nowe w£adze... nowe wyzwania... - Politechnika Łódzka - Urząd ...

NAUKA
kiem skorzystania z takiego stypendium
było znalezienie ośrodka
naukowego (profesora), który zgodziłby
się mnie przyjąć i wspólne
opracowanie planu badań.
Przygotowałem sobie maila,
wybrałem Profesora z Politechniki
w Monachium i….. klik – mail poszedł.
Ależ byłem z siebie dumy!
Już widziałem jak mnie tam przyjmują
z otwartymi rękoma, dziękując,
że spośród tylu możliwości,
wybrałem właśnie ich. Czekałem na
odpowiedź z niecierpliwością. Po
miesiącu wysłałem maila ponownie.
Po dwóch zrozumiałem, że nie
otrzymam odpowiedzi. Napisałem
jeszcze w kilka miejsc, ale sytuacja
wyglądała podobnie. Przyszły chyba
tylko dwie odpowiedzi, z krótką
informacją, że dziękują za moje
zainteresowanie, ale nie mają dla
mnie miejsca.
Kto nie ryzykuje, ten traci dwa
razy. Zacząłem wysyłać listy Pocztą
Polską. Wydawało mi się, że jak ktoś
dostanie taki list, będzie bardziej
skory do współpracy. Pomogło!
Dostałem kilka odpowiedzi, ale niestety
żadnej pozytywnej.
Wtedy spróbowałem trzeciego
sposobu. Wysyłałem maile z zapytaniem
dotyczącym konkretnej
publikacji, prosząc o tekst w pdf
lub wyjaśnienie jakiegoś wzoru.
W tym przypadku odpowiedź dostawałem
w 90%. Następnie, starałem
się przedłużyć wymianę maili,
aż w końcu pytałem o możliwość
odbycia stażu podoktorskiego.
Niestety nikt nie był zainteresowany.
W końcu zacząłem wysyłać maile
na chybił-trafił. Los chciał, że w końcu
trafił! W styczniu 2012 roku wysłałem
maila do profesora Mukesh
Jain pracującego na McMaster
University w Kanadzie. W odpowiedzi
otrzymałem maila z zapytaniem
o moje CV. Pracowałem nad tym CV
cały tydzień – było dopieszczone do
ostatniej „kropki nad i”. Wysłałem….
A tu odpowiedź, że Profesor chciałby
jeszcze zobaczyć moje prace:
magisterską i doktorską. Wysłałem
paczkę Pocztą Polską – zainwestowałem
120 zł. Ostatecznie Profesor
napisał, że bardzo chętnie by
mnie przyjął, ale niestety nie ma
środków, żeby opłacić mój staż.
Zacząłem szukać sposobów finansowania
postdoca. Najciekawszym
programem stypendialnym, według
mnie, było stypendium Marie
Curie. Próbowałem się o nie starać,
ale nie wyszło. Sięgałem jeszcze po
kilka innych stypendiów, ale w każdym
czegoś mi brakowało – a to za
mało publikacji, a to za stary, a to za
późno, itp.
W końcu profesor Jain napisał, że
stara się o grant i jak go dostanie, to
zaoferuje mi stanowisko Postdoca.
Mijały tygodnie i nic. Po dwóch
miesiącach – w kwietniu wysłałem
„zaczepnego” maila z pytaniem, jak
wygląda sprawa grantu i czy mógłbym
dostać jakieś materiały, żeby
się przygotowywać. Dostałem 2
książki w pdf na temat obróbki plastycznej
blach. Czytałem, uczyłem
się słówek i czekałem.
10 maja zadzwonił telefon.
Odebrałem, a tu profesor Jain z pytaniem,
czy jestem jeszcze zainteresowany,
bo jeżeli tak, to 20 maja
mam być w Toronto?! Hmm….
Zgodziłem się, ale ostatecznie
ustaliliśmy termin wyjazdu na 20
czerwca.
Jestem tu już 2 miesiące wraz
z żoną i dwójką dzieci. Atmosfera
w pracy jest bardzo mila, a osiągane
efekty dają sporo satysfakcji.
Pracuję nad obróbką stopów magnezu
na zlecenie General Motors.
Finanse są niewielkie, ale pozwalają
utrzymać naszą czwórkę. Na własny
samochód nas nie stać, więc
wypożyczamy go na weekendy
i zwiedzamy Kanadę.
Trzymam kciuki za wszystkich
próbujących wyjechać na postdoca.
Jeśli działa się z determinacją
i konsekwencją – to się musi udać!!!
n Grzegorz Mitukiewicz
c.d. ze str. 39
Tekstroniczne
możliwości
– torba solarna
nych baterii, dlatego też w prototypie
torby zastosowałam sztywny
akumulator litowo-jonowy. W przypadku
tego typu akumulatorów
możliwe jest ich wielokrotne ładowanie,
nawet do kilku tysięcy cykli,
jednak mają one znaczącą wadę
– wymagają rygorystycznego przestrzegania
odpowiedniego profilu
ładowania, inaczej bowiem może nastąpić
zniszczenie baterii, skrócenie
jej żywotności lub akumulator może
nie zostać całkowicie naładowany.
Kolejny element systemu – układ
regulatora ładowania zintegrowanego
akumulatora – bazuje na dedykowanym
dla ogniw litowo-jonowych
module firmy Intersil. Jest to typowy
układ przeznaczony do regulacji ładowania
ogniw Li-Ion oraz Li-Poly
metodą CC/CV (Constant Current/
Constant Voltage). Dzięki możliwości
zaprogramowania odpowiednich
wartości prądów, możliwe jest łatwe
sterowanie profilem ładowania
akumulatora i dopasowanie go do
pojemności dołączonej do układu
baterii.
Plany na przyszłość
Po napisaniu i obronie rozprawy
doktorskiej pt. „Elastyczne czujniki
temperatury dla zastosowań w tekstronice”
chciałabym kontynuować
badania dotyczące elastycznej elektroniki,
nadającej się do integracji
z tekstyliami. W ramach projektu
torby solarnej chciałabym znaleźć
oraz zastosować tańsze ogniwa słoneczne,
elastyczne akumulatory oraz
tekstylne połączenia elektryczne pomiędzy
poszczególnymi układami,
bazujące na elektroprzewodzących
włóknach. Tekstronika to błyskawicznie
rozwijająca się dziedzina nauki,
dlatego też wciąż pojawiają się nowe
pomysły oraz nowe wyzwania.
n Sylwia Walczak
Życie Uczelni nr 121
41