Jestem nudziarÄ ! - Puls UM

I wojn¹ œwiatow¹ przez badaczy
niemieckich. Moim studiom sprzyjali
tak¿e profesorowie. Za swoich mistrzów
mogê uznaæ - prof. Juliê Zab³ock¹,
najlepsz¹ wówczas w Polsce znawczyniê
pisma klinowego staro¿ytnych
cywilizacji bliskowschodnich oraz prof.
Stefana Parnickiego-Pude³ko, archeologa
œródziemnomorskiego, badacza
agory greckiej. Rezultatem tych badañ
by³o zainteresowanie filozofi¹, religioznawstwem,
histori¹ sztuki, a przede
wszystkim praca magisterska, poœwiêcona
analizie wp³ywów huryckich w
kulturze hetyckiej w XIV i XIII w. p.n.e.
na przyk³adzie sanktuarium w
Yazilikaya. Wyniki moich badañ zosta³y
opublikowane w presti¿owym czasopiœmie
„Meander”.
Oprócz studiowania historii staro-
¿ytnego wschodu, mia³em drug¹ pasjê
- koszykówkê. Przychodz¹c na studia
by³em - jak mi siê zdawa³o - dobrze
wysportowany, gdy¿ intensywnie uprawia³em
lekk¹ atletykê i ró¿ne gry zespo³owe.
Mia³em szczêœcie trafiæ na
œwietnego trenera mgr. Stanis³awa
Szafarkiewicza, który zachêci³ mnie do
uprawiania koszykówki. Prowadzi³ nie
tylko zajêcia ze studentami, ale by³ w
tym czasie trenerem I-ligowego
zespo³u poznañskiego AZS-u. Doœæ
szybko znalaz³em siê w dru¿ynie
juniorów, potem a¿ do koñca studiów
gra³em w reprezentacji Uniwersytetu.
Obozy, treningi wyrabia³y nie tylko
tê¿yznê fizyczn¹, ale przede wszystkim
systematycznoϾ, walecznoϾ, poczucie
wspólnoty z grup¹, które to cechy
ten znakomity trener i mentor
kszta³towa³ w swoich wychowankach.
Z naszego zespo³u wyroœli znakomici
prawnicy, matematycy, chemicy, w tym
czterech profesorów.
Po prze³omie grudniowym 1970 r.
spo³eczeñstwo, tak¿e studenci patrzyli
bardziej optymistycznie w przysz³oœæ.
Pojawi³y siê mo¿liwoœci wyjazdu za
granicê. Pierwszy mój wyjazd nast¹pi³
do NRD, gdzie w ramach wspó³pracy
studentów poznañskiej germanistyki z
niemieckimi organizacjami m³odzie¿owymi
mo¿na by³o pracowaæ w czasie
wakacji. Pracowa³em w fabryce
10
G a z e t a S t u d e n t ó w
produkuj¹cej grzejniki w Berlinie.
Popo³udniami zwiedza³em miasto,
b¹dŸ spêdza³em czas w bibliotekach
czy muzeach, przede wszystkim w
s³ynnym Pergamonie, gdzie znajduje
siê jedna z najbogatszych kolekcji
zabytków hetyckich.
W 1971 r., w wakacje, odby³ siê
drugi obóz wojskowy, znowu w
Gorzowie. Warunki zakwaterowania
by³y fatalne, ca³y czas pada³ deszcz, a
namioty przecieka³y. Pewnego dnia,
odbywaliœmy szkolenie w jednym z
baraków. Prowadz¹cy pu³kownik
mówi³ o strukturze wojskowej NATO
(oczywiœcie jako organizacji wrogiej).
Jurek £ojko, student historii, znawca
mediewistyki, a szczególnie heraldyki
œredniowiecznej, kabareciarz, umilaj¹cy
nam pobyt na obozie cytatami
Szwejka - patrzy³ w okno. Nagle
zwróci³ siê do oficera: Panie
pu³kowniku, za chwilê nawiedzi nas
minister obrony narodowej - gen.
Jaruzelski. Pu³kownik oczywiœcie nie
uwierzy³ i zruga³ Jurka, wzmacniaj¹c
swoj¹ reprymendê odpowiedni¹
wi¹zk¹ ogólnowojskowych przekleñstw.
Nie minê³o 5 minut, otwieraj¹
siê drzwi - a do sali wchodzi gen.
Jaruzelski ze swoj¹ œwit¹. Wszyscy
oniemieli, pu³kownik z wra¿enia
zapomnia³ jêzyka w gêbie. Jedynym,
który zachowa³ zimn¹ krew by³ Jurek,
który w stylu szwejkowskim zameldowa³
pluton. Patrz¹c z nudów w
okno, zauwa¿y³, i¿ na teren obozu
studenckiego niespodziewanie przyjecha³
minister obrony na inspekcjê.
Jak potem spekulowaliœmy, gen.
Jaruzelski zosta³ poinformowany o
nienajlepszych warunkach na obozie
przez któregoœ z prominentnych
rodziców studentów prawa, których
kompania stacjonowa³a po s¹siedzku.
Skutki tej wizyty by³y zdumiewaj¹ce.
Zamiast æwiczeñ na poligonie,
odbywaliœmy strzelania i ogl¹daliœmy
do koñca obozu filmy szkoleniowe.
Dowództwo Studium zosta³o zmienione.
Krótko potem nast¹pi³y radykalne
zmiany w szkoleniu wojskowym
studentów, które koñczy³o siê pó³roczn¹
s³u¿b¹ w koszarach.
Oczywiœcie wojsko, szkolenie
wojskowe studentów, to Ÿród³o wielu
dykteryjek, dowcipów, tak¿e - jak
wiem - dla kolegów z Akademii
Medycznej. Postrzegane wówczas jako
jeden z elementów systemu totalitarnego,
z perspektywy czasu rysuje siê
tak¿e jako miejsce, gdzie nie tylko
uczono strzelania i taktyki, ale gdzie
zawi¹zywa³y siê serdeczne przyjaŸnie
z kolegami z innych kierunków. Nasza
kompania, sk³adaj¹ca siê ze studentów
ró¿nych dziedzin, by³a ciekawym forum
wymiany pogl¹dów i idei. Starczy
powiedzieæ, ¿e z grona 80 studentów
podchor¹¿ych, w przysz³oœci wyroœli
znani uczeni (oko³o 20 profesorów,
m.in. Witold Molik, Tomasz Schramm
- historycy na UAM, Ryszard
Przybylski - teoretyk sztuki na ASP,
August Bañka - psycholog na UJ,
Edward Hadaœ - biolog na AM czy Alfred
Majewicz - orientalista na UAM),
duchowni (ojciec Tomasz Aleksiewicz,
dominikanin), t³umacze (Witek
Skowroñski), plastycy. Wiêzi zadzierzgniête
w trakcie studiów utrzymuj¹ siê
do dzisiaj.
Czas studiów to chyba najwa¿-
niejszy okres dla rozwoju zainteresowañ,
formowania siê aspiracji,
wreszcie rozwijania umiejêtnoœci komunikowania
siê m³odego cz³owieka
z otoczeniem spo³ecznym. S¹dzê, ¿e
nadal podstawow¹ rolê w tym procesie
odgrywaj¹ nauczyciele akademiccy -
mistrzowie, którzy swoj¹ wiedz¹ i
autorytetem, czasami charyzm¹, nie
tylko przyci¹gaj¹ m³odych ludzi do
uprawianych dziedzin i g³oszonych
idei, ale przede wszystkim s¹ wzorem
do naœladowania, tak w sferze aksjologicznej
jak i profesjonalnej. Problem
tylko w tym, ¿e coraz wiêcej jest
adeptów, a nie dostaje mistrzów.
W 1973 r. przypadkowo, podj¹³em
pracê asystenta w Katedrze Nauk
Spo³ecznych Akademii Medycznej w
Poznaniu. Myœla³em, ¿e na krótko...
Pracujê ju¿ 33 lata. Ale to opowieœæ
na inn¹ okazjê.
Prof. AM dr hab.
Micha³ Musielak