Tortilla ziemniaczana - Puls UM

cover

cover

WSTĘPNIAK 

Drodzy Czytelnicy! 

Czy wiecie, jaka temperatura 

spowoduje zniszczenie 

komórek nowotworowych? 

Ile nanocząsteczek zmieści 

się na przekroju włosa? I dlaczego 

tlenek azotu okazuje się 

skuteczny w leczeniu zakażeń 

bakteryjnych? Na te pytania 

znajdziecie odpowiedzi w naszym 

marcowym temacie 

miesiąca – „Medycyna w skali 

nano”. I choć może się wydawać, że to bardzo hermetyczny 

temat – gorąco zachęcam Was do lektury. Być może za kilka 

lat nauka zejdzie do poziomu molekularnego i (jak pisze autorka 

tekstu) stwierdzenie „najważniejsze jest niewidoczne 

dla oczu” – nabierze nowego znaczenia. 

Oczywiście najnowszy Puls to także olbrzymia dawka 

innych tematów. Zapraszam do przeczytania wywiadu, 

którego udzieliła była Redaktor Naczelna naszej gazety. 

Dowiecie się w nim, jak wygląda współpraca między lekarzem, 

farmaceutą i pacjentem w Wielkiej Brytanii. Polecam 

również Kącik filmowy i dwie świetne recenzje ostatnich 

filmowych hitów. Waszej uwadze nie mogą umknąć też 

liczne felietony – w tym ten o mniej i bardziej udanych próbach 

aklimatyzacji na studiach. 

Przeglądając marcowy Puls, na pewno zauważycie 

jeszcze jedną zmianę. Postanowiliśmy trochę powspominać 

(a co tam:)) i przypomnieć sobie, jak trafiliśmy do Redakcji 

oraz jak zmieniały się nasze funkcje i zadania przez kolejne 

lata. Jak sami zobaczycie – historie są różne, ale połączyło 

nas jedno – chęć zrobienia czegoś dobrego razem. Być 

może, dzięki tym wyznaniom, sami spróbujecie do nas dołączyć. 

Do czego oczywiście gorąco Was zachęcam! 

Z wiosennymi pozdrowieniami, 

Ewa Kubacka 

Spis treści 

Mikroskop....................................................................4 

Wariograf.....................................................................5 

– mgr Dorota Kaszuba 

Medycyna w skali nano................................................6 

Po drugich zapisach..................................................10 

Opieka farmaceutyczna..............................................12 

Quo vadis, homine?....................................................16 

O historii, aborcji i Czesławie Niemenie..................17 

Dawno, dawno temu...cz. I..........................................18 

Ona & On....................................................................20 

And the Oscar goes to...............................................22 

Jeszcze jedno zaliczenie............................................23 

Co ja robię tu? Co Ty tutaj robisz?.........................24 

Młoda Farmacja.........................................................27 

Poradnik dla przyszłego absolwenta.........................28 

Polska Liga Lacrosse........................................................29 

Rzymskie Wakacje cz. I.............................................30 

Studia od kuchni.........................................................32 

– Tortilla ziemniaczana 

Krzyżówka z Muzą....................................................32 

Kino Muza..................................................................33 

Kącik Filmowy...........................................................34 

– Bardzo chciałbym Ci pomóc 

– W pułapce 127 godzin 

Jolka.....................................................................36 

Nagrodzeni.........................................................37 

Humor...............................................................38 

Redaktor Naczelna: Ewa Kubacka (e.kubacka@pulsum.pl) 

Z-ca Redaktor Naczelnej: Maciej Tomczak (m.tomczak@pulsum.pl) 

Sekretarz: Beata Leszczak (b.leszczak@pulsum.pl) 

Redaktor Techniczny: Katarzyna Kordiuk (k.kordiuk@pulsum.pl) 

Grafik: Marcin Sokołowski (m.sokolowski@pulsum.pl) 

Rysunki: Agnieszka Gut 

Fotograf: Joanna Pluto-Prondzinska 

Kolegium Redakcyjne: Ewelina Bukowska, Marta Kamińska, Anika 

Mielewczyk, Maja Miłkowska, Marta Mozol-Jursza, Patryk Nowak, 

Katarzyna Paczkowska, Anna Płóciennik, Anita Pogorzelska, Marta 

Ptaszyk, Anna Zajączkowska 

Współpracownicy: Anna Czerwińska, Justyna Felcyn, Bartosz Fiłka, 

Justyna Kwitowska, Jan Nowak, Barbara Średzińska 

Adres redakcji: ul. Przybyszewskiego 39, DS „Eskulap”, 

sala nr 2, 60-356 Poznań, tel./faks (61) 658-44-35, 

Druk: Wydawnictwo Uczelniane Uniwersytetu 

Medycznego w Poznaniu, nakład 4000 egz. 

Okładka: Marcin Sokołowski 

Skład: M. Kamińska, K. Kordiuk, M. Tomczak 

Numer zamknięto: 13.03.2010 

Prosimy o przesyłanie tekstów na adres: 

teksty@pulsum.pl. 

Nadesłanych tekstów nie zwracamy. Redakcja zastrzega 

sobie prawo do skracania i adiustacji tekstów oraz zmiany 

ich tytułów. 

www.pulsum.pl 

pulsum@ump.edu.pl 

3

MIKROSKOP 

Mikroskop 

czyli porcja interesujących 

nowinek ze świata nauki 

specjalnie dla Was!!! 

Odkrycie nowego czynnika 

przeciwzapalnego 

Receptory dla progranuliny, będącej czynnikiem wzrostowym, 

pozostawały nieznane. Wykazano, że progranulina 

łączy się z receptorem dla czynnika martwicy guza 

TNFα, uniemożliwiając przyłączanie do niego samego 

TNFα. Zgodnie z bazującym na tej obserwacji przypuszczeniem, 

stosowanie progranuliny cofało u myszy zapalenie 

stawów wywołane podaniem kolagenu. Podawanie 

sztucznie stworzonego białka Atsttrin, składającego się 

z trzech fragmentów progranuliny, dawało podobny efekt. 

Autorzy wyrażają nadzieję, że wyniki ich eksperymentów 

przyczynią się do opracowania nowych metod leczenia 

reumatoidalnego zapalenia stawów. 

(Science, on-line od 10 marca 2011) 

Od neurogenezy do leczenia 

glejaka 

Jak wskazują najnowsze obserwacje, płyn mózgowordzeniowy 

nie jest niemym świadkiem procesów neurogenezy 

i rozwoju mózgu. Stwierdza się w nim obecność 

czynników wzrostowych, w tym zmienne stężenie insulinopodobnego 

czynnika wzrostu IGF2. IGF2 stymuluje 

proliferację i różnicowanie komórek mózgu w rozwoju 

wewnątrzmacicznym, po czym jego stężenie spada. Jak 

podkreślają autorzy, wysokie stężenie IGF2 w płynie mózgowo-rdzeniowym 

jest związane z gorszym rokowaniem 

u pacjentów z glejakiem wielopostaciowym. Sugerują, że 

podanie inhibitora IGF2 okazałoby się pomocne w leczeniu 

tego nowotworu. 

(Neuron, 10 marca 2011) 

Proteomika identyfikuje markery astmy i POChP 

Szacuje się, że na świecie na astmę choruje 300 milionów, a na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP) 210 

milionów osób. Diagnostyka i śledzenie postępów leczenia oparte są na ocenie objawów i wyników badania spirometrycznego. 

Dzięki zastosowaniu metod analizy właściwości białek na dużą skalę (proteomiki), we krwi 42 chorych na 

astmę, 36 chorych z POChP i 40 zdrowych osób stwierdzono istotne różnice w występowaniu 4 różnych molekuł. Jednoczesne 

zmierzenie stężenia tych 4 białek we krwi pacjenta pozwala określić, czy jest on chory na astmę, na POChP, 

czy zdrowy. Wszystkie cztery markery są białkami odgrywającymi rolę w regulacji procesu zapalnego. Umożliwiając 

wcześniejsze wykrycie choroby, odkrycie prawdopodobnie będzie miało duży wpływ na praktykę kliniczną. Jak podsumowuje 

jeden z autorów: „Badanie jest dobrym przykładem, jak wysokiej jakości biologiczna praca naukowa może być 

efektywnie przełożona na przydatny rezultat [...]” 

(American Thoracic Society, marzec 2011; 

artykuł ukaże się w AJRCCM) 

Zmiana spojrzenia na czynniki ryzyka PZT 

Powszechne jest przekonanie, że za występowanie przewlekłego zapalenia trzustki (PZT) odpowiada alkoholizm. 

Analiza danych dotyczących 539 pacjentów z PZT skłania do odrzucenia tego poglądu. W badanej grupie pacjentów 

alkohol był przyczyną PZT w mniej niż połowie przypadków. W pozostałych przypadkach przyczyna została określona, 

ale nie miała związku z alkoholem, lub pozostawała nieznana. 

(Clinical Gastroenterology and Hepatology, marzec 2011) 

Opracował: Jan K. Nowak 

4 

Gazeta Studentów

Imię i nazwisko: 

Dorota 

Kaszuba 

Stopień naukowy, stanowisko, miejsce pracy: magister 

pielęgniarstwa, nauczyciel zawodu, Katedra Profilaktyki 

Zdrowotnej. 

Staż na uczelni: 5 lat. 

1. Trzy słowa, które najtrafniej mnie opisują: wymagająca 

(w stosunku do siebie i innych), wyrozumiała, szczególnie 

dla innych. 

2. Jestem mistrzem w: pieczeniu ciasta drożdżowego. 

3. Mam słabość do: gustownej biżuterii, apaszek. 

4. Nie potrafię: śpiewać, rysować. 

5. Zawsze chciałam nauczyć się: jazdy konnej, języka 

francuskiego. 

6. Chciałabym jeszcze: odbyć podróż po USA, tym razem 

w towarzystwie mojego syna; mieć dużo wolnego czasu :) 

7. Autorytetem jest dla mnie: Karol Wojtyła, osoby mądre, 

roztropne, szanujące innych ludzi, uczciwie osiągające 

swoje cele. 

8. Kiedy kłamię: nie kłamię. 

9. Słowa, których nadużywam: rozumiecie państwo, tak. 

10. Irytują mnie: nieuczciwość, brak poszanowania 

innych, obłuda. 

Autor: Mikołaj Kaszuba 

11. Kim lub czym chciałabym być, gdybym nie była 

tym, kim jestem? Trudne pytanie, nie zastanawiałam się 

nad tym; staram się włożyć w to co robię całą swoją energię, 

wiedzę, umiejętności, aby to co czynię było jak najlepsze 

– będąc nauczycielem dla studentów, pielęgniarką 

– profesjonalistą w swoim zawodzie. 

12. Studentom zazdroszczę: nie zazdroszczę; doceniam 

pasję i zaangażowanie, spontaniczność, w dobrym tego 

słowa znaczeniu. 

13. Kiedy stoję w korku: słucham radia (Jedynka, Trójka), 

przeglądam kalendarz z planem dnia, tygodnia :), jeśli 

stoję zbyt długo – szukam możliwości objazdu. 

14. Zawsze mam przy sobie: pomadkę ochronną. 

15. Niezwykła umiejętność, którą posiadam: trafne 

,,pierwsze wrażenie”, które nigdy (prawie) mnie nie myli. 

16. Moje ulubione miejsce na ziemi: mój Dom rodzinny, 

Góry Sowie. 

17. Muzyka, przy której się bawię: w dobrym towarzystwie 

każda (prawie) jest dobra. 

18. Muzyka, przy której odpoczywam: poezja śpiewana, 

Turnau, Sikorowski. 

19. Energii dodaje mi: mój Mąż. 

20. Moja dobra rada dla studentów: korzystajcie z możliwości, 

jakie daje współczesny świat, odnajdźcie pasję 

w tym co robicie i…uczcie się pilnie by być profesjonalistami 

w swoim zawodzie. Życzę powodzenia :) 

Puls UM 

5

TEMAT MIESIĄCA 

Medycyna w skali nano 

Wciąż do przodu, wciąż podejmując nowe wyzwania 

– taka jest współczesna medycyna. Żadne jej pole nie 

może pozostać martwe, bo żeby nie cofać się, trzeba robić 

postęp. Od zarania dziejów toczy się nasz wyścig z chorobami 

dotykającymi człowieka i choć z natury jesteśmy 

raczej na straconej pozycji, to dzięki rozwojowi medycyny 

możemy leczyć coraz skuteczniej. Żeby to jednak 

osiągnąć, musimy uderzać w najczulszy punkt choroby, 

zaskoczyć ją u samych jej podstaw. 

Spoglądając wstecz, możemy stwierdzić, że przez setki, 

tysiące lat naszej ludzkiej egzystencji, dążyliśmy do coraz 

bardziej wyspecjalizowanego leczenia. Zaczynaliśmy 

zapewne od rytualnego tańca wokół chorej osoby leżącej 

w jaskini, żeby uwolnić ją od złego ducha choroby. Potem 

pewnie zauważyliśmy, że takie ogólne podejście ma pewne 

wady – główną z nich była znikoma skuteczność, bez 

względu na religijne zaangażowanie „leczących”. Może 

więc trzeba zastosować inny taniec gdy boli brzuch, a inny 

gdy boli ręka? Późniejsze, bardziej praktyczne podejście 

do sprawy, musiało opierać się na wiedzy dotyczącej dobroczynnego 

wpływu roślin na konkretne narządy. Stosunkowo 

niedawno nauczyliśmy się leczyć poszczególne 

choroby tych narządów, a nawet ich odmiany. Nie patrzymy 

już jedynie na ogólny wygląd chorego, nie wystarcza 

też obraz całych narządów czy nawet tkanek i komórek. 

Sięgamy tak głęboko, że choroba nie może się już przed 

nami ukryć – działamy na poziomie molekularnym. Toczymy 

walkę z chorobą w skali, którą trudno nawet sobie 

wyobrazić – w nanoskali. 

Wszystko to jest możliwe, dzięki pracy z cząsteczkami 

o bardzo małych rozmiarach, które potrafią w różny 

sposób pomagać w leczeniu. Bardzo małe rozmiary oznaczają 

w tym przypadku nie więcej niż 100 nm w co najmniej 

jednym wymiarze. Na przykład nanorurki węglowe, 

będące jedną z form polimorficznych węgla, są o wiele 

dłuższe niż 100 nm, jednak ich średnica nie przekracza 

tej wielkości, co w zupełności wystarcza, żeby zakwalifikować 

je do nanocząsteczek. Jeden nanometr to jedna 

miliardowa metra. Trudno to sobie wyobrazić? Spójrzmy 

więc na ludzki włos. Na jego przekroju można by ułożyć 

w rzędzie 500 nanocząsteczek, a zapewne jeszcze nie byłoby 

zbyt ciasno! 

Wyślijmy terapię kurierem! 

Nanocząsteczki są tak małe, że są w stanie „wcisnąć się 

w każdą dziurę”, dotrzeć do każdego zakątka organizmu. 

Dlaczego by więc nie wykorzystać tej cechy, która charakteryzuje 

przecież najlepszych kurierów, do celów medycznych? 

Opracowano więc techniki, w których nanocząsteczki 

dostarczają, wprost do zmienionych chorobowo 

tkanek, różne czynniki – leki, promieniowanie, a nawet 

ciepło. 

Największym zainteresowaniem naukowców cieszą 

się próby wdrożenia nanocząsteczek do terapii przeciwnowotworowej. 

Tą tematyką zajęła się także firma CytImmune, 

projektując specjalną nanocząsteczkę koloidalnego 

złota, posiadającą na swojej powierzchni dwa podstawowe 

elementy – czynnik martwicy nowotworu (TNF) oraz 

PEG-THIOL, dzięki któremu można podać preparat dożylnie, 

a cząsteczki nie są rozpoznawane przez układ odpornościowy 

pacjenta. Mogą dzięki temu bez przeszkód 

dotrzeć do miejsca swojego przeznaczenia i umożliwić 

skuteczne działanie czynnikowi TNF. Skoro jednak podajemy 

je dożylnie, w postaci roztworu, to w jaki sposób 

akumulują się tylko w tkankach chorych? Jest tyle innych 

miejsc w organizmie, w których mogłyby zrobić sobie postój, 

zmniejszając znacznie skuteczność działania terapii! 

Okazuje się, że dzięki specjalnej technice przygotowywania 

koloidalnych cząsteczek złota, mają one ściśle określoną 

średnicę – 27 nm. Dzięki temu nie są w stanie przejść 

przez ściany zdrowych naczyń krwionośnych. Gdy jednak 

dopływają do guza, okazuje się, że bariera ta, nie jest już 

tak ścisła – w szybko rosnących tkankach nowotworowych 

ściany naczyń są nieszczelne, umożliwiając przechodzenie 

nanocząsteczek do tkanek i zaprezentowanie ich terapeutycznego 

działania. Gdyby jednak to, okazało się za mało, 

istnieje jeszcze drugi czynnik warunkujący dokładne nakierowanie 

nanocząsteczek na cel – TNF, który wiąże się 

tylko z powierzchnią komórek nowotworowych. 

Leczenie światłem. 

Wydawałoby się, że światło nie jest nam do niczego więcej 

potrzebne, jak tylko do pobudzania siatkówki i wspomagania 

syntezy witaminy D. Nic bardziej mylnego, jak 

udowodnili (choć dosyć przypadkowo) naukowcy z Rice 

University. Do probówki, w której znajdowały się komórki 

ludzkiego raka piersi, dodano krzemionkowe nanoczą- 

6 

Gazeta Studentów


steczki. Naukowcy ze zdumieniem przecierali oczy, gdy po 

naświetleniu materiału bliską podczerwienią (promieniowaniem 

zupełnie nieszkodliwym dla komórek) wszystkie 

komórki nowotworowe zginęły! Okazało się, że zrobiło 

się im zbyt gorąco, czego nie wytrzymała błona komórkowa. 

Wszystko to za sprawą nanocząsteczek, które oddawały 

zaabsorbowane promieniowanie w postaci ciepła. 

Wystarczyło 55 stopni Celsjusza, by z dużą skutecznością 

pozbyć się komórek nowotworowych. 

Nie czekano więc długo, dopracowano nanocząsteczki 

pokrywając je warstwą złota i umieszczając na ich 

powierzchni przeciwciała zdolne do wiązania się z docelowymi 

komórkami nowotworowymi. Terapia przeprowadzona 

u myszy okazała się wyjątkowo skuteczna – wszystkie 

zwierzęta wyzdrowiały. Naukowcy, którzy zajmują się 

projektem twierdzą, że ten rodzaj terapii niesie jeszcze 

inne, obiecujące możliwości. 

Zastosowanie 

terapii światłem w asyście 

nanocząsteczek, 

umożliwiłoby leczenie 

niewidocznych jeszcze 

przerzutów, lub mogłoby 

być stosowane 

profilaktycznie, u pacjentów 

z grup podwyższonego 

ryzyka 

zachorowania na nowotwory. 

Podobny sposób 

można zastosować 

w radioterapii, by 

zwiększyć jej wydajność. Typowe naświetlania wiążą się 

z uszkodzeniami nie tylko chorej tkanki, ale i zdrowej, co 

pociąga za sobą nieprzyjemne skutki uboczne. W Nanobiotics 

opracowano metodę, w której specjalne nanocząsteczki, 

z rdzeniem utworzonym z krystalicznej formy tlenku 

hafnu, podaje się w postaci zastrzyku wprost do guza. 

Tam wiążą się i czekają na promieniowanie. W momencie 

gdy się pojawia, absorbują je, wytwarzając dużej ilości 

wolnych rodników, niszczących komórki nowotworowe. 

Wolne rodniki powstają też w innych tkankach, wskutek 

wzbudzenia cząsteczek wody, jednak w chorych tkankach 

usianych nanocząsteczkami proces ten jest zdecydowanie 

spotęgowany. Dzięki temu, można uzyskać ten sam efekt 

terapeutyczny, stosując mniejsze dawki promieniowania, 

co zmniejsza negatywny wpływ na tkanki zdrowe. 

Tabletka zamiast zastrzyku. 

Czy nie byłoby cudownie nie musieć już nigdy poddawać 

się zastrzykom? Nanomedycyna oferuje taką możliwość, 

jednak nie tylko w celu zmniejszenia nieprzyjemnych wrażeń 

w czasie podawania leku, ale przede wszystkim, by 

ograniczyć zbędną hospitalizację chorych. Wymierne korzyści 

istniałyby dla osób, które są zmuszone podróżować, 

by poddać się podaniu leków. 

Dlaczego więc nie zapakować wszystkich leków w tabletki 

i nie podawać ich doustnie? Główną przeszkodą jest 

nasz układ pokarmowy, który każdą większą cząsteczkę 

bez trudu rozkłada, niszcząc działanie terapeutyczne leku. 

Istnieje też duże ograniczenie związane z rozpuszczalnością 

leku w wodzie – wiele substancji, które potencjalnie 

mogłyby mieć działanie przeciwnowotworowe, nie jest 

używanych, ze względu na słabą rozpuszczalność. W tym 

miejscu wkraczają właśnie nanocząsteczki. Jedno z rozwiązań 

zaprezentowali naukowcy z Johns Hopkins University 

School of Medicine. Opracowali oni cząsteczkę 

NMA622, która tworzy bańkę do transportu leków, które 

nie chcą rozpuszczać 

się w wodzie i muszą 

być przeprowadzone 

w bezpieczny sposób 

przez układ pokarmowy. 

Nanocząsteczkowa 

bańka zbudowana 

jest z trzech specjalnie 

wyselekcjonowanych 

związków, dzięki którym 

zewnętrzna cześć 

cząsteczki jest hydrofilowa 

(nie ma żadnego 

problemu, żeby przepłynąć 

przez wodne 

środowisko układu 

pokarmowego), a wewnętrzna, hydrofobowa część, tworzy 

przytulne miejsce dla cząsteczek leku, które wody nie 

lubią. Ponadto całe bańki z łatwością adsorbują na powierzchni 

jelita, umożliwiając wchłonięcie leku do krwioobiegu. 

Kontrowersyjne fullereny i nanorurki. 

Fullereny i nanorurki to odmiany polimorficzne węgla. 

Fullereny to węglowe kule złożone z 60 atomów, a nanorurki 

to puste w środku włókna o różnych wymiarach. 

Początkowo wiązano z nimi duże nadzieje w związku 

z przenoszenie leków, okazało się jednak, że są bardzo 

słabo rozpuszczalne w wodzie. Ostatnio jednak naukowcy 

z Virginia Commonwealth University wykazali jeszcze 

jedną właściwość fullerenów – blokowanie reakcji alergicznej 

przez hamowanie wydzielania histaminy przez 

komórki tuczne. Ta cenna właściwość została jednak nieco 

przyćmiona przez niepokojące doniesienia naukowców 

z University of Calgary, którzy wskazują na zgubny 

wpływ tych form węgla na żywe organizmy. Dowiedziono 


7


między innymi, że mogą one przekraczać barierę krewmózg 

powodując uszkodzenia mózgu u ryb, a wdychanie 

nanorurek powoduje efekty podobne jak przy wdychaniu 

azbestu. Ponadto możliwość przechodzenia przez błonę 

komórkową i wchodzenia w szlaki metaboliczne komórki 

i możliwość akumulacji w tkankach, powinny zmobilizować 

naukowców do bardziej dogłębnych badań zanim zastosują 

nanorurki i fullereny w terapii. 

Mniejsze przeciw małemu. 

Działanie przeciwdrobnoustrojowe srebra znane było już 

od wielu lat. Do tej pory jednak dostarczano jony srebrowe 

w postaci 

roztworu soli, co 

było dość kłopotliwe 

i wymagało ciągłego 

przemywania 

rany. Żeby zablokować 

produkcję energii 

i uszkodzić ścianę komórkową 

bakterii, srebro 

musi występować w formie 

wolnych jonów lub rodników. 

Okazało się, że nanokrystaliczna 

powłoka srebrowa 

jest świetna właśnie w uwalnianiu 

różnych form wolnego srebra. 

Powierzchnia takiego srebra jest nieregularna, 

pełna dziurek i wypiętrzeń, a patrząc jeszcze dokładniej 

– pełna defektów w sieci krystalicznej, 

co skutkuje właśnie zwiększoną reaktywnością. 

Dla komórek ludzkich srebro jest nietoksyczne, 

a zabija nawet antybiotykooporne szczepy bakterii 

i zwalcza zakażenia grzybicze! 

Na nowo odkryto też bakteriobójcze działanie 

NO – tlenku azotu (II). Jeśli przyjrzeć się 

elektronom tej cząsteczki, można zauważyć, że 

jeden z nich nie ma pary. NO jest więc wolnym 

rodnikiem i dzięki temu osamotnionemu elektronowi 

– jest bardzo reaktywny. Działa więc 

zabójczo na wszelkie drobnoustroje, nawet 

gronkowca. Jednak duża reaktywność jest również 

jego wadą – bardzo trudno dostarczyć ten 

nietrwały gaz w chorobowo zmienione miejsce, 

nie mówiąc już o wnikaniu w głąb tkanek. Wystarczy jednak 

zamknąć NO w nanocząsteczkach, by bez problemu 

dostarczyć go tam, gdzie potrzeba. W wilgotnym środowisku 

rany nanocząsteczki pęcznieją i pękają, uwalniając 

gaz. Skuteczność w leczeniu gronkowca wykazano na myszach, 

u których dzięki zastosowaniu nanocząsteczkowej 

terapii obserwowano wyraźne gojenie ran, przez co można 

było uniknąć interwencji chirurgicznej. 

Informacją, która podbiła media, było wynalezienie 

opatrunku, który sam uwalnia antybiotyk w kontakcie 

z chorobotwórczymi bakteriami i na dodatek informuje 

o dokonanej interwencji, zmieniając kolor. Za wszystko 

odpowiedzialne są nanocząsteczki, którymi nasączony jest 

opatrunek. Przypominają one kapsułki, wewnątrz których 

znajduje się antybiotyk oraz barwnik. W momencie, gdy 

w środowisku zaczyna rozwijać się infekcja – pojawiają 

się też toksyny bakteryjne. Te właśnie toksyny reagują ze 

ścianą nanocząsteczek, rozkładając ją i uwalniając antybiotyk 

i barwnik! Zwykłe, niegroźne bakterie bytujące na 

powierzchni skóry nie wydzielają toksyn i nie powodują 

uwolnienia antybiotyku, co byłoby bardzo niekorzystne 

i wywoływało niepotrzebną presję selekcyjną. Dzięki zastosowaniu 

tej techniki można zadziałać w momencie, gdy 

infekcja jest najłatwiejsza do opanowania – na początku. 

Powyższa technika stosowana jest w przypadkach poparzeń, 

gdzie ograniczenie częstości zmiany opatrunków, 

możliwe dzięki ich nowej strukturze, korzystnie wpływa 

na gojenie i zmniejsza traumę związaną poparzeniem, 

szczególnie u dzieci. 

Przykłady wykorzystania nanocząsteczek w medycynie 

można by jeszcze długo mnożyć, poczynając od 

najróżniejszych technik diagnostycznych, a kończąc na 

mechanicznym makrofagu, który według projektu powinien 

działać 1000 razy szybciej i 80 razy wydajniej niż 

zwykły makrofag. Bardziej jednak istotne jest by zdać 

sobie sprawę, że to właśnie na poziomie molekularnym 

pozostało nam najwięcej do zrobienia. Największe kroki 

naprzód możemy więc paradoksalnie poczynić właśnie 

w skali nano. Może w tym kontekście stwierdzenie, że 

najważniejsze jest niewidoczne dla oczu, nabiera nowego, 

szczególnego znaczenia...? 

Marta Ptaszyk 

8 

Gazeta Studentów

REDAKCJA 

Do Redakcji trafiłem we wrześniu 2004 roku. Napisałem maila do Darii Martenki-Ługowskiej, 

ówczesnej redaktor naczelnej, i powiedziałem jej, że w liceum 

tworzyłem gazetę („Exprimo”), której byłem założycielem, wydawcą i redaktorem 

naczelnym. Zapytałem, czy nie przydałbym się w Redakcji. Zostałem powitany 

z otwartymi ramionami i zaproszony na zebranie. Tego dnia zostałem 

wybrany członkiem Redakcji (wszedłem w skład kolegium redakcyjnego), a że 

miałem doświadczenie w składzie komputerowym, zostałem także zastępcą redaktora 

technicznego (tym ostatnim był Piotr Chomiak). 

Moim pierwszym wkładem w gazetę była okładka numeru październik 

2004, na której zresztą, przez pomyłkę, zostałem podpisany „Maciej Mączyński” 

(informację tę sprostowano w listopadzie 2004 roku). Później z Piotrem 

naprzemiennie składaliśmy okładki i środek numeru. Wtedy moje główne obowiązki 

związane były ze sprawami czysto technicznymi: skład, okładki, strona 

internetowa, redakcyjne komputery. 

Przełom przyszedł na początku II roku, kiedy to wybrany zostałem zastępcą redaktor naczelnej. Moją naczelnąmatką 

była wtedy Dorota Karmowska. A właściwie siostrą, bo w pewnym momencie zaczęliśmy nazywać się swoim 

rodzeństwem. Musicie wiedzieć, że praca w organizacjach studenckich bardzo zbliża ludzi, dzięki czemu, poza 

oczywistym faktem tworzenia czegoś nowego, zawieracie przyjaźnie, które są nierzadko bardziej wartościowe niż te 

zainicjowane podczas czystego studiowania. 

Miło też wspominam wizytę poznańskiego oddziału Telewizji Polskiej w naszej redakcji i emisję materiału z naszym 

udziałem w programie „Indeks” oraz w „Teleskopie”. Nagrania mam do dzisiaj. 

Moją kolejną naczelną była Ola Suchecka (obecnie: Ola Chojnowska), z którą to dzielnie „rządziłem” przez 

kolejne dwa lata. Teraz to ja zajmowałem się biurokracją, pisałem pisma, sprawdzałem status wykonania naszych 

próśb. Ogólnie robiłem to, co najmniej widać z zewnątrz, a jest niezbędne do funkcjonowania organizacji. Często 

wiązało się to z wielogodzinnym przesiadywaniem w redakcji. 

Prawdziwy rozkwit miał miejsce na V roku, kiedy to, już pod wodzą Ewy Kubackiej, zacząłem pisać teksty na temat 

Uczelni: opieka zdrowotna, dyżury, nowa biblioteka, APAP. Wiedzieliśmy, że „Puls UM” mocno zaniedbuje swoich 

czytelników, jeśli chodzi o bieżące problemy, nie opisuje decyzji władz, nie wyjaśnia trudnych procedur. Chciałem to 

zmienić. Nie ma nic przyjemniejszego, niż głosy znajomych mówiące „dobrze, że o tym napisałeś” oraz „panie Macieju, 

gratuluję!” usłyszane z ust Dziekana, który „zaczepia cię” na szpitalnym korytarzu. Jeśli chcecie doświadczyć 

takich uczuć, informuję, że to jest dobre miejsce! 

Teraz już kończę studia, kończę wieloletnią przygodę w „Pulsie UM”. Wiem, że w historii gazety jestem najdłużej 

działającym członkiem i wiem, że szybko nie zostanę pobity. Odchodzę z radością, że udało mi się zrealizować wiele 

planów, których efekty zostały docenione przez studentów. Jednocześnie towarzyszy mi smutek i uczucie, że pewien 

ważny etap się skończył i że w dorosłym, zawodowym życiu nie będę miał możliwości działać w ten sposób. 

Przez te lata poznałem w „Pulsie UM” kilkadziesiąt rewelacyjnych osób, które w większości bardzo lubię i z którymi 

mam bardzo dobry kontakt. To oni byli moją studencką rodziną. To z nimi chodziłem na łyżwy czy na piwo. To 

im zwierzałem się, gdy miałem problem. To z nimi spotykałem się na nocnych rozmowach przy winie. Dzięki „Pulsowi 

UM” poznałem, a następnie odkryłem ponownie, moją dziewczynę. 

Organizacje studenckie to główna możliwość szerszego poznania ludzi spoza własnego wydziału – pielęgniarek, 

położnych, ratowników medycznych, farmaceutów, dietetyków – tutaj nie wydział czy kierunek jest istotny, tylko chęć 

zrobienia czegoś dobrego dla innych. 

„Puls UM” to też ciężka praca, a czasem nieprzespana noc. To wiele kilometrów spacerów po Collegium Maius, 

to spotkania z administracją każdego szczebla. To także bliższe kontakty z władzami, asystentami, profesorami. To 

wreszcie regularne rozmowy z innymi studentami, nierzadko kreacja siebie na eksperta w wielu sprawach, w których 

się tym ekspertem wcale nie jest. To też zwykły, ludzki pot, łzy, ale też szczery uśmiech, radość, zadowolenie. Wreszcie 

duma i świadomość robienia bezinteresownie czegoś dla innych. I na końcu – podziękowania, gratulacje, które są 

motorem tej pracy i które utwierdzają w przekonaniu, że warto było spróbować, czasem komuś się narazić, wykonać 

tę pracę, której efekty zawsze można zobaczyć i która nie ginie. 

Jako student ze średnią blisko 3,0 uważam, że gdyby dano mi szansę, wcale nie przeszedłbym tych studiów inaczej. 

Sądzę, że wszystko dzieje się po coś, a rzadkie choroby w małym palcu, tak lubiane na testach, nie są nawet 

w części tak przydatne, jak możliwość rozwoju w innych dziedzinach, znajomość, przyjaźń, czasem miłość. Lekarz to 

nie tylko automat diagnostyczno-leczniczy – to przede wszystkim człowiek, który musi zrozumieć drugiego człowieka, 

człowieka cierpiącego, w potrzebie. Tego się akurat z książek nie nauczymy. 

Maciej Tomczak, lekarski, VI rok 


9

INFORMACJE 

Po drugich zapisach 

W dniach 7-20 lutego 2011 roku odbyła się druga tura zapisów na fakultety przez system 

APAP3. Jak przebiegała? Czy pojawiały się jakieś problemy? Jak zapisy oceniają studenci, 

a jak administratorzy systemu? 

Technika nie zawiodła 

Względem poprzednich zapisów poczyniono spory 

progres, jeśli chodzi o zaplecze informatyczne. Zgodnie 

z zapewnieniami, system chodził szybko i sprawnie. Strona 

odświeżała się bez zbędnych opóźnień, nie doniesiono 

nam też o żadnych problemach z logowaniem. 

– Zabezpieczyliśmy 7 razy większą moc obliczeniową. 

Wprawdzie w godzinach szczytu została ona użyta 

tylko w 1/3, ale woleliśmy mieć naddatek niż niedobór 

mocy, jak miało to miejsce w październiku – mówi Paweł 

Uruski, administrator systemu APAP. – Znaczenie miał też 

większy udział dziekanatów w poprawę błędnych danych 

studentów w systemie komputerowym, zmiany w kodzie 

aplikacji oraz lepsza pamięć studentów co do własnych 

loginów i haseł – dodaje. 

Mniej problemów 

Statystyki 

Studenci uprawnieni do zapisów dysponują prawie 

12000 punktów ECTS, przeznaczonymi na fakultety. 

W pierwszym semestrze (do godz. 23.00 dnia 

06.02.2011) skutecznie wykorzystanych zostało 7600 

(63,3%) punktów ECTS. Poza zapisami na fakultety 

przez system realizowane są zapisy na zajęcia z wychowania 

fizycznego, około 1600 wpisów na każdy 

semestr. Do 23.00 dnia 06.02.2011 dokonano 1601 

wpisów na aktywności sportowe. W samym październiku 

zostało zrealizowanych około 6000 zapisów na fakultety 

i 1200 zapisów na zajęcia z WF-u, w okresie od 

listopada do lutego pozostała część (ok. 2000 wpisów). 

W semestrze letnim dokonano 2500 zapisów na fakultety 

i ok. 1200 zapisów na aktywności sportowe. Należy 

pamiętać, że system musiał zrealizować w okresie 

zapisów na II semestr ok. 700 wypisów z nieaktywnych 

zajęć, czym nie był obciążony APAP w I semestrze. 

Paweł Uruski 

Znaczną redukcję ilości studenckich problemów widać 

w zmniejszeniu liczby wiadomości przesyłanych administratorom. 

– W październiku od studentów dostaliśmy ponad 

1500 e-maili (najwięcej ponad 300 dziennie), a w analogicznym 

okresie w lutym – 250 (w szczycie 90 na dobę). 

Najwięcej pytań dotyczyło problemu „braku akcji”. Studenci 

nie wierzyli systemowi, że nie ma już miejsc na 

danym terminie i pytali, dlaczego nie jest on dla nich dostępny 

– mówi P. Uruski. 

Szybki brak miejsc 

Głównym problemem zgłaszanym przez studentów 

był fakt szybkiego zapełniania się miejsc. 

– Zapisywałam się na płatne zajęcia z WF-u i o godzinie 

0.05 dnia 7.02 były już pełne! – mówi Anika Mielewczyk, 

studentka IV roku farmacji. 

– U nas też wiele osób zapisywało się o północy 7.02 

– twierdzi Łukasz Kwapisz, student VI roku kierunku lekarskiego. 

Winni jednak są sami studenci, którzy zdecydowali się 

zapisać w pierwszych minutach działania zapisów. 

– Najbardziej popularne terminy zapełnione były już 

4 minuty po uruchomieniu systemu APAP. Problem błyskawicznego 

wypełniania się niektórych terminów związany 

jest z dysproporcją między popytem a podażą. Wcześniej 

nie dało się obiektywnie dostrzec takich problemów, 

teraz dysponujemy danymi pokazującymi, które przedmioty 

i terminy były najbardziej oblegane – mówi Paweł 

Uruski. – Nie do nas oczywiście należy rozwiązanie tego 

Trudności w zapisach 

Nasze obserwacje skłaniają do wniosku, że problemy 

w działaniu systemu nie wynikają z sumarycznej 

liczby realizowanych zapisów w długim okresie czasu, 

lecz z ogromnej aktywności użytkowników w okolicy 

rozpoczęcia zapisów, trwającej 3-4 godziny. Nie da się 

bezpośrednio porównać zapisów z października i lutego, 

gdyż w II semestrze nie mieliśmy generowania 

dziesiątek tysięcy niepotrzebnych zapytań do serwera 

przez użytkowników, którzy nie mogli się zalogować. 

W mojej ocenie, liczba użytkowników korzystających 

z systemu w lutym odpowiadała ok. 75% korzystających 

w październiku. Obciążenia wygenerowane podczas 

zapisów na II semestr stanowiło 100 razy większy 

ruch na serwerach APAP niż spotykany podczas zwykłego 

dnia pracy systemu. 

Paweł Uruski 

10 

Gazeta Studentów

INFORMACJE 

Podsumowanie 

zapisów 

W mojej subiektywnej ocenie zapisy na II semestr 

odbyły się zgodnie z tym, jak zostały zaplanowane. 

Ze strony technicznej APAP zdał egzamin. Jak widać, 

wszyscy się uczymy i cieszę się, że udało nam się skutecznie 

poprawić październikowe błędy. Część APAP 

-u odpowiedzialna za zapisy na II semestr została poprawiona, 

uruchomiliśmy więcej serwerów, dziekanaty 

poprawiły dane o studentach, jednostki sprawniej zadeklarowały 

terminy zajęć, studenci, wiedząc, jak działa 

system, w kilka minut zapisywali się na zajęcia. Niestety, 

w dalszym ciągu mamy wiele e-maili z prośbami od 

studentów, które negują zasady zapisów i nie możemy 

ich realizować, ale taka jest chyba natura studenta. 

Paweł Uruski 

problemu, jednak bardzo chętnie przekażemy wszystkie 

dane dotyczące zapisów zainteresowanym władzom dziekańskim 

– dodaje. 

Zapisy bez planu 

– Czy ktoś umie racjonalnie ocenić, co jest bardziej 

ryzykowne, gdy nie mamy jeszcze planu? Zapisać się 

w ciemno na WF na termin, w którym mało prawdopodobne 

jest, że będą inne zajęcia czy czekać, aż dostaniemy 

plan? – pyta na forum Kid A, studentka I roku farmacji. 

– Według regulaminu naszej Uczelni plan ma być 

podany najpóźniej 2 tygodnie przed nowym semestrem 

(czyli 14 lutego), ale z tego, co zdążyłam już zauważyć, 

wiele kierunków się do tego nie stosuje, a ich studenci 

plan dostają na kilka dni przed zajęciami – mówi Justyna, 

studentka II roku farmacji. 

Rzeczywiście, termin 14 dni obowiązuje i wynika 

z § 14 Regulaminu studiów. 

– Wiem, że na niektórych kierunkach tak nie było, 

czego pokłosiem są prośby studentów o wypisanie z aktywnych 

fakultetów ze względu na kolizję zajęć. W naszej 

ocenie problem nie jest wielki i obejmuje kilkadziesiąt 

osób w skali Uczelni – wyjaśnia P. Uruski. – Zalecałbym 

poczekać z zapisem do czasu, gdy będzie znany plan zajęć, 

bo potem są tylko kłopoty dla studenta, administracji 

systemu, dziekanatu i jednostki prowadzącej zajęcia 

– proponuje. 

Pewnym rozwiązaniem byłoby zorganizowanie zapisów 

później, np. w trakcie ferii. 

– Podejmując decyzję o terminie zapisów nie chcieliśmy 

ich przesuwać na przerwę międzysemestralną, wiedząc, że 

wielu studentów w tym czasie odpoczywa i nie chce myśleć 

o zajęciach na Uczelni – tłumaczy Paweł Uruski. 

Wstępne podsumowania 

Dokładnej oceny będzie można dokonać po zakończeniu 

roku akademickiego, gdy wszyscy studenci odbędą fakultety. 

Już jednak pojawiają się nieprzychylne opinie. 

– Ten system miał pomóc, a sprawił, że studenci nie 

zapisują się na fakultet, który ich interesuje, tylko na jakikolwiek 

– twierdzi Ł. Kwapisz. 

Magda, studentka III roku farmacji, kwituje krótko: 

„To jest chore!”. 

– To, co zyskał student, to przede wszystkim ogromna 

oszczędność czasu. W zeszłym roku studenci stali wiele 

godzin, żeby zapisać się na zajęcia z WF-u, potem jeździli 

kilka dni po sekretariatach jednostek, by dokonać zapisu 

na zajęcia fakultatywne. Teraz wszystko można załatwić 

w kilka minut, nie ruszając się z pokoju, będąc w dowolnym 

miejscu świata. APAP na chwilę obecną nie zmienił 

dostępności zajęć ani nie poszerzył ich gamy, jednak władzom 

Uczelni daje narzędzie, które pozwoli na ukierunkowanie 

pewnych działań w celu poprawienia dostępności, 

czy też atrakcyjności proponowanych fakultetów – komentuje 

P. Uruski. – Nieprawdą jest, że należy się zapisywać na 

byle co i APAP do tego nakłania. Dobrze zorganizowani 

zapisali się na to, co chcieli. Niestety, taka możliwość była 

w niektórych przypadkach tylko przez 4 minuty – dodaje. 

Maciej Tomczak 

Co sądzisz o APAP-ie? 

W numerze maj-czerwiec chcemy opublikować 

tekst podsumowujący rok działania APAP-u. Niezbędne 

do tego będą Wasze opinie na jego temat i relacje 

z przygód z systemem. 

Czy wszystko załatwiliście bez problemu? 

A może musieliście biegać, prosić, pisać pisma? Jak 

oceniacie obecne zapisy względem tych sprzed roku? 

Jak oceniają go studenci I roku, którzy nie mają porównania 

z zapisami tradycyjnymi? Czy system się 

sprawdził? Co należałoby zmienić, by było jeszcze 

lepiej? A może APAP jest beznadziejny i wolelibyście 

z niego w ogóle zrezygnować? 

Opinie przesyłajcie na adres poczty elektronicznej: 

pulsum@pulsum.pl lub za pomocą anonimowej 

skrzynki: www.pulsum.pl/pulsterwencja. 

Można też wypowiedzieć się na naszym forum internetowym: 

http://www.pulsum.pl/forum. 

Wasze pytania, problemy i prośby przedstawimy 

osobom odpowiedzialnym za APAP i poprosimy 

o ustosunkowanie się do nich. Pomagając nam, 

wspieracie własny oraz kolejne roczniki i ułatwiacie 

wszystkim bezbolesne przejście przez zapisy. 


11

WYWIAD 

Opieka farmaceutyczna - czego nam 

jeszcze brakuje? 

Opieka farmaceutyczna – ostatnio słyszymy o niej coraz częściej. Jako przedmiot została wprowadzona 

do programu studiów farmaceutycznych. Jednak cały czas idea opieki farmaceutycznej w naszym 

kraju nie osiągnęła formy doskonałej. Jak ta kwestia wygląda w innych państwach Europy? 

O szczegółach pracy w aptece w Wielkiej Brytanii opowiada absolwentka naszego Uniwersytetu – 

mgr Dorota Karmowska. 

Jak doszło do tego, że rozpoczęłaś pracę w aptece 

w Wielkiej Brytanii? 

W 2007 roku wzięłam udział w praktykach wakacyjnych 

zorganizowanych przez Tesco Pharmacy w Wielkiej Brytanii. 

W 2008 roku ukończyłam Wydział Farmaceutyczny 

naszego Uniwersytetu, w kwietniu otrzymałam dyplom 

oraz prawo wykonywania zawodu i w czerwcu wyjechałam 

do Anglii do pracy. Tesco zwerbowało nas już w czasie 

studiów. Proces rekrutacji (rozmowa kwalifikacyjna 

po angielsku oraz egzamin językowy) miał miejsce w Poznaniu, 

gdy odbywaliśmy jeszcze nasze staże. Następnie 

w czerwcu przez 3 dni mieliśmy kurs wprowadzający, 

obejmujący zagadnienia zawodowe, prawne i językowe. 

Kolejne 12 tygodni spędziłam w aptece Tesco w Baldock 

na stażu, który miał bardzo zorganizowany program – każdy 

tydzień miał swoje zagadnienia tematyczne i językowe. 

Pod koniec sierpnia odbył się wewnętrzny egzamin 

i od 1-go września 2008 zaczęłam pracę w aptece w innej 

miejscowości. 

Jak wygląda praca w angielskiej aptece od strony 

technicznej? 

Struktura apteki jest zupełnie inna. Na froncie pracują 

tam asystenci, tzw. GA – General Assistants, przeszkoleni 

w podstawowej opiece. W czasie treningu poznają oni 

schematy, wedle których muszą postępować. Nie są to jednak 

odpowiednicy polskich techników farmacji. Pracę całej 

apteki nadzoruje farmaceuta (tylko jeden na zmianie), 

który jest tzw. ‘Responisble Pharmacist’. Będąc na zmianie 

muszę wykonywać swoje obowiązki i jednocześnie 

m.in. słuchać tego, co doradzają moje asystentki będące 

za pierwszym stołem. Są one przeszkolone w zadawaniu 

odpowiednich pytań, które precyzują problem. Pomocnym 

schematem jest WWHAM: 

–– Who is it for? - dla kogo jest dany lek? 

–– What are the symptoms? - Jakie są objawy? 

–– How long…? - Jak długo dany symptom występuje? 

–– Action already taken? - Czy pacjent już coś stosował? 

–– Are you on any other medications? - Jakie leki (zwłaszcza 

te na receptę) obecnie pacjent bierze? 

Np. kiedy przyjdzie pacjent z bólem głowy asystentki zadają 

mu pytania i określają, jaki jest to ból – np. czy jest to 

ból zatokowy czy jakiś inny. Wszystko opiera się na odpowiedziach 

pacjenta. Jeśli próbował on już brać paracetamol, 

to nie będą polecać mu tego samego, tylko albo mocniejszą 

kombinację albo zupełnie inny kierunek leczenia 

w zależności od protokołu. W podstawowych sprawach są 

przeszkolone wystarczająco. W ten sposób powstaje mały 

wywiad i wtedy moja asystentka może wydać dany lek. 

Często nie trzeba zadawać wszystkich pytań. Wystarczy 

uważnie słuchać, bo pacjent często w pierwszym zdaniu 

ujawnia najwięcej informacji. Jeżeli asystent ma jakiekolwiek 

wątpliwości, musi się zwrócić do farmaceuty. Trzeba 

podkreślić, że to farmaceuta jest odpowiedzialny za 

wszystko, co dzieje się na jego zmianie. 

A co z receptami? 

Recepty realizowane są w osobnej części apteki zwanej 

dispensing’iem. Pracują tu: farmaceuta, dyspenser (odpowiednik 

naszego technika), który wykonuje receptę i przygotowuje 

ją dla farmaceuty do sprawdzenia. Każdy lek ma 

przygotowaną nalepkę z nazwą leku, ze wskazaniami, jak 

go zażywać, z danymi pacjenta i apteki. Każda nalepka 

jest podpisana przez osobę wykonującą i sprawdzającą. Są 

też asystenci przeszkoleni do pomocy w tym procesie. Pacjent 

zwykle nie czeka przy pierwszym stole, raczej idzie 

zrobić zakupy i wraca za 10-20 minut. 

Trzeba też podkreślić, że w anielskich aptekach nie wykonuje 

się już leków recepturowych. Zamawia się je w specjalnych 

laboratoriach, które potem dostarczają je do apteki. 

Jednakże ich koszt jest ogromny. 

Na czym polega opieka farmaceutyczna? 

Każdy pacjent realizuje receptę najczęściej w swojej lokalnej 

aptece. Nikt bowiem nie szuka, gdzie leki na receptę 

są tańsze, bo pacjent w UK za receptę najczęściej 

nie płaci (różne uprzywilejowania np. osoby poniżej 16go 

i powyżej 65go roku życia, czy kobiety w ciąży) lub płaci 

on £7,20 za każdą pozycję na recepcie. Pacjent zostawiając 

receptę wyraża zgodę na zachowanie jego danych 

osobowych (adres, wiek, lekarz rodzinny). W systemie 

12 

Gazeta Studentów

WYWIAD 

komputerowym przechowywane są informacje na temat: 

jakie leki, kiedy i jaką ilość miał pacjent przepisaną. Można 

więc kontrolować historię farmakoterapii pacjenta. 

Kiedy przygotowujemy nalepkę pacjentowi na nowy lek, 

pokazuje mi się ostrzeżenie, że może wystąpić interakcja 

z innym lekiem, który pacjent już bierze, albo że dawka 

wydaje się mała, czy ilość tabletek większa od przeciętnie 

przepisywanej. Wtedy sprawdzam to z pacjentem. Jeżeli 

pacjent ma wątpliwości, jako farmaceuta mam obowiązek 

skontaktować się z lekarzem. W razie niepewności nie 

powinnam realizować recepty. Pacjenci bardzo doceniają 

fakt, że istnieje taka kontrola, 

czują się bezpieczniejsi. Nawet 

jeśli oznacza to, że zamiast 

10 minut, czasem muszą czekać 

godzinę albo i cały dzień. 

Oczywiście w razie zmian, 

wszystko musi zostać odnotowane 

na recepcie i/lub w komputerze. 

Tego rodzaju system 

ma też dodatkową korzyść 

– to, co jest w notatkach o danym 

pacjencie, może zobaczyć 

każdy farmaceuta na zmianie, 

gdy tylko otwiera się jego kartę. 

Jest to bardzo przydatne np. 

w przypadku alergii. Zdarza 

się bowiem, że pacjent uczulony na penicylinę ma przepisaną 

np. amoxycylinę. Dodatkowo z pacjentami, którzy 

realizują z nami swoje recepty regularnie powinniśmy wykonywać 

tak zwane Medicines Use Reviews (MUR). 

Ale opieka farmaceutyczna to także porady dla pacjentów, 

którzy przychodzą do apteki z najróżniejszymi problemami. 

Farmaceuta w Wielkiej Brytanii jest traktowany jak 

lekarz pierwszego kontaktu. W części problemów, jakich 

jak bakteryjne zapalenie spojówek, alergie, przeziębienia, 

różnego rodzaju bóle i wiele innych, farmaceuta może 

doradzić odpowiedni preparat. Postępowanie jest zawsze 

takie samo – należy przeprowadzić wywiad i ocenić, czy 

można pacjentowi pomóc polecając preparaty OTC, czy 

należy odesłać do pielęgniarki, lekarza rodzinnego czy 

A&E. Zaoszczędza to wiele czasu pacjentowi i lekarzom 

rodzinnym i pielęgniarkom, którzy mogą poświęcić więcej 

uwagi osobom bardziej potrzebującym ich pomocy. 

Jakiego rodzaju dodatkowe usługi wykonuje 

wasza apteka? 

Każda apteka wykonuje dodatkowe świadczenia. Część 

z nich jest bezpłatna: np. pomiar ciśnienia, oznaczenia 

glukozy we krwi, pomoc w rzucaniu palenia, oznaczenie 

BMI, MUR; inne zaś są płatne: np. Health Check (który 

obejmuje także oznaczenie całkowitego cholesterolu). 

Istnieją także specjalne programy, tzw. Patient Group Direction, 

które, po odpowiednim przeszkoleniu i zgodnie 

z bardzo precyzyjnymi wytycznymi ustalonymi między 

apteką (siecią aptek), lekarzami i pielęgniarkami, pozwalają 

farmaceutom na przykład wykonywać sezonowe 

szczepienia przeciwko grypie, wydawać odpowiedni lek 

na profilaktykę malarii, po odpowiedniej konsultacji i badaniach 

screeningowych pomagać w problemach z erekcją 

czy oddawaniem moczu u mężczyzn i wiele innych. 

Wszystko to ma pozwolić pacjentowi na łatwiejszy dostęp 

do służby zdrowia. Apteka jest otwarta dłużej niż przychodnie 

i jest znacznie łatwiej 

dostępna. Jeżeli w czasie badania 

coś mnie, jako farmaceutę, 

zaniepokoi (np. nie mieści się 

w normach danych nam przez 

NHS) - albo powtarzamy badanie, 

albo referujemy pacjenta 

do lekarza. NHS, czyli odpowiednik 

naszego Narodowego 

Funduszu Zdrowia, prowadzi 

różnorodne statystyki. Na tej 

podstawie każdy oddział NHSu 

– PCT (Primary Care Trust) 

ustala, na co jest zapotrzebowanie 

w danym regionie i ustala 

tzw. Enhanced Serviced, za prowadzenie 

których apteka ma płacone dodatkowo. Może to 

być: rzucanie palenia, wymiana igieł dla narkomanów i kilka 

innych. Nasza apteka w tej chwili świadczy bezpłatnie 

usługi pomocy w rzucaniu palenia i badanie skreeningowe 

dla ludzi w wieku 16-25 lat na chlamydię. NHS dostarcza 

podstawowy sprzęt pozwalający przeprowadzać dany program. 

Przeszkolony personel może wypisywać po uprzedniej 

konsultacji z pacjentem specjalne recepty na produkty 

pomagające rzucać palenie – inhalatory, plastry itp. Pacjent 

zobowiązuje się jednak do rzucenia palenia i przestrzegania 

ustalonych wspólnie zaleceń. Przez cały 4 tygodniowy program 

przeprowadzany jest specjalny wywiad z pacjentem. 

W momencie, kiedy pacjent rzuci z nami palenie apteka 

otrzymuje z tego tytułu profit. Za każdym razem podkreślamy, 

że wykonane przez nas badania czy konsultacje są 

skreeningowe, że opieramy się na wzajemnym zaufaniu 

z pacjentem i że nie zastąpimy w niektórych sytuacjach 

wizyty u lekarza. Farmaceuta nie diagnozuje, lecz doradza 

zgodnie ze swoją widzą. 

Czy ludzie chętnie korzystają z tego rodzaju 

usług? 

Pacjent przychodzi do apteki i ma wykonaną usługę za 

darmo zwykle bez dłuższego czekania. Ludzie chętnie 

z tego korzystają. Na przykład osoby zapisane do tzw. 


13

WYWIAD 

klubów odchudzania, które muszą regularnie mieć profesjonalnie 

sprawdzaną wagę. Także mężczyźni chętniej 

przyjdą do apteki, niż przechodzić przez koszmar umawiania 

się w przychodni. Nasza apteka jest łatwo dostępna (7 

dni w tygodniu), a do lekarza dostać się jest bardzo ciężko. 

Czasem trzeba czekać nawet 3 tygodnie na wizytę… 

Do stycznia szczepiliśmy przeciwko grypie. Zapotrzebowanie 

było ogromne. Przychodnie nie były w stanie 

zaszczepić wszystkich ludzi. Najpierw musiały bowiem 

przyjąć osoby należące do tzw. grup ryzyka (szczepienia 

darmowe). Wielu ludzi nie mogło się zaszczepić, więc 

przychodzili do aptek. Farmaceuci zostali przeszkoleni 

w tym zakresie i dzięki temu mogliśmy zaszczepić 

dużą grupę ludzi, np. takich, którzy 

pracują i nie byli w stanie dostać się do swojego 

lekarza. Pacjenci bardzo to sobie chwalili. 

Koszt takiego szczepienia to £10. 

Wspomniałaś wcześniej o MUR’ach. 

Na czym dokładnie polega ta usługa? 

Medicines Use Reviews to są konsultacje 

z pacjentem, w czasie których sprawdza się 

jego farmakoteriapię. Siadam wtedy z pacjentem 

w pokoju konsultacyjnym i rozmawiamy 

o jego lekach. Podstawowe rzecz, 

które muszę sprawdzić to interakcje, efekty 

uboczne leków, czy pacjent bierze je regularnie 

i zgodnie z zaleceniami lekarza oraz 

przed wszystkim, czy wie, po co je bierze. 

Mamy specjalne formularze, które musimy 

do tego wypełnić. MUR dzielą się na dwa 

rodzaje – roczny i interwencyjny. Roczny 

MUR mogę zrobić z danym pacjentem raz w roku. Zasada 

jest prosta – musi on być moim regularnym pacjentem, 

przynajmniej przez 3 miesiące mieć te same leki 

i być pełnoletnim. W czasie rozmowy można się wiele 

dowiedzieć, gdyż unikamy tu stresu związanego z wizytą 

w przychodni. I tu jest największe zadanie dla farmaceutów. 

Lekarze często zapominają o podstawowych 

informacjach o stosowanych lekach. Przykładem jest 

chociażby symwastatyna – zdarza się, ze pacjent nie wie, 

że powinien ją brać w nocy. Prowadząc MUR znajduję 

luki, które mogę poprawić, wytłumaczyć pacjentowi jak 

i dlaczego dany lek należy brać w określony sposób. Mówię 

pacjentowi - jeżeli weźmie symwastatynę rano, jej 

ilość we krwi może nie być wystarczająca, by zatrzymać 

nocną produkcję cholesterolu. Natomiast jeżeli weźmie 

ją wieczorem, możliwe, że wyniki się polepszą. I w ten 

sposób albo nie będzie potrzeby zwiększania dawki, albo 

wręcz będzie można ją zredukować, a tym samym obniżyć 

ryzyko efektów ubocznych leku. Wspominamy także 

o możliwych skutkach ubocznych i poprawnej technice. 

Na przykład osoby używające inhalatorów mogą nie do 

końca poprawnie je stosować. Dlatego w takich sytuacjach 

korzystamy z preparatów placebo. Wspominamy o czyszczeniu 

inhalatorów, o płukaniu ust itp. Lekarz mając krótki 

czas przeznaczony na wizytę jednego pacjenta nie zawsze 

może wypytać o wszystko, nie wszystkiego pokazać, więc 

czasem farmaceuta musi dojść do sedna problemu. Jeżeli 

to możliwe, staramy się coś zrobić razem z pacjentem. 

W pozostałych przypadkach wysyłamy notatki do lekarza 

z prośbą, by przyjrzał się danemu pacjentowi jeszcze raz. 

Czasem jako farmaceuci wiemy, co dostępne jest na rynku 

i możemy lekarzowi zasugerować zmianę, na przykład 

formy – gdy pacjent ma problemy z połykaniem tabletek, 

możemy polecić tabletki rozpuszczalne, kapsułki lub płyn 

itp. Tak więc my nie ustalamy farmakoterapii, gdyż to jest 

rola lekarza, ale powinniśmy ją monitorować i odpowiednio 

wraz z lekarzem modyfikować. 

Czy prowadzenie takich serwisów jest korzystne 

dla państwa? 

Tak, okazało się, że jest to całkiem korzystne finansowo 

dla NHS. Znacznie taniej bowiem jest zapobiegać niż leczyć. 

W Wielkiej Brytanii jest duży nacisk na profilaktykę. 

Co chwilę są jakieś kampanie zdrowotne: Dzień rzucana 

palenia (9 marca), świadomości o epilepsji, o zdrowiu kobiet, 

o nowotworach itp. Nasze serwisy są bardzo proste 

i nie wymagają wcale dużego nakładu pracy. Ich łatwa dostępność 

powoduje, że ludzie dla własnego spokoju udadzą 

się do apteki. Dzięki badaniom screeningowym możemy 

odpowiednio pacjentem pokierować. Oszczędność 

czasu i pieniędzy dla lekarzy rodzinnych także jest znacząca. 

A dzięki MURom, można zapobiec lub zredukować już 

występujące efekty uboczne farmakoterapii, co skutkuje 

14 

Gazeta Studentów

obniżeniem dalszych kosztów (dodatkowe wizyty, leki czy 

hospitalizacja). 

Jak lekarze ustosunkowują się do takiej formy 

współpracy? Nie traktują tego jak pewnego rodzaju 

konkurencji? 

Opieka farmaceutyczna jest już w Wielkiej Brytanii standardem. 

Farmaceuta jest traktowany przez pacjentów jak 

lekarz pierwszego kontaktu. Najpierw idzie się do farmaceuty 

i to on próbuje pomóc (nie znaczy to jednak zdiagnozować). 

Jeśli wykracza to poza nasze 

kompetencje, które są zresztą jasno określone, 

to odsyłam pacjenta do lekarza. Jest 

współpraca między obiema profesjami. Czasem 

zdarza się, że lekarz odeśle pacjenta do 

farmaceuty, bo ten wie, co jest dostępne. Ja 

także odsyłam im pacjentów. Jeżeli zmierzę 

pacjentowi ciśnienie i ono jest za wysokie, 

powtórzę pomiar. Jeżeli okaże się, że wynik 

nadal nie jest prawidłowy, mogę napisać lekarzowi 

notatkę, z którą pacjent udaje się do 

przychodni. Pomaga to pacjentom przy rejestracji 

do lekarza. W codziennych konsultacjach 

też muszę odsyłać pacjentów, gdyż 

preparat, który im jest potrzebny jest dostępny 

tylko na receptę. Jeżeli sama udzielam 

jakiejś rady mówię, że jeżeli to nie pomoże 

w ciągu określonego czasu, proszę zwrócić się do lekarza. 

Jeżeli mam najmniejsze wątpliwości również odsyłam pacjenta. 

Jak dotąd raczej nie spotkałam się z niechęcią ze 

strony lekarza… Choć od każdej reguły są wyjątki. 

Jak mogłabyś porównać swoją wiedzę zdobytą 

w Polsce z wiedzą farmaceutów kończących angielskie 

uczelnie? 

Na pewno mam ogromną wiedzę akademicką, która czasem 

bardzo mi się przydaje. Mam także dużą wiedzę 

o ziołach czy suplementach diety, której Anglikom zupełnie 

brakuje. Tak samo jest z wiedzą z zakresu technologii 

postaci leku, która zresztą była moim ulubionym 

przedmiotem. Dzięki temu jestem w stanie pacjentowi 

powiedzieć, jaka będzie różnica miedzy danymi preparatami. 

Angielscy farmaceuci nie posiadają takiej wiedzy 

– zdarza się czasem, że tuż po studiach nie potrafią 

wskazać różnicy między kremem a maścią, albo czopkiem 

i globulką. To, czego jednak brakuje w naszym 

programie studiów to zdecydowanie podejście kliniczne. 

Tutaj są naprawdę duże różnice w systemie nauczania – 

Anglicy studiują trzy lata, w trakcie których mają także 

zajęcia na oddziałach szpitalnych i w aptekach. Poza tym 

po skończeniu studiów mają rok stażu w aptece. Potem 

muszą zdać egzamin państwowy. Wierzcie mi, nie jest on 

łatwy, ale podsumowuje wszystko. Zwłaszcza nacisk jest 

WYWIAD 

Jak trafiłam do Pulsu? Po prostu przyszłam 

na zebranie redakcji i… później 

samo się to potoczyło. Pierwszy artykuł, 

kolejne zebrania, nowi znajomi. 

Myślałam o tym, od kiedy tylko rozpoczęłam 

studia, jednak na pierwszym 

roku z powodów technicznych, nie było 

to możliwe. Ale ponieważ pracowałam 

w gazecie szkolnej w liceum, to brakowało 

mi tego na studiach. Niemałą rolę 

odegrała tu Marta P., która ma nieco 

dłuższy staż ode mnie i utwierdziła mnie w przekonaniu, że warto 

dołączyć do Redakcji Pulsu. 

Anita Pogorzelska, farmacja, II rok 

na farmakologię, farmakodynamikę… Jednym słowem 

wszystko to, co farmaceucie w życiu zawodowym potrzebne. 

Anglik kończąc studia potrafi zróżnicować różne 

podstawowe schorzenia, z którymi może się spotkać 

w aptece. W Polsce uczymy się tego dopiero w pracy. 

Jaki jest stosunek pacjenta do farmaceuty? Czy 

ufają mu w równym stopniu co lekarzowi? 

Pacjenci są bardzo przywiązani do jednego miejsca, do 

jednej apteki. Jak zaufają jednemu farmaceucie to przychodzą 

do niego cały czas. Nawiązują się więzi między ludźmi. 

Mam kilku pacjentów w aptece, którzy robiąc swoje 

tygodniowe zakupy zajrzą się przywitać. Muszę przyznać, 

że jest to bardzo miłe. Wszystkie serwisy, których udziela 

apteka także pomagają zdobyć zaufanie pacjenta. Każda 

udana interwencja może zjednać zaufanie pacjenta. Często 

ludzie sprawdzają z farmaceutą to, co powiedział im 

lekarz, zanim zrealizują receptę. MUR są również bardzo 

dobrym momentem, kiedy można pacjenta poznać. Oni 

naprawdę doceniają to, że poświęca się im czas. Po ponad 

2 latach praktyki, zdobyłam już spore doświadczenie. 

Potrafię rozpoznać wiele podstawowych schorzeń: ospa 

wietrzna, liszajec, zapalenie spojówek, infekcje grzybicze 

- to nie jest dla mnie problem. Ale zdarza się, że czegoś 

czasem nie wiem. Wtedy nie próbuję strzelać. Obiecuję, 

że to sprawdzę albo odsyłam do lekarza. Często wówczas 

proszę pacjenta, żeby wrócił i przy okazji powiedział mi, 

jaką diagnozę postawił lekarz. I pacjenci często wracają. 

Doceniają, że mogą też pomóc. Czy zatem pacjenci ufają 

farmaceucie w tym samym stopniu jak lekarzowi? I tak, 

i nie… Ale zdecydowanie stosunek pacjenta do farmaceuty 

w Anglii jest diametralnie różny niż w Polsce. To jednak 

już jest temat na zupełnie inną rozmowę. 

wysłuchała: Anita Pogorzelska 


15

FELIETON 

Quo vadis, homine? 

Człowiek jest dziwną istotą. Wyjątkową, to nie ulega 

wątpliwości. Jest jedyną istotą żywą na naszej planecie, 

jedynym gatunkiem, który potrafił stworzyć własną kulturę 

i cywilizację. Co sprawia, że człowiek jest taki wyjątkowy? 

Czy jest to zdolność do myślenia? Zwierzęta też 

myślą, potrafią kojarzyć i wnioskować. Nie w tak skomplikowany 

sposób jak człowiek, ale jednak. Niektórzy twierdzą, 

że tym, co odróżnia człowieka od zwierzęcia, jest tzw. 

myślenie abstrakcyjne, czyli zdolność do tworzenia i posługiwania 

się pojęciami, a także umiejętność korzystania 

z wyobraźni. Jednak zdania psychologów i naukowców na 

ten temat również są mocno podzielone, podobnie jak fakt 

istnienia duszy i tego, czy zwierzęta posiadają ją, czy nie. 

Jedno można powiedzieć na pewno. Spośród wszystkich 

zwierząt, człowiek jest istotą, która posiada najwyższy 

stopień inteligencji. Inteligencja jest natomiast tą rzeczą, 

która wpływa na jakość naszego myślenia. Czy daje nam 

to jednak prawo do wywyższania się, do stawiania się ponad 

resztą świata przyrody? Dlaczego wydaje nam się, że 

jesteśmy lepsi od zwierząt? 

Człowiek, pomimo tego, że stworzył cywilizację i żyje 

dziś w świecie skomplikowanych zależności społecznych, 

w dalszym ciągu jest niewolnikiem własnych instynktów, 

tych samych, które kierowały życiem jego przodków i które 

wciąż kierują życiem dziko żyjących stworzeń. Możemy 

temu zaprzeczać, ale wystarczy rozejrzeć się wokół siebie, 

by utwierdzić się w takim przekonaniu. My też walczymy 

o jak najlepszą pozycję w naszym własnym stadzie, 

bo dobrze wiemy, jakie się z tym wiążą korzyści. Walka 

ta przybiera różną formę. Wśród osiedlowych dresów jest 

to walka mniej lub bardziej dosłowna, gdzie najsilniejszy 

osobnik ze stada zdobędzie najładniejszą solarę, a w wśród 

pracowników dużej firmy jest to walka o stanowisko, prestiż, 

z czym wiążą się większe zarobki i pewne przywileje 

(kobiety zresztą też). Miłość z kolei, jest genetycznie zakodowaną 

w nas potrzebą poszukiwania partnera w celu 

rozmnażania się oraz zapewnienia gatunkowi przetrwania. 

Owszem, miłość jest piękna, ale jest tylko przejawem 

jednego z naszych instynktów, czymś, czemu ulega każdy 

z nas tylko dlatego, że tak zostaliśmy zaprogramowani. 

Tak wyglądają nasze życia. Gdyby dokładniej im się 

przyjrzeć, odkrylibyśmy, że prawie wszystko, co robimy, 

sposób, w jaki działamy, w jaki się zachowujemy, jest odbiciem 

identycznych, zwierzęcych zachowań, przetłumaczonych 

jedynie na realia naszej egzystencji. 

W odróżnieniu od zwierząt jednak, my ludzie, potrafimy 

tłumić własne instynkty, jeżeli tylko chcemy się 

do tego zmusić. Człowiek, dzięki swojej inteligencji jest 

w stanie okiełznać wszystkie prymitywne popędy, które 

nim kierują, jest w stanie żyć według innych zasad niż te, 

które ustaliła natura. Właśnie ta zdolność jest czymś, co 

w świecie natury czyni nas naprawdę wyjątkowymi. Czyni 

nas istotami wolnymi. Zdolnymi do kształtowania realiów, 

w jakich żyjemy. Zdolnymi do tego, by stworzyć świat, 

w którym nie istnieje nienawiść, zło i cierpienie. 

Dlaczego jednak tak się nie dzieje? Bo my, ludzie, 

lubimy zachowywać się jak zwierzęta. Lubimy folgować 

swoim instynktom, pozwalamy, by to one nadawały 

kształt naszym życiom. Gorzej. My, ludzie, jesteśmy gatunkiem, 

który sam niszczy środowisko, w którym żyje, 

który dopuszcza się wielu patologii, jakie w świecie zwierzęcym 

nie występują. Nasza ponadprzeciętna inteligencja 

pozwala nam wzbić się na poziom egzystencji duchowej 

nieosiągalny dla zwykłych zwierząt, ale pozwala też stoczyć 

się o wiele niżej. Dlaczego my, ludzie, dysponujący 

tyloma możliwościami, jednocześnie tak wiele potrafimy 

zaprzepaścić? Dlaczego Utopia pozostaje dla nas tylko 

Utopią? Dlaczego nie potrafimy przestać zachowywać się 

jak zwierzęta? Dokąd zmierzamy? Dokąd idziemy? 

Bartek Fiłka 

Już dobrze nie pamiętam, jak dowiedziałam się o istnieniu „Pulsu UM”, najpewniej któregoś 

dnia zobaczyłam go, leżącego na jednej z ławek na naszej Uczelni. Decyzja o dołączeniu 

do Redakcji była raczej mało przemyślana i bardzo spontaniczna. Początkowo miałam 

zamiar działać w Pulsie pisząc tylko recenzje filmowe. Szybko okazało się, że praca w tej 

organizacji jest tak wciągająca, że zaczęłam angażować się również w inne działy gazety. 

Te trzy lata w Pulsie przyniosły mi dużo satysfakcji i z perspektywy czasu mogę stwierdzić, 

że dołączenie do gazety było jedną z najlepszych decyzji, jakie podjęłam w swoim studenckim 

życiu ;) 

Marta Kamińska, farmacja, V rok 

16 

Gazeta Studentów

O historii, aborcji 

i Czesławie Niemenie. 

Relatywizm w ostatnim czasie zdecydowanie zmienił 

znaczenie. Kiedyś chodziło o to, że na jedną sprawę można 

patrzeć z wielu stron. Dziś chyba bardziej o to, że ktoś 

najpierw robi coś, co jest dla niego naganne etycznie, a potem 

próbuje się tłumaczyć innym używając dziwnych argumentów. 

Zwykle publicznie. 

Dla naświetlenia co mam 

na myśli, opowiem Wam pewną 

historię. Kilka dni temu 

znalazłam w sieci kolejnego 

ciekawego bloga. Oto cytat: 

„zastanawia mnie pewna rzecz, 

dziś w naszej kulturze aborcja 

i dzieciobójstwo jest mocno 

potępiane, ale przecież nie leży 

to w naszej naturze, są kultury 

gdzie dzieci nie były lub nie 

są uznawane za osoby mające 

z definicji prawo do życia 

tak z definicji, dzieci składano 

w ofierze bogom lub zabraniał 

rodzenia dzieci ustawodawca 

nakazując parze mieć tylko jedno dziecko i w Polsce 

aborcja w 20 wieku była dopuszczalna, a wszystko 

w gruncie rzeczy służyło do kontroli populacji i liczebności 

społeczeństwa. (...)zastanawia mnie więc skąd teraz 

takie halo na świecie o aborcję skoro ludzi jest więcej 

niż kiedykolwiek, czy chcemy się rozmnażać w nieskończoność 

aż dojdzie do kanibalizmu??? Czy może do czasu 

gdy za powietrze do oddychania trzeba będzie płacić 

i tylko najbogatsi będą mogli żyć???” 

IMAGO 

Oryginalna składnia i pisownia, jak się domyślacie, 

zostały zachowane. 

Autorka ma oczywiście całkowitą rację! Ludzi jest za 

dużo! Podziwiam, że nie boi się o tym mówić. Nie wiem, 

czy jej rodzice żyją, ale jeśli tak, mam dla niej radę, co 

może począć, kiedy będą starzy 

i niedołężni. Wystarczy zaczerpnąć 

z historii! Tak, przecież Rzymianie 

zrzucali swoich starców 

ze Skały Tarpejskiej i nie stanowili 

oni problemu. W dobie 

ogromnego przyrostu naturalnego 

wydaje się to jedyne rozsądne 

rozwiązanie. Warto więc było 

uważać w liceum! Kolejny raz 

sprawdza się stare łacińskie powiedzenie, 

iż „Historia magistra 

vitae est”. 

W następnym numerze poświęcimy 

trochę czasu sposobom 

radzenia sobie w innych 

trudnych sytuacjach. Nie wyobrażacie 

sobie jaką ulgę może np. przynieść obcięcie głowy 

koledze, który uświadamia nam, że oto nie zdaliśmy 

biochemii. Aż dziw, że doskonałe pod każdym względem 

prawo posłańca jest dziś tak rzadko egzekwowane. 

Notka nosiła tytuł „dziwny jest ten świat”. Z tym 

stwierdzeniem również muszę się zgodzić. Szkoda mi tylko 

Czesława Niemena, bo moim zdaniem miał chyba coś 

innego na myśli... 

Marta Mozol-Jursza 

Decyzję o wstąpieniu do Redakcji „Pulsu” podjęłam bardzo wcześnie, bo już w trakcie 

Dni Otwartych kierunku lekarskiego, na który się wybierałam. Jak postanowiłam, 

tak zrobiłam. Przywitały mnie obce twarze i Maciej, którego poznałam wcześniej 

w przezabawnych okolicznościach, których nie będę tu streszczać. Przyszłam, żeby 

pisać felietony. Jednak okazało się, że nauczę się także robić wywiady, reportaże, 

współpracować przy edycji tekstu. Ja – dyslektyczka – pomagałam nawet 

przy korekcie! Puls to bardzo cenny kawałek mojego studenckiego czasu, z którego 

nie chciałam i nie potrafiłam zrezygnować nawet, kiedy zostałam mamą. Jeśli 

więc chciałbyś/chciałabyś wstąpić do Redakcji, ale obawiasz się, jak pogodzisz to 

ze swoimi obowiązkami – zapewniam, że wszystko jest kwestią dobrej organizacji 

czasu. 

Marta Mozol-Jursza, lekarski, VI rok 


17

FELIETON 

Dawno, dawno temu... 

cz. I 

Nadchodzi koniec. Nawet sześcioletnie studia mają swoją metę. Wkrótce przyjdzie nam 

pożegnać stare mury Collegium Maius i przenieść się w nie młodsze mury szpitala, w którym 

zamierzamy odbyć staż. To pewnego rodzaju przełom, punkt, w którym jakiś okres w życiu 

zakończy się, a rozpocznie się nowy. To też dobra okazja, by podsumować to, co na Uczelni 

działo się przez te lata. Podkreślić pozytywne zmiany, wytknąć błędy i zasugerować kierunek 

rozwoju. Wydaje się, że jako prawie absolwent mam do tego prawo. 

Anatomia przede wszystkim 

Początek studiów to głównie anatomia. Zajęcia trzy 

razy w tygodniu brzmią kosmicznie, jednak można się 

przyzwyczaić. Trudniejsze jest dobre przygotowanie się 

do nich niż samo ich odbycie. Duże znaczenie ma tutaj 

Twój asystent – czy tak jak dr Katarzyna Rapalska będzie 

starał się pokazać, że anatomia to nie tylko rycie? A może 

tylko owego rycia będzie wymagał? 

Podobnie funkcjonują inne przedmioty. Na histologii 

najgorzej trafić na esesmankę, której pseudonim znikąd się 

nie bierze. Ciekawe jest to, że na przestrzeni tych kilku lat 

nikt nie może nic zrobić z osobą, która po prostu wyżywa 

się na studentach. Obiegowa opinia mówi, że „pewnie nie 

dostała się na lekarski”. Dla studenta pierwszego roku to 

norma, że jest traktowany jak produkt metabolizmu, jednak 

z perspektywy studenta szóstego roku takie podejście 

wydaje się co najmniej nienormalne. 

Sytuację trochę ratują wykłady, na które dobrowolnie 

przychodzi większość studentów. Profesora Witolda Woźniaka 

reklamować nie trzeba. Dochodzą mnie też słuchy, 

iż prof. Maciej Zabel znacznie przegania swojego poprzednika 

w umiejętnościach dydaktycznych. 

Wiedza to nie wszystko – istotne jest też rozwijanie 

umiejętności praktycznych. Może kiedyś dojdziemy do 

czasów, w których studenci będą preparować zwłoki? I nie 

będą to studenci anglojęzyczni. 

Powrót do korzeni 

Drugi semestr to wprowadzenie nowych, klasycznych 

przedmiotów – biologia, chemia – i znowu czujemy się jak 

w szkole średniej. Zakres materiału jednak jest znacznie 

bardziej rozwinięty i przynosi na myśl wciąż powracające 

pytanie „po co mi to?”. Szczególnie podczas nauki wzoru 

testosteronu czy prostaglandyn. Po tych kilku latach nadal 

nie potrafię na nie odpowiedzieć. 

Wspomniane pytanie studenci zadają sobie często podczas 

procesu dydaktycznego. O ile ci, którzy już trochę ze- 

tknęli się z pacjentem np. na szpitalnych praktykach, wiedzą, 

jaki procent omawianych na zajęciach chorób zdarza 

się w społeczeństwie, tak świeżo upieczeni żacy nie mają 

pojęcia o tym, które komórki czy które otwory w kościach 

wpłyną na ich medyczne postrzeganie świata. Wydaje się, 

że wyjaśnienie tego i pokazanie studentom, co jest ważne, 

zaowocowałoby lepszym zrozumieniem patologii w przyszłości. 

Obecnie efekt jest taki, że student przed egzaminem 

ma głowę pełną informacji, z których większość mu 

się później nie przyda, a jednocześnie nie posiada tych 

istotnych podstaw, dla których nie starczyło miejsca lub 

które wyparte zostały choćby przez wspomniane wzory. 

Miesiąc pracy pielęgniarki 

Pierwsze praktyki wakacyjne to czas, na który wszyscy 

czekali. To prawie praca w szpitalu. Jeszcze jako pielęgniarka 

albo raczej prawie pielęgniarka. Zaczynamy od 

mycia tyłków i zmieniania pościeli. Niektórzy kombinują 

i szerokim łukiem omijają oddziały internistyczne czy chirurgiczne, 

dzięki czemu udaje im się przed tym uchować. 

Wydaje się jednak, że poznanie pacjentów od każdej strony 

jest niezbędne dla późniejszego prawidłowego myślenia 

medycznego. Ja osobiście uważam, że taki manewr 

uczy też szacunku do pracy pielęgniarki. Szacunku, którego 

potem często nie mamy. 

Po przejściu przez toaletę chorego czeka nas karmienie 

oraz podstawowe zabiegi pielęgnacyjne – pomiar ciśnienia, 

temperatury, przygotowywanie leków doustnych, 

pomoc w ich dystrybucji. 

Dla najbardziej dociekliwych i odważnych, posiadających 

dobre układy z pielęgniarkami, przewidziano wyższej 

klasy zabiegi – iniekcje podskórne i domięśniowe, 

a nawet dożylne. Oczywiście nawet nie myślcie chwalić 

się tym pełnomocnikowi do spraw praktyk wakacyjnych, 

bo takie zachowania są nielegalne! Na naukę tych umiejętności 

przyjdzie czas. Kiedy? Do końca nie wiadomo, 

bo dalsze praktyki prowadzą lekarze, którzy przecież tych 

procedur na co dzień nie wykonują. 

18 

Gazeta Studentów

FELIETON 

Praktyki najlepiej odbywać tam, gdzie zamierza się 

pracować w przyszłości. Opinie studentów pokazują, że 

najwięcej nauczyć można się w małych, powiatowych 

szpitalach, a najmniej w wielkomiejskich molochach, 

szczególnie klinicznych. Chyba że Twoim powołaniem 

są badania naukowe i szczegółowe poznawanie rzadkich 

chorób – w tej sytuacji wybór szpitala uniwersyteckiego 

będzie najlepszy. 

Wojny biochemiczno-fizjologiczne 

Na II roku daje się zauważyć pozytywne przemiany – 

przestaliśmy od rana do wieczora ryć biochemię, z której 

potem prawie nic nam się nie przydało, na rzecz fizjologii, 

której mój rocznik uczył się w ramach patofizjologii. Niestety, 

u nas braki te widać było później. Ale, jak to mówią: 

„Nie mam pojęcia, co panu jest, ale na pocieszenie mogę 

narysować cykl Krebsa”. Dobrze, że proporcje te uległy 

zmianie. Zastanawiające jest jednak to, że mimo zmiany 

kierownika i wprowadzenia testów, fizjologia nadal nazywana 

jest Katedrą Cudów. 

Katedrze Biochemii i Biologii Molekularnej nie można 

odebrać jednak pozycji lidera w kategorii „porządek w zasadach 

zaliczeń” – wszystko jest dokładnie zaplanowane, 

opisane i omówione przed zajęciami. Student może dzięki 

temu dopasować proces dydaktyczny i czas poświęcony 

na naukę do własnych chęci i możliwości. 

Na anatomii na dobre zagościły testy, choć nadal pojawiają 

się nieobiektywne i nieprzewidywalne „opisówki”. 

Wszystko ponoć zależy od liczebności grupy zdającej 

oraz od nastroju kierownika Katedry. Na szczęście można 

przejść całą anatomię, zdając tylko i wyłącznie testy. 

III semestr to dla mnie najbardziej pracowity czas na 

studiach – nauka na biochemię, fizjologię, anatomię i cytofizjologię 

– codziennie było coś do zrobienia i nie wiadomo 

było, w co w danym momencie włożyć ręce. 

Chwila oddechu 

Po zdaniu egzaminu z anatomii daje się odczuć wyraźną 

zmianę względem poprzedniego semestru. Niby nadal 

trzeba się uczyć na biochemię i fizjologię, ale poza tym... 

nie ma co robić z czasem. Największy luz odczuwa się 

dzięki utracie zajęć z cytofizjologii, nadal znanych jako 

„cytosyf”. Dobrze, że zrezygnowano już z „cytolotka”, 

czyli testu wielokrotnego wyboru – niektórzy studenci 

równolegle grali w Dużego Lotka i sprawdzali, gdzie spotka 

ich większe szczęście. 

Pamiętam, że w IV semestrze odżyła we mnie dusza 

stratega, co przejawiało się w podbijaniu kolejnych królestw, 

cesarstw i ziem. Coś z wolnym czasem robić trzeba, 

a trudno się przekonać do nauki na egzaminy, które będą 

prawie pół roku później. 

Zastanawiam się, czy przeniesienie „cytosyfu” na semestr 

letni nie wyrównałoby tych proporcji. Oczywiście 

najlepsza byłaby rezygnacja z przedmiotu w ogóle, pod 

czym zapewne podpisałaby się większość studentów. 

Pierwsza „klinika” 

Zupełną nowością dla kującego młodzieńca jest semiotyka 

– tu pierwszy raz odwiedzamy szpital, pierwszy 

raz widzimy pacjenta, rozmawiamy z nim, dotykamy. 

W ciągu tygodnia otrzymujemy w pigułce obraz kolejnych 

czterech lat studiów. 

Zerowy numerek 

Nadszedł moment, w którym jesteśmy już prawie lekarzami, 

a przynajmniej praktyki nasze przyjmują nazwę 

lekarskich. Przychodnia lekarza rodzinnego – miejsce, 

gdzie poznamy, co tak naprawdę trapi społeczeństwo. Jakie 

są typowe problemy i skargi pacjentów? Jakie choroby 

dominują? Czy rzeczywiście jest to choroba Pompego, 

a może zespół Criglera-Najjara? 

W poradni zyskujemy numerek zerowy – w gabinecie 

jesteśmy przed jakimkolwiek pacjentem. Nawet przysłuchiwanie 

się rozmowom dużo nam da, a przy odrobinie 

aktywności i samozaparcia możemy próbować wprowadzić 

elementy badania podmiotowego i przedmiotowego. 

Nie mamy jeszcze takich umiejętności, bo te nabywamy 

dopiero na 3. roku, jednak podstawowy wywiad potrafi 

zebrać nawet koleżanka Goździkowej, a tyle na tym poziomie 

nam wystarczy. 

Dobra współpraca z pielęgniarką da nam szansę zdobycia 

nowych umiejętności – mistrzostwo w pomiarze 

ciśnienia tętniczego, wykonywaniu badania EKG, posługiwaniu 

się glukometrem czy wykonywaniu iniekcji domięśniowych. 

Ci w czepku urodzeni mogą nawet zrobić 

iniekcję dożylną, ale tych jest dużo mniej. 

Ciąg dalszy w numerze kwietniowym 

Maciej Tomczak 

Masz inne zdanie? 

Wyraź je na forum: 

http://www.pulsum.pl/forum 


19

ONA & ON 

Ona: I co, dostałeś maila od swoich męskich czytelników? 

On: Niestety nie. A Ty? 

Ona: Ja dostałam. Może kobiety bardziej chcą się dowiedzieć, 

o co chodzi w męskim świecie? 

On: A nie uważasz, że ja zadaję pytania, których odpowiedzi 

zaspokoją ciekawość wszystkich mężczyzn? 

Ona: Sugerujesz, że ja pytam o sprawy, które tylko 

mnie interesują? 

On: Nie, ja uważam, że mężczyźni są bardziej jednogłośni 

niż kobiety. 

Ona: A może Wasz świat 

dla nas jest bardziej 

skomplikowany niż nasz 

dla Was? 

On: Ustaliliśmy już, że 

to my jesteśmy prości. 

A Wy po prostu jesteście 

bardziej ciekawskie. Ile 

czasu ostatnio spędziłaś 

na „krótkich” rozmowach 

z koleżanką? 

Ona: No… Niewiele. 

On: Niewiele? Ty te 8 godzin 

na kawie z Asią uważasz 

za niewiele? 

Ona: Ale my się dawno 

nie widziałyśmy. 

On: A czy to nie jest ta 

Asia, z którą codziennie 

dojeżdżasz autobusem? 

Ona: Tak, ale codzienne 

spotkania to nie to 

samo, co kawa, ciastko, 

cisza wkoło i babskie 

pogaduchy. 

On: Pogaduchy? Nazwij to po prostu plotkowaniem! 

Ona: Tylko mi nie mów, że Wy nie plotkujecie! 

On: My tylko wymieniamy się najważniejszymi informacjami. 

Ona: Zwał jak zwał. 

On: Oj tam, oj tam. To może w końcu powiesz, co w mailu 

napisała do Ciebie czytelniczka. 

Ona: Sprytnie zmieniasz temat, ale niech Ci będzie. 

On: Po prostu poprzedni temat uważam za zakończony. 

Ona: No dobrze. My – kobiety – i tak wiemy, że nie 

chcecie się przyznać do tego, że plotkujecie. 

On: To co z tym mailem? 

Ona: Hmm… Pytanie dotyczyło prezentów dla chłopaka: 

„co on powinien od niej dostać na urodziny, imieniny 

czy walentynki?” 

On: Coś praktycznego, coś, co przyda się w codziennym 

życiu. 

Ona: Czyli kwiatki odpadają? 

On: Jakbym miał dostać kwiatki, żeby przez pół tygodnia 

patrzeć, jak więdną, to już bym wolał dostać 100 rękawiczek 

lateksowych. Przynajmniej na zajęcia z anatomii by 

się przydały. 

Ona: Co? 

On: Dobrze słyszałaś. Prezent ma być trwały, a nie być rośliną, 

której za kilka dni nie będzie. 

Ona: A figurka, jakiś 

osobisty gadżet? 

On: To co innego – można 

postawić na biurku 

i w chwilach, gdy tej osoby 

nie ma przy Tobie, wywołać 

uśmiech na samą 

myśl o niej. 

Ona: A gdybyś dostał jej 

zdjęcie? 

On: To bym się ucieszył 

– mógłbym je nosić 

w portfelu. 

Ona: A po co? 

On: Chociażby po to, 

żeby się nią kolegom pochwalić! 

Ona: To Wy się swoją 

dziewczyną chwalicie 

kolegom? 

On: A co, myślałaś, że 

Was ukrywamy? 

& 

Ona: No… 

On: Skoro się cieszymy, 

to się chwalimy. A Ty nie 

pochwaliłaś się swoim koleżankom, że masz chłopaka? 

Ona: Oczywiście, że się pochwaliłam – kilku najbliższym 

koleżankom. 

On: Kilku? Tak samo, jak kilku powiedziałaś, że ona to Ty, 

a on to ja? 

Ona: Oj no… 

On: Oj no? Wiedzą już Kasia, Zosia, Marysia… Mam wymieniać 

dalej? 

Ona: Bo to najbliższe! 

On: Których jest tylko kilkanaście. Oczywiście wszystkie 

są Twoimi przyjaciółkami? 

Ona: To co, mam siedzieć w domu i z nikim się nie 

spotykać? 

On: Tego nie powiedziałem. Ale nie można też wszystkim 

mówić wszystkiego. 

Ona: Przyjaciółkom – można. 

20 

Gazeta Studentów

ONA & ON 

On: A przyjaciołom nie? Mówisz tak, jakbyś wolała przyjaciółkę 

niż przyjaciela. 

Ona: To nie tak. Po prostu to zależy. 

On: Od czego? 

Ona: Od wielu czynników. Trudno wymienić je wszystkie 

w jednym zdaniu. 

On: A w przyjaźń między kobietą a mężczyzną wierzysz? 

Ona: Wierzę. 

On: A masz przyjaciela? 

Ona: Mam. 

On: A skąd wiesz, że przyjaźń nie przerodzi się w miłość? 

Ona: Są granice, których się nie przekracza. 

On: Czyli co – usiadłaś z tym swoim przyjacielem, położyliście 

kartkę papieru i wypisaliście, co możecie, a czego 

nie? 

Ona: To nie tak. My po prostu po pewnym czasie znajomości 

stwierdziliśmy, że to, co jest między nami, jest już 

przyjaźnią i fajnie byłoby, gdyby tak zostało. 

On: Ale skąd wiesz, że to nie przerodzi się w miłość? 

Ona: Bo wiem. 

On: Tak jak z tym kawałem: „Pytanie: »po co kobieta gotuje 

7 garnków zupy?« Odpowiedź: »bo tak«”. Ale tym razem 

nie o zupę, lecz o przyjaźń chodzi. 

Ona: To nie przerodzi się w miłość. Układ przyjacielski 

to coś innego niż związek. Nie wyobrażam sobie teraz 

być dziewczyną swojego przyjaciela. 

On: A co na jego obecność w Twoim życiu mówi Twój 

chłopak? 

Ona: Kilkakrotnie musiałam mu tłumaczyć, że to tylko 

przyjaźń i że przy najbliższej możliwej okazji ich sobie 

przedstawię. A Ty, wierzysz w taką przyjaźń? 

On: Nie do końca. Dla mnie granice są płynne. 

Ona: Czyli gdybyś był moim chłopakiem, byłbyś 

ostrożny? 

On: Granice są płynne, o ile oboje są wolni. Jeśli jedno 

jest zajęte, pozostaje zasada wierności. A jeśli oboje kogoś 

mają, to może z tego powstać prawdziwa przyjaźń. 

Ona: Ale w przyjaźni dwójki niesparowanych nie ma 

stałej granicy? 

On: Ja przynajmniej nie szufladkuję nowo poznanych osób 

na te, z którymi mógłbym stworzyć związek i te, z którymi 

mógłbym się zaprzyjaźnić, polubić. 

Ona: Ja już po kilku spotkaniach wiem, że z potencjalnym 

przyjacielem nigdy nie stworzę szczęśliwego 

związku. 

On: Dlaczego? 

Ona: Bo np. jesteśmy do siebie zbyt podobni. 

On: To czym różni się taka przyjaźń od kobiecej? 

Ona: Bo z kobietą-przyjaciółką razem płaczemy, narzekamy, 

a mężczyzna-przyjaciel wyciągnie za uszy, krzyknie, 

ustawi do pionu. 

On: Czyli podoba Ci się to nasze podejście do życia? 

Ona: Czasami tak. 

On: A nasze spotkania Ci się podobają? 

Ona: A chciałbyś, żeby mi się podobały? 

On: A jak powiem, że nie, to co zrobisz? 

Ona: To wyjdę… 

On: To idź… 

Ona: … 

On: Jeszcze tu jesteś? 

Ona: Tak. 

On: Bo? 

Ona: Bo zastanawiam się, co powiesz, jeśli zostanę. 

On: Powiem, że się tego spodziewałem. 

Ona: Dlatego, że mnie znasz? 

On: No trochę Cię znam. Poza tym, mimo że jesteście dla 

nas skomplikowane, to kilka sposobów na Was mamy. 

Ona: Na nas jako kobiety-koleżanki, czy kobiety na całe 

życie? 

On: Hmm… A co Ty taka dociekliwa jesteś? 

Ona: Bo… 

On: Wiem, wiem, jesteś kobietą. A dla mnie kim jesteś? 

Ona: Koleżanką, która spotyka się z Tobą, żeby poznać 

Wasz świat. 

On: Kobietą, ze spotkań z którą muszę tłumaczyć się swojej 

dziewczynie. 

Ona: Zazdrosna jest? 

On: Niby nie, ale zawsze pyta, dlaczego tak długo trwają 

nasze spotkania. A Twój chłopak nie jest zazdrosny? 

Ona: Mój… No… Może trochę... 

On: Nie musisz ukrywać, co on myśli. I tak tego, o czym 

tutaj rozmawiamy, dowie się z Pulsu. 

Ona: W sumie jest zazdrosny. 

On: To o nim porozmawiamy w kwietniu, co? 

Ona: No dobrze. Temat naszych związków zostawmy na 

następny miesiąc. 

On: Chyba że dostanę maila, że nie chcą nas czytać. 

Ona: Albo znowu maila nie dostaniesz. 

On: Zobaczysz – tym razem napiszą: „pytaj dalej, robisz 

to dobrze!” 

Ona: I jeszcze napiszą, że Twoje pytania są trafne, wyjątkowe, 

super itp. 

On: To ja czekam na te tony listów i na następne spotkanie, 

zwłaszcza, że to Twoja kolej na wino. 

Ona: Dzisiaj kupiłeś bardzo dobre. Sądzisz, że oni wiedzą, 

że my tego na trzeźwo nie piszemy? 

On: Ciii... Nie mów tak głośno, bo się nagrywa! 

Napisz! 

ona@pulsum.pl 

on@pulsum.pl 


21

FELIETON 

And the Oscar goes to... 

O Oscarach, jąkałach, łabędziach, kowbojach i nerdach 

naczytaliście się już pewnie do przesytu. Przez brukowy 

magiel przeszły sukienki znanych pań. Melissa Leo jak 

w szydełkowej serwetce, natomiast hitem Steinfeld, dziewczęca 

i urocza, debiut roku, również wizualny. 

Niekończące się spory, w którą stronę pójdzie kino, 

po nagrodzeniu filmu tak bardzo zachowawczego i konwencjonalnego? 

Do niedawna krytycy mieli bowiem pretensje 

o nieumiejętność patrzenia przez 

obiektyw na współczesność, o niezdolność 

uchwycenia epoki. Kiedy trafia się zgrabna 

naszej chwili ilustracja – złote statuetki 

uśmiechają się z przekorą do sprawdzonej, 

teatralnej wręcz formy i sztuki w zasadzie 

na „cztery ręce” (bo to popis umiejętności 

aktorskich panów Firtha i Rusha) portretującej 

bohaterów jednoznacznych, do których 

polubienia zmuszać się nie musimy. Gdy na 

panteonie o wyższości „King’s speech” nad 

„Social Network” i odwrotnie spiera się opinia 

publiczna, ja temat ten zostawię Waszej 

indywidualnej krytyce, a pozwolę sobie na 

kilka słów o filmach i rolach tymże tematem 

przyćmionych. 

To był zdecydowanie rok niedocenionych 

ról żeńskich. Portman, której kreacja 

w „Czarnym łabędziu”, traktującym widza 

jako niezdolnego do konstruktywnej analizy 

zdarzeń obserwatora, zdecydowanie nie 

zasługuje na tak wielkie uznanie. Rola ta bowiem wpisuje 

się w klimat filmu, który może i jest przejmujący, ale przede 

wszystkim naszpikowany kiczem i nazbyt pompatyczny. 

Wszystkie te piórka, westchnienia, krew, pot i łzy są dużo 

mniej przekonujące niż kilka innych ról, które przeszły niezauważone. 

Mamy tu Kidman, która w „Między światami” stworzyła 

zachwycającą, dojrzałą, przenikliwą i poruszającą 

kreację wcielając się w role matki starającej uporać się ze 

stratą dziecka. To film perełka. Zarówno to pierwszoplanowe 

dzieło rudowłosej Australijki, jak i role Dianne Wiest 

czy Aarona Eckharta zapadają w pamięć na długo. Nominowana 

została również Michelle Williams za rolę w „Blue 

Valentine”. Wraz z Ryanem Goslingiem (nie nominowanym 

wcale!) w sposób dopracowany, przemyślany i niesamowicie 

emocjonalny zobrazowali rozpad więzi międzyludzkiej, 

próbując odpowiedzieć na pytanie, kiedy to miłość szczera 

i spontaniczna zamienia się w morze nieporozumień, niechęci 

i złości. Dawno w kinie nie widziałam tak świetnie 

współpracującego duetu aktorskiego, który aż trudno rozpatrywać 

indywidualnie. Może to dlatego Michelle statuetki 

nie dostała. Nie przeszkadza to jednak w postrzeganiu jej 

jako jednej z bardziej obiecujących aktorek młodego pokolenia 

i czekaniu na polską premierę „Meek’s cutoff”. 

Pisząc o nominacjach w kategorii ról drugoplanowych 

nie obejdzie się bez dwóch uwag. Po pierwsze, w mojej 

opinii kreację bezkonkurencyjną, zapierającą dech w piersi 

najwybredniejszego kinomana stworzyła w najnowszym filmie 

M. Leigha „Kolejny rok” Lesley Manville. To najlepsza 

żeńska rola drugoplanowa jaka w przeciągu ostatnich miesięcy 

pojawiła się na dużym ekranie, a więc brak nominacji 

dla tej aktorki odnotowuję z największą przykrością. Wiele 

wątpliwości wzbudziła też w świecie filmu nominacja Hailee 

Steinfeld w tejże kategorii. Bo cóż to za 

drugi plan, kiedy bohaterka pojawia się niemalże 

w każdej scenie filmu? Tutaj Tomasz 

Raczek pokusił się nawet o przypuszczenie, 

że ta niebanalna, debiutująca czternastolatka 

bez wahania zgarnęłaby statuetkę sprzed nosa 

Portman. Przechodząc już jednak do sedna, 

z nominowanych pań zdecydowanie rolę najbardziej 

godną uwagi wykreowała w filmie 

„Królestwo zwierząt” Jackie Weaver, wcielając 

się w matkę chrzestną wyjętej spod prawa 

rodziny Cody. Sam obraz zdecydowanie 

polecam Waszej uwadze, ponieważ to jeden 

z najlepszych kryminałów 2010 roku, mimo, 

że Oscar należący się Weaver powędrował do 

kogoś innego. 

Najbardziej niedocenionym mężczyzną 

Gali natomiast na pewno nie był aktor, choć 

na pierwszy rzut oka można by posądzić o to 

J. Eisenberga, odtwórcę roli Zuckerberga 

w „Social Network”. Mimo, że statuetki nie 

dostał, na pewno zapisał się w historii kina, a o jego roli 

w świecie filmowym wciąż się mówi. Myślę, że dużo bardziej 

żal jest niedocenionego Leigha, którego scenariusz do 

filmu „Kolejny rok” jest błyskotliwy i przejawia zdolność 

do wybitnej obserwacji i niebanalnego portretowania rzeczywistości 

najzwyklejszej, a oddać statuetkę musiał w ręce 

i tak już dostatecznie nagrodzonego „Jak zostać królem”. 

Ten artykuł nie ma jednak na celu malkontenctwa, o co 

można by mnie zdecydowanie po przeczytaniu powyższego 

posądzić. W zamiarze moim pozostaje jedynie zwrócenie 

Waszej uwagi na kilka naprawdę wartych obejrzenia tytułów 

(które Akademia pominęła), ponieważ to w widzu największa 

siła, czego przykładem choćby Chaplin, wybitnie 

przez Akademię nielubiany i nieuhonorowany należycie, 

a w historii kina i świadomości pokoleń zapisany bardzo 

trwale. Moim najmilszym z tegorocznej Gali wspomnieniem 

pozostanie dwudziestokilkuletni Luke Matheny, student 

nowojorskiej filmówki, który odbierając Oscara za 

krótki metraż „God of Love” podziękował mamie za kanapki 

dla całej ekipy filmowej i za współpracę swej ukochanej, 

która do filmu stworzyła muzykę. To zdecydowanie w tej 

całej pianie, blichtrze, botoksach i atłasach była reakcja najszczersza, 

najbardziej urocza i… najwięcej obiecująca. 

Justyna Kwitowska 

22 

Gazeta Studentów

Jeszcze jedno zaliczenie 

Z LOTU PTAKA 

Nie figuruje w żadnym planie zajęć, starostowie Wam 

nie pomogą ani (choć to powoli przestaje dziwić) nie znajdziecie 

o nim informacji w dziekanacie. Słowem, zdawać 

by się mogło, że nie istnieje. Nic bardziej mylnego, to najważniejsze 

zaliczenie na studiach, a kto wie, może w całym 

dotychczasowym życiu. 

Mowa o aklimatyzacji, w związku z czym dotyczy 

tylko lub aż – studentów, którzy opuścili wymoszczone 

puchem gniazdka rodzinne, by dać się porwać życiu na 

własną rękę. Zamiast zastanawiać się, ilu z nich z owego 

gniazda wypadło czy wręcz zostało na siłę wypchnięte, 

skupię się na optymistycznym scenariuszu, w którym to 

samodzielność dodaje skrzydeł i pozwala wznosić się na 

wyżyny, jednocześnie odciskając swoje piętno chociażby 

na trybie życia początkującego studenta. 

Zasłyszane, przeczytane i doświadczone trudności 

przystosowawcze (w autorskiej subiektywnej skali 1-10): 

–– umiejętne korzystanie z komunikacji miejskiej – 8 – 

uzależnione od stopnia znajomości miasta, co też nie zawsze 

gwarantuje sukces, gdy ma się problemy z ogólną 

orientacją w przestrzeni (doświadczenie własne); Itiner 

lub Ginger w telefonie potrafią zdziałać cuda, jeszcze 

tylko trzeba pamiętać o regularnym doładowywaniu 

KOM-karty; 

–– obsługa pralki – 6 – niby żadna filozofia, chyba, że biała 

bluzka, która docelowo białą miała pozostać, podczas prania 

zmienia kolor chociażby na jasnoniebieski, wtedy już 

można zacząć rozmyślać na temat skutków i przyczyn jej 

niepożądanej przemiany wewnętrznej; 

–– zróżnicowanie diety – 6 – nie samym spagetti i tosta- 

mi żyje człowiek, ponoć; okazuje się, że dania zawierające 

ziemniaki gwałtownie tracą na atrakcyjności, często 

na rzecz ryżu i naleśników; czy wiecie, że z jajka można 

przyrządzić minimum dziesięć różnych potraw lub 

przekąsek? 

–– aktywność fizyczna, która nie jest bieganiem na tramwaj 

– 10 – uczęszczający na sekcję muszą być naprawdę 

szczęśliwi; odnoszę wrażenie, że kondycja intelektualna 

jest odwrotnie proporcjonalna do kondycji fizycznej, a ponieważ 

ciągle wymaga się od nas tej pierwszej... 

–– APAP – 10 – brak racjonalnych rozwiązań, pretenduje 

do ponadczasowego utrudnienia studenckiego żywotu; 

–– dźwiganie podręczników w torbach podróżnych – 3 – 

w domu rodzinnym i tak rzadko się do nich zagląda, jeśli 

w ogóle; podobno z czasem mija; „spokój zaczyna się tam, 

gdzie kończą się ambicje” – sparafrazowałabym na „spokój 

i lżejsza walizka...”; 

–– wstawanie na poranne wykłady – 9 – zdaje się nie podlegać 

żadnej poprawie, co więcej, na podstawie frekwencji 

można by wyciągnąć wniosek wręcz o rosnących kłopotach 

z motywacją wśród studentów; 

–– nadążanie z notowaniem na wykładach, na które jakimś 

cudem wstaliśmy – 4 – połączone z „co wykładowca miał 

na myśli”; problem znika, gdy tylko znajdzie się jelenia 

(czyt. uprzejmego, pomocnego i bezinteresownego studenta) 

robiącego zdjęcia; 

–– czytanie beletrystyki – 10 – wysoko ocenione, bo osobiście 

strasznie ubolewam nad brakiem czasu na czytanie 

dla przyjemności; rozwiązanie, które mi podpowiedziano, 

jest genialne w swej prostocie i naprawdę działa – zabieranie 

książek do środków komunikacji miejskiej, w której, 

chcemy czy nie, spędzamy sporo czasu; preferowany mały 

format i niewielka objętość utworu (gorąco polecam felietony 

Umberto Eco zebrane w „Zapiski na pudełku od 

zapałek”, spełniają wszystkie wymogi na dodatek są przezabawną 

ucztą intelektualną); 

–– uzależnienie od kofeiny/teiny/tauryny – 5 – powszechne 

i pewnie groźne, ale kto by się tym przejmował mając 

w perspektywie ćwiczenia po zarwanej nocy; 

–– wiele, wiele innych, bo nikt nie powiedział, że będzie lekko. 

Z pobieżnej analizy tego, co wypunktowałam wynika, 

że meritum przystosowania się, jest właściwa organizacja 

czasu. A ten czas ma ciekawą właściwość: im więcej narzucicie 

sobie zajęć, aktywności, rzeczy do wykonania, 

tym więcej go na nie znajdziecie. Życzę Wam samych 

przedterminów z aklimatyzacji. 

Anna Płóciennik, nielot 


23

REDAKCJA 

„Co ja robię tu? 

Co Ty tutaj robisz?” 

Stworzenie artykułu, korekta, skład, poprawki, kolportaż… Przygotowanie każdego numeru „Pulsu UM” 

to niełatwa sprawa. Do tego dochodzą liczne sprawy administracyjne, zebrania. Można powiedzieć sporo 

ZMARNOWANEGO czasu… Ale czy na pewno? Zadałam MOIM Redaktorom pytanie – „Jak trafili do 

Pulsu i co ich tutaj zatrzymało?”. Zobaczcie jak odpowiedzieli, a być może sami odważycie się do nas zajrzeć? 

Drzwi do sali nr 2 w DS Eskulap zawsze stoją przed Wami otworem! Nie ma się czego bać! 

Już dziś polubcie „Puls UM” na facebook`u, a będziecie otrzymywać informacje o bieżących zebraniach 

i wydarzeniach. 

Moja przygoda z Pulsem rozpoczęła 

się ponad 5 lat temu. Było to jeszcze 

przed rozpoczęciem studiów. Zaczęło 

się od forum naszej gazety, na 

którym poznałam kilka osób z Redakcji. 

Dopiero na początku 2. roku 

przypadkiem trafiłam na redakcyjną 

korektę. Później zdecydowałam 

się przyjść na pierwsze zebranie… 

Od tego czasu wiele się zmieniło, 

jednak zawsze będę miło wspominać 

to miejsce i przede wszystkim 

ludzi, których dzięki niemu poznałam. Oprócz tego, że robimy 

coś dla innych, mamy możliwość zmieniać samych siebie, poznawać 

nowych ludzi oraz posiąść umiejętności, które nie są objęte 

żadnym programem studiów. Sądzę, że po latach, z sentymentem 

będziemy oglądać nasze stare okładki i analizować, jak z roku 

na rok, zmienialiśmy się na nich, oczywiście nie tylko wizualnie. 

Beata Leszczak, pielęgniarstwo II rok SUM, zdrowie publiczne 

II rok SPS 

Z listem zawierającym 

decyzję o przyjęciu 

na studia, otrzymałam 

folder reklamujący 

organizacje studenckie. 

Nie mając 

żadnych znajomych 

na UMP, ani w ogóle 

w Poznaniu, weszłam 

na forum „Pulsu UM”, 

żeby dowiedzieć się 

ważnych informacji 

dla studenciaka-świeżaka. Zachęcana przez „użytkownika 

– członka gazety” postanowiłam pójść na pierwsze 

spotkanie w roku akademickim i ... tak zostałam do 

dziś :) Nie trzeba być adeptem sztuki tajemnej zwanej 

„lekkość pióra”. Gazeta, poza tworzeniem tekstów, 

ma też inne zadania i problemy, czym w małej części 

się zajęłam. 

Anika Mielewczyk, farmacja, IV rok 

Wszystko zaczęło się od otwarcia ślicznej koperty z potwierdzeniem przyjęcia na studia. 

Powitały mnie kolorowe ulotki, zachęcające do pracy na rzecz organizacji studenckich. 

Jako że czułam nieodpartą chęć działania na Uczelni, przeczytałam je wszystkie od deski 

do deski i od razu na wstępie odrzuciłam „Puls UM” – „a bo to gazeta, a bo będą mi 

kazali coś pisać i jeszcze jakieś wywiady robić”. Kompletnie nie mój klimat! Pojechałam na 

letnią Jagodę (dla niezorientowanych – wyjazd integracyjny dla kotów) i tak poznałam 

Dawida Brudnickiego, ówczesnego redaktora technicznego, studenta V roku farmacji. O ile 

mnie pamięć nie myli wspomniał, że zajmuje się składaniem numeru i głównie pracuje przy 

komputerze. Bardzo mi się to spodobało i dlatego pewnego dnia, już po rozpoczęciu 

roku akademickiego, podczas podróży tramwajem z zebrania RUSSowego, wypytałam 

Dawida o więcej szczegółów. Nie wiadomo jak to się stało, ale po pewnym czasie stawiłam 

się u Dawida na szkoleniu, złożyłam artykuł do jednego numeru i poznałam Ewę, naszą 

redaktor naczelną, która powitała mnie uśmiechem od ucha do ucha. Tak właśnie rozpoczęła się przygoda z Pulsem. Po 

wakacjach wpadłam na zebranie z tekstem „Cześć, jestem Kasia z II roku pielęgniarstwa i chciałabym u Was poskładać 

artykuły.” Poczułam się jak u siebie, poznałam fantastycznych ludzi, z którymi można pracować i śmiać się godzinami :) 

Kasia Kordiuk, pielęgniarstwo, II rok 

24 

Gazeta Studentów

REDAKCJA 

Nie wiem, czy „trafiłam” do PULSu, bo to sugeruje przypadkowość 

mojej przynależności do Redakcji. Na Dniach 

Otwartych Uniwersytetu Medycznego w moje ręce trafił 

„Puls UM”, a ponieważ udzielałam się dziennikarsko w liceum, 

doszłam do wniosku: „Hmm, czemu nie? W końcu 

w redakcjach zawsze panuje miła atmosfera”. I nie pomyliłam 

się. Na pierwsze spotkanie przyszłam po wymienieniu 

kilku przesympatycznych maili z Naczelną. Tak zostałam 

w Redakcji i nie zamierzam się z niej ruszać. Lubię 

pisać. Traktuję to trochę jak terapię, trochę jak rozrywkę, 

a przede wszystkim, jako możliwość oderwania się od ciągłej 

i wykańczającej psychicznie nauki. Na dodatek mam 

świadomość, że czasem ktoś przeczyta to co napisałam, 

a to niesamowicie miłe i satysfakcjonujące. 

Ania Płóciennik, lekarski, I rok 

Jak tu trafiłem? Oczywiście przez 

Macieja Tomczaka :) 

Wszystko było kwestią przypadku. 

Gdy 3 lata temu dostałem się 

na studia – Technika dentystyczna, 

przyjechałem do Poznania z dokumentami 

i wpadła mi w ręce 

ulotka z namiarami na forum Pulsu. 

Zalogowałem się, napisałem kilka 

postów... Po pewnym czasie zgadałem 

się ze wspomnianym Kolegą 

Maciejem i dostałem propozycję 

uczestniczenia na jednym z zebrań 

gazety. A dalej? Samo życie. Spodobało mi się. Ta atmosfera i możliwość 

udzielania się na łonie naszej Uczelni zrobiła swoje. Zaczęło się 

od recenzji książki, a w tym momencie tworzę dla Was okładki, które 

mam nadzieję, podobają się :) W tym miejscu wielkie podziękowania 

i pozdrowienia dla Michała Malińskiego – mojego Mentora. 

Marcin Sokołowski, techniki dentystyczne, III rok 

Wielu z nas trafiło 

do Redakcji dzięki 

zachętom Maćka. 

Ja również zostałam 

przez Niego 

„wyłowiona” na 

forum. Nie wiem, 

czy odważyłabym 

się wybrać 

na pierwszy wywiad, 

gdyby nie 

pojechał ze mną. 

Pewnie też nie poradziłabym sobie na stanowisku 

Redaktor Naczelnej, gdyby nie był moim 

Zastępcą, a przede wszystkim prawą ręką do 

pomocy. 

Ewa Kubacka, farmacja, V rok 

W PULSie jestem od bardzo niedawna, ale moje nazwisko pojawiło się pod pierwszym 

moim PULSowym artykułem już w październiku 2006 roku, po powrocie z Chaty Studenckiej 

„Jagoda”, w której odbył się kilkudniowy obóz organizowanego przez RUSS. 

Tak właśnie rozpoczęła się moja RUSSowo - PULSowa przygoda. Na początku krótkie 

streszczenia o tym co zrobił RUSS, potem cykl artykułów: „Miesiąc wiedzy o...”, aż w tym 

roku po pewnym listopadowym spotkaniu z dwójką PULSowiczów i ich zdaniu: „no to 

może do nas przyjdziesz” – stwierdziłam, że czas spróbować czegoś nowego. W końcu 

studiuje się raz w życiu i trzeba ten czas maksymalnie wykorzystać, żeby się czegoś 

nowego nauczyć. Bo tak właśnie postrzegam organizacje studenckie – po pierwsze fantastyczni 

ludzie, którzy chcą zrobić coś więcej niż tylko odbębnić swoje na zajęciach i od 

czas do czasu zdać egzamin, a poza tym niezła szkoła dorosłego życia przepełniona 

biurokracją, regulaminami, zasadami, w której jest czas na błędy, pytania, bo są starsi którzy pomogą, z uśmiechem 

odpowiedzą na większość pytań, które nurtują tych mniej doświadczonych. 

Ania Zajączkowska, lekarski, V rok 


25

REDAKCJA 

Wszystko zaczęło się w klasie maturalnej od mojej wyprawy z koleżankami na Drzwi Otwarte. 

Piszę wyprawy, ponieważ z racji, że nie pochodzę z Poznania, dotarcie do Collegium Stomatologicum 

(bo tam się wtedy one odbywały) było dla nas sporym osiągnięciem. Pamiętam 

tłum maturzystów i studentów, których wtedy poznałam, a którzy cierpliwie odpowiadali na 

nasze pytania odnośnie blasków i cieni studiowania, a także udowadniali nam, że nie samą 

nauką żyje się na Uczelni – a mianowicie opowiadali o pracy w organizacjach studenckich. 

Wtedy też po raz pierwszy zetknęłam się z Pulsem – zarówno z wersją papierową, jak i Redakcją 

(jako ciekawostkę mogę powiedzieć, że ten numer nadal znajduje się w moim domu 

i kiedy układam gazety a wpada on w moje ręce, uświadamiam sobie jak dawno to było, 

gdy „dostać się na studia” wydawało się takim ogromnym wyzwaniem, a jednocześnie przypominam 

sobie, że przeglądając ten numer pierwszy raz przemknęła przez moja głowę myśl: 

„Fajnie byłoby współtworzyć gazetę”). 

Później stałam się „stałą bywalczynią” forum, dzięki któremu udało mi się ogarnąć podstawowe informacje o tym, co 

mnie czeka na I roku, ułatwiając mi początek studiowania (a jak wiemy, bo niewątpliwie wielu z nas tego doświadczyło, 

początki bywają trudne ;)). Stamtąd też dowiedziałam się o konkursie fotograficznym, w którym wzięłam udział i... wygrałam. 

W ten sposób dotarliśmy (po trochę przydługim wstępie) do momentu kiedy jako studentka I roku pojawiłam się 

w Redakcji by odebrać nagrodę. W momencie gdy zaczęłam rozmawiać z ludźmi tam obecnymi (właśnie skończyło się 

zebranie), uświadomiłam sobie, że chyba trafiłam we właściwe miejsce i chciałabym zostać w Redakcji. Od tamtego czasu 

minęły już ponad dwa lata a ja nadal nie zmieniłam zdania. 

Ktoś z Was może się zastanawiać co z tego mamy, przecież nie organizujemy wyjazdów na praktyki czy konferencje 

dla aktywnych członków. Zgadzam się, ale Puls daje nam to co jest niezwykle ważne w trakcie studiów: przyjaźń. To osoby, 

które poznałam w Redakcji, pomogły mi przetrwać te „trudne początki”, uświadamiając, że to co ja uważam jako „nie do 

zdania” jest jak najbardziej do zdania, dzielą się swoim doświadczeniem i zawsze mogę liczyć na ich rady, jak również 

wspólne spędzenie czasu w miłej atmosferze. 

Dla mnie Puls stał się odskocznią od nauki, a przede wszystkim umożliwił poznanie wielu ludzi o szerokich zainteresowaniach. 

I możecie mi wierzyć lub nie, ale widok swojego nazwiska w stopce redakcyjnej oraz pod wydrukowanym artykułem, 

zdjęciami czy krzyżówką daje ogromną satysfakcję (jak wielu rzeczy, żeby to zrozumieć, trzeba tego doświadczyć, 

co polecam Wam wszystkim). 

Kasia Paczkowska, lekarski, III rok 

Z Maćkiem Tomczakiem 

mieszkamy 

na tym 

samym piętrze. 

Spotkaliśmy się 

kiedyś w kuchni. 

Spytałam, czy jest 

z „Pulsu UM”, ponieważ 

kojarzyłam 

jego twarz z gazety. 

Powiedziałam, 

że uwielbiam 

robić zdjęcia. On, na to, że świetnie się składa, 

bo ekipa kończy studia i nowe osoby są 

mile widziane. A dziś moje zdjęcia możecie 

zobaczyć na okładkach kolejnych numerów. 

Asia Pluto-Prondzinska, fizjoterapia, I rok 

„Puls UM” zainteresował mnie już zanim 

dostałam się na studia. Przypadkiem dowiedziałam 

się o jego istnieniu z forum, na 

którym szukałam informacji dotyczących 

życia na mojej przyszłej Uczelni. Zrobiłam 

tak, jak planowałam – pojawiłam się na 

pierwszym zebraniu w nowym roku akademickim, 

a później… ślad o mnie zaginął ;). 

Powodem był brak czasu – byłam przekonana, 

że nie będę w stanie pogodzić zajęć 

dodatkowych z nauką. W tym roku zrobiłam 

drugie podejście, chciałam spróbować, 

skoro inni radzą sobie studiując i współpracując 

z „Pulsem”, to czemu ja miałabym nie podołać. Wniosek: wszystko 

się da, wystarczy tylko chcieć – słowa oklepane, ale najlepiej oddają mój 

stosunek do łączenia obowiązków. Widok ludzi „zanurzonych” w moim słowie 

pisanym daje wiele satysfakcji, nie wspominając o indywidualnym podejściu 

Redaktor Naczelnej, co jest bardzo motywujące. Poza tym zawsze jest się 

na czasie – dowiaduję się wielu istotnych i ciekawych rzeczy na temat uczelnianego 

życia. Nikt tutaj do niczego nie zmusza, niczego nie narzuca, chcesz 

– piszesz, rysujesz, tworzysz grafikę, dla każdego znajdzie się coś do zrobienia. 

Jest to forma „czynnego” studiowania, która bardzo mi odpowiada. 

Basia Średzińska, dietetyka, II rok 

26 

Gazeta Studentów

REDAKCJA 

Pierwszy “Puls UM” wpadł mi w ręce jeszcze przed przekroczeniem 

progu Uczelni. Znajomy z UAMu przyniósł jeden egzemplarz z Fredry, 

nakazując mi, żebym przeczytała, skoro wybieram się na „Medyczną”. 

Przeczytałam. Od deski do deski, żądna każdej najdrobniejszej informacji 

o życiu, które mnie czekało. Od tego czasu raz po raz przechodziło 

mi przez myśl, czy i ja nie mogłabym mieć swojego malutkiego wkładu 

w rozwój gazety. Nie śmiałam jednak dogłębniej tego rozważać, aż do 

czasu, gdy w jakiś sposób zgadałam się na forum z Maciejem, który 

zaprosił mnie do gazety. Stwierdziłam więc, że warto spróbować. I nie 

pomyliłam się! 

Marta Ptaszyk, farmacja II rok, biotechnologia medyczna I rok 

Do PULSU trafiłam niedawno – w październiku minionego 

roku. Co mnie skłoniło do tego, by przyjść na spotkanie 

Redakcji? Cóż… mówi się, że nie samym chlebem żyje człowiek, 

a student nie samą nauką:) Uświadomiłam sobie, że 

chcę zdobyć w czasie studiów więcej niż tylko zaliczenia 

w indeksie. Nie miałam zbyt wiele czasu na działalność 

studencką podczas studiowania pierwszego kierunku, dlatego 

teraz – na drugim, postanowiłam wykorzystać daną 

mi szansę. Pisanie nigdy nie sprawiało mi trudności, skoro 

więc potrafię napisać artykuł, to dlaczego nie podzielić się 

nim z innymi? 

Ewelina Bukowska 

Po ponad dwóch latach studiów i wielu przeczytanych 

numerach „Pulsu UM”, postanowiłem pomóc w tworzeniu 

gazety. Przyszedłem na zebranie, gdzie przywitała mnie 

dość niewielka „Grupa Trzymająca Puls”. Ku mojemu zdziwieniu, 

w małym pomieszczeniu, grupa kilku osób tworzy 

profesjonalną gazetę, która znają i czytają chyba wszyscy, 

zarówno pracownicy, studenci jak i inni odwiedzający naszą 

Uczelnię. Po zebraniu i przemyśleniu zaproponowanej 

mi funkcji, już od następnego miesiąca bylem członkiem Redakcji 

Pulsu:) To niby nic nadzwyczajnego, a jednak sprawia 

wiele satysfakcji. 

Patryk Nowak, lekarski, IV rok 

Nie zastanawiajcie się dłużej – zapraszamy do współpracy! W razie wątpliwości, 

zawsze chętnie odpowiem na Wasze pytania (e.kubacka@pulsum.pl). Do zobaczenia! 

Zebrała: Ewa Kubacka 

Zwycięstwo sprzyja wysiłkowi. 

Amat Victoria Curam 

Tylko czy Twój wysiłek nie idzie na marne? Masz pewność co do kierunku swojego rozwoju zawodowego? Jesteś przekonany 

o trafności swoich wyborów? Jeśli chociaż jedno z tych pytań sprawia Ci trudności, pomożemy Ci rozwiać wszelkie 

wątpliwości! 

Stało się już tradycją, że co roku Młoda Farmacja Poznań pomaga młodym adeptom 

aptekarstwa w ukierunkowaniu ich kariery zawodowej, ukazując różne aspekty 

przyszłej pracy. Koncentrujemy się przy tym głównie na kierunkach najchętniej wybieranych 

oraz najbardziej interesujących. 

Pełne sale, świetna zabawa, interesujące wykłady i różnego rodzaju kursy, w połączeniu 

z upominkami od firm partnerskich, to nasza recepta na sukces! 

Wszystko to znajdziesz w dniach 7-8 kwietnia od godziny 16.00 w sali im. Hoyera. 

Wkrótce wszelkie informacje dotyczące wydarzenia zamieszczone zostaną na Waszych 

forach internetowych. 

Nie wahaj się i dołącz do setek studentów którzy dzięki Dniom Kariery Farmaceuty 

ukierunkowali swój rozwój lub pracują w wymarzonych firmach! 


27

PORADNIK 

Poradnik dla przyszłego absolwenta 

„Staż” – to słowo, którego częstotliwość używania 

w rozmowach w trakcie przerw w przypadku studentów 

medycyny i stomatologii zwiększa się codziennie kilkakrotnie 

wraz ze zbliżającym się końcem studiów. Pojawiają 

się pytania: jak? gdzie? kiedy? W drugiej części 

„poradnika dla przyszłego absolwenta” właśnie ten temat 

chciałabym Wam przybliżyć. 

Zgodnie z Ustawą o Zawodzie Lekarza „Staż podyplomowy 

(…) obejmuje pogłębienie wiedzy teoretycznej 

oraz praktyczną naukę udzielania świadczeń zdrowotnych”. 

Tak brzmi to w teorii, tylko że ten staż jakoś trzeba 

załatwić. Tylko jak? 

Podanie należy złożyć w Okręgowej Izbie Lekarskiej 

(w województwie wielkopolskim: Poznań ul. Nowowiejskiego 

51) do 30 czerwca. W podaniu należy umieścić: 

• dane osobowe i PESEL, 

• miejsce zamieszkania, 

• sugerowane 2 miejsca odbywania stażu. 

Po zdaniu ostatniego egzaminu należy w Okręgowej 

Izbie Lekarskiej złożyć: 

• wniosek o przyznanie ograniczonego prawa wykonywania 

zawodu, 

• zaświadczenie o średniej wydawane przez Dziekanat, 

• arkusz zgłoszeniowy lekarza stażysty, 

• odpis dyplomu ukończenia studiów, 

• zaświadczenie o stanie zdrowia na druku Izby Lekarskiej 

wydane przez lekarza medycyny pracy, 

• 2 zdjęcia legitymacyjne, 

• ksero dowodu osobistego, 

• ksero o decyzji o nadaniu NIP, 

Wyniki postępowania kwalifikacyjnego Okręgowa 

Izba Lekarska ogłasza we wrześniu. Po przyznaniu miejsca 

stażowego należy zgłosić się do Izby Lekarskiej w celu 

otrzymania: 

• uchwały o przydzieleniu miejsca stażowego, 

• karty stażu podyplomowego, 

• anonimowej oceny stażu. 

Po otrzymaniu ograniczonego prawa wykonywania 

zawodu można wyrobić sobie pieczątkę. Należy na niej 

umieścić: 

• imię i nazwisko, 

• tytuł zawodowy, 

• numer ograniczonego prawa wykonywania zawodu. 

czyli jak skończyć studia 

Następnie musimy zgłosić się do przyszłego pracodawcy 

w celu m.in. ustalenia kolejności odbywania staży 

i z dniem 1 października lub 1 marca rozpoczyna się 13 

miesięczny staż podyplomowy, który w przypadku lekarzy 

obejmuje następujące dziedziny: 

• choroby wewnętrzne – 11 tygodni (w tym 1 tydzień 

krwiodawstwa i krwiolecznictwa), 

• pediatria – 8 tygodni (w tym 2 tygodnie neonatologii), 

• chirurgia – 6 tygodni chirurgii ogólnej i 2 tygodnie chirurgii 

urazowej, 

• położnictwo i ginekologia – 7 tygodni, 

• intensywna terapia i medycyna ratunkowa – 6 tygodni 

(w tym 2 tygodnie intensywnej terapii, 1 tydzień 

kursu z ratownictwa medycznego i 3 tygodnie pomocy 

doraźnej), 

• psychiatria – 4 tygodnie, 

• medycyna rodzinna – 6 tygodni, 

• orzecznictwo lekarskie – 20 godzin realizowane 

w ciągu 3 dni, 

• bioetyka – 20 godzin realizowane w ciągu 3 dni, 

• prawo medyczne – 30 godzin realizowane w ciągu 

4 dni. 

Natomiast w przypadku lekarzy dentystów obejmuje 

dziedziny: 

• stomatologia zachowawcza – 11 tygodni, 

• stomatologia dziecięca – 10 tygodni, 

• chirurgia stomatologiczna – 8 tygodni, 

• protetyka stomatologiczna – 8 tygodni, 

• periodontologia – 4 tygodnie, 

• ortodoncja – 6 tygodni, 

• medycyna ratunkowa – 2 tygodnie, 

• orzecznictwo lekarskie – 20 godzin realizowane 

w ciągu 3 dni, 

• bioetyka – 20 godzin realizowane w ciągu 3 dni, 

• prawo medyczne – 30 godzin realizowane w ciągu 

4 dni. 

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia czas 

stażu ulega przedłużeniu m.in. w przypadku: 

• niezdolności do pracy trwającej łącznie dłużej niż 

21 dni, 

• urlopu macierzyńskiego, 

• urlopu wychowawczego, 

• bezpłatnego urlopu (nie dłużej jednak niż 3 miesiące). 

Po ukończeniu studiów, aby uzyskać pełne prawo wykonywania 

zawodu oprócz zaliczenia stażu podyplomo- 

28 

Gazeta Studentów

PORADNIK 

wego należy zdać Lekarski lub Lekarsko-Dentystyczny 

Egzamin Państwowy. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra 

Zdrowia LEP odbywa się w okresie od 15 września 

do 30 września oraz od 15 lutego do 28 lutego, natomiast 

LDEP od 1 września do 15 września oraz od 1 lutego do 

15 lutego. 

Aby móc przystąpić do egzaminu lekarz i lekarz dentysta 

musi złożyć elektroniczny wniosek do Centrum Edukacji 

Medycznej w terminie do 30 czerwca lub 30 grudnia. 

We wniosku należy podać następujące dane: 

• imię (imiona) i nazwisko, 

• adres do korespondencji, 

• PESEL, 

• datę urodzenia, 

• miejsce urodzenia, 

• numer ograniczonego prawa wykonywania zawodu, 

• numer rejestracyjny okręgowej izby lekarskiej, 

• nazwę ukończonej uczelni. 

Formularz należy pobrać ze strony internetowej CEM 

(www.cem.edu.pl) i wysłać w formie papierowej do właściwej 

okręgowej izby lekarskiej. 

LEP składa się z 200 pytań z zakresu: 

• choroby wewnętrzne – 39 zadań, 

• pediatria (w tym neonatologia) – 29 zadań, 

• chirurgia (w tym chirurgia urazowa) – 27 zadań, 

• położnictwo i ginekologia – 26 zadań, 

• psychiatria – 14 zadań, 

• medycyna rodzinna – 20 zadań, 

• medycyna ratunkowa i intensywna terapia – 20 zadań, 

• bioetyka i prawo medyczne – 10 zadań, 

• orzecznictwo lekarskie – 7 zadań, 

• zdrowie publiczne – 8 zadań. 

Wśród pytań z zakresu chorób wewnętrznych, pediatrii, 

chirurgii, ginekologii i położnictwa oraz medycyny 

rodzinnej znajduje się co najmniej 20 zadań z dziedziny 

onkologii. 

LDEP składa się z 200 pytań z zakresu: 

• stomatologia zachowawcza – 46 zadań, 

• stomatologia dziecięca – 35 zadań, 

• chirurgia stomatologiczna – 25 zadań, 

• protetyka stomatologiczna – 25 zadań, 

• periodontologia – 14 zadań, 

• ortodoncja – 20 zadań, 

• medycyna ratunkowa – 10 zadań, 

• bioetyka i prawo medyczne – 10 zadań, 

• orzecznictwo lekarskie – 7 zadań, 

• zdrowie publiczne – 8 zadań. 

Wśród pytań z zakresu stomatologii zachowawczej, 

stomatologii dziecięcej, chirurgii stomatologicznej, periodontologii 

i ortodoncji znajduje się co najmniej 20 zadań 

z dziedziny onkologii. 

Aby zaliczyć LEP lub LDEP należy uzyskać 56% maksymalnej 

możliwej do uzyskania liczby punktów z testu. 

Po odbyciu stażu podyplomowego oraz po zdaniu Lekarskiego 

lub Lekarsko-Dentystycznego Egzaminu Państwowego 

lekarz i lekarz dentysta otrzymuje pełne prawo 

wykonywania zawodu. 

Ania Zajączkowska 

Polska Liga Lacrosse 

Po zimowej przerwie na boiska powracają zespoły 

Polskiej Ligi Lacrosse (PLL). Po ostatnim gwizdku w rundzie 

jesiennej, drużyny zajęły następujące lokaty: 

1. Poznań Hussars 

2. Kosynierzy Wrocław 

3. Grom Warszawa 

4. Kraków Dragons 

Walka o pierwsze, historyczne Mistrzostwo Polski 

będzie bez wątpienia przyprawiać niejednego fana sportu 

o wypieki na twarzy. Znany jest również terminarz starć na 

podwórku krajowym: 

Poznań Hussars – Grom Warszawa – 19/03/2011 

Kosynierzy Wrocław – Kraków Dragons – 20/03/2011 

Poznań Hussars – Kraków Dragons – 16/04/2011 

Grom Warszawa – Kosynierzy Wrocław – 17/04/2011 

Kosynierzy Wrocław – Poznań Hussars – 07/05/2011 

Kraków Dragons – Grom Warszawa – 08/05/2011 

Ku uciesze poznańskich kibiców, dwa z trzech meczów 

rozegrane zostaną w stolicy Wielkopolski. 

19 marca Poznań Hussars podejmą stołeczny Grom. 

Spotkanie odbędzie na stadionie KS Warty Poznań, przy 

ul. Droga Dębińska 12. Więcej informacji o tym wydarzeniu 

na stronie internetowej www.poznanhussars.pl oraz na 

naszym profilu na facebooku. 

Równolegle do rozgrywek PLL startuje Wschodnia 

Dywizja Ligi Niemieckiej. Poznańska Husaria wciąż ma 

realne szanse na zajęcie miejsca w czołówce tabeli. Rozkład 

jazdy przedstawia się następująco: 

–– 

03/26/2011, miejsce Cottbus - Hussars vs BLAX, 

Hussars vs Cottbus 

–– 

09/04/2011, miejsce Berlin – Hussars vs Victoria Berlin, 

Hussars vs BHC A 

–– 

31/04/2011, miejsce Berlin – Hussars vs Dresden Braves, 

Hussars vs BHC B 

Zapraszamy wszystkich głodnych wrażeń na mecze, 

treningi, spotkania! 

Krzysztof Hamrol 


29

PODRÓŻE 

Rzymskie wakacje – część I 

Mój drogi Perkinsie, 

Co słychać w kraju amatorów żabich udek i mięsistych 

winniczków? Podejrzewam, że gdybyś zastanowił się, nad 

okrutnym losem tych nieszczęsnych stworzeń, to Twoje 

frankofilstwo w znacznym stopniu by z Ciebie wyparowało 

i może spojrzałbyś łaskawszym 

okiem na uroki słonecznej 

Italii. Ach, jakże cudownie byłoby 

wspólnie rozkoszować się filiżanką 

cappuccino i atmosferą urokliwych 

włoskich uliczek… Niestety 

wiem, że to niemożliwe, dlatego 

koniecznie muszę opisać Ci moją 

ostatnią podróż… 

Rzym w pełni zasługuje na 

miano Wiecznego Miasta. To takie 

niesamowite uczucie – patrzeć na 

te same budowle i pomniki, na które 

spoglądali ludzie żyjący ponad 

dwa tysiące lat temu, przemierzać tą samą przestrzeń, co 

oni. Ileż to kluczowych dla naszej historii i kultury wydarzeń 

rozegrało się właśnie w tym miejscu. Fantastyczna 

sprawa. Poza tym w Rzymie nie burzono budowli, aby 

zbudować nowe. (Poza niechlubnym przykładem Mussoliniego, 

który wykosił 5 forów imperatorów, aby w ich 

miejscu przeprowadzić szerokopasmową via Fori Imperiali 

pragnę cię w zachwycie – dobrze, że chociaż w nazwie 

się ostały). Na tym, co już istniało, po prostu robiono nadbudówki 

albo wkomponowywano stare fragmenty murów, 

kolumn czy akweduktów w nowopowstającą architektonikę. 

Na przykład kościół San Clemente to w rzeczywistości 

świątynia Mitry z II w., skryta pod bazyliką z IV, 

która to z kolei stanowi podłogę dla kościoła z wieku XII 

z prześliczną średniowieczną mozaiką. Podobna sytuacja 

dotyczy mojego ulubionego placu – Piazza Navona, który 

również został wzniesiony na starożytnych ruinach. Ach, 

cóż to za urzekające miasto. Roku by mi nie starczyło, 

aby zwiedzić każdy zakamarek, choć myślę, że naprawdę 

owocnie wykorzystałam te 10 dni. Ale po kolei... 

Lot 

Naprawdę uwielbiam szczęśliwe przypadki, a takim właśnie 

rozpoczęła się moja przygoda. Otóż stałam sobie na 

lotnisku w Poznaniu, już przy wyjściu z terminalu do samolotu, 

stremowana i niepewna swojej przyszłości. Wszak 

mieliśmy lądować w Fiumicino po 22 i nie miałam żadnej 

pewności, czy zdążę na ostatni pociąg do Rzymu. Tu nagle 

pod wpływem impulsu odwróciłam się i oczom moim 

ukazała się... Zosia – moja serdeczna koleżanka z grupy. 

Zosia w tym roku będzie studiować w Perugii i choć zajęcia 

zaczyna dopiero w październiku, to wcześniej musi 

odbyć kurs włoskiego. Zapewne opowiadałam Ci już o niej 

i o tym, w jak romantyczny sposób poznała swojego chłopaka 

– skądinąd rodowitego Włocha. Tak więc, oprócz tego, 

że lot minął nam szybko i w radosnej 

atmosferze, to jeszcze Luca 

był tak miły, że podwiózł mnie 

pod same drzwi mojego rzymskiego 

mieszkanka. Świetny gość, tylko 

ku mojemu przerażeniu, kiedy 

coś mówił, a mówił właściwie non 

stop, musiał wszystko okraszać 

bogatą gestykulacją. Doprawdy 

nie wiem, jak on to robił, że mimo 

to samochód skręcał w odpowiednią 

stronę... 

Miałam masę problemów 

z bagażem. W obie strony przekraczałam 

limity. I później zaczynało się gorączkowe przepakowywanie 

do podręcznego plecaka. Tak to jest jak można 

mieć 15 kg bagażu rejestrowanego, a 5 waży sama walizka 

i drugie 5 książki, bez których nie mogę się obyć. Moim 

skromnym zdaniem powinni mieć wzgląd na łączną wagę 

przewożonego osobnika i jego dobytku. Wtedy mogłabym 

wziąć ze sobą do domu i pół Rzymu;) I to byłoby coś. 

Maja 

Hmmm... Do dziś nie wiem, co o niej myśleć. Z jednej 

strony ma w sobie coś z wielkiej diwy, a z drugiej to normalna, 

wesoła, zaradna i przede wszystkim rozbrajająco 

ujmująca dziewczyna. Wcześniej właściwie się nie znałyśmy, 

bo to koleżanka mojej koleżanki. Aż się zdziwiłam, 

kiedy tak ochoczo zgodziła się mnie u siebie gościć. Zastrzegła 

jednak od razu, że z całą pewnością nie będzie 

mnie niańczyć. Nie powiem, aż się zjeżyłam na te słowa, 

ale w końcu doszłam do wniosku, że przecież wcale nie 

oczekuję od niej jakiejś wyjątkowej uwagi i do szczęścia 

wystarczy mi kawałek podłogi do spania i całe morze swobody. 

Maja studiuje historię sztuki i od trzech miesięcy 

jest w Rzymie na praktykach w Muzeum Kapitolińskim. 

W tym czasie, co jest godne podziwu, świetnie opanowała 

włoski (wcześniej przez trzy lata korzystała z jakiegoś 

samouczka), rozpoczęła pracę w butiku, no i próbuje zakotwiczyć 

się tam na dłużej, nawet kosztem studiów. Nie dziwi 

mnie więc, że stara się poznawać jak największą liczbę 

osób i maksymalnie wykorzystywać okazje zsyłane przez 

los. Jest naprawdę piękna, a do tego niesamowicie zalotna. 

Cóż, ci biedni Włosi po prostu wariują na jej punkcie. 

30 

Gazeta Studentów

PODRÓŻE 

Pewnego wieczoru podszedł do niej pewien przystojny 

młodzieniec. Nazywał się Enzo... Ferrari. Ne spodobał jej 

się, ale doszła do wniosku, że umówi się z nim, bo przecież 

fajnie byłoby nazywać się Ferrari. 

Na szczęście szybko wyszło, że Maja wcale nie musiała 

się mną opiekować. Wręcz przeciwnie – nie potrafi 

gotować, więc przez te 10 dni miała miłą odmianę od jogurtów 

i tuńczyka z puszki. Poza tym okazałam się świetnym 

kompanem do nocnego imprezowania, więc szybko 

się zżyłyśmy. (W końcu nic tak nie zbliża ludzi jak szczera 

rozmowa o 5 nad ranem). Wyjechałam więc z Rzymu 

z poczuciem, że zostawiam tam bliską mi osobę. 

Max & Paola 

Moja znajomość z nimi ogranicza się do mieszkania u nich 

przez 5 dni. W tym czasie pojawili się zaledwie raz i wydawali 

się sympatyczni. Mieszkanko było małe, czyste 

(jeśli w końcu moja cierpliwość dobiegała kresu i zmywałam 

wszystkie piętrzące się w zlewie naczynia), strasznie 

ciemne i pełne uroczych artystycznych bibelotów. Paola 

szyje kostiumy sceniczne i przeniosła swoje zainteresowania 

do domu. To, co najbardziej mnie zachwycało, to 

znajdujące się w kuchni przyprawy – och, jak one pachniały. 

Żałuję tylko, że nie wiem, jak się nazywały. Udało 

mi się odszyfrować zaledwie bazylię, oregano i rozmaryn. 

Reszta aromatycznych liści, gałązek i tajemniczych proszków 

pozostanie we wdzięcznej pamięci mojego podniebienia 

(o ile oczywiście podniebienie ma takie zdolności, 

choć podejrzewam, że nasze organizmy jeszcze niejednym 

nas zaskoczą). 

Spałam oczywiście na zimnych płytkach i plułam sobie 

w brodę, że zamiast karimaty zapakowałam cieniutką 

matę termoizolacyjną. Przy moich rubensowskich kształtach 

tak łatwo przecież o komfort;) 

Signora Maria Bianchi-Zampolini 

Cóż, to nie była zwyczajna staruszka... Mieszkałam u niej 

przez kolejne 5 dni, zaledwie kilka ulic dalej od poprzedniego 

lokum, i zapamiętam ten czas na długo. Starowinka 

miała to do siebie, że zamiast mówić, wiecznie krzyczała, 

poza tym wymagała od nas idealnego porządku, a już 

najbardziej to lubiła go sama zaprowadzać w naszych 

rzeczach. Sprowadziłyśmy się do niej późnym wieczorem. 

Bagaże wtargałyśmy do przytulnie wyglądającego 

pokoiku. Ku mojej radości na łóżku znajdowały się dwa 

materace. Łazienka prezentowała się równie urzekająco. 

Zmieściłyby się w niej spokojnie ze trzy wanny. Niestety, 

limit szczęścia został na te dwa pomieszczenia zupełnie 

wyczerpany. Kiedy poszłam do kuchni, żeby ulokować 

nasze zapasy w lodówce, ku mojemu przerażeniu stacjonowało 

tam ze dwadzieścia karaluchów. Dostrzegłam też 

parę dumnie paradujących po szafkach i garnkach. Postanowiłyśmy 

z Mają, że w takim razie wszystko będziemy 

trzymać w zamrażalce. I choć signora każdego dnia 

krzyczała na nas, że jesteśmy śmieszne, żeby makaron 

i herbatę przechowywać razem z mrożonkami, to z uporem 

maniaka wszystko pakowałyśmy w strefę karaluchom 

niedostępną. Następny dzień zaczęłyśmy od generalnych 

porządków, ku oczywistej uciesze staruszki. Przetarłam 

szafki ścierką, a ta natychmiast z zielonej zrobiła się czarna. 

Przed gotowaniem zawsze dokładnie myłam wszystkie 

talerze, sztućce i garnki i póki co nic nam nie 

jest, choć prawdę powiedziawszy pod koniec pobytu 

karaluchy robiły na mnie coraz mniejsze wrażenie. 

Jednego nawet o mało co nie wzięłam ze sobą do 

Polski. Kiedy wyskoczył mi na lotnisku z plecaka, 

z odpowiednią dozą obrzydzenia i teatralnego 

zaskoczenia natychmiast strąciłam go na ziemię. 

Biedny, wystraszony i zdezorientowany karaluszek 

zaczął biegać pomiędzy nogami pozostałych pasażerów 

i wtedy ale narobił się raban. „O Boże, na tym 

lotnisku mają karaluchy!” – wykrzykiwali ludzie. 

Signora uraczyła nas nie tylko karaluchami. 

Uwielbiała prowadzić ze mną długie monologi, oczywiście 

po włosku, wyrażając swoją dezaprobatę dla mojej 

„niekumatości”, choć prawdę powiedziawszy każdego 

dnia rozumiałam coraz więcej, a już prawie zawsze wiedziałam, 

o co jej chodzi. No, może poza sytuacją, kiedy 

chwyciła mnie za rękę, przeciągnęła przez całe mieszkanie, 

otwarła drzwi i zaczęła wrzeszczeć „Santa Madonna”. 

Mając w pamięci, że poprzedniego lokatora wyrzuciła 

z mieszkania (w tym wszystkie jego rzeczy z ostatniego 

piętra przez okno), szybko zaczęłam się zastanawiać czy 

i mnie czeka to samo. W końcu zawołałam Maję. Okazało 

się, że signora kupiła dla Matki Boskiej kwiatki, które stały 

na klatce i chciała mi je pokazać. Poza tym często nazywała 

mnie „tesoro” i częstowała specjalnymi biszkopcikami 

do tiramisu, które odważyłam się jednak spożyć dopiero 

po tym jak zastrzegła, że są "non robacco", cokolwiek to 

znaczy. Tak więc nie było źle;) 

Klara Madsen 

ciąg dalszy w kolejnym numerze 


31

STUDIA OD KUCHNI 

Tortilla ziemniaczana 

Warunkiem jest posiadanie dużej patelni, jeśli takowej 

nie mamy – ilość składników zmniejszamy o połowę. 

Potrzebujemy (podaję w przybliżeniu, bo sama robię 

wszystko „na oko”): 

– 500-600 g ziemniaków, 

– 3 średnie cebule, 

– 200 g kiełbasy lub boczku, 

– czerwona, surowa papryka – wg uznania (można dodać 

pół lub całą), 

– 5-6 jajek 

– śmietana (opcjonalnie), 

– przyprawa do ziemniaków, pieprz, sól, 

– olej. 

1. Ziemniaki obieramy, gotujemy w osolonej wodzie tak, 

żeby nie rozpadały się po ugotowaniu. 

2. W czasie kiedy ziemniaki będą się gotować, obieramy 

cebulę, kroimy w kostkę. Następnie kroimy kiełbasę lub 

boczek. 

3. Podsmażamy cebulę na 2-3 łyżkach oleju, kiedy się zarumieni, 

dodajemy kiełbasę lub boczek, podsmażamy 

4. W tym czasie odcedzamy ziemniaki i kroimy je w plastry. 

5. Oczyszczamy i kroimy w kostkę paprykę. 

6. Układamy na patelni warstwowo: ziemniaki, przyprawy, 

cebulę z kiełbasą, paprykę – do momentu kiedy skończą się 

składniki, starając się, żeby ziemniaki były na górze. 

7. Roztrzepujemy jajka, możemy dodać śmietanę i razem 

wymieszać. 

8. Zalewamy jajkami pozostałe składniki, przykrywamy 

pokrywką lub dużym płaskim talerzem i ogrzewamy na 

średnim ogniu. 

9. Kiedy dół się zarumieni – zaczynają się kłopoty, bo trzeba 

naszą tortillę przewrócić na drugą stronę. Robimy to za 

pomocą wszystkiego, co nam przyjdzie do głowy – talerza, 

deski do krojenia i innych. 

10. Płaski talerz kładziemy wewnętrzną stroną na tortillę, 

przewracamy patelnię tak, żeby tortilla została na talerzu. 

Następnie zsuwamy ją z powrotem tak, żeby nieścięta 

wcześniej masa dotykała teraz dna patelni. 

11. Kiedy się zarumieni – zdejmujemy danie z patelni, 

kroimy, a później już tylko oblizujemy palce ;) 

Czas przygotowania: 30-40 min. 

Naczynia, które musimy umyć: garnek, patelnia, płaski 

talerz, deska do krojenia, nóż, łopatka. 

B.Ś. 

W tym numerze przygotowaliśmy dla Was 7 podwójnych zaproszeń do kina „Muza” na dowolnie wybrany 

seans. Bilety można wykorzystać do końca maja 2011. Aby otrzymać wejściówki, należy poprawnie rozwiązać poniższą 

krzyżówkę i przesłać rozwiązanie na adres mailowy: m.kaminska@pulsum.pl do 5 kwietnia 2011 roku w tytule maila 

wpisując „KONKURS FILMOWY”. 

1 4 

2 

pionowo: 

- Colin … 

- Klejnot … 

- Jon … - reżyser „Psychopaty” 

- francuski dramat, którego reżyserem jest Pierre Schöller 

poziomo: 

- Morgan … 

- … Crowe 

- Notting … 

3 

1 2 3 4 

32 

Gazeta Studentów

KINO MUZA 


33

KĄCIK FILMOWY 

Bardzo chciałbym Ci pomóc 

Mike Leigh, brytyjski reżyser, poznany przeze mnie 

przez niesamowitą „Verę Drake”, „Wysokie aspiracje” czy 

pewnie najbardziej Wam znany „Happy-go-lucky”, przedstawia 

nam swoje nowe dziecko „Kolejny rok”, którego 

premiera polska miała miejsce 18.02.2011 roku. 

Poznajcie Toma i Gerri, małżeństwo sześćdziesięciolatków. 

On – geolog, ona – terapeutka. Domek na 

przedmieściach Londynu. To tutaj, w tej niewielkiej, skomasowanej 

przestrzeni, przeplatają 

się większe i mniejsze 

dramaty mieszkańców i ich 

przyjaciół. Tło jest więc bardzo 

estetyczne, bo starsi państwo 

są miłośnikami roślin i dobrej 

kuchni, którym wspólnie 

poświęcają swój czas wolny. 

Należy chyba też na wstępie 

podkreślić, że tych dwoje łączy 

ciepła i dojrzała miłość, 

która przez lata nabiera na sile. 

W Anglii jest wiosna. Mimo, 

że bez euforii, gwałtownych 

porywów i spontaniczności, 

uczucie Toma i Gerri nadal 

kwitnie, razem z ich pierwiosnkami 

w ogrodzie. 

Temu corocznemu, rytualnemu 

powrotowi zieleni przyglądają 

się Joe – syn bohaterów, 

Mary – koleżanka z pracy 

i kilka innych satelit, połączonych społeczną siecią kontaktów 

z wyżej wymienioną dwójką. Wszyscy ranni i łaknący 

miłości. Jak w tej sytuacji patrzeć na to czarujące 

i emanujące ciepłem małżeństwo bez zazdrości? Jak, mając 

szczęście, nie epatować nim, by nie pogorszać samopoczucia 

innych? Ile egoizmu w naszym bezwarunkowym 

dążeniu do nawiązania z drugim człowiekiem bliskiej relacji? 

Czy można pomóc, mimo niemożności zrozumienia? 

Czy emocjonalna dysfunkcyjność jest mniejszym zagrożeniem, 

jeśli nasza ontogeneza przebiegała w rodzinie 

kochającej? 

Te i wiele innych pytań Leigh zadaje nam portretując 

te grupkę everymanów w sposób nieobarczony żadnym 

komentarzem, jedynie zabarwiony fantastycznie inteligentnym 

i subtelnym poczuciem humoru. Mimo komediowej 

konwencji, która swój wyż przeżywa szczególnie 

latem, losy bohaterów dalekie są od lekkich i zabawnych. 

Pomimo, że Gerri i Tom swymi gestami zdają się wciąż 

powtarzać kolejnym przybyszom „bardzo chciałbym Ci 

pomóc”, to efektywność ich działań ciężko ocenić pozytywnie. 

Mike Leigh bowiem stawiając swoich bohaterów 

w konkretnych sytuacjach, portretuje raczej nieumiejętność 

nawiązania pełnej relacji , która wynika z różnych 

punktów postrzegania rzeczywistości. A wszystko ulokowane 

w porach roku, które mimo, że pozornie nie oddziałują 

bezpośrednio na obecnych, są zauważalne. Z nimi 

bowiem za rękę idą pewne 

biologiczne, nieodwołalne 

zdarzenia, naturalna roszada 

w zasobach rodziny, która traci 

bratową, a zyskuje synową. 

Bilans na zero, a nawet in plus, 

bo starsze, powoli odchodzące 

pokolenie (Gerri z uśmiechem 

mówi w łóżku do Toma „niedługo 

my będziemy historią”) 

robi miejsce młodym następcom, 

jak to w przyrodzie dzieje 

się niezmiennie, od wieków. 

Najciekawszą postacią, zarówno 

fabularnie, jak i traktując 

warsztat aktorski, jest Mary 

(Lesley Manville stworzyła najlepszą 

żeńska rolę, jaką widziałam 

w kinie od lat), starzejąca 

się, aczkolwiek wciąż bardzo 

atrakcyjna sekretarka, ze szpitala, 

w którym pracuje Gerri 

(nie budzi wątpliwości, że ma za sobą bujną przeszłość 

związaną z relacjami damsko-męskimi). Świadoma swojej 

przemijalności, desperacko dąży do zmiany w swoim życiu. 

Jak jednak znaleźć partnera, gdy żaden po prostu nie 

pojawia się w naszym życiu, a jeśli już istnieje ktoś równie 

samotny, to nie jest wpisany w nasze oczekiwania i nie jesteśmy 

w stanie do tego uczucia się zmusić? Zapełnianie 

sobie codzienności przedmiotami, nowym samochodem, 

parą butów, jedynie chwilowo może zaabsorbować i odwieść 

od myśli, że to kolejny rok. 

Nowy film Leigh’a to perfekcyjny portret codzienności 

i międzyludzkich, czasem bardzo nieudolnych relacji, 

nieobarczony moralizatorskim komentarzem. Nie ma recepty 

na szczęście. Czasem ktoś kogoś przypadkiem spotka 

w „zatłoczonym pubie”. Czasem nie. Z roku na rok 

tylko powtarzanie sobie, że ta zima kiedyś musi minąć 

brzmi mniej wiarygodnie. 

Justyna Kwitowska 

34 

Gazeta Studentów

W pułapce przez 127 godzin 

KĄCIK FILMOWY 

Tytuł: 127 godzin (127 Hours) 

Gatunek: Akcja, Dramat, Przygodowy 

Premiera: 18.02.2011 (Polska), 12.09.2010 (świat) 

Produkcja: USA, Wielka Brytania 

Reżyser: Danny Boyle 

Scenariusz: Danny Boyle, Simon Beaufoy 

Obsada: James Franco, Clemence Poesy, Kate Mara 

Zdjęcia: Anthony Dod Mantle 

Muzyka: A.R. Rahman 

W poprzednim numerze „Pulsu UM” pisałam dla Was 

z zachwytem o „Czarnym Łabędziu”, filmie nominowanym 

do Oscara w kilku kategoriach, m.in. za Najlepszy 

Film. Wykorzystując trwający nadal „oscarowy” nastrój, 

postanowiłam wybrać jeszcze jedno dzieło, należące do 

szczęśliwej dziesiątki – najlepszych anglojęzycznych filmów 

roku 2010. Padło na „127 

godzin”* i przysięgam ten będzie 

już ostatni z oscarowej listy. 

Film „127 godzin” opowiada 

o losach amerykańskiego 

wspinacza Arona Ralstona, 

który podczas wyprawy zostaje 

uwięziony w rozpadlinie skalnej. 

Ma to miejsce podczas jednej ze 

wspinaczek, w trakcie której tak 

nieszczęśliwie upada, że jego 

ręka zostaje przygnieciona przez 

ogromny głaz. I pewnie nie byłoby 

w tej historii nic interesującego, 

gdyby nie fakt, że nasz bohater 

wybrał się tam zupełnie sam, 

nie uprzedzając nikogo o swoich 

planach, a prawdopodobieństwo, 

że ktoś przypadkiem go tam 

znajdzie jest bliskie zera. Choć 

jest zdany tylko na siebie, jego 

szanse na przeżycie zwiększa fakt, że jest wyszkolonym 

ratownikiem. Potrafi, na trzeźwo określić swoją sytuację 

i wybrać plan działania. 

Reżyser, Danny Boyle, przedstawia w swoim filmie 

walkę Arona, której stawką jest życie bohatera. Ze skromnej 

zawartości swojego plecaka Aronowi udaje się zrobić 

prowizoryczne łóżko. Wykorzystując liny, tworzy ubranie 

na chłodne noce. Zaradność i jego wola walki jest godna 

podziwu. Mężczyzna by przeżyć, jest wstanie zrobić naprawdę 

wiele, a w finałowej scenie możemy się przekonać, 

co jest w stanie zaryzykować by dalej żyć. 

W filmie widzimy również wewnętrzną przemianę naszego 

bohatera. To, że Aron nie uprzedził nikogo o swoim 

wyjeździe, nie jest kwestią przypadku. Robił tak za każdym 

razem. Niezwykłą satysfakcję sprawiało mu samotne 

spędzanie czasu, w opuszczonych 

górskich terenach, gdzie 

często ryzykował życie. Tak nieodpowiedzialne 

zachowanie uderzało 

głównie w jego bliskich, 

którzy nie mając wpływu na jego 

decyzje, mogli jedynie się o niego 

martwić. Te 127 godzin, jakie 

spędził w odosobnieniu, przekonany, 

że nie uda mu się ujść 

z życiem, były czasem powrotu 

do przeszłości i analizy dotychczasowego 

życia. W tak ekstremalnych 

warunkach, dostrzegł 

swoje błędy i zaczął żałować, że 

może już nigdy nie uda mu się 

ich naprawić. 

Film, jest ekranizacją książki 

Arona Ralstona "Between a Rock 

and a Hard Place", w której to 

autor dzieli się z czytelnikami 

swoimi przeżyciami podczas uwięzienia. Reżyser, Danny 

Boyle, wybierając jako podstawy scenariusza do swojego 

filmu opowieść wspinacza, podjął się nie lada wyzwania. 

Nakręcenie interesującego filmu, którego bohaterem jest 

jeden człowiek, przebywający większość czasu w niewielkiej 

przestrzeni, to naprawdę sztuka. Po obejrzeniu mogę 

stwierdzić, że udało mu się to w stu procentach. Fakt, że 

cała oglądana historia zdarzyła się naprawdę, a nie jest 

wymysłem filmowców, sprawia, że emocje, podczas seansu, 

są jeszcze większe. Niebagatelną rolę w sukcesie 

filmu odegrał oczywiście aktor James Franco, wcielający 

się w główną postać. Dzięki jego przekonującej grze, film 

trzyma w napięciu do ostatnich minut. 

Film polecam gorąco, ale tylko osobom o mocnych 

nerwach ;) 7/10 

Marta Kamińska 

*angielski tytuł – „127 Hours”, trzeba podkreślić, że 

to z pewnością jeden z najlepiej przetłumaczonych angielskich 

tytułów ;) 


35

JOLKA 

Jolka 

Odgadnięte hasła należy wpisać w odpowiednie miejsce w diagramie – jak je znaleźć? Myślę, że każdy musi wypracować 

sobie własną taktykę. Litery z pól ponumerowanych od 1 do 16 utworzą rozwiązanie – łacińską sentencję. 

Do wygrania atrakcyjne nagrody. Miłej zabawy i powodzenia! 

7 4 

3 9 13 

14 

1 

8 

2 

16 11 

10 

6 12 

5 15 

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 

W tym miesiącu możecie wybierać spośród następujących nagród: J. Ciecierska, B. Janike „English for 

medicine”, G. Wawer, E. Stańska-Bugaj „English for dentistry”, A. Kierczak „English for pharmacists”, 

D. Austin, T. Crosfield „English for nurses”. 

Prawidłowe odpowiedzi, podpisane imieniem i nazwiskiem, wraz z tytułem wybranej nagrody możecie 

przesłać na adres pulsum@wp.pl. 

Czekamy do 5 kwietnia 2011 roku. 

Uwaga! Większa ilość prawidłowych rozwiązań dostarczona przez jedną osobę nie zwiększa jej szansy 

na wygraną! 

36 

Gazeta Studentów

Pionowo: 

• w szkole w lipcu i sierpniu 

• odpoczynek 

• album lub singla 

• z wierszami i kolumnami 

• wypoczynek 

• film Szumowskiej 

• dawna jednostka objętości 

• symbol glinu 

• np. jazdy 

• … Mediolan 

• kanadyjska grupa muzyczna wykonująca thrash metal. 

• film Todda Hollanda 

• łacińskie „i” 

• studia medyczne 

• pozytywna odpowiedź 

• polski rockowy zespół 

• ważny w muzyce i życiu 

• system oznaczania kolorów oparty na porównaniu 

z wzorcami. 

• na recepcie 

• w korzeniu żywokostu lekarskiego 

• np. w banku 

• nazwa ścieżki dźwiękowej otwierającej - jedna z gier akcji 

• dom ze śniegu 

• nazwisko telewizyjnego kucharza 

Nagrodzeni! 

Za prawidłowe rozwiązanie krzyżówki z numeru 131 „Pulsu UM” nagrody otrzymują: 

„Fizjologia człowieka” - Paulina Zielińska 

„Protetyka stomatologiczna” - Bogna Scheffs 

„Leczenie chorób skóry i chorób przenoszonych drogą płciową” - Hanna Sobczak 

„Procedury pielęgniarskie” - Adam Wołejko 

Rozwiązanie to: Amor tollit timorem 

NAGRODZENI 

Zwycięzcami krzyżówki „Konkurs Filmowy” zostali: Agata Kałużna, Kornelia Mizerek, Michał Grzesiak, 

Anna Maria Miedziak, Marta Król, Karolina Martin, Joanna Bączkiewicz 

Rozwiązanie to: KAMERA 

Wszystkim nagrodzonym gratulujemy! 

Poziomo: 

• Muhammad … 

• duży w kinie mały w domu 

• najstarsze znane formy … to kopce usypywane z ziemi 

• z ramą i kołami 

• preparat z diazepamem 

• do drukarki 

• „I … to mówi” 

• na samym dole 

• termin użyty przez S. Hahnemanna 

• waga opakowania 

• np. domowy albo w więzieniu 

• róg 

• jezioro i miasto w Turcji 

• stała postać leku 

• … Styne 

• biblia dla farmaceuty 

• z grupą -OH 

• miasto w Niemczech. 

• 1000 gram 

• drzewo z rodziny mimozowatych 

• kończy modlitwę 

Po odbiór nagród zapraszamy na dyżury redakcji w każdy poniedziałek od 18:00 do 19:00 

Przewidywany czas odbioru nagród to trzy miesiące 

Pułkownik przebywa z inspekcją w jednostce wojskowej. 

Ogląda wszystko po kolei: trawa skoszona, koszary błyszczą, 

krawężniki odmalowane... Idzie do kuchni, zagląda 

w garnki, w końcu wkłada palec do jakiegoś zakamarka, 

wyciąga i pokazuje kucharzowi warstwę kurzu. Złośliwie 

uśmiechając się pyta: 

-I jakie wam teraz słowa przychodzą do głowy? 

Humor 

-Że prawdziwa świnia to zawsze chlew znajdzie, panie 

pułkowniku. 

*** 

Chcę rozmawiać z dyrektorem! - Dyrektora nie ma. - 

Przecież przed chwilą widziałem go w oknie! - Dyrektor 

też pana widział. 


37

HUMOR 

W życiu niewiasty rozróżnić można siedem okresów: niemowlę, 

dziewczynka, dziewczyna, młoda kobieta, młoda 

kobieta, młoda kobieta i młoda kobieta. 

*** 

- Kochanie, przecież cię prosiłem, żebyś mi ugotowała jajka 

na miękko, a te są twarde. 

- To ja już nie wiem, gotowałam prawie pół godziny i ciągle 

twarde? 

*** 

Rozmawia dwóch górali: 

- Baco, a jak ja bym się przespał z waszą żoną, to jak by 

my wtedy byli? Kumy? Szwagry? 

- Wtedy to by my byli kwita. 

*** 

Kobieta sprzedaje bilety do kina i różnego rodzaju smakołyki. 

Mężczyzna kupuje bilet. Bileterka: 

- A może orzeszki pan kupi? 

- Nie, dziękuję. 

- A paluszki? 

- Też dziękuję. 

- Chociaż dropsy niech pan weźmie. 

Zdenerwowany mężczyzna: 

- Nie chcę. Już mówiłem! 

Zdegustowany odchodzi od kasy. Niepocieszona bileterka 

wystawia głowę przez okienko i woła: 

- A mordercą jest szofer, sknerusie! 

*** 

Najlepszym dowodem na to, że w kosmosie istnieje inteligencja, 

jest to, że się z nami nie kontaktują. 

*** 

Ulicą idzie kobieta z jedną piersią na wierzchu, wszyscy 

się na nią oglądają, widać, że nie zdaje sobie z tego sprawy. 

W końcu ktoś się zlitował, podchodzi i mówi: - Przepraszam 

bardzo, ale ma pani jedną pierś na wierzchu. 

Kobieta przystanęła, spojrzała w dół, zamyśliła się chwilę...: 

- „O rany! zostawiłam dziecko w autobusie!” 

*** 

- Kryśka porzuciła swojego męża! 

- Co ty powiesz?! Przecież była w nim taka zakochana, nazywała 

go nawet światłem swojego życia! 

- To prawda, ale to światło wieczorami coraz częściej gasło! 

*** 

- Kochanie, co wolisz - banany czy truskawki? 

- Na bazarze jesteś, skarbie? 

- Nie, w aptece. 

38 

Dzieciak wyszedł z tatą na spacer. Nagle kłania się jakiemuś 

obcemu mężczyźnie. 

- Kto to jest? - pyta zdumiony ojciec. 

- To pan z zakładu oczyszczania. Zawsze jak wychodzisz 

do pracy, dzwoni do drzwi i pyta mamy, czy teren jest już 

czysty... 

*** 

Wnuczek do dziadka: 

- Dziadek, jak to było za waszej młodości? Jak poznałeś 

babcię? Nie było internetu, ani czatu, ani gadu-gadu, ani 

komórki... 

- Wnuczku, wszystko to było. Widzisz, babcia mieszkala 

w internacie i jak szła do szkoły to ja na nią czatowałem, 

a potem było gadu-gadu... a gdyby nie komórka to nie byłoby 

ani twojego tatusia, ani cioci Jadzi, ani wujka Zenka, 

i ciebie by nie było.... 

*** 

Matka z dzieckiem kupują chomika. 

Pani: Czy samiec i samica mogą być razem trzymane? 

Ekspedient: Tak, tylko z tego związku będzie ok 150 dzieci 

rocznie. 

Pani ze zdziwieniem: Jak to? 

Ekspedient: Grać w szachy nie będą... 

*** 

Pijany Kowalski idzie przez park. Nagle zatacza się i wpada 

na drzewo. 

- Przepraszam pana bardzo... Idzie dalej i po chwili znowu 

zderza się z drzewem. 

- Najmocniej pana przepraszam... Zdarza się to jeszcze kilka 

razy. W końcu zirytowany i porządnie poobijany siada 

na ławce i mówi: 

- Poczekam, aż ta hołota przejdzie... 

*** 

Ogłoszenie w lokalnej prasie: 

Sprzedam encyklopedię PWN, 40 tomów. 

Stan bardzo dobry. 

Nie będzie mi już potrzebna. 

Ożeniłem się miesiąc temu. 

Żona wie, ku**a, wszystko najlepiej. 

*** 

Adwokat pyta swojego klienta: 

- Dlaczego chce się pan rozwieść? 

- Bo moja żona cały czas szwenda się po knajpach! 

- Czy to znaczy, że pije? 

- Nie, łazi tam za mną! 

Marta Kamińska i Anika Mielewczyk 

Gazeta Studentów

cover

Tortilla ziemniaczana - Puls UM

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?