"Gazeta dla Lekarzy" 4/2014

Kot w życiu człowieka
Pan Józef i Mela
Ewa Dereszak-Kozanecka
Wiosna nadeszła. W tym roku ramię w ramię ta
kalendarzowa z tą prawdziwą. Nawet przyjemnie
było wstać, ubrać się i w niedzielny poranek wyjść do
kościoła. Powolutku szedł pan Józef wydeptaną ścieżką
przez osiedlowe ugory. Potem jeszcze mostek, przejście
dla pieszych i już widać jak na dłoni nowy, świeżutki
kościół pod wezwaniem św. Karola Boromeusza.
Nawet im się ten kościółek udał. Bryła trochę
niezgrabna z modnym półłukiem głównej nawy, ale za
to kościółek niewielki, skromnie urządzony, sprzyjający
modlitwie i skupieniu. Pan Józef rozglądał się dokoła
z zadowoleniem, nie znajdując we wnętrzu śladów
próżności.
Pokrzepiony duchowo zebrał się w sobie i ruszył
do parku. Śpiewały ptaki. Forsycje kąpały się w kwiatach.
Trawa nabierała blasku soczystej zieleni. Niestety
nie czuł już wiosennych zapachów. Tak tęsknił za nimi.
Pewnym pocieszeniem było, że nie czuł również zapachu
starości. Musiał pamiętać o rygorach czystości i dbał
o siebie z nawyku bardziej, niż ze zmysłowej potrzeby.
Ludzie mijali go obojętnie. To on musiał przystawać
i przepuszczać ich środkiem. Nie widzieli go. Był
całkowicie przezroczysty. Ze swoją starością, ze swymi
96 latami nie znaczył nic. Tak jakby przestał istnieć.
Taka była gorzka prawda. Młodsza od niego o 20
lat urocza żona Helenka od kilku lat nie żyła, a nim
odeszła, zwariowała. Już na 10 lat przed swoją śmiercią
przestała go poznawać. Ona, taka zawsze dystyngowana,
powściągliwa i dbająca o siebie, stała się roztargniona,
bezwstydna, wrzaskliwa i niedbała. Musiał ja myć,
ubierać, karmić, pilnować nocami, żeby nie uciekła.
Westchnął. Tak, było ciężko, ale nie chciał jej oddać.
Opiekował się, jak potrafił. Pomagali też dobrzy ludzie,
krewni i znajomi. No i jakoś wspólnym trudem dobrnęli
do końca.
Dom się wyciszył. Tak jakoś wystygł, zamknął
się w sobie. Ludzie przestali zachodzić, nikt nie zaglądał,
prawie nikt nie dzwonił.
Rys. Zen
Od trzech lat prześcielał co rano puste, nieużywane
łóżko. Nie potrafił zwinąć koców i wynieść pościeli.
Nie umiał usunąć jej rzeczy z szafy.
Porządki poczekają. Umrze i on, to następcy
uprzątną od razu wszystko.
Pan Józef miał takie dni niemej goryczy i głuchego
żalu. Ale dziś było tak pięknie...
Nie, nie miał na co liczyć. Codziennie próbował
nie zadać sobie pytania: Po co? Jaki to miało sens? Czy
Bogu na mnie zależy? Nauczyli cię myśleć, że tak, więc
tego się trzymaj – karcił sam siebie.
Syn pana Józefa zginął w wypadku samochodowym.
Ledwo skończył szkołę, zdał maturę i zrobił prawo
jazdy, umówił się na wiosenny spacer z kolegami i zabrał
ojca samochód. Za jego, Józefa, zgodą. Nie, nie, to był
dobry chłopak, nigdy nie zrobiłby niczego wbrew ojcu...
szanował go i zawsze się pytał.
Pan Józef musiał być przy wszystkim, bo żona
przestała myśleć. Zaległa w łóżku i przestała się odzywać.
W kilka tygodni po pogrzebie syna wstała i poszli na grób.
Ale stopniowo dziwaczała coraz bardziej. Kochała go,
tuliła się do niego, ale jakoś nie umiała czerpać z niego
pocieszenia. Osiwiała z dnia na dzień. Głaskał jej siwe
włosy, pocieszał, jak umiał. Spotkamy się wszyscy, powtarzał.
Ale jego słowa nie koiły...
Wtedy zrozumiał, jak naprawdę jest słaby i jak
niewiele zależy od niego.
36 4_2014 kwiecień