"Gazeta dla Lekarzy" 4/2014

Rogaś z Doliny Rozkoszy
Rogaś został sam na sam z Weną. Biurko skrzypiało,
pióro ze wzruszenia roniło łzy. Kartki szeleściły
w zachwycie.
– Wena, Wena, Wena, ach to ty!
No więc wreszcie ją miał. Może na moment,
może na chwilę, ale miał. Tylko dla siebie. Uśmiechnął
się. Wena patrzyła na niego z niepokojem... uparcie
unikała jego wzroku. Ujął ją za rękę.
– Co się dzieje, Wenuś?
W zielonych oczach zabłysły łzy.
– Widzisz, Rogaś, ja już nie mam sił. Tyle lat
haruję ciężko, a jeszcze przedłużyli mi wiek emerytalny.
Rogaś popatrzył uważniej. Dopiero teraz zauważył,
że biała szmatka okrywająca z lekka Weny wdzięki była
sprana i wystrzępiona, a sandałki mocno zużyte i odarte
z pozłoty. Puścił jej dłoń – Wena miała połamane paznokcie
i wygryzione skórki.
– Boże mój, biedactwo – ulitował się z nagła.
– Tak, tak, Rogaś, gdzie ja już nie bywałam, komuż
to nie musiałam... – chlipała. Przywołała wspomnienie
Spółdzielni Rolniczej „Twórcza Zagroda” i ostatni zjazd
rządzącej partii. – A teraz? Wnioski unijne, nudne rozporządzenia
NFZ i list ministra do przyjaciół... nie ma
temu końca – chlipała.
Rogaś czuł, jak serce przepełnia mu współczucie.
Sprawę listu również uważał za nadużycie,
owszem, był przy narodzinach, nawet pomagał słowa
sklejać, ale niewiele mógł zrobić, bo ministra poniósł
twórczy temperament. Z racji ważności urzędu nie
dał się okiełznać.
Patrzył na nią i czuł, jak ogarnia go fala czułości.
Była taka słodka, śliczna i nadużyta. Najwyraźniej cierpiała
na zespół wypalenia zawodowego. Wstukał objawy
w internet... no tak, wszystko się zgadza.
– Nie martw się, kochanie – Rogaś przygarnął
Wenę – prześpimy się, a jutro pójdziemy do lekarza.
Znam takiego – solidny jak stary kredens. Chcesz coś
zjeść? Zamówimy pizzę.
Tej nocy Rogaś spał spokojnie, tuląc w objęciach
skołataną Wenę. Napawał się gładkością jej skóry, zapachem
włosów i łukiem bioder. Ach, skóra mu cierpła
i włos się jeżył, gdy pomyślał, kto przed nim dotulał ją
w ramionach.
Zsamego rana poszli do doktora. Znajoma pielęgniarka
zaprowadziła Rogasia wprost do gabinetu.
Doktor spokojnie wysłuchał historii Weny. Patrzył na
redaktora, który przejęty, żywo gestykulując, zwracał
się do kogoś obok.
– Doktorze, proszę o pomoc, już nie dla siebie, dla
niej, biduli... – zakończył Rogaś, nadal patrząc w bok.
Doktor westchnął głęboko. Ach, ci pacjenci.
– Tak więc mówicie, że ona wypalona? A emerytura
coraz dalej? Hmm...
– A może, doktorze, może wniosek rentowy? –
podsunął Rogaś.
Doktor sięgnął po papier.
– No dobrze, to piszemy. Ale co tu napisać?
Doktor sam potrzebował weny. Tworzył wniosek
za wnioskiem i czasami wydawało mu się, że nic już
nie jest w stanie napisać. Czy ktoś mógłby mi pomóc?
– pomyślał.
– Tak! Chętnie pomogę. – Wena delikatnie dotknęła
jego ramienia.
– Auuu – zawył doktor i upuścił pióro. Jeszcze
tego mu brakowało. Zawsze wiedział, że w końcu od
tych papierów pomiesza mu się w głowie. Straci zmysły
i zwariuje. – Ratunku, pomóżcie – krzyczał oszalały
doktor.
Jednocześnie rzucili się na pomoc. Zwabiona
hałasem pielęgniarka wpadła jak burza. Zobaczyła, jak
doktor z redaktorem kotłowali się na biurku. Zboczeńcy!
Musi zadzwonić do mediów! Tyle lat pracy dla takiego
zboczeńca! Urażona na godności wypłynęła z gabinetu.
Zjednoczeni uściskiem Rogaś z doktorem patrzyli, jak
gniewnie sapiąc, oddala się kołysząc biodrami. Już
układała w głowie oświadczenie. Wreszcie zrozumiała,
dlaczego doktor nie darzył jej estymą, zapewne już
wcześniej robił takie rzeczy. A ona tak się starała. Oj,
będzie miała co opowiadać.
Cóż było począć. Świadoma swych obowiązków
Wena z rezygnacją poprawiła potargany wieniec i podreptała
za nią posłusznie.
Cdn.
@Curcuma_Zedoaria
psychiatra
34 4_2014 kwiecień