Åwiatowy DzieÅ Zdrowia Jamy Ustnej - Puls UM

cover

cover

WSTĘPNIAK 

Drodzy Czytelnicy! 

Wykłady są integralną częścią studiów 

od początku istnienia uniwersytetów. Ich 

rola jednak bardzo zmieniła się na przestrzeni 

wieków – od czasów, kiedy dostęp 

do książek nie był tak powszechny 

jak obecnie, przez co „słowo mówione” 

było jedyną możliwością zdobycia 

wiedzy, po czasy nam współczesne, 

gdy kilka kliknięć pozwala odszukać 

potrzebne informacje bez wychodzenia 

z domu. Nie znaczy to, że 

wykłady są teraz niepotrzebne – napływ 

informacji wywołuje chaos, którego systematyzacja 

jest niezwykle istotna. Dyskusji dotyczy jednak forma 

tych zajęć – czy powinno to być przepisywanie przez studentów 

informacji ze slajdów, czy może lepiej przez udostępnienie 

materiałów zachęcić do słuchania i notowania 

tego, co wykładowca mówi? I co sprawia, że tak różnie 

kształtuje się studencka frekwencja? 

W tym numerze postanowiliśmy, z Waszą pomocą, 

przyjrzeć się trochę bliżej wykładom na naszej Almae 

Matris i tematem numeru stał się dylemat studentów 

wszystkich lat i kierunków: „Chodzić czy nie chodzić na 

wykłady?”. Zachęcam Was do jego lektury, a jeżeli po 

przeczytaniu nasuną się Wam refleksje na ten temat – napiszcie 

do nas, czekamy na Wasze opinie. 

Spis treści 

Mikroskop....................................................................4 

Wariograf – Olga Trojnarska........................................5 

Temat numeru – Wykłady.............................................6 

O, święty Walenty!.......................................................9 

Z dwojga złego.........................................................10 

Dotknijmy Różnorodności.........................................12 

Imprezożercy...........................................................12 

Pod lupą – urologia....................................................14 

Podróże małe i duże V...................................................16 

Światowy Dzień Zdrowia Jamy Ustnej....................18 

Kuźnia badaczy..........................................................19 

Handel może być sprawiedliwy...............................20 

Pamiętnik z praktyk pielęgniarskich..........................22 

PZWL...............................................................23 

Studia od kuchni......................................................25 

English twist..............................................................26 

Książki....................................................................28 

Pogotowie muzyczne.................................................29 

Kącik Filmowy..........................................................31 

Jolka..........................................................................32 

Nagrodzeni............................................................33 

Humor.......................................................................34 

Katarzyna Paczkowska 

Adres redakcji: ul. Przybyszewskiego 39, DS „Eskulap”, 

60-356 Poznań, tel./faks (61) 658-44-35 

Redaktor naczelna: Katarzyna Paczkowska (k.paczkowska@pulsum.pl) 

Z-ca redaktor naczelnej: Anna Płóciennik (a.plociennik@pulsum.pl) 

Sekretarz: Agnieszka Brychcy (a.brychcy@pulsum.pl) 

Redaktor techniczny: Łukasz Stępniak (l.stepniak@pulsum.pl) 

Skarbnik: Weronika Genderka (w.genderka@pulsum.pl) 

Grafik: Agnieszka Brychcy (a.brychcy@pulsum.pl) 

Fotograf: Joanna Pluto–Prondzinska 

Kolegium: Łukasz Brzyski, Michał Klimont, Justyna Koszarska, Justyna 

Kwitowska, Martyna Musik, Paulina Patalas, Magdalena Pawlaczyk, 

Anita Pogorzelska, Marta Ptaszyk, Grzegorz Sławiński, Barbara 

Średzińska, Jolanta Wlizło 

Współpracownicy: Agnieszka Bobeńczyk, Piotr Czarnota, Olga 

Tarasewicz, Maciej Tomczak, Anna Zacharzewska, Anna Zajączkowska 

Korekta: Koło Edytorów Trantiputl 

Druk: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Medycznego 

w Poznaniu, 60-812 Poznań, ul. Bukowska 70 

Ark. druk. 3,0. Papier offset, 

kl. III 80 g/m2, 70x100 

Format B5. Zam. nr 35/2012 

Druk ukończono w lutym 2013 r. 

Nakład: 4000 egz. 

Okładka: Agnieszka Brychcy 

Rysunki: Paulina Patalas i Agnieszka Bobeńczyk 

Skład: Łukasz Stępniak 

Numer zamknięto: 17.02.2013 

Prosimy o przesyłanie tekstów na adres 

teksty@pulsum.pl 

Nadesłanych tekstów nie zwracamy. Redakcja zastrzega 

sobie prawo do skracania i adiustacji tekstów oraz zmiany ich 

tytułów. 

www.pulsum.pl 

pulsum@ump.edu.pl 

3

MIKROSKOP 

MIKROSKOP 

Wpływ palenia na zdrowie – nowe, interesujące fakty 

Wyniki badania, które ukazało się w NEJM, pokazują 

wzrost ryzyka związanego z paleniem papierosów w perspektywie 

ostatnich 50 lat. Badanie potwierdza m.in. fakt 

rosnącej śmiertelności związanej z paleniem papierosów 

wśród osób płci żeńskiej. Niezależnie od tego wykazano, 

że ryzyko śmierci z powodu raka płuca, POCHP, choroby 

niedokrwiennej serca i udaru mózgu u palaczy jest porównywalne 

u obu płci (“women who smoke like men, die like 

men”). Poza tym, zerwanie z nałogiem skutkuje istotnym 

zmniejszeniem ryzyka śmierci z powodu wszystkich chorób 

związanych z paleniem niezależnie od wieku w jakim 

ono następuje. Jeśli nastąpi to przed 40 r.ż., ryzyko wcześniejszego 

zgonu jest tylko nieznacznie większe w porównaniu 

do osób, które nigdy nie paliły. 

Czy powszechnie stosowane NLPZ-ty 

wywołują ostre uszkodzenie nerek u dzieci? 

Badanie przeprowadzone przez naukowców z Indiana 

University School of Medicine objęło grupę 1015 pacjentów 

hospitalizowanych w Klinice Pediatrii w latach 

1999–2010 z powodu ostrego uszkodzenia nerek (AKI). 

U 2,7% badanych (n=27) wykazano związek ze stosowanymi 

uprzednio NLPZ-tami (26 pacjentów – zmiany 

wskazujące na martwicę cewek nerkowych, 6 – śródmiąższowe 

zapalenie nerek). Mediana wieku w tej grupie 

wyniosła 14,7 lat, 4 pacjentów było poniżej 5. roku życia 

New England Journal of Medicine, 

styczeń 2013 

i w tej grupie AKI częściej wiązało się z koniecznością 

wykonania dializy oraz hospitalizacji na oddziale intensywnej 

terapii. Co istotne, większość (75%) pacjentów, 

u których wystąpiło AKI spowodowane stosowaniem 

NLPZ-ów, przyjmowała te leki w dawkach powszechnie 

uznawanych za bezpieczne. 

The Journal of Pediatrics (online), 

styczeń 2013. 

Badanie kariotypu vs mikromacierze w diagnostyce prenatalnej 

4 

W grudniowym NEJM opublikowano wyniki badania, 

które objęło 4406 kobiet poddawanych diagnostyce prenatalnej. 

Celem było porównanie dwóch metod badania materiału 

genetycznego płodu – badania kariotypu i badania 

metodą mikromacierzy. Wskazania do diagnostyki prenatalnej 

obejmowały: wiek matki (46,6%), nieprawidłowe 

wyniki badań skriningowych w kierunku zespołu Downa 

(18,8%), nieprawidłowości w badaniu ultrasonograficznym 

(25,2%) i inne. Analiza 4282 próbek za pomocą mikromacierzy 

wykazała wszystkie aneuploidie i translokacje 

niezrównoważone wykryte wcześniej w czasie kariotypowania, 

nie wykryła jednak translokacji zrównoważonych 

i triploidii. W próbkach z prawidłowym kariotypem analiza 

z pomocą mikromacierzy wykryła istotne klinicznie delecje 

i duplikacje w 6% przypadków, gdzie wskazaniem do 

diagnostyki prenatalnej była nieprawidłowa budowa płodu 

i w 1,7%, gdzie badania genetyczne wykonano ze względu 

na wiek matki lub dodatnie wyniki badań przesiewowych. 

Badanie to wskazuje na istotną przewagę metody mikromacierzy 

w wykrywaniu delecji i duplikacji i zbliżoną do 

badania kariotypu czułość w diagnostyce aneuploidii. Mikromacierze 

nie znajdują jednak zastosowania w diagnostyce 

translokacji zrównoważonych i triploidii. 

New England Journal of Medicine, 

grudzień 2012 

Opracowała: Martyna Musik 

Gazeta Studentów

Olga Trojnarska 

Imię i nazwisko: Olga Trojnarska 

Stopień naukowy: dr hab. med. prof. UM 

Staż na uczelni: 15 lat etatu, 25 lat pracy 

1. Trzy słowa, które najtrafniej mnie opisują: uparta, 

szybka, szorstka 

2. Jestem mistrzem w: sprzątaniu 

3. Mam słabość do: swojego męża 

4. Nie potrafię: udawać 

5. Zawsze chciałam się nauczyć: języków 

6. Chciałabym jeszcze: lepiej nie wywoływać wilka 

z lasu 

7. Autorytetem jest dla mnie: prof. Franciszek Kokot, 

mój pierwszy nauczyciel-mistrz 

8. Kiedy kłamię: nie kłamię 

9. Słowa, których nadużywam: moim zdaniem 

10. Irytuje mnie: arogancja, brak pokory 

11. Kim lub czym chciałbym być, gdybym nie był 

tym, kim jestem? Jest mi dobrze być tym, kim jestem. 

12. Studentom zazdroszczę: że nie bolą ich plecy, 

gdy długo stoją przy zabiegu 

13. Kiedy stoję w korku: kończę makijaż 

14. Zawsze mam przy sobie: szminkę 

15. Niezwykła umiejętność, którą posiadam: cerowanie 

16. Moje ulubione miejsce na Ziemi: Łapów 

17. Muzyka, przy której się bawię: ta ze studenckich 

czasów – były wspaniałe 

18. Muzyka, przy której odpoczywam: j.w. 

19. Energii dodaje mi: dobry przeciwnik i cel 

20. Moja dobra rada dla studentów: uczcie się, bawcie 

się, bądźcie ciekawi świata – bywa piękny 

Sprostowanie: autorem rysunku w numerze styczniowym 

była Maia Stanisławska-Kubiak. 

Puls UM 

5

TEMAT NUMERU: 

Wykłady – chodzić, czy nie chodzić, 

oto jest pytanie 

„Frekwencja na wykładach jest problemem ogólnoeuropejskim.” – tymi słowami rozpoczął 

rozmowę ze mną prorektor ds. studenckich – profesor Edmund Grześkowiak. Co z motywacją 

u studentów? Jakie są przyczyny takiego a nie innego stanu liczebności, gdy wchodzę 

na salę wykładową. Czy jeśli jest to problem ogólnoeuropejski, to znaczy, że dotyczy 

nie tylko mojego roku? By pokusić się o odpowiedzi na te i inne pytania, wśród studentów 

przeprowadzona została ankieta, w której wzięło udział ponad czterysta osób – wszystkim, 

którzy ją wypełnili, bardzo dziękuję. 

Trochę statystyki 

Wyniki ankiety przedstawiają się następująco: 7% ankietowanych 

chodzi na praktycznie wszystkie wykłady, 

23% na większość, duża grupa osób, bo 27% przyznaje, że 

rzadko się na nich pojawia, natomiast aż 10% w ogóle nie 

zagląda na sale wykładowe, a przynajmniej nie w trakcie 

trwania prelekcji. Największą część stanowiły osoby, które 

na początku studiów brały udział w wykładach częściej niż 

obecnie – odpowiedziała tak jedna trzecia ankietowanych. 

I to te osoby najbardziej powinny prowokować wykładowców 

do refleksji, ponieważ z jednej strony wyrażały chęć 

udziału w tej formie zajęć, a z drugiej – coś je do tego 

zniechęciło. Jako przyczyny swojej nieobecności studenci 

podają różne powody. Częstymi zarzutami są zbyt wczesne 

godziny wykładów, ich nieciekawe prowadzenie, fakt 

prezentowania wiedzy książkowej, którą równie dobrze 

można w bardziej komfortowych warunkach domowych 

przyswoić, korzystając z obowiązującego podręcznika. 

Cytując odpowiedź studentki czwartego roku WL I: „Zawsze 

chodziłam na wykłady. W tym roku jednak prawie 

tego nie robię. Wykłady są w większości prowadzone 

bardzo chaotycznie. Materiał na jeden jest bardzo skomasowany, 

więc trudno się połapać. Tempo nie pozwala na 

porządne notowanie. Bywa też czasem, że wykłady nie 

wnoszą dużo do materiału przedmiotu, więc chodzenie na 

nie nie ma najmniejszego sensu”. Oczywiście nie wszyscy 

prezentują takie podejście; chodzący na większość 

wykładów student WNoZ pisze: „Liczę na nowe, ciekawe 

wiadomości i mimo że rzadko takie występują to się nie 

poddaję :)”. Zaledwie 60% uczestników ankiety stwierdziło, 

że materiał łatwiej zrozumieć na wykładzie niż ucząc 

się go samodzielnie. 

Studenci WNoZu często podnoszą w ankiecie kwestię 

zblokowanych wykładów, które niekiedy trwają nieprzerwanie 

w sumie 4–6 godzin, co brzmi jak wyrafinowane 

tortury dla umysłu i ciała. Najwyraźniej nie tylko dla mnie. 

W odpowiedzi na pytanie, co poprawić, aby uatrakcyjnić 

wykład, ankietowany z WLI napisał: „Te beznadziejne 

sale wykładowe, bo obecnie można sobie założyć nogi na 

szyję”. Cóż, tego jeszcze nie próbowałam, ale nie powiem, 

żeby mnie nie kusiło podczas kolejnej z rzędu godziny na 

„sali czarnej”. 

Mała rzecz a cieszy 

„Gaszenie światła na sali wykładowej – narkolepsja 

instant. Przy tym wszystkim wymaga się całkowitej uwagi 

studenta przez 1,5h, a przecież wiadomo, że uwaga może 

skupić się na czymś przez maksymalnie 20 min... A niby to 

uczelnia medyczna... Gdzie ludzie mają korzystać z miniprzerw, 

jak nie u nas?” Wniosek: Drogi Wykładowco, zapalaj 

światło! Nic to nie kosztuje (chyba że prąd), a naprawdę 

odbija się na zdolnościach skupiania uwagi słuchaczy. 

Kolejna kwestia: kilkuminutowe przerwy. Według 

80% ankietowanych robienie takich krótkich pauz jest dobrym 

pomysłem. Drogi Wykładowco, studenci nie rozbestwili 

i nie rozbisurmanili się, nie oczekują 15-minutowej 

przerwy na kawę i ciastko, ale 2–3 minut na zebranie sił 

do walki o zrozumienie treści wykładowych, czyli przeciągnięcie 

się w ławce, ziewnięcie, wysłuchanie durnego 

kawału od kolegi albo koleżanki siedzących wyżej (każdy 

ma prawo do tzw. sucharów), chwilowe „odmóżdżenie 

się”, by za chwilę móc z należytym skupieniem analizować 

slajdy. Przyznam, że nie rozumiem „oporu materii” 

w tym temacie – przecież to również chwila na oddech, 

na łyk wody dla prelegenta. A dzień po Radzie Wydziału 

Lekarskiego I, gdzie energicznie promowała ideę przerw 

na wykładach Weronika Pelczar z RUSS-u i gdzie popierał 

ją prorektor Edmund Grześkowiak, usłyszałam na seminarium 

drwiny prowadzącego o tym, czego się w dzisiejszych 

czasach studentom zachciewa. 

Jedno z pytań w ankiecie brzmiało: „Czy uważasz, że 

formułowanie przez wykładowcę pytań do publiczności 

po każdej partii materiału jest dobrym pomysłem?”. Tu już 

głosy studenckie były bardziej podzielone, ponieważ 65% 

ankietowanych udzieliło odpowiedzi twierdzącej, reszta 

zaprotestowała. Może to wynikać z powodu odczuwania 

6 

Gazeta Studentów

TEMAT NUMERU 

niepotrzebnego dodatkowego stresu, jaki automatycznie 

wiążemy z odpytywaniem na forum całego roku biednego 

studenta, którego coś podkusiło i usiadł w pierwszych 

rzędach. Rozwiązanie tego problemu sugerowano już na 

spotkaniu z prorektorem Grześkowiakiem i polegałoby na 

udostępnieniu na wykładach pilotów, dzięki którym można 

by udzielać odpowiedzi względnie anonimowo. Wszak 

sprzęt taki UMP posiada, ale wykorzystuje go tylko na Radach 

Wydziału. Dlatego, Drogi Wykładowco, jeśli chcesz 

obudzić słuchaczy, zadanie im kilku pytań na pewno spełni 

swoją funkcję, choć prawdopodobnie na następnych prelekcjach 

pierwsze rzędy będą świecić pustkami. Prorektor 

Grześkowiak: „Sprawdzanie skupienia czy przyswojenia 

materiału w trakcie wykładu jest wspaniałym pomysłem, 

wielu wykładowców już tak robi. Natomiast możliwość 

używania pilotów jest ograniczona technicznie. W tej 

chwili nie dysponujemy jako Uczelnia wystarczającą ilością 

tych przyrządów, ale jest to dobra droga do wspomagania 

aktywności studenckiej”. 

Kończąc już z „drogimwykładowcowaniem” chciałabym 

zaznaczyć, że troska o to, by wygłaszane na wykładach 

treści nie były rzucanym grochem a studenci ścianą, 

powinna dotyczyć obu stron, nadawcy i odbiorcy. W przeciwnym 

razie wykłady stają się sztuką dla sztuki. 

Studenckie propozycje 

Parafrazując: „nie pytaj, co możesz zrobić dla Uczelni, 

ale co Uczelnia może zrobić dla Ciebie”. A zrobić może 

dużo, przynajmniej według studentów. I tak w rubryce, 

w której można było dzielić się swoimi pomysłami na 

sposoby uatrakcyjnienia wykładów, znalazło się sporo 

ciekawych propozycji, oto kilka z nich: „Bardzo dobrym 

rozwiązaniem byłoby stworzenie przed wykładem formy 

konspektu, do którego studenci mogliby dopisywać informacje 

podane na wykładzie; nie traciliby czasu na spisywanie 

słowo w słowo prezentowanych slajdów. Dodatkowo 

wykorzystanie filmów, zdjęć czy przypadków klinicznych 

zwiększa atrakcyjność prelekcji. Ważne jest również, żeby 

osoby prowadzące wykład nie mówiły za szybko, ale też 

nie używały tonu wskazującego, że same są znudzone 

własną prezentacją”; „Obowiązkowy kurs dla wykładowców 

z komunikacji społecznej u doktora Skommera”; „Po 

pierwsze: chciałbym, aby wykładowca czerpał ze swojego 

wieloletniego doświadczenia klinicznego, a przedstawiane 

przez niego informacje były wybrane spośród najnowszych 

źródeł światowych. Wykład powinien uzupełniać 

to, co możemy przeczytać w podstawowych polskojęzycznych, 

zazwyczaj nieaktualnych, podręcznikach. Treści 

wykładów powinny być modyfikowane rokrocznie! Po 

drugie: prelegenci nie powinni tak często wysługiwać się 

swoimi asystentami, nota bene zwykle nie posiadającymi 

statusu samodzielnego pracownika naukowego. Po trzecie: 

dlaczego tablice multimedialne zakupione do wszystkich 

sal za ogromne pieniądze stoją pokryte kurzem? Nie 

słyszałem, by jakikolwiek wykładowca naszego Wydziału 

ich używał. Może powinno się je rozlosować wśród chęt- 

Zapraszamy Was do 

udziału w konkursie! 

Wśród Was na pewno 

krążą ciekawe i zabawne 

anegdoty z Waszych zajęć, 

opiszcie je (pomijając imiona 

i nazwiska - zarówno Waszych 

kolegów i koleżanek, który brali w nich udział, jak i prowadzących) i przyślijcie 

do nas na adres konkurs@pulsum.pl do 15 marca br. 

Spośród nadesłanych opowieści wybierzemy najciekawsze i opublikujemy, pamiętajcie 

więc, że biorąc udział w konkursie wyrażacie na to zgodę i potwierdzacie, że jest to autentyczna 

historia z Waszych zajęć, a nie zasłyszana od innych. 

Szczegółowe informacje znajdziecie na naszej stronie internetowej www.pulsum.pl. 


7

TEMAT NUMERU 

nych studentów? W domach zainteresowanych byłyby 

z pewnością lepiej wykorzystane ;-) Poważnie mówiąc, 

należałoby ustalić kto i dlaczego zaproponował ich zakup 

oraz dlaczego wykładowcy boją się ich używać”. 

Na pierwszy rzut oka – koncert życzeń, z drugiej strony 

nie są to jednak absurdalne zachcianki czy fanaberie, ale 

rozsądne sugestie. Po wysłuchaniu ich, prorektor Grześkowiak 

stwierdził: „Muszę przyznać, że po raz pierwszy 

spotkałem się z problemem niewykorzystania tablic multimedialnych 

na spotkaniu ze studentami, które odbywało 

się w Sali Nenckiego, gdzie stoi taka tablica – z załączoną 

kartką, by po niej nie pisać. Nie wiedziałem, że tak rzadko 

są używane. Same tablice, ale i umiejętności posługiwania 

się nimi zdecydowanie wymagają popularyzacji wśród nauczycieli 

akademickich”. 

Inne propozycje: „Warto zacząć od ankiet po cyklu wykładów, 

żeby stwierdzić, którzy z wykładowców zwyczajnie 

nie powinni ich prowadzić, bo nie przekazują żadnej 

wiedzy, bądź czynią to w sposób bardzo ciężkostrawny”; 

„Dbałość o punktualność” (sic!); „Przede wszystkim wykłady 

jak i seminaria powinny być udostępniane w formie 

elektronicznej. Pozwoliłoby to skupić się na słuchaniu, nie 

trzeba by było stresować się, czy zdąży się wszystko zanotować”; 

„Większa selekcja osób, które miałyby wykłady 

prowadzić i dobre wyszkolenie ich pod kątem wystąpień 

publicznych”. 

Myślę, że warto byłoby rozważyć choć część tych pomysłów, 

by jak najmniej studentów UMP pisało w podobnych 

ankietach: „Po trzech latach wykładów już chyba nic 

mnie nie zachęci. Kalkuluję plusy i minusy w przypadku 

chodzenia i niechodzenia i więcej zyskuję nie chodząc na 

wykłady, jestem wypoczęty i mam więcej czasu”. 

Była dzisiaj lista? 

Listy obecności na wykładach – zjawisko dla mnie 

zagadkowe, nie tylko dlatego, że nigdy nie miałam szczęścia, 

by akurat na nie trafić. W Regulaminie Studiów jest 

napisane, że wykłady są obowiązkową formą zajęć, choć 

niesprawdzaną. Czy to oznacza, że sprawdzanie obecności 

jest łamaniem Regulaminu? Odpowiedź Samorządu: 

„Puszczenie listy na wykładach przez prowadzących nie 

jest zabronione żadnym punktem Regulaminu Studiów. 

Pozostałe typy zajęć (seminaria, ćwiczenia) są obowiązkowe 

i kontrolowane, ale nie ma zdania o tym, że wykłady 

(które są obowiązkowe) kontrolowane być nie mogą”. 

Czyli nie jest. Prorektor Grześkowiak: „Jeśli wykłady są 

interesujące, to frekwencja jest na nich automatycznie 

wyższa, natomiast potwierdzanie obecności w postaci 

listy na wykładach to zupełnie nieakademicka droga, by 

tę frekwencję zwiększyć. Jestem raczej przeciwny takim 

praktykom, ale żeby stwierdzić, czy jest to łamanie Regulaminu 

Studiów, musielibyśmy zasięgnąć opinii prawnika 

i podejrzewam, że efekt byłby inny od oczekiwanego. 

Trzymałbym się dalej stwierdzenia, że wykłady powinny 

same w sobie być na tyle mobilizujące, żeby studenci na 

nie przychodzili”. 

Wykładowca Roku 2012/2013 

„Zapraszamy do wzięcia udziału w nowym plebiscycie 

zorganizowanym przez Radę Uczelnianą Samorządu 

Studenckiego w porozumieniu z Jego Magnificencją prof. 

dr hab. Jackiem Wysockim. Na podstawie naszych licznych 

rozmów i zgłaszanych uwag na temat niewysokiej 

jakości prowadzonych wykładów, postanowiliśmy, że 

czas wyróżnić tych, którzy temu stwierdzeniu zaprzeczają 

i powinni być wzorem dla wszystkich innych wykładowców”. 

Takie ogłoszenie można znaleźć, wchodząc na 

stronie RUSS-u (www.samorzad.amp.edu.pl) w zakładkę 

„Wykładowca Roku”. Z czym dla wykładowcy wiąże się 

otrzymanie tego tytułu? Prorektor Grześkowiak: „Będzie 

to jedno z kryteriów wyróżniania Nagrodą Rektora za 

osiągnięcia dydaktyczne. W tej chwili tego typu nagrody 

przyznawane są głównie za opracowywanie skryptów 

i podręczników, więc dlaczego nie miałyby być przyznawane 

jednemu lub kilku wykładowcom, którzy zyskają 

waszą, studentów, akceptację”. 

Podsumuję tak, jak zaczęłam, wynikami ankiety: 93% 

studentów zadeklarowało, że chodziłoby na wykłady częściej, 

gdyby prowadzone były w sposób ciekawszy. O taką 

rzeszę warto się starać, a wtedy może okaże się, że my, 

studenci, wcale nie jesteśmy tacy leniwi, jak nas malują. 

Anna Płóciennik 

8 

Gazeta Studentów

O, święty Walenty! 

FELIETON 

„Moim zdaniem, jeśli ma się kogoś, to walentynki 

powinny trwać cały rok” rzekł, w porywie pijanych wynurzeń, 

człowiek szukający miłości. Lawina wspomnień 

kaskadą leje się po neuronach i oto widzę dziennikarza 

słodko uśmiechającego się z drugiej strony szklanego 

ekranu: „Powinniśmy być dla 

siebie życzliwi nie tylko w ten 

szczególny wigilijny wieczór”, 

słyszę kapłana, przewodnika dusz 

naszych: „Wielkanoc to nie tylko 

jaj święcenie, panowie!”, tu i ówdzie, 

zewsząd głosy bezbarwnie 

mruczące swą mantrę: „Pamiętaj 

przez rok cały, pamiętaj!” 

Pamiętam, babciu i dziadku, 

tylko pod spodem – wierzchem 

plątaninę myśli zalewa tęcza 

internetowych, telewizyjnych 

i hipermarketowych sloganów. 

Wyczyśćcie kalendarz z mojego 

umysłu, a podskórnie będę wiedzieć, 

co się święci – bo kiedy 

wchodzę do piekarni nabyć polski, 

zdrowy chleb, tam czekają na 

mnie bułki w kształcie serc. Niby 

to nic, ot trochę słodkich balonów 

rozgrzanych do czerwoności 

i róże bez kolców w promocji, 

a jednak ciśnienie niebezpiecznie 

rośnie. 

Obóz pierwszy. Status: 

w związku. Zasób portfela: 

pokaźny. Odporność na tłum: 

wysoka. 

Skoro jest okazja, to przecież 

żal jej nie wykorzystać! Można 

się pokazać, lepiej ubrać, pierś 

do przodu wysunąć i pooddychać 

świeżym zapachem perfum Twojej 

drugiej połówki, a także drugiej 

połówki tej połówki, która 

jedzie obok w tramwaju. A niech 

tam, zróbmy coś szalonego! Postójmy 

w malowniczej kolejce do multipleksowej kasy, 

przyciśnijmy policzek do szyby w szczelnie wypełnionej 

komorze restauracji. Czy nie jest to istotą miłości, aby 

przetrwać razem te najtrudniejsze chwile, przeskoczyć 

kłody rzucane przez los, kiedy dolna półka w sklepie pożegnała 

się z winami, a świeczek zapachowych w Biedronce 

nie widać od tygodnia… 

Nie, przecież nie musi być wcale tak sztampowo, 

można w ten jeden dzień dać upust kreatywności. Siadasz 

i myślisz. I myślisz. I włączasz Internet, a nuż ktoś już wymyślił? 

Niebanalnych pomysłów 

bez liku – zrób kolację, 

wytnij serce, całuj się na 

chodniku, upiecz malinowe 

majteczki (potrzeba jedynie 

150 gramów malin, 100 gramów 

cukru i 120 mililitrów 

wody!), wypróbuj siedem 

scenariuszów na udany seks. 

Dzięki Ci, o wielka Sieci, za 

portale kobiece! Może by 

tak jednak na drugą stronę 

barykady? 

Obóz drugi. Status: 

wolny. Zasób portfela: 

pokaźny. Odporność na 

tłum: wysoka. 

Walę tynki, walę drinki… 

Tradycyjnie, aby coś 

zbojkotować, trzeba to 

uczcić. Właściciele klubów 

i kawiarni zawarli tajną 

umowę i podzielili się fiftyfifty: 

jedni stroją na walentynkowo, 

inni na antywalentynkowo. 

Grupy docelowe 

zapewne są równie liczne. 

Skoro więc, Człowieku, 

nie świętujesz walentynek, 

bo to komercja i kłamstwo, 

zapraszamy Cię do uczczenia 

antywalentynek! Idź 

na imprezę, pograj w lotki 

(tarczą niech Ci będzie zdjęcie 

Twojej zgniłej połówki, 

jak to wykoncypował jeden 

z krakowskich pubów), płynów 

nie żałuj, tańcuj z innymi 

singlami, którzy również nie cierpią zakochanych… 

A nóż widelec się uda i jednak za rok dostaniesz małego, 

słodkiego, pluszowego misia śpiewającego „I love you”! 

ote 


9

Z DWOJGA ZŁEGO 

A gdy z natury złośliwa paskuda... 

… zostawi nas w wieku n lat z krzywymi zębami, skoliozą, 

ginekomastią, zajęczą wargą i niepohamowanymi 

ciągotami w kierunku Michaszków w białej czekoladzie 

na pastwę okrutnego społeczeństwa, to jak tu nie myśleć 

o naturze najgorzej i nie chcieć pewnych korekt w wyglądzie? 

Przy czym to oczywiście nie jedyne przypadki, którymi 

zajmuje się chirurgia plastyczna. Już na wstępie 

chciałabym przytoczyć błyskotliwą myśl pana Wladimira 

Jankelevitcha: „Krytykowanie niektórych praktyk medycznych 

za to, że stanowią pogwałcenie natury to zwykłe 

nieporozumienie. Lekarz nic innego nie robi, cały czas 

walczy z naturalnymi procesami”. I ten cytat chciałabym 

uczynić punktem wyjścia argumentów „za” operacjami 

plastycznymi. 

Po głębszym zastanowieniu stwierdzam, że nie rozumiem 

dlaczego osoby, które poddają swoje ciało zabiegom 

chirurgii estetycznej, choćby zabiegowi liposukcji, 

są w większym stopniu stygmatyzowane niż na przykład 

osoby leczące się u dermatologa z powodu zmian skórnych. 

W końcu w obu przypadkach chodzi głównie 

o wygląd, o akceptację otoczenia, o komfort 

psychiczny, o pewność siebie, a te „o” można 

mnożyć i mnożyć... Inny przykład 

– aparaty ortodontyczne. Co prawda, 

dbałość o higienę jamy ustnej wydaje 

się elementarna w dzisiejszych 

czasach, a noszenie klamer 

na zębach ma skutki stricte 

zdrowotne, ale założę 

się, że motywacją większości 

użytkowników jest 

jednak wizja błyskania na 

prawo i lewo hollywoodzkim 

uśmiechem. A makijaż? 

Czy jest czymś innym jak retuszowaniem 

natury, z tą różnicą 

jedynie, że bywa zmywalny 

i co ranek wymaga poświęcania 

mu czasu? Tylko bez pogardliwych 

prychnięć proszę. Nieraz w niezobowiązującym 

gronie znajomych spotkałam 

się z opinią, że absolutne unikanie 

podkładu czy pęsety jest odbieranie 

jako zaniedbywanie siebie. 

Z dwojga złego... 

Poprawiać naturę czy nie poprawiać? Jeśli nie, to dlaczego, a jeśli tak, to w jakim stopniu, 

czyli dywagacje na temat operacji plastycznych. 

A jak do tego mają się operacje plastyczne? Cóż, 

moim zdaniem, to tylko kolejny stopień – w żadnym wypadku 

krok milowy – do osiągnięcia estetycznego wyglądu. 

Natomiast zagadnienie co jest ładne, a co nie, co 

normalne, a co przesadne lub dziwne to kompletnie inna 

kwestia. Zwłaszcza, jeśli chodzi o normalność, która to 

należy do tych ciekawych pojęć, z jednej strony oczywistych, 

a z drugiej – zupełnie nieuchwytnych. Zdarzają 

się, szeroko komentowane w sieci, przypadki nieudanych 

operacji powiększenia piersi czy ust, ale czy to wyklucza 

istnienie całej rzeszy pacjentów nie wyglądających 

po zabiegu jakby zaraz miał im odpaść nos? Teraz, gdy 

stopniowo wydłuża się średni czas życia człowieka, warto 

by pochylić się również nad jego komfortem, a ten – nie 

ukrywajmy – łączy się z wyglądem. Co to za frajda dożyć 

dziewięćdziesiątego roku życia, z czego połowę czuć 

się nieaktrakcyjną/nym? Trochę empatii, drogi Czytelniku, 

gdyż są na tym świecie ludzie z kompleksami, które 

utrudniają funkcjonowanie w społeczeństwie. 

Profesor Maria Siemionow, sławna absolwentka naszej 

Uczelni, zajmująca się chirurgią plastyczną, przy okazji 

licznych konferencji – również w Polsce 

– zwraca uwagę społeczeństwa 

na problem przeszczepów, 

nie tyle narządów, co całych 

fragmentów ciała. 

Trudno dyskredytować 

osiągnięcia zabiegów 

rekonstrukcyjnych na 

przykład twarzy, bo 

– jak podkreśla pani 

profesor „trzeba mieć 

twarz, by patrzeć na 

świat” i (to już dodam 

od siebie), żeby 

świat patrząc na nas 

nie odwracał szybko 

wzroku. Tak więc chirurgia 

plastyczna to nie tylko silikonowy 

biust i botoks. 

Są też inne, bardziej skomplikowane 

sytuacje, w których ta dziedzina 

medycyny odgrywa kluczową rolę. Ostatnio 

zetknęłam się z pomysłem korekcji 

cech fenotypowych osób z zespołem 

Downa, które potrafią najzupełniej 

10 

Gazeta Studentów

Z DWOJGA ZŁEGO 

normalnie funkcjonować w społeczeństwie, a nie chcą 

(one lub ich rodzice, w zależności od tego, kto podejmuje 

decyzję o zabiegu) być piętnowane tylko ze względu 

na zmarszczkę nakątną czy bruzdę poprzeczną. To wiele 

mówi o dojrzałości społeczeństwa, w którym przyszło im 

żyć. Inne przypadki, nad którymi nie będę się rozwodzić, 

ale wspomnę ku refleksji to operacja zmiany płci czy rekonstrukcja 

błony dziewiczej (w kulturze islamu). 

Podsumowując: przekreślając operacje plastyczne 

w ogóle robi się ogromna krzywdę niektórym ludziom, 

pozbawiając ich prawa do szansy na drugie życie. Natomiast 

przekreślanie wybiórcze „zabiegów upiększających”, 

jako chorych fanaberii to, moim zdaniem, przejaw 

hipokryzji. 

Aurea mediocritas, moi drodzy 

Trzeba to oddać starożytnym - ich maksymy nie bez 

powodu przetrwały tysiąclecia. Otóż umiar w zdecydowanej 

większości przypadków okazuje się panaceum na 

bolączki współczesnego człowieka. Niech więc powyższy 

cytat będzie motywem przewodnim mojej riposty. 

Po pierwsze, rozgraniczmy uzasadnione wskazaniami 

medycznymi, zdrowotnymi oraz – nie zawaham się użyć 

tego słowa – zdroworozsądkowymi wskazaniami operacje 

plastyczne i, cytując za poprzedniczką, „chore fanaberie”. 

Chyba nikt nie zdobędzie się na krytykę rekonstrukcji 

twarzy u osób poszkodowanych w wypadkach 

czy zabiegów umożliwiających jednostkom prawidłowe 

funkcjonowanie w społeczeństwie, nie wspominając nawet 

o operacjach z powodu konkretnych wskazań medycznych, 

takich jak wyprostowanie przegrody nosowej. 

W takich przypadkach chirurgia plastyczna jest jak najbardziej 

godnym pochwały rozwiązaniem. 

W przeciwieństwie do operacji „na życzenie”, której 

zwolennicy autentycznie przestają dostrzegać różnicę pomiędzy 

zabiegami upiększającymi (przywoływany wyżej 

makijaż), leczeniem jednostek chorobowych (trądzik), 

a wysoce inwazyjnymi procedurami, wiążącymi się z niemałym 

ryzykiem uszczerbku na zdrowiu, lecz często nieuzasadnionymi 

racjonalnymi przesłankami. 

Otóż moim zdaniem właśnie w spaczonym podejściu 

do kwestii korekt urody tkwi problem człowieka XXI 

wieku. Dlatego też pozwolę sobie przypomnieć, iż w zdecydowanej 

większości przypadków ruch i racjonalne odżywianie 

są w stanie zastąpić liposukcję, co się zaś tyczy 

„poprawiania urody” typu operowanie piersi, powiększanie 

ust et caetera, zazwyczaj problem nie tkwi w rzeczywistych 

defektach wyglądu a jedynie w głowie konkretnej 

osoby. W takich przypadkach psychologia radzi... zmienić 

nastawienie jednostki do problemu. Na czym wszakże, 

jeśli nie na „przeprogramowaniu” własnego myślenia, 

opierają się założenia każdej możliwej psychoterapii? 

Doświadczenie zaś uczy, że będzie to metoda o wiele 

skuteczniejsza, gdyż oparta na budowaniu poczucia własnej 

wartości niezależnie od aktualnego wyglądu, stanu 

ducha czy portfela. Nie wspominając o fakcie, że według 

schematu „przecież zawsze można jeszcze coś poprawić”, 

ludzie uzależniają się od operacji plastycznych, a skutki 

tegoż faktycznie nierzadko są przedmiotem negatywnej 

oceny mediów. 

Po drugie, nie mylmy pojęć. Czym innym jest wizyta 

u kosmetyczki czy nawet zastrzyk z kwasu hialuronowego, 

a czym innym operacja wykonywana w znieczuleniu 

ogólnym, związana nierzadko z rehabilitacją, wysokimi 

kosztami i ryzykiem. Skoro współcześnie zdecydowanie 

potępia się wykonywanie cięć cesarskich nieuzasadnionych 

przesłankami medycznymi, a jedynie „widzimisię” 

przyszłej matki, to cóż dopiero powiedzieć o operacjach 

plastycznych? Nie popadajmy w przesadę – w medycynie 

rzeczywiście walczymy z naturalnymi procesami, ale 

chodzi tu zdecydowanie o ochronę zdrowia i życia, nie 

zaś o niepotrzebne narażanie pacjenta na ich uszczerbek. 

Być może według niektórych słowa przysięgi Hipokratesa 

(aż wstyd byłoby je tu przywoływać) to nic nie znaczące 

hasło, ja jednak pozostanę wierna kwestii nieszkodzenia 

przede wszystkim. Jeżeli zaś za normę zaczęlibyśmy 

uznawać operacje wykonywane celem zaspokojenia ludzkiego 

ego, to naprawdę byłby to początek końca cywilizacji 

homo sapiens. 

Po trzecie, nie dajmy sobie wmówić, że istnieje tylko 

jeden uniwersalny typ urody, do którego jak jeden mąż 

powinniśmy aspirować. Oczywiście, cała rzesza pracowników 

branży kosmetycznej, firm farmaceutycznych, 

specjalistów od marketingu i tak dalej sprzedałaby duszę 

diabłu, byle tylko wyciągnąć od nas ostatni grosz w złudnej 

pogoni za idealnym wyglądem. Od tego jednak mamy 

mózg, by robić z niego użytek; ponadto wydaje mi się, 

że autentycznym marnotrawstwem byłoby niwelowanie 

dziesiątków tysięcy lat pracy Matki Natury nad tworzeniem 

wielu ciekawych fenotypów rasy ludzkiej. De gustibus 

non est disputandum, a różnorodność zawsze była 

w cenie. Dobrze, że mamy możliwość skorzystania z pomocy 

chirurga plastycznego, ale nauczmy się traktować tę 

możliwość z większym dystansem. 

Zatem w przynajmniej jednym punkcie zdecydowanie 

popieram przedmówczynię – popracujmy raczej nad dojrzałością 

społeczności, w której żyjemy, zamiast projektować 

swoje lęki w gabinetach chirurgów plastycznych. 

Magda Pawlaczyk 

Ania Płóciennik 


11

SPRAWY UCZELNIANE 

Dotknijmy Różnorodności 

Chciałybyśmy zaprezentować Wam kolejny projekt 

realizowany w Oddziale Poznań IFMSA-Poland. 

„Dotknijmy Różnorodności” to ogólnopolska akcja 

odbywająca się w ramach Programu Stałego ds. Praw 

Człowieka i Pokoju (SCORP). Ma ona na celu zwiększenie 

świadomości studentów kierunków medycznych 

o tematyce niepełnosprawności. Pierwsza akcja miała 

miejsce w maju ubiegłego roku. We współpracy z wielkopolskim 

oddziałem Fundacji Aktywnej Rehabilitacji 

(FAR) zorganizowałyśmy warsztaty, podczas których 

uczestnicy opanowali podstawowe techniki jazdy na 

wózku inwalidzkim oraz poznali sposoby pomocy osobom 

niepełnosprawnym w pokonywaniu przeszkód. 

Ponadto, mieliśmy zaszczyt gościć Jaśka Melę 

z Fundacji „Poza Horyzonty”. Spotkanie z nim było 

swoistym treningiem motywacji, przeżyciem, które 

z pewnością na długo pozostanie w pamięci uczestników. 

Jasiek opowiedział nam o swoim wypadku, o tym 

co rozumie przez niepełnosprawność i kalectwo, a także 

pokazał, jak ważna jest wiara w siebie i pokonywanie 

własnych słabości. W listopadzie 2012 roku w ramach 

III Dni Kultury Solidarności, zorganizowaliśmy pokazowe 

szkolenie „Aktywnie na wózku” we współpracy 

z Regionalnym Ośrodkiem Polityki Społecznej oraz 

FAR-em. Podczas warsztatów urzędnicy, studenci 

i uczniowie mieli możliwość poznać i przećwiczyć różne 

techniki i manewry pomocy „wózkowiczom”. Kolejne 

wydarzenie z cyklu „Dotknijmy Różnorodności” już 

niebawem! Tym razem zapraszamy Was na spotkanie 

poświęcone stwardnieniu rozsianemu. Przewidziane są: 

prelekcje lekarza neurologa nt. choroby, rozmowy z pacjentami 

a także wystąpienie rehabilitanta. Spotkanie 

odbędzie się 11 marca 2013 roku w Centrum Kongresowo-Dydaktycznym. 

Zainteresował Cię nasz projekt? Masz inne, ciekawe 

pomysły, sugestie? Skontaktuj się z nami pod adresem: 

roznorodnosc.poznan@gmail.com 

Agnieszka Basiukajć, 

Justyna Magiełda 

IMPREZOŻERCY 

czyli całkowicie subiektywny przewodnik 

po poznańskich miejscówkach 

Sesja w pełni, o czym świadczą zarówno przepełnione czytelnie w bibliotekach uczelnianych, 

jak i stosunkowo wyludnione wieczorami miasto. Jednakże nawet wizja nadchodzących 

egzaminów nie zwalnia nas z obowiązku dbania o higienę psychiczną, do której należy również 

spędzanie czasu wolnego w gronie przyjaciół. Mam dla Was dwie propozycje na wyjście 

z domu: dla spragnionych nowych wrażeń oraz tradycyjnych klubowiczów. 

BAGELS & FRIENDS 

Mimo iż w Poznaniu cierpimy na niedostatek 

loftów, to jednak istnieje miejsce, którego 

atmosfera zdecydowanie przywodzi na myśl 

jeśli nie nowojorski Brooklyn, to przynajmniej 

odnowione, utrzymane w oryginalnym stylu 

XIX-wieczne fabryki. Jest nim City Park, 

grunwaldzki kompleks apartamentowy, hotelowy 

i handlowy. Miejsce to samo w sobie warte 

jest uwagi, chociażby ze względu na dostarczanie 

przyjemnych wrażeń estetycznych, ale 

również skrywa w swoich zakamarkach dość 

oryginalny pomysł na kawiarnio-restaurację. 

Mowa o Bagels & Friends. 

12 

Gazeta Studentów

IMPREZOŻERCY 

Pomysł realizowany przez B&F przybył do nas z Zachodu 

– to miejsce, w którym można zjeść konkretne, 

zdrowe śniadanie i wypić świeżą kawę, przeglądając poranną 

gazetę. Klientami docelowymi są przede wszystkim 

ludzie biznesu i przedstawiciele wolnych zawodów, ale 

uważam, że w ramach okazjonalnego małego szaleństwa 

nawet student może pokusić się o zjedzenie śniadania „na 

mieście”. W każdym razie, sam fakt, że w Poznaniu mamy 

taką możliwość, jest bardzo pozytywną wiadomością. 

Wystrój B&F harmonizuje ze stylem, w jakim utrzymany 

jest cały kompleks City Park. Wnętrze jest jasne, 

przestronne i dosyć eleganckie, niemniej nie przeraża 

nadęciem. Urządzając lokal, właściciele nie zapomnieli 

o udogodnieniach dla pracoholików: przy każdym stole 

znajduje się kontakt, do którego niezwłocznie można podpiąć 

netbook, klienci mają dostęp do WiFi (co powoli staje 

się standardem). Zgodnie z założeniem, że jest to miejsce 

śniadaniowo-lunchowe, dania serwuje się już od 8 rano. 

Niestety, ceny zostały dostosowane raczej do kieszeni 

człowieka sukcesu niż przeciętnego żaka. Za przyzwoite 

śniadanie zapłacimy przynajmniej piętnaście złotych, co 

zakrawa o luksus. Zgodnie z nazwą, punktem centralnym 

są tu bajgle w wielu wariantach. Szczęśliwie, ceny kawy 

utrzymują się w górnych granicach przyzwoitości, a sam 

napój jest naprawdę dobrej jakości. Oprócz przekąsek, 

B&F oferuje też regularne dania. Specjalnością miejscówki 

są – jakżeby inaczej! – lunche i spotkania biznesowe. 

Niemniej, zwykli obywatele nie powinni czuć się tu nie 

na miejscu. 

Podsumowując: ciekawa propozycja, warta rozważenia 

(zawsze zazdrościłam nowojorczykom ich porannych 

śniadań w modnych miejscach!), ale zdecydowanie nie na 

co dzień. 

Bagels & Friends (bagelsandfriends.pl) 

Wyspiańskiego 26, City Park Poznań 

pon.-pt. 8.00–19.00 

sob. 9.00–18.00 

niedz. 10.00–17.00 

duże cappuccino: 12 zł 

bajgiel z sałatką caprese: 19,50 zł 

FEVER 

Jeszcze kilka lat temu na poznańskim Starym Rynku 

dawał się odczuć brak klubu z prawdziwego zdarzenia – 

nie pubu czy kawiarni, ale miejsca, do którego przychodzi 

się w celu podboju parkietu. Obecnie jednak tę lukę 

wypełnia klub Fever, zwracający na siebie uwagę kolorowym, 

oldschool’owym szyldem. Za dnia restauracja, wieczorem 

przybytek przywodzący na myśl dyskotekowe lata 

70. – choć muszę przyznać, że osobiście utożsamiam to 

miejsce jedynie z jego nocną odsłoną. 

Nazwa klubu jest zainspirowana filmem Gorączka sobotniej 

nocy, a klimat muzyczny i atmosfera konsekwentnie 

oscylują wokół disco, funky i boogie. Wielbiciele 

minimalistycznych i wysmakowanych wnętrz mogą spokojnie 

odpuścić sobie wizytę – Fever aż krzyczy kolorami, 

błyskiem świateł i dekoracjami, które mniej dyplomatyczny 

komentator mógłby nazwać kiczowatymi. Znajdziemy 

tu więc sporo plastiku, barowe hookery w jaskrawych barwach 

i podświetlany dancefloor. Miłośnicy pop-artu i błyskotek 

powinni być ukontentowani. 

Każdego dnia tygodnia Fever proponuje inną imprezę 

tematyczną – chociażby „Dzięki Bogu już piątek” czy 

„Muzyka polskich lat 70.”, niemniej nie spodziewajcie 

się rytmów rockowych czy hip-hopowych – styl pozostaje 

raczej constans. Konsekwencją określonych gatunków 

muzycznych jest ponadprzeciętna frekwencja pokolenia 

trzydziesto- i czterdziestolatków, jednak również studenci 

stanowią spore grono stałych bywalców. 

Jeśli chodzi o bar – nic specjalnego – lista drinków 

jest co prawda długa, ale kolejka oczekujących na trunek 

również potrafi taka być. Ceny takie, jak w innych poznańskich 

większych klubach. Parkiet nie poraża wielkością, 

za to niezmiennie zapełniony jest entuzjastami tańca, co 

bywa zaletą, jeśli akurat mamy ochotę na szaleństwo do 

białego rana. 

Dobrze, że amatorzy klasycznych dyskotek mają na 

Starym Rynku swoją mekkę. Jednak częste wypady do 

Fever raczej odpadają, ze względu na groźbę muzycznej 

monotonii. 

Fever (klubfever.pl) 

Stary Rynek 82 

czynny: 12.00 do ostatniego gościa 

duże piwo: 8 zł 

drink Fever: 20 zł 

MP 


13

POD LUPĄ 

Urologia 

Specjalista urologii – dr n. med. Michał Hrab 

Na czym polega praca urologa? 

Praca urologa polega na diagnozowaniu i leczeniu chorób 

układu moczowo-płciowego. Zajmujemy się głównie kamicą 

nerkową, przerostem prostaty, nowotworami prostaty, pęcherza, 

nerek, jąder, nietrzymaniem moczu oraz wieloma innymi 

schorzeniami związanymi z układem moczowo-płciowym. 

Naszą pracę można podzielić na części poradnianą oraz zabiegową. 

Podział ten daje szerokie możliwości wykazania się 

zarówno w roli diagnosty, jak i operatora. Jeśli ktoś nie ma 

powołania do leczenia zabiegowego, może z powodzeniem realizować 

się jako urolog pierwszego kontaktu w poradni. 

Na czym polega dokładnie różnica pomiędzy urologią 

i nefrologią? 

Nefrologia wywodzi się z nauk internistycznych, zajmuje 

się chorobami zapalnymi miąższu nerki, urologia natomiast jest 

dyscypliną zabiegową wyprowadzoną z chirurgii, obszarem jej 

badań są między innymi problemy dotyczące odpływu moczu 

z nerki, jak również nowotwory układu moczowo-płciowego. 

Z jakimi chorobami najczęściej mają do czynienia urolodzy? 

Najczęściej leczymy łagodny przerost prostaty u mężczyzn 

oraz kamicę nerkową u obu płci. Ogromną część naszych pacjentów 

stanowią chorzy z nowotworami układu moczowo-płciowego. 

Dlatego kilka lat temu ówczesny kierownik Kliniki 

prof. dr hab. Zbigniew Kwias rozszerzył nazwę naszej placówki 

i nadał jej brzmienie: Katedra i Klinika Urologii i Onkologii 

Urologicznej. 

Specjaliści urolodzy zajmują się wyłącznie leczeniem 

dorosłych czy mają też pod opieką pacjentów pediatrycznych? 

Pacjenci to wyłącznie przedstawiciele płci męskiej? 

Urolodzy zajmują się przede wszystkim osobami dorosłymi 

– obu płci. Kilka lat temu wyodrębniona została podspecjalizacja 

urologa dziecięcego. Prawo do jej uzyskania mają 

urolodzy oraz chirurdzy dziecięcy. 

Czy w urologii zdarzają się stany nagłe? Jeśli tak, to 

jakie? 

Do stanów nagłych w urologii zaliczamy urazy – do najpoważniejszych 

urazy nerek czy pęcherza. Stanami nagłymi 

są również septyczne roponercza na tle braku odpływu moczu 

z nerki oraz skręty szypuły jądra. W tych stanach konieczne 

jest szybkie działanie zabiegowe. 

Czy na wizytę do urologa wymagane jest skierowanie? 

Jeśli tak, kto może je wystawić? 

Do urologa wymagane jest skierowanie od lekarza rodzinnego 

bądź od innego specjalisty. 

Jaki jest według Pana doktora poziom urologii w naszym 

kraju w porównaniu chociażby z Europą Zachodnią 

czy Stanami Zjednoczonymi? 

Myślę, że jeśli chodzi o poziom wykształcenia i doświadczenie 

zawodowe, to dzięki integracji ze strukturami europejskimi 

nie mamy się czego wstydzić. Jak zwykle, problemy 

w urologii polskiej są związane z brakami sprzętowymi. Najlepszym 

przykładem jest często stosowany w urologii słynny 

robot DaVinci. Obecnie w Polsce jest tylko jedna taka maszyna, 

a na przykład w Czechach ponad dziesięć. 

Czy urologia jest specjalizacją perspektywiczną? 

Oczywiście, urologia ma ogromne perspektywy, bardzo 

dynamicznie rozwijają się na przykład endoskopia urologiczna 

i wykorzystanie technik małoinwazyjnych do leczenia zabiegowego. 

Jest jeszcze wiele do zrobienia i poprawienia. Przyszli 

adepci urologii będą mieli ręce pełne pracy. 

Z jakimi specjalistami współpracują urolodzy? 

W ośrodkach, w których wykonuje się zabiegi operacyjne, 

urolodzy najściślej współpracują z anestezjologami. Często 

współpracują również z onkologami i internistami. Mamy 

wspólne obszary pracy z ginekologami w zakresie leczenia 

nietrzymania moczu u kobiet. 

Czy mógłby nam Pan doktor pokrótce opowiedzieć, jak 

wygląda proces specjalizacyjny w tej dziedzinie? 

Specjalizacja z urologii rozpoczyna się od zdania Lekarskiego 

Egzaminu Końcowego i trwa minimum 6 lat, jest jednostopniowa. 

W programie jest dwuletni staż z chirurgii oraz 

czteroletni staż z urologii. Od ponad 10 lat Polskie Towarzystwo 

Urologiczne ściśle współpracuje z European Association 

of Urology (EAU) – Europejskim Towarzystwem Urologicznym. 

Nasz narodowy egzamin z urologii jest jednocześnie egzaminem 

EAU, nadający tytuł urologa aktualny w całej Europie 

– Fellow of the European Board of Urology (FEBU). Tak więc 

jedynym, co ogranicza możliwość zdobycia pracy w innych 

europejskich krajach, jest egzamin z języka narodowego. Dzię- 

14 

Gazeta Studentów

POD LUPĄ 

Wszystkie dotychczas opisane specjalizacje znajdziecie 

na stronach UMPedii – www.umpedia.pulsum.pl 

ki współpracy ze strukturami europejskimi wypracowaliśmy 

bardzo dobry system egzaminacyjny. Egzamin z urologii jest 

podzielony na trzy etapy i można do niego podejść raz w roku. 

W listopadzie przeprowadzany jest test jednokrotnego wyboru 

– 150 pytań. Pytania są takie same dla wszystkich kandydatów 

w Europie, zarówno zdających w Warszawie jak i w kilku innych 

stolicach, dlatego we wszystkich miejscach egzamin odbywa 

się w tym samym czasie. Wyniki testu podawane są w Internecie 

na krótko przed świętami Bożego Narodzenia. Zdanie 

testu uprawnia do uczestnictwa w dalszych etapach kwalifikacji, 

a więc do egzaminu praktycznego w wybranym ośrodku 

akademickim, później do odbywającego się w Warszawie egzaminu 

ustnego z wybranych przypadków klinicznych. Formuła 

tej ostatniej części jest interesująca. Kandydaci są umawiani 

grupami, w liczbie odpowiadającej ilości trzyosobowych grup 

egzaminatorów. Jeśli mamy przykładowo dziesięć grup egzaminatorów 

to na daną godzinę jest umówionych dziesięciu kandydatów. 

Wszyscy wchodzą na egzamin o tej samej porze, mają 

do wyboru pięć pytań, z czego odpowiadają na cztery. Każde 

z pytań to przykładowy przypadek kliniczny z problemem urologicznym. 

Trzeba zebrać wywiad, zaproponować badania diagnostyczne 

oraz przedstawić sposób leczenia i kontroli po tym 

leczeniu. Spośród trzech osób w komisji jedna zadaje pytania, 

druga wypełnia arkusz ocen, trzecia nadzoruje przebieg całości. 

Podczas egzaminu nie można popełnić błędu krytycznego, czyli 

takiego, który byłby błędem w sztuce. Skutkuje to niezdaniem. 

Jeśli jednak wynik testu był bardzo dobry, istnieje możliwość 

poprawki. Ta odbywa się zaraz po ogłoszeniu wyników egzaminu, 

jeszcze w tym samym dniu. Po egzaminie, który trwa 

około godziny, wszyscy wychodzą do pokoju izolacji, gdzie bez 

kontaktu z kimkolwiek z zewnątrz oczekują, aż ostatnia z egzaminowanych 

grup rozpocznie zdawanie. Wszyscy otrzymują te 

same pytania, dlatego wdrożono środki ostrożności, aby uniemożliwić 

kontakt z pozostałymi zdającymi. Podczas mojego 

egzaminu zdawało pięćdziesiąt osób w pięciu grupach po dziesięć 

osób. Jak łatwo obliczyć, pierwsi zdający po swoim egzaminie 

musieli czekać około trzech godzin do momentu wejścia 

ostatniej grupy. Również egzamin ustny odbywa się w tym samym 

czasie i na tych samych zasadach w kilku europejskich 

miastach, wszędzie te same pytania. Dzięki takim procedurom 

egzamin jest przejrzysty, uczciwy i równy dla wszystkich zdających. 

Pytania tworzone są w oparciu o europejskie wytyczne 

leczenia chorób urologicznych, tzw. guidelines, dostępne w Internecie 

na stronach urologicznych i na bieżąco aktualizowane. 

Wszystko to daje bardzo klarowną i przejrzystą sytuację. Każdy 

kandydat dokładnie wie, czego może się spodziewać. Dodatkowo, 

Polskie Towarzystwo Urologiczne pokrywa koszty tygodniowego 

kursu przedegzaminacyjnego, który co roku odbywa 

się w Pradze. Jest to niezwykle cenna możliwość obcowania 

z najlepszymi urologami z całej Europy, którzy osobiście przedstawiają 

swoje doświadczenia zawodowe adeptom urologii. 

Czy kobiety również specjalizują się w urologii? Czy 

jest to raczej rzadkość? 

Nie ma żadnych przeciwwskazań, aby kobiety zdobywały 

tytuł urologa. Obecnie w Klinice Urologii w Poznaniu kształcą 

się dwie koleżanki. 

Czy są jakieś cechy, które powinien prezentować kandydat 

zainteresowany specjalizowaniem się w dziedzinie 

urologii? 

Kandydaci chcący zajmować się urologią, podobnie jak 

w innych dyscyplinach medycznych, powinni przede wszystkim 

lubić ten zawód, ludzi i odznaczać się cierpliwością. Powinni 

być zdecydowani, przebojowi i wytrwali w dążeniu do 

doskonałości, w tej niewątpliwie pasjonującej dziedzinie medycyny. 

Na których przedmiotach powinien skupić się w trakcie 

studiów kandydat na przyszłego urologa? 

Przyszłym urologom niezbędna jest znajomość anatomii, 

fizjologii, patofizjologii i oczywiście praktyka na urologii. 

Można również zapisać się do koła naukowego przy Klinice 

Urologii, do którego serdecznie zapraszam. 

Co jest najtrudniejsze dla przyszłego urologa w procesie 

jego specjalizacji? 

Jak każda dyscyplina zabiegowa, urologia wymaga dyspozycyjności, 

zaangażowania, wytrwałości oraz umiejętności 

interpersonalnych. 

Jakie są, według Pana doktora największe zalety tej 

specjalizacji? 

Jest to dyscyplina młoda, perspektywiczna, daje możliwości 

zarówno obcowania z pacjentem w poradni, jak i sposobność 

rozwijania talentów manualnych w tzw. operatywie. Jest 

to nauka dość zwarta. Program specjalizacyjny i egzamin są 

klarowne i przejrzyste, dają poczucie wyrównanego poziomu 

wiedzy pośród urologów z innych europejskich krajów. 

A czy jest Pan doktor w stanie wskazać jakieś jej 

wady? 

Dyscypliny zabiegowe pochłaniają bardzo dużo czasu, wymagają 

ogromnego poświęcenia, ale jak się lubi to, co się robi, 

nie może to być wadą. 

Dziękujemy za rozmowę. 

Rozmawiali: Martyna Musik, 

Grzegorz Sławiński 


15

OPOWIADANIE 

Mały Książę lubił zachody słońca. Ponoć jest to pora 

ludzi smutnych. Od kiedy pamiętam, preferuję wschody. To 

czas ludzi cierpiących na bezsenność i w gruncie rzeczy niezdecydowanych. 

Jakby nie patrzeć to czas ryzykowny, gdy 

dzień nie zdążył się jeszcze skończyć ani na dobre rozpocząć. 

W takich momentach trudno przychodzi decyzja o tym, czy 

kłaść się do łóżka, czy już parzyć poranną kawę. Tamtego 

dnia promienie słońca nieśmiało wychylały się zza horyzontu. 

Zapowiadał się piękny, letni dzień. Jednak będzie kawa, 

szkoda dnia na sen. Wciskam zmarznięte stopy w puchate 

kapcie i bezszelestnie, z laptopem pod pachą, wędruję korytarzem 

prosto do kuchni. Otwieram szafkę i szukam wzrokiem 

„swojego” kubka. Tam go nie ma, więc sięgam do szafkosuszarki 

nad zlewem. Jest. Zgarniam ze stołu pozostałe po 

kolacji okruszki i włączam laptopa. Zalewam kawę i opadam 

z powrotem na drewniane krzesło. Wklepuję PKP w wyszukiwarkę, 

klikam rozkład jazdy. Gdzie mnie dawno nie było? 

Mazury. O tak, tą porą Mazury są najlepsze na świecie. Pociąg 

odjeżdża za dwie godziny. Dopijam kawę, wpatrując się 

w szarego kota przebiegającego między krzakami porzeczki. 

Swoją wędrówkę zakończył skokiem na maskę czerwonego 

auta, stojącego pod domem. „Ojciec się ucieszy” – myślę. 

Kubek wstawiam do zlewu i wracam cichutko do pokoju. 

Książka, odtwarzacz mp4 i kilka innych rzekomo przydatnych 

nad jeziorem rzeczy, ląduje w moim plecaku. Zapisuję 

na obdartej kartce: „Wrócę. Kiedyś :)”. Na głowę zarzucam 

kapelusz, a na nogi wciągam trampki. Zamykam drzwi i budzę 

się skutecznie w momencie zetknięcia ciepłej jeszcze 

skóry twarzy z chłodnym powietrzem, bezlitośnie uderzającym 

w zaspane powieki. Szczęście mam spore, bo akurat ten 

pociąg przejeżdża przez niewielką stację położoną trzy kilometry 

od domu. Kieruję się w stronę długiej, wąskiej alejki 

otoczonej z obydwu stron wysokimi drzewami. Pogwizdując, 

pokopuję bogu ducha winny kamień, który śmiał zagrodzić 

mi drogę. Uciekł w trawę, jakby ze strachu przed kolejnym 

trampkowym atakiem. Dwadzieścia minut później przechodzę 

przez tory i wychodzę na niewielką stację. Dostrzegam 

nadjeżdżający pociąg. Złoty standard, plastikowe siedzenia. 

Zajmuję miejsce w środku wagonu. Gwizdek, szarpnięcie. 

Intuicyjnie budzę się chwilę przed odpowiednią stacją. 

– Cóż, inaczej sobie to wyobrażałam... – mówię ni to do 

siebie, ni do wbiegającej na drzewo wiewiórki. 

Budynek z pewnością pamięta narodziny mojej prababci. 

Szarpię za klamkę drewnianych drzwi tego dworcopodobnego 

czegoś. Zamknięte. Omijam budynek i wychodzę na 

mały placyk, z trzech stron otoczony lasem. Coś nieprawdopodobnego, 

przypominającego dwudziesty pierwszy wiek – 

Podróże małe i duże. 

Modlitwa o wschodzie słońca 

samochód z tabliczką „taxi”. Podchodzę i energicznie pukam 

w szybę, którą po chwili opuszcza kierowca. 

– Byłby szanowny pan tak miły i wyjaśnił mi, jak dojść 

nad jezioro? 

– Ale które, panienko? 

– A to tu jest więcej niż jedno? – pytam z autentycznym 

zdziwieniem. 

– Ano są nawet dwa. Panienka pewnie chce na plażę 

miejską? 

– Może być. To którędy mam iść? 

– Ale to jakieś sześć kilometrów stąd, nóżek szkoda, 

a zgrabne, nie powiem. 

– Pan mi tu o nóżkach nie mówi, tylko drogę wytłumaczy. 

– Tą dróżką aż do rozdroża – wskazuje na ledwie wydeptaną 

ściółkę między gęsto osadzonymi drzewami – potem 

w prawo i cały czas iść ścieżką aż do szosy. Znowu w prawo 

i prosto do ronda. To już centrum. Dalej panienka znajdzie 

plażę, a jak nie to proszę dzwonić. – podaje mi pożółką wizytówkę 

korporacji. 

– Dziękuję serdecznie, miłego dnia życzę! – odpowiadam 

do zamkniętego już okna. 

Po kwadransie docieram do rozchodzących się w trzy 

różne strony ścieżek. 

– No i która to „w prawo”? Bardziej w prawo, czy mniej 

w prawo? 

Poszłam w tą bardziej. Marsz zdawał się nie mieć końca, 

a szosy ani widu ani słychu. Dzwonię. 

– No, panienko, w prawo trzeba było iść. 

– Przecież poszłam, a tu tylko las. 

– Odbić w lewo, w lewo koniecznie, tam szosa już będzie. 

Szosy dalej ni chu-chu a zegar bezlitośnie wskazuje dziesiątą. 

Szkoda dnia! Dzwonię ponownie. 

– Wie pan co, niech pan przyjedzie. 

– Ale gdzie? – trudno było odróżnić w jego głosie złość 

od śmiechu. 

Wspólnie ustaliliśmy moje obecne położenie. Siadam 

na pniu przy jednej z piaszczystych dróg w oczekiwaniu na 

zbawiciela. Dotarł! W mój aparat węchowy uderza smród zatłoczonego 

autobusu latem, zmieszany z lekką nutką dymu 

papierosowego. Po chwili jesteśmy na miejscu. Słono sobie 

policzył za tę przejażdżkę, wiadomo jak jest – trzeba naciągnąć 

wielkomiejską „panienkę”. Spaceruję wzdłuż jeziora 

dłuższą chwilę. W końcu docieram na małą plażę i rozciągający 

się przy brzegu jeziora drewniany pomost. Poza mną 

ani kawałka człowieka. Wspaniale! Błogi stan ciszy urywa 

16 

Gazeta Studentów

OPOWIADANIE 

się w granicach godziny dwunastej, kiedy na plażę napływają 

tłumy tubylców. Tego typu ludzie ponad wszystko miłują 

skoki do wody, przy okazji barbarzyńsko ochlapując kolejne 

strony mojej otwartej książki. 

„Co za gównia... ” – tutaj gryzę się w język, zdając sobie 

sprawę ze starczego tonu własnej myśli. 

Zmieniając nieco podejście, pytam przechodzącego obok 

chłopaka, jak głęboko jest tu, gdzie siedzę. Zapewnia mnie, 

że utopić się tutaj raczej nie da, a w razie czego on jest ratownikiem, 

więc będzie miał na mnie oko. Z natury jestem ufna, 

więc po chwili wskakuję „na bombę” w taflę jeziora, zupełnie 

„niechcący” ochlapując przy tym opalającą się solarową 

skwarę – dziewczynę chłopaka, który zamoczył mi książkę. 

Cóż, bywam też najwidoczniej złośliwa. Koło piętnastej decyduję 

się na niewielkie umilenie życia w postaci zimnego 

piwa. Stojąc przy barze spotykam domniemanego ratownika. 

– No popatrz, nie utopiłaś się z tego co widzę, chyba że 

mam szósty zmysł i rozmawiam z duchem. 

– Czasami sama nie mam pewności, czy na pewno jeszcze 

żyję – odpowiadam. 

– Rozwiniesz myśl przy stoliku, chodź, tam są moi znajomi. 

Zgarniam z lady plastikowy kufel ze złotą zawartością 

i ruszam za wodzem. Po półgodzinnej wymianie zdań dowiaduję 

się, że jesteśmy z tego samego miasta. 

– Mój ojciec to rasowy poznaniak, może nawet dzisiaj go 

poznasz, jeśli skusisz się na wspólne ognisko. 

– Tak się składa, że w Poznaniu studiuję, ale rzadko się 

zdarza, żeby ktoś z Wielkopolski przeprowadzał się na Podlasie 

– odpieram, puszczając mimochodem informację o ognisku. 

– Przyjechał za mamą, wiesz, to były inne czasy, prawdziwych 

miłości na odległość. 

– Słowo miłość i odległość wykluczają się wzajemnie... 

– mówię, po raz kolejny zbyt filozoficznie. 

Niezręczną ciszę przerywa mój okrzyk: „O, mój nauczyciel 

ze szkoły średniej, jaki ten świat mały, no popatrz”. Nieco 

dziwnie robi się, kiedy do naszego stolika podchodzi ów facet 

w średnim wieku, którego jeszcze dwa lata temu spotykałam 

w każdy wtorek na lekcji. Nie, to nie było szczytem dziwactwa. 

Mount Everest osiąga moment, w którym młodociany 

ratownik wita się z moim nauczycielem słowami „cześć tato”. 

Jest jeden wyraz, które opisuje to, co przed chwilą miało 

miejsce: KONSTERNACJA. Jednostronna, bo mój nauczyciel 

bez większej krępacji przysiada się do nas, szczerząc rzędy 

lekko pożółkłych zębów. Wszystko się zgadza, faktycznie 

kiedyś na jednej z lekcji wspominał o swoich poznańskich 

korzeniach. Po bliżej nieokreślonej pod względem długości 

chwili zostaję wyrwana z własnego świata dziwnych splotów 

myśli słowem „ognisko”. Grzecznie odmawiam, tłumacząc, 

że mam powrotny pociąg chwilę po 19. 

– Poza tym, nie mam nic do przebrania, a noce tutaj bywają 

raczej chłodne – stwierdzam, zerkając na swoje krótkie 

spodenki. 

– Coś się znajdzie, tym się nie martw. Zostań, skoro już 

tutaj jesteś. 

W zasadzie nie mam nic do stracenia, poza nudą, która 

czeka mnie w domu. Maciek, bo tak ma na imię ratownik, 

kończy zmianę za dwie godziny. W tym czasie postanawiam 

odetchnąć od palącego słońca i układam się na trawie pod 

drzewem. Odklejam od siebie kolejne strony pomarszczonej 

od wilgoci książki. Budzi mnie przebiegający po karku 

dreszcz. Rozglądam się przez chwilę, próbując zorientować 

się, gdzie jestem. Jezioro, drzewo, otwarta książka leżąca na 

klatce piersiowej. Zerkam na zegarek. Za piętnaście osiemnasta. 

Zgarniam plecak zamaszystym ruchem ręki i w poszukiwaniu 

ciepła idę na pomost. Słońce nadal spełnia funkcje 

grzewcze, ale nie oślepia już tak, jak w południe. Nogi zwisają 

tuż nad powierzchnią wody, a ja wpatruję się bezsensownie 

w spokojne już lustro jeziora. Względny spokój przerywa 

okrzyk „bu!” wydobywający się zza moich pleców. 

– Skończyłem, możemy się zwijać. – Maciek wyciąga do 

mnie opaloną rękę, która w porównaniu z moją wygląda jak 

pieczony kurczak. 

Podciągnął mnie ku górze i razem ruszamy wzdłuż linii 

brzegu. Po pięciu minutach wchodzimy na małe poletko, 

które ubarwiają rozstawione wokół pompy z wodą namioty. 

Drzewa tworzą cień, w którym odczuwam nieprzyjemny 

chłód. Maciek, widząc jak się trzęsę, stwierdza: 

– Poszukamy ci czegoś cieplejszego. 

Wgrzebał się do żółtego namiotu i po chwili z małego 

otworu, stanowiącego drzwi, wychyla się ręka ściskająca zwinięte 

w kłębek bojówki. Ze względu na mój niewielki wzrost, 

mogę je z powodzeniem podciągnąć pod pachy, ale nie ma 

co narzekać kiedy wokół grasują stworzenia żądne krwi. Pół 

godziny później siedzę już z kiełbaską wetkniętą na długi kij. 

Kiedy słońce zbiera się do snu, ruszam na niewielki, drewniany 

pomost, lekko podtopiony w wodzie. Zdejmuję trampki 

i ostrożnie wchodzę na wyszczerbione szczeble, zamaczając 

stopy w przyjemnie ciepłej wodzie. Za plecami słyszę kroki, 

których rytm wyznaczają łamane pod ciężarem ciała patyki. 

– Ponoć smutni ludzie lubią zachody słońca – słyszę męski 

głos. 

– Dlatego wolę wschody – odwracam się, spoglądając na 

promienną twarz Maćka. 

– Kawałek dalej jest większy pomost, możemy tam poczekać 

do samego wschodu. 

– Brzmi nieźle. Prowadź. 

Zgarniamy śpiwór i dwie ciepłe bluzy, będące własnością 

ratownika. Chwilę później siadamy na brzegu „lepszego” pomostu. 

– Dlaczego przyjechałaś na tak krótko? Tutaj można 


17

ROZMAITOŚCI 

mieszkać nawet miesiąc, jest wszystko co do życia potrzebne. 

– Sama nie wiem, ludzie pracują, nie mają czasu na dłuższy 

wyjazd. A taki jeden dzień jest w sam raz, żeby zwiedzać 

świat w samotności. 

– Dlaczego akurat tutaj? 

– To był najbliższy pociąg, który jechał gdziekolwiek. 

– Gdziekolwiek? 

Noc jest długa, w sam raz na wyjaśnienie życiowej filozofii. 

Znajdzie się też czas na kąpiel w ciemnej jak smoła 

wodzie. Biegiem wracamy na pole namiotowe, żeby ogrzać 

się przy dogasającym już ognisku. Okazuje się, że mój nauczyciel, 

poza nauczaniem, ma też inne pasje – na przykład 

gra na gitarze. Razem odśpiewujemy kilka smętnych ballad, 

po czym szczelnie otulona śpiworem znowu zasypiam. Budzi 

mnie delikatne szarpnięcie za ramię: 

– Wstawaj, wschód! 

– Ekhmmm mmmrrr daj spaaaać! – mniej więcej tak mu- 

siała brzmieć moja odpowiedź. 

– Chcesz być smutnym człowiekiem? 

Na te słowa zrywam się z miejsca i uderzam twarzą 

w ziemię. Najwidoczniej troszkę zaplątałam się w śpiwór. 

– Nie jesteś smutna, tylko pocieszna z tymi igłami przyklejonymi 

do policzka. – Dopiero teraz zauważam dołeczki 

w policzkach Maćka. 

– Nie marudź, tylko chodź na ten wschód – mówię, otrzepując 

pozostałości ściółki z twarzy. 

Siedząc na pomoście uświadamiam sobie, że dzień zatacza 

koło. Bez różnicy, czy jest to początek czy koniec dnia. 

Wschody nie są ani przecinkiem, ani kropką. Są spacją, momentem 

przejścia, chwilą, w której wskazówki zegara zdają 

się zagubić w czasoprzestrzeni. Wstrzymują na chwilę życie, 

dając czas przeznaczony tylko dla ciebie. 

Włóczykij 

Światowy Dzień Zdrowia Jamy Ustnej 

Wielkimi krokami zbliżają się Walentynki. Zapewne 

wiele osób już zastanawia się nad tym, jak zaskoczyć 

swoją drugą połówkę. Myśli koncentrują się na romantycznych 

kolacjach oraz upominkach… W tym momencie 

należy się zastanowić nad tym, czy nie czeka naszego 

partnera (naszej partnerki) przykra niespodzianka w postaci 

braków w naszym uśmiechu… 

Niestety – taki problem dotyczy wielu z nas. Schorzenia 

jamy ustnej, w tym próchnica, dotykają wielu osób 

w naszym społeczeństwie. Według badań, ponad 90% 

dorosłych Polaków wymaga działań profilaktyczno-leczniczych! 

Właściwa higiena jamy ustnej, zwłaszcza jeśli 

jest prowadzona od najmłodszych lat, skutecznie pozwala 

zminimalizować ryzyko wystąpienia próchnicy i chorób 

przyzębia. Jakkolwiek higiena jamy ustnej jest bardzo 

ważna, łatwo o niej zapomnieć lub ją zlekceważyć. 

Skala problemu jest na tyle istotna, że FDI World Dental 

Federation w 2007 roku ustanowiła Światowy Dzień 

Zdrowia Jamy Ustnej, który ma przypominać o problemach 

zdrowotnych i ich wieloaspektowych konsekwencjach. 

Święto to, które począwszy od 2008 roku ma się 

odbywać corocznie, przypisano 12. września. Tego dnia 

w 1854 roku urodził się doktor Charles Godon – niezwykle 

ważna figura w historii stomatologii – założyciel FDI, 

studentom stomatologii kojarzący się z „efektem Godona”. 

Dwunastego września to także dzień zakończenia 

konferencji w Ałma-Acie, która poświęcona była m.in. 

kwestiom stomatologicznym. 

Początkowo szersza kampania była prowadzona na 

terenie Stanów Zjednoczonych, Anglii, Niemiec, Hiszpanii, 

Macedonii, Czech oraz we Francji. FDI konsekwentnie 

dąży do globalizacji święta. Tegoroczna – VI edycja 

obchodzona będzie w Polsce 20. marca. Będzie to doskonała 

okazja do zwrócenia uwagi społeczeństwa na istotną 

rolę higieny jamy ustnej, ale także na ocieplenie wizerunku 

lekarza-dentysty. Jest to konieczne, ponieważ jak 

wynika z danych GUS z 2010 roku, częstym powodem 

omijania gabinetów dentystycznych jest strach. Problem 

ten dotyka aż 22% mężczyzn i 14% kobiet. 

Wiedzą o tym doskonale studenci trzeciego roku stomatologii, 

działający w Kole Stomatologii Zachowawczej 

i Periodontologii, którzy w związku ze zbliżającym się 

świętem przygotowują akcję profilaktyczną z zakresu 

higieny jamy ustnej, przeznaczoną dla mieszkańców Poznania, 

która najprawdopodobniej odbędzie się w marcu. 

O szczegółach akcji będzie można usłyszeć już niedługo. 

Wcześniej warto odpowiedzieć sobie na pytanie – kiedy 

ostatni raz byłem u swojego dentysty? Nikt chyba nie 

zaprzeczy, że ładny uśmiech pomaga w nawiązywaniu 

kontaktu, co na pewno przyda się w Walentynki, a one 

się zbliżają wielkimi krokami. 

Filip Mikołajczyk 

Paweł Koniec 

18 

Gazeta Studentów

ROZMAITOŚCI 

KUŹNIA BADACZY – 

CZYLI 10-LECIE KOŁA NAUKOWEGO 

Początek grudnia to dla wielu czas oczekiwania 

na magiczne święta Bożego Narodzenia. Dla nas był to 

również czas gorących przygotowań do konferencji. Studenckie 

Koło Naukowe Etyki i Bioetyki działające przy 

Katedrze Nauk Społecznych naszego Uniwersytetu Medycznego, 

z okazji Jubileuszu przygotowało konferencję 

pt.: „Studenckie Koło Naukowe. Zalążek Idei, Kuźnia 

badaczy. Metody pracy naukowej studenta”. Konferencja 

odbyła się 10 grudnia 2012 roku w Centrum Kongresowo 

Dydaktycznym UM w Poznaniu. 

Jubileusz – 10 lat pracy 

Studenckie Koło Naukowe Etyki i Bioetyki ma już 

na swoim koncie 10 lat pracy. W czasie swojego istnienia 

wielokrotnie podejmowało tematy trudne, współpracowało 

z wieloma organizacjami z kraju i zagranicy. Współpraca 

na wielu polach zaowocowała między innymi projektami 

międzynarodowymi, takimi jak: „Pielęgniarstwo w czasach 

narodowego socjalizmu i dziś”, „Medycyna w okresie 

narodowego socjalizmu i dziś”, wystąpieniami na konferencjach 

np. „Życiodajna śmierć”, z której wielokrotnie 

członkowie koła zdawali Państwu relacje, oraz wieloma 

innymi wydarzeniami np. pomoc w organizacji gry miejskiej 

„Pojzn, tej! Gra miejska śladami poznańskich Żydów”, 

która miała miejsce 14 stycznia 2012 i uświetniła 

obchody XIV Dni Judaizmu. Tym razem jednak, członkowie 

Koła postanowili podjąć nową inicjatywę, organizując 

Konferencję, którą wraz z zaproszonymi gośćmi oraz studentami, 

zwieńczyli 10-letnią działalność. 

Święto nauki 

Mimo iż konferencja została zorganizowana z okazji 

10-lecia koła naukowego, jej celem było przede wszystkim 

przybliżenie studentom – młodym naukowcom, tajników 

tworzenia prac naukowych. Wydarzenie swoim 

wystąpieniem uświetnił między innymi Pan prof. dr hab. 

n. med. Maciej Wilczak, przenosząc wszystkich w pozornie 

odległy świat symulacji medycznych, prezentując wystąpienie 

„Symulacja w edukacji medycznej”. Kolejnym, 

jakże ważnym tematem dla młodych naukowców był referat 

pt. „Metodologia badań naukowych w ujęciu praktycznym”, 

przygotowany przez Pana prof. UM dr hab. n. 

med. Michała Nowickiego, a przedstawiony w niezwykle 

przystępny sposób przez Panią dr n. med. Patrycje Sujke- 

Kordowską. Nie możemy oczywiście zapomnieć w tym 

miejscu o bardzo ważnym temacie dla każdego studenta, 

niezbędnym przy pisaniu choćby prac magisterskich i licencjackich, 

jakim było wystąpienie Pani dr n. med. Mai 

Matthews-Kozaneckiej oraz jej prelekcja pt. „Prawa autorskie 

i ochrona prawno-naukowa utworów naukowych”. Po 

wysłuchaniu tej prezentacji prawa autorskie przestały być 

zmorą młodych naukowców, a stały się sprzymierzeńcem 

chroniącym ich dorobek naukowy. 

Oprócz znamienitych prelekcji zaproszonych gości na 

konferencji mieliśmy również okazję usłyszeć wystąpienia 

naszych kolegów i koleżanek. Jednym z takich wystąpień 

była prezentacja przewodniczącej Studenckiego Koła 

Etyki i Bioetyki Mai Mikłowskiej pt. „Koło Naukowe 

jako forma nauczania zagadnień etycznych na przykładzie 

Studenckiego Koła Naukowego Etyki i Bioetyki UM 

w Poznaniu”, która przybliżyła wszystkim wiele aspektów 

funkcjonowania i działalności koła naukowego. Niezwykle 

cennym wystąpieniem, bo ukazującym temat z innego 

punktu widzenia niż studenta uczelni medycznej był referat 

pt. „Dydaktyka wobec problemów bioetycznych”, zaprezentowany 

przez studentów Uniwersytetu im. Adama 

Mickiewicza w Poznaniu Mironę Marię Klorek i Łukasza 

Pieczykolana. 

Ku przeszłości, ku przyszłości 

10 lat minęło niepostrzeżenie szybko, w tym czasie 

Koło odniosło kilka sukcesów, do naszego grona dołączyli 

nowi członkowie. W ciągu dekady obserwowaliśmy i wielokrotnie 

analizowaliśmy zmiany postaw etycznych i moralnych 

jakie zaszły w naszym otoczeniu. W czasie pracy 

w Kole jego członkowie musieli zetknąć się z kwestią 

oceny moralnej eksperymentów medycznych (przeprowadzanych 

obecnie i w przeszłości) w świetle wydarzeń 

II Wojny Światowej. Jednak zmieniający się świat stawia 

przed nami kolejne „wyzwania moralne” takie jak kwestia 

aborcji czy eutanazji. 

Czerpiąc z bagażu doświadczeń, wzmocnieni dotychczasowymi 

przeżyciami i pracą, członkowie Koła pragną 

podejmować nowe wyzwania. Jednak patrząc w przyszłość, 

ważne jest, aby w tym miejscu zatrzymać się i podziękować 

w szczególny sposób, tym którzy powołali 

Koło do życia oraz przez wiele lat wspierali jego działalność. 

Ogromne wyrazy wdzięczności oraz uznania kierujemy 

do Pana prof. dr hab. Michała Musielaka, założyciela 

oraz pierwszego opiekuna Koła, który nadal sprawuje nadzór 

merytoryczny nad pracą członków, pozostając niezwykłym 

opiekunem. Wspominając opiekunów, nie sposób 


19

ROZMAITOŚCI 

nie sposób nie wspomnieć o wkładzie, jaki wniosła Pani dr 

Aleksandra Fryś, kierująca Kołem od momentu powstania 

do października 2006 roku. Gorące podziękowania należą 

się Pani mgr Katarzynie B. Głodowskiej, która jest opiekunką 

koła od października 2006 roku po dziś dzień oraz 

pomysłodawczynią i koordynatorką polsko-niemieckich 

seminariów dla studentów kierunków medycznych, w których 

prace zaangażowane jest Studenckie Koło Naukowe 

Etyki i Bioetyki. 

„Sukces niejedno ma imię” 

Nasze Koło Naukowe w czasie dziesięciu lat swojej 

działalności pomagało studentom rozwijać się, kształtować 

postawy, dojrzewać oraz nawiązywać przyjaźnie i poznawać 

niezwykłych ludzi. W tej drodze niezwykle ważne 

były filary utrzymujące całość i dające oparcie w dobudowywaniu 

kolejnych podwalin pod silny fundament przyszłych 

pokoleń członków świata medycznego oraz młodych 

naukowców. Dziękujemy za wsparcie i tworzenie 

wraz z nami wyjątkowych wartości Panu Rektorowi Prof. 

dr hab. Jackowi Wysockiemu, Panu Kanclerzowi mgr 

Handel może być sprawiedliwy 

Bogdanowi Poniedziałkowi, Pani dr hab. n. med. Krystynie 

Jaracz oraz Pani mgr Annie Bielawskiej 

Dziękujemy również za pomoc w organizacji konferencji 

Studenckiemu Towarzystwu Naukowemu i Polskiemu 

Towarzystwu Pielęgniarskiemu Koło przy WNoZ UM 

w Poznaniu, bez których pomocy nie bylibyśmy w stanie 

zorganizować wydarzenia. 

Na koniec nie możemy zapomnieć oczywiście o naszych 

kolegach i koleżankach studentach, bez których 

wiele projektów nie mogłoby się odbyć. Dziękujemy, że 

jesteście z nami i wspieracie nas od 10 lat, śledzicie nasze 

poczynania na stronie internetowej, w biuletynie informacyjnym 

„Bioethica” i na portalach społecznościowych. 

Dziękujemy za wasz liczny udział w konferencji (pomimo 

trudnej aury pogodowej) oraz wstępowanie w szeregi 

Koła. Zapraszamy do dalszej współpracy. Czekamy na 

was. 

Agnieszka Smerdka 

Zastanawiam się ilu z nas, studentów Uniwersytetu 

Medycznego, kiedykolwiek zetknęło się z pojęciem i ideą 

Sprawiedliwego Handlu (ang. Fair Trade). Zakładam, 

że niewielu. Nie jest to temat z pierwszych stron gazet, 

a tym bardziej nie wspomina się o nim w akademickich 

podręcznikach. Media dużą uwagę skupiają ostatnio na 

ekologii, żywności organicznej, humanitarnym traktowaniu 

zwierząt i hodowli zapewniającej im życie w dobrych 

warunkach... W te sprawy angażuje się cały świat zastanawiając 

się, jak zapobiec okrutnemu traktowaniu istot 

zwierzęcych. Informacje atakują nas w wiadomościach 

zarówno radiowych jak i telewizyjnych, także na portalach 

internetowych. W efekcie zaczynamy zwracać uwagę na 

to, co jemy, w jak dużych klatkach żyją kury na fermach, 

ile mięsa jest w parówce itd. 

A czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, kto uprawia dla 

Ciebie banany albo kakao znajdujące się w czekoladzie, 

którą tak lubisz? Czy zdajesz sobie sprawę w jakich warunkach 

pracuje i jakie wynagrodzenie otrzymuje za swoje 

produkty większość plantatorów kawy, ratującej Cię przed 

zaśnięciem w trakcie przygotowywania do egzaminów? 

Czy przyszło Ci do głowy, że robiąc zwykłe, codzienne 

zakupy masz wpływ na życie ludzi pracujących na drugim 

końcu świata? Prawdopodobnie na każde z tych pytań odpowiedziałeś 

„NIE”. Nie są to tematy często poruszane, 

więc uznajemy, że zajmowanie nimi, dla i tak już przepełnionych 

wiedzą szarych komórek, nie ma najmniejszego 

sensu. Są to też jedne z tych trudnych spraw, o których 

po prostu boimy się rozmawiać. Na szczęście są na tym 

świecie ludzie, których nie wystraszyła waga problemu 

i którzy zaczęli działać, dając początek Sprawiedliwemu 

Handlowi. 

W tym miejscu winna jestem wyjaśnienie, czym właściwie 

jest i czym zajmuje się Fair Trade. W myśl definicji 

FINE (akronim czterech najważniejszych organizacji 

międzynarodowych zajmujących się Fair Trade): „Sprawiedliwy 

Handel to partnerstwo handlowe, oparte na dialogu, 

przejrzystości i szacunku, które dąży do większej 

równości w handlu międzynarodowym. Przyczynia się do 

zrównoważonego rozwoju przez oferowanie lepszych warunków 

handlowych i ochronę praw marginalizowanych 

producentów i pracowników najemnych, szczególnie na 

ubogim Południu. Organizacje Sprawiedliwego Handlu 

(wspomagane przez konsumentów) aktywnie angażują się 

we wspieranie producentów, podnoszenie świadomości 

i kampanie na rzecz zmian zasad i praktyk konwencjonalnego 

handlu międzynarodowego”. W skrócie: najważniejsze 

jest to, aby drobni producenci, rolnicy i rzemieślnicy 

z krajów Południa mieli możliwość nawiązania kontaktów 

handlowych z konsumentami bogatej Północy, sprzedawania 

swoich produktów na tych rynkach i otrzymania godziwego 

wynagrodzenia za pracę. Aby łatwiej było nam 

20 

Gazeta Studentów

ROZMAITOŚCI 

zrozumieć zasady działania Ruchu oraz cele jakie sobie 

stawia, postarajmy się wczuć w sytuację rolników pracujących 

na plantacji kawy. 

W obecnych czasach ludzie chcą mieć wszystkiego 

jak najwięcej za jak najmniejsze pieniądze. Handel międzynarodowy, 

uzależniony od konsumentów, wychodzi 

im naprzeciw, starając się zapewnić jak najniższe ceny 

towarów. Wykorzystując dominującą na rynku pozycję, 

firmy z bogatych krajów skupują produkty – na przykład 

kawę od właściciela plantacji – dyktując ceny. Właściciel 

przystaje na taką ofertę i sprzedaje wyhodowane przez 

siebie ziarna, ponieważ jest to najczęściej jedyna firma, 

która ma ochotę kupić jego towar. Trudno mu też wynegocjować 

lepsze warunki z wielką 

międzynarodową korporacją. Zapłata 

jest mniejsza niż kwota, jaką plantator 

zmuszony był zainwestować 

w uprawę kawy. W efekcie nie ma 

jak wypłacić należytych pieniędzy 

ludziom pracującym na jego plantacji, 

ponieważ nie ma nawet z czego 

pokryć kosztów hodowli. Wynikiem 

tego jest obniżenie poziomu życia 

wśród robotników, prowadzące do 

ubóstwa, a w najgorszym przypadku 

do życia na skraju nędzy. Mimo że 

pracownicy ciężko pracują, nie stać 

ich na zaspokajanie podstawowych 

potrzeb: wyżywienia, opłaty leczenia, 

utrzymania najbliższych. Ich 

żony rozpoczynają pracę w tym samym miejscu z nadzieją, 

że ich wysiłek pozwoli wyjść z problemów finansowych. 

Niestety, zbyt mała płaca wpędza rodziny w jeszcze 

większą biedę. Aby zwiększyć przypływ pieniędzy, rodzice 

postanawiają posłać do pracy także dzieci, zabierając je 

ze szkoły, ponieważ nie mają funduszy na opłacenie edukacji… 

Tak! Tak naprawdę się dzieje. 

Przypuszczam, że stawiacie sobie teraz pytanie – jak 

Sprawiedliwy Handel pomaga takim rolnikom? Wszystko 

zaczyna się od samego właściciela plantacji, który deklaruje 

chęć przyjęcia zasad Fair Trade i przestrzegania ich, 

a kończy się na nas – konsumentach wybierających produkty 

oznakowane symbolem FT. Z rolnikami podpisane 

zostają umowy handlowe, które zapewniają stałą cenę, 

niezależną od warunków rynkowych i w takiej wysokości, 

aby zapewniła zwrot kosztów produkcji oraz sprawiedliwe 

wynagrodzenie. Istnieje również możliwość otrzymania 

zaliczki zanim produkt, taki jak np. kawa, będzie 

gotowy do sprzedaży. Te warunki prowadzenia handlu 

umożliwiają właścicielowi nie tylko utrzymanie plantacji 

oraz godną zapłatę pracownikom, skutkującą polepszeniem 

ich warunków życiowych. Dają mu również szansę 

rozwoju interesu i możliwość planowania przyszłości. Fair 

Trade gwarantuje również wypłacanie corocznej premii na 

rozwój lokalnej społeczności w zależności od ilości sprzedanych 

produktów. Pieniądze te są przeznaczane między 

innymi na wiercenie studni, budowę i rozwój szkół oraz 

ośrodków zdrowia. Ułatwiona jest też droga dotarcia towarów 

na rynki bogatej Północy (także do Polski) oraz 

pominięcie pośredników transportu, przez co więcej pieniędzy 

trafia bezpośrednio do rolnika. 

Fair Trade zapewnia też odpowiednie warunki socjalne 

– ochronę praw kobiet, przeciwstawianie się ich dyskryminacji, 

równe wynagrodzenie dla obu płci, zakaz pracy 

dzieci i pracy przymusowej, bezpieczeństwo 

i ochronę zdrowia. Ważna 

jest też dbałość o ekologię. Sprawiedliwy 

Handel zachęca producentów 

do ograniczenia stosowania środków 

chemicznych poprzez np. zaoferowanie 

wyższej ceny za produkty 

uprawiane bez ich użycia. Zakazane 

jest stosowanie GMO – organizmów 

modyfikowanych genetycznie. Jeżeli 

staracie się jeść ekologicznie, to jak 

najbardziej polubicie żywność pochodzącą 

ze Sprawiedliwego Handlu. 

Produkty te posiadają certyfikaty 

i specjalne symbole, dzięki którym 

łatwo je rozpoznać i wybrać spośród 

innych, „mniej Fair”. Rzeczy, które 

możemy kupić w Polsce to: kawa, herbata, czekolady 

i inne słodycze, przyprawy, bakalie, kosmetyki, wyroby 

rzemieślnicze. Ich cena może być wyższa w porównaniu 

z podobnymi towarami pochodzącymi od wielkich korporacji, 

ale wybierając je, dajemy szansę drobnym wytwórcom 

w krajach Trzeciego Świata na godne życie z własnej, 

sprawiedliwie wynagradzanej pracy. Czy nie jest to wystarczający 

argument, żeby zapłacić trochę więcej? 

Mam nadzieję, że chociaż kilkoro z Was wie, iż Poznań 

w listopadzie 2012 roku otrzymał status Miasta Przyjaznego 

dla Sprawiedliwego Handlu. Mieszkając i studiując tutaj 

powinniśmy wiedzieć więcej na ten temat, dlatego też 

zapraszam do odwiedzenia polskich stron zajmujących się 

tą działalnością: www.fairtrade.org.pl czy www.sprawiedliwyhandel.pl, 

jak również miejsc, gdzie można nabyć 

produkty lub dania z produktów Fair Trade: sieci barów 

Green Way (ul. Zeylanda 3, ul. Taczaka 2, ul. 23 Lutego 11) 

czy sklepu przy ul. Poznańskiej 25. 

Postaraj się być Fair! 

Weronika Jewczak 


21

ROZMAITOŚCI 

Pamiętnik z praktyk pielęgniarskich 

Drogie Czytelniczki i drodzy Czytelnicy! Wzorem Pamiętnika lekarza stażysty postanowiłam 

stworzyć swój, poświęcony praktykom pielęgniarskim. Myślę, że dzięki temu wiele 

osób dowie się czegoś więcej na temat pielęgniarstwa i przekona się, że studiowanie tego kierunku, 

choć często niedoceniane, daje dużo satysfakcji oraz umożliwia zdobycie ciekawych 

doświadczeń. Zachęcam do lektury. :-) 

8.01 

Ostatni dzień klinik z położnictwa i ginekologii zapowiadał 

się najciekawiej. No właśnie, zapowiadał. Razem 

z grupą trafiłam na oddział porodowy, na którym mieliśmy 

nadzieję zobaczyć najpiękniejszy moment w życiu 

człowieka – narodziny. Niestety, tym razem się nie udało. 

Zamiast tego lekarz oprowadził nas po salach porodowych 

i innych ciekawych miejscach oddziału, dzięki czemu, 

z niedosytem, około południa opuszczaliśmy mury szpitalne. 

10.01 

Pierwszy dzień praktyk z pielęgniarstwa położniczoginekologicznego 

na Oddziale Diagnostyczno-Obserwacyjnym 

zaczął się całkiem miło – od rozmowy z panią salową, 

która podpowiedziała nam, jak działać na oddziale, 

żeby dobrze wypaść w oczach naszej opiekunki praktyk. 

Dziś jednak nie było tam zbyt wiele do roboty, poza podłączeniem 

KTG i podaniem leków dożylnych, ale to przecież 

pierwszy dzień – tak zwany czas na poznanie oddziału. 

14.01 

Dzisiaj praca paliła się w rękach, pomimo tego że 

„nasz” oddział liczy jedyne 10 łóżek. Mnóstwo przyjęć, 

a co za tym idzie, zbieranie wywiadów, możliwość uczestniczenia 

w różnych badaniach ginekologicznych, no 

i oczywiście pobieranie krwi – ta sztuka udała mi się aż 

cztery razy! To prawdziwy rekord i wielka radość, bo jak 

wiadomo trening czyni mistrza. 

17.01 

Dzień jak co dzień na Oddziale Diagnostyczno-Obserwacyjnym. 

Od rana robimy tzw. stany ogólne, czyli mierzymy 

ciśnienie, tętno i temperaturę „naszym” pacjentkom. 

Przy okazji miłym słowem dajemy im siłę do wytrwania 

kolejnych dni w warunkach szpitalnych, bo przecież nie 

każdego nastraja pozytywnie wizja spędzenia najbliższych 

tygodni w szpitalu. Potem pomiary wpisujemy w karty gorączkowe 

– szybko, żeby zdążyć przed obchodem. Dalej 

dzielimy się obowiązkami – ktoś rozkłada leki doustne, 

inni szykują iniekcje dożylne, a następni zajmują się przyjęciami 

pacjentek. W ten oto sposób pracujemy do 12:00, 

z małą przerwą na śniadanie. 

22.01 

Mój mały sukces – założyłam pacjentce kaniulę dożylną, 

tzw. wenflon. Później, z koleżanką z grupy, zaprowadziłyśmy 

pacjentkę do pracowni EKG, gdzie pracująca 

tam pielęgniarka pozwoliła nam podłączyć sprzęt. Niestety, 

to już ostatni dzień naszych praktyk na tym oddziale. 

Pani salowa uściskała nas wszystkich, życząc powodzenia 

w dalszym studiowaniu. I choć wiem, że raczej nie będę 

chciała związać swej przyszłości zawodowej z położnictwem 

i ginekologią, to wyniosę stąd przede wszystkim 

miłe wspomnienia i cenne doświadczenie w pobieraniu 

krwi. 

23.01 

Pielęgniarstwo nie próżnuje – czas zacząć zajęcia z ratownictwa 

medycznego. Po dzisiejszych już wiem, że prowadzenie 

resuscytacji to naprawdę ciężka praca. 

24.01 

W ramach zajęć z ratownictwa medycznego odwiedziliśmy 

centrum symulacji. Poznaliśmy m.in. sposób 

zakładania poszkodowanemu rurki ustno-gardłowej oraz 

maski krtaniowej. Oprócz tego ćwiczyliśmy resuscytację 

oraz poprawne używanie AED, pod czujnym okiem prowadzącego, 

obserwującego nasze działania zza lustra weneckiego. 

25.01 

Kolejne zajęcia z ratownictwa. Tym razem poznaliśmy 

metody opatrywania ran klatki piersiowej oraz 

odbarczania odmy opłucnowej. Jednak za najciekawsze 

z dzisiejszych zajęć uważam te, na których ćwiczyliśmy 

wkłucia doszpikowe. Ich zakładanie mogliśmy trenować 

na najprawdziwszym jajku (przyrządem podobnym do miniwiertarki 

z igłą założoną zamiast wiertła). Był to tzw. 

gwóźdź programu. 

28.01 

Ostatnie zajęcia z ratownictwa medycznego upłynęły 

na zakładaniu kołnierzy ortopedycznych oraz układaniu 

poszkodowanego na desce ortopedycznej. Na koniec 

czekał na nas do rozwiązania prosty teścik zaliczeniowy. 

Trudniejsze dopiero przed nami, bo już za dwa dni egzamin 

z pediatrii i pielęgniarstwa pediatrycznego. 

WK 

22 

Gazeta Studentów

PZWL 

PYWL 

„Embriologia” 

H. Bartel 

E m - 

b r i o l o g i a 

jest cały 

czas rozwijającą 

się 

dziedziną. 

Dzięki nowoczesnym 

technikom 

b a d a ń , 

mamy możliwość 

coraz 

szerszego 

wglądu 

w początkowe 

etapy 

r o z w o j u 

człowieka – 

stąd też konieczność 

rozszerzania wiedzy o nowe odkrycia z tego zakresu. 

Piąte wydanie znanego studentom podręcznika zostało 

poszerzone o zagadnienia z takich dziedzin jak genetyka 

i biologia molekularna. 

Układ podręcznika pozostał niezmieniony. W pierwszej 

części zawarte są informacje o gametogenezie 

i pierwszych etapach rozwoju zarodka; dodano rozdział 

o genetycznych i molekularnych podstawach rozwoju, 

omawiający szlaki przekazywania sygnału i geny sterujące 

rozwojem zarodka. Druga część książki poświęcona 

jest embriologii szczegółowej, zawiera zagadnienia związane 

z rozwojem układów narządów. 

Samo wydanie książki nie odbiega bardzo od tego 

poprzedniego – zawiera ona ilustracje przedstawiające 

kolejne etapy rozwoju danych struktur, czy położenie 

poszczególnych warstw komórek w zarodku, a następnie 

kształtujących się narządów u płodu, co ma za zadanie ułatwić 

zrozumienie skomplikowanych procesów opisanych 

w tekście. 

Sądzę, że jest to pozycja, po którą sięga wielu studentów 

uczelni medycznych już podczas pierwszego roku studiów, 

dlatego też jej poszerzenie o zagadnienia genetyczne 

uważam za cenny i ważny dodatek. 

„Psychiatria dzieci i młodzieży” 

I. Namysłowska 

Psychiatria jest dziedziną medycyny, w której definicja 

„normy” nie jest całkowicie możliwa do określenia, 

co sprawia, że sposoby leczenia pewnych zaburzeń 

są ograniczone i w dużej mierze zależne od współpracy 

z pacjentem. Tym trudniejsza wydaje się praca z dziećmi 

i młodzieżą w tych aspektach medycyny, zwłaszcza że podejmowane 

działania wpływają również, a może przede 

wszystkim, na ich przyszłość. Omawiana pozycja przedstawia 

w ciekawy i wyczerpujący sposób zagadnienia tej 

trudnej dziedziny. 

Książka składa się z dwóch części – ogólnej, zawierającej 

informacje o podłożu zaburzeń występujących w tak 

wczesnym okresie życia człowieka oraz opisującej proces 

diagnozowania, a także klinicznej, w której zostały opisane 

konkretne jednostki chorobowe, z którymi może spotkać 

się osoba pracująca z dziećmi i młodzieżą. 

Każda jednostka chorobowa została przedstawiona 

w sposób szczegółowy i wyczerpujący; informacje zostały 

uporządkowane w logicznej kolejności, dzięki czemu nie 

tylko łatwiej jest przyswajać wiedzę, ale i odnaleźć potrzebne 

zagadnienie. 

Wart uwagi jest również ostatni rozdział zawierający 

informacje o możliwościach terapii – nie tylko farmakologicznych, 

ale przede wszystkim zwrócona została uwaga 

na leczenie zintegrowane, uwzględniające wszystkie wymiary 

rozwoju i funkcjonowania człowieka. 

Uważam tę pozycję za niezwykle ciekawą i potrzebną, 

nie tylko dla 

lekarzy psychiatrów, 

ale również 

pediatrów (jak 

również osób zainteresowanych 

tymi dziedzinami), 

którzy mając 

na co dzień 

kontakt z dziećmi 

jako pierwsi 

mogą zauważyć 

pewne zaburzenia 

i przeciwdziałać 

odległym 

ich skutkom. 

. 


23

SKLEP DLA LEKARZA 

24 

Gazeta Studentów

Przez żołądek do serca? 

Walentynki, serduszka, aniołki, morze czerwieni i słodkości… 

Jak co roku w dniu święta zakochanych zatoniemy 

w komercyjnej otoczce. Coraz więcej młodych ludzi deklaruje, 

że nie obchodzi tego święta, na przekór, bo dowody 

miłości możemy dawać codziennie, a nie jeden raz w roku. 

I mają rację, ale skoro pojawia się dodatkowy powód, można 

spróbować okazać swe uczucia 

w kuchennych manewrach. 

Afrodyzjaki to pokarmy, które 

mają pobudzić naszą seksualność. 

Należą do nich truskawki, awokado, owoce morza, czekolada. 

Niektórzy uważają, że nie sama substancja zawarta 

w pożywieniu ma znaczenie, ale przede wszystkim kształt 

lub sposób jej podania. A może istotny jest fakt, że danie 

przygotowywane 

było z miłością 

Składniki: 

i poświęceniem? 

• 

• 

• 

2 puszki ananasów 

1 szklanka mąki pszennej 

1 szklanka brązowego 

cukru 

Czy wtedy nawet 

kotlet schabowy 

nie jest w stanie 

pobudzić naszych 

zmysłów? 

• 1 łyżeczka proszku do W polskiej 

pieczenia 

(i nie tylko) kulturze 

• 1 jajko 

przyjęło 

• 110 g roztopionego 

masła 

• szczypta soli i cynamonu 

2 

Można spróbować okazać swe uczucia 

w kuchennych manewrach! 

się, że to kobiety 

powinny spędzać 

czas w kuchni 

i karmić swych 

mężczyzn, głod- 

STUDIA OD KUCHNI 

nych i zmęczonych ciężką pracą. I choć coraz częściej łamie 

się ten schemat, walcząc o równouprawnienie, długo 

jeszcze będzie pokutował w naszym środowisku. Lecz tak 

naprawdę, to właśnie panie często przystają na taki model 

związku, bo mimo narzekań i gróźb, uwielbiają gotować, 

a jeszcze bardziej obserwować tego skutki w rozanielonych, 

wprost świecących z jedzeniowego 

szczęścia oczach! 

Oczywiście do gotowania zachęcam 

również płeć męską, przepis 

na walentynkowy deser nie jest skomplikowany i nie 

wymaga wielu akcesoriów. Można też spróbować zadziałać 

w kuchni we dwoje, dobra zabawa i podział obowiązków 

zapewniony. 

Chrupiący deser ananasowy 

Nagrzać piekarnik do temperatury 175°C. Wyłożyć dobrze 

odsączone ananasy do naczynia żaroodpornego, jeśli 

mamy całe krążki to należy je pokroić. W średniej misce 

wymieszać na gładką masę mąkę z cukrem, proszkiem do 

pieczenia, solą i jajkiem. Wyłożyć masę równomiernie na 

warstwę ananasa. Polać wszystko roztopionym masłem, 

następnie posypać cynamonem. 

Piec w nagrzanym piekarniku przez 40 do 45 minut. 

Podawać na gorąco z lodami waniliowymi. Smacznego! 

Weronika Genderka 

W tym numerze przygotowaliśmy dla Was 7 podwójnych zaproszeń do kina „Muza” na dowolnie wybrany seans. 

Aby otrzymać 1 wejściówki, należy 3 poprawnie rozwiązać poniższą krzyżówkę i przesłać rozwiązanie na adres mailowy: 

l.brzyski@pulsum.pl do 9.03.2013 roku w tytule maila wpisując KONKURS FILMOWY. 

4 

Pionowo 

– Część angielskiego tytułu filmu „Randki w ciemno” 

– „Donnie … „ – film z 1997 roku 

Poziomo 

– Nazwisko aktora grającego Lestera Siegiela w „Operacji 

Argo” 

5 

– Część nazwy serialu z Kevinem Spacey’im w roli 

głównej 

– … Womack – amerykański piosenkarz 

2 

1 3 

4 

5 

1 2 3 4 5 


1 2 3 4 5 

25

ENGLISH TWIST 

IDIOMATIC EXPRESSIONS 

and PATIENT TALK 

Idiomatic expressions are numerous and they occur commonly in all languages. They 

have two meanings, the literal one that is defined by the words they comprise, and the figurative 

(non-literal) one that alters the very meaning of the words and often does not make 

sense at all.. 

Take a quiz on some health and illness idioms. Guess 

what they mean. Have fun! 

1. He may be getting old but he is still full of beans. 

a. he bloated (wzdęty) because of the food he’s been 

eating 

Are you pulling my leg … or are you being serious? 

b. he is very lively 

c .his lymph nodes have enlarged and can visible all over 

his body 

2. You should come in and sit down. You look a bit 

blue around the gills. 

a. you are a very good swimmer and so you prefer to 

spend time in water (gills – skrzela) than on land 

b. you are outside where it is freezing and you’re turning 

blue because of cold 

c. you are very pale and about to black out 

3. He’s kicked the bucket and so we have to clear up 

all the mess that has left. 

a. he’s tripped over a bucket in his cluttered room 

b. he’s died 

c. he’s filled the bucket with soil from the garden 

4. I’ve been shopping all day. My dogs are barking! 

a. my feet hurt 

b. my pets are making a lot of noise because there may be 

someone sneaking around 

c. I’ve spent too much money on shopping and now I’m 

pretty nervous about it 

5. I was pregnant and so sick that I felt as though 

I was on my last legs! 

a. was about t have a baby 

b. was in a very bad condition 

c. was limping because my legs and feet were 

really swollen and so could not fit in shoes 

6. Caroline looks in the pink of health after 

her holiday in Mallorca. 

a. perfectly healthy 

b. when on holiday she sunbathed too much 

and is sunburned all over now 

c. she’s developed conjunctivitis (pink eye) 

7. Nobody has lived in that house since old 

Roger popped his clogs. 

a. moved out 

b. come down with a disease that had clogged 

his vessels 

c. died 

8. Teaching was difficult today. I had a frog 

in my throat all morning. 

a. my voice was hoarse and my throat sore 

b. I had a feeling of having a lump in my throat (globus 

histericus) 

c. I’d drunk some cold tap water that might have contained 

some frogspawns 

9. All candidates for the position must produce a clean 

bill of health. 

a. must pay themselves for their hospital treatment if 

they become ill 

b. must have a report or certificate declaring that their 

health is satisfactory 

c. have never been ill 

10. He says he’ll never retire. He’d rather die with 

his boots on! 

a. he wants to remain active till he dies 

b. he is so greedy that he will not lend anything to anyone 

c. he doesn’t want to be a trouble to anyone after he dies 

and so he has prepared everything, even his boots 

ANSWERS: 1.b, 2.c, 3.b, 4.a, 5.b, 6.a, 7.c, 8.a, 9.b, 10.a 

26 

Gazeta Studentów

ENGLISH TWIST 

WORD- 

BANK 

BLACK 

BLUE 

BUNGED 

CAST-IRON 

CLUB 

COLOUR 

DICKY 

DUST 

NEEDLES 

PULL 

RACKED 

RUN 

SNOTTY 

SORTS 

TOUCH-AND-GO 

TYRE 

WARMED 

Across 

1. He get a .......................... nose now and then. (RHI- 

NITIS) 

3. You can have my computer when I hit the 

.......................! (DIE) 

6. Although I 'd taken some pills, my head was still 

......................... with pain . (THE PAIN WAS REALLY 

SEVERE) 

8. I don't know how you can eat that spicy food. You 

must have a ................................. stomach. (2 words, separated 

with a "-"dash) (SUFFERING NO INDIGESTION, 

DISCOMFORT OR BAD EFFECTS) 

9. My nose is really .................................... up. (CON- 

GESTED) 

13. What's the matter with Tom? He looks a bit off 

...................... today. (NOT VERY WELL) 

15. When Tony saw the needle, he .........................ed 

out. (FAINT) 

16. My boss told me to go home. He said I looked like 

death .............................. up. (VERY ILL OR TIRED) 

Down 

1. The baby is out of .......................... today. (NOT FE- 

ELING WELL) Perhaps he's cutting a tooth. (ząbkuje) 

2. This has been a very serious surgery and your father's 

recovery might be a .................................... one. (3 

words, separated with '-' dashes) (DANGEROUS AND 

UNCERTAIN IN NATURE OR OUTCOME) 

4. I'd better go on a diet - I'm getting a spare 

.......................! (a roll of flesh around the waist) 

5. I lay curled up for so long that I had pins and 

......................... in my legs. (TINGLING SENSATION) 

7. I've joined the ..................... . (PREGNANT) 

10. I have a .............................. heart and so sometimes 

I've got this feeling of tightness behind the breastbone. 

(CARDIOMYOPATHY) 

11. Doris had to undergo heart surgery but she 

.....................ed through. (RECOVERED) 

12. I've been feeling a bit ........................... since I had 

baby Kate. (DEPRESSED, SAD) 

14. She's completely ..................... down from lack of 

proper food. (IN POOR PHYSICAL CONDITION) 

Anna Lipińska, Zuzanna Szczepankiewicz, Sylwia Wiśniewska-Leśków, SJO UMP 


27

KSIĄŻKI 

Książka lekka? Na to wskazywałby tytuł, lecz nic 

bardziej mylnego. Czego jak czego, ale poetyckich uniesień 

w powieści brak, znajdziemy za to pragmatyzm 

w najlepszym wydaniu. W końcu scenariusz napisało 

samo życie. Przeczytanie tej powieści zajęło mi jedno 

świąteczne przedpołudnie. 

Dlaczego akurat 

o niej wspominam? Bo 

to historia pierwszej lekarki 

w Japonii. 

Ginko Ogino, zgodnie 

z wolą rodziców, 

wzięła ślub. Niestety, 

małżeństwo nie trwało 

długo, mąż zaraził niespełna 

dwudziestoletnią 

kobietę rzeżączką. Ginko 

zostawiła jego, dom 

i wróciła do rodziców, 

co było niespotykane 

w tamtych czasach. Pamiętając, 

że historia wydarzyła 

się w II połowie 

XIX wieku, nie muszę 

nikogo uświadamiać, że 

na prowincji dominowało 

ziołolecznictwo. Bohaterka 

udała się więc 

do szpitala w Tokio, 

gdzie podczas leczenia 

doświadczyła poniżenia, 

spowodowanego koniecznością 

obnażania 

się przed lekarzem i bolesnymi 

badaniami. I tutaj 

ujawnia się najważniejsza 

cecha charakteru 

Ginko – determinacja. 

Własne doświadczenia i świadomość, że wiele kobiet boryka 

się z podobnym wstydem, upewniły ją w przekonaniu, 

że kobieta – ginekolog zupełnie zmieniłaby sytuację. 

Przede wszystkim ośmieliłaby inne kobiety i dała szansę 

na leczenie większej grupie z nich. 

Problem był w tym, że uczelnie medyczne kształciły 

wtedy wyłącznie mężczyzn. Z niedowierzaniem czytałam, 

ile w tej kobiecie było samozaparcia: przekonała rodzinę 

Za kwietnymi polami 

Jun’ichi Watanabe 

do samotnego wyjazdu i kształcenia. Kolejne szkoły kończyła 

z najlepszymi wynikami. I trudno w to uwierzyć, 

ale nauczyciele Ginko, świadomi jej talentu i inteligencji, 

krok po kroku, polecając jej coraz nowe miejsca kształcenia, 

doprowadzili do tego, że rektor uczelni medycznej 

przyjął kobietę na studia. 

Myślicie, że to zakończyło 

problemy Ginko? 

Nie, one tu dopiero zaczęły 

się mnożyć. Była 

jedyną studentką a koledzy 

lekceważyli ją 

i ubliżali jej. 

Nie chcąc psuć lektury 

dalszym zdradzaniem 

treści dodam tylko, że 

ostatecznie w wieku 34 

lat Ginko Ogino została 

lekarzem, otworzyła 

praktykę i... tu odsyłam 

do powieści, obiecując, 

że starć z ówczesnym 

systemem kształcenia 

i realiami życia bohaterka 

miała co niemiara. 

Najważniejsze jest jednak 

to, że pokonywała 

je z wielką determinacją. 

Patrząc na jej zdjęcia, 

czuje się perfekcjonizm, 

silną osobowość, 

widać, że ta kobieta 

wymagała od siebie bardzo 

wiele i tego samego 

oczekiwała od innych. 

Niestety, raniąc ich 

przekonaniem, że praca 

i poświęcenie do granic 

możliwości to jedyny sposób, by robić coś dobrze. 

Tak więc w czasie trwającego przesilenia międzysemestralnego, 

zwanego popularnie sesją – do książki, 

marsz! „Za kwietnymi polami” to idealny motywator. 

A poza tym, kto nie chciałby dowiedzieć się, jak wyglądała 

nauka anatomii 150 lat temu? 

Ania Zacharzewska 

28 

Gazeta Studentów

POGOTOWIE MUZYCZNE 

Początek roku już za nami. Po leniwej rozgrzewce 

czas na energetyczne uderzenie. Tradycyjnie, 

w ramach przybliżania alternatywnego 

grania, znalazłam dla Was prawdziwą perełkę. 

Prosto z serca Teksasu – Fair to Midland. Jak 

się okazuje, już w podstawówce można stworzyć 

koncept na naprawdę ciekawe brzmienie. 

Przyjrzyjmy się bliżej temu, co FtM ma do zaproponowania. 

Grupa spoiła mroczne i brudne brzmienie 

progresywnego rocka z barwnym oldschool’owym 

country, które daje całości energii. W tym 

wszystkim ich muzyka pozostaje bardzo melodyjna. 

Dźwięki są silne, wyraziste. Docierają 

głęboko, trudno słuchać ich jako tła dla innych 

zajęć, gdyż skupiają na sobie uwagę, przyciągają. Magnetyzujące 

barwy dźwięków połączone z nieprzeciętnym, 

hipnotyzującym wokalem nie pozwalają przejść obok 

obojętnie. Muzyka jest jednocześnie surowa i emocjonalna, 

wywiera na odbiorcy silne wrażenie. Artyści cenią 

wolność procesu komponowania. Nie zależy im, jak sami 

mówią, na tym, aby ich brzmienie było perfekcyjnie czyste 

i wypolerowane. Skutecznie udaje im się unikać takiej 

sztuczności. 

Warstwa tekstowa jest w całej rozciągłości godna 

poznania, choć członkowie zespołu uważają się za mało 

zdolnych tekściarzy. Tak naprawdę trudno się z tym zgodzić, 

chociażby dlatego, że ich piosenki są „o czymś”. Są 

prawdziwe. I dobre. Twórczej płodności zespołowi nie 

brakuje. Duża różnorodność przyciąga odbiorców zarówno 

do tekstów, jak i do samej muzyki. 

Krótko o historii. Zespół powstał w 1998 roku dzięki 

wspólnej pasji wokalisty Darroha Suddertha i gitarzysty 

Cliffa Campbella. Duet dobrał sobie jeszcze trójkę 

POGOTOWIE MUZYCZNE 

muzyków, w tym keyboardzistę Matta Langleya. Każdy 

z członków zespołu ma inne upodobania, co zaowocowało 

nieprzeciętnym efektem wspólnej pracy. Ich dorobkiem 

są cztery albumy studyjne, jedna EP-ka oraz trzy 

koncertowe DVD. Zaś w drodze jest piąta płyta, która ma 

ukazać się w najbliższej przyszłości. Dwa z dotychczas 

wydanych krążków były firmowane znakiem wytwórni 

lidera zespołu System of a Down, Serja Tankiana, który 

dostrzegł potencjał FtM, głównie dzięki ich energetyzującym 

występom na żywo. 

Podsumowując, można powiedzieć, iż Fair to Midland 

jest zespołem „z krwi i kości”. Intensywne uderzenie 

takiej muzyki jest receptą na zimowy marazm. Artyści 

stworzyli ideę, która mocno chwyta za… gardło. Wywołuje 

naprawdę intensywne emocje. Podobnych grup powstaje 

dziś niewiele, dlatego warto odnieść się do tego, 

co proponuje świat muzyki i czerpać z niego pełnymi 

garściami. 8,5/10 

JK 

REKRUTACJA – ERASMUS 2013/14 

Wszystkim zainteresowanym wyjazdem za granicę 

w ramach nauki lub praktyk w programie LLP Erasmus 

przypominamy o aktualnie trwającej rekrutacji na rok akademicki 

2013/14. Dokumenty należy złożyć w nieprzekraczalnym 

terminie do końca lutego w Dziale Współpracy 

Międzynarodowej i Integracji Europejskiej. Spis wymaganych 

dokumentów można znaleźć na stronie internetowej 

UMP w zakładce LLP ERASMUS/REKTUTACJA 

STUDENTÓW. Podstawowe kryteria, które musi spełnić 

wyjeżdżający student, to: średnia ocen ze wszystkich 

ukończonych lat studiów nie niższa niż 3,5 oraz zdanie 

egzaminu językowego przeprowadzanego przez SJO. 

Szczegółowe dane dotyczące oferty wyjazdu dla poszczególnych 

wydziałów oraz odpowiedzi na inne pytania uzyskacie 

w pokoju 116, I piętro Collegium Maius. 


29

KINO MUZA 

30 

Gazeta Studentów

Operacja Argo 

KĄCIK FILMOWY 

Ten film zbiera 

w całość moje ostatnie 

serialowe wojaże. 

Gra tu Bryan Cranston, 

amerykański aktor, scenarzysta 

i reżyser, znany 

z serialu „Breaking 

bad”. Akcja rozgrywa 

się wokół CIA, do której 

o pomoc zwracają 

się rządy USA i Kanady. 

(A skoro o niej mowa, 

to od razu przypomina 

mi się świetny serial 

„Homeland”, którego 

drugi sezon zakończył 

się w połowie grudnia 

w USA.) To właśnie pod 

wpływem wartkiej akcji 

„Homeland” poszedłem 

na pokaz „Operacji 

Argo”. Spodziewałem 

się bardzo podobnych 

emocji, okazało się jednak, 

że były zdecydowanie 

wyższego kalibru. 

Operacja Argo jeszcze 

do niedawna była 

tajną operacją CIA 

w Iranie. Odbywała się 

podczas rewolucji w 1979 roku. 4 listopada została zdobyta 

ambasada USA, a jej pracownicy uwięzieni. Podczas szturmu 

szóstce pracowników udało się uciec przed aresztowaniem 

do domu ambasadora Kanady. Tam czekają na pomoc. 

Niestety, pole manewru jest niewielkie, gdyż wszyscy obywatele 

USA, przebywający w tym czasie w Iranie są nękani 

a nawet zabijani. 

W siedzibie CIA trwają prace nad planem eksfiltracji, 

czyli operacji wyprowadzenia pracowników ambasady 

z terytorium Iranu. W roli głównego eksfiltratora – brodaty 

(!) Ben Affleck jako Tony Mendez, nonszalancki, znudzony, 

ale niezwykle skuteczny. Mendez wpada na pomysł 

nakręcenia kanadyjskiego filmu sci-fi w Iranie. Kontaktuje 

się ze scenarzystami oraz producentami w Hollywood, a ci 

pomagają uwiarygodnić jego koncept. Historia ta jest tak 

nieprawdopodobna, że aż trudno w nią uwierzyć. Jednak 

w tamtych okolicznościach to właśnie ona zdawała się tą 

najlepszą z najgorszych. 

Kadry historyczne 

przełamywane są elementami 

fabuły. Pojawiają 

się stare wydania 

wiadomości, relacje 

z Teheranu, historyczne 

ujęcia umiejętnie wplecione 

w fabułę. Nawet 

aktorzy grający w filmie 

są bardzo podobni 

do prawdziwych. Cała 

operacja jest przeprowadzana 

w „białych rękawiczkach”, 

pod osłoną 

wywiadu, a jednak od 

początku czuć to napięcie, 

które narasta, aż do 

kluczowych momentów 

trwających w nieskończoność, 

co w tym wypadku 

stanowi ogromną 

zaletę filmu. 

Ben Affleck nie 

dość, że zagrał fantastyczną 

rolę to jeszcze 

wyreżyserował całość 

tak, że każdy, kto obejrzy 

„Operację Argo” 

będzie mógł dokładnie 

poczuć emocje, jakie 

targały głównym bohaterem, nastroje, jakie panowały wtedy 

w Stanach Zjednoczonych oraz powagę sytuacji. 

Jeżeli tak ma wyglądać kino oparte na faktach, to z chęcią 

obejrzę niejeden podobny film. Na koniec warto zwrócić 

uwagę, że „Operacja Argo” zdobyła już 2 Złote Globy i aż 

7 nominacji do Oscara, w tym także w kategorii „Najlepszy 

film”. 

Moja ocena 9/10 

Łukasz Brzyski 

Tytuł: Operacja Argo 

Gatunek: dramat, thriller 

Premiera: 30 listopada 2012 

Reżyseria: Ben Affleck 

Obsada: Ben Affleck, Victor Garber, Bryan Cranston 

Czas trwania: 2 godz. 


31

JOLKA 

Jolka 

16 5 

Odgadnięte hasła należy wpisać w odpowiednie miejsce w diagramie – jak je znaleźć? Myślę, że każdy musi wypracować 

własną taktykę. Litery z pól ponumerowanych od 1 do 2011 

utworzą rozwiązanie – łacińską sentencję. 

Do wygrania atrakcyjne nagrody. Miłej zabawy i powodzenia! 

18 

16 5 

17 

11 

17 

10 

18 12 

4 

4 

7 2 

10 3 

6 15 

7 2 

19 

6 15 

14 

19 

20 

14 

8 13 

20 1 

9 

8 13 

1 2 3 4 5 

6 7 8 9 10 11 12 13 14 

15 16 17 18 19 20 

Prawidłowe odpowiedzi, 1 2 podpisane 3 4 5 imieniem i nazwiskiem, wraz z tytułem wybranej nagrody możecie przesłać na 

adres: pulsum@wp.pl – nazwiska zwycięzców znajdziecie też na naszej stronie: www.pulsum.pl 

6 7 8 9 10 11 12 13 14 

Czekamy do 09.03.2013! 

15 16 17 18 19 20 

NAGRODY: 

„Psychiatria – Podręcznik dla studentów medycyny” A. Bilikiewicz 

„Stomatologia zachowawcza – zarys kliniczny” Z. Jańczuk 

„Leczenie bólu” J. Wordliczek, J. Dobrogowski 

„Alternatywne metody opieki okołoporodowej” G. J. Iwanowicz- Palus 

Uwaga! Większa liczba prawidłowych rozwiązań dostarczona przez jedną osobę nie zwiększa jej szansy na wygraną! 

32 

Gazeta Studentów

PIONOWO: 

– camembert lub brie 

– serce w kartach 

– zbiór mitów 

– rzadki okaz 

– trochę dłuższy biustonosz 

– krótkie ogłoszenie w gazecie 

– inaczej „Moskale” 

– choroba zakaźna wywołana infekcją EBV 

– materiał na rękawiczki 

– ruchy mięśni twarzy 

– numer w skrócie 

– bywają kulszowe 

– obserwator lokalny 

– ze stolicą w Oslo 

– koralowa 

– trzeciorzędowe kamienie o nieregularnych 

brzegach 

– klarowna ciecz pozostała po ścięciu 

mleka 

– kościół zielonoświątkowy (skrót) 

– patron Święta Zakochanych 

– w kuchni do ścierania warzyw 

– imię córki Johna Mortimera 

– wirtualna uczelnia (skrót) 

– gdy zapchane rury, trzeba je … 

– demon znany z powieści Tolkiena 

– chirurgia klatki piersiowej 

– domeny internetowe 

– „wykrojony” materiał 

– obok Marsa i Snickersa 

– duchowny w judaizmie 

– „Leon …” 

– straszny upał 

– po nim wyprost 

– miasto znane z wojny opisanej w 

„Iliadzie” 

– inaczej jednostka np. wojskowa 

– system kontroli trakcji w skrócie 

– obowiązkowa do 18 roku życia 

– uchylenie się przed ciosem 

– zgromadzenie, zjazd 

– liczne w udanym meczu 

– przeciw niej skierowane powództwo 

– najdalej na północ zamieszkana 

osada 

– kodeks cywilny (skrót) 

– np. do indeksu 

POZIOMO: 

– hobby łowiącego ryby 

– zimowy sport na dwóch deskach 

– na metce 

– mała kura 

– operacyjne usunięcie gruczołu 

piersiowego 

– dawny obrzęd weselny 

– stolica Algierii 

– sklep odzieżowy 

– charakteryzuje się modułem, 

kierunkiem i zwrotem 

– miasto wypoczynkowe w Beskidzie 

Śląskim 

– witamina B3 

– i na pulpicie, i w kościele prawo- 

NAGRODZENI 

sławnym 

– inaczej otologia 

– symbol krzemu 

– jako pierwszy opisał witaminy 

– boląca samogłoska 

– dodatek, uzupełnienie 

– w mitologii celtyckiej bóg morza 

– zewn. część żeńskiego układu 

płciowego 

– drżenia pęczkowe 

– energia, chęć do działania 

– przetrzymywanie pokonanych 

– świecący pierwiastek 

– „Stalowe …” 

– zewnętrzna osłona jaja 

– my, wy, … 

– odpowiedź na zawołanie 

– żona Mieszka I 

– żywe stworzenie 

– stosowana dawniej w leczeniu 

zaparć 

– kapłanka bogini Westy 

– zakładana na twarz dla niepoznaki 

– dziobane przez kurkę 

– jeden z opadów atmosferycznych 

– adnotacja w dwóch literach 

– zwężony obszar wodny 

– osioł, palant 

NAGRODZENI! 

Za prawidłowe rozwiązanie krzyżówki z numeru 148 „Pulsu UM” nagrody otrzymują: 

„Procedury pielęgniarskie w chirurgii” – Kinga Makowska 

„Podstawy żywienia klinicznego” – Ania Jaskulska 

„Stomatologia wieku rozwojowego” – Mateusz Sowiński 

„Chirurgia-repetytorium” – Paweł Potempa 

Hasło: IGNOTA NULLI CUPIDO 

Zwycięzcami krzyżówki „Konkurs Filmowy” zostali: 

1. Zbigniew Adamczyk 2. Agata Chojnacka 3. Maciej Bochenek 

4. Maria Chlewicka 5. Dawid Kilichowski 6. Marcin Kwiecień 

7. Łukasz Markiewicz 

Po odbiór nagród zapraszamy na dyżury redakcji w każdy wtorek od 18 do 19. 

Przewidywany czas odbioru nagród to trzy miesiące. 


33

HUMOR 

Śledczy pyta świadka: 

– Widział pan, jak obcy człowiek uderzył pańską teściową. 

Dlaczego nie pospieszył pan z pomocą? 

– No wie pan? We dwóch bić starszą kobietę?! 

*** 

Pewna staruszka codziennie sprzedawała biszkopty 

własnego wypieku. Stała jak zwykle obok wejścia do 

centrum handlowego. Cena jednego rumianego biszkopta 

wynosiła 20 gr. 

Każdego dnia z biurowca, znajdującego się po drugiej 

stronie ulicy, wychodził około południa młody mężczyzna, 

podchodził do staruszki i kładł na tackę 20gr. nigdy nie 

biorąc towaru, szedł dalej bez słowa. 

Sytuacja taka powtarzała się przez kilka lat. 

Wiosną, pewnego pogodnego dnia, mężczyzna jak 

zwykle podszedł do staruszki, położył 20gr. na tackę i już 

miał iść dalej, a ona mówi. 

– Jest pan od lat najlepszym moim klientem, dlatego 

z przykrością muszę pana poinformować, że od jutra biszkopty 

zdrożeją o 5gr. 

*** 

Wczoraj szef wysłał nas postrącać sople z dachu. 

I pech – jeden wielki sopel spadł na samochód szefa. 

Mimo że szef przezornie zaparkował auto 70 metrów 

od budynku... 

*** 

– Kochanie, byłem z Leną i grupką przyjaciół na imprezie. 

Nagle usłyszeliśmy silny wybuch, drzwi wypadły 

i weszło trzech terrorystów psychopatów. Złamali mi ręce 

i pocięli twarz. Moi przyjaciele są martwi. Jestem w szpitalu, 

amputowano mi ręce, tego SMS-a pisze pielęgniarka. 

– KIM JEST LENA?! 

*** 

Polak, Czech i Niemiec wchodzą do baru. 

– Co podać? – pyta barman. 

– Dla mnie na rozgrzewkę setka czystej i schabowego 

z ziemniakami – mówi Polak. 

– Dla mnie tradycyjnego Pilsnera i gulasz z knedlikami 

– mówi Czech. 

– A dla mnie kieliszek raki i kebaba – dodał Niemiec. 

HUMOR 

Przychodzi facet do salonu Kia i od progu wzburzony 

się skarży: 

– Panie! Pół roku temu kupiłem u was Kię Cee’d i po 

dwóch tygodniach sama uderzyła w barierkę – przód skasowany! 

A miesiąc temu kupiłem Kię Soul i znów sama 

uderzyła w latarnię! Jak mi pan to wytłumaczy?! 

– Bo to były Kie Samobije... 

*** 

W poniedziałek rzuciłem picie. 

Przyszedł piątek. 

Zrozumiałem, że nie dorzuciłem... 

*** 

Detaliczny przedstawiciel handlowy firmy kosmetycznej 

stuka do drzwi jednego z domów. Otwiera dość młoda 

kobitka, z dużym biustem. Wokoło biega trójka dzieciaczków. 

– Czy mogę pokazać produkty? – pyta komiwojażer. 

– Oczywiście. 

Koleś wyjmuje towary i pyta mamuśkę, czy zna choć 

jeden z nich. 

– Tak. Wazelinę. Często jej używamy z mężem. 

– Oooo.... Do czego? 

– Do seksu. 

– Proszę pani, działam w tej branży już 9 lat. Do tej 

pory wszyscy mówili, że smarują wazeliną zawiasy. Ewentualnie 

łańcuch w rowerze. A pani tak bezpośrednio... Jak 

państwo tego używają? 

– Normalnie. Smarujemy klamkę drzwi od sypialni, 

aby dzieciaki nie otworzyły. 

*** 

Stopnie tajności w światowej nauce: 

– we Francji w jednym instytucie nie wiedzą, co robią 

w innym, 

– w Anglii w jednym laboratorium nie wiedzą, co robią 

w innym, 

– w USA nie wiedzą, co robi naukowiec na sąsiednim 

stanowisku, 

– w Rosji sam naukowiec nie wie, co robi. 

34 

Gazeta Studentów

cover

Åwiatowy DzieÅ Zdrowia Jamy Ustnej - Puls UM

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?

Åwiatowy DzieÅ Zdrowia Jamy Ustnej - Puls UM