"Gazeta dla Lekarzy" 4/2014

More documents

Recommendations

Info

Po dyżurze Fot. Jagoda Czurak Ta sama gwiazda trzyma nas w zasięgu. Rzucamy cienie na tych samych prawach. Próbujemy coś wiedzieć, każde na swój sposób, a to, czego nie wiemy, to też podobieństwo. Objaśnię, jak potrafię, tylko zapytajcie: co to takiego oglądać oczami, po co serce mi bije i czemu moje ciało nie zakorzenione. 1 Cicha rozmowa Jagoda Czurak Nie bój się, siostrzyczko. Wiem, jeszcze niedawno było dość cicho wokół. Niezbyt ruchliwa ulica, śpiew ptaków rano, zapach kwiatu dzikiej róży i jaśminu w czerwcowe wieczory, uporczywe brzęczenie pszczół. Za ogrodzeniem ze zwykłej siatki niewielkie ogródki działkowe. Jacyś ludzie krzątający się wokół malutkich niby-domków, czasem zapach dymu i smażonego na grillu mięsa. W oddali, za kępą drzew otulających staw, słońce kończyło swój codzienny żywot, malując na niebie różowe smugi. Oczywiście w te dni, gdy nie padał deszcz. A gdy była plucha i mokro, gdy zacinał wiatr i niesiony przezeń śnieg, tuliłyśmy się do siebie. Po drugiej stronie ulicy z parterowego budyneczku dobiegały odgłosy dźwięczących naczyń i sztućców, a z każdym otwarciem drzwi słodko-kwaśny zapach przekraczał jezdnię i docierał do nas. Pamiętasz? Któregoś dnia przyjechały ciężarówki, zaczął się rejwach. Kurz, hałas maszyn, pokrzykiwania ludzi. Nowe domy zaczęły się wznosić, dość daleko od naszej posesji, za daleko by je dojrzeć z tego miejsca. Zaczęły jeździć samochody, powietrze z domieszką czegoś, co utrudnia oddychanie, stało się nie do zniesienia. I ci ludzie, nowi, krzykliwi, wyrzucający w krzaki na skraju naszej posesji puszki, butelki, szeleszczące torebki, które fruwają przy większym wietrze. Nie słyszeli, jak do nich wołałyśmy, by tego nie robili. Potem zaczęto budować wielkie gmaszysko po drugiej stronie ulicy. A obok nas – nowy dom. Jakie piękne drzewka pojawiły się za prętami ogrodzenia. Widzisz je? Nie, to nie palmy. Wyglądają jak baletnice w ukłonie. Te zgięte kolana, suto pomarszczone spódnice z łukowato wygiętych cieniutkich gałązek, wąska talia. Zjawiskowo kruche. A pamiętasz, co widziałyśmy, mimo że właściciel zasłonił firanki? Nie bój się, siostrzyczko. Wiem, wjechali na naszą posesję, pościnali drzewa i gdzieś je wywieźli, zamiast zostawić tutaj, by pokolenia owadów i chrząszczy mogły się pożywić. Smutne krzywe pieńki wyglądają żałośnie. Suche gałęzie złożyli w rogu placu. Żaden ptak nie zakwili. Żaden owoc się nie zaczerwieni. Zrobiło się przestronnie – ale co z tego. Zostałyśmy tylko my. Zobaczysz, jeszcze zakwitniemy. Luty 2014 r. 1 Wisława Szymborska Milczenie roślin z tomiku pod tym samym tytułem. Wydawnictwo Znak, Kraków 2011. Fot. Jagoda Czurak 32 4_2014 kwiecień
Rogaś z Doliny Rozkoszy Przeżycia z uściskiem @Curcuma_Zedoaria To był całkowicie prywatny tydzień. Urlop. Rogaś czuł się koszmarnie. Głowa pękała, oczy piekły, całe ciało przeszywały szpile bólu. Nie miał na nic sił ani ochoty. Nie miał już forsy na wódkę. Po prostu nic mu się nie chciało. Wszystko było mdłe, byle jakie, niewarte zachodu. Żadnych planów, żadnego celu. Nie dość, że nie miał pomysłu, to jeszcze przedwczoraj padł mu laptop i złamało się pióro. Ledwo udało mu się zapanować nad kartkami, które uparcie chowały się przed jego wzrokiem. Pióro nie dawało się złapać. Kiedy wreszcie zacisnął na nim rękę, ugryzło go. Jego wierne pióro! Srebrzysty, zdobiony szylkretem mont blanc. Dostał go na gwiazdkę od żony pewnego celebryty jako wyraz wdzięczności za znakomitą współpracę... Pióro... gryzło, pluło atramentem, wykręcało stalówkę, byle tylko nie dotknąć papieru. Nie dam rady. Jak je przekonać do współpracy? Boże – pomyślał Rogaś – w głowie mi się miesza. Przecież nie mogę dyskutować z piórem! – A ze mną możesz? – zapytał Diabeł. W eleganckim garniturze, w koronie ze skręconych rogów, kiwał się na krześle za biurkiem. Jutro idę do lekarza – postanowił Rogaś i poszedł spać. Nad ranem Diabeł nadal się kiwał. Do doktora była spora kolejka, ale znajoma pielęgniarka wprowadziła Rogasia poza kolejnością. – Słucham, redaktorze – lekarz wygodniej usadowił się w fotelu. Doktor był ciężki, zwalisty, solidny jak bidermeirowski kredens. Wzbudzał zaufanie. Rogaś układał sobie w głowie objawy. – Doktorze, cierpię na niemoc twórczą. Nie mam pomysłów i nie chce mi się nic robić, a na chleb zarabiać muszę. Na dodatek jestem postacią powszechnie znaną, chętnie czytaną, zapraszaną na rauty, bale i przyjęcia, a tu... taki klops! Wczoraj pogryzło mnie pióro, a diabeł rozsiadł się za biurkiem... – Tak? Interesujące, niech pan pokaże gardło – doktor patrzył na niego uważnie, bardzo uważnie. – Proszę głośno powiedzieć aaaaaaaaaaaaaaaaa. – AAAAAAAAAAAAAAAA – zaśpiewał Rogaś. – No tak. Bardzo ostry nieżyt, jak brzytwa. Proszę przestać tyle pić. Odstawić narkotyki, przewietrzyć głowę, a najlepiej wyjechać, gdzie diabeł mówi dobranoc. Proszę, tu są proszki robione, brać dwa razy dziennie, myć głowę w zimnej wodzie, pióro sprzedać na Allegro, a alkohol wylać do zlewu. Dziękuję – tu doktor leciutko wypchnął Rogasia za drzwi. No tak. Więc Rogaś był chory. Miał ostry nieżyt. To wyjaśniało wiele. Powoli wlókł się po schodach. Drzwi do mieszkania były szeroko otwarte. Ale Rogaś się nie bał. Wszak był u lekarza i zażył już jeden proszek. Za biurkiem nadal siedział Diabeł. A na blacie upozowana wdzięcznie, w potarganym wieńcu ona – Rogasiowa Wena. Od razu ją rozpoznał. To była jego własność! Diabeł nerwowo pocierał rogi, a Wena wstydliwie odwróciła wzrok, usiłując dyskretnie zasłonić malinki. Poczuł złość. A więc to tak – pomyślał. – No wiesz – odparła Wena (gdyż jak to wena, czytała w myślach) – on ma temperament, a czekanie się dłuży... – tu spiekła raka. Urocza – pomyślał Rogaś. – Mamy dla ciebie plan – zagaił Diabeł. – Nie wiesz, co ze sobą zrobić, opuściła cię wena... Ale ja ją, Rogaś, tu przyprowadziłem. Traktuj ją dobrze, zaspokajaj kaprysy, bo to kobieta z charakterem jest, nie można jej zaniedbać. Wiesz, ilu na nią czeka? Wiesz, co mi za nią obiecują? Szanuj ją, cackaj się, nie zostawiaj samej, zwłaszcza na przeciągu, bo jeszcze zaciąży, ona słabego zdrowia jest. – Diabeł przyczesał się i zniknął. Rys. Zen 33 4_2014 kwiecień
Page 1 and 2: • Onkologia • Ta moja młodoś
Page 3 and 4: W numerze Nowości ................
Page 5 and 6: Nowości Nowe dane dotyczące dług
Page 7 and 8: Stosowanie leków przeciwbólowych
Page 9 and 10: Stosowanie leków przeciwbólowych
Page 11 and 12: Artykuł poglądowy do zniszczenia
Page 13 and 14: Artykuł poglądowy minimalnie inwa
Page 15 and 16: Kongresy medyczne Lymphoma Workshop
Page 17 and 18: Onkologia Raport American Society o
Page 19 and 20: Onkologia rodzaju chemioterapię dr
Page 21 and 22: Kongresy medyczne Kongresy medyczne
Page 23 and 24: Ta moja młodość... To, co częst
Page 25 and 26: Ta moja młodość... Matka Boska n
Page 27 and 28: Na dyżurze Wrażliwość i medycyn
Page 29 and 30: Na dyżurze uboczne ukazujące się
Page 31: (Nie)typowe doznania nie znasz moje
Page 35 and 36: Na marginesie Rys. Zen Poszła Wena
Page 37 and 38: Kot w życiu człowieka Potem córk
Page 39 and 40: Koty malowane http://commons.wikime
Page 41 and 42: Lekarski ludu pracujący miast i ws
Page 43 and 44: Nowości Ozmierzchu opustoszał hol
Page 45 and 46: Na dyżurze, po dyżurze miał gips
Page 47 and 48: Na dyżurze, po dyżurze # Konkurs
Page 49 and 50: W trosce o polskiego pacjenta skór
Page 51 and 52: Rogaś z Doliny Rozkoszy doszlifowa
Page 53 and 54: Rogaś z Doliny Rozkoszy czasu, że
Page 55 and 56: Rogaś z Doliny Rozkoszy Doktor z n

"Gazeta dla Lekarzy" 4/2014

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?