Kultywowanie tradycji kresowych w szkole podstawowej

Nazwa szkoły, w której realizowane jest działanie
Szkoła Podstawowa nr 2 im. Henryka Sienkiewicza w Ziębicach
Imię i nazwisko dyrektora
szkoły/placówki
mgr Dorota Hirkowska
Adres
Plac Wolności 1
57-220 Ziębice
Tel.
74 8191 576
Fax.
74 8191 576
e-mail
sp2ziebice@vp.pl
Imię i nazwisko osoby
upoważnionej do kontaktu
mgr Patrycja Kuś
dydaktyka x
Zakres działania:
wychowanie x
opieka x
organizacja pracy szkoły
Temat działania:
inne obszary
„Skąd wywodzą się nasze korzenie?” – działalność szkolnego zespołu ludowego „Dwójeczka”
Cel główny:
• Poznanie i pielęgnowanie tradycji ludowych oraz kształtowanie uczuć patriotycznych do
Ojczyzny.
Cele szczegółowe:
• rozbudzanie zainteresowań historią naszego kraju i regionu,
• nauka piosenek ludowych,
• poznawanie podstawowych kroków znanych tańców ludowych,
• pielęgnowanie rodzinnych tradycji,
• uczenie szacunku do osób starszych poprzez spotkania z ciekawymi ludźmi, słuchanie
wspomnień i wspólne działania,
• uwrażliwienie na potrzeby innych ludzi, zwłaszcza rodaków mieszkających na Kresach.

Budzenie i pielęgnowanie tożsamości narodowej jest szczególnie ważne w dobie dążenia wielu narodów
europejskich do integracji. Procesy zjednoczeniowe nie powinny jednak sprawić, że zapomnimy o własnej historii, o
tym, skąd pochodzimy, gdzie są nasze początki.
Wzorując się na Patronie naszej szkoły, Henryku Sienkiewiczu, który ogromną wagę przywiązywał do tradycji
rodzinnych, pragniemy ocalić od zapomnienia obrzędy i obyczaje, jakie jeszcze zachowały się w domach rodzinnych
uczniów. W związku z tym, że dziadkowie wielu naszych uczniów pochodzą z ziem wschodnich dawnej Polski, w 2003
roku powstał Zespół Kresowy „Dwójeczka” składający się z uczniów klas I – VI, który postawił sobie za cel
pielęgnowanie tradycji kresowych. Od początku powstania współpracujemy z Towarzystwem Kresowiaków,
działającym w Ziębicach a w ramach tej współpracy uczestniczymy w spotkaniach, podczas których dzieci oglądają
stare zdjęcia, uczą się lwowskich piosenek, próbują swych sił w kujawiaku i poleczce, zapisują powiedzonka, zwroty
i słowa już coraz rzadziej używane. W oparciu o te wspomnienia piszemy scenariusze spektakli słowno – muzycznych,
które są oprawą wielu imprez kulturalnych regionu. Pierwszy spektakl wystawiliśmy w 2004 roku podczas obchodów
Dni Ziębic i nosił on tytuł „ Dzieci Kresom”. Był on połączony z degustacją potraw kresowych przygotowanych przez
babcie. Spektakl spotkał się z wielkim zainteresowaniem mieszkańców, którzy niejedną łezkę uronili wspominając
dawne czasy.
Z tym spektaklem jeździliśmy w trakcie wakacji do wielu wsi, w których mieszkają Kresowiacy, sprawiając im wielką
radość. Ludzie dziękowali za to, że na kilka chwil mogli przenieść się w swoje ukochane strony rodzinne. Zespół
„Dwójeczka” zainicjował w szkole wiele akcji charytatywnych. Koordynowaliśmy akcję „Ratujemy zabytki polskiej
kultury na wschodzie” we wszystkich ziębickich szkołach i instytucjach. Wówczas przedstawiliśmy kolejny spektakl
,,Wesele Kresowe” połączony z aukcją dzieł sztuki. Zebrane pieniądze wręczyliśmy na ręce pani redaktor Grażyny
Orłowskiej – Sondej z Telewizji Regionalnej Wrocław i przekazaliśmy na ratowanie polskich cmentarzy w Kołomyi
i Żytomierzu. Pani redaktor zaprosiła nasz zespół do telewizji, skąd na żywo relacjonowaliśmy przebieg tej akcji w
naszym mieście. Z tym spektaklem wystąpiliśmy na IV Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej w ramach Spotkań
Sienkiewiczowskich w Klubie im. Jana Kiepury w Sosnowcu. Zawsze w okresie świąt Bożego Narodzenia lub
Wielkanocy zbieramy w naszej szkole dary dla dzieci z Ukrainy. W 2007 roku na kolejnym spektaklu pt. „Impresje
Kresowe” gościliśmy u nas Kierownika Wydziału Konsularnego Ambasady Rzeczypospolitej w Mińsku pana
Krzysztofa Świderka. Występ nasz bardzo się wszystkim podobał.
Kolejnym przedsięwzięciem naszej szkoły były wycieczki uczniów do Kołomyi, Lwowa, Wilna. Wyjazd do Wilna był
poprzedzony akcją zbierania funduszy na remont kościoła w Powiewiórkach, gdzie chrzczony był Wielki Polak Józef
Piłsudski. Od 2007 roku zespół rozszerzył swoją działalność, by zająć się pielęgnowaniem innych tradycji ludowych,
nie tylko kresowych. Nawiązaliśmy współpracę z Klubem Seniora ,,Cis’”, który działa w Ziębicach. Dzieci razem z
seniorami wyszywają, haftują i śpiewają stare ludowe pieśni. Wspólne spotkania są zawsze okazją do rozmów o historii
naszego kraju i regionu. Dzieci ucząc się od seniorów wykonują własnoręcznie kartki i ozdoby świąteczne, które
zanoszą do Domu Pomocy Społecznej, niosąc dobre słowo, uśmiech i radość schorowanym i samotnym ludziom.
W obecnym roku szkolnym Zespół ,,Dwójeczka” zorganizował ,, Tydzień Żytniego Chleba w szkole” pod patronatem
Fundacji Dobre Życie i „Święto Chleba” w ramach projektu edukacyjnego ,, Wie to uczeń w każdej klasie, że
najzdrowszy chleb upieczony jest na zakwasie”. Dzieci poznały nie tylko historię chleba, ale również przygotowały
spektakl i wystawę z okazji Święta Plonów, zwiedziły piekarnie, nagrodziły piekarzy, którzy wypiekają chleb na
zakwasie oraz przygotowały prezentację multimedialną o historii wypieku chleba i legendzie ,,Toruńskie Pierniki”.
Włączyły do tej akcji ziębickie przedszkola, przygotowując dla najmłodszych Izbę Zbóż i zajęcia otwarte ,,Od ziarenka
do bochenka”.
Poprzez prężne działania Zespołu uczniowie nasi znają historię Polski, potrafią uszanować symbole narodowe, angażują
się w życie kulturalne swojego miasta. Inicjują akcje charytatywne i nie zapominają, skąd wywodzą się ich korzenie.
Sercem, duszą i ciałem są Polakami i pragną, aby ziemia ojczysta była bliska sercu każdego Polaka.

Opis sprawdzonych efektów, rezultatów, wyników, skutków działania:
Efektem pracy Zespołu Ludowego ,,Dwójeczka” są cykliczne wspólne spotkania dzieci z naszej szkoły z dziećmi
z ziębickich przedszkoli i szkół. Występy zespołu są tak atrakcyjne, że pozyskaliśmy wielu sponsorów, którzy pomogli
w uszyciu nowych strojów. Zespół integruje rodziców, którzy chętnie włączają się do organizowania wielu akcji
charytatywnych i wystaw rękodzieła. Dzieci nie tylko uczą się wielu ludowych tekstów i pieśni na pamięć, ale również
rozwijają swoje zdolności artystyczne, włączają się do życia kulturalnego miasta, świetnie się bawią i spędzają wolny
czas, gromadząc całe swoje rodziny.
Podczas wspólnych spotkań z seniorami członkowie zespołu nauczyli się wyszywać krzyżykami, wycinać przepiękne
serwetki z papieru. Podczas spisywania wspomnień dziadków i przeprowadzania wywiadów z członkami rodzin,
pogłębiały się więzi rodzinne, zdarzało się, że dopiero podczas tworzenia drzew genealogicznych dzieci dowiadywały
się o wielu ciekawostkach z życia swoich rodzin. Cieszy nas, że nawet ci uczniowie, którzy nie lubią pisać dłuższych
wypowiedzi chętnie spisują wspomnienia swoich dziadków. Pracujemy nad wydaniem ich w formie książki
pt. ,,Ocalmy od zapomnienia”. Wielokrotnie można było także dostrzec autentyczne zainteresowanie uczniów
przeszłością, kiedy efektami swych odkryć dzielili się podczas lekcji historii i języka polskiego. Uczniowie nasi nauczyli
się szacunku do ludzi starszych, wrażliwości na ludzi chorych. Seniorzy mieszkający w naszym mieście czują się
potrzebni, są aktywni i prężni w swoich działaniach, chętnie uczestniczą w spotkaniach z dziećmi.
Poprzez akcje charytatywne dzieci nauczyły się dzielić z innymi, tym co mają.
Zespół „Dwójeczka” promuje nasze małe miasto, od wielu lat uświetnia swoimi ludowymi tańcami Dożynki
w okolicznych miejscowościach oraz Dni Ziębic. Najważniejszą rzeczą jest to, że uczniowie bardzo chętnie włączają się
w działania proponowane przez Zespół „Dwójeczka”.
Jeśli nasi uczniowie będą wiedzieli, skąd wywodzą się nasze korzenie, będą znali ludowe przysłowia, śpiewali
pieśni biesiadne, gromadzili zdjęcia rodzinne, dbali o dzieła sztuki, doceniali i uprawiali rękodzieło, interesowali się
historią, to możemy być spokojni o naszą przyszłość.

Scenariusz spektaklu teatralno - muzycznego
,,Impresje Kresowe”
w wykonaniu zespołu ,, Dwójeczka”
ze Szkoły Podstawowej nr 2 im. H. Sienkiewicza w Ziębicach
Scenografia składa się z bardzo dużego, typowo kresowego domu namalowanego na płótnie,
wokół domu ustawiono drewniane płotki, wiklinowe kosze, kamienne dzbany, a w nich malwy i słoneczniki. Dzieci
występują w różnokolorowych, regionalnych strojach szlacheckich i ludowych.
Osoby:
• Szlachcianka
• Szlachcic
• Dziewczynka w stroju ludowym
• Baba i Chłop
• Podolanka i Podolanek
• Para ubrana w stroje białoruskie
• Para ubrana w stroje ukraińskie
• 4 pary w strojach szlacheckich ( tańczą Poloneza)
• Zespół taneczny najmłodszych dzieci ( 7-8 lat)
• Zespół taneczny starszych dzieci ( 9-10 lat )
• Chór dziewczęcy, składający się z 6 osób (po 3 z każdej strony sceny)
Cała grupa (36 osób) ustawiona po obu stronach sceny idzie środkiem, śpiewając
,, Hymn Kresowiaka”.
Piosenka:
1.
Zaśpiewaj z nami druhu mój,
Wesel się duszo Kresowiaka.
Od Wilna do Karpackich Gór,
To święta ziemia dla Polaka!
2.Dopóki miłość łączy nas,
Nie pójdą Kresy w zapomnienie.
Polskości nam nie zatrze czas,
Piosenka daje nam natchnienie.
Ref.
Tam za nami Wilno, stary Lwów i Grodno,
Zaśpiewajmy razem pieśni nasze wschodnie,
Zaśpiewajmy razem pieśni naszych przodków.
Szlachcianka:
Dziewczynka w stroju szlacheckim wychodzi bardzo wolnym krokiem, w ręce trzyma stary album, mówi stonowanym
głosem-wspominając.

Kresy - to słowo magiczne, budzące wzruszenie, nostalgię i refleksję nad historią, która zmieniła granice tych ziem.
Kresy jednoznacznie kojarzą się z obszarami, które znajdowały się we wschodniej części Rzeczypospolitej.
Przypominają nam dni chwały i potęgi, klęski i męczeństwa narodu polskiego. Rzeczpospolita Obojga Narodów sięgała
po Zaporoże, Sicz, Twierdzę Kaduk, Postawę po Dzikie Pola, obejmowała Kijów i Czernihów, Litwę i Wielkie Łuki,
Psków i Inflanty. Na tych urodzajnych ziemiach roiło się od sławnych rycerzy, szlachciców, hetmanów i ludzi wielkiego
serca. Walczono dzielnie z Turkami, Tatarami i Kozakami w obronie ziemi ojczystej.
Szlachcic:
Chłopiec ubrany w strój szlachecki, dochodzi do mówiącej dziewczynki i dopowiada.
Niestety, losy wojenne zmieniły granice i charakter państwa polskiego. Całość tych ziem została utracona na rzecz
związku polskiego w 1939 roku. Dzisiejszy sposób pojmowania Kresów wywodzi się z okresu międzywojennego. Kresy
to Wołyń, Podole czyli Ukraina, Białoruś i Litwa.
Dziewczynka :
Do mówiącej pary podchodzi dziewczynka w stroju ludowym( długa spódnica, na niej zawiązany fartuch, biała,
haftowana bluzka, na głowie przepaska).
Na progu Milenium świat zmienił się, a wolna Polska, Łotwa, Litwa, Białoruś i Ukraina mogą wreszcie być
prawdziwymi partnerami.
W naszej wspólnej historii mamy co wspominać i nad czym się zastanawiać. My jesteśmy Polakami i wszystko, co
polskie, jest nam bliskie, dlatego pragniemy, aby ,, nasza Mała Ojczyzna-Ziębice” była miejscem, które łączy, a kultura -
bramą, przez którą wychodzimy sobie naprzeciw. Idealnym językiem pozwalającym na porozumienie się jest
muzyka….
Panowie i Panie Poloneza czas zacząć!
Wszyscy rozsuwają się na boki i środkiem wychodzi szlachta do poloneza. Uczniowie tańczą Poloneza M.K. Ogińskiego
,, Pożegnanie Ojczyzny.
Po zakończeniu tańca zostaje tylko pierwsza para, inni kłaniają się i odchodzą.
Szlachcic mówi:
Pielęgnując dziedzictwo kulturowe, powracamy nie tylko do oficjalnych tańców narodowych, ale pragniemy również
utrwalić wspomnienia naszych przodków.
Naszą podróż po Kresach rozpoczynamy od Lwowa.
Na scenę wychodzi Baba i Chłop ( uczniowie w przebraniu wiejskim), którzy prowadzą ze sobą dialog posługując się
typową gwarą:
Baba:
- Nareszcie przyjechawszy.
Chłop:
- Boże, mój Boże, ta nareszcie, nareszcie. Ale poczekaj, a gdzie ty badziała się, że ty nawet spóźniła się przywitać, ha?
Baba:
- Nie spóźniła się, a pośliznęła się troszeczkę.
Chłop:
- Ta gdzie ty letnią porą pośliznęła się, ha?
Baba:
- Ta co ty tak jak na tej spowiedzi wypytujesz mnie, ta z młodą Michalską zagadawszy
troszeczkę…

Chłop:
- Tak sobie my gadamy i ja poczuł się, jak w wileńskim przysłowiu:,, Wszędzie dobrze, a
w chacie najlepiej, kochanieńki w naszej, oj najlepiej!”
Baba:
- Plaskajcie, plaskajcie, myślicie że on w swojej chacie tak często bywa?
Chłop:
- Ta nie dusz! Jak tak myślu, że jak ciotka Franczukowa nagada, to wszystkie psy dzisiejszej nocy nie zasną.
Baba:
- Nie gadaj tak dużo. Ta my przywitać się zapomniawszy.
Chłop:
- A witajcie, kochanieńki wy nasze, a ręką na sercu, witajcie!
Kłaniają się i wychodzą, a wchodzi zespół najmłodszych dzieci(7-8) lat prezentując układ taneczny do piosenki „Tylko
we Lwowie”, która jest jednocześnie śpiewana przez chór starszych uczennic.
Piosenka „Tylko we Lwowie”:
1. Niech inni se jadą, gdzie mogą, gdzie chcą
Do Wiednia, Paryża, Londynu.
A ja się ze Lwowa nie ruszę na krok,
Ta Mańciu, ta wskaż mi Bóg.
Ref.
Bo gdzie jest na świecie tak dobrze jak tu.
Tylko we Lwowie!
Gdzie budzi piosenka i tuli do snu.
Tylko we Lwowie!
I bogacz i dziad tu są za pan brat
I kużden ma uśmiech na twarzy,
A panny to ma słodziutkie ten gród,
Jak sok, czekolada i miód!
Więc gdybym się kiedyś urodzić miał znów,
Tylko we Lwowie!
Bo szkoda gadania i co chcesz to mów,
Nie ma jak Lwów!
2. Możliwe, że więcej ładniejszych jest miast,
Lecz Lwów jest jedyny na świecie!
I z niego wyjechać, ta gdzież ja bym mógł
Ta Mańciu, ta wskaż mi Bóg!
Ref.
Bo gdzie jest na świecie….
Ponownie na scenę wychodzą Baba i Chłop. Baba trzyma w ręce patelnię.
Baba:
- Ta my już takie stare i głos nie ten i figura nie ta!
Chłop:
- A pamiętasz, jak to się tańczyło w dawnych czasach?
Baba:

- A co mam nie pamiętać? Wesoło było, że ho!
A teraz - szkoda gadać. A jak się teraz dziewczęta rozbierają, pępki pokazują, tfu!
Tylko zgorszenie sieją. Dobrze, że moja Matula już tego nie widzi.
Chłop:
- Ta popatrzeć, ta nie grzech!
Baba:
- Ty by lepiej nie patrzał, bo od tego patrzenia tylko głowa rozboleć może!
Chłop:
- Przyznać muszę, że teraz dziewczyny to jak malowane!
Baba:
- Malowane, he, malowane, już ja ci te dziewczyny patelnią z głowy wybiję!
( unosi patelnię do góry i wygania chłopa ze sceny)
Na scenę wraca zespół najmłodszych dzieci tańcząc i śpiewają piosenkę pt. ,, Panieneczka”:
1. Jestem sobie panieneczka faj luli, faj luli faj.
Ładne oczka i usteczka faj luli, faj luli faj.} x 2
2. Jestem bardzo ja murowa faj luli,…
Bo z samego miasta Lwowa faj luli,…} x 2
3. Jak zaśpiewam to ktoś powie faj luli,…
Że mnie słychać aż we Lwowie faj luli,…} x 2
4. Chyba lwowską mam już gębę faj luli,…
I śpiewaczką kiedyś będę faj luli,…} x 2
5. Na ulicy Kopernika faj luli,…
Skaczą dzieci bez bucików faj luli,…} x 2
6. Jestem sobie panieneczka faj luli,…
Ładne oczka i usteczka faj luli,…} x 2
Dzieci machając rączkami do widzów schodzą, a na scenę wchodzi ich starsza koleżanka w stroju szlacheckim.
Szlachcianka:
Dziewczynka mówi mocnym, zdecydowanym głosem:
Być narodem to rzecz wielka, rzecz święta!
I tu wielkim słowom każdy racje przyzna,
Że jakie jest pokoleń chowanie, taka jest późniejsza ojczyzna.
Teraźniejszości nikt lepszej nam nie da,
O przyszłym losie kraj sam rozstrzyga,
Lecz jeśli nie zapomnimy o przeszłości,
Pamiętać będziemy, skąd wywodzą się nasze korzenie,
Pielęgnować będziemy uczciwość, pracowitość i miłość
To daleko zajdziemy i dla Polski dumą będziemy!

Wychodzi chłopiec i dziewczynka w strojach charakterystycznych dla Podola.
Dziewczynka siada na kamieniu, a chłopiec stoi obok niej. Podczas śpiewu chłopiec zagląda w oczy dziewczyny.
Śpiewają piosenkę pt.,, Podolanka”:
( dziewczynka śpiewa)
1. Na Podolu biały kamień } x 2
Podolanka siedzi a nim } x 2
2. Siedzi, siedzi wianki wije } x 2
Z samej rosy i lilii } x 2
( chłopiec)
3. Przyszedł do niej Podolanek } x 2
Podolanko daj mi wianek } x 2
( dziewczynka)
4. Dałabym ci i dwa dała } x 2
Gdybym ojca się nie bała } x 2
( razem)
5. Nie tak ojca jak o brata } x 2
Co przy wojsku cztery lata } x 2
Na scenie pojawia się para starszych uczniów w strojach białoruskich, trzymając się za ręce mówią:
( dziewczynka)
1. Kresy Panowie, to nie tylko kreski
Ręką historii na mapie pisane!
To serca ludzi, to nieludzkie losy,
To polskie dzieci po świecie rozsiane.
(chłopiec)
2. Kresy to pamięć, to stare cmentarze,
Pytania trudne, strasznie zagmatwane
To siwe głowy wciąż wiernych żołnierzy
To długie listy, czasem nie wysłane.
(dziewczynka mówi głośno, prawie krzycząc):
3. Nie ma już Kresów… ale Kresy żyją!
W sercach dzielonych ciągle po połowie…
W polskiej piosence i w polskim pacierzu,
(razem, donośnym głosem)
Więc pamiętajcie o Kresach – panowie!

W trakcie ostatniego wersu wychodzi para ubrana w stroje ukraińskie, dziewczynka jest uczesana w dwa warkocze, a na
głowie ma wianek z kolorowych kwiatów.
Ukrainka
Patrząc na chłopca mówi:
Pytasz ,, skąd jestem?”
Jestem z tego kraju, gdzie wschodów jesiennych chłodniejszy wiew.
Zachody słońca barwą malowane i bardziej wieśniaczy śpiew.
Jestem z tych łąk, z tych pól przestrzennych, gdzie leśną mogiłę znaczy głaz.
I ciągle jeszcze tę kołysankę rzewną cichutko śpiewa rudnicki las!
Lecz choć nas biją pioruny czasu, choć ciężkie wichry nas ciągle rwą!
Stoi ta twierdza nasza, bo Ostrobramska ma w opiece ją.
Chłopiec w stroju ukraińskim
Zwracając się do widowni:
Zapewne wiecie, że Ukraina to kraj mlekiem i miodem płynący, to jeden z najpiękniejszych regionów kresowych.
Zapraszamy więc do wspólnego śpiewania.
Wychodzi zespół taneczny składający się z 6 par, w strojach ukraińskich. Tańczą i śpiewają piosenkę pt. ,, Ukraina”. W
śpiewie wtóruje dzieciom chór.
Piosenka „Ukraina”
1. Hej, tam gdzieś znad Czarnej Wody
Wsiada na koń Kozak młody,
Czule żegna się z dziewczyną,
Jeszcze czulej z Ukrainą.
Ref.
Hej, hej, hej sokoły,
Omijajcie góry, lasy, doły,
Dzwoń, dzwoń, dzwoń dzwoneczku } x 2
Mój stepowy skowroneczku.
2. Pięknych dziewcząt jest niemało,
Lecz najwięcej w Ukrainie,
Tam me serce pozostało,
Przy kochanej, mej dziewczynie!
Ref.
Hej, hej, hej sokoły…
3. Ona jedna tam została
Jaskółeczka moja, moja mała,
A ja tutaj w obcej stronie,
Dniem i nocą tęsknię do niej!
Ref.
Hej, hej, hej sokoły…
4. Żal, żal za dziewczyną,
Za zielona Ukrainą,
Żal, żal serce płacze,
Już jej nigdy nie zobaczę!
Ref.
Hej, hej, hej sokoły…
5. Wina, wina, wina dajcie,
A jak umrę pochowajcie,
Na zielonej Ukrainie,
Przy kochanej, mej dziewczynie!
Zespół tańczący zostaje na scenie, tylko cofa się troszkę do tyłu, a wychodzi chłopiec w stroju szlacheckim.
Szlachcic:
Z wywiadów i spotkań z Kresowiakami dowiedzieliśmy się, że Polacy nigdy do nikogo nie żywili nienawiści, potrafili
się bawić, tańczyć i śpiewać, choć ciężko pracowali.
Zawiązywały się przyjaźnie i miłości na całe życie.
Wiedzieli, że tylko miłość przetrwa każdą rozłąkę, każdą burzę. Prawdziwej miłości do ludzi i ojczyzny uczyli ich

odzice i dziadkowie.
Do stojącego zespołu dołączają inne dzieci, wchodząc wolnym, tanecznym krokiem.
Na środek wysuwają się Baba i Chłop.
Baba:
Tam gdzie się żenią, tam są i dzieci, a kto je miłości prawdziwej nauczy?- Rodzice!
Ojciec nauczy jak przeprosić, a matka jak przebaczyć…
Serce matczyne to studnia miłości…
Chłop:
Ostatnią piosenkę dedykujemy wszystkim rodzicom Wileńszczyzny, Białorusi, Ukrainy, Łotwy, Kazachstanu i Polski,
matkom, które uczyły miłości, języka, wierności i polskości.
Piosenka pt. ,, Żyj nam 100 lat”:
Wszyscy trzymając się za ręce śpiewają piosenkę
1. Czas nam przemija jak wszystko co żyje,
Patrz zima znów stroi się w kry!
Jesień nas potem obdarzy swym złotem,
Złączy w nić los nasz i cel.
Lecz jest potęga, że czas jej nie sięga,
Silniejsza od szańców szańców twierdz:
Miłość matczyna, jak przed nią się zgina i to największe z serc.
Ref:
Żyj nam sto lat, moja mamo najdroższa, kochana,
Cóż wart jest świat, bez uśmiechu twojego od rana.
Po cóż więc czas bezlitośnie osrebrzył twe skronie?
Tyś jedną z gwiazd, co przez życie nas wiedziesz i błonie!
2. Życie na scenie aktorów zamiera,
Kurtyna opada aż żal,
Młodość przeleci, patrz nasze już dzieci,
Śpieszą na pierwszy swój bal.
Może zaś wiosną nadzieje nam wzrosną,
Nagrodę za miłość da los,
W trosce dziecięcej jest słońca najwięcej
I tak drogi nam głos:
Ref:
Żyj nam sto lat, moja mamo najdroższa, kochana,
Cóż wart jest świat, bez uśmiechu twojego od rana.
Po cóż więc czas bezlitośnie osrebrzył twe skronie?
Tyś jedną z gwiazd, co przez życie nas wiedziesz i błonie!
Po skończonej piosence wszyscy nadal trzymają się za ręce, w tle słychać melodię ,, Hymnu Kresowianka” do której
dzieci śpiewają. Podchodzą do końca sceny kłaniają się i wolniutko cofają do tyłu. Stojąc dalej machają na pożegnanie
rączkami.
Kurtyna się zasłania, ale dzieci nadal stoją i następuje ponowne odsłonięcie kurtyny i jeszcze jeden ukłon w stronę
publiczności, wówczas kurtyna się zasłania, muzyka wycisza się, a dzieci schodzą ze sceny.

Wnioski z realizacji:
Warto słuchać i czerpać wiedzę od seniorów, oni mają w sobie ogromny potencjał. Spotkania z nimi dla uczniów są
wspaniałymi lekcjami historii i wychowania.
Uwagi, komentarze dotyczące działania: *
Zespół liczy 36 uczniów z różnych klas, trudno jest więc pracować z tak dużą grupą, ale znaleźliśmy
rozwiązanie dzieląc pracę i włączając innych nauczycieli do pomocy. Nauczyciel muzyki ćwiczy z grupą wokalną na
kole muzycznym, opiekun koła tanecznego ćwiczy układy taneczne, bibliotekarz prowadzi warsztaty teatralne,
nauczyciel świetlicy ma za zadanie integrować cały zespół podczas zabaw, spotkań z ciekawymi ludźmi, wycieczek,
wspólnych wyjazdów, a jeszcze inni chętni nauczyciele i rodzice szyją stroje, wykonują dekoracje. Ten ogrom pracy
wcale nas nie zniechęca, a wręcz przeciwnie - wspólne działania nas jednoczą.