pobierz pdf - Prestiz Magazyn trójmiejski

Podróże
irlandzkiej przyrody zamieszkał kilkanaście lat temu brat Darka
Gorajskiego, Adam. Pewnego dnia obaj wybrali się na wycieczkę po
okolicznej Dolinie Glendalough. Towarzyszyła im Bailly (zdrobnienie
od Ballantines…), labradorka Adama. W pewnym momencie
dotarli do dwóch, jaskrawo kontrastujących ze sobą domów. Obok
luksusowej willi stało kamienne domostwo z VII wieku n.e. Darek
chciał zobaczyć z bliska te dwie perły architektury. Jednak, ku jego
zdziwieniu, Bailly podkuliła ogon, spuściła łeb i stanęła, nie zamierzając
postąpić ani na krok w kierunku domów. Adam też nie palił się
do oprowadzenia brata po architektonicznych osobliwościach swojej
własnej okolicy. – Okazało się, że oba te domy są na swój sposób przeklęte
– wspomina Darek. – W willi dwukrotnie doszło do brutalnych
morderstw. Najpierw pozabijali się nawzajem członkowie rodziny,
która ten dom wybudowała. Później mordu dopuścili się kolejni
lokatorzy. Wszyscy, którzy tam mieszkali, zarzynali się nawzajem.
Jak nietrudno się domyślić, trzeciej partii lokatorów luksusowa
willa się nie doczekała. Za to w sąsiednim, kamiennym domu,
pamiętającym czasy Williama Walace`a, a nawet Karola Wielkiego
podobno straszą duchy. – Miejscowi boją się zapuszczać
w tę okolicę – mówi Darek. – Dzieci nie chcą się tam bawić, nawet
zwierzęta wariują w pobliżu tych dwóch domów. Irlandczycy
są przesądni, ale rzeczywiście, jest w tym miejscu coś
niesamowitego. Nawet mojemu bratu, Polakowi, który mieszka
tam od kilkunastu lat, udzieliła się ta tajemnicza atmosfera.
To magiczne miejsce w dolinie Glendalough jest wyjątkowe nie tylko
ze względu na opowieści o duchach. – Stamtąd rozciąga się piękny
widok na całą Dolinę: pagórki, łąki, brzeg morza – mówi Gorajski.
Urokowi doliny uległ sam Mel Gibson. To właśnie w tej malowniczej
krainie pośrodku Zielonej Wyspy zostały nakręcone zdjęcia do
jego reżyserskiego debiutu, „Bravehart”.
– Gibson zachwycony Glendalough zainwestował pieniądze
w utrzymanie tego miejsca, uporządkowanie okolicznego cmentarza,
restaurację kościoła z VII wieku – mówi Darek.
Ostatnim wyspiarskim przystankiem Gorajskiego było Brighton,
czyli, jak sam Darek określa to miejsce, „brytyjskie Rio de Janeiro”. –
Miasto położone jest wprost na nadmorskiej plaży – mówi Gorajski.
– Wszędzie na ulicach można spotkać ludzi w kąpielówkach. Tam
jest jakiś specyficzny, ciepły mikroklimat. Osobliwościami klimatycznymi
można wytłumaczyć oryginalną tradycję, pielęgnowaną
w Brighton. – Co pewien czas organizowane tam są pikiety, których
uczestnicy przejeżdżają całe miasto nago na rowerach – mówi Gorajski.
– Taki peleton złożony z tysiąca nagich osób robi wrażenie!
Choć Brighton jest jednym z największych skupisk gejów na świecie,
w rowerowych demonstracjach można też zobaczyć kobiety.
„Brytyjskie Rio de Janeiro” jest więc miejscem wizualnych atrakcji
dla każdego turysty i każdej turystyki.
33 | PRESTIŻ | kwiecień 2012