Mikroskop - Puls UM

cover

cover

WSTĘPNIAK 

Drodzy Czytelnicy! 

Poniedziałkowy poranek. Budzik 

znowu dzwoni za wcześnie 

(a właściwie za późno). Szybka 

toaleta, wybór stroju (dla płci 

pięknej – trochę dłuższa chwila) 

i bieg na tramwaj. Kawa z automatu, 

po pierwszym wykładzie 

batonik z uczelnianego barku. 

STOP! A gdzie pożywne i zdrowe 

śniadanie, zjedzone w spokoju? 

Chleb razowy, chudy indyk, 

pomidor i świeżo wyciśnięty sok 

z czerwonego grejpfruta. Tak, 

tak, wiem. To tylko slogany dietetyków i ekspertów od healthy 

lifestyle. Jednak nie da się ukryć, że studenci są mało reprezentatywną 

częścią społeczeństwa, jeśli chodzi o regularne odżywianie 

się i dbanie o prawidłowe wypełnienie lodówki. 

Problem ten poruszamy w kwietniowym temacie miesiąca. 

Autorki artykuły przeprowadziły ankietę, której celem było 

sprawdzenie, jak wyglądają Wasze studenckie śniadania. Tekst 

porównuje również barki, znajdujące się w budynkach naszej 

Uczelni. Myślę, że każdy skorzystał z nich nie raz – zobaczcie, 

gdzie jest najsmaczniej, a gdzie najtaniej (wiadomo, że 

ważność tych „parametrów” zmienia się w ciągu miesiąca ;)). 

A gdy znudzi Was już stołówkowa kuchnia lub po prostu postanowicie 

spędzić trochę czasu „przy patelni” – nie pozostaje 

nic innego, jak wypróbowanie najnowszego przepisu z naszego 

działu kulinarnego (o! już wiem, co zrobię jutro na obiad…). 

Pozostając w temacie „jedzenia i picia” gorąco polecam 

Waszej uwadze nasz nowy dział – Imprezożercy. To rubryka 

poświęcona ocenie poznańskich klubów muzycznych, pubów, 

knajp – na pewno przyda się wiele razy i ułatwi odpowiedź na 

standardowe pytanie: „Ma ktoś pomysł, gdzie dziś idziemy?”. 

Do lektury pozostałych artykułów, felietonów czy recenzji 

z kwietniowego „Pulsu UM” nawet nie muszę Was zachęcać. 

Przecież, jako wierni czytelnicy, doskonale wiecie, że warto 

zajrzeć na każdą stronę naszej gazety. 

A na zakończenie dobra rada: uważajcie, żeby podczas 

czytania humoru, nie zakrztusić się kanapką:) 

Smacznego i miłej lektury, 

Spis treści 

Mikroskop....................................................................4 

Wariograf.....................................................................5 

– mgr Ryszard Pietraszkiewicz 

Mamy Was na talerzu...................................................6 

„Pomost” między nauką a macierzyństwem...............8 

II Jagodowy Rajd Majowy.........................................8 

Dawno, dawno temu...cz. II.......................................9 

Poradnik dla przyszłego absolwenta..........................12 

„Believe, be brave”....................................................13 

Grzech konformistycznej stadności...........................14 

Rozważania prosektoryjne.........................................15 

Ona & On...................................................................16 

Imprezożercy...........................................................18 

Pulsterwencja...........................................................19 

„Życiodajna śmierć”..................................................20 

„Jasnowłosa prowincja....................................................21 

Broń biologiczna........................................................22 

Animal Security.........................................................24 

Drużyna Szpiku..........................................................25 

O ciekawych przypadkach medycznych.................26 

„Miało być”................................................................28 

Krzyżówka Filmowa..................................................28 

Rzymskie wakacje cz. II............................................30 

„Wielkie filmy rodzą się z obrazów” ........................32 

Studia od kuchni.........................................................34 

Recenzja...........................................................35 

Jolka ..........................................................................36 

Humor........................................................................38 

Ewa Kubacka 

Redaktor Naczelna: Ewa Kubacka (e.kubacka@pulsum.pl) 

Z-ca Redaktor Naczelnej: Maciej Tomczak (m.tomczak@pulsum.pl) 

Sekretarz: Beata Leszczak (b.leszczak@pulsum.pl) 

Redaktor Techniczny: Katarzyna Kordiuk (k.kordiuk@pulsum.pl) 

Grafik: Marcin Sokołowski (m.sokolowski@pulsum.pl) 

Rysunki: Aleksandra Gruszka, Agnieszka Gut 

Fotograf: Joanna Pluto-Prondzinska 

Kolegium Redakcyjne: Ewelina Bukowska, Marta Kamińska, Anika 

Mielewczyk, Maja Miłkowska, Marta Mozol-Jursza, Patryk Nowak, 

Katarzyna Paczkowska, Anna Płóciennik, Anita Pogorzelska, Marta 

Ptaszyk, Barbara Średzińska, Anna Zajączkowska 

Współpracownicy: Justyna Felcyn, Bartosz Fiłka, Justyna Kwitowska, 

Jan Nowak, Magdalena Pawlaczyk 

Adres redakcji: ul. Przybyszewskiego 39, DS „Eskulap”, 

sala nr 2, 60-356 Poznań, tel./faks (61) 658-44-35, 

Druk: Wydawnictwo Uczelniane Uniwersytetu 

Medycznego w Poznaniu, nakład 4000 egz. 

Okładka: Marcin Sokołowski 

Skład: M. Kamińska, K. Kordiuk, M. Tomczak 

Numer zamknięto: 08.04.2011 

Prosimy o przesyłanie tekstów na adres 

teksty@pulsum.pl. 

Nadesłanych tekstów nie zwracamy. Redakcja zastrzega 

sobie prawo do skracania i adiustacji tekstów oraz zmiany 

ich tytułów. 

www.pulsum.pl 

pulsum@ump.edu.pl 

3

MIKROSKOP 

Mikroskop 

czyli porcja interesujących 

nowinek ze świata nauki 

specjalnie dla Was!!! 

Przełom w leczeniu WZW typu C 

Dla namnażania wirusa zapalenia wątroby typu C niezbędna jest obecność białka NS3, które odgrywa kluczową rolę 

w replikacji wirusowego RNA. Boceprewir wiążąc się z miejscem aktywnym NS3 blokuje jego funkcję. W badaniu, 

które objęło 403 pacjentów, wykazano zdecydowanie lepszą odpowiedź na leczenie po dodaniu do standardowo stosowanych 

pegylowanego interferonu i rybawiryny wspomnianego wyżej boceprewiru. Podczas gdy w grupie otrzymującej 

interferon, rybawirynę i placebo trwałą odpowiedź terapeutyczną (SVR) uzyskano w 21% przypadków, odsetek SVR 

osiągnął aż 59% i 66% w dwóch grupach leczonych dodatkowo boceprewirem. Istotnym działaniem niepożądanym 

boceprewiru było wywoływanie niedokrwistości. Boceprewir, wraz z innym inhibitorem NS3, telaprewirem, należą do 

nowej grupy leków, które już niedługo odmienią oblicze terapii wirusowego zapalenia wątroby typu C. 

(NEJM, 31 marca 2011) 

Ibuprofen zmniejsza ryzyko wystąpienia choroby Parkinsona 

Ponieważ w patogenezie choroby Parkinsona (PD) podejrzewa się komponentę zapalną, postanowiono zbadać 

wpływ leków przeciwzapalnych na ryzyko wystąpienia PD. Punkt wyjścia dla badań stanowiły dane uzyskane od 136 

197 uczestników badań HPFS i NHS, którzy w latach 1998 i 2000 wypełnili kwestionariusze dotyczące między innymi 

przyjmowania NLPZ. Po zidentyfikowaniu wśród tych osób 291 chorych na PD stwierdzono, że ryzyko wystąpienia PD 

było o 27% niższe u przyjmujących ibuprofen. Wykazano istotną zależność stopnia obniżenia ryzyka od liczby tabletek 

przyjmowanych w tygodniu. Nie znaleziono związku pomiędzy ryzykiem zachorowania na PD a stosowaniem innych 

NLPZ, paracetamolu czy aspiryny. Autorzy podsumowują, że uzyskane wyniki zachęcają do bliższego przyjrzenia się 

ibuprofenowi jako potencjalnemu czynnikowi neuroprotekcyjnemu w PD. 

(Neurology, 8 marca 2011) 

Mikroflora jelitowa ma wpływ na rozwój miażdżycy 

Trzy metabolity fosfatydylocholiny (lecytyny) znajdowanej w codziennej diecie: cholina, tlenek trimetylaminy 

(TMAO) i betaina, zwiększają ryzyko występowania chorób sercowo-naczyniowych. W przeprowadzonym eksperymencie 

podawanie myszom karmy suplementowanej choliną lub TMAO prowadziło do powstawania blaszki miażdżycowej. 

Jednak nawet u myszy podatnych na miażdżycę po zniszczeniu mikroflory jelitowej przyjmowanie choliny nie skutkowało 

rozwojem miażdżycy. Jak odkryto, mikroflora jelitowa ma zasadnicze znaczenie dla wytwarzania TMAO, wpływając 

na proces aterogenezy. Obserwacja ta może się przyczynić do opracowania nowych testów diagnostycznych czy strategii 

terapeutycznych w kardiologii. 

(Nature, online od 6 kwietnia 2011) 

Opracował Jan K. Nowak 

4 

Gazeta Studentów

Imię i nazwisko: 

Ryszard Pietraszkiewicz 

Imię i nazwisko: Ryszard Pietraszkiewicz 

Stopień naukowy, stanowisko, miejsce pracy: 

magister, Kierownik Osiedla Studenckiego 

Staż na uczelni: 36 lat 

6. Chciałabym jeszcze: zwiedzić Australię. 

7. Autorytetem jest dla mnie: byli moi Rodzice. 

8. Kiedy kłamię: zdecydowanie unikam. 

9. Słowa, których nadużywam: właściwie chyba 

żadnego. 

10. Irytuje mnie: niekompetencja i głupota. 

11. Kim lub czym chciałbym być, gdybym nie 

był tym, kim jestem? Fotografikiem. 

12. Studentom zazdroszczę: że tyle jeszcze przed 

nimi. 

13. Kiedy stoję w korku: słucham muzyki. 

14. Zawsze mam przy sobie: zegarek. 

15. Niezwykła umiejętność, którą posiadam: nie 

zauważyłem. 

16. Moje ulubione miejsce na Ziemi: Gorce i Pieniny. 

17. Muzyka, przy której się bawię: z lat 60-70 . 

18. Muzyka, przy której odpoczywam: George 

Gershwin. 

19. Energii dodaje mi: perspektywa wyjazdu 

w góry lub do... Wolsztyna. 

20. Moja dobra rada dla studentów: cierpliwości, 

wytrwałości i umiaru. 

1.Trzy słowa, które najtrafniej mnie opisują: 

optymizm, tolerancja, życzliwość. 

2. Jestem mistrzem w: mistrzem to nie jestem. 

3. Mam słabość do: książek. 

4. Nie potrafię: malować. 

5. Zawsze chciałam się nauczyć: grać na fortepianie. 

Puls UM 

5

TEMAT MIESIĄCA 

Mamy Was na talerzu 

Student nie wielbłąd, pić musi. Ale nie tylko. Trzeba 

rządzić tak, aby starczyło także na małe co nieco. Dlatego 

panuje powszechna opinia, że studenci odżywiają 

się źle. 

Z drugiej strony, jako dziatwa Uniwersytetu Medycznego 

(naszej, nomen omen „Matki Karmicielki”), 

powinniśmy się nieco orientować w zasadach zdrowego 

żywienia i próbować wprowadzać je w życie. 

Jak więc jest naprawdę z naszym studenckim menu? 

Co gra, a co jeszcze kuleje? Postanowiłyśmy to sprawdzić. 

Zainteresował nas także inny temat. Wiadomo, że 

spędzamy na uczelni długie godziny i często musimy 

zjadać posiłki poza domem. Można powiedzieć, że jesteśmy 

na garnuszku naszej Uczelni – Matki. Rozwinęła 

ona sieć barków i innych przybytków obiadowych. Czy 

z nich korzystamy i jak je oceniamy? 

O tym wszystkim piszemy 

poniżej. 

Jadam śniadania: 

–– praktycznie zawsze 18 osób 

–– sporadycznie 2 osoby 

U starszych studentów wygląda to nieco gorzej: 

Co jadłaś/eś na śniadanie (pytano 15 osób): 

–– nic – 5 osób 

–– kanapkę z szynką – 2 osoby 

–– kanapkę z serem – 3 osoby 

–– jogurt – 2 osoby 

–– płatki – 2 osoby 

–– jajecznicę – 1 osoba 

Śniadanie jadam: 

–– zawsze lub prawie zawsze 9 osób 

–– rzadko 6 osób. 

Śniadanka z ranka. 

Zapytałyśmy 35 studentów naszej 

Uczelni o to, jak wygląda 

ich śniadanie. Trzeba przyznać, 

że pozytywnie nas zaskoczyli 

prostym faktem – większość 

z nich o nim pamięta. Niestety 

młodsi odżywają się nieco lepiej, 

co przeczy teorii jakoby mądrzało 

się z wiekiem (co najmniej 

w kwestii żywieniowej). 

Oto wyniki sondy w grupie 

studentów młodszych. 

Dziś na śniadanie zjadłem/zjadłam 

(pytano 20 osób): 

–– min. 2 kanapki z serem – 5 osób 

–– kanapki z szynką – 3 osoby 

–– tosty – 3 osoby 

–– warzywa jako dodatki albo samodzielne danie – 4 

osoby 

–– płatki z mlekiem – 3 osoby 

–– owsianka z owocami/czekoladowa – 3 osoby 

–– to, co znalazłem/am w lodówce – 2 osoby 

–– nic – 1 osoba (!) 

–– drożdżówka – 2 osoby 

Powinniśmy więc brać przykład z naszych młodszych 

kolegów. W końcu jesteśmy tym co jemy (a nie tym co – 

czy też z kim – pijemy). 

Bufet dla wygodnych. 

Oczywiście poranki zwykle są dla studenta trudnym momentem. 

W ferworze czynności niezbędnych kawa i spakowanie 

się często wygrywają walkę z czynnościami tak 

prozaicznymi jak śniadanie. 

W takich sytuacjach z pomocą powinny przychodzić 

nam barki. 

6 

Gazeta Studentów

TEMAT MIESIĄCA 

Jednak studenci nie do końca mają do nich zaufanie. 

Szczególnie ci młodsi. Większość z nich twierdzi, że nie 

zaopatrywaliby się w barku nawet, gdyby obniżono ceny. 

Wolą swoje kanapki, bo zawsze wiedzą co w nich jest. 

Podkreślają też (zarówno młodsi, jak i starsi studenci), 

że ceny w bufetach szpitalnych i innych związanych 

z naszą Uczelnią, są bardzo wysokie. 

Nawet jeśli jedzą na mieście, wolą wybierać jadłodajnie 

ogólnodostępne, bo jest tam taniej i smaczniej. 

Spora liczba studentów jednak (tu dominują starsi), 

chętnie zamawia w barku kawę. Szczególnie, jeśli kosztuje 

ona mniej niż 4 zł. 

Studenci chwalą sobie bufet na Łąkowej. Wielu podkreśla, 

że w zasadzie nie jest to bufet, a raczej kiosk, ale 

ma atrakcyjne ceny (kawa 1,80 zł, herbata 1,50 zł) i całkiem 

smaczne kanapki za 2 zł. 

Dobrą opinię ma także „Pomarańczarnia” w WCO. 

Bardzo ładnie urządzona, sąsiadująca z pięknym ogrodem 

zimowym, jest doskonałym miejscem do spędzania 

czasu. Zachęca także pięcioprocentowy rabat dla studentów 

(niespotykany gdzie indziej). Mała kawa kosztuje 

tam wprawdzie aż 3,50 zł (bez rabatu), ale jest...całkiem 

spora. Kanapki również kosztują 3,50 zł i jest ich bardzo 

duży wybór. Studenci chwalą sobie także owsiankę (wydatek 

4 zł). 

Barek we „Wrzosku” jest uważany za dość drogi, ale 

chwalony za pyszne sałatki. W szpitalu na Polnej brakuje 

studentom posiłków obiadowych, które byłyby w miarę 

zdrowe i nietłuste. 

Hitem jest kanapka „Bombaj” dostępna 

na Przybyszewskiego. Jednak tu 

także studenci skarżą się na ceny. Choć 

podkreślają, że jedzenie jest pyszne. 

Najgorzej oceniany jest bufet „La 

bruschetta”. Ceny są określane jako 

„kosmiczne”. Jednak miejsce to powstało 

dopiero niedawno, więc wiele osób 

liczy na to, że coś zmieni się na lepsze. 

To ważne, bo w trakcie studiów nie raz 

musimy przecież odwiedzać budynek 

biblioteki. 

Wnioski końcowe. 

Studenci naszej Uczelni starają się jeść 

zdrowo i pamiętać o śniadaniu. Większość 

z nich deklaruje, że jest to dla nich 

ważne lub dość ważne. Brawo! 

Jeśli chodzi o barki i bufety związane 

z naszą Uczelnią, studenci nie są 

z nich zadowoleni i korzystają raczej 

rzadko (choć kolejki do kasy mogłyby 

sugerować co innego). 

Są jednak miejsca, które studenci 

cenią i lubią. Takie, do których mają zaufanie. 

Tym co najbardziej zastanawia 

w trakcie prowadzenia obserwacji, są rozpiętości cenowe 

między poszczególnymi miejscami. To, co jednym 

opłaca się sprzedawać za 1,50 zł (np. herbata), w innym 

miejscu kosztuje 5, a nawet 7 zł. 

Mimo wszystko wydaje się, że lepiej sprzedawać taniej, 

a mieć większą liczbę klientów... 

Dlatego pozwolę sobie na mały pulsowy apel: 

Drodzy właściciele barków i bufetów, prosimy 

o umiarkowane ceny i zniżki studenckie. Obiecujemy, że 

to docenimy. 

A wszystkim czytającym życzymy SMACZNEGO! 

Marta Mozol-Jursza 

za pomoc w realizacji artykułu 

i zbieraniu materiałów serdecznie 

dziękuję Ani Płóciennik. 


7

INFORMACJE 

„Pomost” między nauką 

a macierzyństwem 

Pogodzenie roli matki i naukowca jest zdolnością niezwykle 

trudną. Mimo to, warto próbować je łączyć. Pracodawcy 

nie są świadomi z korzyści jakie niesie ze sobą 

macierzyństwo, a przecież wówczas kobiety stają się bardziej 

odpowiedzialne, odporne na stres. Jednak zbyt często 

rodzice muszą stawać przed dylematem – plac zabaw czy 

laboratorium? Powierzenie innej osobie opieki nad swoim 

dzieckiem niejednokrotnie powoduje poczucie winy, 

a urlop macierzyński – zaległości. Jak więc rozwiązać tak 

trudną dla młodych matek sytuację? Instytucje państwowe 

nie widzą w tym problemu, dlatego nie podejmują się ich 

rozwiązania. Również pracodawcy nie są chętni do współpracy. 

Często młode badaczki są zmuszane do podpisywania 

oświadczeń, że nie zajdą w ciążę, a szefowie wolą 

zatrudniać mniej zdolnych mężczyzn. 

Na szczęście pojawiły się nowe możliwości zatrzymania 

zdolnych kobiet w nauce. Pomoc w tej sprawie podjęła 

Fundacja na rzecz Nauki Polskiej, która prowadzi program 

„Pomost”. 

Głównym celem programu jest umożliwienie najlepszym 

naukowcom, wychowującym małe dzieci, powrotu 

do pracy naukowej oraz ułatwienie kobietom w ciąży 

prowadzenia projektów badawczych. Daje więc szansę na 

stworzenie warunków umożliwiających pogodzenie kariery 

naukowej z rodzicielstwem. 

Program przewiduje dwa rodzaje wsparcia: 

1. Grant powrotny – finansowanie projektów realizowanych 

przez badaczy obu płci wychowujących małe dzieci. 

Adresowany jest do rodziców ze stopniem doktora lub 

profesora, którzy przerwali pracę naukową by opiekować 

się dziećmi. Mówimy tu o finansowaniu zarówno materiałów 

badawczych i wszystkiego czego badacz potrzebuje 

w wysokości 140 000 zł rocznie oraz opłaceniu kadry podopiecznych 

badacza – od 1 000 zł do 3 000 zł. 

2. Wsparcie dla kobiet realizujących projekty naukowe 

w ciąży, w przypadku gdy prowadzone badania mogą mieć 

wpływ na przebieg ciąży (w tym wyjazdy). Skierowane 

są do kobiet, które posiadają co najmniej tytuł magistra. 

Finansowanie obejmuje pokrycie kosztów zatrudnienia 

(lub delegacje) pracownika zastępującego kobietę w ciąży 

w zadaniach niezbędnych dla zrealizowania projektu badawczego, 

których nie może ona wykonywać. 

Zgłoszenia przyjmowane są za pośrednictwem elektronicznych 

formularzy-wniosków, które są przyjmowane 

w trybie ciągłym. 

Więcej informacji można znaleźć na stronie Fundacji: 

http://www.fnp.org.pl/ 

B.Ś. 

II Jagodowy Rajd Majowy 

Rada Uczelniana Samorządu Studenckiego zaprasza wszystkich studentów naszego Uniwersytetu na drugą już edycję 

Jagodowego Rajdu Majowego w Chacie Studenckiej „Jagoda”, który odbędzie się 11 maja 2011 roku. 

Rajd poprowadzi swoich uczestników przez najpiękniejsze miejsca Drawieńskiego Parku Narodowego. Podczas wędrówki 

przewidziane są zadania, za które można otrzymać nagrody lub bardzo surowe kary ;) 

Zapewniamy: przepyszne jagodzianki, śpiewy przy ognisku, kiełbaski oraz sporo zabawy na łonie natury! 

Zgłoś się w dniach 18 lub 19 kwietnia o godz. 19:00 – 20:00 do biura RUSS-u – DS Medyk ul. Rokietnicka 4, pok. 

018. (każdy może zapisać maksymalnie 3 osoby - konieczne dane każdej osoby: PESEL, numery tel.; obowiązuje kaucja 

zwrotna w wysokości 10 zł) 

W razie pytań piszcie! 

Katarzyna Kordiuk 

katarzynakordiuk@tlen.pl 

8 

Gazeta Studentów

Patomorfologiczny zegar 

Dawno, dawno temu... 

cz. II 

Na III roku to patomorfologia wyznacza rytm nauki, 

pomijając eksperyment, w którym ktoś uznał, że tego, co 

my uczyliśmy się przez rok, można się przecież nauczyć 

w trzy tygodnie. Ponoć niektórzy dali radę – szacun! Na 

szczęście zwyciężyła normalność. Tutaj znowu wiele zależy 

od asystenta. Są wybitnie luźni, stawiający dobre oceny 

za nic, są umiarkowani, którzy wymagają, sprawdzają 

wiedzę, ale też starają się nauczyć, są wreszcie tacy, którzy 

robią sprawdziany nie z tej ziemi, a piątkowi studenci wyciągają 

u nich średnią na poziomie 3,2. 

Normalna klinika 

Dla wielu z nas prawdziwym przełomem jest pierwszy 

kontakt z pacjentem. Niedużo, bo kliniki zasadniczo są 

dwie – pediatria i interna – ale za to dość obszerne godzinowo 

– odpowiednio, 3 i 4 tygodnie. 

Uczymy się badać pacjenta od góry do dołu, wiemy, 

na jakiej wysokości jest jego płatek uszny i czy ma symetryczne 

brwi. Sprytniejsi studenci badają nawet objawy, 

których nie znają prowadzący (np. objaw Cardarellego), 

a potem wpisują je do swojej piętnastostronicowej historii 

choroby. 

Warto jednak przyłożyć się do tych zajęć i wykorzystać 

to, że mamy naprawdę sporo czasu na ćwiczenia. 

Komputer jest zbędny 

Nie mogę zapomnieć o najlepszym wykładowcy na 

kierunku lekarskim – prof. dr. hab. Lechu Torlińskim. Pokazuje 

on, że dobry wykład trzeba po prostu umieć zrobić, 

a ostatnią rzeczą do tego potrzebną jest prezentacja multimedialna. 

Panie profesorze, podziwiam! 

Łatwo zauważyć, że cała Katedra Chemii i Biochemii 

Klinicznej działa w ten sposób – pracują tam po prostu 

sami dobrzy wykładowcy. Zajęcia są ciekawe, dobrze 

przygotowane i w sposób prosty i rzeczowy wyjaśniają 

trudne zjawiska. I przede wszystkim – nie są przeładowane 

zbędną wiedzą. 

FELIETON 

kle panuje tam niemiła atmosfera. Zakres materiału jest 

dość interesujący – systematyka bakterii, położenie endospor, 

ilość zwojów w krętku bladym czy zasady replikacji 

wirusów. Sama klinika. W efekcie skupiamy się na tym, 

czy „wszystko świeci”, czy „nic nie świeci”, a nie wiemy, 

jak i skąd pobrać wymaz. 

Niestety, na zajęcia chodzić trzeba. Także na wykłady, 

bo choć prezentują one te same treści i anegdoty powtarzane 

od lat, zawsze można trafić na ten dzień, kiedy profesor 

puści listę. Warto na niej być, bo dzięki temu można dostać 

dodatkowe punkty na zaliczeniu. 

Złą opinię ma też egzamin testowo-opisowy. Na naszym 

roku sprawdzany był 3 tygodnie, w trakcie których 

nie wiedzieliśmy, co się z nami stanie. Obawy były uzasadnione 

– wyniki tego egzaminu bywają dość zaskakujące 

i nieprzewidywalne. 

Tam też, podczas „klinik” w semestrze letnim, na 

prośbę o otrzymanie prezentacji z seminarium, usłyszeliśmy 

odpowiedź: „nie, bo nawet anglojęzycznym nie 

dajemy”. 

Budynek Katedry i Zakładu Mikrobiologii Lekarskiej, 

ze względu na podobieństwo do dużego domu wielorodzinnego, 

zwany jest często „Villą Szkarada”. 

Skuteczny prof. Golusiński 

Pewnego dnia przedłużyły nam się zajęcia z pediatrii 

(jedne z tych terenowych, w szkole podstawowej) i przez 

to spóźniliśmy się na zajęcia z propedeutyki onkologii 

w Wielkopolskim Centrum Onkologii. Prof. dr hab. Wojciech 

Golusiński miał tego dnia wykład i nie chciał nas 

wpuścić. Po interwencji starosty roku udało nam się wejść 

na zajęcia. Jednak jeszcze tego samego dnia podano informację, 

że zajęcia te przesunięte są na godziny popołudnio 

Masz inne zdanie? 

Wyraź je na forum: 

Villa Szkarada 

W opozycji stoi mikrobiologia i prof. Andrzej Szkaradkiewicz. 

Katedra ta jest bardzo specyficzna i przewle- 

pulsum.pl/forum 


9

FELIETON 

we i przeniesione do Sali Czarnej. Profesor pokazał, że 

potrafi – zapewne jednym telefonem – rozwiązać przewlekający 

się problem. Dlatego był moim faworytem w odbywającym 

się w tamtym roku wyścigu do fotela rektora. 

Niestety, tuż przed wyborami zrezygnował. Zresztą ja i tak 

nie byłem elektorem. 

Pierwsze leki 

VI semestr to początek zajęć z farmakologii. Zaczynamy 

powoli, od podstawowych pojęć. Potem przychodzi 

czas na tzw. grubą rurę – antybiotyki, układ nerwowy autonomiczny, 

psychotropy. Materiał o tyle trudny do nauki, 

że nie wiemy, co z tego nam się przyda. Niektórzy ryją, 

na jakie drobnoustroje działają poszczególne antybiotyki. 

Inni ograniczają się do grup i do podstawowych informacji 

o nich. Po tych paru latach można odnieść wrażenie, 

że wykorzystuje się kilkadziesiąt leków, które stosuje się 

według konkretnych schematów. Może warto to po prostu 

powiedzieć na zajęciach? 

W zależności od przydzielonego asystenta, możemy 

być bardzo pracowici lub bardzo leniwi. Różnice są jednak 

pozorne – i tak wszystkiego trzeba nauczyć się na 

egzamin na 4. roku. Dlatego nawet, jeśli nie musicie, pracujcie 

regularnie – to zaowocuje! Obecnie nie ma to znaczenia 

– mój wywiad donosi, że teraz do pracy motywują 

Was odbywające się co tydzień testy. 

Farmakologia jest jednym z nielicznych przedmiotów 

nieklinicznych, którego materiał przydaje się w życiu, 

a przynajmniej w dalszej części studiów (bo o życiu to ja 

jeszcze nic nie wiem). Oczywiście – nie wszystko! Warto 

zaglądać od czasu do czasu do farmindeksu – dowiecie 

się, które wkuwane przez Was leki są jeszcze stosowane, 

a których uczycie się tylko dlatego, bo mają „fajne działania 

niepożądane na test”. 

Ratowanie życia 

Wzorem zajęć klinicznych jest dla mnie resuscytacja 

krążeniowo-oddechowa. Na zajęciach jest wejściówka 

oraz wyjściówka, natomiast podczas nich samych musimy 

opanować stosunkowo niewielką ilość wiedzy (ok. 20 

stron książkowych). Za to przez całe zajęcia ćwiczymy, 

ćwiczymy i jeszcze raz ćwiczymy – RKO, intubację, schematy. 

Po zajęciach wychodzimy z podstawową wiedzą 

i umiejętnościami pozwalającymi uratować komuś życie. 

Podkreślam tutaj słowo „umiejętności”. 

Jedynym problemem jest to, że umiejętności te zanikają 

i warto byłoby je powtarzać. Może wystarczą dodatkowe 

4 godziny z BLS-u i ALS-u w każdym semestrze, jako 

powtórka? By w momencie, gdy znajdziemy się z konającym 

pacjentem na ulicy, odważyć się do niego w ogóle 

podejść i chociaż spróbować mu udzielić pomocy? 

Rozwój humanistyczny 

O nasz rozwój humanistyczny dba kilka przedmiotów, 

które mają uczynić z nas nie tylko lekarza, ale też 

człowieka. Idea jest na pewno słuszna, gorsze wykonanie. 

Najgorzej wspominam etykę, na której większość studentów 

czytała to, co akurat miała do poczytania w domu. Pamiętam, 

że sam robiłem tam korektę „Pulsu UM”. Z zajęć 

jednak nie wyniosłem nic. 

Lekarz chorób wewnętrznych 

Nadszedł czas na pierwsze szpitalne lekarskie praktyki. 

Uczestniczymy w wizytach lekarskich, badamy, czasem 

pomagamy w prowadzeniu dokumentacji medycznej. 

Czujemy, że to jest to. Albo właśnie nie czujemy... 

Dobry wybór? 

Zauważyłem, że koniec trzeciego roku to jest ten moment, 

kiedy dowiadujemy się, że wybraliśmy dobre studia 

lub że… w ogóle się do tego zawodu nie nadajemy. Moje 

obserwacje pokazują, że to ten czas, kiedy najwięcej ludzi 

dobrowolnie rezygnuje. 

Szpitalny rozkwit 

Na IV roku dominują już „normalne” kliniki – socjologia 

zastępowana jest kardiologią, a historia medycyny 

psychiatrią. Pacjentów widzimy prawie codziennie, możemy 

z nimi dużo rozmawiać i… no właśnie, zazwyczaj na 

rozmowie się kończy. „Zbierzcie wywiad” to chyba ulubione 

zdanie asystentów. Przynajmniej będziemy w tym 

mistrzami. Choć jeszcze tego nie dostrzegacie, wywiad 

jest bardzo ważny. Podobnie jak historia choroby, którą 

w warunkach SOR-u będziecie pisać kilkadziesiąt razy 

dziennie, nawet jeśli obecnie Wam się wydaje, że jedną 

pisze się co najmniej kilka dni. 

Zła informacja dla śpiochów – zajęcia poranne odbywają 

się prawie w każdym tygodniu! Bliższe jest to jednak 

naszej przyszłej pracy, więc nie ma co narzekać, tylko się 

przyzwyczajać. 

Zanika typowy dla poprzednich lat rytm nauki „na 

za tydzień” – wyjątkiem jest tylko farmakologia. Teraz 

uczymy się „na piątek” tego, co poznaliśmy przez ostatnie 

kilka dni. I tak już będzie do końca. Ma to tę zaletę, że 

możemy poświęcić się przerabianemu przedmiotowi przez 

resztę dnia i nie musimy się rozpraszać. Wada jest jednak 

10 

Gazeta Studentów

FELIETON 

taka, że po zakończeniu zajęć niewiele się już z nich pamięta 

(jednak ciągłe powtarzanie rozwija). 

Przede wszystkim spokój 

Zajęcia są bardzo zróżnicowane – mamy pediatrię, 

chirurgię, internę, radiologię, immunologię, psychiatrię, 

biostatystykę, a nawet zdrowie publiczne. Dla każdego 

coś miłego. 

Na szczęście – mimo obfitości zajęć – czasu jest jakby 

więcej. Na zaliczeniach zazwyczaj wymagane są najważniejsze, 

podstawowe informacje. W każdym razie, jeśli ktoś 

na I czy II roku miał zwyczaj zarywać nocki, teraz musi to 

robić tylko wtedy, jeśli chce mieć średnią 5,0. Dla typowego 

studenta wystarczy skromna, ale systematyczna praca 

(najlepiej codzienne przeczytanie własnych notatek). 

Prezentacja przypadków 

Problemem większości zajęć klinicznych jest to, że 

prowadzący starają się pochwalić nam, jakie to ciekawe 

przypadki do nich trafiają. Nie wątpię, że pacjenci z rzadkimi 

chorobami są bardzo interesujący, ale ja na przykład, 

podobnie jak wiele innych osób, oczekuję wyjaśnienia 

problemów, z którymi sam spotkam się w przyszłości. 

Chcę zobaczyć zawał, złamanie, duszność, niewydolność 

nerek, cukrzycę, poparzenie herbatą, ostre zapalenie 

wyrostka robaczkowego, przeziębienie, depresję, katar 

sienny czy udar mózgu. Niestety, większości nie zobaczę, 

ponieważ w klinikach takich chorób nie ma lub jest mało. 

Takimi chorobami zajmują się szpitale miejskie czy powiatowe, 

w których nie mamy zajęć. Może warto byłoby 

o tym pomyśleć? 

Chirurg i SOR 

Po IV roku prawdziwa gratka dla zabiegowców: praktyki 

na oddziale chirurgicznym oraz w szpitalnym oddziale 

ratunkowym. Do obowiązków z trzeciego roku dochodzi 

asystowanie podczas operacji (jedyna okazja, aby zobaczyć 

pole operacyjne – stojąc z boku jest to niemożliwe 

albo co najmniej trudne), zmiany opatrunków, zakładanie 

szwów czy gipsu. Szczególnie zajęcia SOR-owskie warto 

dobrze wykorzystać, ponieważ nigdzie indziej nie spotkacie 

się ze stanami nagłymi, wymagającymi szybkiej diagnozy 

i terapii. 

Maciej Tomczak 

Ciąg dalszy w numerze majowo-czerwcowym 

Przegraj... 

...swoje kasety VHS na płyty DVD! 

Nie pozwól... 

...by Twoje nagrania uległy zniszczeniu! 

1 godzina – 10 zł, 2 godziny – 15 zł 

Więcej informacji: 

http://www.dvdwrzesnia.pl 

tel. kom. 667 91 98 98 

Wystawiamy faktury VAT! 

Wszystko załatwisz 

w Poznaniu! 


11

PORADNIK 

Poradnik dla przyszłego absolwenta 

czyli jak skończyć studia 

Poprzednia część „Poradnika” kierowana była do 

studentów kierunków: lekarskiego i lekarsko – dentystycznego. 

Teraz przyszedł czas aby odpowiedzi na 

pytanie: „co dalej po studiach?” znaleźli przyszli absolwenci 

pielęgniarstwa i położnictwa. 

W związku ze zmianami wynikającymi z podpisania 

w 1999 roku deklaracji bolońskiej kształcenie pielęgniarek 

i położnych, podobnie jak większości studentów 

uczelni wyższych, podzielone zostało na 3 stopnie: studia 

pierwszego stopnia (3 lata), studia uzupełniające magisterskie 

(2 lata – stacjonarne, 2,5 roku – niestacjonarne), 

dodatkowo przystąpić można do rekrutacji na studia 

doktoranckie stacjonarne lub niestacjonarne (4 lata). Od 

2003 roku uzyskanie tytułu pielęgniarki i położnej możliwe 

jest tylko po skończeniu uczelni wyższej. 

Zasady i warunki wykonywania zawodów pielęgniarki 

i położnej, określa ustawa z 5 lipca 1996 r. o zawodach 

pielęgniarki i położnej. Wynika z niej, że obecnie, 

aby otrzymać tytuł pielęgniarki i położnej, należy 

zaliczyć treści objęte programem kształcenia, obronić 

pracę licencjacką, oraz przystąpić do egzaminów praktycznego 

i teoretycznego. W związku ze zmianą systemu 

kształcenia odstąpiono od konieczności odbycia stażu 

podyplomowego. Warto podkreślić, że wymiar godzin, 

podczas 3-letnich studiów licencjackich dla pielęgniarek 

bądź położnych wynosi 4600h. Zajęcia teoretyczne stanowią 

⅓ wymiaru kształcenia, natomiast zajęcia kliniczne 

½ wymiaru kształcenia. 

Pielęgniarki i położne mogą wykonywać zawód 

tylko wówczas gdy posiadają prawo wykonywania zawodu. 

Prawo wykonywania zawodu pielęgniarki lub 

odpowiednio zawodu położnej według ustawy uzyskuje 

osoba, która: 

1) posiada obywatelstwo polskie, 

2) posiada dyplom ukończenia polskiej szkoły pielęgniarskiej 

lub odpowiednio polskiej szkoły położnych 

bądź uzyskany w innym państwie dyplom uznany 

w Rzeczypospolitej Polskiej za równorzędny, zgodnie 

z odrębnymi przepisami, 

4) posiada stan zdrowia pozwalający na wykonywanie 

zawodu. 

Aby otrzymać prawo wykonywania zawodu należy 

złożyć wniosek w Okręgowej Izbie Pielęgniarek i Położnych, 

która w Poznaniu znajduje się na ul. Grunwaldzkiej 

65. Czas oczekiwania waha się w granicach 2-3 tygodni. 

W Izbie należy złożyć: 

- arkusz zgłoszeniowy, 

- oryginalny odpis dyplomu + kopia suplementu 

(oryginał do wglądu) 

- zaświadczenie o stanie zdrowia pozwalającym wykonywać 

zawód, wydane przez lekarza medycyny pracy, 

- dwa zdjęcia o wymiarach 28x30mm, 

- kopia dowodu tożsamości – oryginał do wglądu. 

Beata Leszczak 

Ania Zajączkowska 

Studencie! 

Już za kilkadziesiąt dni Juwenalia! 

Ta największa impreza studencka rozpoczyna się Pochodem Juwenaliowym! 

Masz już pomysł na swoje przebranie? 

Pokaż nam jak widzisz Uniwersytet Medyczny oczami wyobraźni! 

Widzimy się 26 maja! (więcej informacji wkrótce) 

Rada Uczelniana Samorządu Studenckiego UMP 

12 

Gazeta Studentów

POSTULAT 

„Believe, be brave” 

Mówi się, że „takie życie to tylko w filmach”. Że tylko 

tam jest wesoło i kolorowo, tam spełniają się marzenia, 

bohaterowie szczęśliwie się zakochują, wszystko dla 

wszystkich kończy się happy end’em. W rzeczywistości 

jest jedna wielka tragedia. Zdaje się, że marzenia pozostaną 

tylko marzeniami, każdy dzień przynosi liczne, 

wymyśle problemy. Znów nie zaliczyliśmy koła, znów 

zabrakło pieniędzy, znów osoba, na widok której latają 

nam po brzuchu motyle, przeszła obok nas jakbyśmy byli 

niewidzialni. Nawet automat z kawą cieszy się większym 

powodzeniem. I przytłoczeni i pogrążeni w beznadziejności 

minionego dnia siadamy przed telewizorem (tudzież 

komputerem czy w kinie) i wspólnie z bohaterami filmu 

przeżywamy ich niesamowite, fantastyczne przygody, 

a gdy wszystko kończy się szczęśliwie – uśmiechamy się 

do siebie. I myślimy: „Takie życie to tylko w filmach”. 

Tak nie musi być. Tak nie może być. Ja myślę, że za 

bardzo się boimy. Boimy się porażki (i tak nie zdam, i tak 

się ze mną nie umówi, i tak nic z tego nie wyjdzie), boimy 

się uwierzyć, że fikcyjna wesołość i kolorowość z happy 

end’em może stać się rzeczywistością. Umartwiamy 

się, że cokolwiek byśmy zrobili – to i tak niczego to nie 

zmieni, nic nie da. Więc nic nie robimy. 

Więc nic nam nie wychodzi. Więc 

znów się umartwiamy naszym marnym 

żywotem. Ale jak ma nam wyjść COŚ, 

skoro nie robimy NIC? 

Potrzeba nam odwagi. Bądźmy 

odważni! Potrzeba nam wiary. Uwierzmy 

w siebie! Nie bójmy się otworzyć 

książki z tej strasznej fizjologii, nie 

bójmy się porozsyłać swojego CV, 

zapytać się jej/go czy ma jakieś plany 

na weekend…? Pewnie sobie myślicie 

„łatwo ci tak pisać”. Bez bicia przyznaję 

się, że i mi zdarza się myśleć „i tak 

się nie uda”. Ale jedna jest prawda: życie 

mamy tylko jedno i nie ma w nim 

miejsca na strach. Jak niewiele mamy 

do stracenia w porównaniu z tym, co 

możemy zyskać – trzeba tylko spróbować. 

Więc uwierzmy, że jest możliwe i miejmy odwagę 

to realizować! 

PS. "Twenty years from now, you will be more disappointed 

by the things that you did not do by the ones you 

did do. So throw off the bowlines. Sail away from the 

save harbour. Catch the trade winds in your sails. Explore. 

Dream. Discover." Believe and be brave! 

insomnia 

Odważ się i odwiedź nasz profil na Facebooku! 

Czekają na Ciebie konkursy, ciekawostki oraz informacje 

o kolejnych numerach “Pulsu UM”. 

Kliknij LUBIĘ TO! i poznaj nas bliżej! 


13

FELIETON 

Grzech konformistycznej stadności 

Indywidualność. Cecha, która odróżnia nasze istnienie 

i nasz byt od dziesiątków innych istnień, wśród których 

żyjemy i poruszamy się. Każde z nas ceni sobie własną 

indywidualność, albowiem to ona właśnie nas określa. 

Wygląd, zachowanie, charakter, myślenie. Indywidualność 

jest równoznaczna z wolnością. Daje nam możliwość wyrażania 

siebie na swój własny sposób, który pozwala nam 

zaistnieć w społeczeństwie 

jako jednostka. 

Swoją indywidualność 

codziennie określamy na 

setki różnych sposobów 

– poprzez styl ubierania 

się, wysławiania, poruszania, 

ale także poprzez 

wszelakie upodobania, 

obojętnie czy jest to muzyka, 

czy ulubiony sposób 

spędzania wolnego 

czasu. 

Uwielbiamy naszą 

indywidualność, gdyż 

dzięki niej możemy poczuć 

się kimś szczególnym w tłumie, w którym egzystujemy 

na co dzień. Czy aby na pewno? Mogłoby się wydawać, 

że dla każdego z nas indywidualność jest cechą bardzo pożądaną, 

wręcz niezbędną do prawidłowego funkcjonowania 

w społeczeństwie, bo na niej właśnie budujemy obraz 

samych siebie. Rzeczywistość jednak zdaje się temu przeczyć. 

Konformizm. Uległość. Poddawanie się wpływom. 

Stadność. Bezmyślność. Jest wiele określeń tego samego 

grzechu, który świadomie, bądź nieświadomie, ludzie popełniają 

od zarania dziejów. To prawda, że człowiek jest 

zwierzęciem stadnym, istotą społeczną, która genetycznie 

jest zaprogramowana do życia we wspólnocie. Błędem 

i nieprawdą jest jednak to, że człowiek bezmyślnie powinien 

ulegać wszelkim możliwym wpływom i zatracać własną 

osobowość na rzecz innych. Kiedy pozwalamy komuś myśleć 

za nas, dobrowolnie oddajemy również naszą wolność. 

Tracimy zdolność do samodzielnego decydowania o własnym 

losie. Gubimy cechy własnego charakteru, fragmenty 

naszych osobowości. Zmieniamy się w bezmózgie, zaprogramowane 

przez system roboty, które robią DOKŁADNIE 

to, czego się od nich oczekuje, i nic więcej. 

Faktem jest to, że w tłumie gubimy własną indywidualność, 

odrzucamy ją z własnej, nieprzymuszonej woli. 

Chcąc identyfikować się z jakąś grupą, zgadzamy się często 

na zmianę sposobu myślenia i zachowania, dzięki temu zyskując 

akceptację danej grupy. Należy zadać sobie pytanie: 

Czy warto? Czasem tak, gdy w pracy musimy dostosować 

swój wygląd i zachowanie do określonych wymogów. Ale 

z drugiej strony, może lepiej poszukać sobie innej pracy? 

Takiej, do której nie będziemy musieli dostosowywać własnej 

ideologii i niszczyć własnych przekonań, w imię bliżej 

nieokreślonych materialnych 

korzyści. Każde 

z nas jest istotą wolną 

i mamy przed sobą 

niezliczoną ilość dróg 

i możliwości do wyboru, 

a jednak częściej wybieramy 

tę pierwszą opcję. 

Dlaczego? Bo tak jest 

wygodniej. Wygodniej 

jest odrzucić własne 

przekonania i dostosować 

się do systemu, by 

zapewnić sobie bezpieczny, 

i spokojny byt 

za cenę własnej indywidualności. 

Pozwalamy założyć sobie kajdany na ręce i dać 

się zniewolić. Jakimi czyni nas to ludźmi? 

Dlaczego ulegamy trendom? Dlaczego ślepo podążamy 

za tłumem? Poddajemy się reklamom bombardującym nas 

z telewizji i kupujemy dziesiątki niepotrzebnych rzeczy, 

dokładnie tak, jak chce tego producent? Dlaczego pozwalamy 

innym myśleć za siebie? Cudze przekonania i poglądy 

czynimy własnymi, tracąc tym samym możliwość trzeźwej 

oceny sytuacji. Dlaczego będąc w grupie dostosowujemy 

się do niej? Czy akceptacja innych ludzi gra dla nas aż tak 

ważną rolę? A może lepiej będzie, podobnie jak w przypadku 

pracy, znaleźć takich ludzi, którzy będą akceptować nas 

takimi, jakimi jesteśmy NAPRAWDĘ? 

Sensem naszego istnienia jest nasza indywidualność. 

Tylko dzięki niej funkcjonujemy jako wartościowa istota, 

a nie jako robot, bezmózgi, sterowany klon, który nie potrafi 

nawet decydować za samego siebie. 

Każde z nas ma własny rozum i wolną wolę, a z własnym 

życiem robi to, co mu się żywnie podoba. Ci, którzy 

chcą pozostać niewolnikami, dalej nimi będą. Ci, którzy są 

wolnymi, wolnymi pozostaną. Natomiast Ci, którzy wolności 

poszukują, wreszcie ją odnajdą. 

I tym ludziom życzę tego z całego serca. 

Bartek Fiłka 

14 

Gazeta Studentów

Rozważania prosektoryjne, 

czyli o znaniu z autopsji 

Wszystko zaczęło się od sprawy nie cierpiącej zwłoki. 

Naprawdę, nie jest ważne, jaka była to sprawa, bardziej 

mnie zainteresowało, czyje właściwie są te zwłoki i dlaczego 

sprawa, która wymaga szybkiego załatwienia, ich 

nie cierpi. Nigdy nie wydało się Wam dziwnym to sformułowanie? 

Od kiedy, w ramach zajęć, zobligowana jestem 

do częstego odwiedzania prosektorium, zaczęłam je postrzegać 

jako co najmniej podejrzane. Niestety to nie 

Serce na dłoni, bo nie mogliśmy znaleźć duszy na ramieniu 

koniec. Z czasem nasz język objawił mi się jako naszpikowany 

podobnymi niejasnościami lub niepokojącymi 

dwuznacznościami. Zwłaszcza w salach, gdzie formalina 

wyciska łzy z oczu i katar z nosa. 

Na przykład okazało się, że – wbrew popularnemu 

powiedzeniu – do serca przez żołądek dostać się jest trudno. 

Pokusiłabym się o stwierdzenie, że to niemożliwe, 

ale mam znajomego, który ze swoją pensetą anatomiczną 

tworzy zgrany i przerażający duet, i który z chęcią udowodniłby 

mi, że przy odrobinie samozaparcia wszystko 

jest wykonalne. Poza tym doszłam do wniosku, że piękno 

wewnętrzne jest zdecydowanie przereklamowane, a posiadanie 

ciętego języka przestało być dla mnie czymś bardzo 

pożądanym. No, i mieć serce na dłoni, to najkrótsza 

droga, do bycia szczegółowo odpytanym z ujść jego korony. 

Czasem zarzuca się lekarzom, że gdy coś w sztuce 

im nie wyjdzie, to umywają ręce. Hej, przecież to podstawowy 

wymóg higieniczno-sanitarny! Tak bardzo tymi 

refleksjami wierciłam dziurę w brzuchu moim znajomym 

Z LOTU PTAKA 

(w przenośni!), że, gdy relacjonując aktywności na zajęciach, 

wspomniałam, że dostaliśmy od asystentów wolną 

rękę, musiałam im za chwilę tłumaczyć, że wyjątkowo nie 

mam na myśli anatomii kończyny górnej. 

Ale wróćmy do naszych baranów, jak mawiają Francuzi, 

czyli do wątku głównego – zwłok. Wg słownika, 

w którym oprócz powszechnie znanych faktów znalazłam 

kilka ciekawostek: „Wyraz zwłoki i wyrażenie bez zwłoki 

łączy to, że pochodzą od jednego czasownika – zwlec. 

Czasownik ten, zarówno w wariancie dokonanym (zwlec), 

jak i niedokonanym (zwlekać) ma kilka znaczeń: 1) zdjąć 

z trudnością, ściągnąć, zedrzeć; 2) wlokąc, ciągnąć coś; 3) 

zabronować zaorane pole. Słowo to znaczyło też odkładać 

coś na później, ociągać się, np. zwlekać z odpowiedzią na 

list. Ten właśnie sens zaznacza się, w utworzonym od tego 

czasownika, rzeczowniku zwłoka, czyli opóźnienie wykonania 

czegoś, odkładanie na dalszy termin, zwlekanie 

z czymś (np. kilkudniowa zwłoka). Wyraz zwłoka z kolei 

tworzy wyrażenie przyimkowe bez zwłoki, czyli bez 

zwlekania, natychmiast. Inne znaczenie czasownika zwlec 

stało się natomiast podstawą staropolskiego rzeczownika 

zwłok, który mógł też przyjmować formy zewłok, zwłoka 

oraz zewłoka. Wyrazy te były początkowo wykorzystywane 

w znaczeniu to, co zwleczono z czegoś / kogoś i występowały 

jako zdobycz, korzyść (z okradania, łupienia 

kogoś). Formy pozbawione liczby pojedynczej – zwłoki 

// zewłoki zmarłego – występowały w sensie ciało, trup, 

kości. W podstawie semantycznej wyrazu zwłoki zawarta 

jest też czynność wleczenia – bezwładne ciało zmarłego 

jest ciężkie i może podlegać takiej czynności, jak wleczenie 

(wlec, zwlec można coś ciężkiego, bezwładnego, np. 

zwlec pnie drzew na jedno miejsce, zwlec martwe ciała ludzi 

lub zwierząt). Czasownik wlec, będący podstawą omawianych 

tu form – zwłoki, bez zwłoki, stał się też punktem 

wyjścia dla powstania takich wyrazów, jak: rozwlekły, 

powłoka czy odwłok.” W Słowniku języka polskiego pod 

red. J. Karłowicza, A. Kryńskiego i W. Niedźwiedzkiego, 

Warszawa 1900-1927 (tzw. Słowniku warszawskim) znaleźć 

można doprecyzowującą informację, iż interesujący 

nas rzeczownik oznaczał ciało zmarłego w całości. 

Więc ( wiem – nie zaczyna się zdania od „więc”), jeżeli 

stracicie dla kogoś/czegoś głowę, pamiętajcie, że Wasza 

ewentualna kariera prowadząca na stół prosektoryjny stanie 

pod dużym znakiem zapytania. 

Anna Płóciennik, nielot 


15

ONA & ON 

On: Jak ja mogłem być takim kretynem! 

Ona: Co się stało? 

On: Eee tam, szkoda gadać. 

Ona: No powiedz! 

On: Co za idiotka! 

Ona: Ja wiem, że ostatnio nie byłam najmilsza, ale nie 

musisz mnie tak nazywać... 

On: Przecież nie o Tobie mówię! 

Ona: A o kim? 

On: O Kasi. 

Ona: Twojej Kasi? 

On: Właśnie już nie jest 

moja. 

Ona: Jak to? Co się 

stało? 

On: Powiedziała, że to już 

koniec. 

Ona: No ale coś się musiało 

stać. 

On: No właśnie nic się 

nie stało. Po prostu się jej 

znudziłem. Głupia su... 

Ona: Ej, spokojnie, ona 

to może czytać. 

On: I bardzo dobrze, 

niech się dowie, jaką 

ździrą jest! 

Ona: Kasiu, przepraszam 

Cię za niego, jest 

zdenerwowany, ale już 

nad nim pracuję. 

On: To trzymasz jej stronę? 

Wasza pieprzona solidarność 

jajników! 

Ona: Nie trzymam jej 

strony. Jesteś wkurzony, 

działasz emocjami. 

Uspokój się! 

On: Łatwo Ci powiedzieć. 

Ty masz chłopaka i jesteś 

z nim szczęśliwa, a ja 

mam problem. Naprawdę 

mi na niej zależało. 

Ona: Dobrze, spokojnie.Kiedy to się stało? 

On: Wczoraj. Wysłała mi esemesa, że chce pogadać. Spytałem, 

czy coś się stało. A ona, że to ważne. 

Ona: Domyślałeś się, o co może jej chodzić? 

On: Nigdy w życiu! Ostatnio było dobrze, no może nie idealnie, 

ale na pewno nie nerwowo. 

Ona: Nie trzeba się kłócić, żeby się rozstać... 

On: To samo mi powiedziała! Nie jesteście w zmowie? 

Ona: Przecież ja jej nawet nie znam. Podała jakiś 

powód? 

On: Cytuję: „to nie jest to, chciałabym czegoś innego, ja 

tak dłużej nie chcę”. 

Ona: A Tobie wszystko się podobało w tym związku? 

On: Pewnie, że nie, ale nie na tyle, żeby się rozstawać. 

Ona: Wiesz, nie zawsze uczucia rozkładają się po równo. 

& 

On: Wiem, ale dlaczego to ja muszę cierpieć? Czemu Wy 

takie jesteście! 

Ona: To ponoć my uogólniamy... 

On: No dobrze, nie wszystkie takie jesteście. Co ja mam 

teraz zrobić? 

Ona: Spotkaj się z kimś. Spędź miło czas. Praca nad 

pulsowym tekstem też Ci pomoże. 

On: Świetnie, tylko jak na razie ten tekst jest o mnie! 

16 

Gazeta Studentów

ONA & ON 

Ona: Dobrze, to zmieńmy temat. Jak listy? 

On: Dostałem list od chłopaka, który pytał, dlaczego my 

– mężczyźni – powinniśmy pamiętać o Dniu Kobiet, a Wy 

– kobiety – nie pamiętacie o Dniu Chłopca. 

Ona: Ja pamiętam, to jest jakoś pod koniec września. 

On: 30 września. Nawet nie pamiętasz kiedy dokładnie... 

Ona: No bo... Albo nie, nie powiem tego. 

On: Powiedz! 

Ona: Nie, bo zwyzywasz mnie od feministek... 

On: POWIEDZ! 

Ona: Bo Dzień Kobiet jest bardziej znany i ważniejszy 

niż Dzień Chłopca. 

On: … 

Ona: No a nie? 

On: …! 

Ona: No żartuję, przecież! 

On: Tak? 

Ona: Tak, głupku! Sama nie wiem, dlaczego jest mniej 

obchodzony. Może to kwestia mediów, nagłaśniania? 

On: Może raczej tradycji. A Ty sądzisz, że tak nadal powinno 

być? 

Ona: Nie wiem. Skoro Wy się z tym źle czujecie, to 

pewnie nie. 

On: Jak myślisz, jak to można zmienić? 

Ona: Może tak: drogie dziewczyny, apeluję do Was, pamiętajcie 

o Dniu Chłopca! A właściwie czemu nie o Dniu 

Mężczyzny? 

On: No właśnie, Dzień Mężczyzny też jest, chociaż o nim 

to już w ogóle nikt nie wie. 

Ona: Przyznam się bez bicia... 

On: Domyślam się. 10 marca. Wtedy jest Dzień Mężczyzn. 

Wszyscy zapamiętali? 

Ona: Wydrukują nas gdzieś pod koniec kwietnia, więc 

i tak będzie po sprawie. 

On: Ale warto chociaż przypomnieć kobietom, że takie coś 

istnieje. 

Ona: Tak, popieram! 

On: Nawet nie zapytam, czy swojemu mężczyźnie złożyłaś 

życzenia... 

Ona: Nie... I to nie tylko dlatego, że nie znałam tego 

święta. 

On: Tak? To co jeszcze było przyczyną? 

Ona: Chodzi o to, że ja... nie mam chłopaka. 

On: Jak to nie? 

Ona: Tak to. Na potrzeby artykułu mówiłam, że mam, 

bo inaczej nie zgodziłbyś się ze mną pisać. Bo co o związkach 

może wiedzieć singielka? 

On: I chcesz to wyjawić tutaj, publicznie? Może wyłączę 

dykta... 

(2 godziny później) 

On: Raz, dwa, trzy, raz, dwa, trzy. Próba mikrofonu. OK, 

nagrywa się. 

Ona: I tak to właśnie wyglądało. 

On: Rzeczywiście, trudna sprawa. 

Ona: Nadal sądzisz, że to tylko jej wina? 

On: Powiedzmy, że częściowo czuję się przekonany, że 

wina jest zawsze po obu stronach. 

Ona: No właśnie. Może pogadaj z nią, jak sądzisz, że nie 

wyjaśniliście sobie wszystkiego? 

On: Nie, dajmy spokój. Chyba lepiej będzie, jak to na razie 

zostawimy. Z poprzednią dziewczyną rozmawiałem dopiero 

po kilku miesiącach od rozstania. Wtedy są jakieś szanse 

na normalny kontakt. 

Ona: Może tak. Trochę smutny nam wyszedł ten kwietniowy 

tekst. 

On: Przepraszam. Ale komuś musiałem o tym powiedzieć. 

Ona: No to powiedziałeś... Słyszało Cię kilka tysięcy studentów 

i drugie tyle pacjentów. 

On: Najwyżej potem wytniemy te bardziej smakowite kąski. 

To, że czuję się porzucony, nie znaczy, że muszę ją publicznie 

obrażać. 

Ona: Jak to mówią: „prawdziwą klasę człowieka poznasz 

dopiero po tym, jak odnosi się do ciebie po waszym 

rozstaniu”. 

On: Właśnie. Kasiu, pokażmy klasę! 

Ona: Ale może masz rację, nie spotykajcie się na razie. 

On: Z kim ja się będę teraz spotykać? 

Ona: Na pewno kogoś sobie znajdziesz. Fajny chłopak 

z Ciebie... 

On: Serio? Hmm... Masz może wolny wieczór? 

Ona: Może... 

On: Żartuję. Kogo jak kogo, ale Ciebie miałbym podrywać? 

Ona: No w sumie... W końcu jesteśmy tutaj służbowo. 

On: Tak, a jak na razie zanudzamy czytelników naszymi 

prywatnymi problemami. 

Ona: To niech piszą, o czym mamy rozmawiać, a tak to 

nas bierze na zwierzenia. 

On: Lepiej daj kieliszek. 

Ona: Ale wiesz, że alkohol nie rozwiązuje problemów? 

On: Taaa. Pij, nie gadaj! 

ona@pulsum.pl 

on@pulsum.pl 


17

IMPREZOŻERCY 

IMPREZOŻERCY, 

czyli całkowicie subiektywny przewodnik 

po poznańskich miejscówkach 

Jak powszechnie wiadomo, życie studentów UMP wypełnione 

jest wszelakiego rodzaju fascynującymi zajęciami 

paranaukowymi. Zdarza się jednak, że mamy chwilę 

wolnego czasu (sic!), który postanawiamy spożytkować 

na wypad do miasta ze znajomymi. W tych właśnie wyczekiwanych 

momentach rodzi się zwykle 

pytanie: „no, to gdzie idziemy?”. Na takie 

okazje postanowiliśmy stworzyć swoiste 

zestawienie knajp i klubów, raz po raz przeplatane 

również opisami bardziej „popołudniowo-kawowych” 

lokacji. Oby już nigdy 

imprezowa nuda nie zajrzała Wam w oczy! 

Zdecydowałam się na radykalne rozpoczęcie 

– hołdując zasadzie „dla każdego coś 

miłego”. Prezentuję więc dwa miejsca ze 

skrajnych biegunów imprezowej mapy stolicy 

Pyrlandii. 

SQ 

To oczywiście wybór z bardziej lanserskiego 

końca listy. Istnieje mikroskopijna szansa, 

że jeszcze o tym klubie nie słyszeliście 

– w takim wypadku prawdopodobnie i tak 

Was on nie zainteresuje. Do SQ chadzają głównie co bardziej 

rozrywkowi przedstawiciele „młodych i pięknych”, 

z nonszalancją wydający krwawicę rodzicieli. Mało kto 

idzie tam stricte „potańczyć” – w SQ się BYWA (uwaga 

– czasem kolejka do wejścia sięga aż do Dziedzińca!). 

Chcesz spotkać dawno niewidzianych znajomych, pokręcić 

się po nowocześnie i w dość specyficznym stylu urządzonym 

klubie, wypić raczej drogiego drinka i posłuchać 

house’a tudzież podobnych, elektroniczno-współczesnych 

rytmów? Trafiłeś w dziesiątkę. Nie zapomnij tylko o stosownym 

ubiorze – raczej eleganckim, chyba, że jesteś 

utalentowanymi trendsetterem. Miłośnicy oldschool’u & 

czarnej muzy również nie będą zawiedzeni (szukajcie imprez 

tematycznych na stronie klubu!). 

Plus: gigantyczna szansa, że spotkacie tu kogoś znajomego. 

Minus: wstęp prawie zawsze płatny; zniżki dla 

szczęśliwych posiadaczy kart SQ – białej, srebrnej i złotej 

(ta ostatnia jest jak święty Mikołaj – nikt jej nie widział, 

każdy o niej słyszał). 

BONUS: ŚRODing – w każdą środę od 22:00 do 23:00 

dziewczyny wejdą i wypiją drinka dnia gratis (ile chcecie 

– pod warunkiem, że dopchacie się do baru, mój prywatny 

rekord to 5 drinków/1h!) 

Mimo, iż studencka kieszeń kiepsko znosi podobne 

eskapady, warto choć raz wpaść do SQ – choćby po to, by 

wyrobić sobie opinię na temat jednego z najpopularniejszych 

miejsc Poznania. 

SQ klub 

www.sqklub.pl 

ul. Półwiejska 42 

Stary Browar (budynek Słodowni – poziom -2), wejście 

– schody od ulicy Kościuszki lub schody od strony ul. Półwiejskiej 

przez Dziedziniec Sztuki Starego Browaru 

Czynny: 22:00-różnie 

piwo: 7 zł, przeciętny cenowo drink: 15zł 

THONET 

Ukryty w kamienicy na obrzeżach Starego Rynku (nieopodal 

Placu Wielkopolskiego), mieści się lokal adresowany 

do zgoła innej grupy klientów. Nazwiesz Thonet jak 

zechcesz – pubem, galerią, miejscem koncertów – ale na 

pewno nie nazwiesz go typowym klubem. Po wejściu do 

środka (przez bramę i stromymi schodami w dół) można 

odnieść wrażenie, że czas zatrzymał się tam w późnych latach 

70-tych. Po pierwsze – wystrój – lub jak wolą niektórzy, 

jego brak. Półmrok, zgrzebne, drewniane stoły, lada 

barowa rodem PRL-u i co najlepsze – genialne szyldy, 

wiszące w każdym możliwym miejscu. „Lokal z prawem 

wyszynku” czy „Hełm dziadka Tuska” – tabliczka fak- 

18 

Gazeta Studentów

PULSTERWENCJA 

tycznie wisi pod hełmem – to tylko przykładowe 

perełki tej specyficznej plejady sloganów. 

Po drugie – muzyka. Zazwyczaj stare, rockowe 

klimaty tudzież alternatywa, stanowiąca 

miłą odmianę od typowego łubudu. Po trzecie 

– cóż, trunki. Znajdziecie tu bodajże najbardziej 

fantazyjne nazwy drinków, a ich niskie ceny 

wywołają podwójny uśmiech na Waszych twarzach. 

Plus: lokalne piwo słodowe z browaru Czarna 

Fortuna – w niewielu miejscach można go 

skosztować, a warto! Minus: jeżeli jesteś estetą, 

prawdopodobnie uciekniesz stamtąd z krzykiem. 

BONUS: Najtańszy porządny shot w mieście, 

odpowiednik popularnego „Wściekłego 

Psa” – tutaj noszący jakże sympatyczną nazwę 

„Szczur”. Cena: 4,50zł. 

Jeśli nie przeraża Was powyższy opis, macie szansę 

stać się miłośnikami tego miejsca – to sprawdzony punkt 

na długie dyskusje w gronie przyjaciół, a nawet niezłe 

miejsce na „bifora”. Thonet jest jak tabasco – albo się go 

uwielbia, albo nienawidzi. The rest is up to you. 

Thonet pub 

ul. Kramarska 2 

czynny: 17: 00 – do ostatniego gościa (sic!) 

piwo: 5 zł, przeciętny cenowo drink: 10 zł 

PULSTERWENCJA 

Odpowiadając na Wasze wątpliwości. 

MP 

Studentka: To jest chore! Codziennie zostawiam rzeczy w szatni na Przybyszewskiego i nie wiem, czy coś z nich 

zostanie, jak wrócę z zajęć. Nie ma szafek, kurtki wydaje pani szatniarka, dostęp do torebek, plecaków czy butów jest 

swobodny i każdy może je wynieść. Przez to na zajęcia chodzę w gorszych butach, bo nie chcę stracić moich nowych 

kozaków. Dlaczego np. na Szpitalnej są szafki, a tutaj nie? Czy kiedyś też będą? Kiedy? 

Weronika Pelczar, przewodnicząca RUSSu: Z klinicznych szpitali bez szafek zostaje tylko szpital na ul. Przybyszewskiego 

i ul. 28 czerwca; odnośnie szpitala na ul. Długiej dostaliśmy obietnicę powstania szatni i szafek. Problem jest 

oczywiście natury finansowej, ale jest też kwestia znalezienia najlepszego miejsca – szatni obecnej nie można zlikwidować, 

bo nie tylko my z niej korzystamy ( ale także pacjenci, odwiedzający). Co do terminu wprowadzenia szafek na ul. 

Długiej – wszystko zależy od decyzji Władz Uczelni – czekamy na informacje. Docelowo chcielibyśmy, aby szafki były 

standardem na zajęciach klinicznych i będziemy się starać działać w tym kierunku. 

Masz problem? Chciałbyś o coś zapytać władze Uczelni lub innych 

pracowników? Coś nie działa właściwie? 

Napisz do nas: pulsterwencja@pulsum.pl lub wypełnij formularz 

na stronie www.pulsum.pl/pulsterwencja. 


19

KONFERENCJA 

„Życiodajna 

śmierć” 

Powszechnie znane jest 5 stadiów godzenia się ze 

śmiercią: zaprzeczenie, gniew, targowanie się, depresja, 

akceptacja. Nie wszyscy jednak wiemy, że określenie tych 

etapów zawdzięczamy Elisabeth Kübler-Ross, która przekazała 

nam obszerna wiedzę dotyczącą umierania, śmierci 

i żałoby. Otoczyła swoją opieką wiele osób potrzebujących 

rozmowy, ciepła i wsparcia w najtrudniejszym dla 

każdego człowieka czasie. Ku jej pamięci, na Uniwersytecie 

Medycznym w Białymstoku, odbyła się już po raz 

szósty, Międzynarodowa Konferencja Naukowo – Szkoleniowa 

„Życiodajna Śmierć”, której tegoroczne zagadnienia 

dotyczyły Bioetyki i Wielokulturowości w Medycynie. 

Sympozjum odbyło się w dniach 10 -13 marca. 

Nie tylko o przemijaniu 

Tematy, które podjęto na Konferencji nie były łatwe. Dotykały 

najbardziej intymnych i dramatycznych kwestii, 

poruszały wiele punktów spornych, skłaniały do refleksji 

oraz dialogu. Nie można przecież zaprzeczyć, że zapłodnienie 

in vitro budzi wiele kontrowersji – czym jest i czy 

jego forma nie wywołuje w nas żadnych dylematów moralnych? 

Być może realna jest wizja masowej produkcji 

człowieka? A może ostatecznie naprotechnologia wyprze 

in vitro? 

Podjęta została także dyskusja dotycząca aborcji. Czy 

powinna być dopuszczalna? Dokąd nas zaprowadzi? Czy 

możemy odbierać matce prawo do decydowania o jej własnym 

życiu, jednak czy prawo to nie godzi w życie nienarodzonego 

dziecka? I od kiedy możemy mówić o uznaniu 

rosnących komórek ludzkich za człowieka? 

Nie zabrakło także rozmyślań o przemijaniu i śmierci 

– czy człowiek jest w stanie oswoić się z tymi etapami? 

Czy może spychamy je na margines swojej świadomości? 

Czy eutanazja jest rozwiązaniem, które pozwoli nam skrócić 

cierpienie, a może wręcz przeciwnie? Sprawi, iż przerwany 

zostanie naturalny proces, a skutki nie będą dla nas 

żadnym ukojeniem? 

O tolerancji 

„Możemy szanować człowieka, dlatego że jest od nas odmienny, 

możemy go rozumieć, ponieważ jest nam równy” 

Karel Čapek 

W czasie Konferencji wielokulturowość oraz związana 

z nią tolerancja stała się jednym z wiodących tematów. 

Droga do tolerancji jedynie pozornie wydaje się być łatwą 

sprawą. Uważamy się za osoby tolerancyjne, otwarte, 

liberalne. Bardzo często składamy takie deklaracje, nie 

zastanawiając się tak naprawdę, co oznacza owo: jestem 

tolerancyjny. Czy zawsze? W każdej kwestii? Dla naszego 

Koła był to temat szczególny, gdyż w czasie tego roku 

akademickiego rozważamy szeroko pojęty temat tolerancji, 

dlatego ciekawym doświadczeniem było przyjrzenie 

się jak studenci kierunków medycznych postrzegają inne 

narody i kultury lub jak powinny być kształtowane relacje 

pacjent – personel medyczny na przykładzie Świadków 

Jehowy. 

Okrągły stół 

Tolerancja podczas Konferencji nie pozostała jedynie 

w sferze teorii. Atmosfera panująca w czasie tych kilku 

dni, była nie tylko sprzyjająca poznawaniu nowych poglądów, 

podejmowania dialogu w spornych kwestiach, ale 

pozwalała uczestnikom na poczucie, iż są oni integralną 

częścią sympozjum. Obecne w Białymstoku członkinie 

naszego Koła odczuwały panującą pomiędzy uczestnikami 

równość, wzajemny szacunek oraz życzliwość, choć 

poruszane były bardzo kontrowersyjne kwestie w sesji 

bioetycznej, której poświęcono oddzielną debatę – Okrągłego 

Stołu. Każdy uczestnik mógł przedstawić swój 

punkt widzenia w danej kwestii. 

Nasza obecność na Konferencji czyli Veni, Vidi, Vici 

Poszukiwanie odpowiedzi na postawione pytania nie było 

sprawą łatwą. Wyobraźmy sobie bowiem sytuacje, w której 

wraz z ukochaną, bliską osobą, pragniemy posiadać 

dziecko – jednak z przyczyn biologicznych nie możemy 

tego pragnienia urzeczywistnić. Istnieje metoda, która 

może nam to umożliwić, jednak większość uznała ją za 

niemoralną i z tego powodu tracimy ostatnią szansę na 

spełnienie naszych pragnień. Czy w danym momencie interesują 

nas powody, dla których większość podjęła za nas 

taką decyzje? Prawdopodobnie – nie. 

Jednak istnieje jeszcze drugi punkt widzenia. Może 

jednak powinniśmy zastanowić się nad innym? Być może 

nie chodzi jedynie o kwestie religijne czy przekonanie, od 

którego momentu możemy mówić już o istocie ludzkiej. 

Gdyby druga strona wytłumaczyła nam, że w planowanej 

przez nas metodzie zapłodnienia pozaustrojowego, po zapłodnieniu 

od 6 do 15 żeńskich gamet komórkami męskimi 

w warunkach laboratoryjnych, tylko od 6 do 8 zostaje pod- 

20 

Gazeta Studentów

KONFERENCJA 

danych ocenie tempa podziałów komórkowych, a dopiero 

około 4 doby zostaje dokonana selekcja? Odrzucone embriony 

poddawane są kriokonserwacji i przechowywaniu 

w niskiej temperaturze. Następuje więc sytuacja, w której 

poczęte zostało kilka istot ludzkich, jednak nie wszystkie 

będą miały szanse przeżycia. A następnie? Czy przechowywane 

w temperaturze ok. minus 195 stopni ludzkie zarodki 

nigdy nie staną się materiałem genetycznych badań 

lub tworzenia hybryd czy chimer? 

Czy myśląc o posiadaniu w przyszłości dziecka, takie 

pytania powinny pozostać nam obojętne? Czy mamy prawo 

odbierać embrionowi godność? Jeśli tak, czy sprawiedliwe 

jest decydowanie o momencie, w której “człowieczeństwo” 

może posiadać już miano godności? Wszyscy 

doskonale znamy filmy science-fiction, w których ludzkie 

klony zostały “wyhodowane” tylko w celu dostarczenia 

nam potrzebnych do przeżycia organów. Czy naprawdę to 

niemożliwe mrzonki, czy być może jesteśmy bliżej spełnienia 

owych fantazji, niż przypuszczaliśmy? 

Sukcesy 

Owe rozmyślania pochodzą z nagrodzonego I miejscem 

w kategorii Sesji Bioetycznej artykułu: „Medycyna na granicy 

życia w obliczu niepłodności” autorstwa Anny Buszki, 

Angeliki Gonzalez, Kingi Witczak-Błoszyk oraz Anny 

Bednarek, członkiń naszego Koła. W tym roku możemy 

być dumni również z wyróżnień, jakie zostały przyznane 

aż dwóm studentkom naszej uczelni i członkiń Koła, 

w ramach sesji: Problemy opieki paliatywnej/hospicyjnej: 

„Wentylacja mechaniczna pacjenta w warunkach domowej 

opieki paliatywnej, metody, zagrożenia, problemy pielęgnacyjno-opiekuńcze” 

Angeliki Gonzalez oraz w ramach 

Sesji Bioetyka: „Macierzyństwo zastępcze w Polsce i na 

świecie – aspekty prawne i etyczne” Anny Jeżewskiej. 

Serdecznie dziękujemy Prodziekanowi WNoZ, Panu 

prof. dr. hab. Michałowi Musielakowi oraz mgr Katarzynie 

Głodowskiej, za pomoc, wsparcie i umożliwienie 

wyjazdu, który zaowocował zdobyciem wielu nowych 

doświadczeń. 

Szczególne podziękowania kierujemy także do Pani 

Dziekan WNoZ UM w Białymstoku, prof. dr hab. Elżbiety 

Krajewskiej-Kułak. Jesteśmy bardzo wdzięczni za ciepłe 

przyjęcie, pomoc, także w zakresie rozwoju naukowego. 

Mamy nadzieję, iż przyszłoroczna Konferencja zainteresuje 

szersze grono studentów naszej uczelni, do czego 

gorąco zachęcamy dodając, iż wyjazd do Białegostoku, 

to nie tylko obcowanie z nauką, ale i wielokulturowością 

Podlasia. 

Anna Płażewska 

Rzecznik prasowy Koła Etyki i Bioetyki 

(II rok stacjonarne Pielęgniarstwo, WNoZ) 

„Jasnowłosa prowincja“ 

Studenckie Koło Etyki i Bioetyki 

ma zaszczyt zaprosić wszystkich zainteresowanych na projekcję filmu 

„Jasnowłosa prowincja“ 

(Polska, Niemcy 2009, 75 minut), scenariusz Jacek Kubiak, Janusz Zemer, reż. Jacek Kubiak, Klaus Salge, 

który odbędzie się 

13 maja 2011 r. w Collegium Stomatologicum o godz. 16.30 w sali 202. 

Film jest dokumentalną relacją o deportacjach obywateli polskich z ziem wcielonych do Rzeszy. Tłem dla historii 

trzech głównych bohaterów są losy setek tysięcy wysiedlanych Polaków i Żydów oraz setek tysięcy sprowadzanych 

na ich miejsce Niemców etnicznych z sowieckiej strefy wpływów w Europie wschodniej. Bohaterami filmu są Helmut 

Steinitz – poznański Żyd, ocalały z Zagłady, Dieter Bielenstein – Niemiec z Łotwy, którego rodzina żyła podczas wojny 

w Poznaniu na zagrabionym Polakom mieniu, oraz Henryk Jaszcz – Poznaniak. 

Po projekcji odbędzie się rozmowa z panem Jackiem Kubiakiem. 

Serdecznie zapraszamy! 


21

ŚWIAT WIEDZY 

Broń biologiczna – nowe oblicze 

terroryzmu? 

Bioterroryzm opiera się na nieuzasadnionym i bezprawnym 

wykorzystaniu czynników biologicznych, takich 

jak m.in.: wirusy, bakterie, riketsje, w celu zastraszenia 

ludności i osiągnięcia zamierzonego celu, najczęściej politycznego 

czy religijnego. Bioterroryzm stanowi dla świata 

ogromne zagrożenie, ponieważ użyte czynniki biologiczne 

są bardzo skuteczne i mogą wywołać niedające się opanować 

epidemie. Co gorsza, wyprodukowanie takiej broni 

jest tanie: na podstawie analizy przeprowadzonej przez 

specjalistów dla ONZ stwierdzono, że koszt wywołania 

tych samych strat w ludności cywilnej przy użyciu broni: 

konwencjonalnej wynosi – 2000$/km2, atomowej – 

800$/km2, chemicznej – 600$/km2, biologicznej – 1$/ 

km2. Produkcja czynników zakaźnych jest łatwa do 

ukrycia – wystarczy laboratorium. Według U.S. Arms 

Control and Disarmament Agency (Agencji ds. Kontroli 

Zbrojeń i Rozbrojenia), broń biologiczną można produkować 

w pomieszczeniu o powierzchni około 20 m2 

i za pomocą aparatury wartej 10 tys. dolarów. Właściwie 

każdy wyposażony w maskę przeciwgazową i plastikową 

odzież ochronną może, przy stosunkowo niewielkim 

ryzyku własnym, prowadzić hodowlę bilionów 

bakterii, wykorzystując sprzęt tak prosty w obsłudze 

jak piwowarskie kadzie fermentacyjne oraz zapewniając 

hodowli środowisko zawierające białko, niezbędne 

do jej wzrostu. 

Dodatkowym ułatwieniem, dla wykorzystania takiej 

postaci broni, jest prostota rozprzestrzeniania: wystarczy 

nawet list zawierający treść w postaci wirusa – co miało 

miejsce w 2001 roku, gdy świat zadrżał przed wąglikiem. 

Należy wyjaśnić, że pojedyncza bakteria 

ulega podziałowi co 20 min; po 10 godz. daje 

ponad miliard komórek potomnych. Z bakterii 

mieszczących się w niewielkiej ampułce, 

w ciągu kilku dni może powstać olbrzymia, 

wręcz niewyobrażalna ich ilość. W przypadku 

niektórych chorób, na przykład wąglika, zaledwie 

kilka tysięcy bakterii pobranych drogą oddechową 

(zmieściłyby się one na powierzchni 

znacznie mniejszej niż kropka na końcu tego 

zdania), może spowodować śmierć. 

Broń biologiczna została podzielona przez 

CDC (Centers for Disease Control and Prevention) 

na 3 grupy: 

– do grupy A zaliczamy patogeny łatwo 

rozprzestrzeniające się i powodujące śmierć, są 

to np.: wirusy gorączek krwotocznych, wirusy 

ospy prawdziwej, bakteria wąglika i jadu kiełbasianego, 

bakteria wywołująca dżumę, 

– do grupy B zaliczamy patogeny wywołujące 

umiarkowaną śmiertelność: bakterie z rodzaju: Shigella, 

Salmonella, Brucella, bakterie cholery, E. coli, bakteria 

gronkowca, wirus wenezuelskiego zapalenia mózgu, 

– do grupy C zaliczamy nowo pojawiające się patogeny 

lub patogeny uzyskane na drodze inżynierii genetycz- 

22 

Gazeta Studentów

ŚWIAT WIEDZY 

Laseczki wąglika 

nej: wirus Hanta, wirus żółtej febry, wirus Nipah. 

Historia użycia broni biologicznej sięga Starożytności, 

kiedy to woda była skażana sporyszem. Wśród innych 

opisanych przypadków można wymienić oblężenie przez 

Tatarów Kaffy, w 1346 roku, 

kiedy to wojska chana Dżana 

Beki katapultują do osady 

ciała zmarłych na dżumę. Podobnie 

postąpiły wojska rosyjskie 

w 1710 roku, podczas 

wojny ze Szwecją: Rosjanie 

wrzucili do miasta Reval ciała 

zarażonych pałeczką Jas. 

W 1797 roku Napoleon 

oblega Mantuę – mieszkańców 

miasta próbuje zarazić 

leptospirozą. W 1924 roku pojawiają 

się oskarżenia wobec 

Niemców, że podczas trwania 

I wojny światowej, próbowali 

wywołać we Włoszech i Rumuni 

epidemię cholery, a w Rosji – dżumy. Okres po II 

wojnie światowej to czas, gdy USA, ZSSR i Japonia prowadzą 

badania nad zastosowaniem i wyprodukowaniem 

broni biologicznej. Do najgłośniejszych ataków należały: 

w 1972 roku R.I.S.E. – ekoterroryści planowali atak 

z wykorzystaniem kilku czynników w celu zniszczenia 

ludzkości i odrodzenia z kilku wybranych osobników. 

W 1984 roku Kult Rajneeshee zatruwa bary sałatkowe 

w The Dallas w stanie Oregon. W wyniku zakażenia bakteriami 

Salmonella Typhimurium zachorowało 751 osób. 

Celem terrorystów było uniemożliwienie udziału w lokalnych 

wyborach i przejęcie władzy. O tym, że zatrucie 

nastąpiło w wyniku aktu bioterrorystycznego dowiedziano 

się dopiero po roku, od jednego z członków kultu. W roku 

1995 japońska sekta Aum Shinrikyo próbowała rozpylić 

toksynę botulinową w tokijskim metrze. Natomiast 3 lata 

później, w 1998 roku, listy rzekomo zarażone wąglikiem, 

trafiają do kilku szpitali w USA, w których dokonuje się 

aborcję. W roku 2001, w New Jersey ktoś rozsyła pocztę 

z przetrwalnikami wąglika. 

Agresja bioterrorystyczna może mieć formą ataku 

ukrytego lub jawnego. Wykrycie ataku jest możliwe, dysponujemy 

pewnymi systemami detekcji. W przypadku 

ataku aerozolowego są to np. system LRBSDS (Long Range 

Biological Standoff Detection System), przeznaczony 

do wykrywania chmury aerozolowej w promieniu 30 km. 

Wyposażony jest w transmiter laserowy na podczerwień, 

teleskop odbiorczy i detektor. Jego udoskonaleniem jest 

system JBSDS (The Joint Biological Standoff Detection 

System) – w pełni zautomatyzowany system mogący monitorować 

ruch chmury aerozolowej. Projektem, umożliwiającym 

nie tylko detekcję, ale i identyfikację czynnika 

biologicznego jest IBADS (The Interim Biological Agent 

Detection System). Jest to system półautomatyczny, który 

posiada koncentrator aerozolu 

oraz aerodynamiczny miernik 

cząstek. Do identyfikacji mikroorganizmów 

wykorzystano 

testy immunochromatograficzne. 

Technologia tego 

systemu jest tania i pozwala 

na wykonanie wstępnej identyfikacji 

patogenów. JPS 

(The Joint Portal Shields) jest 

pierwszym, wysoce zautomatyzowanym 

systemem, 

udoskonalonym dzięki sieci 

sensorów zwiększających 

czułość wykrywania. 

W przypadku gdy atak 

został przeprowadzony z wykorzystaniem 

wody lub żywności, do detekcji wykorzystujemy 

metody oparte na luminometrii (metody opartej 

na zasadzie wykrywania emitowanego światła, powstającego 

przy enzymatycznym rozkładzie ATP). Przykładem 

jest system PROFILE, który pozwala na odróżnienie 

komórek eukariotycznych od priokariotycznych. Dzięki 

odpowiednim urządzeniom dodatkowym, pozwala on 

na badanie zanieczyszczonych powierzchni, żywności, 

wody, powietrza itp. Umożliwia również szybkie wykrycie 

obecności w badanych próbkach przetrwalników 

bakteryjnych. 

W ostatnich latach obserwuje się coraz większe zainteresowanie 

groźbą użycia broni biologicznej przez 

terrorystów. Ataki takie niosą ze sobą katastrofalne skutki, 

łącznie z wywołaniem masowej śmiertelności. Do 

najważniejszych zadań, w trakcie przygotowywania się 

do obrony przed bioterroryzmem, należy podjęcie badań 

nad szybkim reagowaniem, szczególnie gdy skala rażenie 

jest bardzo duża. W Polsce za działania te odpowiadają 

Główny Inspektor Sanitarny i podlegający mu pion 

sanitarno-epidemiologiczny, Ministerstwo Zdrowia oraz 

Centra Zarządzania Kryzysowego 

Trzeba pamiętać, że użycie przez terrorystów broni 

biologicznej nie objawi się pożarami, zniszczeniami czy 

katastrofami lotniczymi, ale spowoduje efekty psychologiczne, 

prowadzące do paniki i chaosu. Doskonalenie 

metod szybkiego reagowania może uratować wiele istnień 

ludzkich. 

Ewelina Bukowska 


23

INFORMACJE 

ANIMAL SECURITY – STRAŻ DLA 

ZWIERZĄT 

Kto nie okazuje szacunku bezbronnemu zwierzęciu, nie 

okaże go nigdy drugiemu człowiekowi… 

USTAWA O OCHRONIE ZWIERZĄT 

Rozdział 1 

Przepisy ogólne 

Art. 1. 

1. Zwierzę, jako istota żyjąca, zdolna do odczuwania cierpienia, 

nie jest rzeczą. Człowiek jest mu winien poszanowanie, 

ochronę i opiekę. 

Animal Security jest to nowopowstałe Stowarzyszenie 

Ochrony Zwierząt w Poznaniu. 

(działalność rozpoczęliśmy w pierwszym kwartale 2011 

roku). 

Członkowie Stowarzyszenia są wolontariuszami, a nie 

pracownikami, za swój wkład w działalność nie otrzymują 

żadnego wynagrodzenia. W chwilach wolnych od spraw 

życia codziennego poświęcają swój czas i energię na pomoc 

zwierzętom, porzuconym/bezdomnym, których życie 

jest zagrożone ze względu na okrucieństwo zadane przez 

ludzi. Dążymy do tego, by dzięki naszym wysiłkom zapewnić 

im godne i szczęśliwe życie. Staramy się kształtować 

właściwy stosunek do zwierząt i aktywnie zwalczać 

przejawy znęcania się nad nimi. Robimy to z pełnym zaangażowaniem 

i najlepiej jak potrafimy. 

Stowarzyszenia Ochrony Zwierząt Animal Security jest 

pierwszą organizację w Poznaniu, współpracującą z organami 

ścigania. Choć pomysł jest nowy każdy z nas, jeszcze 

zanim się poznaliśmy, starał się pomagać zwierzętom 

na własną rękę. Nasze doświadczenie, potęguje chęć do 

niesienia pomocy. Seria ostatnich wydarzeń, w których 

maltretowane są zwierzęta, zjednoczyła nas i przyspieszyła 

powstanie. 

Na naszym koncie jest MARSZ (NIE) MILCZENIA z 13. 

lutego, w którym mówiliśmy STOP przemocy wobec 

zwierząt. Chcemy zarażać naszymi pomysłami, a przede 

wszystkim miłością i szacunkiem. 

Odebrani przez nas podopieczni, będą mieli zapewnione 

godne warunki życia i rozwoju, a także możliwość znalezienia 

nowego kochającego domu. Dlatego odsyłam 

na naszą stronę internetowej http://animal-security.pl, na 

której znajdziecie więcej informacji o naszej działalności 

edukacyjnej w szkołach i przedszkolach, marszach festynach, 

zbiórkach czy interwencjach. 

NIE BĄDŹMY OBOJĘTNI NA ZŁO!!! 

Stowarzyszenie Animal Security działa na rzecz humanitarnego 

traktowania zwierząt. Naszym celem jest pomagać 

zwierzętom, które: trzymane są w złych warunkach 

(w pomieszczeniach, gdzie nie mają możliwości ruchu; 

schronienia się przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi); 

traktowane są w niewłaściwy sposób ( bite; 

głodzone; nie mają dostępu do wody; są schorowane, 

a właściciel nie zapewnia zwierzęciu opieki weterynaryjnej, 

widocznie zaniedbane; przeznaczane do krwawych 

walk), uległy wypadkom drogowym i są pozostawione bez 

pomocy, bądź są na to narażone, zostały porzucone przez 

swoich właścicieli bez możliwości dalszego egzystowania 

(np. w lesie; szczeniaki pozostawione samym sobie). 

Kontakt z nami: kontakt@animal-security.pl 

inne maile: 

Komendant Stowarzyszenia Ochrony Zwierząt Animal 

Security- Emilia@animal-security.pl 

Z-ca Komendanta ds. Interwencji- Beata@animal-security.pl 

Z-ca Komendanta ds. Finansowych i Marketingu - 

Hania@animal-security.pl 

interwencje – nr. tel.: 513 242 212 

„Los zwierząt jest dla mnie ważniejszy niż strach przed 

ośmieszeniem. Los zwierząt jest nierozerwalnie związany 

z losem człowieka.”– Émile Zola 

Animal-security 

24 

Gazeta Studentów

DRUŻYNA SZPIKU 

Czy Twoje 

5 minut 

może zbawić 

świat? 

W ciągu tak krótkiej chwili, jaką wydaje się 5 minut, 

każdy z nas potrafi wykonać wiele różnych, mniej czy 

bardziej, ciekawych czynności, jak np.: zaparzyć dobrą 

herbatę, obejrzeć ćwierć Teleexpresu razem z napisami 

końcowymi „Mody na sukces”, przeczytać jedną stronę 

interesującego wykładu z anatomii. 

Ale w tym czasie, możesz zrobić coś o wiele ważniejszego 

–pomóc drugiemu człowiekowi. 

5 minut to wystarczająco dużo czasu, aby zostać potencjalnym 

dawcą SZPIKU. 

Aby nim być, wystarczy oddać próbkę krwi na typowanie 

antygenów układu HLA oraz wypełnić związaną 

z tym kartę ewidencyjną. Wykonanie tych dwóch czynności 

zajmie Ci właśnie mniej niż wspomniane 5 minut. 

ALE O CO CHODZI? 

Szpik kostny jest prawdziwym darem życia. Jest odpowiedzialny 

za wytwarzanie komórek krwi: krwinek 

czerwonych, białych oraz płytek krwi. Szpik zdrowego 

człowieka wytwarza dziennie setki milionów komórek. 

W szpiku kostnym znajdują się także tzw. komórki macierzyste. 

Mimo, iż stanowią 0,1% wszystkich komórek, 


są bardzo ważne. Część z nich ma zdolność do samoregeneracji. 

Pozostałe, dzieląc się, dają początek kolejnym 

generacjom komórek. Z nich ostatecznie powstają dojrzałe 

krwinki, które opuszczają szpik i stają się częścią naszej 

krwi. 

Niestety nie ma możliwości wyprodukowania szpiku 

poza organizmem ludzkim. 

Dlatego też potrzebni są DAWCY, którzy bezinteresownie 

zechcą pomóc chorym, bez względu na nację 

i kolor skóry. Transplantacja szpiku może uratować życie 

człowieka w przebiegu wielu chorób. 

W Polsce co roku na nowotwór krwi zapada 1 na 

15.000 – 25.000 dzieci, najczęściej między trzecim a piątym 

rokiem życia. Ponad dwie trzecie dzieci poddanych 

terapii udaje się całkowicie wyleczyć. 

Chemioterapia i radioterapia to nie jedyne sposoby leczenia 

tych chorób, jest jeszcze przeszczep szpiku – a to 

dla wielu dzieci jedyny sposób na pokonanie choroby 

(przeszczep = transplantacja komórek macierzystych). 

Niestety ponad 70% osób chorych na białaczkę nie posiada 

dawcy rodzinnego, dlatego utworzono Rejestr Dawców 

Szpiku Kostnego, który zbiera 

informacje o potencjalnych 

dawcach szpiku. Twoje 5 minut 

może uratować życie wielu osób 

– zarówno dzieci jak i dorosłych 

chorych na białaczkę. 

Wyróżniamy trzy sposoby 

pobierania komórek: 

– z krwi obwodowej, 

– z żyły przedramienia (czas 

pobrania to 3-4 godziny i nie wymaga 

znieczulenia), 

– ze szpiku kości biodrowej 

(czas zabiegu to 1-1,5 godziny, 

w znieczuleniu ogólnym). 

DRUŻYNA SZPIKU 

Drużyna Szpiku to grupa 

wolontariuszy działających bezinteresownie, 

z potrzeby serca 

na rzecz osób chorych na nowo- 

25

KONFERENCJA 

twory krwi, w szczególności na białaczki. Gotowość niesienia 

pomocy to nadrzędny cel tej Drużyny. Dla jednych 

jest to oddanie szpiku, mówienie, na czym polega przeszczep, 

a dla innych bieganie maratonów w czerwonych 

koszulkach Drużyny, czy też organizowanie zbiórek krwi 

lub spotkań w szkołach. A dla artystów – charytatywny 

udział w kampaniach społecznych. Wszyscy są potrzebni, 

bo ta Drużyna to po prostu łańcuch składający się z ogniw 

i każde z nich ma swoje zadanie. Każdy wnosi do niej to, 

co mam najpiękniejszego, co umie, robi i lubi. 

Członkowie Drużyny Szpiku działają dla fundacji im. 

Anny Wierskiej „Dar szpiku”, powstałej dla upamiętnienia 

osoby, która ostatnie 2 lata swojego życia, walcząc z białaczką 

i brakiem dawcy szpiku, poświęciła na przekonywanie 

innych jak niewielkim kosztem można uratować 

inną osobę. 

W szeregach Drużyny znalazły się osobistości życia 

publicznego czy gwiazdy znane ze szklanego ekranu 

i pierwszych stron gazet. Kapitanem tego teamu został piłkarz 

Piotr Reiss, wspierają go olimpijczycy: Julia Michalska, 

Michał Jeliński, Anita Włodarczyk, Aneta Konieczna, 

Szymon Ziółkowski, Monika Drybulska, sprinter Marcin 

Urbaś. Silną grupę stanowią artyści pod wodzą aktorki Katarzyny 

Bujakiewicz, wspieranej przez Magdę Stużyńską, 

Magdę Steczkowską, Olgę Bończyk, Sylwię Grzeszczak, 

Macieja Balcara, Meza, Libera Kalwiego, zespół Arka 

Noego. Do Drużyny Szpiku należą artyści poznańskich teatrów: 

Wielkiego, Polskiego Animacji i Nowego, a także 

śpiewacy Poznańskiego Chóru Katedralnego, dziennikarze, 

lekarze, prawnicy i politycy, którym przewodzą Przemysław 

Pacia – Wicewojewoda Wielkopolski i Ryszard 

Grobelny – Prezydent Poznania. Obok znanych nazwisk 

ten zespół tworzy cały szereg ludzi, na co dzień anonimowych, 

a w dniu egzaminu z człowieczeństwa stających 

ramię w ramię z wielkimi tego świata. 

Teraz już wiesz, dlaczego Twoje 5 minut jest takie 

ważne – zajrzyj na stronę: darszpiku.pl lub też wejdź na 

profil Drużyny Szpiku na facebooku. 

Nie zmarnuj swojego czasu!!! 

~nr startowy 988 

O ciekawych 

przypadkach 

medyczych 

Mateusz Palczewski, student medycyny Akademii 

Medycznej we Wrocławiu, na pewno zastanawiał się, 

w jaki sposób zainteresować szeroko pojęte środowisko 

medyczne organizowaną przez siebie konferecją. 

Wnioskując po ilości uczestników, głównie studentów 

kierunków medycznych, jaka zjechała do Wrocławia 

26. marca, hasło: I Konferencja PrzypadkiMedyczne. 

pl, okazało się być strzałem w dziesiątkę. Pod dość 

lapidarnym tytułem ukryło się kilkanaście wykładów 

doświadczonych lekarzy specjalistów, którzy przezentowali 

najciekawsze przypadki w swojej karierze. 

Gościem honorowym konferencji była profesor 

Maria Siemionow, notabene absolwentka naszego 

Uniwersytetu, która wygłosiła wykład inauguracyjny 

nt. pierwszego udanego przeszczepu twarzy, jaki przeprowadził 

w USA zespół pod jej kierownictwem. Pani 

chirurg zaprezentowała całą, trwającą kilkanaście lat, 

drogę do tego sukcesu. Opisywała testy laboratoryjne, 

potyczki z bioetykami i prawnikami, problemy z wyborem 

biorcy oraz dawcy, a także przyczyny, dla których 

pierwszy przeszczep był porażką. Jak się okazało, 

pierwszy człowiek, któremu przeszczepiono twarz, 

azjata, został namówiony przez osobnika parającego 

się ziołolecznictwem, do odłożenia leków immunosupresyjnych 

na rzecz ziół, co po prostu nie mogło dobrze 

się skończyć. Temat wykładu wpasowywał się idealnie 

w założenia konferencji, a prof. Siemionow przyciągnęła 

samą swoją obecnością wielu uczestników, jednak 

po wykładzie czułam pewien niedosyt, ponieważ 

więcej w nim było opisów zmagań z biurokracją niż 

samego przypadku. Pani profesor w swojej prelekcji 

podkreślała rolę umiejętności pracy zespołowej, którą 

niepokojąco dużo razy utożsamiała z poświęcaniem 

wolnych weekendów i pracą wybitnie po godzinach. 

Wykład podsumowano słowami: „Trzeba mieć twarz, 

by móc spojrzeć na świat”. 

I to był dopiero początek tej arcyciekawej konferencji, 

która pogodziła wysoki poziom prezentacji 

z przystępną, dla osób choć trochę zorientowanych 

w kwestiach medycznych, formą. Nie sposób przytoczyć 

wszystkich opisywanych przypadków, w których 

nie zabrakło ekstremów, takich jak czterdziestokilo- 

26 

Gazeta Studentów

gramowy mięsak macicy, czy prawie udana operacja 

przetoki przełykowo – tchawiczej obejmującej całą 

tchawicę i część oskrzela. Podczas wykładu lekarza 

sądowego, którego prezentacja dotyczyła ciał jatrogennych, 

czyli wszystkiego tego, czym posługiwali się lekarze 

podczas zabiegu, i co też zostało w pacjencie po 

jego zakończeniu, próbowaliśmy rozwiązać zagadkę 

półmetrowej chusty, jaką znaleziono w jelicie krętym 

pacjentki, i co do której do dziś nie wiadomo, jak się 

tam znalazła. Zdjęcia RTG jamy brzusznej zawierającej 

przeróżny sprzęt rodem z sali operacyjnej, przypominały 

najwyraźniej innym lekarzom, 

co też oni znaleźli w ciałach 

swoich pacjentów w trakcie praktyki 

lekarskiej. I tak w zupełnie 

nieplanowany sposób konferencja 

została wzbogacona o kilkanaście 

zabawnych – przynajmniej dla 

słuchaczy – historyjek. Na przykład 

internista opowiedział o dwunastoletnim 

chłopcu, u którego 

w trakcie badań wykryto w pęcherzu 

moczowym struktury wyglądające 

jak wyjątkowo duże kamienie 

moczowe. Po zabiegu okazało się, 

że jest to inkrustowana kamieniami 

bransotelka. Chłopiec zapytany, 

czy przypadkiem sam sobie tego 

nie włożył, i jeżeli tak, to czy go 

nie bolało, bardzo dumny z siebie 

odpowiedział, że „bolało, ale dało 

prof. Maria Siemionow 

KONFERENCJA 

się wytrzymać”. Furorę zrobił 

również ginekolog opowiadający 

o tym, jak po zbadaniu 

kilku zdenerwowanych kobiet 

powiększyła się jego kolekcja 

kieliszków i pędzli. I nie były 

to bynajmniej prezenty od zadowolonych 

pacjentek. Konferencję 

zakończył zmuszający 

do reflesji wykład-dyskusja nt. 

tego, kiedy niewytłumaczalny 

powrót do zdrowia jest cudem, 

i czy właściwie cuda istnieją. 

Kilka uwag odnośnie samej 

organizacji. Z minusów 

– było za mało ciastek i mleka 

do kawy. A tak na poważnie 

(chociaż naprawdę było ich za 

mało), największe zastrzerzenia 

mam odnośnie logistyki. 

Do budynku Uniwersytetu Przyrodniczego, gdzie całość 

miała miejsce, zjechało około 1600 osób, mimo 

iż miejsc na sali konferencyjnej było zaledwie 500. Co 

prawda, w trakcie wcześniejszej rejestracji internetowej 

organizatorzy uprzedzali osóby, które nie zmieściły 

się w pierwszych pięciu setkach, że prawdopodobnie 

nie dostaną miejsc siedzących, jednak w mojej opinii 

robili to wyjątkowo mało przekonująco. Skutkiem tego 

była konieczność – dosłownie – wyproszenia za drzwi 

prawie tysiąca osób, które, tak jak i ja, wyszły z założenia, 

że „prawdopodobnie” nie musi oznaczać „na 

pewno nie dostaniemy miejsca siedzącego”. 

Stąd miało miejsce kilka 

nieprzyjemnych sytuacji, zwłaszcza, 

gdy ktoś przyjechał np. ze Szczecina. 

Wśród rozczarowanych, pojawił 

się nawet pomysł, żeby II Konferencję 

PM zorganizować w Poznaniu, 

bo mamy więcej miejsc siedzących. 

Mimo wszystko uważam, że był 

to świetnie spędzony czas i już rezerwuję 

sobie 23. marca 2012 roku, 

na kiedy to zapowiedziano kolejną 

edycję tego wydarzenia. Zachęcam 

też do zajrzenia na stronę www. 

przypadkimedyczne.pl, gdzie poza 

fotorelacją, znaleźć można ciekawe 

medyczne quizy. 

Anna Płóciennik 


27

FELIETON 

–– Cześć, ładnie dzisiaj wyglądasz 

–– Dziękuję. Nie wiedziałam, że wpadniesz. 

–– Przechodziłem niedaleko i pomyślałem, że wejdę. Tylko 

na chwilę, zaraz muszę lecieć. 

–– Szkoda, wiesz jak lubię, kiedy przychodzisz. Najważniejsze 

jednak, że jesteś. Tylko dlaczego stoisz 

w drzwiach? Nic nie mówisz, spoglądasz tylko na mnie 

z miną zbitego psa. Coś się stało? 

–– Wiesz, ja zawsze myślałem, że będzie inaczej. Ja... Ja 

nie wiem, co powiedzieć – mówisz po cichu, zbolałym 

głosem. 

–– Jak to co? Wytłumacz mi wszystko, opowiedz co się 

dzieje. Mów do mnie, a nie tylko szepczesz coś pod nosem, 

licząc że albo nie dosłyszę, albo usłyszę to, co chcę 

słyszeć. Jestem tuż obok, przy tobie. 

–– Kiedy szedłem tutaj, przypomniał mi się nasz ostatni 

wyjazd w góry. Dzisiaj jest dokładnie taka sama pogoda 

jak wtedy, kiedy zdobywaliśmy Śnieżkę. 

–– O czym Ty mówisz? Widzę, że coś Cię trapi, a Ty 

wspominasz nasze wakacje. Tak, było fantastycznie, ale 

dlaczego ciągle wracasz do przeszłości? Nie wiem czy 

widzisz, ale kolejne dni mijają, to co naprawdę ma znaczenie 

to teraźniejszość. Od kiedy zacząłeś mieć przede 

mną tajemnice? Zawsze rozwiązywaliśmy nasze problemy 

razem, a teraz nie potrafisz mi wyjaśnić o co chodzi. 

Mówisz o wszystkim i o niczym. 

–– To nie tak jak sobie myślisz. Nie zostawiam nas w przeszłości, 

tylko nie wiem jak ta przyszłość ma wyglądać, nie 

potrafię. 

–– Słucham? Czego nie potrafisz? 

–– Przepraszam – i wychodzisz, zamykając za sobą 

drzwi. 

„Miało być...” 

Zostaję sama z moimi myślami i przerażeniem. Wiedziałam, 

że to pewnie kiedyś nastąpi, że się poddasz, ale 

sądziłam, że wystarczy Ci tej miłości na dłużej. Tobie jest 

ciężko? A co mam ja powiedzieć? I co to była za rozmowa? 

Jeśli chcesz ode mnie odejść, to dlaczego nie potrafisz 

tego powiedzieć wprost? 

A miało być tak pięknie 

Miało nie wiać w oczy nam 

I ociekać szczęściem 

Miało być "sto lat! sto lat!" 1 

(Happysad „Wszystko jedno”) 

Pamiętam wspólnie spędzone chwile, każda z osobna 

mocno kłuje gdzieś w środku. Nasze małe szaleństwa, 

wyjazdy, skok spadochronowy, przed którym pierwszy 

raz powiedziałeś to magiczne „Kocham”. Później wspominałeś 

coś o strachu, który miałby to wywołać, ale i tak 

wiedziałam, że nawet największe przerażenie nie byłoby 

w stanie zmusić Cię do wypowiedzenia słów, w które nie 

wierzyłeś. Nasz związek nigdy nie przypominał Harlequina, 

tych kilka romantycznych chwil było rzadkością, żadne 

z nas ich nie potrzebowało. Wiedzieliśmy, że możemy 

sobie ufać i to liczyło się najbardziej. Dlaczego więc zapomniałeś, 

że zaufanie i szczerość jest najważniejsze? 

Każdego dnia mam nadzieję, że się obudzę i będę mogła 

Ci to powiedzieć. Tak, że będziesz mógł to usłyszeć; że 

te słowa przestają być tylko plątaniną moich myśli. 

Albo że ten wypadek nigdy się nie wydarzy. I wtedy 

będziemy mieć nasz happy end. 

~kp 

W tym numerze przygotowaliśmy dla Was 7 podwójnych zaproszeń do kina „Muza” na dowolnie wybrany 

seans. Bilety można wykorzystać do końca maja 2011. Aby otrzymać wejściówki, należy poprawnie rozwiązać poniższą 

krzyżówkę i przesłać rozwiązanie na adres mailowy: m.kaminska@pulsum.pl do 10 maja 2011 roku w tytule maila 

wpisując „KONKURS FILMOWY”. 

2 

3 

1 6 4 

5 

pionowo: 

- nazwisko wybitnego polskiego reżysera 

- ... Purviance 

- Agenci ... 

- Largo albo Skeleton 

- ... Vegas 

poziomo: 

- Samuel L. ... 

- Rzymskie albo Jasia Fasoli 

- imie serialowej prawniczki 

1 2 3 4 5 6 

28 

Gazeta Studentów

KINO MUZA 


29

PODRÓŻE 

Rzymskie wakacje – część II 

Mój drogi Perkinsie, 

Kuchnia 

Ach... Gotowałam z prawdziwą przyjemnością i dosyć 

ekonomicznie, bo oszczędzałam pieniądze na "La Traviatę". 

Głównie pasty z sosami, które tworzyłam z tego, co 

akurat było w lodówce (bądź zamrażalce). Oczywiście 

z odpowiednią ilością przypraw. Bakłażany, oliwki, mozzarella, 

passaty z pomidorów, świeże zioła na stałe weszły 

do mojego repertuaru. Kupiłam sobie nawet książkę po 

angielsku z włoskimi przepisami. I całe szczęście, bo pewnego 

dnia dla odmiany zdecydowałam się na ryż. Kupiłam 

taki do risotto i nagle się okazało, że nie można go ugotować 

w tradycyjny (oczywiście w moim mniemaniu) sposób. 

W mojej książce wyczytałam, że należy go podlewać 

bulionem. Jako że nie miałam rosołu, to użyłam do tego 

celu oliwy z oliwek rozrobionej z wodą. Wyszło pysznie;) 

Poza tym pierwszy raz w życiu próbowałam świeżych fig. 

Suszone mogą się schować. 

Wybrałyśmy się też z Mają do najlepszej lodziarni 

we Włoszech – Gelateria di San Crispino. Porcja lodów 

wygląda wyjątkowo mało okazale, ale smak wynagradza 

wszystko. I to jaki smak... Próbowałam lodów miodowych 

i... bergamotkowych;) Pachniały jak perfumy;) 

Ostatniego dnia mojego pobytu Maja zabrała mnie 

do pewnego zaprzyjaźnionego szefa restauracji i miałam 

okazję spróbować ośmiornic i tym podobnych osobliwości. 

Nie są złe, ale chyba wolę jednak lasagne albo pizzę. 

A jeśli chodzi o pizzę, to ta rzymska jest prawie tak cienka 

jak kartka papieru. Poza tym rzymianie (hah) śmiesznie ją 

przystrajają. Zamiast równomiernie rozłożyć na niej dodatki, 

to wszystko układają grupami – zupełnie jakby były 

to matematyczne zbiory. 

Zwiedzanie 

Tutaj właściwie mogłabym przepisać cały przewodnik 

Pascala, w którym się zaczytywałam. Każdego dnia spędzałam 

jakieś 8 godzin na podziwianiu muzealnych eksponatów, 

starożytnych ruin czy też po prostu oddawałam 

się przyjemności przemierzania przez miasto. 

Rzym podzielony jest na 4 rejony – część starożytną, 

północną, serce oraz Watykan. Oczywiście w każdej 

z nich znajduje się niezliczona ilość zabytków. Moją ulubioną 

dzielnicą zdecydowanie jest Trastevere, czyli Zatybrze 

(z wł. Tevere – Tyber) – nieco zapomniane, zaciszne 

siedlisko miejscowej bohemy. Jeśli szuka 

się jakichkolwiek osobliwości, to można je 

znaleźć właśnie tam. 

Ciekawostki 

Okazuje się, że koniec świata czeka nas 

całkiem niedługo. W kościele San Paolo 

fuori le Mura znajduje się nawa ozdobiona 

portretami wszystkich papieży. Kiedy 

zabraknie miejsca dla następnego, nastąpi 

Apokalipsa. A po obecnym papieżu zostało 

jeszcze tylko 7 wolnych miejsc... 

Tradycyjna rzymska kuchnia bazuje na 

tzw. quinto quarto, czyli tym, co pozostaje 

ze zwierząt tucznych po wycięciu wszystkiego, 

co powszechnie uważa się za zjadliwe. 

Była w Rzymie kiedyś taka rzeźnia, 

w której pracownicy dostawali właśnie te 

odpadki, a później starali się z nich coś upichcić. Tylko 

dla zawodników o mocnych nerwach i przede wszystkim 

mocnych żołądkach. 

W kościele Santa Maria della Concezione znajdują 

się wyjątkowo osobliwe ozdoby. Kapucyni mieli zwyczaj 

chowania swoich współbraci w ziemi sprowadzonej 

z Jerozolimy. Kiedy jednak ziemia się skończyła, zwłoki 

pozostawiali na świeżym powietrzu... I tak, jak sam się domyślasz, 

powstały m. in. bardzo ciekawe... żyrandole czy 

też złożone z kilkuset czaszek wysokie kopce. Kiedy odwiedziłam 

kryptę, to wrażenie było podwójne, bo po prostu 

rozpoznawałam poszczególne kości. Uderzyło mnie 

też zdanie znajdujące się w ostatniej z cel: "What you are 

now, we used to be. What we are now, you will be?". 

Sztuka 

Takiego nagromadzenia piękna dawno nie widziałam. 

Często czułam się strasznie zdezorientowana, bo nie mogłam 

się zdecydować na co najpierw patrzeć. Odwiedziłam 

30 

Gazeta Studentów

PODRÓŻE 

większość wartych uwagi rzymskich kościołów. Z prawie 

600 tylko dwa ustrzegły się przed barokowymi przeróbkami. 

Z tym barokiem to w ogóle bardzo ciekawa sprawa. 

Głównymi twórcami tej epoki w Rzymie byli Bernini 

oraz Borromini. Oboje wszechstronnie uzdolnieni, wręcz 

genialni. Rzym dla nich dwóch był za mały, więc nieustannie 

się ścierali. Ich niechęć do siebie była powszechnie 

znana, nawet obrosła w legendy. Otóż na Piazza Navona 

naprzeciwko siebie stoją kościół św. Agnieszki projektu 

Borrominiego oraz Fontana dei Quattro Fiumi obrazująca 

4 rzeki dłuta Berniniego. Jedna z upersonifikowanych rzek 

zwrócona twarzą do kościoła zastyga w przerażonej pozie, 

jakby nagle świątynia miała się zawalić. Natomiast na 

fasadzie kościoła stoi święta Agnese i uspokajającym gestem 

pokazuje, że wszystko jest w najlepszym porządku. 

Oczywiście to tylko zgrabna historyjka, bo fontanna powstała 

wcześniej. Ale smaczek pozostaje. Jeśli już jestem 

przy Berninim, to koniecznie muszę Ci opowiedzieć o jego 

rzeźbach jakie oglądałam w Galerii Borghese. W życiu 

nie widziałam czegoś tak oszałamiającego. Szczególnie 

spodobali mi się Apollo i Dafne ujęci w momencie, w którym 

ścigana przez natrętnego boga nimfa zamienia się 

w drzewo laurowe. Chociaż "Porwanie Prozerpiny" z jakby 

ciepłą, pełną życia ręką Plutona zaciśniętą na kobiecym 

udzie też jest magnifique. O rzeźbie Paoliny Borghese 

dłuta Canovy już nie wspomnę. Ach, nigdy wcześniej 

sztuka nie wywoływała we mnie takich przeżyć. Zawsze 

wychodziłam z założenia, że w człowieku jest cenne tylko 

to, co może wziąć z sobą wtedy, gdy zostanie 

wszystkiego pozbawiony. Nadal 

tak myślę, ale zaczynam dostrzegać też 

wartość tego, co po sobie pozostawia. 

Bernini dawno nie żyje, ale owoce jego 

pracy pozostały i dalej zachwycają. 

Marzy mi się, że może kiedyś poproszę 

jakiegoś studenta ASP, aby skopiował 

dla mnie kilka szczególnych 

obrazów wielkich mistrzów. Rzeźba 

byłaby jednak chyba zbyt burżujska. 

A propos obrazów. Wiesz jakie to cudowne 

uczucie – dotykać Caravaggia, 

Tycjana, Rafaela, Bacona, Dali, Bruegla, 

Velazqueza? Patrzeć na te dzieła, 

które wcześniej były dostępne tylko na 

stronicach albumów czy podręczników. 

Podchodzić bliżej, oddalać się, zerkać 

to z prawej, to z lewej strony, pod różnym kątami. Dostrzegać 

ślady pędzla, całą fakturę, wszystkie szczegóły. 

To zupełnie jak z rozmową z innym człowiekiem. Możesz 

rozmawiać przez Skype'a, ale możesz też spotkać się przy 

herbatce z konfiturą z dzikiej róży i pyszną szarlotką. Niby 

to samo, a inaczej, pełniej, głębiej... 

Oprócz Galerii Borghese zdarzało mi się oniemieć 

z wrażenia w Muzeach Watykańskich, choć irytowało 

mnie zupełnie niepotrzebne zamieszanie związane z Kaplicą 

Sykstyńską – żadnych rozmów, żadnych zdjęć. Trudno 

mi było wytrzymać, ale zastosowałam się do zakazu. 

Nie wyszło mi to natomiast w Galleria Doria-Pamphilj. 

Jest to przepiękny pałac, który w połowie stanowi muzeum, 

a w drugiej połowie zwyczajny (no zwyczajny to 

jednak nie) dom pewnej możnej rodziny. Świetna sprawa, 

też bym tak chciała. Choć może nie; bałabym się, że coś 

uszkodzę. Zależało mi, aby udokumentować całą rzymską 

przygodę, a bez zdjęcia z galerii archiwum byłoby 

niepełne. Nie wytrzymałam i po dokładnym przestudiowaniu 

rozmieszczenia kamer pstryknęłam jedną fotkę. 

Ledwo zdążyłam się oddalić do kolejnej sali, gdy wtem 

zaczął wyć alarm. Serce waliło mi ze 180/min. – jakby nie 

patrzeć wstąpiłam na ścieżkę przestępczości i wcale się 

z tym dobrze nie czułam. Na szczęście po chwili wszystko 

się uspokoiło i z nonszalancko przewieszonym na ramieniu 

aparatem skierowałam się ku wyjściu. Nevermore. 

Metro 

O tak, rzymskie metro z pewnością by Cię zafascynowało. 

Składa się z dwóch linii zbudowanych na planie 

nieidealnego krzyża, łączących się na stacji Termini (równocześnie 

dworca kolejowego i raju dla kieszonkowców). 

Pociągi są niezawodne, ciche i kursują co 1-3 min. Gdyby 

nie to, że wszędzie działa klimatyzacja i człowiek z 40 ºC 

musi przechodzić do 20, to byłoby idealnie. Jeśli chodzi 

o bilety, to można się zaopatrzyć w takie na 75 min., dzień, 

trzy dni, siedem i miesiąc. Jako że mój pobyt wynosił 10 

dni, to po wykorzystaniu drogiego biletu tygodniowego 

żal było mi pieniędzy na niewiele od niego tańszy 3-dnio- 


31

PODRÓŻE 

wy i ostatnie dni spędziłam na przemierzaniu Rzymu piechotą, 

podróże metrem ograniczając do minimum. Dzięki 

wrodzonej oszczędności (wolałam inwestować w odwiedziny 

w galeriach), bądź strasznemu skąpstwu, jak kto 

woli, poznałam miasto od zaplecza. Oglądałam już nie 

tylko reprezentacyjne, upstrzone zabytkami ulice, ale też 

malutkie uliczki, (na których zaopatrywałam się w świeże 

owoce, zioła i warzywa) oraz rozkoszne zaułki. Czasem 

zdarzały się i slumsy, i wtedy nie było tak różowo. 

Sesja zdjęciowa 

To, co sprawiło, że zżyłyśmy się z Mają w sposób 

szczególny, to sesja pod Fontanną di Trevi. Wstałyśmy 

o piątej rano i wystroiłyśmy się jak księżniczki na bal. 

Tym razem postawiłam na prostą białą sukienkę z ogromnym 

czarnym paskiem. Coś w stylistyce Chanel. Maja 

wybrała za to nieśmiertelne jeansy i zwiewną różową koszulę, 

która ładnie korespondowała z jej długimi, mocno 

poskręcanymi lokami w kolorze ciemnego złota. Jako ta 

wiecznie głodna, zdążyłam jeszcze wtrząchnąć sute śniadanko, 

dopychając się w metrze półkilogramowym jogurtem. 

Pod fontannę przybyłyśmy o brzasku słońca, kiedy 

jeszcze nie było innych turystów, tylko służby porządkowe 

z nieodzownymi carabinieri na czele. Swoją drogą 

ich praca jest bardzo nużąca. Całymi dniami pilnują, żeby 

nikt, niczym Anita Ekberg, nie wskoczył do wody (a nie 

powiem, miałyśmy na to wielką ochotę), nie zbezcześcił 

pomnika Vittorio Emanuele przy Campidoglio czy też nie 

zrobił czegoś równie głupiego. Postanowiłyśmy umilić 

im życie i poprosiłyśmy, aby byli naszymi fotografami. 

Na początku nieco się krępowałyśmy, ale ile można mieć 

zdjęć w pozycji "na baczność"? W końcu zupełnie się rozkręciłyśmy 

i nie miałybyśmy nic przeciwko, gdyby o tej 

nieludzkiej porze przypadkiem nie przechodził ktoś z "Vogue". 

Po jakichś 300 fotkach przeniosłyśmy się na Schody 

Hiszpańskie. W końcu zachwycone artystycznym sukcesem 

sesji udałyśmy się do jednej z niezliczonych kafejek 

na cappuccino, gdzie poznałyśmy staruteńkiego i jednocześnie 

ciągle pełnego werwy neapolitańczyka. Chętnie 

podzielił się z nami historią swego życia. A miał człowiek 

fantazję ułana, naprawdę;) Wcześniej przeszłyśmy przez 

via Condotti (czyli jedną z najbardziej ekskluzywnych ulic 

handlowych miasta). Jakże przyjemnie było sobie popatrzeć 

na sklepy projektantów mody o światowej renomie. 

Gorszy był moment, w którym należało sobie uświadomić, 

że patrzenie to jedyne, na co możemy sobie pozwolić. 

Dobrze, że mam zdrowy stosunek do mody, bo byłoby 

mi równie ciężko jak Cyprianowi (tak tak, temu z mojej 

grupy), który notabene również w tym czasie bawił w Rzymie 

(na kursie włoskiego). Kiedy spotkaliśmy się, oczywiście 

przy osławionej fontannie, poczuliśmy, że świat jest 

naprawdę malutki. Śmieszne uczucie. Po kilku godzinach 

dzielenia się wrażeniami, wymieniliśmy się aparatami, aby 

obejrzeć dotychczas zrobione zdjęcia. Moim oczom ukazywał 

się na przemian Cyprian, Cyprian z dziewczynami 

albo Cyprian z jakimś bajecznym drinkiem. Czasem w tle 

przewijało się Koloseum albo inna antyczna ruina. Natomiast 

mój zacny kolega wykrzyknął tylko z przerażeniem 

"Klara, ale Rzym to nie tylko kościoły!". Postanowiłam 

wziąć sobie jego słowa do serca (w końcu podróż życia 

nie zdarza się zbyt często) i poznać miasto od bardziej rozrywkowej 

strony... Ale się działo... 

Klara Madsen 

ciąg dalszy w kolejnym numerze 

„Wielkie filmy rodzą się z obrazów” 

Wojciech Jerzy Has. 

Znamy? Powinniśmy. Dlaczego? Do zachwytu nad jego 

filmami zgodnie przyznawali się między innymi Martin 

Scorsese, David Lynch, Lars von Trier czy Francis Ford Coppola, 

a „International Film Guide” uznał go jednym z pięciu 

najlepszych filmowców na świecie. Jeden z jego filmów, do 

którego zaraz przejdę, został wpisany nawet do filmowej edycji 

Encyklopedii Guinessa. Miał wierną publiczność w wielu 

europejskich krajach. Dlaczego więc polska widownia 

obchodzi się z nim tak marginalnie? Kiedy minął już PRL, 

film nie musi służyć walce o wolność, a nasze indywidualne 

wymagania wobec kina rosną, warto do jego obrazów wrócić, 

bo ponieważ prezentują uniwersum, czas zdecydowanie 

nie zadziałał na ich niekorzyść. Przeciwnie. Te filmy wciąż 

czekają, aż polska publiczność do nich dorośnie. Myślę, że 

słusznym jest pokładać nadzieję właśnie w Was teraz trwających. 

Z podobnego założenia wyszła jedna z polskich gazet, 

która w cyklu „Mistrzowie Polskiego Kina” zamieszcza aż 

dwa, odświeżone cyfrowo dzieła Hasa, co jest świetną okazją, 

by o nich porozmawiać i zwrócić na nie Waszą uwagę. 

„Rękopis znaleziony w Saragossie” 

Jest to ekranizacja dzieła Potockiego o tym samym tytule. 

W Saragossie, podczas jednej z bitew napoleońskich, 

szukający schronienia oficer znajduje w piwnicy przepięknie 

zdobiony rękopis. Jego bohaterem jest Alfons van Worden 

(Zbigniew Cybulski), hiszpański gwardzista podróżujący poprzez 

wzgórza Kastylii do Madrytu. Widz od tej chwili będzie 

towarzyszył Alfonsowi w jego wojażach, poznając m.in. 

32 

Gazeta Studentów

KĄCIK FILMOWY 

pustelnika, kabalistę, nieprzychylną inkwizycję, przywódcę 

Cyganów, dwie mauretańskie księżniczki, przy czym kompletnie 

straci orientację, bo jak tu być czegokolwiek pewnym, 

gdy po nocy spędzonej z wyżej wymienionymi, orientalnymi 

pięknościami budzi się pod infernalną szubienicą? W dodatku 

fabuła nie jest tą, do której przywykliście. Tutaj Has operuje 

kompozycją szkatułkową, snując opowieść wewnątrz 

kolejnej opowieści. W oryginale książkowym doliczono się 

aż trzynastu narratorów na drugim 

Kadr z filmu „Rękopis znaleziony w Saragossie” 

poziomie, dziecięciu na trzeci, pięciu na czwartym i dwóch 

na piątym. W filmie oczywiście liczba ta uległa zmianie, ale 

poziomy pozostały. Incepcja? I to jaka! O tym obrazie można 

by pisać co najmniej osobny esej. Ja zmuszona jestem do 

ogromnej skrótowości, więc pozostanę przy krótkim podsumowaniu, 

a Wam pozostawię z Hasem zabawę w rozszyfrowywanie 

wieloznacznych symboli. Zobaczycie tu Księgi, 

okna, lustra, czaszki, malowidła, nawiązania do kabały, tarota, 

Salvadora Dali i wiele, wiele innych. Wszystko niezwykle 

plastyczne i nawiązujące do sztuki barokowej, wcześniej 

w kinie niespotykane. Skąd w Hasie ta nieprawdopodobna 

zdolność do „myślenia obrazami”? Jak to często bywa z reżyserami 

wyjątkowymi, tak również tutaj mamy do czynienia 

z twórcą, który z filmem przyszłości wiązać nie chciał. 

Student krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych obrał za kierunek 

malarstwo, które przerodziło się w animację, dopiero 

później w zainteresowanie możliwościami X muzy. Czym 

jest więc dla widza „Rękopis”? Myślę, że jeden z bohaterów, 

oślepiony Pacheco jest tutaj najlepszym symbolem odbiorcy. 

Has wyłupia nam oczy, pozbawia okularu, zmysłu racjonalnego 

postrzegania, pozostawia z przymusem wyjścia poza 

to, co jest na pewno i odkrycia nieznanego dotąd wymiaru 

rzeczywistości, „muśnięcia niewidzialnego”. 

„Sanatorium pod Klepsydrą” 

Drugi z wydanych filmów również jest ekranizacją pierwowzoru 

literackiego, tym razem Brunona Schulza. Wielokrotnie 

powtarzano, że jego twórczość jest zdecydowanie 

nieprzekładalna na język filmu ze względu na swoją poetyckość 

i ograniczoną fabularność. Czy mogło jednak dla Hasa 

być coś ciekawszego, niż zachwycające opisy rupieciarni, 

zakurzonych strychów i onirycznych wspomnień, tak bardzo 

powiązanych z jego krakowskim dzieciństwem? 

Tutaj bohaterem jest Józef (Jan Nowicki), 

który przybywa do Sanatorium prowadzonego 

przez doktora Gotarda (Gustaw Holubek), gdzie 

przebywa jego zmarły ojciec przywrócony do życia, 

jednak egzystujący w innym wymiarze czasu. 

„Sanatorium pod Klepsydrą” to bowiem film 

o czasie właśnie, o jego przemijaniu, o wspomnieniach 

i ich rozpadzie. Bohaterem, a więc 

metaforycznym rekonwalescentem przybytku 

doktora Gotarda, jest właściwie nie tyle ojciec, 

co czas sam w sobie, który funkcjonuje w większości 

dla Józefa jako przeszły, martwy, a który 

reżyser stara się reanimować (Iwona Grodź pokusiła 

się nawet o słowo „ekshumować”). Całość 

płynnie wraz z Józefem porusza się między dzieciństwem, 

młodością i dorosłością. Wystarczy 

założyć hełm by znów stać się chłopcem i opijać 

sokiem malinowym. Poznawać kobiecą erotykę 

przyglądając się spod łóżka rudowłosej, półnagiej służącej 

Adeli. Przechadzać z ojcem po ulicy Krokodyli. Wszystko 

to jednak epoka miniona. W dodatku nie odchodząca powoli, 

a zdeptana. Has pozwala sobie bowiem na zakończenie, 

o którym Schulz nie miał jeszcze pojęcia tworząc. Mianowicie 

na nawiązanie do Holokaustu. W końcowych scenach 

Józef opuszcza Sanatorium, cmentarz, świat mitów, swojej 

genealogii, która umarła. 

Filmy Hasa to dla widza zdecydowanie jedna z trudnych 

do opisania przygód. Mamy tutaj mnóstwo zabiegów, które 

wymagają od widza skupienia i przemyślenia. Są symbole, 

szyfry, których rozwikłanie okupione jest na pewno wysiłkiem 

intelektualnym. Myślę jednak, że właśnie teraz jest 

czas, kiedy w końcu do tego rodzaju kina dorośliśmy. Podejmując 

grę z Hasem gwarantujemy sobie przygodę na całe życie, 

bo to obrazy, do których się powraca. Poza tym, wstydem 

byłoby, gdyby za granicą kino czerpiące tak wiele z dorobku 

naszej własnej kultury wciąż pozostało nieodkryte dla polskiego 

widza. Tym bardziej, że urzeka go „Incepcja” Nolana 

czy „Wyspa tajemnic” Scorsese, które czerpią garściami 

z poruszania się po sennych i irracjonalnych przestrzeniach 

ludzkiego umysłu praktykowanego przez Wojciecha Jerzego 

Hasa właśnie. 

Justyna Kwitowska 


33

STUDIA OD KUCHNI 

Naleśniki ze szpinakiem 

Naleśniki. 

Naleśniki zna i lubi (mam nadzieję) każdy. Studenckie 

oko wie najlepiej ile jajek, mąki i mleka trzeba użyć ;) 

Jednak każdy przepis na ciasto naleśnikowe różni się od 

siebie. Ja rezygnuję z dodatku wody, używam mleka 1,5%. 

Nie potrafię konkretnie powiedzieć, ile czego potrzebujemy, 

ale w przybliżeniu na 10 naleśników przygotujmy: 

– 1 jajko, 

– pół szklanki mleka, 

– kilka łyżek mąki pszennej, 

– olej, 

– szczyptę soli. 

Polecam zrobić tak, żeby roztrzepać jajko, wlać mleko, 

wymieszać, a później ciągle mieszając dosypywać 

mąki, tyle, żeby uzyskać konsystencję śmietany. Takie wg 

mnie są najlepsze. Jeśli chcemy uzyskać bardziej puszyste 

naleśniki (tzw. biszkoptowe), możemy oddzielić białko od 

żółtka, ubić pianę z białek i dodać ją na sam koniec do 

masy, którą zrobimy z pozostałych składników. Następnie 

naleśniki smażymy na złocisty kolor, za każdym razem 

uprzednio wlewając na patelnię kroplę oleju, którą warto 

rozsmarować na powierzchni patelni. 

Szpinak. 

Jestem pewna, że co najmniej połowa z Was ma teraz 

grymas na twarzy i mówi „bleee”. Szpinak można pokochać 

lub znienawidzić. Ja obdarzam go zdecydowanie tym 

pierwszym uczuciem. Jeśli jeszcze go nie próbowaliście 

– gorąco polecam, by to zrobić. 

Przygotujmy: 

– 1 opakowanie szpinaku mrożonego (400g), 

– kilka łyżek masła, 

– 1 średnią cebulę, 

– kilka ząbków czosnku, 

– kilka łyżek mąki pszennej, 

– 1 szklankę mleka, 

– ser żółty, 

– sól, pieprz. 

Cebulę obieramy, kroimy w małą kosteczkę. Czosnek 

również obieramy, następnie siekamy i rozcieramy za 

pomocą noża na desce do krojenia. Masło rozgrzewamy 

w garnku, smażymy cebulę, gdy się zeszkli dodajemy czosnek 

i jeszcze chwilę podsmażamy. Następnie dodajemy 

szpinak ( może być zamrożony, to nie problem). Kiedy 

szpinak będzie się dusił, przygotujemy sos beszamelowy. 

Należy zrobić zasmażkę I stopnia – czyli roztopić 

masło na patelni i wsypać mąkę (ilość masła i mąki 

musi być w stosunku 1:1), zasmażyć lekko, by mąka 

się nie zrumieniła. Następnie dolewamy mleko – 

stopniowo, mieszając tak, aby uzyskać konsystencję 

gęstego sosu. Łączymy szpinak z sosem, mieszamy 

i jeszcze chwilę dusimy. Doprawiamy do smaku wg 

uznania, można dodać jeszcze trochę czosnku oraz 

sól i pieprz. Smak musi być lekko słony, mocno 

czosnkowy, ponieważ w połączeniu z naleśnikiem 

smak będzie mniej odczuwalny. 

Następnie smarujemy szpinakiem każdy naleśnik, 

zawijamy w rulon zamknięty (czyli tak, jak widać to 

na zdjęciu) i układamy w naczyniu żaroodpornym. 

Następnie posypujemy żółtym serem i wstawiamy do piekarnika 

zapiekając do momentu, aż ser się zrumieni. 

Na moim zdjęciu nie ma sera, bo zupełnie niechcący 

trafiłam na wyrób sero-podobny i nie wyglądał jakby miał 

się kiedykolwiek zrumienić :) . 

Taką masę ze szpinaku można stosować do innych potraw 

np. Lasagne, Canneloni czy innych makaronów. Możemy 

również zrobić naleśniki w panierce (tzw. krokiety) 

i usmażyć, wtedy nie potrzebujemy naczynia żaroodpornego. 

Jeśli ktoś jest miłośnikiem czosnku, może zrobić sos 

czosnkowy, w połączeniu z naleśnikami smakuje rewelacyjnie. 

Smacznego! 

Czas przygotowania: 40-60 minut 

Koszt: w zależności od tego co już mamy, a co musimy 

dokupić – 6-10zł 

Naczynia, które zabrudziliśmy: garnek, patelnia, łyżka, 

nóż, deska do krojenia, naczynie żaroodporne. 

B.Ś 

34 

Gazeta Studentów

Dawcy bez prawa wyboru 

KĄCIK FILMOWY 

Szczerze przyznam, nie przepadam za amerykańskimi 

filmami z gatunku science fiction. Takie produkcje jak 

„Gwiezdne wrota”, „Obcy” czy „Predators”, są dla mnie 

nie do przejścia. Już same tytuły wywołują u mnie negatywne 

skojarzenia. Mam nadzieję, że nikogo nie urażę, jeśli 

powiem, że są one dla mnie po 

prostu kwintesencją kiczu. Więc 

jak to się stało, że w kwietniowym 

numerze „Pulsu UM” piszę 

dla Was o filmie Sci-Fic Marka 

Romanka „Nie opuszczaj mnie”? 

Odpowiedź banalna, występujący 

w nim aktorzy przekonali mnie, że 

warto go obejrzeć. Jedną z głównych 

ról gra tutaj Andrew Garfield, 

młody, zdolny aktor, który 

swoją rolą w „The Social Network” 

zauroczył pewnie nie tylko 

mnie. Carey Mulligan w „Była 

sobie dziewczyna” pokazała, że 

należy do grona najlepszych aktorek 

młodego pokolenia. A piękna 

Kiera Knightley… gdzie i z kim 

ona już nie grała?! 

Film „Nie opuszczaj mnie” 

opowiada o trójce przyjaciół Kathy, Tommy, Ruth, którzy 

wraz ze swoimi rówieśnikami wychowują się w Hailsham 

w szkole z internatem. W pierwszej części filmu 

poznajemy ich jako dorastające dzieci, którym nie wolno 

opuszczać terenu internatu. Następnie akcja przenosi się 

do „Chałup”, gdzie nasi bohaterowie już prawie pełnoletni, 

poznają życie poza granicami szkoły. Zakochują się 

i przeżywają pierwsze rozczarowania. Gdzie tu element 

science fiction? Dzieci w Hailsham nie znalazły się przypadkiem. 

Zostały sklonowane i umieszczone tam w celu 

zostania w przyszłości dawcami organów. Nasi bohaterowie 

są wychowywani z tą myślą całe życie, jest to dla 

Tytuł: Nie opuszczaj mnie (Never Let Me Go) 

Gatunek: Dramat, Thriller, Sci-fi 

Premiera: 11.03.2011 (Polska), 3.09.2010 (świat) 

Produkcja: USA, Wielka Brytania 

Reżyser: Mark Romanek 

Scenariusz: Alex Garland 

Obsada: Carey Mulligan, Andrew Garfield, Keira 

Knightley 

Zdjęcia: Adam Kimmel 

Muzyka: Rachel Portman 

niech rzecz oczywista i nawet nie starają się jej zapobiec. 

Istnieje jedynie możliwość odroczenia czasu operacji 

o kilka lat, dla osób, które zostają opiekunami dawców. Na 

takiego opiekuna aplikuje Kathy, dzięki czemu z tej trójki 

najdłużej udanie jej się uniknąć donacji. 

Film Marka Romanka porusza 

niesłychanie ważny problem 

etyczny, dotyczący wartościowania 

życia ludzkiego. Bo czy klon 

nie jest człowiekiem? Nie ma duszy? 

Tak właśnie założyli twórcy 

programu dawców, uznając te 

dzieci jako bezuczuciowe twory, 

stworzone by ratować życie „normalnych” 

ludzi. Pracujące z dziećmi 

nauczycielki przywiązują się 

do nich i starają się je uratować. 

Każą podopiecznym rysować obrazy, 

z których wybierają te, które 

później trafiają do galerii. Ma to 

na celu pokazania społeczeństwu, 

że dzieci przeznaczone do programu 

dawców są prawdziwymi, czującymi 

istotami. 

W czasie oglądania tego filmu, 

wszystko się w człowieku gotuje, bo przecież nikt nie 

ma prawa dzielić ludzi na lepszych i gorszych oraz decydować 

o ich losach. Ale możemy odetchnąć z ulgą, że 

„takie rzeczy to tylko w filmach”. Ale czy na pewno to 

w stu procentach science fiction? Wystarczy obejrzeć się 

dookoła, a znajdziemy liczne przykłady szufladkowania 

i traktowania w inny sposób ludzi tylko za to, że w jakiś 

sposób się różnią od przyjętego, tak naprawdę nieistniejącego, 

wyimaginowanego wzorca. Na szczęście nikt nie 

każe nikomu oddawać płuca czy serca, ale niestety podziały 

w społeczeństwie i nierówne traktowanie to nasza 

rzeczywistość. Każdy z nas czasami nawet nieświadomie 

ocenia i dzieli ludzi na tych lepszych i tych gorszych. Czy 

może się mylę? 

Po obejrzeniu film „Nie opuszczaj mnie” śmiało mogę 

stwierdzić, że trochę przekonałam do tak nielubianego 

przeze mnie gatunku, jakim jest science fiction, a sam film 

zrobił na mnie duże wrażenie i dostaje ode mnie mocną 

siódemkę. Na koniec mogę powiedzieć chyba tylko tyle, 

że czasami nie warto się po prostu przedwcześnie uprzedzać…;) 

7/10 

Marta Kamińska 


35

JOLKA 

Jolka 

Odgadnięte hasła należy wpisać w odpowiednie miejsce w diagramie – jak je znaleźć? Myślę, że każdy musi wypracować 

sobie własną taktykę. Litery z pól ponumerowanych od 1 do 17 utworzą rozwiązanie – łacińską sentencję. 

Do wygrania atrakcyjne nagrody. Miłej zabawy i powodzenia! 

6 17 

12 3 

13 4 

1 

5 14 

16 

15 

8 

10 2 

9 

11 7 

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 

W tym miesiącu możecie wybierać spośród następujących nagród: Jacek Szepietowski „Leczenie chorób 

skóry i chorób przenoszonych drogą płciową”, Irena Karłowska „Zarys współczesnej ortodoncji”, 

Joachim Raczek „Antropomotoryka”, Laura Wołowicka „Anestezjologia i intensywna opieka”. 

Prawidłowe odpowiedzi, podpisane imieniem i nazwiskiem, wraz z tytułem wybranej nagrody możecie 

przesłać na adres pulsum@wp.pl. 

Czekamy do 10 maja 2011 roku. 

Uwaga! Większa ilość prawidłowych rozwiązań dostarczona przez jedną osobę nie zwiększa jej szansy 

na wygraną! 

36 

Gazeta Studentów

NAGRODZENI 

Poziomo: 

Pionowo: 

–– wysyłana pocztą 

–– wiekowa pani 

–– rozdziela się na oskrzela 

–– sproszkowany tytoń 

–– zimą pod spodniami panów 

–– mieszkaniec Jemenu 

–– kawał, dowcip 

–– materiał opatrunkowy lub miasto w Autonomii Palestyńskiej 

–– do szcia z nitką 

–– spożycie w nadmiernej ilości, np. leku 

–– nie start 

–– imienniczka tytułowej bohaterki piosenki zespołu „Łzy” 

–– po dniu 

–– władca, cesarz 

–– odcinek uniesiony w zawale 

–– zajmuje się chorobami narządu ruchu 

–– poświadcza zgodność dokumentów 

–– hormony roślinne stymulujące wzrost 

–– w mięśniach, po intensywnych ćwiczeniach 

–– kraina baśniowego czarnoksiężnika 

–– łagodzenie, np. bólu 

–– zmodyfikowany genetycznie 

–– współczucie 

–– zespół górnego otworu klatki piersiowej 

–– nowy fragment tekstu 

–– przysmak 

–– przyprawa potocznie nazywana „lekiem na nieśmiałość” –– pierwszy dzień tygodnia 

–– zwlekanie, potocznie „syndrom studenta” 

–– kopalnia węgla bruntnego w Koninie 

–– brat Mojżesza 

–– „mały harcerz” 

–– epos przypisywany Homerowi 

–– interleukina 

–– niezbędny do przekraczania granic 

–– np. płucna, spowodowana unieruchomieniem 

–– aromatyczna przyprawa dodawana m.in. do tabletek na –– do spodni lub metoda barwienia 

ból gardła lub alkoholu 

–– metastasis 

–– kierunek filozoficzny przeciwstawny do materializmu –– dusza w mitologii egipskiej 

–– wyspy należące do japońskiego archipelagu 

–– ćwiczenia; artystyczna lub sportowa 

–– brak tchu po biegu 

–– uniwersytet oparty na nauczaniu na odległość 

–– mleko w proszku dla dzieci 

–– obowiązkowe ubezpieczenie samochodu 

–– polski portal społecznościowy 

–– słynny film Stevena Spielgerga o przyjaźni z „obcym” 

Nagrodzeni! 

Za prawidłowe rozwiązanie krzyżówki z numeru 132 „Pulsu UM” nagrody otrzymują: 

„English for medicine” – Karolina Chełchowska 

„English for dentistry” – Patryk Jański 

„English for pharmacists” – Bartosz Kostrzewski 

„English for nurses” – Mariusz Michałowski 

Rozwiązanie to: PAR PREMIUM LABORI 

Zwycięzcami krzyżówki „Konkurs Filmowy” zostali: Marta Miś, Marta Wrońska, Katarzyna Gołębiewska, 

Magdalena Fijałkowska, Malwina Wawrzyniak, Zofia Namyślak, Małgorzata Dawidowska 

Rozwiązanie to: FILM 

Wszystkim nagrodzonym gratulujemy! 

Po odbiór nagród zapraszamy na dyżury redakcji w każdy poniedziałek od 18:00 do 19:00 

Przewidywany czas odbioru nagród to trzy miesiące 

Jasiek bardzo prosi swoją narzeczoną Hanusię, żeby mu 

się oddała jeszcze przed ślubem. 

- Jasiu, nie oddam ci się, bo chcę być do ślubu czysta jak 

lilia... A poza tym to po seksie zawsze mnie głowa boli. 

Humor 

*** 

Rozmawiają dwa bobasy w wózkach: 

- Jesteś zadowolony ze swojej mamy? 

- W zasadzie tak, chociaż pod górkę trochę zwalnia... 


37

HUMOR 

Niedzielny wieczór w miasteczku na kresach. Dziarski ułan 

przysiadł się na zabawie do hożej panny Andzi. Usiadł tak 

i siedzi, za nic nie wie jak zacząć - a tu czas leci. 

Zerka na pannę Andzię, ona na niego, ni rusz mu nic nie 

przychodzi do głowy. Pora już do koszar wracać, desperacja 

coraz większa. 

Wreszcie zebrał się w sobie, przemógł się i: A panna Andzia 

to d*py dała? 

Panna Andzia się rozpromieniła: Ot, prosił, prosił i wyprosił! 

*** 

- Mamusiu, mamusiu, kiedy będziemy się znowu mogli 

bawić w piaskownicy? 

- Jak tylko znajdę dla tatusia lepsze miejsce... 

*** 

Tatusiu, tatusiu, dlaczego babcia jest taka blada? 

- Nie gadaj, zasypuj! 

*** 

Podróżując gdzieś w Polsce małżeństwo miało wypadek. 

Po tym fakcie, wznosząc się ku niebu gawędzą: 

- Niepotrzebnie zacząłeś hamować na tej śliskiej drodze! 

- Zacząłem hamować, gdy złapałaś za kierownicę! 

- Złapałam za kierownicę, jak Tobą zaczęło rzucać! 

- Zaczęło mną rzucać, kiedy pociągnęłaś za ręczny 

hamulec! 

- Pociągnęłam za ręczny, jak krzyknąłeś "RANY BO- 

SKIE"! 

- Krzyknąłem, kiedy zepchnęłaś mi nogę z gazu! 

- Zepchnęłam, bo nie chciałeś mnie posłuchać! 

- Nie chciałem, bo mi radziłaś prowadzić kozę na sznurku 

zamiast samochodu! 

- Radziłam ci to, bo jechałeś jak wariat! 

- Jechałem tak, żeby uciec przed fiatem, którego zwymyślałaś 

przy wyprzedzaniu! 

- Zrobiłam to, bo patrzył się na mnie i stukał się w czoło! 

- Stukał się, bo wystawiłaś przez okno rękę jakbyś chciała 

skręcać! 

- Wystawiłam rękę, żeby ci pokazać, w które drzewo rąbniemy, 

jak będziesz tak dalej prowadził! 

- Ale w końcu rąbnęliśmy w inne. 

- Oczywiście, Ty zawsze mi robisz na złość! 

*** 

Na dyskotece chłopak podchodzi do dwóch dziewczyn 

i zwraca się do jednej z nich: 

- Masz ochotę zatańczyć? 

Ona odpowiada: 

- Oczywiście! - odpowiada mu z szerokim uśmiechem na 

38 

twarzy. 

Na to on: 

- To weź spadaj na parkiet, bo chcę pogadać z twoją koleżanką. 

*** 

Pasażer taksówki klepnął kierowcę żeby się o coś zapytać. 

Tamten jak oparzony podskakuje pod sufit i traci panowanie 

nad samochodem, 

- Co pan taki nerwowy - pyta pasażer. 

- Przez 25 lat byłem kierowcą karawanu... 

*** 

Panienka, pod wpływem "Czterech pancernych i psa", będąc 

samotną, napisała w ogłoszeniu matrymonialnym: 

- Poszukuje mężczyzny tak przystojnego jak Grigorij, tak 

miłego jak Janek, silnego jak Gustlik, odważnego jak Tomek 

i wiernego jak Szarik. 

Po miesiącu dostała odpowiedź: 

- Droga pani, co prawda nie jestem tak przystojny jak Grigorij, 

miły jak Janek, silny jak Gustlik, odważny jak Tomek 

i wierny jak Szarik, ale za to... lufę mam jak RUDY!!! 

*** 

Jedzie 3 kolegów na motorze. Jeden z nich to kierowca, 

drugi to jąkała, a trzeci taki normalny. Jadą i po pewnym 

czasie jąkała odzywa się: 

- Szy, szy, szy, szy... 

- No dobrze jak chcesz to będę jechał szybciej - odpowiada 

kierowca. Po jakimś czasie znowu jąkała mówi: 


- Słuchaj jedziemy już szybko ale jak chcesz to przyspieszymy 

- odpowiada kierowca. 

Po jakmś czasie znów odzywa się jąkała: 


- Jedziemy już tak szybko, ale jak chcesz to jeszcze przyspieszę. 

Za chwilę z nowu odzywa się jąkała: 

- Szy, szy, Szymek spadł. 

*** 

Z życia wzięte: 

Studiowaliśmy razem, on był z innego miasta. Kilka ostatnich 

weekendów spędzaliśmy osobno, więc chciałam teraz 

pobyć z moim ukochanym. 

Ja: - Może zostałbyś ze mną tym razem? 

- Nie mogę, jadę do rodziców. Mama przygotowała kotlety 

i zupę do zabrania do Warszawy. 

- To może jedź w sobotę, a w piątek pójdziemy gdzieś? 

- I ty myślisz, że jesteś ważniejsza od kotletów? 

Marta Kamińska 

Gazeta Studentów

cover

Mikroskop - Puls UM

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?