Medionalia 2012 - Puls UM

cover

cover

WSTĘPNIAK 

Drodzy Czytelnicy! 

Sport to zdrowie – jest to maksyma 

znana chyba wszystkim, 

a nam, studentom uczelni medycznej 

powinna być szczególnie 

bliska. Czy jednak na pewno tak 

jest? Zwłaszcza teraz, kiedy mróz 

szczypie w twarz, a gorąca czekolada 

i ciekawy film brzmią znacznie 

bardziej zachęcająco niż bieganie 

w śniegu, dbanie o własną 

kondycję jest szczególnie trudne. 

Dlatego postanowiliśmy przyjść Wam trochę z pomocą i 

tematem numeru grudniowego jest właśnie sport. Sądzę, 

że po lekturze każdy z Was wysunie własne wnioski – być 

może niektórzy stwierdzą, że zima jednak nie jest taka 

straszna i warto wyjść z domu? 

W numerze czekają na Was oczywiście stałe rubryki 

oraz niespodzianka – artykuły napisane w języku angielskim, 

a w jednym z nich trochę ciekawostek z dalekiego i 

pięknego Mauritiusu. 

Jest też akcent świąteczny i przepisy, z których być 

może postanowicie skorzystać podczas świątecznych 

przygotowań. 

Na koniec chciałabym życzyć Wam spokojnych Świąt 

Bożegonarodzenia, spędzonych w rodzinnej atmosferze, 

udanej zabawy sylwestrowej oraz szczęśliwego Nowego 

Roku - by przyniósł realizację Waszych planów i marzeń. 

Do zobaczenia w 2013 roku! 

Spis treści 

Mikroskop....................................................................4 

Wariograf – Maciej Krawczyński.................................5 

Temat numeru – Co z tym sportem...............................6 

Aby forma przetrwała do wiosny................................10 

Z dwojga złego...........................................................12 

Imprezożercy......................................................14 

Pod lupą – Endokrynologia.......................................16 

Podróże małe i duże..................................................18 

Smaki świąt................................................................21 

Niezwykłe zastosowanie dynamitu...........................22 

Sprawy uczelniane.....................................................23 

Laboratorium umysłu III..................................................24 

Medionalia 2012........................................................26 

IFMSA.....................................................................27 

Dzień Wolontariusza..................................................29 

English Twist..............................................................30 

Mauritius.................................................................32 

Pogotowie muzyczne.................................................33 

Kino Muza.................................................................34 

Kącik Filmowy..........................................................35 

Jolka..........................................................................36 

Nagrodzeni............................................................37 

Humor.......................................................................38 

Katarzyna Paczkowska 

Redaktor Naczelna: Katarzyna Paczkowska (k.paczkowska@pulsum.pl) 

Z-ca Redaktor Naczelnej: Anna Płóciennik (a.plociennik@pulsum.pl) 

Sekretarz: Agnieszka Brychcy (a.brychcy@pulsum.pl) 

Redaktor Techniczny: Łukasz Stępniak (l.stepniak@pulsum.pl) 

Skarbnik: Weronika Genderka (w.genderka@pulsum.pl) 

Grafik: Agnieszka Brychcy (a.brychcy@pulsum.pl) 

Fotograf: Joanna Pluto- Prondzinska 

Kolegium: Łukasz Brzyski, Michał Klimont, Justyna Koszarska, Justyna 

Kwitowska, Martyna Musik, Paulina Patalas, Magdalena Pawlaczyk, Anita 

Pogorzelska, Marta Ptaszyk, Grzegorz Sławiński, Barbara Średzińska, 

Jolanta Wlizło 

Współpracownicy: Agnieszka Bobeńczyk, Piotr Czarnota, Olga 

Tarasewicz, Maciej Tomczak, Anna Zachrzewska, Anna Zajączkowska 

Adres redakcji: ul. Przybyszewskiego 39, DS „Eskulap”, 

60-356 Poznań, tel./faks (61) 658-44-35 

Druk: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Medycznego 

w Poznaniu, 60-812 Poznań, ul. Bukowska 70 

Ark. druk. 3,0. Papier offset, 

kl. III 80 g/m2, 70 x 100 

Format B5. Zam. nr 35/2012 

Druk ukończono w październiku 2012 r. 

Nakład: 4000 egz. 

Okładka: Agnieszka Brychcy 

Skład: Łukasz Stępniak 

Numer zamknięto: 9.12.2012 

Prosimy o przesyłanie tekstów na adres 

teksty@pulsum.pl 

Nadesłanych tekstów nie zwracamy. Redakcja zastrzega 

sobie prawo do skracania i adiustacji tekstów oraz zmiany ich 

tytułów. 

www.pulsum.pl 

pulsum@ump.edu.pl 

3

MIKROSKOP 

MIKROSKOP 

Niesteroidowe leki przeciwzapalne mogą pomóc 

pacjentom z przewlekłym zapaleniem wątroby 

Wskazują na to wyniki badania, w którym przeanalizowano 

wpływ przyjmowania niesteroidowych leków 

przeciwzapalnych na ryzyko zapadalności na raka wątrobowokomórkowego 

(HCC) i ryzyko śmiertelności 

u pacjentów z przewlekłym zapaleniem wątroby (CLD – 

chronic liver disease). Brano pod uwagę pacjentów z potwierdzonym 

HCC oraz tych, których przyczyną śmierci 

było CLD. Pacjenci, którzy przyjmowali aspirynę mieli 

istotnie zmniejszone ryzyko zapadalności na HCC i śmiertelności 

z powodu CLD w porównaniu z tymi, którzy leku 

nie przyjmowali. Wśród pacjentów, którzy przyjmowali 

inne niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), potwierdziła 

się jedynie druga z wyżej wymienionych zależności. 

Nie wykazano, by częstość przyjmowania NLPZ wyraźnie 

korelowała z siłą ochronnego działania, natomiast ryzyko 

było statystycznie istotnie zmniejszone już w przypadku 

pacjentów, którzy przyjmowali NLPZ co najmniej raz 

w miesiącu, w porównaniu do tych, którzy ich nie stosowali. 

Journal of The National Cancer Institute, 

listopad 2012 

Czy nowy lek uchroni przed 

neurologicznymi następstwami pląsawicy Huntingtona? 

Terapia nowoczesnym lekiem, będącym inhibitorem 

enzymu SIRT2 redukuje uszkodzenia neurologiczne, spowalnia 

utratę funkcji motorycznych oraz wydłuża przeżycie. 

To optymistyczne informacje, choć dotyczą na chwilę 

obecną jedynie dwóch modeli zwierzęcych. Mimo to autorzy 

badania są dobrej myśli, twierdzą, że stworzenie silniejszych 

inhibitorów enzymu SIRT2 może skutecznie zahamować 

postęp pląsawicy Huntingtona. Leki z tej grupy 

są testowane w licznych badaniach nie od dziś. Badanie, 

którego autorem jest Kazantsev, ocenia efektywność lipofilnego, 

a więc przechodzącego w wysokich stężeniach 

do ośrodkowego układu mózgowego, inhibitora SIRT2, 

znanego pod nazwą AK-7. Dodatkowo oba mysie modele 

zostały zaprojektowane w taki sposób, aby jak najdokładniej 

odwzorować procesy przebiegające w komórkach 

ludzkich, m.in. zawierają zmutowany gen zawierający 

liczne powtórzenia nukleotydowe CAG, skutkujący utratą 

funkcji motorycznych oraz uszkodzeniami neurologicznymi 

u chorych z Pląsawicą Huntingtona. Teraz przed naukowcami 

kolejny, jak sami określają – przełomowy moment, 

stworzenia odpowiedniej pod względem struktury 

przestrzennej cząsteczki AK-7, która według założenia ma 

posiadać 10 razy silniejsze działanie. 

Cell Reports, 


Wnętrostwo jako stan przednowotworowy – jak duże jest ryzyko? 

Wnętrostwo jest najczęstszą wadą wrodzoną u chłopców 

i wiąże się z niemal trzykrotnym wzrostem ryzyka 

zachorowania na raka jądra w ciągu życia. To wyniki metaanalizy 

przeprowadzonej przez brytyjskich naukowców, 

która objęła ponad 2 miliony pacjentów w ramach dziewięciu 

badań kliniczno-kontrolnych i trzech badań kohortowych. 

Brano pod uwagę wyłącznie pacjentów, u których 

wnętrostwo było wadą izolowaną i poddanych leczeniu 

operacyjnemu. Rak jądra jest najczęściej występującym 

nowotworem u mężczyzn pomiędzy 20-45 rokiem życia, 

przy czym w ostatnich latach obserwuje się wzrost zapadalności. 

Najistotniejsze pytanie, które nasuwa się w tym 

miejscu to czy ryzyko jest wystarczająco duże, by przeprowadzać 

regularne badania skriningowe w tej grupie pacjentów 

celem wcześniejszego wykrycia nowotworu? 

Archives of Disease in Childhood, 


Opracowała: Martyna Musik 

4 

Gazeta Studentów

Maciej Krawczyński 

Imię i nazwisko: 

Maciej Krawczyński 

Stopień naukowy, stanowisko, 

miejsce pracy: dr hab. n. med. 

prof. UM Katedra i Zakład Genetyki 

Medycznej, Prodziekan 

WL I ds. studenckich 

Staż na Uczelni: 6 lat studiów 

+ 21 lat pracy 

Trzy słowa, które najtrafniej 

mnie opisują: optymistyczny, 

aktywny, uczciwy 

Jestem mistrzem w: planowaniu 

podróży 

Mam słabość do: barszczu 

z uszkami 

Nie potrafię: zbyt długo usiedzieć 

w jednym miejscu 

Zawsze chciałem się nauczyć: 

żeglarstwa 

Chciałbym/Chciałabym jeszcze: odwiedzić Nową Zelandię 

i pochodzić tam po górach 

Autorytetem jest dla mnie: prof. Władysław Bartoszewski 

Kiedy kłamię: czuję się nieswojo i mam wrażenie, że to 

widać 

Słowa, których nadużywam: chyba takich nie ma 

Irytuje mnie: chamstwo, bezczelność i głupota 

Kim lub czym chciałbym być, gdybym nie był tym, 

kim jestem: archeologiem lub paleobiologiem 

Studentom zazdroszczę: że studiują w takich czasach 

i w takich warunkach 

Kiedy stoję w korku: słucham muzyki lub audiobooków 

Zawsze mam przy sobie: scyzoryk (no, prawie zawsze) 

Niezwykła umiejętność, którą posiadam: o niczym niezwykłym 

nie wiem… 

Moje ulubione miejsce na Ziemi: Tatry 

Muzyka, przy której się bawię: latino 

Muzyka, przy której odpoczywam: chill-out 

Energii dodaje mi: uśmiech i sympatia ze strony innych 

ludzi 

Moja dobra rada dla studentów: najpierw myśleć, potem 

mówić, a na końcu robić… 

Puls UM 

5

Co z tym sportem? – 

czyli zdrowym w służbie Zdrowia 

TEMAT NUMERU: 

Sport to zdrowie – najczęściej chyba spotykane przez nas słowa, zarówno na wykładach, 

jak i w książce do fizjologii. Jest potrzebą fizjologiczną, poprawia samopoczucie, wspomaga 

krążenie, pobudza metabolizm, stanowi prewencję chorób cywilizacyjnych. Każdy student 

mógłby godzinami wymieniać benefity, jakie aktywność fizyczna ma na ludzkie ciało. 

Teraz zaś przyjrzyjmy się samemu żakowi UMP: podkrążone 

oczy, głowa opadająca sennie na porannych zajęciach, 

w ręku torba pękająca w szwach od tony książek, 

notatek i napojów kofeinowo-taurynowych. Możemy go 

śmiało nazwać super-studentem. Poświęca lata swej młodości 

na pogłębianie tajemnej wiedzy medycznej, by za 

kilka już lat wstąpić w szeregi Służby Zdrowia, walcząc 

z chorobami i przeciwdziałając złym nawykom zdrowotnym 

Polaków. Piękne słowa. Tylko czy wśród wszystkich 

godzin zajęć i nauki znajdzie czas, aby pomyśleć o własnym 

zdrowiu? Co zrobić, gdy zmęczenie bije do naszych 

drzwi już od godziny 14:00? Nie mamy czasu na porządny 

obiad, gdyż książkowa wiedza woła do nas z budynku biblioteki. 

Na pierwszy plan wychodzi nauka, przez co zdarza 

się nam czasami zapomnieć, iż aby leczyć innych, sami 

powinniśmy być w dobrej formie. Cóż począć? Sięgnąć po 

wspaniałe remedium, jakim jest sport, oczywiście! A jak 

wygląda „sportowa” strona studentów naszego Uniwersytetu? 

Ankieta 

Przeprowadziliśmy ankietę wśród studentów Wydziału 

Lekarskiego I (rok III, IV i V) i Farmaceutycznego (rok II). 

Wyniki przedstawiały się następująco: 

1) Ankietę wypełniły 123 osoby, w tym 102 studentów 

Wydziału Lekarskiego I i 21 Farmaceutycznego. 

2) Aż 85% respondentów uważa, że dotychczasowa 

ilość godzin wf-u jest niewystarczająca. 

3) 56% respondentów jest zadowolonych z zajęć wf-u, 

jakie prowadzono w Studium Wychowania Fizycznego 

i Sportu, chwaląc je za ciekawą formę, zaangażowanie 

i profesjonalne doradztwo prowadzących oraz dobre wyposażenie 

sal. Pozostałe 44% swoje niezadowolenie uzasadnia 

zbyt małą liczbą godzin, ograniczoną ofertą zajęć, 

zbyt licznymi grupami, nieskorelowanymi godzinami 

wf-u do planu zajęć. 

4) Zaledwie 26% badanych korzystało z płatnych fakultetów. 

A raczej udało im się zapisać, gdyż pozostałym 

74%, obok kwestii finansowych, na drodze stanął zwyczajny 

brak szczęścia przy internetowych zapisach. 

5) 15% jest członkiem Uczelnianej sekcji sportowej, 

trenując np. lekkoatletykę, taniec, tenis, pływanie, ergometr 

wioślarski, siatkówkę, koszykówkę czy kulturystykę. 

6) 12% studentów korzystało z płatnych kortów tenisowych, 

które są dostępne studentom za niewielką cenę. 

Skargi pod tym adresem dotyczą przede wszystkim godzin, 

w których korty są udostępniane (panuje tu zasada: 

“kto pierwszy ten lepszy”, do tego korty są dostępne też 

„ludziom z zewnątrz”). Gro również nie ma pojęcia o takiej 

możliwości, ze względu na brak rozpowszechniania 

informacji o ofercie. Tyczy się to również przeprowadzanych 

w SWFiS płatnych zajęciach Fitness Infinity, na które 

studenci posiadają zniżkę (informacje dostępne w Internecie). 

7) 98% respondentów zadeklarowało, że aktywność 

fizyczna jest dla nich ważna. 

8) A jak to wygląda w praktyce? Ile godzin tygodniowo 

przeznaczamy na porządne ćwiczenia fizyczne? 

0 h 5,7% 

1-2 h 25,0% 

2-4 h 30,0% 

4-6 h 23,0% 

6-8 h 9,8% 

8h < 5,7% 

9) 31% trenuje na poważnie pewną dziedzinę sportu. 

Wśród odpowiedzi królowały: bieganie, pływanie, gry zespołowe, 

tenis, sztuki walki i sporty zimowe. 

10) 63% (nie licząc osób, które pozytywnie odpowiedziały 

na pytanie powyżej) ćwiczy w sposób rekreacyjny 

poza Uczelnią, najczęściej pływanie, bieganie, na siłowni, 

jazdę na rowerze, uczęszcza na zajęcia z tańca czy też aerobic. 

11)Wśród ogólnie preferowanych form aktywności 

fizycznej studenci wymienili: pływanie, gry zespołowe 

(z przewagą siatkówki), jazdę na rowerze, ćwiczenie na 

siłowni, aerobic, taniec, siłownię cardio. 

12) Na pytanie, czy w ciągu dnia odczuwasz zmęczenie, 

twierdząco odpowiedziała większość, bo aż 82% badanych. 

13) Kolejne pytanie dotyczyło liczby godzin dziennie 

6 

Gazeta Studentów

TEMAT NUMERU 

spędzonych przy biurku; wyniki są następujące: 

Do 1 h 0,0% 

1-3 h 17,0% 

3-5 h 45,5% 

5 h < 37,5% 

14) 57% przyznaje się do bólu w kręgosłupie. 

15) Studenci mogli też wpisywać swoje uwagi. Jednoznacznie 

stwierdzili, iż potrzebna jest większa ilość dostępnych 

zajęć z wf – darmowych bądź płatnych – trwających 

najlepiej cały okres studiów. Wiele osób zauważyło 

ironicznie, że jak będziemy promować zdrowy tryb życia, 

kiedy sami nie możemy sobie takiego zagwarantować. 

Z wyników ankiety bije troska o własne zdrowie, jak 

również ogromna potrzeba aktywności fizycznej. Czy rzeczywiście 

w naszym zawodzie regularne uprawianie sportu 

jest niezbędne, jakie jest jego znaczenie? Na to pytanie 

zgodził się odpowiedzieć dr n. med. Jacek Nikisch, starszy 

wykładowca w Katedrze Fizjologii Uniwersytetu Medycznego 

w Poznaniu. 

Dr n. med. Jacek Nikisch 

Nasze życie zawodowe zależy od zdrowia, a ono w dużej 

mierze zależy od wydolności fizycznej. Wydolność jest 

to zdolność do pracy długotrwałej bez narastającego zmęczenia 

i z możliwością krótkiego czasu restytucji. Nasze 

życie zawodowe musi oprzeć się na tej cesze, gdyż nierzadko 

bywa, iż pracujemy od rana do wieczora, często na 

dwóch etatach. Jeżeli nie mamy bazy w postaci wydolności 

fizycznej, będziemy się męczyć w trakcie pracy i długo po 

niej wypoczywać. Zmęczenie jest cechą fizjologiczną, ale 

jeżeli będzie ono większe niż możliwości jego likwidowania 

– dojdzie do patologii. Wydolność fizyczna kształtuje 

się (wzrasta i spada) przez całe życie. Rośnie do 30 roku 

życia. Potem, jeżeli będziemy aktywni, utrzymuje się. Studenci 

nie odczuwają niedoborów wydolności fizycznej, bo 

na razie jest ona wystarczająca do ich wysiłku. Ale jeżeli 

przyjdzie wykorzystać większy procent możliwości fizycznych, 

odczuwamy zmęczenie. 

Jeżeli w trakcie studiów nie zawalczymy o wysoki 

poziom wydolności fizycznej, to będziemy się męczyć 

w przyszłości. Nie chodzi tu tylko o zmęczenie, ale również 

powikłania, jakie rozwijają się na bazie niskiego jej poziomu, 

jak choroba nadciśnieniowa, niewydolność krążenia. 

Pacjent, który zmożony chorobą przeleży tydzień w łóżku 

bez żadnej rehabilitacji, zmniejszy masę swojego mięśnia 

sercowego o 10%, co da mniejszą ilość pompowanej krwi 

na obwód, co doprowadzi do niewydolności krążenia. Jeżeli 

nie wyrobimy w sobie nawyków ruchowych, wolny 

czas będziemy spędzać przed komputerem i tak przez kilkanaście 

lat z rzędu, z pewnością pogorszymy znacznie 

naszą wydolność. Dochodzi wtedy do błędnego koła: jestem 

zmęczony, więc nie ćwiczę – nie ćwiczę, więc jestem 

zmęczony. Od dzieciństwa powinniśmy zadbać o rozwój 

wydolności fizycznej i dobrych nawyków. W wieku 16-20 

lat wzrost poziomu wydolności jest najbardziej spektakularny 

i aż do trzydziestki możemy pracować nad jego podnoszeniem. 

Mając na uwadze zawód lekarza, nie potrzebujemy tyle 

siły fizycznej, co wydolności. Pamiętajmy też, że zmęczenie 

również narasta w pracy umysłowej. 

Ćwiczyć należy z sensem. Częstym błędem młodych 

ludzi jest, po dniu ciężkiej pracy, chodzenie na siłę na siłownię, 

tenisa, bo tak wypada. Kiedy jesteśmy zmęczeni, 

lepiej chwilkę pospać, coś zjeść, poczekać 30 minut i potem 

poćwiczyć. Jeżeli tego zabraknie, dojdzie jedynie do 

kumulacji zmęczenia. Studia, podczas których nie ma czasu 

na sport, zwyczajnie nie istnieją, są to jedynie wymówki. 

Podejmujmy więc adekwatny do naszych możliwości 

wysiłek fizyczny. Minimum będzie stanowiło jeden raz 

w tygodniu, ale dla zadowalających efektów powinniśmy 

trenować przynajmniej 3 razy na tydzień po 45 minut. 

Przez pierwsze 30 minut pobudzamy metabolizm i wszystkie 

układy do działania na granicy wytrzymałości. 

Nie możemy też trenować formy aktywności, której 

nie lubimy. Jeżeli wybitnie nie znosimy siłowni, dajmy 

sobie z nią spokój i znajdźmy coś innego. Nie ograniczajmy 

się do jednego typu wysiłku fizycznego. Oczywiście, 

wydolność fizyczna jest najważniejsza dla lekarza. Ale dla 

układu krążenia najlepsze jest dostosowanie i do wydolnościowego 

i siłowego wysiłku, bo kiedy wykonujemy tylko 

jeden typ, a nagle musimy coś „dźwignąć”, dochodzi do 

konfliktu. Jeśli trenujemy trzy razy w tygodniu, dobrze 

będzie, jeżeli postaramy się o urozmaicenie, by raz był to 

trening wytrzymałościowy, drugi ogólnorozwojowy, trzeci 

zaś siłowy, np. bieganie, gry zespołowe, siłownia. 

Ciekawym okresem w życiu każdego studenta jest 

sesja. Pamiętam jeszcze za moich czasów, że na egzamin 

kuło się do rana. Po takiej nocce udajemy się na egzamin, 

zazwyczaj z marnym skutkiem. To dlatego, iż umysł, jak 

i ciało, jest zmęczone, jak więc ma funkcjonować w sposób 

prawidłowy? Nawet w czasie sesji powinniśmy rozsądnie 

gospodarować czasem, aby znalazła się chwila na naukę, 

odpoczynek i aktywność ruchową. Sesja dla takich osób 

wydaje się łatwiejsza. 

Należy też pamiętać, iż od naszego podejścia do aktywności 

ruchowej zależy zdrowie naszych pacjentów. Gdzie 

tylko możemy, powinniśmy ją promować. Jest bardzo mało 

jednostek chorobowych, w których aktywność fizyczna jest 

niewskazana. Umiarkowany wysiłek odpowiednio dozowany 

do jednostki chorobowej zawsze pomaga. Sami więc 

bądźmy przykładem prowadzenia zdrowego trybu życia. 

Jeżeli więc aktywność fizyczna powinna być częścią, 


7


a nie fakultatywnym dodatkiem naszego 

samorozwoju, powinniśmy wiedzieć, 

jakie są nam dostępne możliwości. 

A gdzie najlepiej szukać informacji 

na temat sportowych możliwości, jak 

nie u samego źródła? Dr Janusz Przybylski, 

kierownik SWFiS zgodził się 

odpowiedzieć na kilka pytań: 

Dr Janusz Przybylski 

Sprawność fizyczna młodzieży 

rozpoczynającej studia na UMP jest 

sprawdzana na pierwszym roku testem 

sprawności fizycznej. Już od kilkunastu 

lat jego wyniki wskazują na tendencję 

spadkową sprawności fizycznej wśród 

studentów. 

Nowy program wychowania fizycznego, 

zgodnie z rozporządzeniem Ministra Nauki 

i Szkolnictwa Wyższego, ma zapewnić każdemu studentowi 

darmowy dostęp do obiektów sportowych umożliwiających 

uprawianie sportu, uczestniczenie w zajęciach 

rekreacyjnych oraz kształtowanie prozdrowotnych postaw 

w wymiarze trzydziestu godzin rocznie. Nasza Uczelnia 

jest w trakcie wdrażania i dopasowywania tego rozporządzania 

do istniejących możliwości. W praktyce jednak nie 

mamy jeszcze oferty zajęć, która by odpowiadała ustawie. 

Teoretycznie, nowy stan rzeczy przedstawia się bardzo dobrze! 

Lecz mam pewne obawy. Przede wszystkim chodzi 

o studentów pierwszych lat, których plan zajęć jest niezwykle 

obciążony. Gdybyśmy do puli godzin lekcyjnych 

dodali jeszcze fakultatywne sportowe zajęcia, bo taki będą 

miały charakter, duży procent studentów może z nich zrezygnować 

kosztem kilku chwil więcej spędzonych z głową 

pochyloną nad książkami. Problem jest również w tym, że 

plany zajęć są dynamiczne, więc trudno znaleźć idealny 

termin lekcji wf-u, który umożliwiałby studentowi uczęszczanie 

na zajęcia od początku do końca, co ma szczególnie 

miejsce na Wydziale Nauk o Zdrowiu. Kolejną kwestią jest 

fakt, iż nie jesteśmy w stanie pomieścić wszystkich studentów 

w godzinach 19:00-22:00, gdyż wieczorem przeprowadzane 

są zajęcia sekcyjne dla najaktywniejszych 

studentów. Fizycznie niemożliwe jest więc pomieszczenie 

wszystkich na raz. Łatwiej by było, gdyby na przykład od 

południa plan zajęć uwzględniał możliwe zajęcia sportowe, 

dostępność sal byłaby dużo łatwiejsza. 

Jeżeli chodzi o wstąpienie do wcześniej wymienionych 

sekcji sportowych, kryteria przyjęcia bywają różne, 

gdyż ich poziom jest różny: od prawie początkowego po 

ligowy. Lecz zaznaczyć trzeba, iż zawsze jest to reprezentacja 

najlepszych studentów. Dodatkową kwestią jest specyfika 

danej dyscypliny. Na przykład 

na trening lekkoatletyki może przyjść 

więcej członków, gorzej z dyscyplinami 

typu tenis, siatkówka, gdzie miejsca 

są ograniczone pojemnością kortu, sali 

sportowej. Upychanie zbyt dużej liczby 

zawodników jest bez sensu, bo nawet 

sobie nie pograją, co dopiero przygotują 

do zawodów. Uczęszczając na sekcje 

sportowe, studenci są zobligowania do 

brania udziału w zawodach. Ale raczej 

nie sprawia to problemów, gdyż każdy 

chce zaprezentować swoje umiejętności. 

W Studium można też wynająć korty 

tenisowe, kryte jak i te na świeżym 

powietrzu, cena uwzględnia specjalny 

rabat dla studentów UMP (rezerwację 

można zrobić telefonicznie, dzwoniąc do portierni DS Karolek). 

Do „dyspozycji” jest też bieżnia. W cudzysłowie, 

gdyż nie zapewnia ona prawidłowych warunków – jesienią 

i zimą ciężko jest z niej korzystać. Ale gdyby ktoś był 

chętny, wystarczy wymienić w portierni Karolka legitymację 

na klucz. Jest to bezpłatne, praktycznie można biegać 

do późnej nocy. Niestety, wynajęcie siłowni cardio jest 

wykluczone. Studenci nie potrafią prawidłowo korzystać 

z urządzeń, co jest niebezpieczne dla nich samych, bywa 

również, że maszyny są dewastowane. Dlatego też zrezygnowaliśmy 

z udostępniania jej grupom zewnętrznym. To 

samo tyczy się sal do gry na przykład w koszykówkę czy 

siatkówkę. 

Myślę, że studenci mogą śmiało brać wzór aktywnego 

trybu życia od naszych pracowników. Nie tylko jeśli 

chodzi o poprawne wykonywanie ćwiczeń, ale też jak być 

sprawnym do późnej starości. Np. pracuje u nas trener rzutu 

oszczepem, który ma już 80 lat. Jak widzicie, starość nie 

musi się kojarzyć z wózkiem inwalidzkim. 

Dużo studentów skarży się na bóle w kręgosłupie. Nic 

dziwnego, skoro siedzą często po sześć, nawet dwanaście 

godzin przy biurku! Rozciągają się wtedy mięśnie górnej 

części pleców, mięśnie klatki piersiowej zaś się kurczą, 

efektem jest pochylona, przygarbiona sylwetka. Świetnymi 

ćwiczeniami są te, które przebiegają ze ściągnięciem łopatek, 

typu podnoszenie hantli do tyłu, leżąc na ławeczce. 

Ciekawym zjawiskiem jest to, że dopiero na studiach, 

kiedy student może sobie wybrać samodzielnie formę zajęć 

sportowych, odkrywa, iż sport jest przede wszystkim 

świetną zabawą, w odróżnieniu od często nielubianych lekcji 

wf-u w liceum. 

Jeżeli chodzi o zapisywanie, absolutnie zostajemy przy 

APAPIE. Wiecie wtedy od razu, czy się dostaliście na za- 

8 

Gazeta Studentów


jęcia czy nie. Taka forma jest też najbardziej sprawiedliwa 

i zajmuje najmniej czasu. 

Jest więc szansa, że na mocy nowego rozporządzenia, 

poprawi się sytuacja z zajęciami wf-u, może uda się zażegnać 

stagnację, w jakiej pogrążyła się nasza aktywność 

fizyczna. 

Najłatwiej narzekać, lecz wielu studentów rozwija 

swoje sportowe ambicje, korzystając z możliwości, jakie 

zapewnia Uczelnia. Jak bardzo zadowoleni są ci, którzy 

trenują w wymiarze zajęć sekcyjnych do których dostęp 

mają tylko najlepsi? 

„Od ponad 2 lat należę do sekcji biegów krótkich i skoków, 

trenuję sprinty, ale członkowie sekcji wykazujący się 

większą skocznością zajmują się również skokiem w dal, 

wzwyż, biegają przez płotki. 

Lekkoatletyka zawsze była moją ulubioną częścią zajęć 

wychowania fizycznego w szkole. Natomiast gdy wfistka 

pojawiała się na zajęciach z magnetofonem lub co 

gorsza wyciągała ławeczkę, potrafiłam przesiedzieć całą 

lekcję wraz z koleżanką ukryta za skrzyniami. Wcześniej 

nie byłam zrzeszona w żadnym związku sportowym, a sport 

uprawiałam dla zdrowia i własnej przyjemności. Brałam 

udział w międzyszkolnych konkursach, ale nie były to żadne 

prestiżowe zawody, którymi mogłabym się chwalić. Do 

przyjścia na pierwszy trening zainspirowała mnie koleżanka 

z grupy. 

Jeżeli chodzi o wymogi, jakie należy spełniać przy przyjęciu, 

to każda sekcja ma indywidualne wymagania. Wiem, 

że dość wysoko ustawiona poprzeczka jest w tych sekcjach, 

które wymagają specjalnych obiektów do ćwiczeń, jak np. 

pływanie i tenis. Jeśli masz predyspozycje i chęci do szybkiego 

biegania/skakania, to bez obaw możesz się zgłosić 

do pana trenera Łukaszewskiego. Treningi odbywają się 

dwa razy w tygodniu, z czego jeden ma w naszym centrum 

sportowym (sala, siłownia), a drugi na stadionie AZS-u. 

Trening na Marcelińskiej jest poświęcony zazwyczaj ćwiczeniom 

ogólnorozwojowym i kształtowaniu siły, natomiast 

hala AZS-u pozwala już na rozwijanie szybkości. Oczywiście 

jeśli czasami nie możesz się pojawić na treningu, to 

nic się nie stanie. 

Osobiście bardzo się cieszę, że po przełamaniu nieśmiałości 

zgłosiłam się na pierwszy trening, ponieważ bardzo 

sobie cenię te spotkania. Na treningach panuje bardzo 

miła atmosfera, w dużej mierze za sprawą trenera, który 

ponad wszystko ma na uwadze nasze zdrowie i radość płynącą 

z aktywności fizycznej. Jest to miejsce, gdzie można 

poznać nowych ludzi, odreagować codzienny stres i spalić 

zjedzonego w pośpiechu miedzy zajęciami Snickersa”. 

Asia, rok 4. kierunku lekarskiego 

„Należę do sekcji lekkoatletycznej. Wybrałem ją, ponieważ 

pasjonuję się „królową sportu” od czasów gimnazjalnych 

– zarówno jako zawodnik, jak i kibic. Oczywiście 

wcześniejszy staż treningowy nie jest konieczny, żeby brać 

udział w zajęciach sekcji. Wystarczą chęci i zamiłowanie 

do sportu. Co daje mi sport? Naprawdę wiele. Uważam, że 

ruch jest jedną z podstawowych potrzeb człowieka, której 

zaspokojenie jest gwarantem dobrej kondycji – nie tylko 

fizycznej, ale także psychicznej i umysłowej. Trening to czas 

na zdystansowanie się w stosunku do rzeczywistości, przemyślenia, 

może stanowić katharsis. Pozawala zaczerpnąć 

świeżego powietrza. Wyzwala twórcze myślenie. Sport jest 

kuźnią charakteru. Spojrzenie na mistrzów pozwala zauważyć, 

że jest też sztuką”. 

M. 

Jak widzimy, drodzy studenci, jeśli uważacie, że jest 

źle, przyszłość niesie pewną nadzieję: zwiększony wymiar 

godzin wf-u na przestrzeni studiów, różnorodność zajęć 

sportowych. Zauważmy też, że można mówić o „kastach” 

sprawności fizycznej wśród studentów. Ci najlepsi bez problemu 

i większych kosztów mogą uczestniczyć w zaawansowanych 

zajęciach sekcyjnych, a osoby które dotychczas 

raczej stroniły od sportu, mają ograniczone możliwości na 

rozwój kondycji. 

Nie należy też niedoceniać studenckiej inicjatywy 

w zmiany programu studiów. Jeżeli chcemy większej ilości 

zajęć sportowych, czy urozmaicenia oferty fakultetów, 

zawsze możemy poczynić odpowiednie kroki, choćby 

w celu zaznaczenia istnienia potrzeby wśród studentów do 

kształtowania wydolności fizycznej. Wystarczy napisać do 

przedstawicieli RUSSu, albo wybrać się na organizowane 

od tego roku spotkanie z Prorektorem do Spraw Studenckich, 

profesorem dr hab. Grześkowiakiem. 

Problem jednak nie leży tylko w możliwościach jakie 

oferuje nam Uczelnia, spójrzmy też krytycznie na nasze 

samozaparcie i determinację. Jeśli teraz jest nam trudno, 

aby zmusić się do dwudziestominutowego biegu po parku, 

czy po miesiącu nie zrezygnujemy z dobrowolnych zajęć 

sportowych, jakie w końcu będą dostępne na Uczelni? 

Wszystkiego da się nauczyć, wyrobić nawyki. Starając 

się dzisiaj, będziemy również bardziej wiarygodni, kiedy 

w przyszłej pracy zawodowej przyjdzie do namówienia 

Kowalskiego, by ten prowadził zdrowy, aktywny tryb życia. 

Nie da się znaleźć czasu na sport? Ależ da się. Będąc 

tego świadomym, dajmy przykład do naśladowania. 

Agnieszka Brychcy 


9


Aby forma przetrwała do wiosny 

Skąd to znam... 

Wracasz po całym dniu zajęć, na dworze ponuro. Za 

chwilę spadnie śnieg i mróz da się we znaki. Czy może 

być lepszy pomysł od spędzenia reszty dnia pod kocykiem 

z gorącą czekoladą, ewentualnie kawą, bo pewnie 

w gratisie razem z tobą do łóżka będą pchały się książki 

i notatki, które trzeba 

zakuwać. Ostatnią 

rzeczą, na jaką teraz 

masz ochotę, to 

założyć dres i pójść 

poćwiczyć. Rower 

w piwnicy, na bieganie 

za zimno. Dbanie 

o kondycję schodzi 

na dalszy plan. 

Ale uwaga! Zdradzę 

ci sekret... Wiosna 

kiedyś wróci. 

Tak jak nieuniknione 

jest, że co roku zima 

zaskoczy kierowców, 

tak i większość z was 

nagle uświadamia sobie, 

że można zrzucić 

ciężkie kurtki i pożegnać 

się z grubymi 

swetrami. Łatwo 

wmówić sobie, że 

dodatkowe centymetry 

tu i tam pełnią 

funkcję ogrzewającą. 

Próbujesz poćwiczyć, 

ale zmęczenie 

dopada Cię zanim 

zdążysz nałożyć 

sportowe ubranko. 

Po krótkim biegu na tramwaj dopada cię zadyszka, brak 

ci tchu i jesteś spocony. Zastanawiasz się, gdzie ta powakacyjna 

forma z czasów kiedy ciągle byłeś w ruchu? Ona 

nie zapada w sen zimowy, by potem jak gdyby nigdy nic 

przebudzić się na wiosnę w podobnym stanie, bądź nawet 

ze zdwojoną siłą. 

Znów zasypią nas tytuły z pierwszych stron gazet 

i portali internetowych – „jak zrzucić 10 kg w tydzień” 

lub (bardziej męska wersja) „zbuduj sylwetkę atlety w 5 

minut”. Analogicznie rzecz biorąc, tak jak i w medycynie 

– łatwiej zapobiegać niż leczyć! Istnieje wiele sposobów, 

aby nie obudzić się z przysłowiową „ręką w nocniku” 

i przede wszystkim – nie stracić tego, co już masz po cieplejszym 

sezonie. 

Podstawowe narzędzia: motywacja i ruch! 

Postaram się zaproponować parę rozwiązań, by wiosna 

była jedynie powodem 

do zmiany 

zimowych dresów na 

te lżejsze. Warte przypomnienia 

jest to, jak 

wiele korzyści płynie 

z różnorodnej aktywności 

fizycznej, pomijając 

ładną sylwetkę 

i brak zadyszki. Wielu 

z pewnością przyda 

się czynnik motywujący, 

który ułatwi rozpoczęcie 

aktywnego 

stylu życia – może to 

być chociażby nowy 

strój do ćwiczeń czy 

też osoba towarzysząca. 

Łatwiej jest kontrolować 

w ten sposób 

na przykład tętno. 

Jeżeli przyśpieszy – 

ciężko o rozmowę. 

Zacznijmy od początku. 

Nic tak nie 

zapewni Ci zastrzyku 

pozytywnej energii, 

jak krótka poranna 

gimnastyka – wystarczy 

10-15 minut na 

wykonanie paru ćwiczeń. 

Wybierz te, które będą sprawiać ci największą przyjemność 

– np. przysiady, skłony, krążenia bioder, brzuszki. 

Dodatkowo zagwarantuje to podkręcenie metabolizmu 

i już od rana organizm będzie pracował na wysokich obrotach, 

szybciej spalając kalorie. 

Co na zewnątrz? 

Nie należy unikać aktywnego spędzania czasu na 

świeżym powietrzu, nawet w zimowe dni – wystarczy tylko 

odpowiednio cieplej się ubrać. Dodatkowo zahartujemy 

organizm i podniesiemy odporność. 

10 

Gazeta Studentów


Spacer – czemu nie! Byle trwał co najmniej 30 minut 

i odbywał się w dość szybkim tempie. Dołącz pracę 

kończyn górnych i maszeruj przed siebie z uśmiechem na 

twarzy. Tutaj już nasuwa się kolejny pomysł, dość popularny 

w ostatnim czasie – a mianowicie nordic walking. 

Większości kojarzyć się może głównie z osobami starszymi, 

ale nic bardziej mylnego. Para kijków, podobnych 

do tych narciarskich, wystarczy, aby pobudzić około 90% 

mięśni do pracy. Większa praca mięśni – intensywniejsze 

spalanie kalorii! Co poza tym – nordic walking może 

wzmocnić mięśnie ramion i znacznie poprawić kondycję. 

Jest doskonałą alternatywą dla tych, którzy zmagają się 

z bólem kolan czy kręgosłupa – a takich wśród studentów 

nie brakuje. 1 godzina to 400 spalonych kcal – tyle samo, 

co 4 godziny marszu! Osobiście zachęcam do joggingu, 

nawet w te chłodniejsze dni. W poprzednim PULSie było 

już co nieco o bieganiu, dodam tylko, że przy odpowiednim 

ubraniu jest to świetna aktywność również zimą! Po 

ukończonym joggingu zastrzyk pozytywnej energii GWA- 

RANTOWANY! A może kolejne spotkanie Twojej paczki 

zorganizuj na lodowisku? Dobra zabawa zapewniona, 

a dodatkowo godzina jazdy na łyżwach to dobry trening 

dla organizmu. 

Pod dachem... 

Dla tych, którzy nie przepadają za przebywaniem na 

zewnątrz w chłodne dni jest dobra wiadomość. Dbać o formę 

można też na basenie czy w fitness klubie. Te osiedlowe 

wcale nie są drogie, a dodatkowo zawsze możemy 

liczyć na studencką zniżkę. Tam, zależnie od upodobań, 

każdy znajdzie coś dla siebie. Różnego typu zajęcia grupowe 

– wzmacniające, wolniejsze, z użyciem przyborów – 

zazwyczaj to one kryją się pod nazwą ABT, TBC czy Body 

Shape. Jeżeli wolisz ćwiczyć w pojedynkę – na siłowni 

zawsze znajdziesz coś dla siebie – rowerek, orbitrek, bieżnię. 

Idziesz pierwszy raz? Nie musisz się obawiać, w każdej 

siłowni jest trener który ma obowiązek ci pomóc. Jeśli 

natomiast wolisz się mocniej spocić – strzałem w dziesiątkę 

będą zajęcia w stylu Dance Aerobik, Hi-Lo, Step, AeroBox 

czy Zumba – zyskująca ostatnio wielu fanów forma 

połączenia elementów tańców latynoamerykańskich oraz 

elementów fitness. Dla rowerowych maniaków polecam 

Spinning – zajęcia grupowe, które solidnie wymęczą, 

a poza tym świetnie przygotują przed wiosennymi wycieczkami 

na bicyklach. 

Basen – jak to mówią: dobry na wszystko. Boli Cię 

kolano, kręgosłup? Idź na basen. Chcesz schudnąć? Idź 

na basen. Chcesz wymodelować sylwetkę? Idź popływać! 

Faktycznie, po basenie człowiek czuje się jak nowo narodzony. 

Osobiście jak ryba w wodzie czuję się w butach 

do biegania, ale nie mogę się nie zgodzić, że pływanie ma 

same zalety i zachęcam do regularnych wizyt na pływalni. 

Nie mogłabym pominąć popularnych lekcji tańca – od 

towarzyskiego, przez hiphop, do Dance hall’u – wszystkie 

formy dozwolone – zależy tylko od ciebie, który rodzaj 

muzyki i sposób poruszania się preferujesz ;) 

Można ćwiczyć nie ruszając się z domu! 

Alternatywą dla takich zajęć, gdy nie masz czasu lub 

pieniędzy, albo po prostu – wolisz ćwiczyć samemu w zaciszu 

domowym – są płyty z pełnymi lekcjami fitness, do 

nabycia na przykład z czasopismami. Wzrost endorfin po 

intensywnym cardio gwarantowany, każdy ćwiczy w swoim 

własnym tempie. Jeżeli ktoś ma dużo miejsca, fajnym 

pomysłem, np. na prezent gwiazdkowy, jest kupno sprzętów 

do ćwiczeń, zaczynając od steperów, poprzez rowerki 

stacjonarne czy bieżnie. Mając rowerek stacjonarny można 

połączyć przyjemne z pożytecznym – oglądanie ulubionego 

serialu i dbanie o formę – kto by tak nie chciał! 

Sprzęty te cieszą się dużym powodzeniem, jednak należy 

pamiętać o ciągłej motywacji. 

Intensywnym treningiem funkcjonalnym dla obu płci 

jest organizowany w wielu miejscach – zarówno w klubach, 

jak i na dworze – CrossFit – intensywny i ogólnorozwojowy. 

Świetny zarówno do podniesienia sprawności 

fizycznej, zwiększenia masy mięśniowej, jak i zgubienia 

zbędnego tłuszczyku. W Poznaniu znajduje się parę miejsc 

godnych polecenia, gdzie takowy trening można odbyć. 

Ale uwaga – uzależnia! :- ) 

Wszystko jest w twoich rękach 

Każdy ma inne preferencje odnośnie rodzaju aktywności, 

ważne tylko, by wybrać taką, która będzie dla nas 

czystą przyjemnością, a nie przykrym obowiązkiem. Aby 

znaleźć sposób, który będzie najodpowiedniejszy, należy 

popróbować różnych form, a jest ich mnóstwo. Wszystko 

zależy od zasobów portfela i kreatywności. Ja wymieniłam 

te najbardziej popularne i szeroko dostępne. Aktywność fizyczna 

działa paradoksalnie – mimo zmęczenia, daje kopa 

do dalszych działań. Nieunikniona eksplozja endorfin 

poprawia humor na resztę dnia. Sprawia, że dietetyczne 

grzeszki nie będą się mściły w postaci dodatkowych centymetrów 

tłuszczyku w biodrach. O walorach zdrowotnych 

chyba pisać nie muszę – w końcu studenci uczelni 

medycznej są tego świadomi. Demotywująca, jesienno-zimowa 

pogoda nie będzie już jednoznaczna z depresyjnym 

nastrojem, zaś upragnioną wiosnę przywitasz w świetnej 

formie. Wskakuj więc w dres i do dzieła. Zacznij od dziś! 

Daria Łukowska 


11

Z DWOJGA ZŁEGO 

„...wolności oddać nie umiem” 

Zaskakująco łatwo dyskutuje się o rzeczach, na których 

się nie zna, a że w myśl filozofii Kundery za łatwo w życiu 

być nie może, pogrzebałam trochę w artykułach prawnych 

na temat klauzuli sumienia lekarza, stomatologa, pielęgniarki 

i położnej, bo te właśnie zawody są nią objęte, a tam – jeden 

wielki bajzel na kółkach. Początkowo myślałam, że będę 

w tym numerze bronić jak lwica polskiego systemu prawnego, 

który rzekomo gwarantuje jakiś tam komfort związany z postępowaniem 

zgodnie z własnym sumieniem. No właśnie, rzekomo. 

Ale po kolei. 

W mediach od zamierzchłych czasów trwają dysputy, 

przypominające czasem (uwaga spoiler!) zbiorowy lincz rodem 

z „Morderstwa w Orient Ekspressie”, dotyczące tego, jak 

bardzo odmowa świadczeń medycznych z indywidualnych 

względów etycznych godzi w prawa pacjenta. A przepraszam 

bardzo, to pacjent jest jedynym ogniwem łańcucha pokarmowego 

kapitalizmu, które ma mieć prawa? Tradycyjnie chroni 

się konsumenta, bo jest najbardziej narażony na wyzysk, 

ale też nie przeginajmy w drugą stronę. Moim zdaniem niedopuszczalna 

jest sytuacja, gdy jedna strona relacji personel 

medyczny-pacjent jest wyzuta z fundamentalnych praw. Sprawiedliwość 

społeczna to jednak ważna sprawa. 

A dlaczego fundamentalnych? Cóż, nie będzie dla nikogo 

zaskoczeniem, gdy napiszę, że prawo do wolności sumienia, 

ba, do postępowania zgodnie z nim, jest zagwarantowane przez 

kilka szumnie brzmiących dokumentów, takich jak: Karta 

Praw Podstawowych, Konwencja Praw Człowieka, a przede 

wszystkim przez polską Konstytucję. Odpierając ewentualne 

argumenty, że np. lekarz, jako przedstawiciel personelu medycznego, 

jest absolutnie zobowiązany udzielać świadczeń 

pacjentom, bo taki jego zawód i już, odpowiadam: lekarz jest 

najpierw człowiekiem, później dopiero lekarzem. Jakkolwiek 

banalnie to brzmi, to mam wrażenie, że ostatnio zapomina się 

o tym drobnym szczególe. 

Czy pacjent, który trafi na takiego upartego lekarza, który 

mu np. nie przepisze środków antykoncepcyjnych, nie jest 

w stanie ich dostać w innym punkcie opieki zdrowotnej? Pewnie, 

że jest, ale zanim ruszy tyłek i poszuka kogoś o bardziej 

liberalnych poglądach, najpierw sobie popsioczy i nastawi negatywnie 

do biednego nonkonformisty pół osiedla. I to by było 

na tyle, jeśli chodzi o tolerancję – jedno z ulubionych haseł 

liberałów. Jak to z reguły bywa, najwięcej kontrowersji wywołują 

sprawy związane z seksualnością człowieka i jej skutkami 

(antykoncepcja, aborcja, eugenika) lub rażącym brakiem 

Z dwojga złego... 

Będzie kontrowersyjnie, jak zawsze, gdy dyskusja dotyczy etyki. Ale o czym tu rozmawiać 

w tramwaju? Przecież nie o pogodzie, a taka klauzula sumienia jest zawsze dobrym tematem. 

Chronić wolności sumienia czy przed wyjściem do pracy chować poglądy w domu? 

skutków (in vitro). Ale przecież klauzula dotyczy również eutanazji, 

wspomagania samobójstw, transfuzji krwi, „odłączania 

wtyczki”, itp. Na tych polach wszędzie trwają dyskusje, 

moim zdaniem – nierozwiązywalne, a narzucanie przez państwo 

jednego tylko wzorca zachowań i postępowania personelu 

medycznego jest po prostu krzywdzące. Pozostawienie 

marginesu na własne myślenie stanowi konieczność. 

Kolejny argument przemawiający za słusznością tej idei, 

to aspekt czysto praktyczny. W momencie jej zniesienia może 

dojść do sytuacji, gdy naprawdę zdolne osoby tylko i aż ze 

względu na swoje poglądy, będą unikać najbardziej narażonych 

na sytuację pata moralnego specjalizacji, co może się 

odbić jedynie niekorzystnie na jakości leczenia. 

Osoby będące przeciw klauzuli sumienia z reguły powołują 

się na jej aspekt negatywny (dotyczący możliwości odmowy), 

a zapominają o drugiej stronie medalu, którą jest aspekt 

pozytywny klauzuli (nazewnictwo prawnicze), tzn. możliwość 

przeprowadzenia działań medycznych w sytuacji zagrożenia 

zdrowia i życia bez wiedzy, albo nawet wbrew woli pacjenta. 

Co prawda, dla mnie brzmi to trochę jak zabawa w Pana 

Boga, ale zdaję sobie sprawę, że jest to po prostu przydatne 

narzędzie w praktyce lekarskiej, oczywiście dla tych, którzy 

odważą się go użyć. 

Niestety nie wygląda to obecnie najlepiej, zwłaszcza gdy 

porównamy się do krajów zachodnich, stąd ta „rzekoma” 

ochrona i skuteczne oziębienie mojego zapału do wychwalania 

polskiego prawodawstwa. To nie jest tak, że można odmawiać 

wszystkiego i wszystkim, powołując się na własne poglądy. 

Cytując artykuł prawny: „lekarz ma obowiązek udzielać pomocy 

lekarskiej w każdym przypadku, gdy zwłoka w jej 

udzieleniu mogłaby spowodować niebezpieczeństwo utraty 

życia, ciężkiego uszkodzenia ciała, lub ciężkiego rozstroju 

zdrowia oraz w innych przypadkach nie cierpiących zwłoki”. 

Okazuje się, że jest to zapis nieścisły, bo co to na przykład są 

te „inne przypadki niecierpiące zwłoki”? Albo „zwłoka, która 

może spowodować niebezpieczeństwo” zamiast „zwłoka powodująca 

niebezpieczeństwo”? Za dużo pozostawiono miejsca 

na interpretację i mamy później wielki Ho Chi Minh, czy 

też Sajgon, jak kto woli. 

Razi mnie też w Polsce niekonsekwentna ochrona sumienia, 

bo odmawiając jakiegoś tam świadczenia, lekarz zobowiązany 

jest podać pacjentowi „namiary” na inny ośrodek, 

gdzie zostanie przeprowadzone to, na co ów się nie godzi. 

Czyli bezpośrednio nie jest zaangażowany, ale wciąż musi 

przykładać rękę do czegoś, z czym się nie zgadza. W Wiel- 

12 

Gazeta Studentów

Z DWOJGA ZŁEGO 

kiej Brytanii i w kilku stanach w USA (np. Illinois, Wisconsin, 

Pensylwania) sprawa wygląda zupełnie inaczej. 

Podsumowując przydługawy wywód: klauzula sumienia 

– konieczna; polskie prawo – do poprawki. 

I kto to mówi?! 

Nie da się ukryć, temat rzeka, a wręcz ocean. Dlatego też 

na wstępie rozgraniczmy dwie, niestety niedające się rozdzielić 

w życiu, kwestie – polskiego ustawodawstwa i przepisów 

oraz etyczno-światopoglądowych rozważań à propos zawodów 

medycznych. Od paru już bowiem lat pomstuję nad nieudolnością 

zapisów w ojczystych kodeksach prawnych i jestem 

świadoma, że roi się w nich od luk i nieścisłości. Przeciwnie 

jednak do przedmówczyni – uważam, że to nie prawo sensu 

stricte powinno ujmować każdą możliwą wariację wszystkich 

prawdopodobnych zdarzeń – wręcz przeciwnie, chodzi raczej 

o ustalone kryteria interpretacji przepisów (ileż to razy wzdychałam 

tęsknie do systemu prawa precedensowego!). Jednak 

nie o tym chyba dysputa miała się toczyć. 

Nie zamierzam też krytykować, jak poprzedniczka, systemu 

„wskazywania ośrodka wykonującego określoną usługę” 

w przypadku, kiedy dany lekarz już wykorzystał swoje prawo 

do umycia rąk, niczym pewien biblijny antybohater. Skoro 

obecne prawo dopuszcza legalne użycie środków antykoncepcyjnych, 

to pacjent (a zwykle pacjentka) powinien przynajmniej 

otrzymać informację, gdzie może się o takowe ubiegać 

– i nikt mi nie powie, że ów odmawiający lekarz splugawi 

swoje sumienie przekazaniem pacjenta do kolegi po fachu, za 

to o odmiennych poglądach. 

Przechodząc zaś do meritum – najwyraźniej zupełnie inaczej 

niż poprzedniczka rozumiem definicję wolności. Uznaję 

bowiem zaiste (o zgrozo!) liberalną jej wersję: mianowicie, że 

wolność jednostki ogranicza jedynie moment, w którym koliduje 

ona z wolnością drugiej osoby. Innymi słowy – „wolność 

twojej pięści musi być ograniczona bliskością mojego nosa”. 

Przywołuję to zdanie również jako odpowiedź na zarzut rzekomego 

braku tolerancji wśród liberałów. Otóż nie może być 

chyba mowy o tolerowaniu działań, które szkodzą – a „biedny 

lekarz nonkonformista” swoją odmową ewidentnie utrudnia 

pacjentowi życie. 

Otóż personel medyczny, powołując się na klauzulę sumienia, 

wyżej wymienioną definicję wolności odrzuca. Lekarz 

odmawiający pacjentce recepty przekazuje jej komunikat: 

moja wolność sumienia jest dla mnie ważniejsza niż Pani 

prawa i Pani swoboda działania. Uważam to wręcz za swego 

rodzaju egoizm: w końcu w przypadku wypisania tabletek 

antykoncepcyjnych, lekarz jest tylko swego rodzaju pośrednikiem 

między decyzją pacjentki o stosowaniu danego środka, 

a jego zakupem w aptece. Ze względu na oczywistą konieczność 

kontroli lekarskiej przy stosowaniu antykoncepcji doustnej 

(wszyscy to wiemy: palenie, nadciśnienie i inne przeciwwskazania), 

pacjent jest zmuszony udać się do lekarza w roli 

petenta: oto on, szaraczek, prosi uniżenie swojego eskulapa 

o receptę. Błąd logiczny: lekarz powinien (tu: w przypadku 

braku przeciwwskazań do antykoncepcji hormonalnej) być 

„ręką, która egzekwuje prawo pacjentki”. Ostatecznie, to przecież 

PACJENTKA będzie musiała się zmierzyć z moralnymi 

konsekwencjami swojego wyboru i ma do tego ustawowo 

zagwarantowane prawo. Słowem: nie lekarzowi o tym decydować. 

Swoją drogą, uważam – zlinczujcie mnie – że właśnie 

w pracy lekarz jest przede wszystkim usługodawcą, a dopiero 

potem – człowiekiem. Swoje prywatne przekonania (religijne, 

etyczne, odnośnie zapłodnienia in vitro czy kary śmierci, 

a nawet miłościwie nam panujących partii politycznych) 

powinien więc schować do kieszeni – tak jak adwokat broni 

swojego klienta, nawet gdy uważa go za winnego i zasługującego 

na karę. Ot, taka jego praca, za to mu płacą. W dodatku 

sam, z własnej i nieprzymuszonej (mam nadzieję!) woli zdecydował 

się na praktykowanie danej profesji – a co za tym 

idzie, zaakceptował powinności i obciążenia z nią związane. 

Ujmując rzecz dosadnie: jeśli ktoś czuje, że praca zmusza go 

do postępowania wbrew własnemu sumieniu, zawsze może – 

Eureka! – zmienić zawód. I naprawdę nie wydaje mi się, aby 

w całkiem sporym europejskim państwie, jakim jest Rzeczpospolita, 

nagle zabrakło dobrych lekarzy, gdyż wszyscy medycy 

tłumnie zrezygnują z praktykowania w obawie o wolność 

sumienia. 

Lekarz jakiejkolwiek specjalizacji powinien więc oferować 

swojemu pacjentowi dostęp do wszystkich, legalnie w naszym 

kraju obowiązujących usług (w ramach, rzecz jasna, 

swoich kompetencji) – a nie dowolnie modulować „koszyk 

świadczeń” zależnie od swojego widzimisię. Owo „modulowanie” 

to według mnie wykazywanie się brakiem profesjonalizmu 

i umiejętności oddzielenia prywatnych poglądów od 

decyzji zawodowych. 

Za wyjątkiem przypadków skrajnych, to jest niemożności 

podjęcia przez pacjenta świadomej decyzji odnośnie postępowania 

medycznego na jego osobie (śpiączka, katatonia, 

znaczne upośledzenie umysłowe etc.), lekarz zobowiązany 

jest zawsze pytać pacjenta o zgodę na wykonanie zabiegu oraz 

szanować jego decyzje. Skoro więc uznajemy – my, społeczeństwo 

– że laik jest w stanie podjąć racjonalną i właściwą 

decyzję na temat, dajmy na to, operacji guza nowotworowego, 

pod warunkiem posiadania dość jednak ograniczonej wiedzy 

na temat onkologii czy chirurgii, to bądźmy konsekwentni. 

Nie odmawiajmy mu prawa do decydowania o tym, jakiej antykoncepcji 

będzie używał, czy w jaki sposób pocznie się jego 

dziecko, w mniemaniu, że to my wiemy lepiej, co jest jedyną 

słuszną drogą postępowania. Takie bowiem działanie jest dla 

mnie właśnie formą „zabawy w Pana Boga”. 

Magda Pawlaczyk i Ania Płóciennik 


13

IMPREZOŻERCY 

Here are some things I learned quickly. Szatnia is not 

a bathroom, even though the word ‘shat’ is in it. Also, it’s 

better to cross the street where there is no crosswalk, than 

to cross the street on a crosswalk while the sign is red. 

You will pay a smaller fine for crossing where there is no 

crosswalk. 

Here are some good things about Poland. 

#1 Women. Students engage women in the markets, 

banks, restaurants, Straż miejska- basically any job that 

requires you to talk to people, the people being us in this 

case. Thank you Polish women, for being beautiful, and 

for speaking English (and polish) very well. 

#2 Other good things include that if you’re late for 

class, you can always blame it on the trams. Nic sie nie 

stalo! 

#3 Poland must be good, because it’s surrounded by 

many great countries :p. 

#4 Biedronka + outdoor ryneks (like Jeżycki) . 

#5 Hitchhiking is very easy. 

#6 Krakow. 

#7 The drunks. 

IMPREZOŻERCY 

czyli całkowicie subiektywny przewodnik 

po poznańskich miejscówkach 

Zima, ba! – Wigilia za pasem. Za oknem ciemno i zimno, chociaż nie aż tak ponuro, jak 

mogłoby się wydawać. Zwłaszcza, że o tej porze roku nawet najzagorzalszy Imprezożerca na 

chwilę przeistacza się w mniejszym lub większym stopniu w leniwca tapczanowo-kawiarnianego 

i ulega pokusom: w moim przypadku są to grzeszki przesiadywania w najrozmaitszych 

kawiarniach tudzież innych przytulnych miejscach, których charakter i atmosfera sprzyjają 

przedświątecznemu odprężeniu. Przesiaduję więc, a Was zachęcam do pójścia w moje ślady. 

Nastawnia PoC 

Jestem stuprocentowo pewna, że absolutna większość 

z Was nawet nie słyszała o tej miejscówce. Nie 

bez przyczyny – istnieje bowiem od ledwo ponad 

miesiąca. W miejscu, w którym do niedawna straszyły 

powybijane szyby i pomazane przez grafficiarzy 

ściany starej nastawni poznańskiej PKP, udało się 

wspólnymi wysiłkami konserwatora zabytków oraz 

kilku pasjonatów kolei stworzyć ciekawy projekt – 

kawiarnio-galerię tuż przy torach kolejowych, zaraz 

przy Moście Teatralnym. Celem pomysłodawców 

było stworzenie miejsca pełniącego kilka funkcji: informacji 

i izby pamięci kolejowej, galerii sztuki promujej 

młodych artystów oraz punktu gastronomicz- 

Poland – overview 

There are a few bad things about Poland. 

#1 When I go to the post office, they don’t use enough 

stamps. At the banks, there should be more stamps!!! 

More, more, more! No, really, there is too much stamping, 

please stop this. It can’t be good for your psychology. 

#2 Hooligans, please return my bike. I only had her 

for one week. 

#3 Inea. 

#4 Enea. 

#5 The drunks. 

#6 The food is so good I’m getting fat. 

#7 Is it trudno, trudny, or trudna język? If you’re curious 

how polish sounds to English speakers, as well as to 

some other foreigners, it’s szyby-rzyby-czyby-rzyp-czyp. 

Like a frog having a seizure. Just kidding! 

I’m confused as to how you got Skyfall two weeks 

before the States did, and how it is possible your whole 

cabinet was in a plane crash? And then the brother took his 

place? How the… anyway... I have to go, my gołąbki are 

almost ready. I have to study now. Goodnight! 

Christopher Kaminski 

14 

Gazeta Studentów

IMPREZOŻERCY 

nego. Jeśli trend będzie się utrzymywał, Nastawnia 

zdecydowanie sprosta temu zadaniu. 

W całej Nastawni najbardziej, oprócz pomysłu 

zagospodarowania starego i zniszczonego budynku, 

podoba mi się industrialny wygląd – zarówno 

z zewnątrz, jak i w wystroju wnętrza. Właściciele 

postawili na prostotę, surowy styl mebli złagodzili 

jednak akcentami kolejarskimi – a to starymi 

rozkładami jazdy wiszącymi przy barze, a to kolejarską 

lampą nad stolikami. Całość jest zgrabna 

i bezpretensjonalna – jednak miłośnicy miękkich 

poduszek i stosów przytulnych dekoracji będą zawiedzeni. 

Widok zza szyb Nastawni również jest 

oryginalny – można mianowicie poobserwować 

przejeżdżające obok pociągi. 

Zakładając, że nie jesteśmy wielbicielami Kolei 

Państwowych ani młodymi, rozwijającymi skrzydła artystami, 

czego możemy spodziewać się po kawiarni? Ano 

standardowego dość menu, za to w bardzo przyjaznych 

studentom cenach. Czyli kilka ciepłych i zimnych napojów, 

trochę przekąsek oraz dań głównych. Warto spróbować 

sałatki z kurczakiem i ananasem, a niedbającym o linię 

polecam kawę moccę. I tyle. Wydaje mi się jednak, że 

w tym akurat miejscu mniej chodzi o kartę dań, a bardziej 

o pomysł. A zważywszy, że jest to jedna z niewielu kawiarni 

w bezpośredniej bliskości Teatralki – tym bardziej 

staje się godna uwagi. 

Nastawnia PoC 

w połowie wysokości Mostu Teatralnego 

codziennie 12-24 

cafe latte: 6zł, 

tagiatelle z łososiem i szpinakiem: 12zł 

Sweet Surrender 

Miejsce zlokalizowane na rogu hałaśliwej ulicy Roosevelta 

i spokojnej Krasińskiego, chociaż komponent 

spokoju przeważa. Muszę przyznać, że jestem miłośniczką 

secesyjnych kamienic w jeżyckiej części Poznania, toteż 

i kawiarnia niemal od razu przypadła mi do gustu. Cóż, 

od początku uprzedzałam, że nie będę obiektywna. 

Wnętrze, w przeciwieństwie do szaroburej fasady 

kamienicy, jest kolorowe i zdecydowanie nacechowane 

atmosferą optymizmu, w zdecydowanie klasycznym stylu. 

Żywe fiolety i czerwienie ścian atakują nasze zmysły, 

a całokształtu dopełniają pomysłowe dekoracje – z moim 

faworytem, szachownicą namalowaną pod szklanym blatem 

stołu (pionki wiszą w woreczku na ścianie – można 

grać!) w roli głównej. Z góry uprzedzam – miejsce jest dedykowane 

płci pięknej, niektórzy co bardziej wrażliwi na 

nadmiar dekoracyjnych bibelotów panowie mogą poczuć 

się przytłoczeni. Z resztą, są oni w definitywnej mniejszości, 

jeśli chodzi o bywalców kawiarni. 

Jako, że Sweet Surrender ulokował się na parterze 

kamienicy, wnętrze jest przestronne, podzielone na kilka 

osobnych pomieszczeń, a sufity – rozkosznie wysokie. 

Z tegoż przypuszczam powodu kawiarnię nierzadko 

okupują kilkuosobowe grupki oddające się beztroskiemu 

plotkarstwu. Jednak o wolne miejsce zazwyczaj nietrudno. 

A jeśli przyjdziecie z rana, to jest między siódmą a jedenastą, 

oprócz wolnej przestrzeni, czeka na Was niespodzianka 

w postaci dwuzłotowego rabatu na każdy ciepły napój. 

A jest z czego wybierać. Jako zapamiętały kawosz 

stwierdzam jednoznacznie: jakość kawy approved. Jednak 

to łasuchy będą się w Surrenderze czuły jak u siebie 

w domu, gdyż główną atrakcją kawiarni są domowe ciasta. 

Ceny raczej z niższej półki, chociaż nie powalają na kolana. 

Za niewątpliwy atut należy uznać przyjazną i dziarską 

obsługę. Czegóż właściwie więcej można oczekiwać od 

miejscówki służącej sympatycznemu spędzaniu popołudnia/wieczoru 

(patrz: nazwa lokalu)? Niewiele – i dlatego 

polecam. 

Sweet Surrender 

(www.facebook.com/sweetsurrenderpoznan) 

Krasińskiego 1/1 

pon. - pt. 7-22, 

sob. 13-18 

studencka kawa + ciastko: 10zł, 

cappuccino: 8zł 

MP 


15

POD LUPĄ 

Endokrynologia 

Specjalista endokrynologii – 

dr n. med. Daria Baszko-Błaszyk 

Na czym polega praca endokrynologa? Jest to głównie 

praca na oddziale czy w przychodni? 

Głównym miejscem pracy endokrynologa jest poradnia. 

Tutaj można właściwie zdiagnozować większość pacjentów 

oraz włączyć i prowadzić stosowne leczenie. Jest to możliwe 

dzięki dostępności szerokiej gamy oznaczeń hormonalnych, 

a także badań obrazowych. Wielu endokrynologów samodzielnie 

podczas wizyty lekarskiej wykonuje badanie ultrasonograficzne 

tarczycy oraz – jeśli są wskazania – biopsję 

tarczycy. Umowy kontraktowe z NFZ zwiększyły również 

dostępność do badań metodą tomografii komputerowej oraz 

rezonansu magnetycznego. Część pacjentów wymaga diagnostyki 

w warunkach oddziału szpitalnego. Są to zwykle 

pacjenci ze współistnieniem wielu zaburzeń hormonalnych 

lub z bardzo rzadkimi endokrynopatiami, wymagający przede 

wszystkim wykonania czasochłonnych i kosztownych testów 

oraz kompleksowej oceny przy współudziale specjalistów 

z różnych dziedzin. Również leczenie specjalistyczne u części 

pacjentów może być przeprowadzone wyłącznie w oparciu 

o oddział szpitalny, co wynika z rodzaju stosowanej substancji 

(np. leczenie dużymi dawkami radiojodu pacjentów ze zróżnicowanym 

rakiem tarczycy) lub kontraktowania z NFZ (np. 

leczenie długo działającymi analogami somatostatyny pacjentów 

z guzami neuroendokrynnymi oraz mitotanem pacjentów 

z rakiem kory nadnerczy). Opiekę szpitalną nad tymi pacjentami 

powinni oczywiście również sprawować endokrynolodzy, 

a nie interniści. 

Czy mogłaby nam Pani doktor pokrótce opowiedzieć 

jak wygląda proces specjalizacyjny w tej dziedzinie? 

Wymagania stawiane osobom specjalizującym się w dziedzinie 

endokrynologii ulegają dość częstym modyfikacjom. 

Obecnie specjalizację można otworzyć po zdaniu egzaminu 

specjalizacyjnego z zakresu chorób wewnętrznych. Okres 

trwania specjalizacji w endokrynologii jest nie krótszy niż 3 

lata. W tym czasie lekarz ma obowiązek odbycia wielomiesięcznych 

staży cząstkowych na oddziałach i w poradniach: 

endokrynologii dorosłych, dziecięcej, ginekologicznej, na 

oddziałach: neurochirurgicznym, chirurgicznym, urologicznym, 

a także w zakresie patomorfologii, genetyki klinicznej 

i radiologii. Obowiązuje szkolenie w zakresie wykonywania 

wybranych zabiegów i procedur medycznych, takich jak badanie 

ultrasonograficzne i biopsja aspiracyjna cienkoigłowa 

gruczołu tarczowego, ultrasonografia narządów jamy brzusznej 

i miednicy małej. Dodatkowo wymagane jest uczestnictwo 

w obowiązkowych kursach, wykazanie się publikacjami 

lub napisaniem pracy poglądowej. Mile widziana jest również 

znajomość języka obcego. W trakcie odbywania specjalizacji 

z endokrynologii nie obowiązują dyżury lekarskie. 

Czy są jakieś cechy, które powinien posiadać kandydat 

zainteresowany specjalizowaniem się w dziedzinie endokrynologii? 

Endokrynolog, tak jak i lekarz każdej innej specjalności, 

powinien odznaczać się wysokim poziomem wiedzy i kompetencji 

oraz, z uwagi na dynamiczny rozwój tej dziedziny 

w ostatnich latach, chęcią ciągłego szkolenia się. Szczególnie 

ważne są odpowiednie podejście do pacjenta, umiejętność rozmowy 

i budowania zaufania, empatia, cierpliwość i zaangażowanie. 

Pacjenci z chorobami endokrynologicznymi pozostają 

pod opieką specjalistyczną przez kilka, a nawet kilkadziesiąt 

lat, tak więc lekarz powinien posiadać predyspozycje do budowania 

głębokich relacji. Cechami szczególnie przydatnymi 

w pracy na oddziale są umiejętność pracy zespołowej oraz 

koleżeńskość. 

Co jest najtrudniejsze dla przyszłego endokrynologa 

w procesie jego specjalizacji? 

Najtrudniejsze jest dostanie się na specjalizację z endokrynologii. 

Wynika to z małej liczby miejsc specjalizacyjnych 

oraz bardzo wysokich wymagań. Egzamin z zakresu 

chorób wewnętrznych powinien być zdany na ocenę bardzo 

dobrą. Dużą niedogodnością jest fakt, iż obowiązkowe wielomiesięczne 

szkolenie może się odbywać tylko w większych 

ośrodkach medycznych, co w przypadku osób mieszkających 

poza tymi ośrodkami wiąże się z dodatkowymi kosztami dojazdów, 

zakwaterowania i nieobecnością w macierzystej jednostce 

oraz we własnym domu. 

Czy według Pani doktor liczba specjalistów z endokrynologii 

odpowiada zapotrzebowaniu? 

Nie wiem, czy mam odpowiednie kwalifikacje, aby wypowiadać 

się na ten temat. Jednak biorąc pod uwagę czas 

oczekiwania na wizytę w poradni endokrynologicznej wydaje 

się, że liczba ta jest niewystarczająca. Częściową poprawę tej 

sytuacji mógłby przynieść większy udział lekarzy rodzinnych 

w procesie diagnostycznym i leczniczym chorób endokrynologicznych, 

którzy często nie wykazują chęci interpretacji nawet 

najprostszych badań, tłumacząc się brakiem kompetencji. 

Z jakimi specjalistami przede wszystkim współpracują 

endokrynolodzy? 

Endokrynolog współpracuje z wieloma lekarzami innych 

16 

Gazeta Studentów

POD LUPĄ 

specjalności. Należą do nich radiolodzy, patomorfolodzy, 

chirurdzy, neurochirurdzy, diagności laboratoryjni, a także 

okuliści, onkolodzy, radioterapeuci oraz medycy nuklearni. 

W wybranych przypadkach współpracujemy z pediatramiendokrynologami 

oraz ginekologami. Jak widać, jest to dość 

duży zespół, który decyduje o sukcesie diagnostyczno-terapeutycznym 

endokrynologa i w konsekwencji pomaga pacjentowi. 

Jaki jest według Pani doktor poziom endokrynologii 

w naszym kraju w porównaniu chociażby z Europą Zachodnią 

czy Stanami Zjednoczonymi? 

Wydaje mi się, że obecnie polska endokrynologia jest na 

poziomie światowym. Obecny postęp technologiczny oraz 

globalizacja umożliwiają dostęp do nowoczesnej wiedzy, metod 

badawczych oraz terapeutycznych. 

Czy endokrynolodzy wykonują również drobne zabiegi 

terapeutyczno-diagnostyczne? 

Tak, ale nie jest ich zbyt wiele. Wykonuje się biopsję cienkoigłową 

celowaną tarczycy, a także sporadycznie leczenie 

guzków tarczycy iniekcjami etanolu. W przeszłości wykonywano 

również obliterację torbieli prostych, poprzez podanie 

do światła torbieli doksycykliny. 

Czy pacjenci sami zgłaszają się do endokrynologa, czy 

są kierowani przez lekarzy rodzinnych lub lekarzy innych 

specjalności? 

Do poradni endokrynologicznej w ramach Narodowego 

Funduszu Zdrowia pacjent może zgłosić się wyłącznie 

w oparciu o skierowanie od lekarza rodzinnego, lekarza innej 

specjalności posiadającego umowę z NFZ lub z oddziału 

szpitalnego. Dosyć ciekawy jest sposób wykrywania chorób 

endokrynologicznych. Najczęściej jest to kwestia przypadku. 

Czasami pacjenci sami rozpoznają u siebie zaburzenia endokrynologiczne, 

korzystając z Internetu. 

Jakie, zdaniem Pani doktor, są największe zalety tej 

specjalizacji? 

Dużą zaletą jest możliwość faktycznej pomocy pacjentowi. 

Chorzy to często ludzie młodzi. W sytuacji dość szybkiego 

rozpoznania choroby, jej przebieg po włączeniu leczenia jest 

w zasadzie odwracalny. Wśród naszych pacjentów niewielu 

jest dotkniętych chorobami onkologicznymi, a i te w większości 

mają dość łagodny przebieg. Tę cechę cenią sobie lekarze 

o mniejszej odporności psychicznej. Poza tym, jak już wspomniałam 

poprzednio, nowoczesną endokrynologię można 

uprawiać już w warunkach ambulatoryjnych. 

A czy jest Pani doktor w stanie wskazać jakieś wady? 

Endokrynologia jest moją ulubioną specjalizacją, a zatem 

trudno mi jakieś wady wskazać. Myślę, że ewentualne 

wady mogą wynikać z systemu, a nie specjalizacji. Ostatnio 

na oddziałach szpitalnych przytłacza nas ilość dokumentacji 

medycznej, wymaganych podpisów, pieczątek, zgód itd.… 

(śmiech), natomiast w poradniach – rozliczanie punktów 

i sprawozdawczość. Nie polecałabym tej specjalizacji osobom 

z dużym temperamentem. Młodzi lekarze, spragnieni w pracy 

„adrenaliny”, mogą czuć się rozczarowani. 

Z jakimi chorobami mają najczęściej do czynienia endokrynolodzy? 

W poradniach dominują różnego rodzaju choroby tarczycy, 

głównie niedoczynność i nadczynność, a także wole wieloguzkowe. 

Ostatnio, z uwagi na rozwój i dostępność USG, 

tomografii komputerowej i rezonansu magnetycznego mamy 

do czynienia z przypadkowo wykrytymi guzami tarczycy, 

nadnerczy i przysadki. Pozostałe choroby są zdecydowanie 

rzadsze. W związku z tym podczas zajęć z endokrynologii staramy 

się dość szczegółowo i praktycznie omawiać tyreologię. 

Czy istnieje tendencja w kierunku wyodrębnienia się 

podspecjalizacji w endokrynologii? 

Oficjalnie nie ma podspecjalizacji w zakresie endokrynologii. 

Ale praktycznie istnieją endokrynolodzy specjalizujący 

się w określonych dziedzinach i zrzeszający się w odpowiednich 

towarzystwach naukowych lub sekcjach. Dotyczy to 

np. endokrynologii dziecięcej (leczenie hormonem wzrostu), 

ginekologii endokrynologicznej (leczenie zaburzeń miesiączkowania 

i ew. wspomaganie rozrodu), endokrynologii onkologicznej 

(leczenie raków tarczycy, guzów neuroendokrynnych), 

neuroendokrynologii, tyreologii czy chorób metabolicznych 

kości. 

W przypadku zaburzeń endokrynologicznych u dziecka 

rodzic powinien w pierwszej kolejności udać się do pediatry 

czy może do endokrynologa? 

Pediatrzy są lekarzami, którzy opiekują się dzieckiem od 

najmłodszych lat i zwykle to oni jako pierwsi zwracają uwagę 

na pojawiające się nieprawidłowości, również w obrębie zaburzeń 

endokrynologicznych. W przypadku stwierdzenia tego 

typu zaburzeń, dziecko powinno być skierowane do specjalisty 

endokrynologii dziecięcej. 

Czy w endokrynologii zdarzają się stany nagłe? 

Tak, ale dość rzadko. Obecnie nieczęsto spotykamy tzw. 

przełomy, natomiast pacjenci nadal trafiają do szpitala z uwagi 

na ciążki przebieg choroby. W ostatnim czasie hospitalizowaliśmy 

pacjentów z ciężką nadczynnością i niedoczynnością 

tarczycy, hiperkalcemią zagrażającą przełomem, przełomem 

nadnerczowym, ciężką hiperkortyzolemią. 

Czy chciałaby się Pani doktor podzielić czymś jeszcze 

z naszymi czytelnikami? 

Chciałam gorąco zachęcić studentów do zainteresowania 

się endokrynologią. Jest to specjalizacja nowoczesna i jednocześnie 

przyszłościowa. Poziom endokrynologii w Polsce jest 

na najwyższym, światowym poziomie. 

Dziękujemy za rozmowę. 

Rozmawiali: Martyna Musik, 

Grzegorz Sławiński 


17

OPOWIADANIE 

Podróże małe i duże. 

Wsiąść do pociągu, byle jakiego 

Egzamin tuż, tuż, a ja mam ochotę zrobić pif paf na widok 

notatek, które niecierpliwie walczą o moje zainteresowanie. 

Przegrywają z każdą, nawet najnudniejszą czynnością, 

która teraz zdaje się być ponad wszystko ciekawsza niż stos 

wypełnionych po brzegi tuszem kartek. 

– Zdam, zobaczycie – mówię do znajomych, cztery dni 

przed egzaminem. 

– No, za którymś razem na pewno – odpowiada kpiąco 

jeden z nich. 

Zbliżam się do niego na odległość ręki, którą za chwilę 

wyciągam w jego kierunku: 

– Zdam za pierwszym razem, zakład? 

– O co? 

– Przegrany stawia „Gdziekolwiek”*. 

– Stoi. 

Zatwierdzamy zakład uściskiem dłoni. 

Piątek. Dzień zag(k)łady(u). Pochmurne południe, 

zwiastujące porażkę. Przeklęta Parkowa. Test w formie 

elektronicznej – zdecydowanie złe wspomnienia związane 

z niezdanym kilka miesięcy wcześniej egzaminem. Wynik: 

test NIEzaliczony. Do braku przedrostka „nie”, zabrakło mi 

jednego punktu. Wściekła opuszczam salę. Dwója, poprawka? 

Nie... zakład. Przegrany wisi w powietrzu, utrzymując 

atmosferę raczej wisielczą. Do momentu, w którym do mojej 

świadomości dociera komunikat, że... szczęśliwi ci, którym 

jednego punktu zabrakło, albowiem oni zaliczenie posiądą. 

Radość nie do opisania, nie do oblania nawet, bo zamiast 

alkoholu wolę pociąg i podróż do „Gdziekolwiek” na koszt 

przegranego, rzecz jasna. Wieczorem proponuję Kraków jako 

wisienkę na torcie zwycięstwa. Pociąg mamy chwilę po drugeij 

w nocy. Moje nienajmłodsze już kości przeczuwają brak 

snu, więc kładę się na chwilę. Żałuję tego szybko, zrywając 

się kilka minut po pierwszej. Mkniemy samochodem przez 

puste już miasto, docierając na przydworcowy parking dwadzieścia 

minut przed drugą. Samochód zostawiamy w wyglądającym 

na bezpieczne miejscu przy dworcu PKS i biegiem 

pokonujemy drogę na dworzec pociągowy, bo przecież do 

tego pociąg czujemy. Stajemy przy jedynej otwartej kasie, 

a tam nasza stara znajoma, która już dwa grosiki kiedyś dostała 

od dwóch takich, co kolej lubią. Dzisiaj jedyna kolej, 

która nas wita, to długa KOLEJka, w której stoimy, bo w tym 

czasie nasz pociąg ciuch, ciuch, właśnie odjeżdża. Nie pozostało 

nam nic innego jak wystać swoje, celem wzbogacenia 

znajomej o kolejny grosik. Podchodzę do okienka, kładąc na 

ladzie mały, złoty, błyszczący: 

– Grosik na szczęście, którego nam dzisiaj zabrakło – 

mówię. 

– O, witam, a dokąd to dzisiaj? – uśmiecha się pytająco 

zza szyby. 

– Miał być Kraków, ale zdaje się, że nasz pociąg właśnie 

odjechał bez nas, więc podróż owszem, ale w postaci drogi 

powrotnej do domu tylko – odpowiadam świadoma rezygnacji 

z wyjazdu. 

– A może przez Warszawę? Szybciej będzie i zaraz taki 

odjeżdża. 

Jedno spojrzenie i decyzja podjęta wraz z porozumiewawczym 

uśmiechem. Kupuję bilet podróżnika, bo tak taniej, 

a współtowarzysz ten z racji „żółtych papierów” i 80- 

procentowej zniżki. Chwilę później siedzimy w przedziale, 

zmierzając w kierunku stolicy. Lokomotywa pali się do jazdy. 

Dosłownie dość, bo pali się i mimo jej szczerego zapału, pociąg 

dalej nie pojedzie, stojąc w polu. W ten osobliwy, jakby 

nie patrzeć sposób, zyskujemy gratisowe dwie godzinki 

jazdy. PKP specjalistą w sprawie promocji, za to je wszyscy 

kochamy! Nam się nie śpieszy, więc na komunikat reagujemy 

śmiechem, dziwiącym sąsiadujących pasażerów. W końcu docieramy 

do mglistej o tej porze Warszawy. Oczywiście tutaj 

miała być nasza przesiadka, ale Kraków nie jest nam dzisiaj 

pisany i pora na plan B. Głowy uniesione w kierunku tablicy 

odjazdów – jest pozycja z listy – Lublin. Bierzemy na wynos. 

Na miejsce docieramy około godziny jedenastej. Z czego 

słynie Lublin? Nie wiemy, więc idziemy szukać. Docieramy 

do Bramy Krakowskiej. Uśmiechamy się, bo chociaż tyle 

z naszego planowanego Krakowa. Potem panorama, zamek 

i powrót na dworzec – ach, jak w domu, ale o tym później. 

Ruszamy dalej, do Zamościa. Podróż trwa dłużej niż sądziłam, 

bez ściemy – dojeżdżamy kiedy zaczyna się ściemniać. 

Tup, tup, już lubię Zamość. Dobrze się omija linie, potem 

trochę piachu, bo budują nowe zabytki, ale piach też nieinwazyjny, 

dobrze się po nim chodzi. Docieramy do rynku. Jest 

prosty jak w mordę strzelił, ale przy tym tak uroczy, że całe 

dotychczasowe zmęczenie odchodzi w zapomnienie. Idziemy 

się trochę ogrzać do Naleśnikarni na... frytki. Przekornie, 

żeby nudą nie zawiało, bo wiatr dmucha mocno, wtedy ryzyko 

zawiania jest wielce prawdopodobne. Nagrzani siedzimy 

z pełnymi brzuszkami. Pora na mycie włosów, a wiadomo jak 

to w podróży bywa – czasem z tym ciężko. Restauracyjna 

toaleta, wyłącznik czasowy sprawy nie ułatwia, bo szampon 

na włosach, a ciemność nastaje. W ramach akcji „sport dla higieny” 

robię pajacyki, coby mnie ponownie oświecić chciało. 

Szu, szu, włosy suche, więc dumna opuszczam pomieszczenie. 

Konia z kopytami już bym nie zjadła – i dobrze, bo tu nam 

jeden taki, co Zamoyskiego dźwiga, przed oczami wyrasta. 

Później stokrotka rosła polna, a raczej miejska, z takim wiel- 

18 

Gazeta Studentów

OPOWIADANIE 

kim szyldem. “Ogórek, ogórek, co czerwony kapturek miał” 

śpiewamy i po godzinie jesteśmy znowu w pociągu, gdzie 

kupujemy bilety u sympatycznej pani w mundurku. Robi się 

mniej sympatycznie, kiedy dowiadujemy się, że późna pora 

to zły czas dla podróżnika w Lublinie. 

– Przecież miał być pociąg do Gdyni, jak ty to sprawdzałeś?! 

– pytam, bardziej zawiedziona niż zła – chciałam 

nad morze! 

Okazuje się, że to połączenie sezonowe, tylko w okresie 

wakacyjnym. Czeka nas ciężka noc, więc idziemy się 

wyspać dziękując za informacje. Pani pyta, czy nas obudzić 

na przesiadkę, ale my dzieci duże, choć nadal dzieci, damy 

sobie radę. Budzimy się na czas, jednak anioł stróż w mundurku 

przychodzi się upewnić, że wstaliśmy. Lubię te panie 

w mundurkach, są jak taka przenośna mama, co się martwi. 

Wychodzimy na mroźny peron. Pociąg wjeżdża na tor pierwszy, 

Pani-Mama wchodzi, a za nią my. Odwraca się, patrzy 

i mówi: 

– Ale to nie wasz pociąg, tu nie wsiadacie, zaraz przyjedzie 

odpowiedni, którym dojedziecie do Lublina. 

Smutek wielki, bo zimno, noski też zimne, choć serca jak 

prodiż. Gorące w sensie, nie żeby z metalu... ale trudno, do 

Chełma nam przecież nie trzeba. Po godzinie wita nas ponownie 

Lublin. Już czymś zasłynął, bo na tablicy ogłoszeń 

informacja, że ktoś zbiera bilety komunikacji miejskiej, a pod 

nią wypełniona po brzegi koperta. Znajduję miejsce na kolejne 

dwa ode mnie – z Poznania i Białegostoku. Podoba mi się 

ta inicjatywa. Znowu hala dworca i smutna tablica odjazdów, 

bo faktycznie o tej porze nic już nie odjeżdża. No to nasz dom 

jest dzisiaj tutaj. Wybieramy ciepły parapet, rozkładamy się 

wygodnie, a ja naiwnie pytam: 

– Jak myślisz, dokąd jadą ci wszyscy ludzie o tej porze? 

– Hmm... jakby ci to powiedzieć. Oni nigdzie nie jadą – 

towarzysz sprowadził mnie na ziemię. 

Rozglądam się i powoli dochodzi do mnie, że w tym 

miejscu spędzę najbliższych dziesięć godzin. Przełykam ślinę. 

Po drugiej stronie hali parapet zajmuje, podobnie jak my, 

dwójka starszych ludzi. Obok nich na krześle młody chłopak. 

Na przeciwko siedzi zwinięty w kłębek Cejrowski, co bez 

butów chodzi, a raczej siedzi. Dwa krzesła od niego, dziadek 

o ciepłym spojrzeniu, a kawałek dalej młody obywatel w roboczym, 

szeleszczącym stroju dresiarza. Głowę kładę standardowo 

na męskich kolanach, ucho zakrywam szalikiem, bo 

przecież inaczej nie zasnę. Mija chwila, nie zdążyłam jeszcze 

odpłynąć w krainę snu, gdy przychodzi petent numer jeden – 

dziadek z naprzeciwka. Czuję przyśpieszone bicie serca mojej 

kolanowej poduszki, jednak nakazuję powiekom zostać 

w pierwotnej pozycji. Starszy pan, zaznaczając, że urodził się 

w dwudziestym drugim roku, namawia do wspólnego wypicia 

wódki. Poduszka odmawia, ale ten nie daje za wygraną. 

W duchu modlę się, żeby sobie poszedł, jednak dzielnie udaję 

zmożoną snem. Po chwili odchodzi rozczarowany abstynencją 

młodego człowieka, a ja puszczam wstrzymany wcześniej 

oddech. Niedługo po tym podchodzą kolejni, że niby 50 groszy 

potrzebują. Odchodzą z kwitkiem, zarówno oni, jak i ich 

następcy. Poduszka trzyma się dzielnie, lecz mimo że nie słyszę 

żadnych kroków, to przyśpieszona praca serca za każdym 

razem ostrzega mnie przed kolejnym petentem. Nie mogę 

zasnąć, mimo później pory i zmęczenia. Nie chodzi o hałas, 

a o czających się młodych mężczyzn, którzy czekają tylko, 

aż oboje zaśniemy. Boję się, że mój współtowarzysz zaśnie. 

Boję się, że ktoś wyciągnie nóż i nie usłyszę już bicia tego 

przerażonego momentami serca. Po dłuższej chwili, w końcu 

udaje mi się przysnąć. Do momentu, w którym znowu robi się 

głośno. Słyszę dziadka, urodzonego w dwudziestym drugim. 

Zaczyna mówić jakieś niestworzone rzeczy, stojąc obok nas, 

jednak to nie my jesteśmy adresatami tych słów. Poirytowany, 

przyszły właściciel naszych portfeli odchodzi. Otwieram 


19

OPOWIADANIE 

lewe oko i widzę uśmiech, jak się okazało, naszego sprzymierzeńca, 

oraz kciuk mojego kumpla, wyciągnięty do góry 

w geście podziękowania za pomoc. Mówię szeptem: „fajny 

ten dziadek” i ponownie zasypiam, bardziej spokojna w świadomości, 

że jest tu ktoś, kto nie chce nam wyrządzić krzywdy. 

Po kilku godzinach błogiej nieświadomości zagrożenia, 

przychodzi kolej mojej warty. Siedzę, oparta o chłodną szybę, 

skierowana w stronę witryny zamkniętego sklepu. W jej odbiciu 

widzę dokładnie co dzieje się za mną, na hali dworca. 

Strach okazuje się lepszy niż kofeina. Już po kilku minutach 

do Cejrowskiego podchodzi jakiś dobroduszny właściciel dodatkowej 

pary butów, którymi chce obdarować tego, co boso 

przez świat i takie tam. Ten zerka na swoje skarpety i kręci 

przecząco głową. 

– Głupi, mógł chociaż 

zmierzyć – myślę, próbując 

zachować resztki dobrego 

nastroju. 

Skutecznie odziera mnie 

z nich widok odbijającej się 

w witrynie, zakapturzonej 

postaci, która idzie w naszym 

kierunku. Po chwili, 

z drugiej strony dworca 

nadciąga postać numer dwa. 

Spotykają się w połowie 

drogi, za filarem, nieświadomi 

obserwującej ich pary 

przerażonych oczu. Wyglądam 

jakbym spała, więc 

wolnym krokiem zbliżają 

się do swoich potencjalnych 

sponsorów, ulokowanych 

na parapecie. Kiedy są już 

dostatecznie blisko nas, odwracam 

głowę, pokazując, 

że nie śpię. Chwila konsternacji, 

patrzą mi prosto 

w oczy, a ja zgrywając twardziela 

silę się na złowrogą 

minę. Odwracają się na pięcie 

i idą w odwrotnym kierunku. 

Przerażona ich bezczelnością w działaniu, nie osiągam 

spokoju. Zamiast tego wyobrażam sobie sytuację, w której 

musiałabym zastosować bardziej radykalne metody obrony. 

W świecie wyobraźni byłabym w stanie zrobić wszystko, byleby 

tylko nie stać się ofiarą. Ale świat realny rządzi się swoimi 

prawami i nie pozostało mi nic innego jak zerkać na zegarek 

co chwilę, w oczekiwaniu na poranny pociąg. Po dwóch 

godzinach, które zdawały się trwać w nieskończoność, budzę 

kumpla na ponowną zmianę warty. Kiedy już udawało mi się 

zasnąć, miałam koszmary, które po przebudzeniu okazywały 

się rzeczywistością. Dalej tkwiłam na dworcowym parapecie 

w towarzystwie bezdomnych, zarówno tych z przymusu, jak 

i tych z wyboru. O szóstej rano robi się już przyjemniej, na 

halę dworca napływają ludzie oczekujący na swoje pociągi. 

Jestem zmieszana. Jeszcze wczoraj byłam takim zwykłym 

człowieczkiem, czekającym na dworcu. Dziś jestem już mądrzejsza 

o nowe doświadczenia i starsza o kolejną noc życia. 

Dziwne uczucie, przez chwilę poczułam się jak bezdomna, 

delikatnie zazdroszcząc tym wyspanym, czystym i najedzonym 

ludziom, którzy przyszli prosto z domu. Ochrona otwiera 

poczekalnię, a tam możemy już we dwójkę zasnąć w miarę 

bezpiecznie. Kropkę nad i postawiła „sympatyczna” pani zza 

okienka kasy, która sprzedając nam bilety miała nas ochotę 

chyba zabić swoją „sympatią”. 

Dopiero w pociągu powrotnym 

mój towarzysz podróży 

opowiedział co działo 

się, gdy spałam. Dobrze, że 

zrobił to dopiero wtedy, gdy 

już czułam się bezpiecznie, 

może kiedyś tutaj o tym napiszę. 

Na koniec padło pytanie: 

– Jesteś na mnie zła, że 

tak wyszło? 

Uśmiechnął się, kiedy 

z radością odpowiedziałam: 

– Absolutnie nie, było 

ciepło i w miarę wygodnie 

przecież. Poza tym, nowe 

doświadczenia, to się w życiu 

liczy. 

Epilog – wersja zmotoryzowana: 

Po powrocie do Poznania, 

ruszyliśmy w kierunku 

samochodu, który zostawiliśmy 

na zaledwie dwa dni. 

Jak się okazało, w tym czasie 

wybudowano tam parking 

strzeżony, w środku którego 

stał nasz środek transportu. Jakoś się dogadaliśmy i puścili 

nas wolno. 

* Gdziekolwiek – tak nazywamy miejsca podróży, bo 

najczęściej nie na miejscach nam zależy, a na podróży właśnie. 

Poza tym pewnie już zauważyłeś, że w tych podróżach 

jest więcej jazdy pociągiem niż samego zwiedzania. 

Włóczykij 

20 

Gazeta Studentów

wigilijnych potraw. 

Tradycja 

O świątecznych tradycjach każdy wie sporo, chociaż 

na pewno przyznacie, że czas studiów to możliwość zaznajomienia 

się z obyczajami z innych części Polski. 

Moczka na Śląsku, zupa rybna na Pomorzu, Gwiazdor 

zamiast Świętego Mikołaja (który przecież przychodzi 6. 

grudnia!) w Wielkopolsce czy dodatkowe nakrycie, nie dla 

nieproszonego gościa, ale dla duszy zmarłego na Podkarpaciu 

– nikogo już nie dziwią. A co z tradycjami, które 

przyszły „z zachodu”? Pielęgnować czy plenić, a może po 

prostu zaadoptować do polskich warunków? 

Świąteczny zamęt 

Dla mnie nie same Święta są tak niezwykłe, ale okres 

przygotowawczy, wtedy nawet sprzątanie sprawia przyjemność. 

Zapach mandarynek i cynamonu, dźwięk kolęd, 

blask światełek i taka niewymuszona ludzka życzliwość, 

ciepło, to da się zauważyć. Od pewnego czasu do świątecznych 

przygotowań dołączyłam jeszcze jeden – pieczenie 

ciasteczek. Tradycja ta wywodzi się z Niemiec, ale tak 

naprawdę u nas też zawsze istniała, ograniczona do wypieku 

pierników. Nasi sąsiedzi rozszerzyli gamę o przeróżne, 

cudne, małe, kruche pyszności. Znaleźć można istne arcydzieła, 

wymagające nie lada poświęcenia (przede wszystkim 

czasu). Makaroniki przekładane dżemem, markizy 

z kawowym kremem, serduszka nadziewane marcepanem 

w polewie czekoladowej… Proces produkcji rozciąga się 

do kilku dni. Idea jest taka, że ciastka wypieka się w okresie 

Adwentu, skrzętnie chowa w blaszanych puszkach 

przed rączkami łasuchów, by tuż przed Bożym Narodzeniem 

przygotować paczuszki i rozdać je rodzinie i znajomym. 

Jak dla mnie – pomysł świetny, bo co cieszy bardziej 

niż prezent, w którym widać serce darczyńcy? A przyjemność 

jest w tym przypadku obustronna, bo kogóż nie raduje 

pieczenie takich smakołyków? 


SMAK ŚWIĄT 

KUCHNIA 

Święta, święta… przychodzą jak co roku i co roku cieszą tak samo! Znów budzi się w nas 

dziecko, które raduje się ze świątecznych iluminacji na ulicach, choinek w centrach handlowych, 

kolęd, aniołków, pierniczków i mandarynek. Brzmi komercyjnie? Wcale nie musi, 

bo atmosferę budujemy sami, w domowym zaciszu, z przyjaciółmi, z rodziną, ze smakiem 

Polak potrafi! 

Przełożenie tego na nasz polski grunt to nic trudnego. 

Wybieramy przepisy, które zawierają składniki dostępne 

w Żabce, Jeżyku czy innej Biedronce, a wykonanie ich 

współmierne jest z naszymi umiejętnościami i dyspozycyjnością. 

Polecam pieczenie w gronie przyjaciół, wtedy można 

za jednym podejściem wyprodukować kilka rodzajów 

świątecznych pyszności. Najtrudniejszym wydaje się przechowanie 

ciasteczek do Świąt. Moja rada – pieczemy podówjną 

porcję, wzrasta szansa, że część się uchowa. I jeszcze 

jedno: wybierając świeże, dobre składniki i chowając 

wypieki w czystych, szczelnych puszkach, zapewnimy im 

długą trwałość, nawet do Wielkanocy. Bo przecież Polak 

lubi mieć odłożone zapasy na ciężkie czasy. 

Do kuchni marsz! 

Jeśli wasz głód emocjonalny związany jest bardziej 

z chęcią posiadania czegoś w ustach niż zaspokojeniem 

sytości, został pobudzony, zabierzcie się do pracy. Na dobry 

początek, ciastka niewymagające ani szczególnych 

zdolności, ani specjalnego sprzętu. Wystarczą dobre chęci, 

składniki, piekarnik, miska i blacha (z tym może być najtrudniej, 

szczególnie w akademiku). 

KOKOSANKI 

1 kostka margaryny, 1 szklanka cukru, 4 jajka, 1,5 łyżeczki 

proszku do pieczenia, 1 kleik ryżowy 170 g, 100 g 

wiórek kokosowych 

Margarynę z cukrem utrzeć a po chwili dodawać żółtka 

i proszek do pieczenia. Gdy składniki się połączą, dodać 

kleik oraz wiórki. Na sam koniec dodajemy ubitą pianę z 4 

białek i delikatnie wszystko mieszamy. Łyżką lub dłońmi 

formujemy ciasteczka o dowolnym kształcie, układamy na 

blasze i pieczemy przez ok. 20 min w temp. 180°C. 

LASECZKI CYNAMONOWE 

100 g miękkiego masła, 150 g mąki, 50 g cukru, 1 łyżka 

cynamonu, cukier wanilinowy, 1 jajo 

Z podanych składników zagnieść ciasto, zawinąć 

w folię spożywczą i chłodzić 30 minut. 

20 g cukru i pół łyżeczki cynamonu wymieszać na płaskim 

talerzu. Ze schłodzonego ciasta formować wałeczki, 

długie na ok. 7 cm, obtoczyć w cukrze z cynamonem 

i uformować haczyki/laseczki. Układać na blasze wyłożonej 

pergaminem i piec ok. 12 min. w temp. 180ºC. 

Wyobrażacie sobie miny Waszych mam, kiedy to Wy 

dla odmiany obdarujecie je „paczką żywnościową”? Tak 

więc zachęcam do pieczenia, żeby pachniało i smakowało 

Świętami! 

Weronika 

21

FELIETON 

Niezwykłe zastosowanie dynamitu 

„Sprzedawca śmierci martwy”, „Człowiek, który odkrył sposób jak szybko i skutecznie 

zabijać wiele osób, zmarł wczoraj”. Czy ktoś z nas chciałby zobaczyć z hipotetycznych zaświatów 

takie nekrologi? Na szczęście Alfred Nobel miał niezwykłą okazję ujrzeć swój nekrolog 

za życia, co znacząco odmieniło losy tysięcy ludzi. 

22 

A wszystko to za przyczyną zmarłego brata, którego 

francuskie gazety pomyliły z Alfredem. Przedwcześnie 

uśmiercony spojrzał na to z dystansem i stwierdził, że nie 

chce być zapamiętany jako postępowy kat, dający ludziom 

narzędzie masowego mordu – dynamit. Chwycił za pióro 

i spisał testament. Zarządził w nim, by ponad 31 milionów 

szwedzkich koron (dzisiaj kupilibyśmy za to prawie 3 mln 

piw) zostało przekazane na rzecz ustanowienia corocznej 

nagrody za wybitne osiągnięcia w 5 dziedzinach. Dziś kapitał 

fundacji, mimo wręczania nagrody 510 razy, prawie 

podwoił swoją wartość. 

Ale właściwie skąd ta magia, wyczuwalna w drżeniu 

głosu naukowców rozmawiających o nagrodzie? Wszystkie 

śmierdzące acetonem laboratoria chemiczne, tonące 

w zwałach kurzu pracownie fizyków teoretyków, sterylne 

pracownie biologów – tam ten jeden tydzień w roku powoduje 

wyczuwalną ekscytację. Tydzień ogłoszenia zdobywców 

nagrody. 

Prestiż jest przytłaczający. Gdy oddajemy życie nauce, 

gdy poświęcamy siebie, rodzinę, zdrowie w imieniu 

pogoni za wiedzą, czego możemy oczekiwać? Zazwyczaj 

utykamy w ślepym zaułku meandrów wiedzy. Ale mamy 

wkład w ewolucję nauki, w naszym rozwoju też mieliśmy 

ścieżki donikąd. Daleko nie szukając – Homo neanderthalensis. 

Co innego, gdy nasza droga okazuje się tą właściwą 

i nasz trud zostaje doceniony. W jednej chwili laureat staje 

obok najwybitniejszych umysłów świata! Einstein, Feynman, 

Koch, Röntgen, Rutherford, Einthoven, Heisenberg, 

Sanger, Curie-Skłodowska. Od najwcześniejszych lat edukacji 

widzimy ich portrety w podręcznikach. Patrzą na nas 

wzrokiem pełnym mądrości i zrozumienia wszechświata, 

gdy my raczkujemy w świecie matematyki, fizyki, biologii, 

chemii. Patrzą nadal, gdy rozwijamy swoje naukowe 

pasje, budujemy wszystko na aksjomatach, które oni stworzyli. 

Wyprowadzili wzory, przeprowadzili doświadczenia, 

spędzali liczne, nieprzespane noce na rozważaniach 

nad naturą świata. A wszystko to najczęściej w imię pasji. 

To najczystsza z motywacji, gdy się kocha to, co się robi. 

Pozbywając się pociągu do materialności świata, nie oczekując 

w zamian niczego więcej niż rozwikłania zagadek 

spędzających sen z powiek, nieśli ludzkości wiedzę. 

Oczywiście nie możemy podpiąć tej samej etykiety, 

tego samego schematu odkryć prawie 800 osobom, które 

do tej pory otrzymały nagrody. Gdyby tak było, szkolilibyśmy 

noblistów w obozach, dając im idealne warunki do 

pracy i wykorzystując ich wyniki, a oni żywiliby się czystą 

satysfakcją. Daleko nam do znalezienia przepisu na Nobla. 

Chociaż, jeśli chodzi o predyspozycje genetyczne i sposób 

wychowania, to możemy dumnie wypiąć pierś mówiąc 

o rodzinie Curie. Łącznie jej członkowie otrzymali 

5 nagród Nobla. To absolutny rekord. Maria, jako jedyna 

osoba na świecie otrzymała 2 nagrody z różnych dziedzin 

(pomijając nagrodę pokojową i literacką). Kolejny rekord. 

Właściwie to kluczowym składnikiem idealnego laureata 

jest jego indywidualność. Przestańcie się uśmiechać, próżni 

i płytcy hipsterzy! Indywidualność to coś więcej niż 

krzywo założona czapka, nowe buty i okulary. Nobliści 

to często osoby niepodlegające jakimkolwiek schematom, 

niemieszczące się w konwenansach społecznych. To dlatego 

czasem mają problemy z koegzystowaniem z innymi 

ludźmi. Feynman pisząc swoje wykłady z fizyki, posłużył 

się w jednym rozdziale historią o kobiecie prowadzącej 

samochód dla zobrazowania pojęcia prędkości. Reakcja 

społeczeństwa była dość niezwykła, aczkolwiek adekwatna 

do tamtych czasów – został okrzyknięty seksistą. Feministki 

protestowały na jego wykładach twierdząc, że 

przedstawił wizerunek głupiej blondynki kierującej samochodem, 

która nie potrafi zrozumieć, że prędkość 88 

stóp na sekundę, to tyle samo co 60 mil na godzinę. Ten 

przykład dobrze obrazuje pewien konflikt w sposobie rozumowania. 

On zwyczajnie nie przejmował się tłem tej 

historii. Dla niego ważne było, jak to się ma do rachunku 

różniczkowego, którego zagadnienie zaczęli opisywać już 

starożytni Grecy. 

Inna historia tego samego laureata pokazuje, że jego 

związki z ludźmi również nie były łatwe. Jego druga żona 

(pierwsza zmarła na gruźlicę) zażądała rozwodu, argumentując 

to w taki sposób: „Rozwiązuje równania jak tylko 

się obudzi. Rozwiązuje je, gdy prowadzi samochód, siedzi 

popołudniami w salonie i gdy leży wieczorem w łóżku”. 

W kontekście nagrody Nobla pozostają jeszcze dwie 

kontrowersyjne kwestie. Nagroda w dziedzinie literatury, 

której kryteria nie zostały przez fundatora wystarczająco 

sprecyzowane. I chociaż rozwój kultury jest ważny dla 

człowieka i to jedna z rzeczy, która stawia nas ponad naszymi 

włochatymi krewnymi skaczącymi po drzewach, to 

jednak nie jestem w stanie postawić znaku równości między 

odkryciami takimi jak szczepionki, DNA, telomery, 

Gazeta Studentów

SPRAWY UCZELNIANE 

promieniowania Roentgena, a dziełami Sienkiewicza, Miłosza, 

Szymborskiej. 

Drugi problem to komitet przyznający nagrody. Jego 

poczynania budzą szczególnie burzliwe dyskusje w przypadku 

pokojowych nagród Nobla. Gdy w 2009 roku Barack 

Obama został wybrany na laureata tej nagrody, liczne 

środowiska okrzyknęły ją nagrodą za dobre chęci. Obama, 

jak na polityka przystało, jest dobry w obietnicach. 

Obiecał pokój, a komitet mu uwierzył. To cios w pamięć 

o tak zasłużonych w tej kwestii osobach jak Martin Luther 

King, Matka Teresa, Desmond Tutu i wielu innych. 

Jeśli historia o wielkich umysłach tego świata nie 

zmotywowała was do nauki na zbliżające się kolokwium, 

to polecam sięgnąć po liczne biografie Richarda Feynmana. 

Prawdopodobnie nie znajdziecie tam przepisu na Nobla, 

ale za to odkryjecie, jak wielką przyjemność można 

czerpać ze zgłębiania wiedzy o wszechświecie. 

klimli 

Warsztaty z zarządzania czasem wolnym 

Czy Tobie też wydaje się, że masz za mało czasu, marzysz, 

by dołożyć dobie kilka godzin, kradniesz cenne minuty 

snu, by wyrobić się z bieżącymi sprawami? A może 

wręcz przeciwnie, czujesz, że masz nadmiar wolnego czasu, 

ale nie potrafisz go kreatywnie wykorzystać? 

28 listopada w Collegium Maius przy ul. Fredry odbyło 

się szkolenie dotyczące organizacji czasu wolnego, 

zrealizowane przez Biuro Karier. Spotkanie poprowadziła 

pani Magdalena Rolska, pracownik Działu Współpracy 

Międzynarodowej i Integracji Europejskiej, która w oparciu 

o swoje doświadczenie, spostrzeżenia i wykształcenie 

psychologiczne, przedstawiła wiele cennych informacji 

i wskazówek. 

Już sama nazwa szkolenia jest przewrotna, ponieważ 

nie możemy zarządzać czasem, a jedynie sobą w czasie. 

Jest to praca trwająca całe życie i, niestety, nie ma złotego 

środka dla wszystkich – każdy musi znaleźć indywidualny 

sposób dla siebie i pogodzić się z faktem, że nie zmieni 

Internet na UMP 

czegoś, co jest od niego obiektywnie niezależne. W czasie 

warsztatów dowiedzieliśmy się również m.in. o tym, co 

uzyskamy, gdy opanujemy pewne techniki, co uniemożliwia 

nam osiągnięcie upragnionego celu, a także co robić, 

by nie popaść w skrajność i osiągnąć harmonię z samym 

sobą. 

Nie chcę zdradzać szczegółów, ale jeśli chcielibyście 

usłyszeć więcej, zapraszam na szkolenie. Biuro Karier jest 

otwarte na wszelkie sugestie studentów i chętnie podejmie 

się zorganizowania cyklu spotkań poświęconych np. 

pisaniu listu motywacyjnego, przeprowadzeniu rozmowy 

o pracę i tematyce proponowanej przez nas. Wszelkie sugestie 

zgłaszajcie pod adres promocja@ump.edu.pl, a informacji 

o kolejnych warsztatach szukajcie na stronie naszej 

Uczelni, w zakładce „Biuro Karier”. 

Weronika Genderka 

Studenci i pracownicy naszej Uczelni mogą od końca 

ubiegłego roku akademickiego korzystać z bezprzewodowej 

sieci eduroam. Umożliwia ona łączenie się z Internetem 

bez kontaktu z administratorami sieci lokalnej. Szereg 

instytucji w kraju i na świecie korzysta z tego systemu, 

teraz dołączyliśmy do ich grona. Inne instytucje korzystacjące 

z eduroam w Poznaniu to: UAM, Instytut Chemii 

Bioorganicznej PAN, Poznańskie Centrum Superkomputerowo-Sieciowe, 

Instytut Genetyki Człowieka PAN. 

Założeniem projektu jest to, iż każda osoba uprawniona 

do korzystania z eduroam w swojej jednostce może łączyć 

się z Internetem bez zmian ustawień, w każdym miejscu, 

gdzie dostępna jest sieć o tej nazwie. Konfiguracja 

krok po kroku jest opisana na stronie www.eduroam.ump. 

edu.pl. Najważniejsze jest pobranie i zainstalowanie certyfikatu 

oraz wygenerowanie własnego hasła na WiSUSie 

(na stronie głównej UMP zakładka internet → dostęp bezprzewodowy). 

Tam też należy zaakceptować regulamin. 

Z Internetu można korzystać na urządzeniach posiadających 

kartę Wi-Fi (laptopy, tablety, telefony komórkowe 

obsługujące sieci bezprzewodowe). 

Uwaga! Przy pobieraniu certyfikatu na Androida należy 

skorzystać z linku "Symbian (der)". 

Na stronie Naszej Uczelni jest opisana konfiguracja 

przy systemach Windows (7, Vista, XP) oraz iOS, ale 

możliwe jest też korzystanie na innych systemach. Zasadę 

konfiguracji można znaleźć na stronach innych uniwersytetów, 

ale należy sprawdzić czy wszystkie ustawienia, systemy 

zabezpieczeń i certyfikaty się pokrywają. 

Certyfikat należy pobrać wcześniej, bo nie jest możliwe 

połączenie się z eduroam bez jego wcześniejszej instalacji. 

Jagoda Śpikowska, 

RUSS 


23

LABORATORIUM UMYSŁU 

Laboratorium Umysłu III 

Zaplanować szczęście 

Lubimy się bać, czyż nie? Każdego roku wydajemy setki złotych, żeby strach zmroził 

nam krew w żyłach, ale tak ekskluzywnie, z klasą, w miękkich fotelach i kubkiem czekolady, 

najlepiej wtuleni w ciepły koc i ramię partnera. Co tam mroczna postać ze szponami 

jak noże do cięcia steku, przeźroczyste zjawy, tajemnicze oczy i ludzie, których widać 

dopiero na zdjęciach. Mimo swojej oczywistej umiejętności budzenia strachu (w sposób 

dosyć kontrolowany), czujemy się z tym dreszczykiem komfortowo. Inaczej jest, kiedy 

próbujemy coś zrobić, ale boimy się zaryzykować, podejść, zapytać, stworzyć, wymyślić 

– skoczyć w przepaść nieznanego. Za ten strach nikt nie chce zapłacić, bo chociaż nie jest 

tak oczywisty, to jednak na tyle silny, że robimy wszystko, by go uniknąć. 

Pobożne życzenia, któż z nas ich nie ma? Dzieci chcą 

być kosmonautami, strażakami, piosenkarzami i aktorami. 

Nasi rodzice chcieliby wygrać w totka, a koledzy 

mieć fajną brykę i pieniądze na koncie. No właśnie – 

chcieliby. I na tym kończy się cała akcja z uzewnętrznianiem 

swoich życzeń. Gdyby tylko „fajnie by było gdyby” 

zamienić na „chcę” a może nawet „zrobię to” – zaczęlibyśmy 

inaczej postrzegać 

obiekty swoich marzeń. Bo 

za zmianą podejścia kryje się 

zmiana życia – kiedy zdecydujesz 

się na coś, wreszcie 

to osiągniesz. 

Wyobraź sobie sytuację, 

w której pewien kierowca 

wsiada do samochodu, włącza 

pierwszy bieg i zaczyna 

jechać. Zajeżdża to tu, to 

tam, widzi przyjemne miejsca 

i te mniej miłe dla oka. 

Jeździ tak bez końca, aż 

kończy mu się całe paliwo 

i samochód po prostu staje 

w miejscu. Taki obraz jest 

dla nas rzadki, właściwie 

chyba nikt nigdy nie był 

jego świadkiem. Zazwyczaj 

każdy z nas, kiedy siada za 

kierownicą, wie gdzie chce 

dojechać i wie jaka to będzie droga. Nawet jeśli spotka 

znak objazdu – pojedzie nim, ale do celu dotrze tak czy 

siak. 

Ludzi, którzy nas mijają na ulicy, często można porównać 

do tych z przykładu pierwszego. Mówią, że w życiu 

nie można nic zaplanować, że nasz „los” zależny jest 

od jakichś kapryśnych zewnętrznych warunków. I z tego 

właśnie powodu nie wiedzą kompletnie, jak ma się potoczyć 

ich życie, podczas gdy tylko i wyłącznie oni są tak 

naprawdę odpowiedzialni za własną drogę. Zazwyczaj 

biorą kierownicę, włączają „jedynkę” i puszczają ster. 

Nic dziwnego, że ich auto ląduje w rowie dwadzieścia 

metrów dalej. 

Posiadanie jakiegoś planu na życie czasami może się 

faktycznie wydawać bzdurne. Porównania porównaniami 

(jak ja je lubię!), ale życie 

istotnie często bywa nieprzewidywalne. 

Nie mówię jednak 

o żadnych wytycznych, 

jakchiś punktach do zaliczenia, 

ścisłej zasadzie, której 

mamy się trzymać. Życie jest 

piękne przez to, że bywa szalone 

w swej istocie, jednak 

obranie jakiegoś kierunku nie 

zaszkodzi. 

Ludzie nazywający siebie 

pechowcami, zdają się 

miewać więcej dziwnych 

wypadków, których nie mogą 

przewidzieć. Każdy z nich 

ma jednak do wyboru to, czego 

chce od życia. 

Możesz zdecydować, że 

chcesz mieć konkretny samochód, 

rodzinę, wykształcenie 

i wierz mi – „los” pomoże 

ci w osiągnięciu celów. Musisz jednak wiedzieć, czego 

chcesz. Jak „los” może ci dostarczyć tego, czego pragniesz, 

skoro nawet ty sam nie masz o tym pojęcia?! 

Najlepszą radą jaką w tej chwili dysponuję i jaka 

sprawdza się w moim przypadku bezbłędnie, to pisanie 

tego, co się chce osiągnąć. Nic nas tak nie motywuje do 

działania, jak zapisany pomysł, gotowy do realizacji. Serio, 

to nic nie kosztuje, a może sprawić tak wiele. Wy- 

24 

Gazeta Studentów

LABORATORIUM UMYSŁU 

starczy na chwilę usiąść i zastanowić się nad bieżącymi 

i dalekosiężnymi planami oraz tymi na całe życie. Kim 

chcesz być, co robić i jak ma to wszystko wyglądać. 

Niewykluczone, że po drodze napotkasz objazdy. Ale 

wiesz, gdzie masz jechać! Twój GPS pokazuje wyraźnie 

punkt, do którego chcesz dotrzeć i nieważne którędy, ty 

będziesz na miejscu, kiedy będziesz tego potrzebować. 

W momencie gdy jesteś nastawiony na pewien cel, 

który chcesz osiągnąć, twój umysł zaczyna działać inaczej. 

Zwraca uwagę na okazje, a nie przeszkody, szuka 

możliwości oraz ludzi – i wszystko nagle pojawia się 

samo! Tak jak niektórzy są nieszczęśliwi, bo szukają 

wad, a inni wariacko szczęśliwi, bo widzą zalety, tak ty 

zaczniesz dostrzegać setki dróg, jakimi możesz dotrzeć 

do celu. 

Miło będzie, jeśli ustalisz też jakie będą twoje punkty 

przystankowe, dzięki którym będziesz pewien, że wciąż 

jesteś na dobrej drodze. Wiesz, jakieś miejscowości albo 

punkty charakterystyczne, dzięki którym określisz swoje 

położenie względem punktu docelowego. 

Pamiętaj, że twój cel musi być określony pozytywnie 

– to znaczy musi mówić o tym czego chcesz, a nie czego 

nie chcesz. Przy rozpisywaniu swojej drogi do niego 

warto zacząć od końca. Wyobraź sobie jak będzie wyglądać 

moment jego osiągnięcia, a potem cofaj się w myślach 

i zobacz po kolei jak wygląda droga od celu do tego 

miejsca, w którym jesteś. 

Na koniec chciałabym zwrócić uwagę na to, że samo 

osiągnięcie celu nie jest aż tak ważne, ważna jest sama 

droga podczas której zmieniasz siebie. Możesz być teraz 

zdziwiony: ale jak to, tyle roboty, żeby na koniec dowiedzieć 

się, że dotarcie tam, gdzie tak bardzo chcesz się 

znaleźć, nie jest najważniejszą sprawą? Ano tak się składa, 

że całą przyjemność sprawi nam sama podróż. Kiedy 

chcesz wejść na górę, chyba nie chciałbyś od razu znaleźć 

się na szczycie? Fascynująca jest cała droga, jaką 

przebywasz pomiędzy schroniskami, chwile zwątpienia 

i chwile mocy, momenty, kiedy myślisz że nie dasz 

rady, ale stawiasz następny krok; momenty wytchnienia 

gdy podziwiasz z oddali miejsce, z którego wyruszyłeś 

i masz słodką satysfakcję z tego, jak wiele przeszedłeś 

i jak bardzo potrafisz być wytrwały. Bo tam, daleko na 

szczycie przed tobą, będziesz mógł ostatecznie odpocząć 

i napawać się tą wspaniałą drogą, pełną przygód. Usiądziesz 

i stwierdzisz, że skoro to już koniec to może warto 

by było znaleźć sobie kolejny szczyt, jeszcze wyższy 

i bardziej pasjonujący? 

Wytyczanie sobie celów potraktuj jako dobrą zabawę, 

która pomoże ci dowiedzieć się, gdzie się kierować. 

Nie chodzi o ścisłe trzymanie się podpunktów, tylko 

o elastyczne i pełne przyjemności dążenie do celu. Życzę 

miłej drogi! 

Andżelika Bieńkowska 

DOLOMITY 2013 

OBÓZ NARCIARSKI 

STUDIUM WFIS SERDECZNIE ZAPRASZA STUDENTÓW UM 

I PRZYJACIÓŁ, NA WYJAZD NARCIARSKI W REGION 

PINZOLOMADONNA DI CAMPIGLIO. 

Zapewniamy naukę i doskonalenie jazdy na nartach. 

Organizacją wyjazdu zajmuje się Biuro organizacji obozów 

sportowych „BOOS” - nasz stały partner. 

15-23 lutego 2013 

Hotel***Cantuccio w Strembo 

1850zł + skipass 100 

SZCZEGÓŁY I ZAPISY: 

1. Studium WFiS UM, Poznań ul. Marcelińska 15 - Sekretariat, tel. 61-845 7099 

2. Biuro “BOOS”, Poznań ul. Chwiałkowskiego 34, tel. 61-833 9335, tel/fax 8337310, www.boos.poznan.pl 


25

ROZMAITOŚCI 

Dziennikarze dla studentów – 

Medionalia 2012 

Połowa listopada jest terminem, który każdy młody adept dziennikarstwa powinien wpisać 

w kalendarz. Trzecia edycja Medionaliów, jak co roku odbyła się na Politechnice Gdańskiej, 

ale pierwszy raz wśród uczestników znaleźli się członkowie Redakcji „Pulsu UM”. 

Na studentów czekały warsztaty i panele, prowadzone 

przez dziennikarzy, głównie z trójmiejskich redakcji, przekazujących 

słuchaczom swoją wiedzę i doświadczenie. 

Panelowo 

PR w roli oskarżonego czy oskarżyciela? – na takie 

pytanie starali się odpowiedzieć prelegenci podczas pierwszego 

panelu. Marzena Klimowicz-Sikorska z trójmiasto. 

pl i Wojciech Wężyk z firmy Brandscope doszli do wniosku, 

że podstawą relacji dziennikarz vs PR-owiec powinno 

być zaufanie. Klimowicz porównała swoją rolę do łowcy 

zbierającego tematy wśród materiałów prasowych. Z kolei 

Wężyk podkreślał, że PR-owiec jest tyle wart w swoim zawodzie, 

ilu ma przyjaciół wśród dziennikarzy. 

O podgrzanie atmosfery zadbali uczestnicy drugiego 

spotkania. Krzysztof Skiba i Tomasz Żółtko udowodnili, 

że poprzez felieton można wyrażać różne rodzaje wrażliwości. 

Zdaniem Skiby jest to szlachetna forma dziennikarska, 

ale czytanie felietonów określił jako masochistyczną 

frajdę. Drugi z prelegentów zaznaczał, że felietoniści piszą 

dla ludzi, którzy posiadają pęd do czytania ze zrozumieniem. 

Niedzielne panele upłynęły pod znakiem dziennikarstwa 

w praktyce. Małgorzata Żerwe z Radia Gdańsk 

starała się wyzwolić wyobraźnię studentów przez odtwarzanie 

słuchowisk. Prezentując 

dokument „Zakazany 

klarnet”, ukazała 

sytuację młodej klarnecistki 

w ogniu sąsiedzkiej 

krytyki. Z kolei tajniki 

dziennikarstwa śledczego 

odkrył redaktor Roman 

Daszczyński. Dziennikarz 

Gazety Wyborczej wprowadzał 

słuchaczy w sprawy 

ukryte, ponadto wplatał 

w swoje wypowiedzi 

anegdoty z życia zawodowego. 

Ostatni goście, 

Daniel Stenzel z TVN 24 

i Tomasz Złotoś z TVP, 

w przystępnej i lekkiej formie 

przedstawili od kuchni 

zawód reportera. Studenci 

mogli zmierzyć się z pracą w świetle kamer, odgrywając 

scenę relacji na żywo. 

Warsztatowo 

Praktyka czyni mistrza, dlatego dziennikarze-studenci 

z napięciem czekali na zajęcia praktyczne. Możliwości, jakie 

stoją przed reportażystą, ukazał uczestnikom konferencji 

Tomasz Słomczyński. Redaktor Dziennika Bałtyckiego 

stwierdził, że celem tej formy jest przedstawienie obrazu 

w soczewce, gdzie każdy może odnaleźć siebie. 

Z kolei Łukasz Rudziński z trójmiasto.pl odsłonił kulisy 

powstawania recenzji. Jego zdaniem recenzent może 

spotykać się z różnymi oczekiwaniami ze strony twórców 

wydarzenia. Podczas warsztatu uczyliśmy się, jak omijać 

tego rodzaju pułapki. Jak blogować, pokazała Sylwia Kubryńska. 

Laureatka konkursu Blog Forum Gdańsk 2012 

zaprezentowała wiele sposobów na prowadzenie i promocję 

internetowego dziennika. Na uczestników Medionaliów 

czekały zajęcia telewizyjne i radiowe. W ich trak- 

26 

Gazeta Studentów

IFMSA 

cie każdy student mógł spróbować swoich sił w czytaniu 

z promptera lub robieniu sondy. 

Tematem zajęć praktycznych było nie tylko dziennikarstwo. 

Sztuki fotografii uczył Łukasz Rusajczyk, wraz 

z nim studenci mogli poznać przebieg sesji zdjęciowej. 

Praca ze światłem, cyfrowe wywoływanie zdjęć i dobór 

sprzętu to tylko niektóre z podejmowanych podczas 

warsztatu tematów. Asia, redakcyjna koleżanka tak wspomina 

przebieg warsztatów: „Na kilkugodzinne warsztaty 

fotograficzne zebrała się nas około dziesięcioosobowa 

grupka ludzi w różnym wieku, reprezentujących różne 

poziomy wiedzy i umiejętności w dziedzinie fotografii. 

Z racji ograniczeń czasowych zdjęcia odbyły się w studio, 

a nie w plenerze. Ucieszyłam mnie również okazja 

do oglądania i dotykania profesjonalnych pomocy fotograficznych. 

Nie mogło zabraknąć i praktyki. Wcielaliśmy 

się w rolę modeli i fotografów. Przebieg warsztatów nie 

był z góry zaplanowany. Sami decydowalismy o tym, co 

nas interesuje i na czym chcemy skupić się szczególnie”. 

Marek Witkowski poprowadził zaś zajęcia z PR. W ich 

trakcie młodzi dziennikarze uczyli się, jak do promocji organizacji 

studenckich wykorzystywać nowe media, w tym 

Facebooka. Mogli także przekonać się, jak funkcjonuje 

e-mailowy marketing. 

IFMSA 

Integracyjnie 

Pierwszą okazją do integracji uczestników był piątkowy 

koncert wspomnianego już Tomasza Żółtko. W klubie 

AK PG Kwadratowa publicysta i kompozytor dał próbkę 

swoich wokalnych umiejętności. Pokazał również, w jaki 

sposób między nutami można zawrzeć trudne tematy, jak 

zwątpienie, nienawiść czy antysemityzm. 

Po sobotnich warsztatach studenci regenerowali siły 

podczas wspólnej zabawy. Gry planszowe, loterie i dyskusje 

stanowiły szansę na poznanie się i wymianę doświadczeń. 

Finałem konferencji były plenerowe wycieczki. 

Uczestnicy mogli zwiedzić tereny postoczniowe, galerię 

muralu na Zaspie, a także jedną z tajemniczych dzielnic 

Gdańska – Biskupią Górkę. Na chętnych czekały wyprawy 

do Dziennika Bałtyckiego i Radia Plus. Obejrzenie 

redakcji, poznanie dziennikarzy i ich pracy było swego 

rodzaju przygodą. Ale w końcu dziennikarstwo jest wielką 

przygodą, niezależnie od tego, czy będziemy się nim zajmować 

w przyszłości zawodowo, czy też nie. 

Anna Płóciennik 

Grudzień to pracowity czas w IFMSA-Poland. Miesiąc 

rozpoczęliśmy od WAD (World AIDS Day), który 

w Oddziale Poznań obchodziliśmy 3 grudnia. Z tej okazji 

na poznańskich uczelniach (nie tylko UMP!) przeprowadziliśmy 

akcje ulotkowe uświadamiające o zagrożeniach 

związanych z wirusem HIV, na które narażeni są młodzi 

ludzie. Poza tym, zainicjowaliśmy Flash Mob pod Domem 

Studenckim Eskulap. 

Kolejnym ważnym wydarzeniem w IFMSA-owym 

kalendarzu jest Maraton Pisania Listów. Jak co roku, we 

współpracy z Amnesty International staramy się zwrócić 

uwagę na nieprzestrzeganie Praw Człowieka w wielu zakątkach 

świata, a także przychodzimy z pomocą prześladowanym 

poprzez odręczne napisanie listu. W ten sposób 

każdy z nas może mieć wpływ na zmianę sytuacji w wielu 

krajach. Udział w akcji to okazja do przedstawienia niesamowitych 

postaci, o których często trudno znaleźć informacje 

w powszechnych mediach. 

Poza tym Oddział, jak przez cały rok, prowadzi wiele 

stałych akcji. W tym miesiącu na prowadzenie wysunęły 

się „Szpital Pluszowego Misia” – akcja odbywająca się 

w przedszkolach, mająca na celu przełamanie strachu najmłodszych 

przed wizytami u lekarza i procedurami medycznymi 

oraz „Stop zaburzeniom odżywiania!” – lekcje 

dla licealistów propagujące zdrowy sposób odżywiania się 

i przestrzegające przed anoreksją, bulimią i kompulsywnym 

objadaniem się. 

W połowie grudnia Członkowie Oddziału złożą podania 

na Praktyki Wakacyjne oraz Wymiany Naukowe. 

25 listopada Koordynatorki Programów: Joanna Bartkowiak 

i Katarzyna Krawczyk, zorganizowały spotkanie 

informacyjne, w trakcie którego omówiły zasady kwalifikacji. 

W drugiej połowie miesiąca wraz z komisjami 

podliczą aktywność poszczególnych Członków, zaś 

w styczniu poznamy zwycięzców, którzy udadzą się na 

upragnione wyjazdy. Trzymamy mocno kciuki za Członków 

naszego Oddziału i już teraz zachęcamy do pracy 

w ramach przyszłorocznej kwalifikacji! 

Grudzień kojarzy się przede wszystkim z czasem Bożego 

Narodzenia, dlatego w imieniu IFMSA-Poland Oddziału 

Poznań życzę wszystkim czytelnikom „Pulsu UM” 

zdrowych, spokojnych świąt oraz wszelkiej pomyślności 

w 2013 roku. Do zobaczenia na akcjach IFMSA-Poland 

w Nowym Roku! 

Agnieszka Gaczkowska 


27

SKLEP DLA LEKARZA 

28 

Gazeta Studentów

ROZMAITOŚCI 

Międzynarodowy Dzień Wolontariusza 

Poświęcenie się dla dobra innych, niesienie pomocy, 

działalność charytatywna, bezinteresowność, potrzeba serca 

– czy te hasła nie wydają się Wam wyjątkowo znajome? 

Myślę, że z pewnością tak, ponieważ poniekąd odnoszą się 

do specyfiki naszej przyszłej pracy, ale przede wszystkim 

wiążą się one z ideą wolontariatu. A jak wskazuje tytuł 

niniejszego artykułu, praca wolontariuszy została wyróżniona 

na wysokim szczeblu i dlatego też doczekała się 

swojego miejsca w międzynarodowym kalendarzu. A skąd 

w ogóle wziął się pomysł ustanowienia takiego dnia? Otóż 

w 1986 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych w dowód 

uznania dla wielu niestrudzonych ochotników, którzy 

swój czas i umiejętności poświęcają innym, wyznaczyła 

właśnie 5 grudnia jako Międzynarodowy Dzień Wolontariusza. 

W ten sposób pokazano, że bycie wolontariuszem to 

coś wyjątkowego, uznawanego niemal na całym świecie za 

szlachetną i humanitarną postawę. 

W tym miejscu warto więc zastanowić się, na jakich polach 

można się realizować w działalności wolontariackiej. 

Nie sposób wymienić wszystkich form, ponieważ wolontariat 

to tak naprawdę bardzo szeroka branża, w której każdy 

mógłby znaleźć coś dla siebie. Jeśli ktoś nie dysponuje 

zbyt dużą ilością wolnego czasu, a mimo to chciałby jego 

odrobinkę poświęcić dla innych, to warto pomyśleć o tak 

zwanym wolontariacie jednorazowym. Jak sama nazwa 

wskazuje, wystarczy tylko raz wziąć udział w akcji dobroczynnej, 

by móc zostać wolontariuszem i przyczynić się do 

czyjegoś szczęścia. Jako przykład mogę wymienić chyba 

najpopularniejszą w Polsce akcję prowadzoną przez Jurka 

Owsiaka, czyli WOŚP. Udział w takim projekcie przynosi 

satysfakcję, ale nie daje możliwości bezpośredniego kontaktu 

z potrzebującym, na co z kolei stwarza szansę wolontariat 

długoterminowy. Tego typu działalność skierowana 

jest przede wszystkim do osób, które mogą przez dłuższy 

okres podarować więcej swojego czasu wolnego innym. 

Wolontariusze podejmujący się takiego zadania, często pracują 

w hospicjach (Fundacja Hospicyjna), oddziałach szpitalnych 

(Dobrze że Jesteś) czy też ośrodkach pomocy dla 

osób niepełnosprawnych (Stowarzyszenie Burego Misia). 

Jest to jednak działalność dość obciążająca psychicznie, 

ponieważ wiąże się z kontaktem ze śmiercią, cierpiącymi, 

nieuleczalnie chorymi ludźmi, na co nie każdy jest przygotowany. 

Jeżeli nasza psychika będzie zbyt obciążona podobnymi 

doświadczeniami, warto wtedy zdecydować się na 

wolontariat polegający na pomocy dzieciom w nauce oraz 

organizowaniu dla nich możliwości kreatywnego spędzania 

czasu wolnego (Fundacja Junior). W takiej działalności 

ofiarowuje się nie tylko swój czas, ale też swoją wiedzę 

i umiejętności. Podobna sytuacja ma miejsce w przypadku 


wolontariuszy pracujących w krajach dotkniętych klęskami 

żywiołowymi lub po prostu walczących ze skrajnym ubóstwem, 

bądź wyniszczającymi chorobami (PAH). 

Do tej pory wymieniłam formy działalności wolontariackiej 

związane z pomocą osobom, których życie nie było 

usłane różami. Pragnę więc dodać, iż istnieje wolontariat, 

w którym można realizować się na płaszczyźnie sportowej 

bądź artystycznej. Obie formy wiążą się z pomocą przy organizacji 

oraz podczas trwania danej imprezy. Jako przykład 

mogę wymienić tegoroczne EURO 2012, które z pewnością 

wszyscy dobrze pamiętacie. 

Ale dość już o formach wolontariatu, których jest niezliczona 

ilość. Warto w tym miejscu zastanowić się, jakie 

korzyści niesie ze sobą bycie wolontariuszem. Być może 

użyte przeze mnie słowo „korzyści” może się wydawać 

Wam nieodpowiednie, ale nie mam tu na myśli przecież nic 

materialnego, bo wykluczałoby to ideę wolontariatu. O jakich 

atutach możemy więc mówić? Z pewnością takich, 

których nie można w żaden sposób policzyć ani zmierzyć. 

Myślę, że z powodzeniem można tutaj wymienić poczucie, 

że jest się kimś ważnym, wartościowym i potrzebnym dla 

tych, którym pomagamy. Najczęściej wyraża się to w odwzajemnionym 

uśmiechu, dobrym słowie czy po prostu 

dostrzegalnym ciepłym blasku w oku potrzebującego. Ale 

wolontariat to także możliwość rozwoju osobistego poprzez 

naukę współpracy z innymi ludźmi, zmierzenie się z nowymi 

wyzwaniami, jak również sprawdzenie samego siebie 

w całkiem nieoczekiwanych sytuacjach. Skoro mowa już 

o współpracy, to nie sposób nie wspomnieć o nawiązywaniu 

nowych kontaktów, jakie niesie ze sobą wolontariat. 

To niewątpliwa korzyść, biorąc pod uwagę fakt, iż mamy 

szansę poznać prawdziwego przyjaciela, bądź nawet kogoś, 

z kim spędzimy resztę życia. A czego jeszcze możemy 

się nauczyć, będąc wolontariuszem? Myślę, że przede 

wszystkim pewności siebie, umiejętności zarządzania 

własnym czasem i oczywiście czerpania radości z efektów 

swojej pracy. I choć często jest ona trudna, to czasem jeden 

uśmiech wynagradza cały poniesiony przez nas trud. Kto 

z Was miał okazję uczestniczyć w wolontariacie, na pewno 

sam doskonale wie, co to znaczy. 

Zmierzając już ku końcowi, mam nadzieję, że treść 

zawarta w artykule Was nie zanudziła, a jedynie zwróciła 

uwagę na problem i zjawisko wolontariatu. Być może ktoś 

z Was po jego przeczytaniu zaangażuje się w którąś z opisanych 

przeze mnie form działalności wolontariackiej, bo: 

Jeżeli każdy mieszkaniec naszej planety poświęciłby tylko 

rok życia pracy dla innych, świat stałby się lepszy. (Sithu 

U Thant, Sekretarz Generalny ONZ, 1961-71) 

WK 

29

ENGLISH TWIST 

A – like Advent Wreath. The wreath is made of a circle 

of evergreen branches laid flat to symbolize eternal life. 

Four red candles stand in the circle and each one represents 

one of the four Sundays of Advent. In the centre of 

the circle is a fifth, white candle, the Christ Candle, which 

is lit on Christmas Day. 

B – like Boxing Day. In Britain, Boxing Day is usually 

celebrated on the following day after Christmas Day, 

which is 26 December. Traditionally, 26 December was 

the day to open the Christmas Box to share the contents 

with the poor. 

C – like Christmas crackers. A Christmas Cracker is 

a brightly coloured paper tube, twisted at both ends. A person 

pulls on each end of the cracker and when the cracker 

breaks, a small chemical strip goes “Pop” and the contents 

fall out. It traditionally contains a paper crown, a small gift 

and a joke written on a slip of paper. 

D – like Christmas dinner. A traditional English and 

British Christmas dinner includes roast turkey or goose, 

brussels sprouts, roast potatoes, cranberry sauce, rich nutty 

stuffing, tiny sausages wrapped in bacon (pigs in a blanket) 

and lashings of hot gravy. 

E – Christmas Eve (December 24) is traditionally the 

day for decorating churches and homes with holly and 

mistletoe. It marks the beginning of the period formally 

known as Christmas-tide. 

F – like Father Christmas, otherwise known as Santa 

Claus. He is an old jolly man with white hair, a beard and 

a moustache. He is dressed in a red suit outlined in white. 

Images of Father Christmas prior to about 1880 most 

pictures showed him with a green coat. The red became 

the most popular colour after the US introduction by Coca 

Cola during the 1930s. 

G – like Christmas greetings. The most popular Christmas 

greetings are: “May this Christmas bring Peace and 

Joy for All.” 

H – like holly, the plant used to decorate homes for 

Christmas. The needlelike points of holly leaves are thought 

to resemble the crown of thorns that Jesus wore when 

he was crucified. The red berries symbolise the drops of 

blood Jesus shed. 

J – like Christmas jokes. What did Adam say on the 

day before Christmas? Answer: It’s Christmas, Eve! 

L – like Christmas lights. The custom harks back to the 

use of candles to decorate the Christmas tree in upper-class 

homes in 18th-century Germany. Christmas trees displayed 

publicly and illuminated with electric lights became 

popular in the early 20th century. 

Christmas alphabet 

word bank 

ale – piwo 

bauble – bombka 

candy cane – cukierek w kształcie laseczki 

Christmas-tide – okres Bożego Narodzenia (od 

24.12 do 06.01) 

crown of thorns – korona cierniowa 

exile – wygnanie 

gravy – sos 

holly – ostrokrzew 

lashings – duże ilości 

log – pień, kłoda 

mince – rozdrabniać, mielić 

mistletoe – jemioła 

nativity – jasełka 

nutmeg – gałka muszkatołowa 

spruce – świerk 

stir – mieszać 

Wise Men – Trzej Królowie 

wreath – wieniec 

M – like mince pies. Mince pies are an essential part 

of Christmas. They are made from minced fruit, not meat. 

The filling is a mixture of raisins, sultanas, candied citrus 

peel, apples, various types of nuts and mixed spices typically 

nutmeg and cinnamon. 

N – like nativity. At Christmas time, it is traditional for 

schools in Britain, to put on a Nativity Play. It recreates the 

scene of Jesus’ birth in the stable and tells of how Mary 

and Joseph were visited by the Shepherds and Wise Men. 

O – like Christmas ornaments. The first decorated 

trees were adorned with apples, strings of popcorn, white 

candy canes and pastries in the shapes of stars, hearts and 

flowers. Glass baubles were first made in Lauscha, Germany, 

by Hans Greiner who produced garlands of glass beads 

similar to the popcorn strands and tin figures that could be 

hung on trees. 

P – like pudding. The Christmas pudding is a brown 

pudding with raisins, nuts and cherries. It is similar to 

fruitcake, except that pudding is steamed and fruitcake is 

baked. Traditionally a silver coin was hidden inside the 

Christmas Pudding. It brought good fortune to whomever 

was lucky enough to find it when the pudding was cut. 

Q – like the Queen’s speech. A traditional feature of 

Christmas afternoon is the Queen’s Christmas Message. At 

30 

Gazeta Studentów

ENGLISH TWIST 

three o’clock in the afternoon, the Queen gives her Christmas 

Message to the nation which is broadcast on radio 

and television. 

R – like Santa’s reindeers. Flying reindeer traditionally 

pulled the sleigh of Santa Claus and helped him deliver 

Christmas gifts. The most popular reindeer is of course the 

red-nosed Rudolph. 

S – like Stir-up Sunday. The last Sunday of the Church 

Year, the Sunday before Advent, is often called ‘Stir-up 

Sunday’. Stir-up Sunday is the traditional day for everyone 

in the family to take a turn at stirring the Christmas pudding, 

whilst making a wish. 

T – like Christmas Tree. In London, in Trafalgar Square, 

a giant Christmas tree is set up and decorated with 

great ceremony each year. The tree is a thank you gift from 

the people of Oslo, Norway. During the Second World 

War, King Haakon of Norway was forced into exile in 

England when the Germans occupied his country. Since 

1947, Norway has expressed its thanks for the help of the 

British people by continuing to send a huge Norwegian 

spruce to be shared by all. 

W – like Wassailing. Wassailing has been associated 

with Christmas and New Year as far back as the 1400s. It 

was a way of passing on good wishes among family and 

friends. Wassail is an ale-based drink seasoned with spices 

and honey. It was served from huge bowls, often made of 

silver. The Wassail bowl would be passed around with the 

greeting, „Wassail”. 

X – like X-mas. Xmas is a common abbreviation of 

the word Christmas. Xmas has been used for hundreds of 

years in religious writing, where the X represents a Greek 

chi, the first letter of „Christ.” 

Y – like Yule log. Yule is an old word for the winter festival, 

dating back to Viking times. It is traditional to light 

a special ‘Yule log’ on Christmas Eve and keep it burning 

through the 12 nights of Christmas until Twelfth Night. 

Mince pies- Nigella’s recipe 

Ingredients 

The pastry: 240g Plain flour, 60 gvegetable margarine, 

60g butter (cold), 1 orange (juice), 1 pinch of salt, 350g 

Mincemeat , 1 sprinkling of Icing sugar 

The mincemeat - makes 

about 600ml: 75g soft dark 

brown sugar, 60ml port, 

300g cranberries, 1 teaspoon 

cinnamon sticks , 1 teaspoon 

Ground ginger, ½ teaspoon 

Ground cloves, 75g Currants, 

75g Raisins, 30g Dried 

cranberries, 1 clementine 

(zest and juice only), 25ml 

brandy, 3 drop of almond 

extract, ½ teaspoon vanilla 

extract, 2 tablespoon honey 

Method 

Mincemeat: Dissolve the 

sugar in the port over a gentle 

heat. Add the cranberries 

and stir. Add the cinnamon, 

ginger and cloves, currants, 

raisins, dried cranberries and the zest and juice of the clementine. 

Bring to a simmer and cook for 20 minutes. Remove 

from the heat and allow to cool. Add the brandy, 

almond and vanilla extract and honey and stir well to mash 

to make a paste. Get out a tray of miniature tart tins (4.5 

cm Ø). Measure the flour into a shallow bowl and put 

margarine into the bowl, add diced butter, shake to cover 

it, then put in the freezer for 20 minutes. Mix 

together the orange juice and salt in a separate 

bowl, cover and leave in the fridge to chill. 

After 20 minutes, empty the flour and fat into 

the bowl of your food processor and blitz 

until you’ve got porridge-like crumbs. Pour 

the juice, pulsing until it looks as if the dough 

is about to cohere. Turn the mixture out of the 

processor and, using your hands, combine to 

a dough. Then form into 3 discs. Wrap each 

disc in clingfilm and put in the fridge to rest 

for 20 minutes. Preheat the oven to 220°C. 

Roll out the discs, one at a time, as thinly as 

you can. Then cut out circles and press them 

gently into the moulds, then put in a scant teaspoon 

of mincemeat. Cut out your stars and 

place the tops lightly on the mincemeat. Put 

in the oven and bake for 10–15 minutes. Remove 

from the oven. Carry on until they’re 

all done. Dust over some icing sugar. 

Anna Lipińska, SJO 


31

ROZMAITOŚCI 

Mauritius – a paradise on Earth 

Our university has been welcoming people from all over the world. I strongly believe that 

we should grab this golden opportunity to discover different countries and cultures. For this 

month, we shall travel to the Indian Ocean. 

Mauritius is a small volcanic island located 20 º south 

of the equator and 57.5 º south. Mauritius’ white beaches 

are protected by a coral reef barrier that encircles almost 

all of the coastline, with the exception of the southern end, 

where it falls away. Wilder waters and dramatic cliffs can 

be observed there. On the northern plains, the land rises 

to a central plateau dotted by lakes and extinct volcanic 

craters. A few uninhabited islets are scattered around the 

main island. Although English is the official language, 

French and Creole are commonly used. Over 1.2 million 

people live in Mauritius. 

The population is made up 

of a melting pot of cultures 

and religions all coexisting 

harmoniously. The currency 

of Mauritius is the Mauritian 

Rupee (MUR). 

The sparkling crystal 

turquoise water of the Indian 

Ocean, the contrast of 

colours, cultures and tastes 

make the island charming. 

Indeed, once you have the 

opportunity to visit the 

country, you will feel compelled to return to Mauritius’ 

shores time and again. 

The island is a fascinating slice of paradise. While it is 

famous for its cobalt blue sea, white sandy beaches and luxury 

hotels, you may eventually find yourself wishing for 

something else to do besides sunbathing and swimming. 

Mauritius is loaded with historical sights and geographical 

variations. However, the biggest asset is the relaxed 

charm of its warm and welcoming people. There are so 

many must-do activities while visiting the island that I’ll 

write about a few only. 

While in Mauritius you must visit the Casela Nature 

and Leisure Park. You get to discover a park which birds, 

lions, zebras, giant tortoises, monkeys, tigers and many 

other animals live and walk around freely. Moreover, you 

can visit the endemic dry forest with trees like the Black 

Ebony. You can among other things take a walk with lions, 

go on a safari tour or visit the petting farm. 

Another place worth visiting is the Chamarel Coloured 

Earths. This unusual geological phenomenon was formed 

from volcanic ash deposits that cooled at different temperatures. 

Some people also believe that the colours of the 

mounds can be attributed to the differing quantity of metal 

oxide they each contain. One interesting factor is that the 

coloured soil has the unique property of settling into layers. 

If you take a handful of each of the seven colours and 

mix them together, they will eventually separate into seven 

different layers. 

The last thing that I’ll write about is Le Morne Cultural 

Landscape: UNESCO WORLD HERITAGE SITE. 

Besides being a breathtaking 

natural spectacle, the 

mountain of Le Morne is of 

upmost importance in the 

history of Mauritius. 

It is here that runaway 

slaves used to hide during 

the 18th and early 19th centuries-protected 

by the mountains, 

isolated, wooded 

and inaccessible cliffs. 

After the local British 

administration abolished 

slavery on the 1st of February 

1835, British soldiers made their way to that part 

of the island to announce the good news to the fugitives. 

Seeing them approaching from the top, the escaped slaves- 

women, children, elderly and men- not realising that 

the soldiers were sent to tell them about the abolition of 

slavery, threw themselves off the cliffs to their death. They 

preferred death over the chains of captivity. 

Finally, I would like to write a few words about the local 

people. Mauritius is a blend of diverse cultures and religions 

which the immigrant population brought from their 

ancestral countries. The festivals are celebrated in a spirit 

of peace and harmony throughout the year. Some of the 

most spectacular festivities include Divali, Eid-Ul-Fitr, 

Cavadee, Pere Laval Pilgrimage, Holi, Spring festival. 

That’s all for now. I hope that next time someone else 

will write about his/her country. I hope that you learned 

something about Mauritius and I hope that you’ll get to 

visit it one day. 

Dagsstello 

32 

Gazeta Studentów

POGOTOWIE MUZYCZNE 

POGOTOWIE MUZYCZNE 

Grudzień niesie ze sobą bardzo wiele mieszanych emocji. Jedną nogą jesteśmy już w domach, 

świętując. Drugą tkwimy ciągle w Poznaniu, zmuszając nasze mózgi do pracy, byle 

tylko udało się zaliczyć wszystko przed wyjazdem. Na taki rozstrój przyda się odpowiednia 

dawka muzycznego ukojenia. Panie i Panowie, zima wita, a wraz z nią Porcupine Tree. 

Historia zespołu zaczęła się 

w 1987 roku, kiedy to Steven Wilson 

i Malcolm Stocks stworzyli fikcyjne 

zaplecze grupy rockowej, która miała 

być legendą lat 70-tych. Barwna opowieść 

zawierała mnóstwo szczegółów 

dotyczących członków grupy, wydawnictw, 

koncertów, a nawet ujawniała 

okoliczności, w jakich poznawali się 

poszczególni muzycy. Wilson stworzył 

kilkugodzinne nagrania, które miały 

świadczyć o wcześniejszym istnieniu 

zespołu. Artysta od początku był zaangażowany 

w wiele projektów, co 

w niczym nie umniejszało jakości jego 

pracy. Od początku stanowił rdzeń 

Porcupine Tree, mimo tego, iż wtedy 

grupa była dla niego nie do końca poważnym 

przedsięwzięciem. Pierwsze kompozycje dotarły 

do producentów, zbierając bardzo dużo pozytywnych 

opinii. W tym czasie zapadła decyzja o zmianie statusu 

kapeli, z „dowcipu”, na „bierzemy się do roboty”. 

Podwaliny pod twórczość PT tkwią głęboko w latach 

60-tych i 70-tych. Głównym zespołem, do którego się 

ją porównuje, jest Pink Floyd. Sam Wilson twierdzi, że 

takie podejście mu uwłacza, gdyż prezentuje absolutnie 

indywidualny, wypracowany od podstaw styl, który nie 

powstał na bazie pracy Floydów. Jakkolwiek mieli oni 

wpływ na muzyka w czasie jego dzieciństwa, kiedy to 

wciąż słuchał, dzięki rodzicom, krążka „The Dark Side 

of the Moon”. Kolejno na młodego twórcę oddziaływały 

kapele nowej fali brytyjskiego heavy metalu, krautrocka, 

rocka progresywnego i muzyki elektronicznej. Wszystkie 

te elementy, w różnych zestawieniach, możemy znaleźć 

u Porcupine Tree. Kombinacje dźwiękowe, a wręcz eksperymenty, 

są w ich twórczości składową każdego albumu. 

Różnorodność efektów brzmienia przeplata się 

z melodyjnym wokalem. Krótko mówiąc, nie można się 

nudzić. 

Warto wspomnieć o wysokim stopniu zaangażowania 

Wilsona w pracę twórczą. Wszystkie długogrające krążki, 

które wyszły z jego pracowni, opowiadają swoje historie. 

Muzyka idzie w parze z bardzo rozbudowaną warstwą liryczną. 

Artysta wdaje się w dyskusję z odbiorcą, wymaga 

od niego równego twórcy zaangażowania w odczuwanie 

i rozumienie kompozycji. Dobrym przykładem jest album 

„The Incident” wydany w 2009 roku. Koncept powstał 

w głowie Stevena, podczas przejeżdżania obok wypadku 

samochodowego, który policja oznaczyła „POLICE – IN- 

CIDENT”. Wywołało to burzę przemyśleń na temat tego, 

jak zimne i niewiele znaczące są te słowa. Tak zrodził 

się plan spisania historii ludzi, których dotyczyły różnego 

rodzaju wypadki; używając pierwszej osoby, autor przedstawia 

zdehumanizowane wersje komunikatów medialnych 

w sposób ludzki, według niego właściwy. 

Wiele można napisać o Porcupine Tree. Jeszcze więcej 

można usłyszeć, zapoznając się na własną rękę z kompozycjami 

zespołu, który nie daje się zaszufladkować 

i zaskakuje każdym kolejnym dźwiękiem. Sam Wilson 

twierdzi, że nie zniósłby myśli, że któryś z jego utworów 

może brzmieć jak jakikolwiek inny. To założenie gwarantuje 

zaskakującą różnorodność. Porcupine Tree jest 

przykładem na to, że jeden zespół może pogodzić wiele 

gatunków i zaspokoić głód fanów każdego z nich. 

10/10, zdecydowanie. 

JK 


33

KINO MUZA 

34 

Gazeta Studentów

Pokłosie 

KĄCIK FILMOWY 

Pokłosie „Pokłosia” to jedna wielka awantura. Jak w filmie, 

tak i w realnym życiu główny bohater (w tej roli Maciej 

Stuhr) nie jest lubiany przez pewną część społeczności. Aż 

trudno zliczyć komentarze (o wydźwięku raczej pejoratywnym), 

złośliwe memy, a także prostackie wyzwiska, które 

spadły na Stuhra, a tym samym na „Pokłosie” po premierze. 

Sam aktor stara się sytuację załagodzić. Przez ostatnie tygodnie 

pielgrzymował po najpopularniejszych talkshowach, 

gdzie tłumaczył się ze swojej wpadki z „dziećmi z Cedyni”, 

bronił filmu oraz dobrego imienia. 

I tutaj należy postawić kropkę, gdyż mam wrażenie, że 

temat Macieja Stuhra i „Pokłosia” jako afery niestety już 

dawno się wyczerpał. Komu mało – odsyłam do odwiedzenia 

Internetu – tam emocje jeszcze nie opadły. 

Wolę napisać o filmie, który z założenia miał być filmem 

mocnym. I dokładnie tak się zaczyna. Franciszek Kalina po 

ponad 20 latach przyjeżdża z USA odwiedzić swojego brata, 

Józefa. Ten natomiast nie jest najpopularniejszą postacią 

we wsi. A to ktoś mu wybija szybę w domu, a to zostaje 

pobity w barze, żona opuściła go i wyjechała z dziećmi do 

USA. Atmosfera gęstnieje, muzyka od początku ponura – 

staje się jeszcze bardzie mroczna. 

Franciszek rozpoczyna śledztwo, ciągnie za język brata, 

wypytuje policjanta, księdza, napotkaną kobietę pracującą 

w ośrodku zdrowia. Wreszcie Józef pokazuje mu swoje 

pole, a na nim ogromną kolekcję Żydowskich macew. 

Jednak nie wyjaśnia, dlaczego je zbiera. Niemniej, samym 

faktem zainteresowania nagrobkami budzi u ludzi złość 

i zawiść, która niestety kończy się tragicznie. 

Dziwne to „Pokłosie”. Z jednej strony historia jest poważna, 

nawiązuje (co prawda nie wprost) do tego, co działo 

się w Jedwabnem, za co daję plus, bo należy mówić o historii, 

często bolesnej, kontrowersyjnej. Z drugiej, fabuła 

nie przemawia do mnie w sposób oczywisty. Dlaczego 

Józef zbiera nagrobki? Tego nie wie, a raczej nie bardzo 

potrafi logicznie bratu wyjaśnić. Oczywiście rozumiem, że 

ludzie zbierają różne rzeczy – ale żeby nagrobki? W sumie 

Dexter w znanym serialu kolekcjonuje płytki z krwią swoich 

ofiar, więc Józef może płacić całkiem niezłe pieniądze 

za żydowskie nagrobki. Dlaczego nie? Jednak z daleka widać, 

że z fabułą jest „coś nie tak”. 

Zresztą, takich niezbyt przekonujących przykładów 

w filmie jest więcej: od kopania nocą pod starym domem 

podczas ogromnej ulewy, aż po egzaltowaną kłótnię z sołtysem 

Malinowskim. Trudno, żebym był zachwycony filmem, 

który mocno naciąga rzeczywistość, kreuje coś, co jest dość 

wątpliwe, żeby dojść do sedna sprawy. 

Z „Pokłosia” mógłby wyjść całkiem niezły, porywający 

kryminał z nierozwikłaną zagadką w tle. Powstało dzieło 

niekoniecznie mocne fabularnie, ale i tak szeroko komentowane, 

nie w odniesieniu do filmu jako dzieła, a do historii, 

którą opowiada. Być może o to chodziło, osobiście jednak 

poruszony z kina nie wyszedłem. 

Moja ocena: 6/10 

Łukasz Brzyski 

Tytuł: Pokłosie 

Gatunek: dramat, kryminał 

Premiera: 9 listopada 2012 

Reżyseria: Władysław Pasikowski 

Obsada: Maciej Stuhr, Ireneusz Czop 

Czas trwania: 1 godz. 47 min. 

W tym numerze przygotowaliśmy dla Was 7 podwójnych zaproszeń do kina „Muza” na dowolnie wybrany seans. 

Aby otrzymać wejściówki, należy poprawnie rozwiązać poniższą krzyżówkę i przesłać rozwiązanie na adres mailowy: 

l.brzyski@pulsum.pl do 6.01.2013 roku w tytule maila wpisując KONKURS FILMOWY. 

Pionowo 

– Film nagrodzony Złotymi Lwami w 2009 roku 

– Utwór epicki/zbiór filmów opisujących dzieje jakiejś 

rodziny 

– Film Macieja Ślesickiego 

Poziomo 

– Aktor grający główną rolę w serialu „Luther” 

– Oldman – amerykański aktor 

– Pierwszy człon angielskiej nazwy filmu „Czas wojny” 


35

JOLKA 

Jolka 

Odgadnięte hasła należy wpisać w odpowiednie miejsce w diagramie – jak je znaleźć? Myślę, że każdy musi wypracować 

własną taktykę. Litery z pól ponumerowanych od 1 do 22 utworzą rozwiązanie – łacińską sentencję. 

Do wygrania atrakcyjne nagrody. Miłej zabawy i powodzenia! 

6 15 20 

19 

16 

10 

8 

13 

1 

11 7 21 

18 5 

9 

17 4 

14 12 

2 

22 

3 

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 

13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 

Prawidłowe odpowiedzi, podpisane imieniem i nazwiskiem, wraz z tytułem wybranej nagrody możecie przesłać na 

adres: pulsum@wp.pl – nazwiska zwycięzców znajdziecie też na naszej stronie: www.pulsum.pl 

Czekamy do 06.01.2013! 

NAGRODY: 

„Postępowanie lekarzy rodzinnych w wybranych stanach naglych” Jan Latkowski, Józef Drzewoski, Wojciech 

Gaszyński, Jan Goch 

„Fizjoterapia ogólna” J. Kiwerski, K. Włodarczyk 

„Chirurgia szczękowo-twarzowa” L. Kryst 

„Farmacja praktyczna” R. Jachowicz 

Uwaga! Większa ilość prawidłowych rozwiązań dostarczona przez jedną osobę nie zwiększa jej szansy na wygraną! 

36 

Gazeta Studentów

NAGRODZENI 

Pionowo: 

-msza zaczynająca Boże Narodzenie 

-zdolność współodczuwania 

-…, Dwa, Trzy 

-gatunek strusia 

-zajmuje się rytowaniem 

-zdrobniale o Anieli 

-pobranie fragmentu kości i szpiku 

-orzeszek ziemny, fistaszek 

-lekarskie słuchawki 

-ulubiony program studentów, służący do zapisania się na fakultety 

-Anonimowi Alkoholicy 

-tworzenie osłonki mielinowej 

-numer w skrócie (2x) 

-Kabaretowy …. Dwójki 

-nasz Stróż, opiekun 

-pod nią składamy świąteczne życzenia 

-Adam… - poeta 

-dział medycyny, zajmujący się leczeniem noworodków 

-Wieczerza, która zaczyna się wraz z pierwszą gwiazdką 

-płacone za przewiezienie towaru przez granicę 

-nie ona 

-Iwan … -rosyjski malarz, pejzażysta 

-kamień szlachetny 

-zamknięta grupa społeczna 

-świąteczna piosenka 

-zwężenie ujścia napletka 

-Lech – polski prezydent, elektryk 

-ocena 

-kopyto parzystokopytnych 

-przeciwieństwo lekkości 

-Azja bez za 

Poziomo: 

-tężec 

-powstaje w wyniku działania alkoholu na aldehyd lub keton 

-zimą na rzece 

-Michael – legendarny muzyk 

-z sołtysem na czele 

-kraina na płd. Hiszpanii 

-mała, na nocnym stoliku 

-Izabela dla znajomych 

-żydowski chleb przaśny 

-„Harry Potter i … Ognia” 

-na męskiej szyi zamiast krawatu 

-kręci się w oczku 

-Studenckie Towarzystwo Naukowe 

-jedna z metod badania przedmiotowego, dotykiem 

-wychodzą spod ręki tego co pisze ‘jak kura pazurem’ 

-WI-.. 

-narząd endokrynny 

-imię Terminatora i gubernatora 

-inteligentny wynik dzielenia 

-tętno jak gazeta? 

-wrzuć na … 

-World Wide … 

-dodatek do publikacji 

-Instytut Anglistyki 

-osiedle, wioska 

-ćwiczenie (skrót) 

-miejsce wyjścia gałęzi skórnych splotu szyjnego – punkt … 

-np. Virtuti Militari, Podwiązki 

-tam zamienisz walutę 

-ze stolicą w Teheranie 

-Streptococcus pneumoniae - … zapalenia płuc 

-… szyderców 

-metoda zdobienia przedmiotów metalowych, stosowana w złotnictwie 

-inaczej o układzie żylno-żylnym 

-buty z kółkami 

-poszerzenie naczyń krwionośnych, balonikowanie 

-ksiądz w dwóch literkach 

NAGRODZENI! 

Za prawidłowe rozwiązanie krzyżówki z numeru 146 „Pulsu UM” nagrody otrzymują: 

„Postępowanie lekarzy rodzinnych w wybranych stanach nagłych” – Liliana Walczak 

„Fizjoterapia ogólna” – Katarzyna Perz 

„Chirurgia szczękowo-twarzowa” – Michalina Werbińska 

„Farmacja praktyczna” – Agnieszka Lisiecka 

Hasło: FORTUNA FAVET FORTIBUS 

Zwycięzcami krzyżówki „Konkurs Filmowy” zostali: 

1. Sylwia Tasarek 2. Magdalena Wawrzyniak 

3. Patryk Kubicki 4. Karolina Królska 5. Szymon Bernacki 

6. Szymon Nowak 7. Mateusz Maćkowiak 

Po odbiór nagród zapraszamy na dyżury redakcji w każdy wtorek od 18 do 19. 

Przewidywany czas odbioru nagród to trzy miesiące. 


37

HUMOR 

HUMOR 

A man went to the doctor and complained that he had 

the most terrible constipation. The doctor examined him 

and then gave him a prescription for some tablets to be 

taken last thing at night. 

2 weeks later the patient returned for a check-up and 

the doctor asked him how his constipation was. The doctor 

was rather surprised when the man gloomily answered that 

the pills worked fine and that he went every morning at 

7.30. 

„So why the long face?” asked the doctor. 

„Because I don’t get up until 8 o’clock!” replied the 

patient. 

*** 

A man & wife entered a dentist’s office. The Wife said, „I 

want a tooth pulled. I don’t want gas or Novocain because 

I’m in a terrible hurry. Just pull the tooth as quickly as 

possible.” You’re a brave woman said the dentist. Now, 

Show me which tooth it is. The wife turns to her husband 

and says, „Open your mouth and show the dentist which 

tooth it is, dear.” 

*** 

„Hey, shepherd, if I guess how many sheep are here, can 

I keep one?” 

The shepherd is puzzled but agrees. She blurts out 

„352!” 

He is stunned but keeps his word and allows her to pick 

a sheep. 

„I’ll take this one,” she says proudly. „It’s the cutest!” 

„Hey lady,” says the shepherd, „if I guess your real hair 

color, can I have my dog back?” 

*** 

A couple returns from their honeymoon refusing to 

speak to each other. The groom’s best friend takes him aside 

and asks what’s wrong. 

„Well,” replies the man, „when we finished making 

love on the first night, I put a $50 bill on the pillow without 

thinking.” 

„Oh, you shouldn’t worry about that too much,” says 

his friend. „I’m sure your wife will get over it soon enough. 

She can’t expect you to have been saving yourself all 

these years.” 

„That’s not the problem, „ the groom says. „She gave 

me $20 change!” 

*** 

Q. Why did god create Adam before he created eve? 

A. Because he didn’t want anyone telling him how to 

make Adam. 

Dagsstello 

38 

Na pogotowie karetka przywiozła Nowaka z nożem 

wbitym między żebra, lekarz przyjmujący pyta: 

– Boli pana? 

– Tylko jak się śmieję. 

*** 

– Panie doktorze, czy wyleczy mnie pan z bezsenności? 

– Tak, ale najpierw trzeba ustalić i zliwkidować 

przyczynę. 

– Lepiej nie. Żona jest bardzo przywiązana do naszego 

dziecka. 

*** 

Przychodzi garbaty do lekarza, a lekarz: 

– Co się pan tak skrada? 

*** 

Rzecz się dzieje na koncercie w filharmonii. W pewnej 

chwili z tylnych rzędów wstaje jakiś mężczyzna i pyta: 

– Czy jest na sali lekarz? 

Nikt nie reaguje, więc mężczyzna pyta głośniej: 

– Czy jest na sali lekarz? 

Znów nie ma żadnej reakcji, więc mężczyzna na całe 

gardło: 

– Czy jest na sali lekarz?! 

W tym momencie orkiestra przestaje grać, a z przednich 

rzędów wstaje mężczyzna, odwraca się do tego, co 

krzyczał i pyta się: 

– Ja jestem lekarzem. Co się stało? 

Mężczyzna, który krzyczał, odpowiada mu: 

– Fajnie grają, co doktorku? 

*** 

– Co to jest? Chodzi do tyłu i daje mleko? 

– Rak piersi. 

*** 

Po badaniu starsza pani zwraca się do lekarza: 

– Jakie wielkie postępy zrobiła medycyna! Gdy byłam 

młoda, musiałam się przez badaniem rozebrać. A teraz 

wystarczy, że pokażę język! 

*** 

– Panie doktorze, swędzi mnie całe ciało. 

– A próbował się pan kąpać, jak mówiłem? 

– Tak, wykąpałem się i dwa tygodnie było w porządku, 

ale teraz znowu swędzi. 

*** 

– Panie doktorze, proszę przyjechać do mojej żony! 

– A co jej dolega? 

– Nie mam pojęcia, ale jest taka słaba, że musiałem ją 

zanieść do kuchni, żeby zrobiła mi śniadanie. 

Gazeta Studentów

cover

Medionalia 2012 - Puls UM

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?