SUKCES W BRANżY BUDOWLANEj - EUROSTYL Nowe Spojrzenie

Postaci
Wojciech Cejrowski
Uwielbiam
dzikie miejsca
Podróżnik, dziennikarz, pisarz, fotograf, badacz dzikich
plemion, członek Królewskiego Towarzystwa Geograficznego
w Londynie. Oto Wojciech Cejrowski - człowiek,
który spędził pół życia w podróży
foto: www.cejrowski.com
KKiedy po raz pierwszy wyjechał Pan w tropiki?
Moje wyprawy zaczęły się od wyjazdu do Meksyku
w 1984 roku, praktycznie bez pieniędzy.
Na pierwszy bilet uciułałem sprzedając lodówkę
i to jeszcze nie koniec. W Meksyku musiałem
dorabiać sobie m.in. pracując jako barman
w ekskluzywnym hotelu w Acapulco.
Początek mojej barmańskiej kariery wyglądał
dosyć zabawnie. Poznałem polskiego marynarza,
który uciekł ze statku Batory, gdzie zajmował
się dorywczo serwowaniem alkoholi gościom.
Trafił do Meksyku i tam nadal pracował
za barem. Z przyczyn praktycznych wszedłem
z nim w następujący układ: kiedy on nocami
pracował, ja spałem w jego pokoju. Natomiast
w dzień, on odpoczywał po ciężkich nocach,
a wtedy ja zwiedzałem miasto. Któregoś dnia
ustalony między nami porządek został zburzony.
Barman zachorował na grypę i ja musiałem
go zastąpić za barem. W zamian za moje poświęcenie
wszystkie napiwki tej nocy miały trafić
do mojej kieszeni. Jednak główny problem
tkwił w tym, że nie potrafiłem przyrządzić żadnego
drinka. Ale i z tym jakoś sobie wspólnie
poradziliśmy. On nauczył mnie mieszać Margaritę
i Piňa Coladę. Dzięki tej lekcji przetrwałem
całą noc, co niestety nie było sprawą łatwą, ale
z perspektywy czasu niezwykle zabawną. Otóż,
zamożni goście z USA przebywający w tym
hotelu próbowali zamawiać dziesiątki różnych
ciekawych drinków, na co ja szybko i na dodatek
po hiszpańsku pytałem: Margarita czy Piňa
Colada? Na co większość z nich głośno i wyraźnie
odpowiadała mi, ze nie chce Margarity, tylko
coś zupełnie innego – np. gin z tonikiem – wtedy
ja rżnąłem głupka i uparcie potwierdzałem:
„Jedna Margarita, Senior. Już się robi”. Z Margaritą
i Piňa Coladą wytrwałem całą noc, goście
również jakoś to przeżyli. Najważniejsze,
że zebrałem sporą sumę pieniędzy z napiwków.
Od tego czasu bardzo polubiłem mieszanie
drinków i robię to przy każdej możliwej okazji.
Co Pana tak gna po świecie, że odlatuje Pan
do ciepłych krajów jak bocian?
Szukam miejsc, gdzie nie dotarła jeszcze nasza
cywilizacja. Szukam ostatnich wolnych Indian –
dzikich plemion Amazonii. W ten sposób realizuję
dziecięce marzenia o dalekich podróżach
i przygodach. Robię rzeczy, o których kiedyś
czytałem w książkach przygodowych. Jestem
szczęśliwy. Najbardziej tam – pośród dzikich
plemion. Tam, gdzie nie ma granic państwowych,
władzy, urzędasów. Tam, gdzie człowiek
sam decyduje o sobie.
Nie boi się Pan tych wszystkich robali, węży,
trujących krzewów?
Kiedy opisuję moje wyprawy, staram się zachować
umiar – nie epatować czystym pięknem, bo
tam obok piękna są także rzeczy nieprzyjemne,
groźne, niebezpieczne. Ale nawet te najgorsze
opisuję z humorem, prawda? Arkady Fiedler
trochę idealizował w swoich książkach: "Ryby
śpiewają w Ukajali"... Ryby już nie śpiewają
w Ukajali, bośmy je wszystkie wyłapali, wytruli,
zjedli lub sprzedali... no w każdym razie te śpiewające.
Staram się oddawać prawdę. Kiedy piszę
o ludziach, pokazuję nie tylko szczęśliwych
Indian. Kiedy piszę o przyrodzie, pokazuję nie
tylko pachnące kwiatki – także wredną rybkę
canero, która wpływa ludziom w pupę i zaczyna
człowieka wyjadać od środka. Napisałem
o paru niebezpieczeństwach, których sam się
boję. Mam portki pełne strachu, gdy idę przez
las i wiem, że istnieje taki motyl, który ma na
skrzydłach cyjanek potasu – machnie człowiekowi
w twarz i koniec. Ale nie przeraża mnie on
na tyle, żebym nie poszedł dalej. Jest to, przez
tę swoją grozę, fascynująco piękne. Taki delikatny
motylek, bezbronna istota, każdy ją może
zgnieść, pohańbić, zrobić z nią co chce, a on
potrafi się obronić. To daje nadzieję, że ja pojedynczy
człowiek, wobec wielkiej machiny Unii
Europejskiej też ocalę swoją wolność osobistą.
Wystraszył się Pan kiedyś podczas podróży?
Dawno temu w Gwatemali jechałem autobusem
i była taka mgła, że kierowca postanowił
zatrzymać się i przeczekać do rana w jakimś
miasteczku. Była trzecia w nocy, więc zaciągnął
hamulec ręczny i poszedł spać do tyłu. Nagle
zerwał się ręczny hamulec i autobus ruszył.
Ja siedziałem zaraz za miejscem dla kierowcy,
więc doskoczyłem i próbowałem wrzucić
bieg, żeby nas zatrzymać. Niestety lewarek do
zmiany biegów został mi w ręku, a my ostatecznie
wjechaliśmy w jakąś glinianą chałupę. Na
szczęście nikomu nic się nie stało, ale... Kiedy
się wszyscy obudzili, to zobaczyli, że gringo
z wyrwanym lewarkiem siedzi za kierownicą,
a przód autobusu jest wbity w glinianą chałupę,
z której dobiegają wrzaski przerażonych
mieszkańców. W efekcie zostałem na jakiś czas
aresztowany do wyjaśnienia.
Musiał Pan zwrócić pieniądze za straty?
Nie, bo uciekłem przez kibel. Na szczęście nikt
nie wziął mojego paszportu, tylko mnie zamknęli
i poszli spać. Mogłem potem wrócić do Gwatemali,
bo nikt mnie tam nie ściga. Straciłem
tylko plecak z bagażami. Pewnie to wystarczyło
za całe odszkodowanie i nikt nie robił sprawy.
A czym Pan się żywi w dżungli, zabiera pan
własny prowiant?
To byłby błąd. W dżungli wszystko zaraz zgnije,
spleśnieje, a poza tym strasznie ciężko
jest maszerować z ciężkim bagażem. Bardziej
praktycznym rozwiązaniem jest wybranie takiego
indiańskiego przewodnika, który jest jednocześnie
świetnym myśliwym. On codziennie
dostarcza nam świeżego jedzenia.
Jada Pan robaki?
Pędraki wydłubane z butwiejących pni to
amazoński przysmak. Robi się z nich rosołek
i szaszłyki, ale najczęściej podaje na surowo.
16 17