadzące prawdziwe tłumy słuchaczy. Ponadto 

cyklicznie odbywają się imprezy – w każdy wtorek od godziny 

21:00 „Dżem session”, a w niedziele od 18:00 „Session 

in Jungle”. Muzycznie klub oferuje cały wachlarz 

przeróżnych brzmień: można tutaj usłyszeć zarówno rocka, 

jak i house, flamenco, czy muzykę celtycką. 

Wstęp do „Pod Minogą” jest darmowy, a ceny serwowanych 

trunków są przystępne, z myślą o „studenckiej 

kieszeni” (małe piwo 5 PLN, duże 6-7 PLN). 

Słyszałem już bardzo różne opinie na temat klubu, nigdy 

nie są one jednak obojętne. „Pod Minogą” przez jednych 

jest kochane, a przez innych nienawidzone. Mimo iż 

nie jest to miejsce, które dokładnie odpowiadałoby moim 

gustom, to jednak polecam je ze względu na panujący tutaj 

oryginalny i niepowtarzalny klimat oraz prawdziwie gorącą 

atmosferę. 

MM 

Zdjęcia: D.K. 

27

MUZYKA FILMOWA 


„AN INCONVENIENT TRUTH” 

...lekkie szarpanie cienkiej struny naszej świadomości... 

Nasz świat ciągle się zmienia. Kiedy przypomnimy 

sobie, jak wyglądał on niespełna tysiąc lat temu, trudno 

wręcz uwierzyć w obecny stan naszej cywilizacji. Człowiek 

przez wieki walki o przetrwanie doskonale podporządkował 

sobie otoczenie. Niestety, w wielu przypadkach 

było to związane z ingerencją w środowisko naturalne. 

Wypalanie amazońskiej dżungli, stosowanie sztucznych 

nawozów, próby jądrowe, emisja toksycznych oparów 

do atmosfery przez coraz liczniejsze fabryki, bezpowrotnie 

zmieniły naszą planetę. Mało kto zdaje sobie sprawę 

z tego, że właśnie nadszedł czas, abyśmy ponieśli konsekwencje 

tych zmian. Najpoważniejszą z nich jest, bez 

wątpienia, globalne ocieplenie. Wiąże się ono z wieloma 

niepokojącymi zjawiskami, które w ostatnich latach nękają 

nasz świat. Jednym z najgłośniejszych, był, niewątpliwie, 

huragan Kathrina, który nie tak dawno sprawił, że Nowy 

Orlean praktycznie przestał istnieć. 

O tym wszystkim i jeszcze wielu innych efektach 

ludzkiej ingerencji w środowisko naturalne, opowiada 

film „An Inconvenient Truth”. Jest to dokument, będący 

28 

zapisem kampanii Ala Gore’a, która 

miała na celu uzmysłowić ludzkości, 

jak istotnym problemem naszej 

cywilizacji jest globalne ocieplenie. 

Nazwisko Gore wielu osobom może 

kojarzyć się z urzędem prezydenta 

USA – jest to skojarzenie jak najbardziej 

właściwe. Jak sam o sobie 

żartobliwie mówi bohater filmu: 

„kiedyś byłem następnym prezydentem 

Stanów Zjednoczonych 

Ameryki”. Al Gore w roku 2000 

był rywalem George’a W. Busha w 

wyborach na stanowisko prezydenta 

właśnie tego kraju. Ostatecznie, po 

dość kontrowersyjnym sądowym 

rozstrzygnięciu, urząd ten objął 

Bush, mimo że Gore zdobył większą 

ilość głosów... W filmie „An 

Inconvenient Truth” poruszana jest 

kwestia tychże wyborów, jednak 

to temat zagrożeń wynikających z 

efektu cieplarnianego dominuje. 

Można tutaj zobaczyć fragmenty 

dość nietypowego wykładu prowadzonego 

przez Gore’a, które przeplatane są urywkami z 

jego życia. Miałem okazję obejrzeć ten film i przyznaję, 

że przedstawiona w nim wizja naszego świata nieco mną 

wstrząsnęła. Sam obraz pod względem technicznym na 

pewno nie należy do arcydzieł, ale jego treść jest szokująca 

i daje sporo do myślenia. 

Autorem ścieżki dźwiękowej do tego filmu jest niejaki 

Michael Brook. To postać praktycznie nieznana w 

świecie muzyki filmowej, bo i przy niewielu filmach pracował. 

Brook jest rozpoznawany przede wszystkim jako 

producent muzyczny i świetny gitarzysta. Swego czasu 

współpracował ze słynnym Brianem Eno, ale wydał także 

kilka solowych płyt – wśród nich były również soundtracki. 

Muzyka z filmu „An Inconvenient Truth” zdaje się bezbłędnie 

definiować styl jej twórcy. Jak już wspomniałem, 

Brook jest świetnym gitarzystą, który dużo eksperymentuje 

z tym instrumentem, wydobywając z niego niezwykłe 

dźwięki. Ta ścieżka dźwiękowa jest tego najlepszym przykładem. 

W każdej kompozycji pojawia się gitara w naj-


różniejszych odsłonach. Raz jest to gitara klasyczna, raz 

elektroniczna, a jeszcze innym razem jej dźwięk jest tak 

bardzo przetworzony elektronicznie, że jedynie w bardzo 

małym stopniu kojarzy się z tym instrumentem. Takie zabawy 

z brzmieniem gitary bardzo kojarzą mi się ze ścieżką 

dźwiękową Davida Holmesa z filmu „Protokół 46”. Tam 

również podstawę instrumentalną całej muzyki stanowił 

dźwięk gitary poddany najróżniejszym modyfikacjom. 

Dzięki takiemu ograniczeniu środków wyrazu, muzyka 

wydaje się bardzo prosta, ale jednocześnie zyskuje sporo 

Michael Brook 

metafizycznej głębi. Mnóstwo tutaj niedomówień i dźwięków 

zawieszonych w powietrzu, które kreują nastrój pewnego 

niepokoju. 

Jest to muzyka niezwykle skromna, nie tylko pod 

względem instrumentarium, ale też stylistyki. Michael 

Brook świadomie zmierza w stronę minimalizmu i ambientu, 

co nie jest zaskakujące w kontekście jego dawnej 

współpracy z Brianem Eno. Przypomnę, że Eno jest ikoną 

muzyki ambient, jako odrębnego gatunku, charakteryzującego 

się oszczędnością środków i kreowaniem delikatnych 

pejzaży dźwiękowych. Głównym założeniem 

takiej muzyki jest kompletne wtapianie się w środowisko 

i ostatecznie stanie się jego częścią. W rezultacie 

ambient to muzyka, która, nie powinna być zauważalna, 

ani zbytnio skupiać uwagi widza, świadomego jednak 

MUZYKA FILMOWA 

jej istnienia. Między innymi taka jest ścieżka dźwiękowa 

Michaela Brooka z „An Inconvenient Truth”. Nie ma 

tutaj żadnych tematów czy motywów, a jedynie rozległe 

pejzaże zalewające słuchacza falą kojących dźwięków. 

Taka muzyka doskonale spełnia swoją funkcję w filmie, 

będąc swego rodzaju relaksującym przerywnikiem 

pomiędzy kolejnymi częściami wykładu Ala Gore’a. 

Pojawia się ona głównie w scenach przedstawiających 

prywatne życie „byłego, następnego prezydenta USA” 

oraz różne krajobrazy pokazujące piękno naszej planety. 

Także emocje, które kreuje muzyka, są bardzo stonowane, 

choć oczywiście zauważalne. Nie ma tutaj żadnych 

patetycznych uniesień, czy skrajnie ponurych brzmień. 

Całość delikatnie oscyluje między klimatem pewnego 

skupienia, niepewności a bardziej pozytywnymi i poczciwymi 

dźwiękami. Nadaje to całej muzyce niezwykłej 

intymności. Podobne odczucia miałem słuchając 

muzyki Asche & Spencer zarówno z „Monster’s Ball” 

jak i „Stay”. Jeśli do tego dorzuci się jeszcze świetne 

„Million Dollar Hotel”, czy nawet „Brokeback Mountain”, 

to otrzymujemy pełen obraz charakteru muzyki 

Michaela Brooka. 

Czas więc na małe podsumowanie. Nie ukrywam, że 

taki typ muzyki bardziej do mnie trafia, niż ryk stuosobowej 

orkiestry i chóru. Muzyka Brooka ma niezwykłą prostotę, 

która słuchaczowi daje wiele przestrzeni dla własnej 

interpretacji. Nie ma tutaj przysłowiowego uderzenia 

w grubą strunę, a raczej lekkie szarpanie cienkiej struny 

naszej świadomości. To muzyka bardzo intymna, której 

słucha się w skupieniu i samotności. W tej prostocie tkwi 

siła muzyki Brooka, ale i jej słabość. Pobieżne przesłuchanie 

płyty może doprowadzić słuchacza do stwierdzenia, 

że jest to krążek bardzo monotonny i zwyczajnie słaby. 

Brak tematów i zróżnicowania instrumentalnego będzie 

to potwierdzał. Mimo to, całość ma w sobie coś, co wyróżnia 

tę muzykę z tłumu bardzo podobnych, które obecnie 

powstają. Trochę jej brakuje do wyżej wymienionych 

dzieł Asche & Spencer czy „The Million Dollar Hotel”, 

ale ciągle jest to muzyka warta polecenia. Za to sam film 

koniecznie trzeba obejrzeć. Zawarta w nim (prawdziwa) 

wizja przyszłości naszego świata jest co najmniej przerażająca. 

Film pojawi się w Polsce na DVD pod koniec 

listopada 2006... 

Łukasz Waligórski 

29

HUMOR 


Witajcie! Przed nami dłuuuugie, ciemne wieczory. 

Nie przeznaczajcie ich tylko na naukę. Odsyłam do kolejnego 

akapitu. 

Sex jest jak nokia (connecting people), 

Sex jest jak Nike (just do it), 

Sex jest jak Coca-Cola (enjoy!), 

Sex jest jak Pepsi (ask for more), 

Sex jest jak Samsung (everybody is invited), 

Sex jest jak Peugeot (zaprojektowany, by cieszyć), 

Sex jest jak TP SA (łączy nas coraz więcej), 

Sex jest jak Philips (let’s make things better), 

Sex jest jak Plus (zmieniamy świat na plus), 

Sex jest jak Era (taaaak, taaaaakkk...), 

Sex jest jak Jogobella (rozkosz extra dużego...), 

Sex jest jak Prusakolep (kusi, wabi, neci), 

Sex jest jak O.B. (O.K.), 

Sex jest jak Redbull (dodaje skrzydeł), 

Sex jest jak Milka (daj się skusić), 

Sex jest jak Mars (krzepi), 

Sex jest jak Snickers (na co czekasz?), 

Sex jest jak guma Orbit (podnosi pH w ustach...), 

Sex jest jak margaryna Kasia (pieczenie to tyle radości), 

Sex jest jak BMW (radoć z jazdy), 

Sex jest jak Chupa Chups (musisz je lizać!), 

Sex jest jak kurs nurkowania jednego z szczecińskich klubów 

nurkowych (wejdź głębiej). 

*** 

Po przyjściu z pracy Franek poczuł, że boli go gardło. 

W gazecie znalazł adres prywatnego gabinetu lekarskiego. 

Wsiadł w autobus i niedługo potem stał przed drzwiami 

gabinetu. Drzwi otwiera żona lekarza. Ponieważ Franka 

boli gardło, cicho pyta: 

- Proszę pani, czy jest mąż w domu? 

- Męża nie ma, chodź pan szybko! 

*** 

Lecą wariaci samolotem z doktorem. Nagle awaria jednego 

silnika, wszyscy złapali się dla równowagi skrzydła. 

Jeden z nich woła: 

- Niech jeden z nas się puści to reszta przeżyje. 

Na to doktor: 

- Ja to zrobię! 

I wszyscy wariaci zaczęli klaskać. 

*** 

Dlaczego blondynki na wsi szyją mężom kalesony z folii? 

- Bo pod folią szybciej rośnie. 

30 

Humor 

*** 

Przychodzi blondynka do lekarza i mówi: 

- Panie doktorze, nie wiem, co mi jest, jak tu się dotknę, to 

mnie boli, tu jak się dotknę mnie, boli, tu mnie boli i tu też, 

jak się dotknę, to mnie boli (i tak się babka podotykała w 

różne miejsca). 

Lekarz obadał, obejrzał i mówi: 

- Wiem, co pani jest: ma pani ręce połamane... 

*** 

Pewien facet się odchudzał i przyłazi do lekarza i mówi, że 

jak chudnie, to mu skóra wisi. A lekarz na to: 

- Pan naciągaj tę skórę i na czubku głowy związuj czarną 

nitką, potem ta końcówka uschnie i odpadnie. 

No i facet tak właśnie robił. Po tygodniu mówi do lekarza: 

- Panie doktorze, pięknie jest, skórę mam gładką, ale wiesz 

pan... Mam pępek na czole, co trochę mi przeszkadza, no i 

po drugie zobacz pan, z czego ja mam krawat! 

*** 

Przychodzi garbaty do lekarza, a lekarz mówi: 

- Co się pan tak skrada?? 

*** 

Przychodzi baba z zezem do zezowatego doktora. 

Lekarz mówi: „Proszę wchodzić pojedynczo.” 

Baba odpowiada: „Ja nie do pana. Ja do tego drugiego.” 

*** 

W środku nocy pielęgniarka w szpitalu budzi pacjenta. 

- Co się stało? Pyta zaspany chory. 

- Zapomniał pan wziąć tabletki na sen. 

*** 

Dzwoni lekarz rodzinny do pacjenta: 

- Wie Pan, po konsultacjach pańskich wyników badań mam 

dla Pana dwie wiadomości, jedną dobrą, drugą złą. Od której 

zacząć? 

- Może od dobrej... 

Na co lekarz: 

- Zostało Panu 24 godziny życia. 

- I to ma być dobra wiadomość? Przecież ja umieram, czy 

Pan się nie pomylił? A jaka jest zła wiadomość? 

Doktor: 

- Miałem zadzwonić wczoraj. 

*** 

Psychiatra mówi do pacjenta: 

- Mam dla pana dwie wiadomości: dobrą i złą. Ta zła to, że 

ma pan Alzheimera. 

- A ta dobra? 

- Zapomni pan o tym, zanim pan wróci do domu.


*** 

Stoją dwie blondynki przy windzie, jedna mówi: 

- Zawołaj windę! 

Blondynka woła - Winda, winda!!! 

Druga blondynka mówi: 

- Nie tak, przez guzik! 

Blondynka łapie swój guzik od bluzki i mówi: 

- Winda, winda!!! 

*** 

Czemu blondynka cieszy się, że ułożyła układankę puzzle w 

4 miesiące? 

- Ponieważ na pudełku napisano: „Od 2 do 5 lat”! 

*** 

Jak nazwać blondynkę w szkole wyższej? 

- Gość. 

*** 

Jak zginęła blondynka pijąca mleko? 

- Krowa usiadła. 

*** 

Tonącą w morzu piękną blondynkę uratował przechodzący 

brzegiem mężczyzna. 

- Dziękuję, uratował mi pan życie! Z wdzięczności spełnię 

pana trzy życzenia. 

- Mam tylko jedno, ale trzy razy... 

*** 

Przychodzi blondynka do fryzjera i mówi: 

- Proszę mnie ostrzyc, ale nie może mi pan ściągnąć walkmana, 

bo umrę. 

Fryzjer strzyże, ale w pewnym momencie trąca słuchawki, 

które spadają. 

Blondynka umiera. Fryzjer podnosi strącone słuchawki i słyszy: 

- Wdech, wydech, wdech, wydech... 

*** 

Blondynka pyta się na ulicy: 

- Przepraszam, która jest godzina? 

- Za piętnaście siódma - odpowiada zagadnięty mężczyzna. Na 

to blondynka: 

- Ja się nie pytam, która będzie za piętnaście minut, tylko która 

jest teraz, baranie!!! 

*** 

Blondynka dostała komórkowy telefon. Zabrała go, idąc na zakupy. 

Stała akurat w warzywniaku, gdy zadzwonił. Odebrała: 

- Och, cześć Zosiu! - ucieszyła się. - Skąd wiedziałaś, że jestem 

w sklepie? 

*** 

Dlaczego się malujesz? 

- Żeby ładniej wyglądać. 

- A kiedy to zacznie działać? 

HUMOR 

*** 

Jak umierają komórki mózgowe blondynki? 

- Samotnie... 

*** 

Właściciel sex-shopu musiał wyjść na chwilę, więc za ladą 

zostawił młodego sprzedawcę. Po chwili wchodzi dziewczyna 

i pyta: 

- Ile kosztuje ten biały gumowy fiutek? Sprzedawca 

mówi: 

- 35$ za białego, 35$ za czarnego. 

- Hmm... poproszę czarnego, jeszcze nigdy nie miałam 

czarnego - mówi dziewczyna, płaci i wychodzi. Po pewnym 

czasie wchodzi Murzynka i pyta: 

- Ile kosztuje ten fiutek? 

- 35$ za czarnego, 35$ za białego - mówi sprzedawca. 

- Hmm... poproszę białego, jeszcze nigdy nie miałam białego 

- mówi Murzynka, płaci i wychodzi. Po chwili wchodzi 

blondynka i mówi: 

- Po ile są u pana gumowe fiutki? 

- 35$ za białego lub czarnego - mówi sprzedawca. 

- Hmm... a ten w paski stojący za ladą? - pyta blondynka. 

- Ten?... no... to jest bardzo specjalny model, kosztujący 

180$ - odpowiada sprzedawca. 

- Poproszę! - mówi zdecydowanym głosem blondynka, 

płaci i wychodzi. Po chwili do sklepu powraca właściciel 

i pyta: 

- No i jak panu poszło? 

- Wyśmienicie! - odpowiada sprzedawca - sprzedałem 

jednego czarnego, jednego białego i sprzedałem pański 

termos za 180$!!! 

*** 

Przed automatem z wodą sodową stoi blondynka. Wrzuca 

monetę, czeka aż szklanka napełni się wodą, wypija, 

wrzuca monetę i tak bez końca. 

Ludzie stojący za nią w kolejce niecierpliwią się. 

- Niech się pani pośpieszy! 

- Nie ma głupich, ja cały czas wygrywam! 

*** 

Dlaczego blondynka spuszcza oczy, gdy chłopak mówi, że 

ją kocha? 

- Żeby zobaczyć, czy to prawda. 

*** 

Do pracy przyjmują nowego pracownika. 

- Jak długo był pan w poprzednim zakładzie? 

- Trzy lata. 

- Opuścił go pan wskutek wypowiedzenia? 

- Nie, dzięki amnestii! 

tkuszczak@wp.pl 

31

KRZYŻÓWKA 


Krzyżówka 

z Wydawnictwem Lekarskim PZWL 

Rozwiązanie: 

Imię i nazwisko…….....................................................................................……………………….. 

Tel./e-mail:.......................................................................................................................................... 

Zgadzam się na wykorzystanie moich danych osobowych przez Redakcję „Pulsu AM”, zastrzegając sobie prawo do ich 

sprawdzania i poprawiania. Podpis............................................................................... 

32 

Wybieram książkę: 

............................................


KRZYŻÓWKA 

Poziomo : 

Pionowo : 

1. pracownik biblioteki 

5. thriller 

7. tajne w archiwum 

11. domek Eskimosa 

12. płaci za telefon 

13. mieszkaniec Grudziądza 

14. przewożenie towarów 

1. psi dom 

2. kontrolerka 

3. budynek dla owiec 

4. stan zapamiętania w gniewie 

6. tachometr 

7. adorator 

8. mianownictwo, nazewnictwo. 

9. odkurzacz 

10. kometka. 

UWAGA!!! 

W tym miesiącu do wygrania kolejne książki z Wydawnictwa Lekarskiego PZWL! Jest 

o co walczyć :) 

Hasło poznacie układając litery od 1 do 12. Rozwiązanie krzyżówki można dostarczyć 

do Redakcji (dyżur w poniedziałki 18.00 - 20.00), zostawić w portierni w „Eskulapie” 

lub przesłać sms-em z hasłem i swoimi danymi pod numer: 667 108 055. 

Czekamy do 4 grudnia! 

Prosimy podać z rozwiązaniem tytuł książki, która Was interesuje. Wasze zgłoszenie 

będzie wtedy brało udział w losowaniu tylko tej książki. Ponadto, jeśli nagroda nie zostanie 

odebrana w ciągu dwóch miesięcy od dnia powiadomienia, przepada i przechodzi na 

kolejne konkursy. 

UWAGA! 

JEDNA OSOBA - JEDNO ZGŁOSZENIE!!! 

WIĘKSZA ILOŚĆ ZGŁOSZEŃ NIE ZWIĘKSZA SZANSY NA WYGRANĄ! 

Zwycięzcami konkursu z poprzedniego numeru są: Szymon Spruciński („Choroby zakaźne 

i pasożytnicze” – Zdzisława Dziubka), Magdalena Skwarek („Lingua Latina ad 

usum medicinae studentium” – pod redakcją Sabiny Filipczak-Nowicka). 

Gratulujemy!!! 

Podręcznik pierwszej pomocy 

M. Buchfelder, A. Buchfelder 

Tłumaczenie z niemieckiego Ludwik Garmada 

Wydanie IV, 304 strony, 91 ilustracji, oprawa broszurowa, format 145x205 mm 

Na miejscu wypadku często pierwsze minuty decydują o życiu poszkodowanego. W książce omówiono 

zasady udzielania pomocy, uwzględniając wszystkie podstawowe zagadnienia niezbędne 

do wykonywania prawidłowych czynności przed przybyciem lekarza. Ze względu na przejrzystą 

formę oraz czytelny sposób przedstawienia informacji jest przydatna nie tylko dla uczniów szkół 

medycznych, lecz także może zainteresować szeroki krąg czytelników. Każdy z nas może być 

osobą poszkodowaną lub też przyczynić się do uratowania życia innego człowieka. 

33

KRZYŻÓWKA 


Kinezyterapia 

Kazimiera Milanowska 

Wydanie VI, 272 strony, 167 ilustracji, format 145x205 mm, oprawa broszurowa 

Jest to kolejne wydanie podręcznika obejmującego całość zagadnień związanych z 

leczeniem ruchem. 

Podręcznik jest przeznaczony dla studentów wydziałów fizjoterapii akademii wychowania 

fizycznego i akademii medycznych, wydziałów fizjoterapii i terapii zajęciowej 

publicznych i niepublicznych wyższych szkół medycznych i wyższych szkół pedagogicznych 

oraz dla magistrów rehabilitacji ruchowej i lekarzy specjalizujących się w 

rehabilitacji. Uwzględnia w nim: podstawy teoretyczne i metodyczne kinezyterapii, 

zasady prowadzenia ćwiczeń leczniczych, najnowsze metody ćwiczeń leczniczych 

stosowane w dysfunkcjach różnych układów organizmu. 

34 

Biotechnologia farmaceutyczna 

R. H. Müller (red.), Olivier Kayser (red.) 

Tłumaczenie z niemieckiego Katarzyna Kiec-Kononowicz, Tadeusz Kononowicz 

Wydanie I, 416 stron, 82 ilustracje, 29 tabel, oprawa twarda, format 165x235 mm 

Bez wątpienia biotechnologia należy do najbardziej dynamicznie rozwijających się 

dziedzin nauki. Do tej pory dopuszczono do obroty kilkadziesiąt leków zawierających 

substancje czynne uzyskane metodami technologii genowej. Nie sposób też wyobrazić 

sobie poszukiwania i wytwarzania nowych substancji leczniczych bez stosowania metod 

biologii molekularnej. 

Wybitni specjaliści – naukowcy i praktycy – przedstawili w tej książce: 

zasady formułowania leków wytwarzanych metodami biotechnologicznymi 

metody biologii molekularnej wykorzystywane do otrzymywania nowych substancji 

leczniczych, terapię genową somatyczną i mitochondrialną, problemy społecznej akceptacji stosowania biotechnologii 

farmaceutycznej. Książka umożliwia farmaceutom, biologom, biotechnologom i technologom procesów farmaceutycznych 

zapoznanie się z najnowszymi osiągnięciami w zakresie biotechnologii farmaceutycznej. 

Dołącz do nas!!! 

Przyjdź do nas!!! 

Czekamy na wszystkich kreatywnych i 

pomysłowych studentów z naszej Uczelni, 

którzy tryskają energią i zapałem! Chcesz 

pisać, rysować, pomagać w organizacji 

pracy Redakcji, redagować stronę 

internetową? 

Zebrania mamy w każdy 

poniedziałek w godz. 18:00-20:00 

w siedzibie Redakcji, DS. ,,Eskulap”, 

pok. nr 3 (koło Administracji, 

na parterze).

listopad 2006 I okladka ready - Puls UM

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?