pobierz pdf - Prestiz Magazyn trójmiejski

Temat z okładki
rzeba wiedzieć kiedy ze
sceny zejść, niepokonanym - tak śpiewał
zespół Perfect. Trzeba przyznać, że dobry
moment wybrałaś na zakończenie pełnej
sukcesów kariery sportowej.
- Faktycznie, dobry moment. Tym bardziej,
że bardzo rzadko w polskim sporcie
zdarza się, aby odchodzić po wielkim sukcesie.
Wielu ludzi radziło mi zakończenie kariery
w momencie, gdy jest się na szczycie,
wielu też namawiało mnie, abym jeszcze skakał
do olimpiady w Londynie.
- Patrząc z boku to chyba nie była łatwa
decyzja?
- Nie była to łatwa decyzja, ale gdy mój
ojciec, któremu zawdzięczam chyba najwięcej
w życiu, zapytał mnie, czy czuję jeszcze
motywację do walki o najwyższe cele i czy jestem
w stanie temu się maksymalnie poświęcić,
zrozumiałem, że to jest właśnie ten czas.
Motywacja była, ale chyba już nie tak duża,
jak kiedyś. Osiągnąłem w sporcie wszystko.
Chciałem też, aby ludzie zapamiętali mnie
jako mistrza olimpijskiego, a nie jako byłego
mistrza olimpijskiego odcinającego kupony
od dawnych sukcesów. Decyzja, którą podjąłem
spotkała się z dużym zrozumieniem także
u mojego znakomitego trenera Andrieja
Lewita.
- Perspektywa kolejnego złotego medalu
olimpijskiego nie była kusząca?
- Medali na igrzyskach nikt nie daje za
darmo. Trzeba na nie ciężko zapracować,
mieć szczęście, trafić z formą, liczyć na to, że
rywale nie trafią z formą, wierzyć, że sędziowie
będą sprawiedliwi, itp. Poza tym ja już
to mam, znam to uczucie, wiem, jak smakuje
triumf na olimpiadzie. Jasne, że chciałoby się
poczuć to jeszcze raz, ale tutaj dochodzimy
do zasadniczej kwestii, czyli motywacji. Jak
już mówiłem, ja jej nie miałem dostatecznie
dużej, aby ponownie harować do upadłego
na sali treningowej.
- Co czułeś stając na rozbiegu przed
ostatnim skokiem podczas imprezy pożegnalnej
w Gdańsku? Co sobie myślałeś?
- Stojąc na rozbiegu przed pierwszym skokiem
w czasie gali pożegnalnej przez chwilę
przypominałem sobie najpiękniejsze chwile
mojej kariery. Ale tylko przez chwilę. W zasadzie
pozbawiony byłem sentymentalnych
myśli. Bardziej przejmowałem się tym, aby
gala wypaliła.
- A gdy stanąłeś na tym koniu już po
ostatnim skoku, uniosłeś ręce do góry a publika
zgotowała Ci owację na stojąco, jakie
obrazy przewijały się w głowie?
foto: Marek Stiller
- Myślę, że pod względem emocjonalnym,
mentalnym byłem dobrze przygotowany na
to, co nastąpi. Nie było łez wzruszenia, aczkolwiek
serce biło mi mocno, gdy patrzyłem
na wiwatujących ludzi. Miałem świadomość,
że to co się właśnie dzieje, jest ważne nie tylko
dla mnie, ale dla wszystkich kibiców, którzy
przez tyle lat ściskali za mnie kciuki.
- Czy stojąc tam i patrząc na wiwatujących
ludzi nie miałeś wrażenia, że właśnie
oto zamyka się nieprawdopodobnie piękny
rozdział Twojego życia, że wychodząc z tej
hali Twój świat już nigdy nie będzie taki
sam?
- Tak naprawdę to dopiero teraz to do mnie
dociera. Uświadomiłem sobie, że już nigdy
nie stanę na rozbiegu wśród tylu znakomitych
zawodników, że już nigdy nie poczuję
tej adrenaliny towarzyszącej walce o najwyższe
cele. Zakończył się pewien etap mojego
Leszek Blanik ze złotym medalem olimpijskim
życia. Czas poszukać innych wyzwań.
- Takim wyzwaniem na pewno jest wychowanie
syna. Przyznaj się, łezka się
w oku zakręciła, gdy podczas imprezy pożegnalnej
Twój pięcioletni syn Artur wykonał
skok?
- Tak, oczywiście, Artur to moje oczko
w głowie, ale od razu też zrodziło się pytanie,
czy Arturek będzie kontynuował rodzinne
tradycje. Na razie za wcześnie, aby konkretnie
odpowiedzieć na to pytanie. W genach
na pewno sportowe inklinacje ma zapisane,
natomiast na chwilę obecną bardziej pociąga
go muzyka, praca z mikrofonem.
- Chciałbyś, aby Artur był gimnastykiem
czy raczej byś mu to odradzał?
- Artur regularnie trenuje ze mną na sali
i do czasu, gdy skończy 7 lat będzie trenował.
Nie dlatego, żebym go zmuszał. On po
pierwsze bardzo chce, a po drugie rozumie,
14 / PRESTIŻ / Czerwiec 2010