Kurs szycia chirurgicznego - Puls UM

cover

cover

Drodzy Czytelnicy! 

Jak widzicie, bieżący numer jest dla nas 

specjalny – po blisko siedemnastoletniej 

historii „Pulsu” właśnie trzymacie w rękach 

jego 150 numer. Przez tyle lat wiele 

się zmieniło i cały czas staramy się, abyście 

w kolejnych miesiącach znajdowali 

w naszej gazecie artykuły, które Was 

zainteresują. Z okazji tego jubileuszu, 

zapraszam do lektury artykułu 

o tym, jak powstaje gazeta. Od idei 

do jej spełnienia, czyli kolportażu 

prowadzi długa droga, której zwieńczeniem 

jest fakt, że właśnie trzymacie w ręku kolejny numer. 

Jest to przede wszystkim wynikiem współpracy wielu 

osób, bez których „Puls” nie mógłby powstać. Jeżeli więc 

chcielibyście stać się częścią zespołu stworzonego przez 

studentów różnych wydziałów i kierunków, serdecznie 

Was zapraszam. 

Mam nadzieję, że zainteresuje Was również temat numeru. 

Zastanawialiście się czasem, jak to jest, że niektórzy 

mają większe powodzenie wśród płci przeciwnej niż inni? 

Jakie czynniki mają na to wpływ i jakimi kryteriami się 

kierujemy, nawet jeśli czasem sami nie chcemy się do tego 

przyznać? Z pewnością chociaż raz w dyskusjach (zwłaszcza 

wśród płci pięknej) taki temat się pojawił – i wcale 

nie mam na myśli tworzenia obrazu idealnego partnera, 

a drobne cechy, które z pozoru wydają się mało istotne, 

a tak naprawdę odgrywają ogromną wagę. O pewnych 

zwyczajach godowych, w tym o zaglądaniu w zęby (dosłownie) 

potencjalnym kandydatom (lub kandydatkom) 

przeczytacie na stronie 6 – gorąco Was do tego zachęcam. 

Nie zatrzymuję Was dłużej na pierwszej stronie – miłej 

lektury! 

Katarzyna Paczkowska 

Spis treści 

WSTĘPNIAK 

Mikroskop....................................................................4 

Wariograf – Zenon J. Kokot.........................................5 

Temat numeru .............................................................6 

Kobieta jest kobietą, która jest kobietą........................9 

Z dwojga złego.........................................................10 

Kurs szycia chirurgicznego........................................12 

Imprezożercy...........................................................12 

Pod lupą – diabetologia..............................................14 

Pamiętnik z praktyk pielęgniarskich..........................16 

Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży........................17 

Podróże małe i duże VI..................................................18 

65 gramów..................................................................20 

Studencka działalność naukowa................................22 

Studia od kuchni........................................................25 

Empatia w ratownictwie medycznym........................26 

Książki....................................................................28 

Pogotowie muzyczne.................................................29 

Kącik filmowy............................................................31 

Jolka..........................................................................32 

Nagrodzeni............................................................33 

Humor.......................................................................34 

Adres redakcji: ul. Przybyszewskiego 39, DS „Eskulap”, 

60-356 Poznań, tel./faks (61) 658-44-35 

Redaktor naczelna: Katarzyna Paczkowska (k.paczkowska@pulsum.pl) 

Z-ca redaktor naczelnej: Anna Płóciennik (a.plociennik@pulsum.pl) 

Sekretarz: Agnieszka Brychcy (a.brychcy@pulsum.pl) 

Redaktor techniczny: Łukasz Stępniak (l.stepniak@pulsum.pl) 

Skarbnik: Weronika Genderka (w.genderka@pulsum.pl) 

Grafik: Agnieszka Brychcy (a.brychcy@pulsum.pl) 

Fotograf: Joanna Pluto-Prondzinska 

Kolegium: Łukasz Brzyski, Michał Klimont, Justyna Koszarska, Justyna 

Kwitowska, Martyna Musik, Paulina Patalas, Magdalena Pawlaczyk, 

Anita Pogorzelska, Marta Ptaszyk, Grzegorz Sławiński, Barbara 

Średzińska, Jolanta Wlizło 

Współpracownicy: Agnieszka Bobeńczyk, Piotr Czarnota, Wioleta 

Kalet, Olga Tarasewicz, Maciej Tomczak, Anna Zacharzewska, Anna 

Zajączkowska 

Korekta: Koło Edytorów „Trantiputl” 

Druk: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Medycznego 

w Poznaniu, 60-812 Poznań, ul. Bukowska 70 

Ark. druk. 3,0. Papier offset, 

kl. III 80 g/m2, 70x100 

Format B5. Zam. nr 35/2012 

Druk ukończono w marcu 2013 r. 

Nakład: 4000 egz. 

Okładka: Agnieszka Brychcy 

Rysunki: Paulina Patalas i Agnieszka Bobeńczyk 

Skład: Łukasz Stępniak 

Numer zamknięto: 14.03.2013 

Prosimy o przesyłanie tekstów na adres 

teksty@pulsum.pl 

Nadesłanych tekstów nie zwracamy. Redakcja zastrzega 

sobie prawo do skracania i adiustacji tekstów oraz zmiany ich 

tytułów. 

www.pulsum.pl 

pulsum@ump.edu.pl 

3

MIKROSKOP 

MIKROSKOP 

Lek stosowany w leczeniu astmy – 

omalizumab skuteczny także w leczeniu pokrzywki przewlekłej 

Omalizumab jest rekombinowanym, humanizowanym 

przeciwciałem monoklonalnym, które wybiórczo 

wiąże się z ludzką immunoglobuliną E. W ten sposób 

zmniejsza ilość wolnej IgE zdolnej do wyzwolenia kaskady 

alergicznej. Obecnie jest zarejestrowany w leczeniu 

chorych z ciężką, przewlekłą astmą alergiczną. 

Wyniki wieloośrodkowych, randomizowanych badań 

klinicznych 3 fazy opublikowane w NEJM pokazują, 

że w niedalekiej przyszłości może okazać się obiecującą 

formą terapii dla chorych cierpiących na przewlekłą 

pokrzywkę. Choroba ta, choć stosunkowo prosta w rozpoznaniu 

(charakteryzuje się obecnością bąbli pokrzywkowych 

podobnych do tych, które powstają na skutek 

kontaktu z pokrzywą) sprawia problemy, ponieważ trudno 

ustalić jej przyczynę, a jednocześnie u wielu chorych 

dotychczas dostępne metody leczenia okazują się wysoce 

niesatysfakcjonujące. 

W opisywanym badaniu oceniano skuteczność i bezpieczeństwo 

leku u pacjentów (n=323) z umiarkowaną 

i ciężką postacią choroby, u których wcześniejsze leczenie 

lekami antyhistaminowymi było nieskuteczne. 

W przebiegu badania lek podawano podskórnie 3-krotnie, 

w odstępach czterotygodniowych. Grupę badaną podzielono 

na 4 podgrupy: otrzymującą placebo oraz dawki leku 

75 mg, 150 mg, 300mg. Skuteczność leczenia oceniano 

przy pomocy subiektywnej skali nasilenia świądu (weekly 

itch-severity score). Podczas gdy w omawianej skali 

maksymalne nasilenie świądu odpowiada wynikowi 21 

punktów, stosowanie omalizumabu istotnie zmniejszyło 

objawy w badanej grupie, co odpowiadało redukcji świądu 

odpowiednio o 5.9, 8.1, 9.8 punktów zgodnie ze wzrastającą 

dawką leku. 

New England Journal of Medicine, 

luty 2013 

O krok bliżej do rozwiązania immunologicznych tajemnic ciąży 

4 

Ciąża wiąże się z wieloma zmianami w organizmie 

kobiety, włączając w to zmiany w gospodarce hormonalnej, 

a także słabo jak dotąd poznane mechanizmy immunologiczne. 

Te drugie pozwalają między innymi na immunologiczną 

tolerancję wobec rozwijającego się płodu, są 

odpowiedzialne za obserwowaną częstokroć w tym czasie 

remisję chorób autoimmunologicznych, ale też zwiększoną 

podatność ciężarnych na niektóre infekcje jak na przykład: 

zakażenie wirusami HIV, Herpes simplex, bakteriami 

z rodzaju Listeria czy zarodźcem malarii. 

Mimo stałego postępu nauki, mechanizmy które wyjaśniałyby 

powyższe zjawiska są wciąż słabo poznane. 

W Journal of Leukocyte Biology opublikowano doniesienie, 

które może otworzyć drzwi do dalszych badań na 

ten temat. Naukowcy przeprowadzili serię badań na modelu 

mysim, które ukazały istotną rolę receptora dla progesteronu, 

który obecny jest między innymi w obrębie 

limfocytów CD4+. Działanie hormonu mediowane przez 

ten receptor odpowiada za zmniejszenie produkcji interferonu-gamma, 

a także wpływa na interakcje limfocytów 

T i B, zmniejszając tym samym produkcję przeciwciał, co 

może tłumaczyć obserwowaną skłonność do zmniejszenia 

odpowiedzi immunologicznej w ciąży. 

Jest to niewątpliwie interesująca praca, która prócz 

wartości naukowej niesie ze sobą także potencjalne nowe 

cele terapeutyczne – jednak w tej kwestii konieczne są dalsze 

badania. 

Journal of Leukocyte Biology, 

luty 2013 

Opracowała: Martyna Musik 

Gazeta Studentów

Zenon J. Kokot 

Imię i nazwisko: Zenon J. Kokot 

Stopień naukowy: prof. dr hab. n. 

farm., kierownik Katedry I Zakładu 

Chemii Nieorganicznej i Analitycznej, 

Wydział Farmaceutyczny 

Staż na Uczelni: 42 lata 

Trzy słowa, które najtrafniej 

mnie opisują: tolerancja, niezależność, 

odpowiedzialność 

Jestem mistrzem w: grillowaniu 

Mam słabość do: moich wnuków 

Nie potrafię: ładnie śpiewać i być 

obojętny 

Zawsze chciałem się nauczyć: 

malować 

Chciałbym jeszcze: doczekać 

czasów, kiedy na rozpisywane w 

Uczelni konkursy będziemy mieli 

kandydatów z całej Europy 

Autorytetem jest dla mnie: moja 

mama 

Kiedy kłamię: nie kłamię 

Słowa, których nadużywam: tak 

jest 

Irytują mnie: obłuda i zakłamanie 

Kim lub czym jeszcze chciałbym 

być, gdybym nie był tym, kim 

jestem? Jako mały chłopiec chciałem 

być strażakiem. 

Studentom zazdroszczę: Nie zazdroszczę... 

Choć może tego, że 

wszystko przed nimi. 

Kiedy stoję w korku: Kiedyś kombinowałem 

jak go ominąć, obecnie 

telefonicznie załatwiam zaległe 

sprawy. 

Zawsze mam przy sobie: telefon 

i kalendarz 

Niezwykła umiejętność, którą 

posiadam: jeszcze nie rozpoznana 

Moje ulubione miejsce na ziemi: 

mój ogród 

Muzyka, przy której się bawię: 

rock’n’roll 

Muzyka, przy której odpoczywam: 

z lat 70-tych i 80-tych 

Energii dodaje mi: kolejne wyzwanie, 

które podejmuję 

Moja dobra rada dla studentów: 

Dobrze wykorzystajcie czas waszych 

studiów, uwierzcie, że wiele 

potraficie. 

Nietypowy sposób na Clostridium difficile 

Nawracające infekcje C. difficile są istotnym problemem 

medycznym, ponieważ odsetek niepowodzeń terapii 

antybiotykowej jest wysoki. W swoim badaniu holenderscy 

naukowcy sprawdzali efekty dodwunastniczej infuzji 

kału w grupie chorych z nawracającymi infekcjami wywołanymi 

przez tę bakterię. W sposób randomizowany pacjentów 

przydzielono do 3 grup: w pierwszej otrzymywali 

wankomycynę ( 500 mg p.o. 4x/dobę) z następczym płukaniem 

jelita i infuzją kału, w drugiej wankomycynę w tej 

samej dawce lecz przez 14 dni, w trzeciej – zastosowano 

tę samą terapię, co w grupie drugiej razem z płukaniem 

jelita. Kał do infuzji uzyskany od zdrowych ochotników 

TEMAT NUMERU: 

Zwyczaje godowe Ziemian, 

czyli co nam się w sobie podoba 

Czy Newton formułując trzecią zasadę dynamiki miał rację? W skrócie: jeśli ciało A działa 

na ciało B, to ciało B działa na ciało A z taką samą siłą. Śmiem wątpić, przynajmniej jeśli 

chodzi o związki międzyludzkie. Równanie siły grawitacji (im większa masa ciał, tym 

większe przyciąganie) też nie najlepiej je opisuje. Czy w ogóle można mówić o naukowych 

podstawach określania tego, co jest atrakcyjne, a co nie jest? Można, ale nie poprzez nieudolne 

odnoszenie się do praw fizyki. Bardziej zasadne będzie tu odwołanie do psychologii 

ewolucyjnej. 

Zarówno ewolucja jak i dobór naturalny istnieją – zdajemy 

sobie z tego mniej lub bardziej sprawę. Część z nas 

jest również świadoma faktu, że dotyczy ona nie tylko zięb 

Darwina, ale i ludzi współczesnych. Mimo iż nasz gatunek 

najwyraźniej przyjął sobie za punkt honoru zlikwidowanie 

wpływu doboru naturalnego – przeżywają i rozmnażają 

się nie tylko najsilniejsi, ale również osobniki słabsze, mające 

problemy z bezpłodnością – to istnieją mechanizmy, 

które kierują doborem partnera/partnerki. Mają one często 

charakter podświadomy. Kilka z nich chciałabym opisać, 

powołując się na prace naukowe publikowane m.in. 

w „PLoS One” autorstwa (lub współautorstwa) dr Gayle 

Brewer z Uniwersytetu w Preston, UK. 

A po ilu kostkach ty się uśmiechniesz? 

O tym, że uśmiech jest ważny w naszym codziennym 

funkcjonowaniu świadczy chociażby nawiązywanie do 

niego w reklamach czekolady. Cytując artykuł naukowy: 

„uśmiechanie się jest jednym z pierwszych oznak seksualnego 

zainteresowania drugim osobnikiem w naszym gatunku”. 

Jeśli więc myślicie, że to zupełnie niewinna czynność 

i ludzie powinni nieustannie się do siebie uśmiechać, 

to – według wspomnianej wcześniej pani psycholog – jesteście 

w błędzie. Chyba, że jesteście zwolennikami społeczeństwa 

poligamicznego. Co jest najważniejsze w uśmiechu? 

Zęby! To na nie zwracamy przede wszystkim uwagę 

w takich momentach. Okazuje się, że patrząc na uzębienie, 

można wnioskować o wielu kwestiach, m.in. o generalnym 

stanie zdrowia, sposobie odżywiania, zaburzeniach 

poznawczych, chorobach układu krążenia, a co za tym 

idzie – o ewentualnym podwyższonym ryzyku opuszczenia 

tego świata szybciej niż wskazuje na to średnia przeżycia. 

Zagłębiając się w szczegóły: braki w uzębieniu sugerują 

złe nawyki higieniczne, ich kolorystyka jest zależna 

głównie od diety, nawyków żywieniowych oraz wieku, natomiast 

obecność przerw między zębami – co wydaje się 

być najciekawsze – może być związana z genetycznymi 

zaburzeniami takimi jak zespoły: Pfeiffera, Robinowa czy 

Rapp–Hodgkina. Nie dziwmy się. Obciążenie genetyczne 

partnera, z którym chcemy spłodzić potomstwo, jest bardzo 

istotne. Nic w takim razie dziwnego, że w USA rocznie 

wydaje się miliard dolarów na zabiegi czysto kosmetyczne 

dotyczące poprawy jakości uzębienia, czyli w gruncie 

rzeczy na ukrycie prawdy o wszystkich naszych wadach: 

od palenia papierosów po zaburzenia osobowości i zmiany 

genetyczne. Procedura badania obejmowała grupę złożoną 

z 75 kobiet i 75 mężczyzn, którzy oceniali modyfikowane 

fotografie uśmiechniętych dziewcząt i młodych mężczyzn 

pod kątem atrakcyjności. Manipulacje przy fotografiach 

polegały na zmianie kolorystyki oraz typu uzębienia (zęby 

ustawione zbyt blisko siebie, normalnie i szeroko rozstawione). 

Najwyżej oceniane zarówno przez kobiety, jak 

i mężczyzn były zdjęcia przedstawiające osoby z prosto 

ustawionymi zębami (co nie jest zaskakujące), a najbardziej 

preferowaną była kolorystyka naturalna – hollywoodzko 

białe zęby wcale nie cieszyły się taką popularnością, 

jaką próbują nam wmówić reklamy wybielających 

past do zębów. Wniosek – nad myciem zębów nie ma co 

się zastanawiać, ale już celowość ich wybielania na fotelu 

dentystycznym można podać w wątpliwość. 

Małe jest piękne, ale większe więcej może! 

Dobór partnera pod względem wzrostu – jedno z bardziej 

krzywdzących zjawisk, co do których można znaleźć 

naukowe doniesienia. O higienie jamy ustnej decydujemy 

sami, natomiast na wzrost mają wpływ czynniki wymykające 

się naszym staraniom. Według badań populacyjnych 

wyżsi mężczyźni częściej umawiają się na randki niż ich 

niżsi (nie wstydźmy się tego słowa) rywale, są także postrzegani 

jako bardziej asertywni, mający wyższy status 

socjoekonomiczny i zdolność do dominacji nad otoczeniem. 

Częstość randkowania wynika nie tyle z ich wyższej 

atrakcyjności dla płci pięknej, ale z „dostępności” 

potencjalnych partnerek. Kobiety preferują mężczyzn 

6 

Gazeta Studentów

TEMAT NUMERU 

wyższych od siebie, co wcale nie oznacza wysokich. Nie 

jest tak, że na widok dwumetrowego osobnika pod większością 

kobiet uginają się z zachwytu kolana, bo aby wzbudzić 

zainteresowanie w kobiecie mającej 160 cm wzrostu, 

wystarcza 180 cm. Warto jednak zauważyć, że wysoki 

mężczyzna jest wyższy od większej liczby kobiet, stąd ta 

większa ich „dostępność” i wyższa częstotliwość randek. 

Różnica wzrostu między partnerami jest bardziej istotna 

niż ich bezwzględny wzrost i najczęściej wynosi między 

15 a 25 cm. Z podobnych powodów również mężczyźni 

wolą niższe od siebie partnerki. Wyższe kobiety odbierane 

są jako bardziej asertywne i dominujące, jednak w tym 

przypadku cechy te nie są spostrzegane jako zalety. 

Co za tym idzie? Większy sukces reprodukcyjny wyższych 

mężczyzn oraz konflikt tragiczny całej płci pięknej. 

Dlaczego mówię o konflikcie (skoro wydaje się, że wyżsi 

partnerzy są lepszym wyborem w kontekście przetrwania 

gatunku, to nie może być o nim mowy)? Otóż, z tych 

samych badań wynika, że im partner wyższy, tym mniej 

zazdrosny i bardziej skory do zdrady. Dlatego, cytując: 

„związek seksualny z wysokimi mężczyznami jest mniej 

korzystny dla kobiet w kontekście długotrwałego związku 

niż z mężczyznami niższymi”. Brzmi to okrutnie, ale 

nie zapominajmy, że mowa o statystyce, nie o zasadach 

etycznych. Z jednej strony kobieta musi walczyć ze swoimi 

instynktami (wykazano, że w okresie dni płodnych kobiety 

najczęściej zdradzają i to właśnie z wysokimi mężczyznami). 

Z drugiej zaś strony powinna dbać o stabilność 

związku i rodziny, którą statystycznie częściej zapewniają 

niżsi partnerzy. 

Kształty i ornamenty 

Według niektórych nie istnieje piękno obiektywne. Nie 

rozczulając się nad definicją piękna, tzw. kobiece kształty 

zdają się zaprzeczać tej teorii. Istniejące w naszej kulturze 

idealne wymiary 90/60/90 są jednym z przykładów na to, 

że można atrakcyjność zdefiniować co do centymetra. Należy 

przy tym zaznaczyć, że – podobnie jak w przypadku 

wzrostu – kluczowy jest stosunek liczb, nie one same. Na 

całym świecie jako najatrakcyjniejsze uznawane są takie 

Puls UM 

7

TEMAT NUMERU 

wartości kobiecych wymiarów, aby stosunek talia/biodra 

wynosił w przybliżeniu 0,7. Wydaje się to niezależne od 

kultury i potwierdza się także w przypadku niewidomych 

mężczyzn! Nie przypadkiem. Takie wymiary sugerują 

płodność i zdolność do urodzenia dziecka. W erze 

sprzed udanego cesarskiego cięcia (podkreślam „udanego”, 

czyli takiego, które przeżywała zarówno matka, jak 

i dziecko) i antyseptyki, czyli jeszcze 100–150 lat temu, 

śmiertelność przy porodzie była zatrważająca. Jeśli zaś 

chodzi o „męskie kształty” to dostrzegana jest zależność 

między stosunkiem ramiona/biodra, ale nie została ona 

tak dokładnie przebadana. 

Również intensywność życia seksualnego zmienia 

się w wyraźnej zależności od szerokości bioder. W skrócie 

im kobieta ma szersze biodra, tym jej tryb życia jest 

bardziej rozwiązły – ma więcej partnerów seksualnych, 

częściej zdradza, była w większej liczbie związków, 

choć trwały one relatywnie krócej niż pań z węższymi 

biodrami. Statystycznie oczywiście. 

Odbiór tatuaży zależy od płci. Tatuują się najczęściej 

mężczyźni między 25. a 34. rokiem życia, a dobór tatuaży 

w ich przypadku zależy od grupy społecznej, z którą 

się identyfikują – zjawisko najczęściej obserwowane 

jest w wojsku i więzieniu. Ten rodzaj ornamentacji ciała 

jest odbierany zarówno przez kobiety jak i innych mężczyzn 

jako przesłanki dominującego stylu bycia wytatuowanego 

osobnika, jego chęci ryzykowania, agresji, 

ale przede wszystkim wysyła komunikat „spójrzcie, 

jaki mam silny układ odpornościowy!”. W kulturach 

pierwotnych, gdzie mężczyźni również ozdabiali swoje 

ciała, sam akt zdobienia spełniał funkcję doboru naturalnego, 

ponieważ nie wszyscy go przeżywali. Eliminowane 

były osobniki z deficytami immunologicznymi, 

ponieważ ich organizm przegrywał walkę z mikrobami 

tylko czyhającymi na urazy skóry. 

Kobiety, inaczej niż mężczyźni, wybierają takie 

lokalizacje tatuażu, które łatwo można przykryć ubraniem 

lub bielizną, częściej tatuują na ciele kwiatki czy 

motylki niż symbole grupy społecznej, do której należą. 

Dodatkowo, badania pokazują, że nie jest to najlepiej 

widziane w męskich oczach. Występuje tu ten sam problem, 

co ze wzrostem – wytatuowana kobieta sygnalizuje 

w ten sposób swoją siłę i niezależność, co statystycznie 

odbija się negatywnie na jej powodzeniu wśród 

płci przeciwnej. Co więcej, według tych samych badań, 

takie panie stosunkowo łatwo zyskują etykietę osoby 

rozwiązłej i niestroniącej od alkoholu. 

Tym, co niepokoi u płci przeciwnej są sprzeczne komunikaty. 

Zbadano, jak odbierane są przez mężczyzn kobiety, 

których wizerunki modyfikowano w programach 

graficznych. Manipulacje tym razem dotyczyły zjawiska 

określanego (zupełnie niepoprawnego politycznie) 

powiedzeniem „z tyłu liceum, z przodu muzeum”, czyli 

adekwatności wieku do sylwetki, kształtu piersi, koloru 

skóry. Okazuje się, że zdjęcia przedstawiające kobietę 

po 50. roku życia o figurze nastolatki uznawane były za 

nieatrakcyjne. Powodem nie był fakt, że głosowali młodzi 

mężczyźni uznający, że kobieta po menopauzie jest 

zbyt dojrzała, ale to, że tak sprzeczne informacje (wiek 

VS sylwetka) wydawały się podejrzane i sugerowały 

zbyt duże, może chirurgiczne manipualacje przy swoim 

wyglądzie. Nauka z tego taka, że poprawianie urody to 

jedno, ale widoczne gołym okiem manipulacje przy niej 

to już niepokojące fałszowanie rzeczywistości. 

Statystycznie... 

„Jeśli mój sąsiad codziennie bije swoją żonę, ja zaś 

nie biję jej nigdy, to w świetle statystyki obaj bijemy 

ją co drugi dzień” powiedział kiedyś George Bernard 

Shaw, co pokazuje, jak krzywdząca potrafi być statystyka. 

Przytoczyłam powyższe przykłady badań populacyjnych, 

głównie w charakterze nieco groteskowych 

ciekawostek. Nie było moim celem wywołanie dyskusji 

żywcem wziętej z filmu „Raport mniejszości” na temat 

konsekwencji, jakie mają ponosić osoby, co do których 

istnieje duże prawdopodobieństwo, że popełnią w przyszłości 

przestępstwo. Dlatego, drodzy Czytelnicy płci 

męskiej, nie patrzcie z niepokojem na szersze biodra 

swoich partnerek i w drugą stronę – dziewczyny, nie 

przejmujcie się, jeśli on jest wysoki. Przynajmniej nie 

za bardzo. 

Anna Płóciennik 

8 

Gazeta Studentów

Kobieta jest to kobieta, 

która jest kobietą 

Umysł w czterech 

ścianach 

scementowanych 

przykładną nauką, 

drzwi bez klamek 

szczelnie domknięte, 

a przez 

dziurkę od klucza 

widać jedynie 

odrobinę słońca 

uparcie wdzierającego 

się w skurczone 

źrenice. 

Mózgowe radio 

nadaje adekwatną 

piosenkę (chcesz 

usłyszeć słowa to 

sam je sobie wymyśl) 

a projektor 

obrazu wyświetla 

wielkie znaki zapytania. 

Impulsacja 

nerwowa kurczy 

mięśnie języka, powietrze drga już pytaniem: o czym 

by tu pisać? 

Człowiek żebrzący o inspirację nie wychodzi na tym 

dobrze. Można przez przypadek natknąć się na odpowiedź 

satysfakcjonującą… Szkopuł w tym, że wielka żarówka 

pomysłu zapaliła się nie nad moją głową, a krwioobieg 

każdego szanującego się indywidualisty pełen jest antygenów 

na cudze sugestie. I tu już tylko kobieca logika może 

wytłumaczyć domaganie się odpowiedzi na pytania skrycie 

retoryczne. 

Kobieca logika – autoironiczny oksymoron i usprawiedliwienie 

w przypadku przedawkowania estrogenów. Myśli 

„nie” – mówi „tak”, ty „skręć w prawo” – ona w lewo, 

„nie ma problemu” – lepiej szykuj maczetę na szatkowanie 

pobliskiej łąki. To takie piękne, przyglądać się powolnej, 

wazonowo przedłużanej, schnącej śmierci kwiatów, jeszcze 

przed chwilą słodko fotosyntetyzujących. Zwłoki nabłyszczane 

lakierem z brokatem zachowują się na dłużej! 

Zobacz kochanie, trzy miesiące temu podarowałeś mi tę 

różę, a jak świetnie się trzyma – nie musisz wcale kłopotać 

się znoszeniem chwastów do domu. 

Domyśl się mężczyzno. Jestem kobietą i prosta budowa 

cepa jest dla mnie zbyt skomplikowana. Czy to tak 

FELIETON 

trudno odgadnąć, że ten właśnie delikatny, ale i stanowczo 

posuwisty gest dłoni oznacza: zrób mi kawkę słonko, 

przynieś termoforek i zadeklamuj coś ze Słowackiego 

(przecież wiesz na co mam ochotę, ten jeden taki utwór). 

Czy to nie jest oczywiste, że kiedy oczka mam zmrużone, 

to głowa mnie boli, albo jest mi tak błogo, albo: wyłącz to 

światło idioto, przecież widzisz, że mnie razi – rażąco wąskie 

spektrum możliwości. A wszelkie środki masowego 

i popularnonaukowego przekazu tłumaczą przecież jasno 

i dobitnie: jak zrozumieć, jak pocieszyć, nasmarować i naoliwić, 

jak zakopać i uklepać ziemię łopatą. 

Od strony naukowej samica rodzaju Homo charakteryzuje 

się tym, że posiada większe gamety. Znane jest 

również zjawisko zwiększonej odporności na ból fizyczny, 

związany z comiesięcznym rodzeniem zmarnowanego 

materiału genetycznego (swoją drogą ładną metaforę 

usłyszałam kiedyś à propos fizjologii układu rozrodczego: 

menstruacja oznacza, że twoja macica płacze krwawymi 

łzami, bo nie mogła urodzić dzieciątka… smuteczek). 

Generalnie XX – proste równanie z jedną niewiadomą! 

ote 


9

Z DWOJGA ZŁEGO 

„Drogi pamiętniku... 

byłam dzisiaj w parku, wiał przenikliwy wiatr, gołębie 

rywalizowały o kawałki chleba z wiewiórkami. Szybko 

zmarzłam i poszłam na gorącą czekoladę do pobliskiej 

kawiarni, gdzie uśmiechnął się do mnie przystojny kelner. 

Może mu się podobam?” Omówmy się, tak też mogą 

wyglądać pamiętniki, ale co w tym złego? Właściwie to 

możemy umieścić w nim, co nam się tylko podoba, bo 

tylko od nas zależy co się w nim znajdzie. Takie kolekcjonowanie 

myśli jest powszechnym i sądzę, że wartym 

popularyzowania zjawiskiem, bo myśl jest tworem zbyt 

ulotnym, by liczyć w tym przypadku na pamięć. Tym, co 

zyskujemy uprawiając tego typu działalność literacką, jest 

choćby możliwość monitorowania stanu ducha, progresu, 

regresu, stopnia dojrzałości. 

Blogi – nowoczesne pamiętniki. W tym momencie 

sprawa się nieco komplikuje, bo podczas gdy nasze babcie 

zamykały pamiętniki na kłódeczkę i chowały w sekretnym 

miejscu, my od kilkunastu lat wyrażamy coraz 

większą ochotę na dzielenie się swoim życiem z innymi, 

często obcymi ludźmi. Blogowanie zyskuje coraz 

więcej zwolenników, zakłada opisywanie 

swojego życia lub jego elementów w taki 

sposób, aby inni użytkownicy internetu 

mieli do niego wgląd. Blogi mogą być 

różnie sprofilowane, ale część to po 

prostu pamiętniki publikowane 

w sieci, gdzie jak już coś 

trafi, to zawsze zostaje. 

Potencjalne zagrożenie 

jest więc większe. 

Prywatne pamiętniki 

groziły co najwyżej 

zażenowaniem lub 

wybuchami śmiechu 

w trakcie 

kart- 

Z dwojga złego 

Refleksje na pokaz, mentalny ekshibicjonizm, zwykła grafomania czy pożyteczne, budujące 

zjawisko? Mowa o pisaniu pamiętników, wierszy, opowiadań. Tych chowanych w szufladzie 

lub pancernym sejfie oraz publikowanych na blogach, Facebooku, a nawet czasami w gazecie 

uczelnianej. Promować czy piętnować? 

kowania wcześniejszych notatek, a taki publicznie dostępny 

blog może bawić całą rzeszę znajomych i nieznajomych. 

Jedyna rada – kontrolować swoje odruchy 

radosnego dzielenia się ze światem życiem intymnym 

i trochę cenzurować blogowe wpisy. Z drugiej strony, jeśli 

ktoś jest bezkrytyczny wobec siebie, to nawet tą minimalną 

cenzurą nie musi się przejmować. W końcu nie jest 

tak, że to tylko nieszczęśliwie zakochane nastolatki pisują 

blogi. Są blogi podróżnicze, kulinarne, filozoficzne, 

o modzie, językowe – cała masa ciekawych i przydatnych 

stron. Sama na kilka zaglądam i bardzo się cieszę, że autorzy, 

którzy je prowadzą, ciągle z tego nie zrezygnowali. 

Wiersze. Hmm, prawdopodobnie powszechniejsze 

od blogów, ale to naturalne, że chce się jakoś przelać 

na papier plątaninę myśli, która czasem potrafi ciążyć 

i przeszkadzać w normalnej egzystencji. Efekt? Z reguły 

mierny, ale po raz kolejny spytam: co z tego? Nie każdy 

musi być Szymborską czy Herbertem, za to każdy 

może sobie poćwiczyć język, oderwać 

się od „dziubdziania” w wielkich 

niezrozumiałych podręcznikach, 

poczuć się kreatywnym poetą. 

To samo dotyczy pisania 

czegokolwiek innego: 

może być to forma autoterapii, 

relaksu, folgowania 

swojej wyobraźni itd. Tak 

naprawdę nie wartość stylistyczna 

powyższych 

jest najważniejsza. 

10 

Gazeta Studentów

Z DWOJGA ZŁEGO 

Pewnie, że zdarzają się istne małe objawienia, jak dla 

przykładu „Dziennik 1954” Leopolda Tyrmanda – najlepszy 

dziennik, jaki w życiu czytałam (i polecam!), ale gdyby 

zdarzały się częściej, to kto miałby czas to wszystko 

przeczytać? 

Dużą zaletą form pisemnych jest to, że gdy ktoś nie 

chce, to czytać nie musi. Inaczej niż w przypadku, gdy 

ktoś śpiewa i fałszuje, albo uczy się grać na skrzypcach 

pod cudzym oknem, a na to i jakiś paragraf się znajdzie. 

Ale oburzać się grafomanią? Nie, preferuję filozofię: pisz 

i daj pisać innym. 

Odrobina refleksji nad… refleksjami 

Nie da się temu zaprzeczyć: są pamiętniki bezcenne, 

genialne blogi, wiersze przewartościowujące światopogląd. 

Z jednym drobnym zastrzeżeniem – stanowią one 

absolutną kroplę w morzu banałów. Już z tego tylko powodu 

uważam, że pisanie nie jest dla każdego. Nie mam 

nic przeciwko pamiętnikarstwu/blogowaniu i innym przejawom 

literackiego spełniania się per se; tak samo z resztą, 

jak nie przeszkadza mi zamiłowanie niektórych osób 

do szydełkowania czy układania puzzli. Jednak irytuje 

mnie niezmiernie ogólnie panujące przekonanie, jakoby 

rzeczone pisanie pamiętnika stanowiło wartość samą 

w sobie i wzbogacało życie autorów. 

Przedmówczyni zdaje się podzielać opinię, iż zapisywanie 

przemyśleń z dnia codziennego wpływa pozytywnie 

na rozwój osobowości, słowem: przypisuje rzeczonej 

czynności iście terapeutyczne walory. Otóż po pierwsze, 

wcale nie trzeba zapisywać każdego wydarzenia, by wynieść 

z niego jakąś wartość – w gruncie rzeczy to o rozmyślanie, 

a nie o pisanie chodzi, a po drugie, ważniejsze, 

samo pisanie niewiele jest w stanie zdziałać. To, że ktoś 

skrupulatnie spisuje każdą godzinę własnej egzystencji 

wcale nie oznacza, że autentycznie zastanawia się nad 

tym, co i w jaki sposób uwiecznia na piśmie. Powiem więcej 

– pisanie pamiętnika łatwo może przerodzić się w bezmyślne 

zabijanie czasu, z którego odniesiemy mniej więcej 

taki pożytek, jak z grania na Play Station. Cóż, skoro 

w towarzystwie nadal będzie się słyszało: „Zofia ma bogate 

życie wewnętrzne, nawet pamiętnik prowadzi”. 

Ośmielę się również podać w wątpliwość koronny 

argument za prowadzeniem dziennika i innych form literackich 

– mianowicie, że czynność ta pomaga rozwijać 

styl i jakość wypowiedzi. Podstawowym błędem logicznym 

w tym założeniu jest nieuwzględnianie czynnika, 

który sprawia, że człowiek w ogóle czegokolwiek się 

uczy. Chodzi mi oczywiście o feedback, czyli informację 

zwrotną: co należałoby poprawić, nad jakim elementem 

popracować i dlaczego jedno zdanie brzmi nieźle, a inne 

fatalnie. Pisanie „do szuflady” działa wręcz odwrotnie – 

raczej utrwala błędy przez powielenie niźli je koryguje. 

No, chyba że piszący zasięga opinii fachowców i skrupulatnie 

dąży do usunięcia błędów – stylistycznych, językowych 

i wszelkich innych. Słyszeliście o wielu takich 

przypadkach? 

Dalej – kwestia blogów. Owszem, spełniają warunki 

poddawania treści krytyce (czy konstruktywnej i uzasadnionej, 

to już zupełnie inna historia). Jednak nadal zdecydowana 

większość z nich to w najlepszym przypadku 

przeciętne teksty o zwyczajnych wydarzeniach. Naprawdę 

warto poświęcać czas piszącego i odbiorcy? O ile mi 

wiadomo, nikt nie wydaje przeciętnych książek, dlaczego 

więc tak cenimy sobie zaśmiecanie sieci przez teksty, których 

większość z nas nawet nie miałaby ochoty przeczytać? 

Na koniec smaczek – poezja, czy raczej jej nieudolne 

próby. Niedawno miałam przyjemność przeczytać 

„Pocztę literacką, czyli jak zostać (lub nie zostać) poetą” 

– zebrane komentarze Wisławy Szymborskiej do wierszy 

nadsyłanych przez ich autorów do gazety. Nasza najmłodsza 

(chronologicznie patrząc) noblistka, w skądinąd 

przezabawny i inteligentny sposób komunikuje, że wierszopisarstwo 

to ciężka praca, posiadanie talentu i przede 

wszystkim – sztuka dla nielicznych. To, że komuś udało 

się wyskrobać zabawny limeryk na urodziny cioci nie 

czyni go automatycznie poetą. Analogicznie – fakt, że 

większość ludzi w pewnym wieku porywa się na pisanie 

wierszy, w zestawieniu z tym, jak niewielka grupa zyskuje 

jakikolwiek rozgłos, dobitnie świadczy o dysproporcji 

między „pędem do zostania Poetą” (wielkie Pe!) a zdolnościami 

autorów. 

Tak samo więc, jak nie zachęcamy przypadkowych 

ludzi do gry na okarynie, nie nadawajmy przesadnego 

znaczenia pisaniu czegokolwiek przez kogokolwiek. To, 

że przyszło nam żyć w epoce, w której każdy może wypisać 

w internecie, co mu się podoba nie oznacza, że powinniśmy 

poddać się owczemu pędowi. Sapienti sat. 

Magda Pawlaczyk 

Ania Płóciennik 


11

SPRAWY UCZELNIANE 

Kurs szycia chirurgicznego 

W sobotę 9 marca o godzinie 

9:00 w Studium Języków Obcych 

odbył się kolejny już kurs szycia 

chirurgicznego, w którym, mimo 

wczesno-porannej godziny (jak na 

weekend), uczestniczyło 30 studentów 

Wydziału Lekarskiego I z lat 

2–6. 

Spotkanie rozpoczęło się prelekcją 

dr Mirosława Łukaszuka, który 

przedstawił w sposób jasny i przystępny 

podstawowe informacje o rodzajach 

ran, sprzęcie chirurgicznym, 

materiałach z których robione są nici 

i ich specjalnych zastosowaniach. 

Po krótkiej przerwie kawowodrożdżówkowej 

wszyscy zabrali się 

do pracy. Studenci, pod czujnym 

okiem członków SKN Chirurgii 

Ogólnej, Gastroenerologicznej i Mikroinwazyjnej, 

nauczyli się wiązać 

węzły chirurgiczne i następnie zakładać 

podstawowe szwy. 

Szczęśliwie obyło się bez jakichkolwiek 

przykrych niespodzianek. 

Uczestnicy byli zachwyceni możliwością 

przyswojenia podstawowych 

umiejętności chirurgicznych, jak 

również miłą, luźną atmosferą przekazywania 

umiejętności student-studentowi. 

Kurs szycia zorganizowany został 

po raz kolejny przez IFMSA 

i wyżej wymienione SKN Chirurgii 

oraz STN. Następne spotkanie planowane 

jest w maju 2013, więc jeśli 

ktokolwiek z Was będzie zainteresowany 

uczestnictwem, niech często 

przegląda stronę naszego STN, gdyż 

chętnych na naukę nigdy nie brakuje. 

Agnieszka Brychcy 

IMPREZOŻERCY 

czyli całkowicie subiektywny przewodnik 

po poznańskich miejscówkach 

Nie wiem, czy to tylko ja, czy wam też czas ucieka przez palce z hukiem godnym Niagary? 

Na szczęście oprócz eksploracji najnowszych odsłon clubbingu w Pyrlandii mogę się również 

pokusić o przyjemną retrospektywę – oba niżej opisane miejsca są znane mi od dawna i stanowią 

pewne punkty odniesienia na wyjściowej mapie Poznania. Przejdźmy zatem w tryb 

autopilota. 

Republika Róż 

W dość niedocenionym, wbrew 

bogatej historii (dla dociekliwych: 

słyszeliście o Kolegiacie św. Marii 

Magdaleny?) zakątku Poznania, 

jakim jest Plac Kolegiacki, skrywa 

się jedna z najbardziej stylowych 

kawiarni, w jakich kiedykolwiek 

miałam przyjemność uzupełnić swój 

wiecznie zbyt niski poziom kofeiny. 

Już nazwa miejsca obiecuje atmosferę 

retro, klimat nonszalancki, ciepły 

– i słusznie. Republika Róż jest 

strzałem w dziesiątkę, jeśli zamierza- 

12 

Gazeta Studentów

IMPREZOŻERCY 

Republika Róż (www.republikaroz.pl) 

Plac Kolegiacki 2 

pon-pt 8.00-00.00 

sob 9.00-00.00 

niedz 11.00-00.00 

karafka vino tinto z Nawarry: 10zł 

cafe Borgia: 12zł 

my wybrać się do miasta w grupie o szerokim przedziale 

wiekowym, jak to zwykle bywa w przypadku spotkań rodzinnych 

– ale równocześnie nadaje się dobrze na typowo 

kobiecy wypad na kawę i ciacho. 

Republika jest podzielona na trzy części, każda zlokalizowana 

w osobnym pomieszczeniu. I tak Sala Organic stanowi 

najlepszą opcję na poranną wizytę, Sala Różana jest 

kwintesencją i wizytówką lokalu – pełna dekoracji, które 

na szczęście nie przytłaczają ani nie porażają kiczem, zaś 

Sala Klubowa w dolnej części kawiarni jest przeznaczona 

na bardziej oficjalne spotkania, również w nieco bardziej 

zmaskulinizowanym gronie. 

Kluczem do sukcesu (niewątpliwego, gdyż kawiarnia 

nierzadko pęka w szwach) jest według mnie wystrój 

wnętrz, przywodzący na myśl Prowansję i kawiarnie 

z pierwszej połowy ubiegłego stulecia, kiedy to żaden szanujący 

się lokal nie mógł się obejść bez licznych ozdóbek, 

bibelotów i bukietów kwiatów – trend, który ostatnio zdecydowanie 

odchodzi w zapomnienie. 

Co się zaś tyczy menu, Republika zdecydowanie wykracza 

poza ramy stricte kawiarniane, oferując pomysłowe 

– przynajmniej z nazwy – zestawy śniadaniowe, sałaty, 

kanapki, a dopiero na dalszym planie standardowe kawy 

i herbaty. Wielbiciele tradycji tapas powinni być ukontentowani: 

do wina podaje się tu talerzyk oliwek. Mimo zupełnie 

przeciętnych cen i niekiedy długiego oczekiwania 

na zamówienie, kawa trzyma tu wysoki poziom. Z resztą, 

w tym konkretnym przypadku niezupełnie o smak chodzi, 

a raczej o ucztę dla oczu i wytchnienie dla umysłu. 

Według tego zaś kryterium śmiało mogę polecić każdemu 

odwiedzenie Republiki Róż. 

Za Kulisami 

Zwłaszcza w porze wiosenno-letniej róg ulic Wodnej 

i Klasztornej bywa miejscem hałaśliwym. Nie dość, że 

kilka kroków dzieli je od Ratusza, to jeszcze wiele knajp 

upodobało sobie tę lokalizację. Jedną z nich jest pub Za 

Kulisami, mający swój udział w zakłócaniu spokoju okolicznych 

mieszkańców. 

Charakterystycznym punktem rozpoznawczym miejscówki 

jest widniejąca na murze pod tabliczką z nazwą 

ulicy Klasztornej czarno-biała podobizna Charliego Cha- 

plina. Wewnątrz 

zaś lokal demonstruje 

przywiązanie 

właścicieli 

do starych, 

dobrych tradycji 

pubowych – gromadzenia 

pocztówek, 

tabliczek 

i plakatów na 

każdym wolnym 

metrze kwadratowym 

oraz 

książek, często 

co bardziej zdewaluowanych, 

na zakurzonych 

półkach. Zamiłowany 

mol 

książkowy zapewne znajdzie tu coś dla siebie w razie, 

gdyby towarzystwo nie dopisało. Co na szczęście nie jest 

bolączką knajpy – po dwudziestej zazwyczaj wypełnia się 

ona stałymi bywalcami i przyjaciółmi barmana. 

Za Kulisami niczego nie udaje – nie jest na siłę hipsterskie, 

awangardowe czy (tym bardziej) wysublimowane. To 

po prostu zwyczajny pub, raczej ciasny, w którym usłyszeć 

można stare kawałki i rokująco-bluesowe brzmienia. Cennik 

szczęśliwie wpisuje się w klimat lokalu: typowo studencki. 

Jeśli już uda się wam dopchać do baru, poproście 

barmana o stworzenie dla was drinka, który akurat przyjdzie 

mu do głowy: efekty bywają udane. Jeśli nie przepadacie 

za ryzykiem, do wyboru szeroka gama trunków, 

znanych mniej lub bardziej, włącznie z wieloma smakami 

piwa – włączając w to jagodowy czy cytrynowy. 

Ostatnimi czasy odnosiłam wrażenie, że ludzie tworzący 

w Poznaniu nowe wieczorowe miejscówki dążą do ich 

maksymalnego udziwnienia. Cóż za ulga, że zachowało 

się jeszcze kilka pubów z prawdziwego zdarzenia, takich 

jak Za Kulisami, do których wypad nie wymaga wielkich 

przygotowań ani wysupływania krwawic ze skarpety. 

Za Kulisami (www.facebook.com/zakulisami) 

ul. Wodna 24 

pon-sob 12.00-00.00 

niedz 15.00-00.00 

(lub do ostatniego klienta, w zależności od humoru 

barmana) 

piwo jagodowe: 9zł 

autorski drink barmana: 12zł 

MP 


13

POD LUPĄ 

Diabetologia 

prof. dr hab. med. Dorota Zozulińska-Ziółkiewicz 

Katedra i Klinika 

Chorób Wewnętrznych i Diabetologii UMP 

Kierownik Kliniki: 

prof. dr hab. med. Bogna Wierusz-Wysocka 

Na czym polega praca diabetologa? 

Diabetolog klinicysta zajmuje się ogólnie ujmując leczeniem 

cukrzycy. Jest członkiem zespołu terapeutycznego, 

w skład którego wchodzą: chory na cukrzycę, pielęgniarka, 

psycholog, dietetyk i fizjoterapeuta. Zapewnia się specjalistyczną 

opiekę zdrowotną choremu na cukrzycę – zarówno 

tę ambulatoryjną, jak i szpitalną. 

Czy istnieją specjalistyczne oddziały diabetologii? 

Lekarze diabetolodzy pracują na innych oddziałach, na 

przykład internistycznych? 

Istnieją specjalistyczne oddziały diabetologii, na 

jednym z nich, kierowanym przez prof. Bognę Wierusz- 

Wysocką, mam szczęście i przyjemność pracować od 20 

lat. Aby oddział otrzymał akredytację w zakresie diabetologii, 

musi spełniać określone wymogi organizacyjne, 

tj. na każde 15 – 20 łóżek diabetologicznych dla osób 

dorosłych powinno przypadać dwóch specjalistów diabetologów 

zatrudnionych w pełnym wymiarze godzin pracy, 

dwie pielęgniarki z doświadczeniem edukacyjnym, 

których zakres obowiązków jest ograniczony do opieki 

i edukacji chorych oraz zatrudniony na co najmniej ½ 

etatu dietetyk. Oddział musi posiadać dostęp do konsultacji 

specjalistycznych, w tym psychologicznej. Powinno 

znajdować się w nim co najmniej jedno stanowisko 

intensywnego nadzoru metabolicznego na 10 łóżek diabetologicznych, 

sala edukacyjna oraz sprzęt pozwalający 

na monitorowanie metaboliczne i ocenę przewlekłych 

powikłań cukrzycy. 

Diabetolodzy pracują na różnych oddziałach. Wszędzie 

tam, gdzie hospitalizowany jest chory z cukrzycą, konsultacja 

diabetologiczna jest celowa. Dotyczy to dyscyplin zarówno 

niezabiegowych jak i zabiegowych. 

Czy mogłaby nam Pani profesor pokrótce opowiedzieć, 

jak wygląda proces specjalizacyjny w tej 

dziedzinie? 

Dotychczas, w starym systemie, specjalizacja z diabetologii 

była nadspecjalizacją i można było ją realizować po 

uzyskaniu specjalizacji z chorób wewnętrznych lub pediatrii. 

Jej czas trwania wynosi 2 lata i obejmuje staże i kursy 

tzw. kierunkowe. Do obowiązkowych dla internisty należą: 

5-miesięczny staż z diabetologii, staż w oddziale diabetologicznym 

i poradni dla dzieci i młodzieży (1 miesiąc), na 

oddziale i w poradni okulistycznej (1 miesiąc), w poradni 

diabetologicznej dla osób dorosłych (5 miesięcy) oraz do 

wyboru dodatkowy dwutygodniowy staż w oddziale nefrologii, 

kardiologii lub neurologii. W trakcie kształcenia specjalizacyjnego 

należy uczestniczyć w kursach: wprowadzającym, 

diabetologii wieku rozwojowego, zasad żywienia 

osoby z cukrzycą, postępu w zakresie patogenezy, rozpoznawania, 

zapobiegania i leczenia powikłań cukrzycy, problemów 

onkologicznych w diabetologii, zdrowia publicznego. 

Finalnie należy zdać egzamin państwowy składający 

się z części testowej i ustnej. 

Specjaliści diabetolodzy zajmują się wyłącznie leczeniem 

dorosłych czy mają też pod opieką pacjentów 

pediatrycznych? 

Obecnie w praktyce klinicznej funkcjonuje podział na 

diabetologów zajmujących się dziećmi do osiągnięcia pełnoletniości 

i diabetologów sprawujących opiekę nad osobami 

dorosłymi z cukrzycą. Transmisja młodego człowieka 

z cukrzycą z poradni diabetologicznej pediatrycznej do 

poradni dla osób dorosłych powinna odbywać się według 

zasad wskazanych przez Zalecenia Polskiego Towarzystwa 

Diabetologicznego. Jest to możliwe i w praktyce zdarza się, 

że diabetolog pediatra ma pod opieką osoby dorosłe z cukrzycą, 

rzadziej, by internista-diabetolog leczył dzieci. 

Czy w diabetologii zdarzają się stany nagłe? Jeśli 

tak, to jakie? 

W diabetologii nierzadko mamy do czynienia ze stanami 

nagłymi. Te bezpośrednio związane z cukrzycą to w kolejności 

częstości występowania: hipoglikemia, kwasica 

cukrzycowa ketonowa, stan hiperglikemiczno-hipermolalny, 

kwasica mleczanowa. Przełomom hiperglikemicznym 

mogą towarzyszyć wstrząs hipowolemiczny i ostra przednerkowa 

niewydolność nerek. Stany nagłe wynikające 

z przewlekłych powikłań cukrzycy to m.in. zdarzenia sercowo-naczyniowe, 

m.in. OZW, udar mózgu, utrata widzenia 

z powodu krwotoku w przebiegu retinopatii proliferacyjnej. 

Niewyrównana metabolicznie cukrzyca zwiększa ryzyko 

wystąpienia wielu innych stanów nagłych, m.in. choroby 

zakrzepowo-zatorowej, posocznicy czy zespołu wykrzepiania 

śródnaczyniowego. Należy pamiętać, że wiele stanów 

nagłych sprzyja tzw. ostrej hiperglikemii u chorych bez 

14 

Gazeta Studentów

POD LUPĄ 

rozpoznanej wcześniej cukrzycy. Dotyczy to m.in. ostrego 

zapalenia trzustki, przełomu tarczycowego hipermetabolicznego, 

ostrego zespołu wieńcowego, udaru mózgu, urazu 

wielonarządowego. Skuteczne i bezpieczne zwalczanie hiperglikemii 

stanowi istotny element rokowniczy w przebiegu 

tych stanów. 

Czy na wizytę do diabetologa wymagane jest skierowanie? 

Jeśli tak, kto może je wystawić? 

Do poradni diabetologicznej kontraktowanej przez NFZ 

potrzebne jest skierowanie wystawione przez lekarza innej 

specjalności. 

Czy w innych krajach europejskich również istnieje 

taka specjalizacja jak diabetologia? 

W większości krajów Unii Europejskiej nie ma specjalizacji 

z diabetologii. To taki paradoks, gdyż istnieje Europejskie 

Towarzystwo Badań nad Cukrzycą (EASD), a w poszczególnych 

krajach są Towarzystwa Diabetologiczne. 

Diabetologia stanowi składową specjalizacji z endokrynologii. 

Była obecna w krajach położonych na wschód od muru 

berlińskiego. W wielu z nich, m.in. w Polsce, pozostała. 

Zakres działania diabetologów europejskich i polskich 

jest podobny? 

Zakres działania w wielu aspektach jest porównywalny. 

W wielu nie oznacza wszystkich i dotyczy m.in. możliwości 

stosowania tzw. nowych leków przeciwhiperglikecznych. 

W przeciwieństwie do wielu krajów, w Polsce nie są refundowane 

np. leki inkretynowe. 

Czy diabetologia jest specjalizacją perspektywiczną? 

Jeżeli spojrzymy przez pryzmat danych epidemiologicznych 

– jest bardzo perspektywiczna. Znaczny dynamizm 

wzrostu liczby zachorowań na cukrzycę, styl życia i narażenie 

na czynniki środowiskowe sprzyjające zaburzeniom 

metabolizmu glukozy sprawiają, że w perspektywie 15 lat 

szacowane jest podwojenie liczby osób z cukrzycą. Według 

danych IDF (International Diabetes Federation) w Polsce na 

cukrzycę choruje około 3 mln osób. Lekarzy diabetologów 

jest za mało do wyzwań epidemiologicznych. 

Z jakimi specjalistami współpracują diabetolodzy? 

Nie powiem nieprawdy twierdząc, że ze wszystkimi. 

Sprawia to wszędobylskość wpływu cukrzycy na stan zdrowia. 

Współpraca z lekarzami Podstawowej Opieki Zdrowotnej 

w zakresie opieki łączonej nad osobami z cukrzycą typu 

2, z okulistą w zakresie diagnostyki i leczenia retinopatii 

cukrzycowej, z nefrologiem w temacie cukrzycowej choroby 

nerek, neurologiem w temacie neuropatii cukrzycowej 

i powikłań naczyniowych CUN, kardiologiem w związku 

ze zwiększonym ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych 

przy współistnieniu cukrzycy, endokrynologiem, chirurgiem, 

ortopedą, angiologiem, hipertensjologiem, genetykiem, 

urologiem, seksuologiem, ginekologiem... i jeszcze 

trochę mogłabym powymieniać. 

Kto zajmuje się leczeniem cukrzycy ciężarnych? 

Diabetolog czy ginekolog? 

W sytuacji gdy cukrzyca rozpoznana była przed zajściem 

w ciążę, kobieta powinna pozostawać w opiece łączonej 

diabetologa i ginekologa. Rozpoznania cukrzycy u ciężarnej 

(cukrzyca ciążowa) dokonuje najczęściej ginekolog. 

Jeżeli do osiągnięcia celów glikemicznych wystarcza sama 

dieta a prowadzący ciążę ginekolog posiada wiedzę i doświadczenie 

w tym temacie, to z reguły prowadzi pacjentkę 

bez współpracy diabetologa. Konieczność zastosowania insuliny 

narzuca współpracę z diabetologiem. 

Pacjenta z cukrzycą powinien prowadzić w warunkach 

ambulatoryjnych specjalista medycyny rodzinnej 

czy diabetolog? 

Skala problemu cukrzycy, przy względnie małej liczbie 

specjalistów w zakresie diabetologii, wymusza model ambulatoryjnej 

opieki łączonej nad chorym na cukrzycę. Diabetolog 

powinien prowadzić osoby z cukrzycą typu 1 i dużą 

część osób z typem 3. Chorzy na cukrzycę typu 2 powinni 

być pod stałą opieką lekarza rodzinnego z okresową kontrolą 

diabetologiczną. 

Czy są jakieś cechy, które powinien prezentować 

kandydat zainteresowany specjalizowaniem się w dziedzinie 

diabetologii? 

Przede wszystkim, jak każdy lekarz, diabetolog powinien 

być otwarty na potrzeby drugiego człowieka. Przydatne 

są umiejętności słuchania i przekazywania wiedzy 

w sposób dostosowany do możliwości percepcyjnych pacjenta. 

Ponadto dociekliwość, kreatywność, intuicja, umiejętność 

analitycznego myślenia, łatwość podejmowania decyzji 

oraz umiejętność pracy w zespole. Dobry diabetolog 

to równocześnie dobry psycholog, dobry nauczyciel, dobra 

pielęgniarka. 

Na których przedmiotach w trakcie studiów powinien 

skupić się kandydat na przyszłego diabetologa? 

Raczej na tematach realizowanych w ramach wszystkich 

przedmiotów, począwszy od nauk podstawowych do 

klinicznych niezabiegowych i zabiegowych. Wymaga tego 

multidyscyplinarny wymiar cukrzycy. 

Jakie są według Pani profesor największe zalety tej 

specjalizacji? 

To, co dla mnie jest zaletą, dla drugiego może być wadą. 

Moim zdaniem atutem jest przede wszystkim kontakt z pacjentem, 

namacalny wpływ na lepsze życie wielu chorych 

na cukrzycę. Pozytywne są dla mnie też możliwość pracy 

zespołowej oraz wspomniany już multi- i interdyscyplinarny 

charakter choroby. 

A czy jest Pani profesor w stanie wskazać jakieś jej 

wady? 

Trudno definiować wady specjalizacji. Natomiast mogłabym 

wskazać wiele minusów systemu opieki zdrowotnej 


15

ROZMAITOŚCI 

nad chorym na cukrzycę. W Polsce brakuje diabetologów, 

mamy słabą profilaktykę cukrzycy i nie refundujemy nowoczesnego 

leczenia. Wciąż strukturalnie nie jest rozwiązany 

problem pacjenta z zespołem stopy cukrzycowej. Niedosyt 

dotyczy także edukacji diabetologicznej, gdyż mamy za 

mało przeszkolonych pielęgniarek. Jak w każdej chorobie 

przewlekłej, przy braku akceptacji choroby przez pacjenta 

i motywacji do dobrego leczenia cukrzycy, działania diabetologa 

są niejednokrotnie syzyfową pracą. Mocno zapadają 

w pamięć porażki w leczeniu cukrzycy, do których z pewnością 

należą kalectwo i zgony młodych osób. 

Czy chciałaby Pani profesor podzielić się czymś jeszcze 

z naszymi Czytelnikami? 

Wykonując zawód lekarza w XXI wieku niejednokrotnie 

dalecy jesteśmy od „ars medica”. Wpływają na to organizacja 

sytemu opieki medycznej, ustawowe rozporządzenia, 

przepisy NFZ. Diabetologia napotyka liczne niedogodności 

i przeszkody. Podstawą leczenia cukrzycy jest edukacja pacjenta 

– niestety nie według płatnika. Pomimo wieloletnich 

nacisków i starań środowiska diabetologicznego o wprowadzenie 

procedury edukacyjnej – takowej nie ma. Jest wiele 

powodów do frustracji w diabetologii, ale warto uparcie 

realizować się w tej słodkiej specjalności, choćby dlatego, 

aby uczestniczyć w sukcesach pacjentów. Gdy nasz pacjent 

zdobywa złoty medal olimpijski – czujemy odrobinę siebie 

w tym wydarzeniu… 

Dziękujemy za rozmowę. 

Rozmawiali: Martyna Musik 

Grzegorz Sławiński 

Wszystkie dotychczas opisane specjalizacje znajdziecie 

na stronach UMPedii – www.umpedia.pulsum.pl 

Pamiętnik z praktyk pielęgniarskich 

Drogie Czytelniczki i drodzy Czytelnicy! Wzorem pamiętnika lekarza stażysty postanowiłam 

stworzyć pamiętnik poświęcony praktykom pielęgniarskim. Myślę, że dzięki temu wiele osób 

dowie się czegoś więcej o pielęgniarstwie i przekona się, że studiowanie tego kierunku, choć 

często niedoceniane, daje dużo satysfakcji oraz ciekawych doświadczeń. Zachęcam do lektury. 

25.02 

Tym razem zaczynamy praktyki z pielęgniarstwa internistycznego. 

Razem z moją grupą trafiłam na oddział 

kardiologii, na którym miałam okazję być w czasie letnich 

praktyk po pierwszym roku. Nie zdziwiło mnie więc 

pytanie personelu: Pani już u nas kiedyś była, prawda? 

Co robiliśmy dziś na oddziale? Na początku uczestniczyliśmy 

w raporcie pielęgniarskim po dyżurze nocnym. 

Później pani oddziałowa zapoznała nas z naszym tymczasowym 

miejscem pracy, by usprawnić naszą dalszą 

pracę. Obejrzeliśmy także nowy sprzęt do pobierania 

krwi, z jakim na innych oddziałach nie mieliśmy jeszcze 

okazji się spotkać. 

26.02 

Dzisiejszy dzień jak zwykle zaczął się od raportu 

pielęgniarskiego. Następnie podzieliliśmy się zadaniami. 

Ja poszłam do gabinetu zabiegowego, ktoś inny zajął 

się wykonywaniem EKG oraz pobieraniem krwi, reszta 

grupy pozostała na oddziale, aby pomagać pacjentom 

w wykonywaniu czynności pielęgnacyjnych. Moim 

pierwszym zadaniem było zważenie chorych oraz przygotowanie 

inhalacji. Następnie zajęłam się szykowaniem 

leków dożylnych, które – w większości – podawałam pacjentom 

do kontaktów centralnych, co stanowiło cenne 

doświadczenie. W międzyczasie miałam jeszcze okazję 

uczestniczyć w badaniu echokardiograficznym. 

28.02 

Od rana praca na oddziale wre, bowiem musimy u kilku 

pacjentów zastosować profilaktykę przeciwodleżynową. 

Jest to bardzo ważne i jednocześnie wyczerpujące 

zadanie, mające na celu zapewnienie komfortu osobom 

długo unieruchomionym. Dlaczego to zajęcie jest tak 

męczące? Otóż, musimy pacjenta umyć, oklepać, natłuścić 

i odciążyć miejsca narażone na powstanie odleżyn. 

Uwierzcie, naprawdę wymaga to sporo sił. 

01.03 

Całkiem ciekawy dzień – mieliśmy okazję zobaczyć 

kardiowersję, a w przyszłym tygodniu będziemy mieć 

możliwość odwiedzenia pracowni hemodynamiki, aby 

zobaczyć zabieg koronarografii. Niestety zbliża się deadline, 

więc pewnie dopiero w kolejnym numerze zamieszczę 

o tym jakąś informację Na koniec dodam jeszcze, że nic 

tak nie motywuje i satysfakcjonuje jak ciepłe, a czasem 

i zabawne słowo od pacjentów. Jedna z moich pacjentek 

stwierdziła dziś, że przy nas czuje się, jakby była obsługiwana 

w Mariocie. 

Wioleta Kalet 

16 

Gazeta Studentów

ROZMAITOŚCI 

Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży – 

o co tu chodzi? 

Być może zetknęliście 

się na naszej 

Uczelni z dziwnym 

tworem – organizacją 

studencką, której celem 

nie jest poznawanie 

określonej dziedziny 

nauk medycznych, ale 

przede wszystkim zrzeszanie 

studentów mniej 

lub bardziej związanych 

z religią katolicką. 

To właśnie my – Koło 

Katolickiego Stowarzyszenia 

Młodzieży przy 

Uniwersytecie Medycznym. 

Wielu z Was 

zapewne zastanawia 

się, jaka jest racja bytu 

takiego stowarzyszenia 

na naszej Uczelni, czym 

się zajmuje i kogo zrzesza. 

KSM to stowarzyszenie 

ogólnopolskie, 

które dzieli się na tzw. 

oddziały działające 

przy parafiach, zrzeszające młodzież szkolną oraz koła 

studenckie, które funkcjonują na uczelniach wyższych. 

Takie Koło jak nasze działa w Poznaniu również na Politechnice. 

Jednak powstanie przed czterema laty KSM-u na 

naszej Uczelni kosztowało nas wiele starań i nie można 

powiedzieć, że jako organizacja katolicka byliśmy faworyzowani 

– wręcz przeciwnie, nie obyło się bez licznych 

trudności. 

Obecnie zrzeszamy kilkunastu członków ze wszystkich 

wydziałów Uniwersytetu Medycznego. Tworzymy wspólnotę, 

która dobrze się zna. Osobiście czuję, że jesteśmy 

dla siebie nawzajem dużym oparciem. Wszyscy interesujemy 

się nie tylko rozwojem naszej wiary, ale także działaniem 

w całym środowisku ludzi związanych z Uczelnią – 

studentów, pracowników, pacjentów… Póki co mogliście 

spotkać nas na otwartych spotkaniach: konferencji „Wiara 

i Medycyna”, dyskusjach „Medyk – katolik”, „Bóg i medycyna: 

Nigeria – Polska”, zajęciach z fakultetu Medycyna 

Laboratoryjna, 

który pomagaliśmy organizować. 

W szpitalach 

klinicznych przeprowadziliśmy 

ostatnio 

akcję „Dzień św. Łukasza 

– święto pracowników 

służby zdrowia”, 

podczas której promowaliśmy 

to święto 

pośród pracowników 

Szpitali Klinicznych. 

Obchodziliśmy również 

Światowy Dzień 

Chorego, towarzysząc 

kapelanom szpitalnym 

w spotkaniach z pacjentami 

oraz organizując 

msze święte. 

Nie myślcie, że 

jesteśmy tylko grupą 

rozmodlonych dziwaków 

– choć owszem, 

modlimy się chętnie. 

Jesteśmy również ważną 

częścią Duszpasterstwa 

Akademickiego 

„Gościniec”, powszechnie znanego jako najbardziej imprezowe 

DA w Poznaniu! Właśnie dzięki temu jesteśmy 

przede wszystkim grupą przyjaciół – chodzimy razem do 

klubu, na lodowisko, czasami razem gotujemy, jeździmy 

na kajaki i narty... To te różnorodne oblicza naszych spotkań, 

z których każde jest fascynujące, najbardziej urzekły 

mnie w KSM-ie. 

Jednym słowem – jeżeli chcesz zaangażować się 

w działalność organizacji studenckiej, rozwijać swoją 

wiarę, a przy okazji poznać ciekawych ludzi – CHO NA 

KSM! Spotykamy się we wtorki o godzinie 18:00 w Sali 

DA w kościele Pallotynów. Nasze spotkania są otwarte dla 

wszystkich chętnych! Można nas znaleźć na facebooku: 

www.facebook.com/ksmump lub na naszej stronie internetowej 

www.koloksm.ump.edu.pl. 

Łukasz Praczyk 


17

OPOWIADANIE 

Podróże małe i duże. 

W drodze donikąd 

Biała kartka, na środku wytłuszczony napis: „WYPO- 

WIEDZENIE”, dalej kilka oficjalnych zdań tłumaczących 

powód opuszczenia lokalu mieszkalnego. Pukam do drzwi 

i, słysząc „proszę”, wkraczam w krainę biurokracji. Analogicznie 

do sytuacji Alicji w krainie czarów – w krótkiej 

chwili czuję, jak moje ego (niczym tytułowej bohaterki) 

ulega zmniejszeniu, aż wreszcie jest prawie niewidzialne 

i nieistotne. Jednak zamiast magicznego, pomniejszającego 

eliksiru wystarczyło kilka zdań wypowiedzianych 

przez kobietę surowo zerkającą znad sterty papierów leżących 

na biurku. 

Na decyzję o tym, czy mogę się wyprowadzić musiałam 

czekać kilka dni. W tym czasie odezwała się do mnie 

kuzynka – tegoroczna maturzystka, z prośbą o pomoc 

w napisaniu pracy maturalnej z języka polskiego. Temat? 

Jakieś banały o funkcji przedmiotów w życiu człowieka. 

Pomocy udzieliłam, ale na tym sprawa się nie skończyła, 

bo zagadnienie, jak ziarno, zasiało się w mojej głowie 

i stało powodem do głębszych refleksji. Myśli zeszły jednak 

na boczny tor w momencie, gdy uzyskałam możliwość 

przeprowadzki. 

Trzy doby później zaklejam pudło taśmą i stawiam je 

obok tego z podpisem „książki”. Rozglądam się po pokoju 

i łapię za głowę na widok wszystkich rzeczy, które muszę 

jeszcze spakować. Dwa dni później sytuacja staje się 

jeszcze gorsza – pora te graty z pudeł, toreb i walizek wypakować 

w nowych czterech kątach. Na pierwszy ogień 

poleciał kartonowy domek mojego kulturowego dobytku 

– książki i płyty. Z uśmiechem biorę do ręki płaskie, plastikowe 

opakowanie płyty CD i odczytuję zapisaną nań 

dedykację: „Z dedykacją dla B., bądź jak kebab!”. Nośnik 

najlepszego wynalazku ludzkości, czyli muzyki, umieszczam 

w odtwarzaczu. Po chwili słyszę: „nie ma raju tu, nie 

ma raju tam (…) jesteśmy wszędzie i nie ma nas nigdzie”. 

Fragment godny porównania z Wielką Improwizacją Mickiewiczowskiego 

Konrada, bo słowa piosenki pozwalają 

mi zrozumieć (bez)sens zmian, jakich dokonuję. Konkretnie 

rzecz ujmując – zmiany miejsca zamieszkania. Przecież 

to nie o miejsce chodzi. Człowiek podróżujący tyle co 

ja powinien dobrze o tym wiedzieć… Oddając się refleksji, 

przypominam sobie sytuację sprzed kilku dni. 

*** 

Wyszłam na papierosa, a do moich nozdrzy, jeszcze 

przed odpaleniem zapalniczki, dotarł zapach spalenizny. 

Pod sufitem kłębiła się coraz gęstsza chmura dymu. Albo 

ktoś przypalił schabowego, albo to znowu ja zostawiłam 

włączony piekarnik na kilka godzin. Jest też trzecia opcja 

– może w budynku wybuchł pożar? Pamiętam, jak dwa 

miesiące temu przeprowadzano ćwiczenia ewakuacyjne. 

Spałam wtedy w najlepsze. Dzisiaj nie wiedziałabym dokąd 

i którędy uciekać. W głowie pojawia się myśl – co 

bym spakowała, mając pół minuty? Przecież plecak podróżny 

mieści niewiele, ale to właśnie tyle, ile potrzeba. 

Pożar. Panika. 

Nikt nie zdąży zabrać ze sobą gromadzonych przez 

lata przedmiotów tak „niezbędnych” do życia. 

Plecak nie zmieści całej szafy firmowych ubrań, sprzętów 

wartych pół pensji albo kilkunastu par butów, a już na 

pewno nie da się spakować do niego telewizora z kinem 

domowym o wartości kilkakrotnie większej niż miesięczna 

wypłata. 

W pośpiechu musisz złapać to, co zdaje się najważniejsze. 

Codziennie otaczamy się setkami przedmiotów, na 

które harujemy całymi dniami. 

Pożar. Nie masz czasu. 

W życiu dążymy do zdobycia jak najlepszej posady, 

gruntownego wykształcenia, kariery, sławy, słów zachwytu, 

telewizora z milionem cali, drogich mebli, szpilek 

w każdym możliwym odcieniu. 

Pół minuty. 

Poświęcamy życie rodzinne, związki, marzenia. 

„– Leo, why? – For money”. Wszystko dla pieniędzy. 

Tik, tak. Decyduj, co liczy się najbardziej. 

Chcemy wyglądać jak najlepiej. Podobać się. Zwracać 

uwagę. Wzbudzać pożądanie. Tracimy na to zdrowie, 

czas, młodość, energię i... pieniądze. Nie pożądaj żony 

bliźniego swego ani żadnej rzeczy, która jego jest. Ale to 

przecież napędza gospodarkę. I nasz egoizm. 

Czas minął. Musisz uciekać. Co spakowałeś? Pośpiesznie 

wrzucony aparat, iPod, laptop, tablet, markowe 

ubrania. Patrzysz, jak twój dobytek pożerają płomienie. 

Przypominasz sobie o portfelu, dokumentach, umowach, 

albumie z rodzinnymi zdjęciami, ulubionej książce z dedykacją 

od przyjaciela (jeśli miałeś czas się takowego dorobić 

w życiu). Wszystko zostało, płonie. 

Zerknij na zawartość plecaka. Zrobisz zdjęcie płonącemu 

budynkowi swoją lustrzanką, czy może pochwalisz się 

na fejsbuczku tym, że właśnie straciłeś dorobek swojego 

dotychczasowego życia? Nie masz dokumentu potwier- 

18 

Gazeta Studentów

OPOWIADANIE 

dzającego tożsamość, nic 

przypominającego o przeszłości. 

Czym jesteś bez 

tego? Człowiekiem ubogim 

czy... wolnym? W kieszeni 

znajdujesz grosik. Taki, który 

ja czasami rzucam za siebie, 

na czyjeś szczęście. 

Książka, zdarte pióro 

(którym piszę od lat), odtwarzacz 

muzyczny, pusty 

portfel i paczka papierosów. 

W sam raz, żeby spakować 

w pół minuty i móc iść do 

przodu, nie łudząc się, że 

istnieje miejsce idealne do 

życia. 

Gaszę papierosa i śmieję 

się na widok dziewczyny 

niosącej zwęglony garnek. 

*** 

Każdy z nas otacza się 

niezliczoną ilością przedmiotów 

codziennego (lub 

niekoniecznie) użytku. Do 

jednych czujemy niewyjaśniony 

sentyment, inne wywołują 

uśmiech czy przywołują 

wspomnienia. Sama 

niejednokrotnie złapałam 

się na tym naiwnym przywiązaniu 

do jakiejś rzeczy – 

ujawniło się ono na przykład 

w sytuacji, kiedy lamentowałam 

przez godzinę po tym, jak zerwał mi się srebrny 

łańcuszek podarowany przez bliską mojemu sercu osobę. 

Podczas przeprowadzki, o której mowa wyżej, zrozumiałam, 

jak bardzo te „niezbędne do życia” przedmioty są mi 

najzwyczajniej… niepotrzebne. Dlaczego piszę o tym tutaj 

– w rubryce o podróżowaniu? Nie dlatego, że brak mi 

już historii, którymi się z Wami dzielę. Nie dlatego, że nie 

mam weny. Powodem nie jest też to, że od miesiąca nie ruszyłam 

się z miasta. Podróżowanie wiąże się nieodłącznie 

z czynnością pakowania i zmianą miejsca pobytu. Podczas 

jakiegokolwiek wyjazdu ma się ochotę spakować wszystko, 

łącznie ze swoim łóżkiem, komputerem, a nawet lodówką. 

Z własnego doświadczenia wiem, że wystarczy 

włożyć do kieszeni, obok biletu, dwadzieścia dekagramów 

wyobraźni, garść improwizacji i szczyptę dobrego pomysłu. 

Kiedy człowiek jest zmuszony spędzić noc na dworcu, 

nie myśli o tym, co posiada, ile zer widnieje na jego koncie 

lub ile cali ma monitor komputera. Zależy mu tylko, żeby 

mieć kawałek parapetu, na którym można się położyć albo 

puszkę konserwy tyrolskiej na śniadanie. Wtedy nie ma 

opcji dylematów typu: „pościel satynowa czy bawełniana?”, 

„na obiad krewetki czy łosoś?”. Szkoda tylko, że 

na co dzień wpadamy w pułapkę chęci posiadania i życia 

w dostatku. Pozwolę sobie powtórzyć: plecak podróżny 

mieści niewiele, ale to właśnie tyle, ile potrzeba. 

Włóczykij 


19

PULS UM 

65 gramów, 

czyli jak powstaje „Puls UM” 

Trzymacie właśnie w ręku najnowszy numer „Pulsu UM”. Naturalne jest dla Was to, że 

w drugiej połowie każdego miesiąca znajdujecie go tam, gdzie macie zajęcia. Czy jednak 

zastanawialiście się kiedyś, jak wygląda jego droga od pomysłu do gotowego wydania papierowego? 

Jeśli jesteście ciekawi, zapraszam do lektury! 

Pomysł – pierwszy krok do powstania gazety 

Wszystko zaczyna się od spotkania redakcyjnego, 

które odbywa się około trzy tygodnie wcześniej, najczęściej 

tydzień po zamknięciu poprzedniego numeru. 

Wtedy większość członków redakcji dyskutuje o artykułach 

do kolejnego numeru, a także o tym, który 

z tekstów powinien zostać „tematem numeru” – myślą 

przewodnią danego miesiąca. Omawiane są też sprawy 

ważne dla całej organizacji. Każdy może przedstawić 

swoje pomysły, które następnie poddawane są pod dyskusję. 

Po takiej burzy mózgów, która może trwać nawet 

kilka godzin, dochodzimy do konstruktywnych wniosków 

i każdy już wie, czym ma się zajmować, o czym 

napisać i do kogo pójść. 

W podobnym czasie wszystkie organizacje studenckie 

otrzymują informację o tzw. deadlinie, czyli 

terminie nadsyłania tekstów. Zazwyczaj deadline jest 

jednym z pierwszych dni miesiąca wydania gazety. 

20 

Skład – czyli jak to się dzieje, że z wielu artykułów 

powstaje numer 

Przysłane artykuły trafiają do członków Koła Edytorów 

„Trantiputl” – studentów filologii polskiej Uniwersytetu 

im. Adama Mickiewicza, którzy zajmują się 

ich korektą. Po sprawdzeniu wszystkich tekstów i naniesieniu 

niezbędnych poprawek, przesyłają artykuły 

do Łukasza Stępniaka, który jako redaktor techniczny 

zajmie się później ich składem. 

Uatrakcyjnieniem gazety, czyli rysunkami i poszukiwaniem 

grafik, zajmuje się Paulina Patalas, a pomaga 

jej Agnieszka Bobeńczyk. W dużej mierze dzięki 

dziewczynom i ich talentowi plastycznemu „Puls UM” 

to nie tylko tekst. 

Zdjęciami dołączonymi do artykułów zajmuje się 

Agnieszka Brychcy, która obrabia je zgodnie z wytycznymi 

drukarni – jest to konieczne, aby wyglądały 

dobrze zarówno w czarno-białej wersji papierowej, jak 

i w internetowej – kolorowej. 

W momencie, w którym Łukasz posiada już wszystkie 

teksty i zdjęcia, może rozpocząć właściwy skład 

przy pomocy programu Adobe InDesign. Ustawia odpowiednią 

czcionkę i inne parametry tekstu, dokłada 

zdjęcia, rysunki, ramki i tabelki oraz wszelkie typy 

formatowania czcionki – pogrubienia, pochylenia, indeksy 

itd. Mimo że „Puls UM” wygląda już jak gazeta, 

można powiedzieć, że to dopiero połowa pracy. 

Paulina i Agnieszka zajmują się stroną graficzną gazety 

Kolejna korekta – czyli poprawki 

Ostatnim etapem składu jest naniesienie poprawek 

przez osoby sprawdzające teksty, dodanie odpowiednich 

nagłówków oraz skonstruowanie spisu treści. Najczęściej 

na tym etapie dochodzi też tzw. „wstępniak” 

Łukasz, Redaktor Techniczny, podczas pracy 

nad składem 

Gazeta Studentów

PULS UM 

(czyli kilka słów od naczelnej), który znajduje się na 

pierwszej stronie (choć zapewne dla większości można 

ją nazwać ostatnią, bo „Humor” zwykle cieszy się 

największą popularnością, stając się pierwszą stroną, 

od której zaczynają lekturę). Teraz również dołączamy 

krzyżówki (które, tak nawiasem mówiąc, nie są chyba 

aż tak trudne jak niektórzy twierdzą, skoro co miesiąc 

otrzymujemy kilkadziesiąt prawidłowych rozwiązań), 

wybieramy nagrody do konkursów oraz losujemy zwycięzców. 

Następnie cały numer, pozornie skończony, rozsyłamy 

do wszystkich członków i współpracowników 

redakcji, także do Koła Edytorów, których zadaniem 

jest dokładne przejrzenie go i wyłapanie błędów, które 

nie zostały znalezione wcześniej. 

Ich uwagi są nanoszone do dokumentu, a po kolejnym 

ogólnym przejrzeniu gazety, można stwierdzić, że 

jej środkowa część jest skończona! 

Okładki – czyli kolorowa część gazety 

Sprawa okładek wygląda trochę inaczej. Po pierwsze, 

tworzone są w programie Corel Draw. Agnieszka 

Brychcy, nasz grafik, już od spotkania redakcyjnego 

intensywnie myśli, czym zachwycić Was w kolejnym 

numerze. Owoc tego myślenia rodzi się najczęściej 

kilka dni przed zamknięciem numeru. Agnieszka 

przesyła do redakcji swoje propozycje, a po zmianach 

i poprawieniu ewentualnych błędów, gotowe okładki, 

zajmujące nierzadko po 100 MB, przesyłane są na serwer 

drukarni. Podobnie dzieje się ze środkiem numeru, 

którego, choć zajmuje trochę mniej, na pewno nie można 

nazwać „lekkim”. 

Kolportaż – czyli jak to się dzieje, że „Puls” trafia 

do Czytelników 

Druk numeru trwa zazwyczaj około tygodnia. 

W połowie miesiąca 40 paczek, każda o masie prawie 

7 kg, odbieranych jest z budynku Collegium Stomatologicum, 

gdzie mieści się drukarnia Wydawnictwa 

Uczelnianego UM. Gazeta rozwożona jest do większości 

budynków Uczelni. Z naszych doświadczeń wynika, 

że „Puls UM” bardzo szybko znika. Nie ma w tym 

nic dziwnego – studentów UM jest ponad dwukrotnie 

więcej (ponad 8000), niż wynosi nasz nakład (4000). 

W dniu oddania numeru do druku rozpoczynają się 

prace związane z umieszczeniem go na stronie internetowej 

oraz przygotowaniem wersji, którą możecie 

otrzymać na czytniki. 

A już kilka dni po ukazaniu się gazety ma miejsce 

kolejne zebranie redakcji, na którym znów dzielimy się 

Agnieszka, redakcyjny Grafik i jednocześnie Sekretarz, 

w trakcie tworzenia okładek 

obowiązkami... I tak przez dziewięć miesięcy, czego 

wynikiem jest osiem numerów w każdym roku akademickim. 

Nie myślcie jednak, że z czasem staje się to 

rutyną – nic bardziej mylnego. Każdy „Puls” jest inny, 

a przez to i praca nad nim wygląda trochę inaczej. 

Mam nadzieję, że teraz już wiecie, skąd w Waszych 

rękach wzięło się te 65 gramów papieru. Jak widzicie, 

praca nad tworzeniem gazety to nie tylko pisanie artykułów. 

Jeśli podczas czytania tego tekstu chociaż raz 

przeszło Wam przez myśl: „Ja też tak chcę!”, ale boicie 

się, że to nie dla Was, bo brak Wam literackiego polotu, 

zapraszamy na spotkania naszej redakcji. 

Datę następnego spotkania możecie sprawdzić na 

naszej stronie, a także napisać do nas (namiary znajdziecie 

w stopce redakcyjnej). Serdecznie zapraszamy! 

Katarzyna Paczkowska 

Maciej Tomczak 

Podobny artykuł ukazał się w numerze 104 – 

z racji 150 numeru chcieliśmy jednak pokazać 

Wam, drodzy Czytelnicy, co się zmieniło w „Pulsie” 

przez te prawie 50 numerów, które ukazały 

w ciągu 5 lat, a także to, co pozostało niezmienne 

– każdego miesiąca dokładamy wszelkich starań, 

by gazeta trafiła do Waszych rąk, a artykuły 

w niej zawarte były dla Was ciekawą lekturą. 


21

ROZMAITOŚCI 

Studencka działalność naukowa 

Drodzy Czytelnicy! Zastanawialiście się kiedyś, czy warto zapisać się do jakiegoś koła naukowego 

albo wybrać trudniejszą opcję i założyć własne? Myślę, że z pewnością tak, dlatego 

wychodząc naprzeciw tym pytaniom, przeprowadziłam wywiad z koleżanką i kolegą, którzy 

studiując pielęgniarstwo, działają też w studenckim kole naukowym etyki i bioetyki oraz 

zakładają kolejne, o czym poniżej. Mam nadzieję, że dzięki temu dowiecie się o korzyściach 

płynących z takiej działalności. Zachęcam do lektury. 

Jak nazywa się koło? 

Basia: Studenckie Koło Pielęgniarstwa w Podstawowej 

Opiece Zdrowotnej. 

Daniel: Studenckie Koło Naukowe Kardio-Diabetologiczne. 

Kto będzie opiekunem koła i jak oceniasz tę współpracę? 

Basia: Doktor Maria Stachowska z Pracowni Pielęgniarstwa 

Społecznego. Tak naprawdę jesteśmy na początku 

budowania relacji między wszystkimi przyszłymi 

członkami koła, ale jestem pełna optymizmu. Doktor Stachowska 

przyjęła ochoczo moją propozycję opieki nad 

kołem i mam nadzieję, że podobnie będzie podchodzić do 

naszych pomysłów. 

Daniel: Opiekunami Koła zostały dr n. med. Joanna 

Stanisławska i mgr Elżbieta Drozd z Pracowni Pielęgniarstwa 

Społecznego. Myślę, że współpraca będzie układała 

nam się bardzo dobrze. Zarówno dr Stanisławska oraz mgr 

Drozd, jak i my mamy bardzo dużo pomysłów na to, jak 

ciekawie pogłębić wiedzę z zakresu kardiologii i diabetologii. 

Czy moglibyście opowiedzieć o działaniach, jakie 

należało podjąć, by Wasze koła mogły w ogóle zaistnieć? 

Basia: Przede wszystkim najpierw musi być pomysł. 

Potem należy znaleźć spośród pracowników uczelni osobę 

chętną do sprawowania funkcji opiekuna koła i omówić 

z nią wszystkie szczegóły dotyczące nazwy koła i jego 

działania. Następnie trzeba zapoznać się z regulaminem 

i zasadami na stronie Studenckiego Towarzystwa Naukowego 

Uniwersytetu Medycznego i podążać według ich 

wskazówek, o czym dalej może opowie Daniel. 

Daniel: Jeśli już odszukamy w internecie stronę Studenckiego 

Towarzystwa Naukowego, musimy pobrać ze 

strony formularz, wypełnić go i zanieść do Kierownika 

Katedry w celu uzyskania podpisu i tym samym zgody 

na utworzenie koła. Ostatnim etapem jest wybranie się do 

DS Karolek, odnalezienie siedziby STN-u i złożenie deklaracji. 

Oczywiście ważną rzeczą jest też uregulowanie 

składki członkowskiej – formalnie bez tego Koło nie może 

zostać utworzone! 

Jakie macie plany związane z działalnością swoich 

kół? Czym dokładnie będą się one zajmowały? 

Basia: Plany są wielkie :) Przynależność do koła ma 

być przyjemnością i umożliwiać rozwój osobisty. Na razie 

mogę powiedzieć, że w ramach koła chcemy brać udział 

w konferencjach poświęconych pielęgniarstwu środowiskowemu, 

bądź w miarę możliwości sami je organizować. 

Chcemy też skupić się na praktyce poprzez częsty kontakt 

z pacjentami. 

Daniel: Koło będzie skupiało się głównie na pogłębieniu 

zagadnień związanych z kardiologią i diabetologią. 

Coraz częściej mówi się, że te dwie dziedziny w medycynie 

mają ze sobą wiele wspólnego. Nasze spotkania będą 

opierały się na teorii i oczywiście na praktyce, czyli… 

wyjścia na oddziały! Głównie na Oddział Diabetologii 

i Chorób Wewnętrznych i Poradni Stopy Cukrzycowej 

w Szpitalu im. Franciszka Raszei oraz do Kliniki Kardiologii 

II i Pracowni Hemodynamiki w HCP. Niestety na studiach 

pielęgniarskich materiału jest bardzo dużo, a mamy 

zbyt mało czasu na spokojne omówienie go na zajęciach, 

22 

Gazeta Studentów

ROZMAITOŚCI 

więc niektóre wiadomości po jakimś czasie „uciekają” 

nam. Myślę, że koło pozwoli na przypomnienie i uzupełnienie 

treści. Pragniemy również działania koła rozszerzyć 

o prowadzenie badań oraz pisanie publikacji naukowych. 

Jak można Was znaleźć w gąszczu uczelnianych organizacji? 

Gdzie będą odbywały się spotkania? 

Basia: Najlepiej skontaktować się bezpośrednio ze 

mną lub dr Stachowską, z pewnością poinformujemy o dokładnym 

terminie i miejscu spotkania. 

Daniel: Znaleźć nas będzie bardzo łatwo – facebook! 

Jeśli ktoś nie korzysta z facebook’a można do Nas napisać: 

sknkardiodiabet@gmail.com. Zapewniam, że na pewno 

odpiszemy! Spotkania będą się odbywały w różnych 

miejscach, więc kilka dni przed nimi damy informację, 

gdzie nas szukać. 

Czy już wcześniej mieliście okazję pracować w kole 

naukowym bądź brać udział w jakimś przedsięwzięciu 

naukowym? 

Basia i Daniel: Tak. Od ponad roku jesteśmy członkami 

Studenckiego Koła Naukowego Etyki i Bioetyki przy 

Katedrze Nauk Społecznych, którego opiekunami są prof. 

dr hab. Michał Musielak oraz mgr Katarzyna Głodowska. 

Jeśli chodzi o przedsięwzięcia naukowe, do najważniejszych 

z pewnością należy organizowanie z okazji 10-lecia 

naszego koła konferencji pt. „Studenckie Koło Naukowe. 

Zalążek idei, kuźnia badaczy”. Poza tym, jesteśmy redaktorami 

działu historycznego oraz działu refleksje biuletynu 

„Bioetica”, wydawanego pod patronatem Koła Etyki 

i Bioetyki. Weźmiemy też udział w grancie międzynarodowym, 

którego głównym celem będzie prowadzenie badań 

dotyczących demencji. 

Widać spore doświadczenie, może zatem na koniec 

podpowiecie naszym czytelnikom, dlaczego warto angażować 

się w działalność naukową? 

Basia: Dla efektów swojej działalności :) 

Daniel: Powiem krótko: kto nie zaryzykuje, ten się 

nie przekona! Chciałbym wszystkich gorąco zachęcić do 

angażowania się w działalność naukową. Koło jest bardzo 

dobrym rozwiązaniem. To nie tylko pisanie artykułów, 

prowadzenie badań czy konferencji. To czas na sprawdzenie 

samego siebie i swojej wiedzy, poznawanie nowych 

ludzi, zawieranie przyjaźni. Warto, naprawdę warto! 

Artykuł powstał dzięki pomocy Basi Grzesiak oraz Daniela 

Kamińskiego 

Wioleta Kalet 

Zapraszamy Was 

do udziału w konkursie! 

Wśród Was na pewno krążą ciekawe i zabawne anegdoty 

z Waszych zajęć, opiszcie je (pomijając imiona i nazwiska 

- zarówno Waszych kolegów i koleżanek, który 

brali w nich udział, jak i prowadzących) i przyślijcie do 

nas na adres konkurs@pulsum.pl do 15 kwietnia br. 

Spośród nadesłanych opowieści wybierzemy najciekawsze 

i opublikujemy, pamiętajcie więc, że biorąc udział 

w konkursie wyrażacie na to zgodę i potwierdzacie, że jest 

to autentyczna historia z Waszych zajęć, a nie zasłyszana 

od innych. 

Szczegółowe informacje znajdziecie na naszej stronie 

internetowej www.pulsum.pl. 


23

REDEMPTORIS MISSIO 

24 

Gazeta Studentów

W marcu jak w garncu… 

Czyż to nie zaskakujące a zarazem cudowne, że człowiek 

potrafi cieszyć się z tak małych rzeczy jak nadchodząca 

wiosna? Tym bardziej, że rzecz ta powtarza się co roku, 

niezmiennie i jest raczej przewidywalna. Do ziemi dociera 

Składniki: 

• 3 duże marchewki 

• zielona pietruszka 

• 2 pętka kiełbasy śląskiej 

• 10 dag boczku 

• 2 duże cebule 

• 1/2 główki kapusty 

• pół kg ziemniaków 

• sól, pieprz, Vegeta 

Jakie powinno być idealne danie studenta? 

Pożywne, smaczne, szybkie, proste i tanie 

w przygotowaniu. 

więcej promieni słonecznych, ptaszki 

ćwierkają, spod śniegu zaczynają 

przebijać elementy zieleni (wcale 

nie brązu!) i to sprawia, że jest nam 

jakoś radośniej. Choć niektórzy 

uskarżają się na tak zwane „wiosenne 

przesilenie”, 

to w większości 

populacji 

budzą się 

nowe, pozimowe 

rezerwy 

energii. A jak 

wiadomo, jej 

spożytkowanie 

wymaga 

ponownego 

dostarczenia 

paliwa, tak 

więc zachęcam 

do wiosennego 

szaleństwa 

w kuchni! 

STUDIA OD KUCHNI 

Jakie powinno być idealne danie studenta? Pożywne, 

smaczne, szybkie, proste i tanie w przygotowaniu. Zapewniam, 

że da się to zrealizować, a w dodatku będzie zdrowo 

i kolorowo, a to wszystko w jednym garnku. 

Prażone 

Kiełbasę kroimy w paski 

i razem z cebulą podsmażamy 

na oliwie, tak żeby się zbyt mocno 

nie przypaliła. Na to kładziemy 

poszatkowaną kapustę, solimy i pieprzymy. Warstwę 

kapusty przykrywamy plastrami obranej marchewki i posypujemy 

posiekaną pietruszką. Na to kładziemy obrane, 

surowe, pokrojone w talarki ziemniaki, całość doprawiamy 

solą, pieprzem i Vegetą, na koniec przykrywamy cienkimi 

plastrami boczku. Dusimy pod przykryciem na małym 

ogniu przez ok. 30 – 40 minut, sprawdzając czy ziemniaki 

są już miękkie. Danie najlepiej robić w garnku o dość dużej 

średnicy, żeby wszystkie warstwy mogły się ze sobą „przegryźć”. 

Przed podaniem wymieszać. Taka porcja wykarmi 

pięcioosobową rodzinę, więc z pewnością również dwójkę 

głodnych studentów. Smacznego! 

Weronika Genderka 

W tym numerze przygotowaliśmy dla Was 7 podwójnych zaproszeń do kina „Muza” na dowolnie wybrany seans. 

Aby otrzymać wejściówki, należy poprawnie rozwiązać poniższą krzyżówkę i przesłać rozwiązanie na adres mailowy: 

l.brzyski@pulsum.pl do 9.04.2013 roku w tytule maila wpisując KONKURS FILMOWY. 

Pionowo 

– Imię aktora grającego jednego z głównych bohaterów 

serialu „Dr House” 

– Pierwszy człon nazwy filmu z 2006 roku z Benem 

Stillerem w roli głównej 

– Imię jednego z wrogów Harrego Pottera, również 

ucznia Hogwartu 

Poziomo 

– „… w Krainie Czarów” - film/powieść 

– Tytuł najnowszego filmu Quentina Tarantino 

– … Lubaszenko – polski aktor, reżyser 

1 2 3 4 

4 

3 2 

1 


25

ROZMAITOŚCI 

Empatia w ratownictwie medycznym – 

studenckich rozważań kilka 

Rozmawiałam z wieloma znajomymi i, jak się okazało, 

większość nie potrafiła wytłumaczyć, czym jest 

dla nich empatia: często przytaczali pojęcie współczucia, 

część z nich w ogóle nie umiała go wyjaśnić. Należy 

jednak zrozumieć, że empatia to nie tyle współczucie, co 

współodczuwanie – w tym tkwi zasadnicza różnica. To 

szeroko pojęta zdolność zrozumienia drugiej osoby, jej 

uczuć i odczuć oraz umiejętność postawienia się w takiej 

samej sytuacji czy rzeczywistości. Pytanie brzmi jednak: 

„Jak jest rozumiana empatia w zawodzie ratownika medycznego?”. 

Poza oczywistymi różnicami fizycznymi tj. 

kolor skóry, włosów czy wzrost, między ludźmi występują 

też różnice charakteru i usposobienia. Każdy z nas to jedyna 

w swoim rodzaju, wyjątkowa kombinacja przeróżnych 

cech o wielorakiej intensywności. Niektórzy częściej się 

uśmiechają, inni są bardziej poważni, jedni spokojni, drudzy 

to „wulkany energii”. Podobnie jest z naszym współodczuwaniem. 

Stereotypy przypisują kobietom bardziej 

rozwiniętą empatię, jednak zapominamy niekiedy, że nie 

żyjemy już w średniowieczu, kiedy „kobiety i dzieci głosu 

nie miały”, a „mężczyźni byli twardymi panami domów”. 

To prawda, że w większości to kobietom łatwiej przychodzi 

okazywanie uczuć, ale czy to znaczy, że mężczyźni nie 

mają tej zdolności? 

Dziś mamy równouprawnienie. Obie płci funkcjonują 

w środowiskach, w których jeszcze niedawno nie miały 

możliwości wykazania się. Kobiety „wychodzą z kuchni” 

i osiągają sukcesy na wysokich stanowiskach w dużych 

korporacjach czy pracują w zawodach zdominowanych 

przez mężczyzn. Mężczyźni coraz częściej decydują się na 

pracę w domu czy jako szefowie kuchni. Ludzie przestali 

się nawzajem ograniczać, naśmiewać i podważać wzajemną 

kobiecość czy męskość, tak dla nas ważną. Nie boimy 

się robić tego, co lubimy, rośnie nasza wiara w siebie 

i swoje umiejętności – niezależnie od upodobań. Jak już 

wcześniej mówiłam – ludzie są różni – kwestia współodczuwania 

jest bardzo indywidualna. Przecież każdy z nas 

zna mężczyznę, który wzrusza się i płacze na komedii romantycznej 

czy żal ściska mu serce na widok biednego 

męczącego się zwierzęcia, bądź płaczącego dziecka. Często 

możemy spotkać także kobiety, które twarde niczym 

Sylvester Stallone w „Rambo” pozostają niewzruszone na 

widok nawet największej krzywdy, lejącej się krwi i dzikich 

zwierząt.. 

Jednak – do rzeczy. Odrzućmy schematy i stereotypy 

dotyczące ratowników medycznych. Niech każdy z nas 

zastanowi się przez chwilę, co myśli na ten temat. Nie 

chcę uogólniać czy narzucać nikomu swoich racji, jednak 

chętnie je przedstawię. Wyobraźmy sobie taką sytuację: 

wypadek, operator koparki linowej traci panowanie nad 

maszyną i uderza w dom jednorodzinny. Ktoś wzywa zespół 

Ratownictwa Medycznego. Po przybyciu na miejsce 

wypadku widzą, że jedna ściana budynku jest wyburzona, 

podbiega do nich kobieta, która mówi, że udało jej się 

wyjść, lecz w środku budynku znajduję się jej mąż i syn 

oraz sprawca zdarzenia. Ekipa wchodzi wraz z zespołem 

Straży Pożarnej do budynku, by ocenić stan poszkodowanych. 

Pierwsza opcja, w której ratownicy z chłodem 

podchodzą do poszkodowanych, nie budzą w nich ani 

poczucia bezpieczeństwa ani tego, że są w rękach profesjonalistów, 

którzy angażują się całym sobą by im pomóc. 

Są obojętni w stosunku do sprawcy wypadku, patrzą na 

niego krytycznie i bez oceny podejrzewają, że pewnie był 

pijany i nie przykładają się do wykonywanych czynności. 

Druga opcja jest taka, że za bardzo przejmują się zdaniem 

uczestników wypadku. Gdy ojciec mówi: „biegnijcie do 

mojego dziecka” wszyscy obecni członkowie zespołu 

ruszają do płaczącego kilkulatka i zostawiają bez opieki 

pozostałą dwójkę. Kierują się emocjami i nie potrafią 

skrupulatnie wykonywać swoich obowiązków. Warto się 

zastanowić ponownie nad poruszanym tematem empatii 

w ratownictwie. Czy jest na nią miejsce? A może dobry 

ratownik to taki, który podchodzi do swojego poszkodowanego 

instrumentalnie? Traktuje go jak maszynę, w której 

coś się zepsuło i trzeba to naprawić, bez względu na 

ból i cierpienie? Jak widać dobry ratownik to taki, który 

nie popada w skrajności. Musi mieć profesjonalne podejście, 

by móc kompleksowo pomóc. Należy jednak mieć 

na uwadze inne czynniki, takie jak odczucia poszkodowa- 

26 

Gazeta Studentów

ROZMAITOŚCI 

nych. W tym przypadku okazało się, że małemu chłopcu 

nic się nie stało, poza drobnymi otarciami, jednak był 

wystraszony i zapłakany. Ojcu chłopca kawałek zawalonej 

ściany przygniótł nogę, co mogło prowadzić do wielu 

komplikacji i długiej rehabilitacji, natomiast operator 

koparki, którego wielu świadków zdarzenia podejrzewało 

o prowadzenie maszyny pod wpływem, był niewinny. Jak 

się później okazało miał tętniaka, którego pęknięcie spowodowało 

utratę przytomności i śmierć na miejscu. Ekipa 

zespołu Ratownictwa Medycznego podeszła do sprawy 

zawodowo. Mając na celu dobro wszystkich, dzięki umiejętnemu 

podziałowi sił (1:1), każdy z poszkodowanych 

otrzymał odpowiednią pomoc w trybie natychmiastowym. 

Należy pamiętać, że trzeba mieć inne podejście do dziecka, 

które nie rozumie, co w danej chwili dzieje się wokół 

niego. Mały chłopiec widzi tatę, który nie może się 

do niego ruszyć, jego ukochana zabawka leży na stercie 

gruzu i chce do mamy. Inne podejście będzie miał ratownik 

do dorosłego mężczyzny, z którym jest w stanie 

nawiązać kontakt i inne do osoby nieprzytomnej, jednak 

nigdy nie zapomina, że ma do czynienia z ludźmi. Takimi 

jak on/ona sam/a. Jest to trudny zawód, w którym trzeba 

łączyć swoje mocne strony ze słabymi. Trzeba umieć 

wyznaczać priorytety biorąc pod uwagę aspekt medyczny 

(stan poszkodowanego) a nie koniecznie aspekt obyczajowy 

(pierwszeństwo mają kobiety i dzieci). Społeczeństwo 

często zastanawia się, w jaki sposób ludzie wykonujący 

ten zawód, na co dzień są w domu. Moi bliscy boją się, 

że po skończeniu studiów na tym kierunku i rozpoczęciu 

pracy stanę się bardziej chłodna i obojętna. Grunt to umieć 

rozdzielić życie prywatne od zawodowego, nie można jednak 

zapominać o charakterze tej pracy jak i charakterze 

nas samych. Ratownik nie może być mięczakiem, jednak 

musi mieć podejście do ludzi i budzić w nich zaufanie. Nie 

może być zamknięty w sobie tylko powinien umieć poruszać 

się w społeczeństwie i wydobywać informacje. Nie 

może kierować się emocjami, ale nie może także o nich 

zapominać. Musi mieć odpowiednie kompetencje i fachowe 

podejście do poszkodowanego, przy czym jednak 

umieć okazać mu serce. Potrafić postawić się w sytuacji 

danej osoby, z którą pracuję. Każdy z nas ma swoją wizję 

ratowników medycznych, jednak nie zapominajmy, że to 

też ludzie, którzy muszą radzić sobie ze stresem, uciekającym 

czasem i nie zawsze kulturalnymi poszkodowanymi. 

Umiejętność wczucia się w sytuację i stan danej osoby jest 

w tej dziedzinie bardzo ważna. Tak samo jak intuicja, która 

jednocześnie może przeszkadzać i pomagać. Grunt to 

mieć odpowiednie podejście i znaleźć złoty środek między 

różnymi cechami naszego charakteru, by móc sprawnie 

i w umiejętny sposób robić to, co do nas należy. 

By nieść pomoc, być z siebie usatysfakcjonowanym 

i nie wypalić się zawodowo. Żyjemy w czasach, w których 

praca zajmuje bardzo dużą część naszego życia i bardzo 

nas angażuje. Tak, więc życzę wszystkim a także samej 

sobie by umieć znaleźć ten magiczny złoty środek. Nie zapominać 

o samym sobie, lecz dawać w pracy z siebie jak 

najwięcej a w domu być dalej po prostu sobą. Wymagajmy 

od siebie bardzo dużo, ale i doceniajmy siebie nawzajem. 

Podsumowując temat empatia jest cechą nieodzowną 

i bardzo ważną dla każdego ratownika medycznego. 

Nasze zdania na ten temat mogą być podzielone, może 

to i dobrze, żyjemy w końcu w wolnym kraju, w którym 

obowiązuje wolność słowa i opinii, jednak zastanówmy 

się: Od jakiego typu osoby oczekujemy profesjonalnej pomocy? 

Empatia jest także bardzo ważna i przydatna w codziennym 

życiu, dlatego nie powinniśmy zapominać o niej 

i pracować nad nią tak samo jak cały czas pracujemy nad 

naszymi innymi cechami. Nie bądźmy egoistami, starajmy 

się siebie nawzajem zrozumieć. 

Julia Józefiak 

KURSY JĘZYKOWE w STUDIUM JĘZYKÓW OBCYCH UNIWERSYTETU MEDYCZNEGO 

Od października 2013 Studium Języków Obcych Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu organizuje odpłatne kursy 

językowe ukierunkowane na rozwijanie i doskonalenie niezbędnych umiejętności językowych: mówienia, słuchania, 

czytania i pisania. Pragniemy zaprosić Państwa na nowe moduły General English, Cambridge ESOL oraz podobnie jak 

w tym roku akademickim na kurs przygotowujący do egzaminu IELTS. 

Aby zoptymalizować i zindywidualizować proces uczenia się, grupy językowe będą tworzone wg wyników testu 

klasyfikacyjnego, przeprowadzonego po zakończeniu zapisów, a o intensywności zajęć będą decydować sami uczestnicy 

wybierając moduł sześćdziesięcio- (dwie godziny lekcyjne w tygodniu, w module półtoragodzinnym) lub studwudziestogodzinny 

(cztery godziny lekcyjne, dwa półtoragodzinne spotkania tygodniowo). 

Wszystkie zainteresowanych prosimy o kontakt: ielts@ump.edu.pl 

Joanna Majzner, SJO UMP 

Sylwia Wiśniewska-Leśków, SJO UMP 


27

KSIĄŻKI 

Boże, widzisz i nie grzmisz 

„Czy Polacy rzeczywiście są tacy religijni, jak się o nich mówi w Europie?” spytał znajomy 

Litwin w ramach wymiany ciekawostek kulturowych. Tacy, czyli jacy? Nie wiedziałam, jak 

odpowiedzieć na to pytanie. Jednak z pewnością stosunki polskiego społeczeństwa z religią 

i Kościołem są na tyle skomplikowane, że odpowiedź nie zmieści się w jednym zdaniu. 

W jednym zdaniu nie, ale już w kilkudziesięciu może 

być to wykonalne. Zwłaszcza, jeśli są one autorstwa tak 

znakomitego reportera jak Wojciech Tochman. Mowa 

o zbiorze reportaży „Bóg zapłać”, w którym ów dziennikarz 

„Gazety Wyborczej” dokonuje wiwisekcji naszego 

społeczeństwa pod kątem analizy przejawów po polsku 

rozumianej religijności. 

Określenie „wiwisekcja” 

wydaje mi się najodpowiedniejszym 

opisem tej mocnej, bezpardonowej 

twórczości. Tochman, 

jako profesjonalista, jedynie i aż 

rozmawia, docieka, relacjonuje, 

ale nie ocenia. Z pedantyczną dokładnością 

rozkłada sytuacje na 

części pierwsze i spisuje raport. 

Nie znajdziecie w jego reportażach 

wycieczek osobistych, trudno 

tam w ogóle szukać sugestii, 

z czym się autor zgadza, co popiera, 

a co potępia. To pozwala 

czytelnikowi na samodzielną refleksję 

nad tym, o czym czyta. 

A o czym można przeczytać 

w „Bóg zapłać”? Głównie o głupocie, 

okrucieństwie i nietolerancji, 

ale zdarzają się także opisy innych, 

równie ludzkich pozytywnie 

nacechowanych przejawów naszej 

natury: o bezinteresowności 

czy niesieniu pomocy. Mówiąc szczegółowo, najbardziej 

poruszające są reportaże opisujące np. toksyczne stosunki 

małżeńskie czy problem stosunku Kościoła do antykoncepcji 

w przypadku choroby. Czytając tytułowy reportaż 

przyznam, że ręce same zaciskają mi się w pięści, nóż 

otwiera się w kieszeni i w ogóle mają miejsce wszystkie 

tego typu odruchy, ale nie można się od niego oderwać. 

Czyta się go i nie wie się, czy to jakiś absurdalny żart, 

zastanawia się, czy takie rzeczy dzieją się naprawdę, czy 

ludzie naprawdę tak się zachowują? A to dopiero początek 

książki, później jest już tylko gorzej. Tochman mierzy 

się z takimi tematami jak: molestowanie dzieci, tragedia 

spalonych licealistów w drodze na Jasną Górę, homoseksualizm 

wśród księży, choroby i upośledzenia. Lincz, jaki 

spotkał kobietę, która walczyła o swoje prawa i domagała 

się ukarania duchownego, który skrzywdził ją i wiele 

innych dziewczynek jest niepojęty, ale Tochman twardo 

i obiektywnie przedstawia obie strony konfliktu, łącznie 

z tą linczującą. Drogi Czytelniku, dobrze się zastanów, 

czy na pewno chcesz sięgnąć po tę 

książkę, później nie będzie już taryfy 

ulgowej. 

Język reportaży jest zwięzły 

i jasny w przekazie, ale jednocześnie 

bywa bardzo spersonalizowany 

w zależności od bohatera/ów 

tekstu. Można spotkać się z zarzutami 

wobec Tochmana, że mitologizuje 

śmierć w niektórych swoich 

reportażach. Najlepiej widać to 

w opisie ostatniej rozmowy makabrycznie 

poparzonej (łącznie z drogami 

oddechowymi) dziewczyny 

z jej matką. Generalnie scena jest 

niezwykle poruszająca, ale całość 

brzmi, przynajmniej dla mnie, zbyt 

bajkowo, zbyt melodramatycznie 

i przez to mało realistycznie. Na 

szczęście, to chyba jedyny taki epizod 

popełniony przez autora w tym 

zbiorze. Czytelniku, jeśli szukasz 

mocnych wrażeń w literaturze to 

mogę polecić jeszcze dwie inne 

pozycje autorstwa Tochmana: „Jakbyś kamień jadła” 

i „Dzisiaj narysujemy śmierć” o okrucieństwach wojny 

i konfliktów na tle rasowym. 

„Bóg zapłać” nie jest książką dla każdego. To, co się 

czuje po jej przeczytaniu to rozczarowanie kondycją ludzką, 

frustracja, złość, mieszanka rozgoryczenia i niedowierzania. 

I mnóstwo wątpliwości. Niezależnie od tego, czy 

jest się praktykującym katolikiem czy antyklerykałem, to 

narasta w człowieku bunt przed opisaną rzeczywistością. 

A od buntu do zmieniania otoczenia na lepsze jest już stosunkowo 

krótka droga. 

Anna Płóciennik 

28 

Gazeta Studentów

POGOTOWIE MUZYCZNE 

POGOTOWIE MUZYCZNE 

Wszem i wobec ogłaszam 

wszystkim tu obecnym 

moje najbardziej 

energetyczne odkrycie 

tego roku – Henry Rollins 

i jego dziecko – Rollins 

Band. Artysta oczywiście 

funkcjonuje na muzycznym 

rynku już od wielu, 

wielu lat. Żałuję, że dopiero 

niedawno natknęłam 

się na grupę. Jednak lepiej 

późno niż później. 

Rollins jest maszyną 

wielozadaniową, człowiekiem, 

który swoimi pokładami 

chęci mógłby zarazić 

każdego znudzonego życiem. 

Poza bardzo płodną 

działalnością muzyczną, 

także pisze książki, jest 

aktorem, poetą i wydawcą. Tworzy doskonale funkcjonującą 

„jednoosobową orkiestrę”. Ogromnie ciekawa jest 

historia życia Henry’ego. Jako młody człowiek przeżył 

rozwód rodziców, w okresie wczesnoszkolnym zdiagnozowano 

u niego „nadaktywność” – jak zwał ADHD, tak 

zwał. W mojej ocenie owa wysoka energia, którą reprezentuje, 

jest po prostu dobrze ukierunkowanym „dalszym 

ciągiem” owej diagnozy z dzieciństwa. 

Do rzeczy. Muzycznej rzeczy. Pełnia dźwięków, która 

dosłownie rozsadza każdy kawałek jest oszałamiająco 

pochłaniająca. Słuchając kolejnych krążków brnie 

się przez intensywny hard rock, bujający funk, element 

post-punkowego bałaganu oraz jazzowe wtręty nadające 

całości sporej dawki psychodelicznej barwy. Sporą część 

stanowią mówione słowa utworów, co nie jest często spotykane 

u współczesnych muzyków. Rollins wyraża swoje 

własne poglądy poprzez bardzo dobitne, może nawet 

agresywne wokale. Naprawdę trudno jest słuchać jego 

dźwięków obojętnie. Spotkałam się z interesującymi wypowiedziami 

fanów zespołu – jedna z nich szczególnie 

przykuła uwagę, nie tylko moją. Mianowicie – „Rollins 

Band uratował moje zdrowie psychiczne więcej niż raz”. 

Wydaje się to być esencją najlepiej definiującą wszystko 

to, czym zajmuje się Henry. 

Teraz kilka słów na temat treści, opinii, poglądów. 

Siła, którą można odczuwać wręcz fizycznie, jest dobitnie 

wlewana do chłonnych mózgów, do tych bardziej zamkniętych 

dobija się dłużej, ale w dużej mierze udaje się 

jej to finalnie uczynić. Rollins jest idalnym wzorcem do 

naśladowania dla każdego, kto szuka „drogowskazów” 

w swoim życiu. Łączy świadomą postawę człowieczeństwa 

wraz z dbaniem o tężyznę fizyczną i rozwój intelektualny. 

Jako jeden z niewielu muzyków heavy metalowych 

nie pije alkoholu, nie korzysta z oferty nikotynowej. Do 

tego dokłada niezwykle efektywne treningi ciała, które 

dają mu „jedną z najlepszych muskulatur na scenie muzycznej”. 

Cała ciężko wypracowana osobowość Rollinsa 

jest przedstawiana w bardzo gniewny, mocno szczery 

sposób w jego twórczości, nie tylko muzycznej. Łączy 

on dużą dawkę samoświadomości, autoironii i dystansu 

do samego siebie w jedną zgrabną całość, z której można 

wiele dla samego siebie wyciągnąć. 

Mam nadzieję, że udało mi się zasiać chociaż jedno 

ziarno ciekawości w kimś „poszukującym”. Zbliżają się 

trudne momenty w życiu studenckim, wyrzeczenia dnia 

codziennego wydają się podwójnie trudne podczas gdy 

za oknem doturlała się już prawie-wiosna. Każdemu lubiącemu 

mocne brzmienia i odczuwającemu niechęć do 

jakiejkolwiek aktywności, która zalazła aż do jam szpikowych 

i nie chce ich opuścić – szczerze polecam Rollins 

Band. Intensywny kopniak pełny dobrego wigoru jeszcze 

nikomu nie zaszkodził. 10/10, bezapelacyjnie, za całokształt. 

JK 


29

KINO MUZA 

30 

Gazeta Studentów

KĄCIK FILMOWY 

Django: 

bo westerny mają swoją funkcję 

Walka dobrego z tym złym jest elementem, bez którego 

żaden western obejść się nie może. Z wyjątkiem rewolwerowej 

strzelaniny. I zadymionych saloonów. I może 

jeszcze tabaki do żucia. Najnowszy film Quentina Tarantino 

pod tym względem dużo nie różni się od innych. Łapcie 

więc za stetsony, dopijcie ostatni łyk bursztynowej whiskey, 

dosiądźcie swojego wiernego rumaka 

i ruszajcie w drogę do samego serca 

Dzikiego Zachodu. 

Już w pierwszych minutach filmu 

poznajemy dwóch głównych bohaterów. 

Niemiecki łowca głów udający stomatologa 

– King Schultz (w tej roli Christoph 

Waltz, uhonorowany za nią Oscarem dla 

najlepszego aktora drugoplanowego) 

spotyka w dzikim lesie dwóch handlarzy 

niewolników, prowadzących kilku czarnoskórych 

na targ. Jako że King pracował 

wcześniej na plantacji braci Brittle, 

stwierdza, iż jeden z niewolników przyda 

mu się w wytropieniu braci – zbrodniarzy, 

za co zresztą wyznaczono nagrodę. 

Wykupienie z rąk handlarzy tytułowego Django (Jamie 

Foxx) poprzedzone zostało kilkoma jedną ofiarą śmiertelną 

i ranami postrzałowymi, po czym prawdziwa przygoda 

wreszcie mogła się zacząć. 

Waltz po raz drugi zostaje obsadzony w roli Niemca 

(„Bękarty wojny”), tym razem jako główny głos sumienia 

filmu. Poluje na złoczyńców ściganych listem gończym, 

nie zważając na ich pozycję społeczną. Jest bezwzględny, 

wprowadza zero-jedynkowy system wartości – jeżeli jesteś 

zły, zginiesz i nikt po tobie płakać nie będzie. A przy 

tym zarabia trochę grosza. Jeżeli przyjdzie ci oberwać 

w dobrej sprawie – takie jest życie. To jedyny prawdziwie 

czarno-biały rozdział w scenariuszu. 

Między głównymi bohaterami nawiązała się od razu 

nić porozumienia, darzyli się wzajemnym szacunkiem, 

a po krótkim czasie zaprzyjaźnili się. Po dwóch latach 

wspólnej tułaczki i wykonywania zleceń nadszedł czas na 

prawdziwą misję: wyzwolenie żony Django, Broomhildy 

(Kerry Washington), z niewoli u Calvina Candy’ego (Leonardo 

DiCaprio), zepsutego do szpiku kości, burżuazyjnego 

właściciela niewolniczej plantacji, który pała prawdziwym 

zamiłowaniem do walk mandingo. Bohaterowie 

uknuli podstępny plan odbicia kobiety z rąk mało rozgarniętego 

czarnego bohatera. A wszystko oczywiście odbyło 

się na tle groteskowych strzelanin, walk i bijatyk zabarwionych 

żywo czerwoną krwią, co jest już znakiem rozpoznawczym 

i pozycją obowiązkową filmów Tarantino. 

Wciągająca fabuła i rozwinięte dialogi, pełne ironicznych 

i cynicznych motywów, podczas których należy 

uważać, by nie spaść ze śmiechu z fotela: gwarantowane. 

Kpina z kiczowatego charakteru filmu: 

zapewniona. Słowem, film z pewnością 

godzien uwagi. 

Quentin za swoją pracę został nagrodzony 

Oscarem za scenariusz oryginalny. 

Jest to jego druga statuetka w tej kategorii, 

pierwszą nagrodzony został za kultowe 

już „Pulp Fiction”. Jeśli więc jesteś 

fanem twórczości nietuzinkowego filmowca, 

„Django” nie może Cię rozczarować. 

Jako „easter eggs” można usłyszeć 

w dialogach fragmenty znane z poprzednich 

jego filmów, również sam reżyser zagrał 

malutką rólkę (miało to miejsce także 

w „Pulp Fiction”). 

Już dawno Tarantino wyjawił, iż jego 

marzeniem jest stworzenie oscarowego kina klasy B. Jak 

widać, swój cel realizuje konsekwentnie, stając się prawdziwą 

ikoną popkultury. Jednocześnie przedstawia w sposób 

dobitny i jasny aktualne problemy etyczno-moralne, 

które uważa za warte podjęcia. Wszystko oczywiście skąpane 

w tonach czerwonej farby, kiczu oraz, przeważnie, 

z udziałem wspaniałej gry aktorskiej Samuela L. Jacksona 

(który również zagrał niemałą rolę w najnowszym filmie 

reżysera). 

Na koniec uczciwie ostrzegam, iż film trwa niemalże 

3 godziny! Jednak nie zrażajcie się – prędzej wywołany 

ciągłym śmiechem ból powłok brzusznych zmusi was do 

wstania od ekranu, niż zwykła, ordynarna, oklepana nuda. 

Serdecznie zapraszam do obejrzenia i pamiętajcie: 

„D” jest nieme. 

Maga 

Tytuł: Django 

Gatunek: western, dramat 

Premiera: 18 stycznia 2013 

Reżyseria, scenariusz: Quentin Tarantino 

Obsada: Christoph Waltz, Jamie Foxx, Leonardo 

DiCaprio, Samuel L. Jackson, Kerry Washington 

Czas trwania: 2 godziny 45 minut 


31

JOLKA 

Jolka 

Odgadnięte hasła należy wpisać w odpowiednie miejsce w diagramie – jak je znaleźć? Myślę, że każdy musi wypracować 

własną taktykę. Litery z pól ponumerowanych od 1 do 21 utworzą rozwiązanie – łacińską sentencję. 

Do wygrania atrakcyjne nagrody. Miłej zabawy i powodzenia! 

2 15 

1 

18 17 

12 

16 7 

19 10 

9 20 14 

4 

5 

6 13 

11 

21 

8 

3 

1 2 3 4 5 6 7 8 

9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 

Prawidłowe odpowiedzi, podpisane imieniem i nazwiskiem, wraz z tytułem wybranej nagrody możecie przesłać na 

adres: pulsum@wp.pl – nazwiska zwycięzców znajdziecie też na naszej stronie: www.pulsum.pl 

Czekamy do 09.04.2013! 

NAGRODY: 

„Farmacja praktyczna” R. Jachowicz 

„Protetyka stomatologiczna” E. Spiechowicz 

„Pielęgniarstwo internistyczne” G. Jurkowska, K. Łagoda 

„Radiologia” B. Pruszyński 

Uwaga! Większa liczba prawidłowych rozwiązań dostarczona przez jedną osobę nie zwiększa jej szansy na wygraną! 

32 

Gazeta Studentów

PIONOWO: 

– kartka z wezwaniem w obozach hitlerowskich 

– nos jak ptak 

– powstała z żebra Adama 

– rzeka brzmiąca jak drzewo lub Stwórca 

– pasożyt coraz częściej stosowany jako 

sposób na utratę wagi 

– brat mamy lub taty 

– był nim Shrek 

– alkoholowy zespół płodowy 

– „teren” powierzchni wodnej 

– np. morfina, kodeina 

– sloganowy skrót od „zaraz wracam” 

– naturalnie występujące zasadowe związki 

chemiczne 

– znany gatunek strusia 

– dom pszczół 

– podział redukcyjny jądra komórkowego 

– mały kawałek jedzenia 

– reszta kwasu karboksylowego 

– po „do”, przed „mi” 

– towarzyszy dzieciom w czasie deszczu 

– jedna z ośmiu u ośmiornicy 

– jak Wisła szeroka 

– zlot czarownic 

– zestawienie planowanych dochodów i 

wydatków 

– zabieg wycięcia płatów mózgowych 

– Zet, RMF lub Merkury 

– pozostałość po zniszczonym obiekcie 

– wsuwany w spodnie, by nie spadały 

– filozof, mędrzec 

– ograniczony zanik pamięci 

– drzewo z rodziny brzozowatych 

– prędko, chyżo, zwinnie 

– amerykański raper i aktor (Clifford 

Joseph Harris) 

– … redakcyjna – informuje o jej 

składzie 

– ulubieniec dziadka 

– wypełnienie przestrzeni między 

preparatem a obiektywem przeźroczystą 

cieczą 

– narodowy związek robotniczy 

– najważniejsze białko mleka 

– ponowna adaptacja filmu 

– sprawowanie władzy przez niewielka 

liczbę osób 

– chińska jednostka odległości – 500 

metrów 

– japońska sztuka walki 

– grupa w skrócie 

POZIOMO: 

– teoria ewolucja Darwina 

– Liga Polskich Rodzin 

– miejsce wczasów emerytów, miasto 

na Kujawach 

– stan obniżenia kwasowości krwi 

– na głowie zwycięzcy 

– znany reżyser – Woody … 

– „… pancerni i pies” 

– anonimowi alkoholicy 

– zabieg wprowadzenia rurki przez 

przednią ścianę tchawicy 

NAGRODZENI 

– mililitr 

– gatunek muzyczny z połączenia 

bluesa i ragtime’u 

– znana powieść Byrona 

– ażurowe pończochy 

– rybie jaja 

– zimą na rzece lub jeziorze 

– inicjator antyseptyki 

– rodzaj pistoletu maszynowego 

– silny lek przeciwbólowy 

– inna nazwa Wielkanocy 

– specjalizacja lekarska zajmująca 

się znieczulaniem 

– wenecki środek transportu 

– trucizna (tritlenek diarsenu) 

– dział nauki zajmujący się analizą 

kultur ludowych 

– energetyczne układy dloni 

– dezercja, odwrót 

– Stanisław … – przedstawiciel 

nurtu fantastyki naukowej 

– wypożyczalnia książek 

– zakładane na ranę przez chirurga 

– … Lyne – twórca m. in. „Lolity” 

– precz, sio 

– 600 w rzymskim systemie liczbowym 

– opisał strukturę atomu 

– krótsza forma przymiotnika 

rosyjski 

– puls 

– wielki kamień 

– „Ryszard I … Serce” 

NAGRODZENI! 

Za prawidłowe rozwiązanie krzyżówki z numeru 149 „Pulsu UM” nagrody otrzymują: 

„Psychiatria - Podręcznik dla studentów medycyny” – Maria Cholewa 

„Stomatologia zachowawcza - zarys kliniczny” – Mateusz Gizler 

„Leczenie bólu” – Honorata Gubańska 

„Alternatywne metody opieki okołoporodowej” – Agata Chojnacka 

Hasło: NIHIL DIFFICILE AMANTI 

Zwyciężczyniami krzyżówki „Konkurs Filmowy” zostały: 

Agnieszka Ciepły, Anna Bucholc, Wioleta Śliwińska, 

Barbara Dzięciołowska, Karolina Pańczak, Maria Cholewa, 

Aleksandra Kordyla 

Po odbiór nagród zapraszamy na dyżury redakcji w każdy wtorek od 18 do 19. 

Przewidywany czas odbioru nagród to trzy miesiące. 


33

HUMOR 

HUMOR 

Na okręcie młody majtek pyta starego 

żeglarza 

– Opowiedz mi, dlaczego nie masz 

nogi? 

– No bo kiedyś wypadłem za burtę 

i rekin mi odgryzł. 

– A dlaczego masz hak zamiast dłoni? 

– No bo kiedyś mieliśmy potyczkę 

z piratami i odcięli mi dłoń. 

– A dlaczego nie masz oka? 

– No bo kiedyś tak stoję na statku 

patrzę w niebo i nagle mi mewa narobiła. 

– No tak, ale od tego się nie traci 

oka, wystarczy wytrzeć! 

– No właśnie, a to był pierwszy 

dzień kiedy miałem hak zamiast ręki. 

*** 

Jak zwykle, po ślubie kończy się 

sielanka, a zaczynają się problemy. 

Pewnego dnia przychodzi mąż z pracy, 

a kran w domu cieknie. Żona 

pyta: 

– Może byś naprawił kran? 

Mąż mówi: 

– A co ja, hydraulik? 

Na drugi dzień ogródek jest nie 

skopany. Żona znowu się pyta: 

– Może byś skopał ogródek? 

– A co ja, ogrodnik? 

Na trzeci dzień mąż przychodzi: 

krany nie ciekną, ogródek jest 

skopany. Mąż pyta żonę: 

– Kto wszystko zrobił? 

A żona: 

– Sąsiad powiedział, że zrobi to 

wszystko za ciebie, jeśli upiekę mu 

jakieś pyszne ciasto albo się z nim 

prześpię. 

– No i co mu upiekłaś? 

A żona: 

– A co ja, cukiernik? 

Na wyspie jest trzech rozbitków: 

dwudziestolatek, czterdziestolatek 

i siedemdziesięciolatek. Na sąsiedniej 

wyspie była naga dziewczyna. Dwudziestolatek 

rzuca się w fale i krzyczy: 

– Płyńmy do niej! 

Na to czterdziestolatek: 

– Spokojnie Panowie, zbudujmy 

najpierw tratwę. 

A siedemdziesięciolatek: 

– Panowie, po co! Stąd też dobrze 

widać. 

*** 

Pani w szkole zarządziła zabawę 

w zagadki. Pierwsza zgłasza się Małgosia: 

– Co to jest: je trawę, daje mleko, 

a w środku ma literkę „r”? 

– To krowa Małgosiu, ale podoba 

mi się tok Twojego rozumowania. 

Następny jest Jaś: 

– Co to jest: długie, często się napręża, 

a w środku ma literkę „u”? 

Pani się zarumieniła: 

– Jasiu! Natychmiast wyjdź z klasy! 

Jaś posłusznie wstaje, wychodzi. 

W drzwiach zatrzymuje się i rzuca: 

– To jest łuk, proszę Pani, ale podoba 

mi się tok Pani rozumowania. 

*** 

Podczas wizyty w szpitalu psychiatrycznym 

gość pyta ordynatora jakie 

kryteria stosują, aby zdecydować 

czy ktoś powinien zostać zamknięty 

w zakładzie czy nie. 

Ordynator odpowiedział: 

– Napełniamy wannę, a potem dajemy 

tej osobie łyżeczkę do herbaty, 

kubek i wiadro i prosimy, aby opróżnił 

wannę. 

– Aha, rozumiem – powiedział gość 

–normalna osoba użyje wiadra, bo jest 

większe niż łyżeczka czy kubek. 

– Nie - powiedział ordynator- normalna 

osoba pociągnęłaby za korek. 

Chce pan pokój z widokiem czy bez? 

*** 

Dziadek dał Jasiowi 20 zł na urodziny. 

Mama obserwuje Jasia, wreszcie 

mówi: 

– Jasiu, podziękuj dziadziusiowi. 

– Ale jak? 

– Powiedz tak, jak ja mówię, gdy 

tatuś daje pieniążki. 

Jasiu zwraca się do dziadzia: 

– Czemu tak mało? 

*** 

Kobieta słyszy dzwonek do drzwi. 

Po chwili otwiera je i widzi kolegę 

męża, który pracuje z nim w browarze. 

– Mam dla pani złą wiadomość. 

W browarze był wypadek i pani mąż 

zginął. 

– O Boże! Jak to się stało? 

– Wpadł do kadzi z piwem i się 

utopił. 

Kobieta pyta przez łzy: 

– Ale czy przynajmniej miał szybką 

śmierć? 

– Obawiam się, że nie. Zanim utonął, 

wyłaził z kadzi pięć razy żeby się 

odlać. 

34 

Gazeta Studentów

cover

Kurs szycia chirurgicznego - Puls UM

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?