pobierz pdf - Prestiz Magazyn trójmiejski

Temat z okładki
trudnościami nikt inny, oprócz mnie jeszcze
sobie nie poradził.
- Inni sobie nie radzą, ale próbują.
- Próbują, bo wiedzą, że to jest skok na
pewny medal na każdej imprezie. Pod warunkiem,
że wykona się go bezbłędnie. W Pekinie
przede mną „blanika” próbował skoczyć
Francuz, ale mu nie wyszło. Wcześniej
też reprezentant Niemiec dość długo walczył
z opanowaniem tej ewolucji, ale w końcu dał
sobie spokój (śmiech).
- O tym, jak trudne skoki wykonujesz
świadczy też fakt, że Twój inny firmowy
skok przyniósł Ci wiele sukcesów, ale Twojemu
rywalowi Rony’emu Ziesmerowi dał
wózek inwalidzki.
- Tak się niestety stało. Chodzi o podwójne
salto w tył w pozycji zgrupowanej. W zasadzie
to ten skok też powinien być zapisany
jako mój autorski. Przypisali go jednak jakiemuś
Chińczykowi, którego nikt nigdy nie
widział na żadnych zawodach. Podobno skoczył
ten skok na Igrzyskach Azjatyckich. Ale
wracając do Rony’ego, to na treningu przed
igrzyskami w Atenach źle wszedł na stół, skakał
już zmęczony i popełnił błąd. Spadł na
głowę, złamał kręgosłup w odcinku szyjnym
i uszkodził rdzeń kręgowy. Bardzo przeżyłem
ten wypadek. Niedawno podobny los spotkał
Chinkę.
- Twoja żona podobno odwraca głowę,
jak skaczesz?
- Tak mówi (śmiech), ale w skok w Pekinie
podobno widziała. Ona się chyba boi, że coś
się złego wydarzy. Na szczęście już teraz nie
musi się obawiać.
- Ok, wróćmy do przyjemniejszych wspomnień.
Jak trafiłeś do gimnastyki?
Ostatni skok Leszka Blanika
foto: Marcin Gadomski
- Przez przypadek. Mieszkaliśmy wtedy na
Śląsku. Gdy tata zobaczył jak w domu wykonuję
salto w przód, to od razu zaprowadził
mnie na salę gimnastyczną Klubu Gimnastycznego
Radlin. To śląski klub, najbardziej
zasłużony dla polskiej gimnastyki.
- Dość późno zacząłeś treningi jak na
sportowca.
- Bardzo późno. Miałem prawie 10 lat, gdy
zaczynałem. W tym wieku kończy się już
pierwszy etap gimnastycznego wtajemniczenia.
Jak widać nie przeszkodziło mi to w odnoszeniu
sukcesów.
- Nie dziwi mnie to, bo podobno robiłeś
błyskawiczne postępy.
- Miałem wrodzoną siłę i chyba wrodzone
zdolności. W ciągu trzech tygodni przeskoczyłem
dwie grupy naborowe. Trafiłem do
klasy młodzieżowej, po trzech miesiącach
wystartowałem w pierwszych zawodach a po
sześciu miesiącach treningu byłem piąty
w Polsce.
- Miałeś jakieś marzenia związane ze
sportem, w czasie gdy zaczynałeś? Widziałeś
siebie jako złotego medalistę olimpijskiego?
- Aż tak bardzo moja wyobraźnia nie była
rozwinięta. To była taka abstrakcja, że nawet
bałem się o tym myśleć. Marzenie miałem
jedno. Wystąpić na igrzyskach, reprezentować
Polskę, poczuć ten klimat. Sportowcy,
którzy występowali na olimpiadzie byli dla
mnie bohaterami, prawdziwymi herosami.
Nieważne, czy zdobywali medale, czy kończyli
rywalizację na ostatnich miejscach.
- Marzenie o olimpiadzie szybko się spełniło.
Rok 2000 i prawie nikomu nieznany
Leszek Blanik zdobywa brązowy medal.
Naród w szoku...
Na tej sali wychował się mistrz olimpijski
- Naród w szoku, ja w szoku. Spełniało się
moje marzenie. Zostałem olimpijczykiem,
reprezentantem Polski na najważniejszych
zawodach sportowych świata. O medalu
nie myślałem. Nikt też na to nie liczył. Sama
kwalifikacja do ścisłego finału była dla mnie
jak sięgnięcie nieba. A potem okazało się, że
wyskakałem medal.
- Potem było wicemistrzostwo świata,
brąz na mistrzostwach Europy i wielkie nadzieje
na igrzyska w Atenach. Tymczasem
olimpiada ta okazała się dla Ciebie jedną
wielką grecka tragedią.
- Do Aten po prostu nie pojechałem, bo
nie zdobyłem kwalifikacji na mistrzostwach
świata. Wtedy to była dla mnie tragedia, ale
z perspektywy czasu dobrze się stało. Kto wie,
jakby potoczyła się moja kariera, gdybym
pojechał na te igrzyska? Tak chyba miało być.
Ta porażka nauczyła mnie pokory, pozwoliła
nabrać dystansu i w końcu wyzwoliła dodatkową
mobilizację i sportową złość.
- Co się dzieje w głowie zawodnika tuż
przed skokiem, który może zadecydować
o złotym medalu olimpijskim?
- Doświadczony zawodnik będzie pilnował
po prostu skoku. Nie wolno myśleć
o zwycięstwie, o medalu, o podium. Gdy się
o tym myśli, to głowa nie pracuje jak należy.
Do mięśni z mózgu idzie nieodpowiedni sygnał
i jest po zawodach, po medalu.
- Polskie domy eksplodowały z radości,
gdy okazało się, że wygrałeś złoto w Pekinie.
Jakie to jest uczucie?
- Duma. Nawet nie szczęście, nie radość,
ale olbrzymia duma. Wszyscy Ci gratulują
i mówią - jesteś gość. I wiesz, że nie kierują
się obłudą, tylko naprawdę tak myślą. Fajna
jest świadomość, że to, czego się dokonało
foto: Marek Stiller
16 / PRESTIŻ / Czerwiec 2010