"Gazeta dla Lekarzy" 4/2014

More documents

Recommendations

Info

Na dyżurze, po dyżurze Z pamiętnika małego trybika* Krystyna Knypl Miesięcznik „Modne Diagnozy” rósł w siłę i potęgę. Aby zdobyć jeszcze większą popularność, postanowił zorganizować konkurs literacki dla czytelników. Temat brzmiał „Moja troska. Moje powołanie”, a zadanie polegało na opisaniu, jak lekarze Sarmalandii wychodzą naprzeciw potrzebom pacjentów, oczekiwaniom władzy oraz wymaganiom płatnika. Pierwsze miejsce jednogłośnie przyznano autorce pamiętnika „Pomocna dłoń ze szklanką wody”. Oto zwycięska praca. Motto: „Lepiej kamienie nas szosie tłuc Jeżeli chcieć nie znaczy móc” Była godzina 7.01, gdy energicznym krokiem weszłam do budynku POZ, czyli Przyjacielskiej Opieki Zdrowotnej. Pod drzwiami mojego gabinetu stała spora grupka potrzebujących natychmiastowej pomocy. Tak na oko jakieś 150 osób. Powitałam ich z uśmiechem oraz najszczerzej i z głębi serca przeprosiłam za moje skandaliczne spóźnienie. To w końcu 60 tysięcy milisekund! Tak długi czas oczekiwania może być zabójczy dla *Fragment (rozdział 10.) najnowszej książki pt. Diagnoza: gorączka złota. schorowanego człowieka z katarem, zaparciem lub innym stanem nagłym czy ciężkim. Wygłosiłam słowa szczerej samokrytyki, obiecałam niezwłoczną poprawę i złożyłam wyjaśnienie na temat przyczyn mojego opuszczenia się w pracy. Dziecko marudziło i nie chciało pod przedszkolem rozstać się ze mną. Zostawiłam je samo pod drzwiami tej placówki pedagogicznej, w końcu musi się nauczyć, że nie jest najważniejsze w moim życiu. Ma trzy i pół roku – to już duże chłopisko i powinno być samodzielne! Na mnie czekają pacjenci, tacy bezbronni, niezaradni i tylko ja mogę im przyjść z pomocą! Nie powinnam lekceważyć pracy, zobowiązań, podpisanych kontraktów. Po złożeniu samokrytyki podałam każdemu pacjentowi rękę na przywitanie. W ferworze szejkhendów w pierwszej chwili nie zauważyłam, że jeden pacjent 44 1 kwietnia 2014 Świadczeniodawców
Na dyżurze, po dyżurze miał gips na kończynie górnej. Chciałam schwycić drugą kończynę i, co za pech, ta też była zagipsowana! Uznając za swą bezwzględną powinność uściśnięcie kończyny każdego pacjenta na powitanie i przez to zainicjowanie empatycznej więzi duchowej, bez chwili wahania pochyliłam się ku kończynom dolnym zagipsowanego na górze oczekującego i serdecznie je uścisnęłam. Gest ten spodobał się pacjentom, a i ja miałam bonus dla moich nozdrzy, które długo jeszcze wibrowały po zetknięciu się z aromatem ściskanych kończyn, dolnych w szczególności. Ponieważ biedaków czekało dłuższe oczekiwanie na bezwzględnie należne im świadczenie, które mieli zrealizować w gabinecie, postanowiłam umilić czas zaserwowaniem szklanki wody każdemu z moich miłych podopiecznych. Wbiegłam do gabinetu, przebrałam się w strój służbowy i rzuciłam okiem na lustro, czy wyglądam w nim dostatecznie profesjonalnie. Do twarzy mi było w tym mundurku w szerokie pasy biało-czarne, oj, do twarzy! Następnie chwyciłam za saturator i wyjechałam z nim na korytarz, aby podać terapeutyczną szklankę wody oczekującym. Od roku mamy ten gest w katalogu obowiązków lekarskich. To taka nasza symboliczna troska, wymyślona przez dział sprzedaży usług lekarskich i marketingu. Nalewając jednym spragnionym wodę czystą, innym wodę z sokiem, zauważyłam, że ktoś pstryknął mi zdjęcie. Pomyślałam, że pewnie na pamiątkę miłego tu pobytu. Szybko uwinęłam się z nawodnieniem kolejki i ruszyłam z kopyta do pracy szeregowego świadczeniodawcy usług lekarskich dla naszych miłych odbiorców. Poprosiłam ciepłym głosem pierwszego oczekującego przez odczytanie jego peselu. Tak właśnie, peselu, bo przecież nie mogę tak bezceremonialnie łamać prawa do ochrony danych osobowych naszych milusińskich, wywołując ich po imieniu i nazwisku. W końcu nawet gdy siedzą pod gabinetem schorzeń przenoszonych drogą [cenzura! ], to jeszcze nie musi oznaczać, że mają cokolwiek wspólnego z tymi chorobami. Mogli przyjść na wizytę ot tak, aby sprawdzić, czy ja się znam na tym, co robię, albo po prostu wykorzystać należny każdemu abonament. Rozumiem te prawa i je szanuję oraz akceptuję w całej rozciągłości. Do gabinetu wszedł pierwszy świadczeniobiorca. Podkręciłam temperaturę mojego ciepłego głosu do jakichś 41 o C i zapytałam: – Proszę powiedzieć, co panu dolega? Pacjent spojrzał na mnie przenikliwym wzrokiem wymagającego partnera w procesie diagnostyczno-terapeutycznym i stwierdził tonem nieznoszącym sprzeciwu: – To pani powinna wiedzieć, co mi jest, chyba od tego tu pani jest! Przeprosiłam go najuprzejmiej jak potrafiłam: – Proszę wybaczyć, to odruch i przyzwyczajenie z epoki słusznie minionej, w której takimi słowy zaczynaliśmy rozmowę z pacjentem. Przez to karygodne moje spóźnienie zapomniałam, że teraz obowiązuje Medicina Nova, Niech się Stara Schowa (MNNSS). Zaryzykuję diagnozę, że schorzenie pańskie jest zlokalizowane poniżej przepony, czy tak? – Tak czy siak, gadaj pani dalej – stanowczo odpowiedział świadczeniobiorca. – Czy między nogami? – zapytałam ujmującym głosem. – Bingo, he he he – odpowiedział dowcipnie partner procesu diagnostyczno-terapeutycznego. – Heeehhhheeee – zareagowałam odruchowo, olśniona jego błyskotliwym poczuciem humoru. – W takim razie jeszcze doprecyzuję, czy pan szanowny oddawał się uciechom pozamałżeńskim? – Ślubu z panią nie brałem i nie będę się spowiadał. U pani to się można wściec! – skarcił mnie świadczeniobiorca. – No dobrze, już dobrze, dobrze, proszę się nie denerwować. Ludzka rzecz oddać sie uciechom. Będę musiała panu zaordynować antybiotyk. Do wyboru w karcie dań na schorzenie nabyte drogą pozamałżeńską mamy kilka antybiotyków. Oto lista. Co pan szanowny sobie życzy? – A co jest najsmaczniejsze i co pani poleca? Tylko ma mi być refundowane! – A czy ma pan dowód ubezpieczenia zdrowotnego? – zapytałam może trochę nieroztropnie. – Nie pani interes – rzucił elegancką ripostą świadczeniobiorca. – No już dobrze, dobrze, ja tylko tak pro forma pytam, bo mam w ankiecie. Jak by się okazało, że pan nie ma ubezpieczenia, to chętnie zapłacę. W końcu od tego tu jestem. Szybko wypisałam recepty, a na oddzielnej karteczce podałam numer mojego konta, tak na wszelki 45 1 kwietnia 2014 Świadczeniodawców
Page 1 and 2: • Onkologia • Ta moja młodoś
Page 3 and 4: W numerze Nowości ................
Page 5 and 6: Nowości Nowe dane dotyczące dług
Page 7 and 8: Stosowanie leków przeciwbólowych
Page 9 and 10: Stosowanie leków przeciwbólowych
Page 11 and 12: Artykuł poglądowy do zniszczenia
Page 13 and 14: Artykuł poglądowy minimalnie inwa
Page 15 and 16: Kongresy medyczne Lymphoma Workshop
Page 17 and 18: Onkologia Raport American Society o
Page 19 and 20: Onkologia rodzaju chemioterapię dr
Page 21 and 22: Kongresy medyczne Kongresy medyczne
Page 23 and 24: Ta moja młodość... To, co częst
Page 25 and 26: Ta moja młodość... Matka Boska n
Page 27 and 28: Na dyżurze Wrażliwość i medycyn
Page 29 and 30: Na dyżurze uboczne ukazujące się
Page 31 and 32: (Nie)typowe doznania nie znasz moje
Page 33 and 34: Rogaś z Doliny Rozkoszy Przeżycia
Page 35 and 36: Na marginesie Rys. Zen Poszła Wena
Page 37 and 38: Kot w życiu człowieka Potem córk
Page 39 and 40: Koty malowane http://commons.wikime
Page 41 and 42: Lekarski ludu pracujący miast i ws
Page 43: Nowości Ozmierzchu opustoszał hol
Page 47 and 48: Na dyżurze, po dyżurze # Konkurs
Page 49 and 50: W trosce o polskiego pacjenta skór
Page 51 and 52: Rogaś z Doliny Rozkoszy doszlifowa
Page 53 and 54: Rogaś z Doliny Rozkoszy czasu, że
Page 55 and 56: Rogaś z Doliny Rozkoszy Doktor z n

"Gazeta dla Lekarzy" 4/2014

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?