"Gazeta dla Lekarzy" 4/2014

Na dyżurze, po dyżurze
wypadek, żeby kontrola z Narodowego Brata Płatnika
wiedziała, do którego banku wysłać fakturę za koszty
kuracji, gdyby okazało się, że status ubezpieczeniowy
odbiorcy moich usług jest trochę nie ten teges.
Następny świadczeniobiorca miał podwyższone
ciśnienie krwi i potrzebował powtórzenia leków.
– Jakie leki pan bierze? – zapytałam dla nawiązania
rozmowy.
– To pani nie pamięta???! – słusznie się obruszył.
– Przepraszam, najmocniej przepraszam! To ciągle
te moje przyzwyczajenia prowadzenia rozmowy w starym
stylu. Muszę się poprawić, chyba zapiszę się na jakiś kurs
podyplomowy z zakresu Medycyna Empatyczna XXI
wieku. Tak, widzę, że muszę tak zrobić.
– No, coś pani oporna jest na tę medycynę nakierowaną
na świadczeniobiorcę. W końcu wykształciliśmy
was za nasze podatki, utrzymujemy wasze placówki, a wy
jakoś nie możecie zrozumieć, że to jest inna epoka.
– Obiecuję najmocniej poprawę, zapewniam.
Potem wszedł trzeci, czwarty, kolejny i ani się
obejrzałam, wszedł sto pięćdziesiąty. Szybko zleciało!
Wypełniłam jeszcze 117 rubryk dla płatnika, dopisałam
pełne kody rozpoznań ICD 10, podstemplowałam
dokumentację papierową i podpisałam się elektronicznie
podpisem kwalifikowanym, który z przyjemnością
wykupiłam za kilkaset reali wirtualandzkich, aby moje
sprawozdania nie budziły najmniejszych wątpliwości co
do ich autentyczności.
Już miałam się zbierać po odbiór dziecka z przedszkola,
gdy zadzwonił telefon od wicemenedżera ds. kontaktów
z Narodowym Bratem Płatnikiem. Podniosłam
słuchawkę bez najmniejszej zwłoki i zameldowałam się
zgodnie z przepisami:
– Świadczeniodawca o numerze PWZ 243547
melduje się do dyspozycji szefostwa. Co mogę zrobić
lepiej i wydajniej?
– Spocznijcie, koleżanko.
– Dziękuję za tę życzliwość, pani dyrektor.
– Mam tu jedną nieprzyjemną sprawę, która poważnie
rzutuje na całą naszą placówkę i to niestety jest
przez was.
– Słucham, pani dyrektor, jak mogę to naprawić
i o co chodzi, jeśli mogę zapytać nieśmiało.
– Pamiętacie jak dziś wykonywaliście poranny
obchód w celu nawodnienia świadczeniobiorców?
– Tak, oczywiście. Wprawdzie spóźniłam się aż 60
tysięcy milisekund, ale szczerze za ten występek wszystkich
cierpiących przeprosiłam.
– Nooo, to dobrze, ale tu jest inna sprawa. Nalewaliście
wodę z saturatora i jedna z osób w kolejce zrobiła
wam zdjęcie, czy tak?
– Tak, myślałam, że na pamiątkę, że tak miło
i sympatycznie.
– Myślicielka od siedmiu boleści z was! To była
kontrola z Narodowego Brata Płatnika realizowana
w formule „tajemniczy świadczeniobiorca”, a zdjęcie jest
dowodem w sprawie. Okazuje się, że nalewaliście 95%
pojemności kubka, a my w opisie oferty podaliśmy, że
zapewniamy 100% nawodnienia. No i teraz nasza oferta
jest uznana za niezgodną z tym, co jest w rzeczywistości.
Kara sięgnie 33% kontraktu…
– Pani dyrektor, biorę wszystko na siebie. Proszę
potrącić z mojej pensji. To moja wina, bardzo wielka wina.
Nikt inny nie może ucierpieć finansowo z tego powodu.
Obiecuję poprawę. Właśnie zamierzam zapisać się na
kurs podyplomowy Empatyczna Medycyna XXI wieku.
– Nooo, żeby mi to było ostatni raz – oznajmiła
życzliwie pani menedżer.
– Obiecuję, pani dyrektor, przecież wiem, że jestem
tylko małym trybikiem w wielkiej machinie niesienia
pomocy naszemu świadczeniobiorcy. Wiem, ile pracy ma
menedżer generalny, jego sześciu zastępców, cała rada
nadzorcza. Pokornie proszę o wybaczenie.
– Wybaczam, wybaczam – oznajmiła pani menedżer.
Kamień spadł mi z serca. Szybko pojechałam do
przedszkola. Syn był ostatnim dzieckiem do odbioru, ale co
tam! Najważniejsze, że dziś nikogo nie zawiodłam w mojej
pracy i dałam z siebie wszystko, a może nawet więcej niż
wszystko. Tak myślę, że taka kara za niedolewki wody
w kubkach to chyba na jednej pensji się nie skończy. Ale
to drobiazg, malusi drobiażdżek wobec wielkiego dzieła,
w realizację którego jestem zaangażowana.
Zawsze i wszędzie pamiętam, że jestem tylko
małym trybikiem w wielkim dziele niesienia pomocy
naszym drogim świadczeniobiorcom.
46 1 kwietnia 2014
Świadczeniodawców