Best OF përgjigjet në 40 pyetje - Koha Ditore

CyanMagentaYellowBlack 

C2 • KOHA Ditore 

mespërmes 2013 

Best OF 

30, 31 dhjetor 2012 • 1, 2 e 3 janar 2013 

Nëntor Fetiu, aktor 

30. Cilin politikan të Republikës 

së Shqipërisë në këta 

20 vjetët e fundit e vlerësoni 

më shumë? 

Nuk mund të përgjigjem 

me emra. Politikanët në 

Shqipëri e kanë përçarë 

shoqërinë, për këtë arsye 

nuk kam ndonjë simpati 

për ta. 

Sanije Matoshi, mexosoprano 

15. A do të ishit e gatshme të 

luftonit në rast se rrezikohet 

liria e vendit? 

Po, edhe kam qenë e gatshme, 

sepse jam kthyer nga 

Parisi një ditë para se te fillonin 

bombardimet në vitin 

1999! Sidoqoftë, sot kur 

jemi të lirë mendoj që një 

vend është gjithmonë i 

rrezikuar ta humbasë lirinë... 

Prandaj çdo ditë luftojmë për mbrojtjen e tij. 

Me punë, rregull, kreativitet, korrektësi, vizion. Kur 

nuk janë këto beteja, humbet. Sepse humbjen e 

lirisë së një vendi askush nuk e rrezikon më tepër 

sesa vetë banorët e tij! 

Shkëlzen Maliqi, filozof 

20. Sikur të kishit pushtetin 

politik, çfarë do të ndry sho - 

nit së pari? 

E kam menduar idenë e 

ndryshimit kur më patën 

lajmëruar, jozyrtarisht, se 

edhe unë jam përmendur 

në listën e kandidatëve për 

kryeministër, atëherë kur u 

emërua Bajram Rexhepi. 

Isha në një udhëtim me 

Mehmet Behlulin, në Düsseldorf dhe gjithë kohën 

bënim shaka dhe shikonim vitrinat me këpucë të 

shtrenjta, dy mijë e më shumë marka (nuk kishte 

dalë akoma euro). Pyesnim cilat këpucë dhe 

veshje i shkonin një kryeministri. Atëherë e kuptova 

se kur vishesh me pushtet, së pari duhet ta 

ndryshosh veten. 

32. A ka Josip Broz Tito ndonjë meritë për zhvillimin 

politik, arsimor, ekonomik dhe kulturor të Kosovës? 

Kontributi më i madh i Titos dhe i brezit të tij ka 

qenë afirmimi hap pas hapi i Kosovës si njësi autonome 

territoriale-politike në kuadër të Jugosllavisë. 

Kur vdiq Titoja më 1980, Kosova më nuk ishte 

thjesht një provincë e humbur, por e kishte autonominë 

e gjerë politike, ekonomike, kulturore 

dhe arsimore, madje kishte edhe përfaqësim të 

barabartë me republikat e tjera në federatë. Serbia 

ka humbur 9 vjet duke luftuar për anulimin e autonomisë 

së Kosovës, dhe çmimi për këtë ka qenë 

shkatërrimi i federatës, ku edhe Kosova, me disa 

peripeci, doli si shtet i pavarur. 

Hazir Reka, fotograf 

8. Kur keni udhëtuar për 

herë të parë jashtë shtetit 

dhe në cilin vend keni qenë? 

Në Gjermani, në vitin 1985. 

Ishim më një koleg të babait 

tim, kur e dëgjuam lajmin 

se kishte vdekur Enver 

Hoxha. Shkuam te një mik i 

tyre, adhurues i flakët i diktatorit, 

dhoma e të cilit ishte 

mbuluar me fotot e Enverit. 

Erdhi një tjetër mërgimtar, adhurues i flakët i 

Zogut. Njëri qeshte, tjetri qante. 

9. Kur keni qenë për herë të parë në Shqipëri? 

Në vitin 1993. Kam punuar në një projekt me një 

etnologe norvegjeze, Berit Becker, që kishte krijuar 

një fond për t'u ndihmuar ish-të burgosurve politikë. 

Bridhnim nëpër Shqipëri duke dokumentuar 

me fotografi fukarallëkun. Projekti mbeti në 

gjysmë, Berita vdiq, por edhe shumë foto të mia 

nuk arritën kurrë në destinacion, humbën rrugës. 

Alberta Troni, pianiste 

20. Sikur ta kishit pushtetin politik, çfarë do të 

ndryshonit së pari? 

Siguria dhe mirëqenia e po pullatës, shëndetësia, 

sigu rimet shëndetësore, ci lë sinë e arsimit, ekonominë 

- decentralizimin e saj 

në komuna dhe fshatra të 

Ko sovës, higjienën dhe 

mirëmbajtjen e qytetit, 

stimulimin për decentralizim 

të popullatës në tërë 

Kosovën. Prishtina nuk ka 

kapacitet ta përpijë tërë 

Kosovën, si duket, nuk po i 

vjen radha kulturës edhe 

pse unë vij nga sfera e kulturës, 

por ka aq shumë për t’u bërë në këtë vend, 

dhe pa kode dhe etikë urbane zhvillimi kulturor 

është edhe më tutje i largët. 

Besim Sllamniku, mjek 

40. Cila është ëndrra juaj 

më e madhe? 

Unë i përkas një gjenerate 

e cila ka kaluar periudha 

tepër të rënda. Pas Luftës 

së Dytë Botërore mbre - 

tëronte varfëri dhe skamje 

e madhe, ishte periudhë e 

grumbullimit të çdo gjëje 

nga prodhimet ushqimore 

(“otkupi”, siç quhej zyrtarisht), 

me të cilat shërbeheshin qytetarët. Kjo periudhë 

zgjati deri në vitin 1948, kur Tito e ndau 

ish-Jugosllavinë nga Rusia staliniste. Pastaj pasoi 

periudha e politikës serbomadhe të Rankoviqit. Kjo 

periudhë mbahet në mend për shkak të represionit 

të egër ndaj popullatës shqiptare, duke përfshirë 

burgosjet politike, maltretimet dhe kërcënimet deri 

te detyrimi për shpërngulje të mbi gjysmë milioni 

shqiptarëve në Turqi. Isha pjesëmarrës i demonstratave 

të vitit 1953-1954, kur si nxënës i shkollës 

tetëvjeçare, së bashku me profesorët tanë patriotë, 

si Enver Dukagjini, Mark Kaçinari e të tjerë, i ndoqëm 

nga Gjilani deri në fshatin Livoç inspektorët 

nga Prishtina, të cilët kishin ardhur me kërkesa për 

ta mbyllur gjimnazin, të vetmin institucion arsimor 

të shkollimit të mesëm në rrethin e Gjilanit. Në vitin 

1959 mbarova gjimnazin dhe madje si nxënës 

shembullor, i liruar prej provimit të maturës, vendosa 

të realizoja ëndrrën time për t’u bërë mjek. 

Babai im tashmë ishte liruar nga burgu, të cilin e 

kishte vuajtur mes viteve 1953-1956, dhe kishte 

vetëm një rrogë si nëpunës i Komunës së Gjilanit, 

kështu që nuk ishte në gjendje të financonte 

studimet e mia në cilëndo qendër universitare në 

ish-Jugosllavi. Së pari unë kërkova bursë nga Komuna 

e Gjilanit, ata më refuzuan me arsyetim se 

nuk kanë nevojë për mjek, edhe pse në atë kohë 

nuk kishte asnjë mjek shqiptar. U detyrova të 

kërkoja bursë në nivel krahinor. Bursa m’u nda dhe 

në tetor të vitit 1959 fillova studimet në Fakultetin e 

Mjekësisë në Shkup, të cilin e kreva për 5 vjet, duke 

diplomuar në muajin tetor të vitit 1964 në moshën 

22-vjeçare. Menjëherë u punësova në Spitalin e Prishtinës. 

Aty pata rastin, gjatë kryerjes së stazhit 

mjekësor njëvjeçar, të punoja me doajenët e mjekësisë 

kosovare, siç ishin dr. Xheladin Deda, dr. Ali 

Sokoli, dr. Izedin Osmani, dr. Talat Pallaska, dr. 

Hysen Ukmata, dr. Qamil Haxhiu, dr. Fehmi Henci, 

dr. Gazmend Shaqiri dhe dr. Xhemajl Ahmedi, 

kurse të gjithë mjekët e tjerë ishin të komunitetit 

serb, malazez e të tjerë. Ishte periudhe mjaft e 

rëndë, me patologji tepër vdekjeprurëse, sidomos 

te fëmijët dhe tuberkulozi i mushkërive te të rriturit, 

sëmundjet infektive e të tjera. Fatmirësisht, në 

vitin 1966 ra nga pushteti sistemi rankoviqist, dhe 

për një periudhë 2-3-vjeçare, nën udhëheqjen e dr. 

Izedin Osmanit, u pranua numër i madh i mjekëve 

shqiptarë me të cilët i vumë themelet e Fakultetit të 

Mjekësisë në Universitetin e Prishtinës, i cili startoi 

punën në vitin akademik 1969-1970 nën udhëheqjen 

e dekanit të parë prof. dr. Osman Imami. Tani po 

i kthehem pyetjes suaj, duke u nisur nga fjalët të 

cilat m’i ka thënë prof. dr. Branimir Gusiq në 

Klinikën ORL në Zagreb, gjatë qëndrimit tim në 

vitin e fundit të specializimit në vitin 1970. Ai gjithmonë 

më ka përshëndetur me fjalën “Tungatjeta 

Sllamniku” dhe një ditë më ftoi në zyrën e tij dhe 

pasi biseduam për angazhimin tim në klinikë, më 

pyeti se a ka ende te ne, te populli shqiptar, 

vëllavrasje e gjakmarrje, meqenëse e kishte vizituar 

Malësinë e Gjakovës dhe të Bajram Currit në vitin 

1938 gjatë një hulumtimi të gushës (sëmundje e 

gjëndrës tiroide). Unë nuk e prisja një pyetje të tillë, 

por i thashë se fatkeqësisht ende ka, por shpresoj se 

me arritjet e gjeneratës së re kjo dukuri do të zhduket. 

Dr. Gusiq në atë moment i ngriti katër gishta 

të dorës dhe më tha: “Duhet të kalojnë katër gjenerata 

derisa të zhduket”. Unë tani po e shoh se 

kaluan 40 vjet nga kjo bisedë dhe ëndrra ime më e 

madhe do të ishte sikur e tërë kjo të jetësohej në 60 

vjetët e ardhshëm. 

Ilir Bajri, pianist e kompozitor i muzikës jazz 

19. Cilit komb dhe cilës kulturë 

do t’i kishit takuar me 

qejf? 

Asnjërit! Me zemër e me 

mendje unë i takoj sho që - 

risë globale njerëzore dhe 

kulturës globale njerëzore. 

Shpëtime Kamberi, arkitekte 

9. Kur keni qenë për herë të 

parë në Shqipëri? 

Në vitin 1988, bashkë me 

familjen për pushime 

verore. Isha vetëm pesëvjeçare, 

por më kanë ngelur 

shumë përshtypje e kujtime 

nga ky pushim. Udhëtoja 

për herë të parë me aeroplan, 

me kompaninë zvicerane 

Swissair - nga Zürichu 

në Tiranë. Ishte pushim i organizuar me grup turistësh 

dhe me përcjellje të udhërrëfyesve të vendit. 

Gjatë këtij pushimi kemi vizituar të gjitha qytetet 

dhe vendet më të njohura të Shqipërisë, duke filluar 

me Tiranën, ku më pëlqente hapësira e madhe 

para hotelit dhe atmosfera në muzg pranë fontanës 

dhe s’mbaj mend të ketë pasur automjete që na 

pengonin të lëviznim lirshëm edhe pse ndodheshim 

në qendër të qytetit. Gjatë gjithë pushimit kishte 

mbrëmje argëtuese me këngë dhe valle, vizita në 

muze të ndryshme, darka në të cilat shoqëroheshim 

edhe nga personalitete të ndryshme si Ismail 

Kadare dhe Sulejman Krasniqi. Udhëtimin me autobus 

nga veriu në jug; gjithashtu e kujtoj shumë 

mirë udhëtimin në jug, sepse plot një ditë na mori 

për të shkuar nga Durrësi për në Himarë dhe gjelbërimi 

i maleve dhe natyra e vendit janë gjithashtu 

imazhe që i kam ruajtur nga fëmijëria dhe që kanë 

ndikuar te unë ashtu sikur Gjirokastra me mure, 

rrugë dhe çati prej guri. Kur para 12 vjetësh vizitova 

sërish Shqipërinë, këto pamje morën krejtësisht 

tjetër ngjyrë. 

20. Sikur të kishit pushtetin politik çfarë do të 


Bindjen që pushteti është zgjidhja e vetme për 

ndryshim. Çdo individ duhet të vetëdijesohet dhe të 

kontribuojë aktivisht në zhvillimin e vendit. 

Vjosa Osmani, deputete 

4. Cili është personaliteti më 

i rëndësishëm historik për 

ju? 

Dr. Ibrahim Rugova. Sepse 

në kohët më të vështira për 

ne arriti nëpërmjet vizionit 

të tij të sjellë Kosovën në 

hartën botërore dhe të krijojë 

miqësi të përhershme 

me SHBA-në dhe aleatët e 

tjerë evropianë, miqësi që 

edhe sot e kësaj dite e gëzojmë. Ishin pikërisht këto 

miqësi që shpëtuan popullin e Kosovës nga shfarosja 

e sigurt. 

Vlora Çitaku, ministre 

21. Cili është personi më i 

rëndësishëm për ju? 

Nana. Krejt çka jam, dhe 

krejt çka kam ia dedikoj 

asaj. Ta bëj krenare me 

mua e kam frymëzimin 

kryesor. Nuk ka qenë e 

lehtë për të të vinte nga 

fshati dhe të bëhej profesoreshë 

në Universitet të 

Prishtinës. Më ka treguar, 

herën e parë që ka ardhur në Prishtine ka qenë për 

provim pranues në vitin 1971. Kushërinjtë ia kishin 

vizatuar në një letër rrugën nga stacioni i autobusëve 

deri në Fakultetin Filozofik. Forcën për të 

luftuar dhe për të pasur ëndrra besoj që e kam 

trashëguar nga ajo. 

Arbnor Murati, arkitekt 

1. Në cilin vend dëshironi të jetoni në hapësirën e 

banuar me shqiptarë? 

Sinqerisht në atë vend ku 

nuk arrijnë as engjëjt. Nuk 

besoj në vende, ato janë abstrakte 

dhe janë të tilla, 

sepse ne i duam ashtu. Por 

në realitet nuk ekzistojnë 

në veten e tyre. 

Kështu që jam në kërkim e 

sipër të një vendi ku vetja 

ime e lartë të gjejë veten në 

këtë jetë dhe në këtë realitet 

duke ndier veten të përmbushur m’u në atë 

vend po sikur të ishte në parajsë. E kuptoni çfarë 

ndjenje e mirë? 

Adem Mikullovci, aktor 

10. Çfarë do të ishte për ju 

fatkeqësia më e madhe? 

Fatkeqësia më e madhe për 

mua veç ka filluar, dhe kjo 

fatkeqësi ka marrë tatëpjetën 

e madhe e cila nuk e 

di se ku e ka skajin. Fjalën e 

kam për Kosovën tonë 

“shtet i pavarur dhe so - 

vran”. Na ka kapluar varfëria 

e skajshme në njërën 

anë e në anën tjetër në shkencë e ekonomi dhe art 

kanë zënë postet matrapazët, kuaziintelektualë dhe 

njerëz gjysmë të arsimuar dhe gjitha këto së 

bashku na paralajmërojnë një ardhmëri të zymtë 

dhe shumë të keqe. 

Zake Prelvukaj, piktore 

1. Në cilin vend dëshironi të 

jetoni në hapësirën e banuar 

me shqiptarë? 

Në Prishtinë ose Tiranë, 

jam rritur në qendër të 

Prishtinës, prandaj edhe 

Tirana më kishte konvenuar. 

Jeton Neziraj, dramaturg dhe punëtor kulture 


herë të parë jashtë shtetit 


Në vitin 1996. Dhe deri më 

tani, ky mbetet udhëtimi 

im më i çuditshëm dhe më 

i veçantë. Ka qenë një udhëtim 

që ka nisur nga 

Shkupi dhe ka përfunduar 

diku në Biberach, një qytet 

i vogël gjerman. Mbasi 

kisha përfunduar shkollën e mesme, vendosa t’ia 

mësyj Gjermanisë. Nga Shkupi, bashkë më një 

grup prej rreth dhjetë vetash, u nisëm me një furgon 

të vogël, drejt Bullgarisë, pastaj përmes Rumanisë 

deri në Budapest, ku bëmë një pushim 

disaditor. Nga aty, pastaj, kufijtë hungarezë-sllovakë, 

sllovako-çekë, dhe çeko-gjermanë i kaluam 

në këmbë. Sidomos, kufiri i fundit i hyrjes në Gjemani 

ka qenë i komplikuar dhe i vështirë. Asgjë 

spektakulare, natyrisht, por për mua, si një 18- 

vjeçar, ky udhëtim me tërë ata njerëz të çuditshëm 

përreth, ka pasur një influencë të jashtëzakonshme. 

Sikur kalimi nga ferri në parajsë. Por, 

kalime të këtilla “ilegale” të kufijve kam bërë disa 

herë, para dhe gjatë luftës në Kosovë. 


Ka qenë viti 2000, më duket, shtator. Në Butrint po 

mbahej edicioni i parë ose i dytë i një festivali 

teatror dhe unë udhëtova me idenë që të përcillja 

festivalin si bashkëpunëtor i revistës “Ekskluzive”. 

Kam qenë natyrisht i shokuar me shumëçka, por 

para së gjithash me varfërinë e qyteteve dhe fshatrave. 

Por në Sarandë gjeta një pritje të ngrohtë. 

Natyrisht, ishte kohë e pasluftës në Kosovë, kur 

kureshtja pozitive për njëri-tjetrin kishte filluar të 

rritej. Kishte paragjykime akoma, por ato ishin 

zbehur ndjeshëm. Disa vjet më vonë, kur jam 

kthyer për herë të tretë në Sarandë, gati sa nuk 

jam grushtuar me një antikosovar të përbetuar. 

Nuk dua t’ia përmend emrin, por bëhet fjalë për 

një plak matuf të persekutuar nga regjimi i Enver 

Hoxhës. 

Arian Krasniqi, dramaturg 

31. A ka Enver Hoxha ndo një meritë për Kosovën? 

- Asnjë! Veprat e tij janë monstruoze. Krimet e tij 

CyanMagentaYellowBlack




KOHA Ditore • C3 

tejkalojnë çdo kufi të lo - 

gjikës njerëzore. Ai për 50 

vjet u ka bërë dëm shqiptarëve 

ndoshta më shumë 

sesa edhe vetë armiqtë 

tradicionalë. 

Maksut Vezgishi, artist 


herë të parë jashtë shtetit, 

dhe në cilin vend keni qenë ? 

Në vitin 1967, me “Fiat”, me 

regjistrimin PZ*28-02, ba - 

bai im si shofer i ri na ka 

ofruar aventurat e para 

kampeve me tenda të Bullgarisë 

dhe Turqisë. Kemi 

kampuar shumë qyteza e 

qytete, njohëm shumë 

njerëz, babai im bëri miqësi të shumta. Më kujtohet 

në detaje ky udhëtim i gjatë njëmuajsh... Stambolli, 

muzetë me artefaktet e shumta, Ankaraja, 

Izmiri dhe valët e detit, vëllai im 3 vjeç, nëna me një 

fustan të shkurtër vere, babai me këmishën përvjelë 

mëngëve. Në udhëtim ishim nisur në të njëjtën 

kohë me dy motoçiklistë me një motor të fortë; ata 

mbanin kaskat në kokë dhe kryqëzoheshim herë 

pas here për siguri e ndihmë. Nga fotografitë që i 

ruaj, të gjithë dukemi të dobët fizikisht…por të 

hareshëm. 

Ylfete Fanaj, politikane (Zvicër) 




Në Tiranë. Mendoj se Ti - 

rana nuk është as e njëjtë, 

as ndryshe nga metropolet 

e tjera. Dua të di si merr 

frymë qyteti më i madh 

shqiptar. 

2. Cilin personalitet të historisë shqiptare do të 

dëshironit ta takonit sikur të ishe e mundshme? 

Musine Kokalarin, një shkrimtare nga Gjirokastra, 

e cila pas Luftës së Dytë Botërore bëri përpjekje për 

themelimin e një lëvizjeje të mirëfilltë socialdemokrate 

në Shqipëri. 

Venera Mehmetagaj-Kajtazi, flautiste 

5. A ekziston Zoti? 

Fëmijërinë e kam kaluar 

me shoqe të fesë katolike, 

shpesh e vizitoja kishën për 

ta dëgjuar meshën e në 

anën tjetër me gjyshen i 

deklamoja disa lutje nga 

musafi (libër i fesë islame, 

v.j.). Ndoshta nuk besoj në 

format dhe mistifikimet të 

cilat i kanë krijuar religjionet 

zyrtare ekzistuese, por besoj në një forcë 

që ekziston dhe kjo forcë për mua është Zoti. 

Puhie Demaku, politikane 



Për herë të parë e kam parë 

Shqipërinë në vitin 1996. 

Në atë kohë ne jetonim në 

Belgjikë dhe për të ardhur 

në Kosovë na duhej të vinim 

përmes shteteve fqinje, 

sepse ishte më e sigurt. 

Kështu, e vetme, në moshën 

14-vjeçare aterrova ne aeroportin 

e “Rinasit”, ku më priste babi. Ka qenë përvojë 

shumë e veçantë, sidomos fjetja në hotel 

“Dajti” dhe dukuria “Benz”. Tirana që atëherë ma 

ka rrëmbyer zemrën. 

Bardh Frangu, shkrimtar 



- Në vitin 1991 provova të 

futem nga kufiri me Greqinë, 

përkatësisht nga pika e 

Kakavisë, por nuk më lejuan, 

sepse ende nuk kishin ndodhur 

ndryshimet dhe 

Shqipëria ende frymonte 

nëpër bunkerë. Megjithatë 

shkela në tokën shqiptare, 

ndërsa m’u desh të shpjegohem 

me një epror ushtarak brenda kufirit, me të cilin 

pastaj edhe kaluam në një dialog të ashpër, tek më 

tha me gjakftohtësi se unë isha jugosllav dhe si i tillë 

duhej të kisha një vizë hyrëse. U ndjeva i fyer, ndaj 

edhe humba durimin dhe nisa të flisja para se të mendoja. 

Përnjëmend në Shqipëri shkova në vitin 1994. 

Ishte një kohë që nga kjo distancë duket tepër surrealiste 

për t’u rrëfyer. 

Kujtim Dorbuna, 

ekonomist 

15. A do të ishit i gatshëm të 

luftoni në rast se rrezikohet 

liria e vendit? 

Gjërat e mëdha janë të 

thjeshta dhe mund të shqi - 

ptohen me një fjalë të 

vetme: liria, drejtësia, nderi, 

detyra, mëshira, shpresa – ka thënë Winston Chur - 

chill. Shpresoj që liria e vendit tim të mos cenohet 

asnjëherë. Por, siç ka vepruar gjyshi im krahas 

Hasan Prishtinës për çlirimin e Shkupit, siç ka bërë 

babai im për çlirimin nga fashizmi gjatë Luftës së 

Dytë Botërore, apo siç kanë bërë vëllezërit e mi 

gjatë luftës së fundit, do të bëja edhe unë. 

Valentina Saraçini, shkrimtare dhe gazetare 


më e madhe? 

Të kem ëndrra... Mos të 

lejoj askush dhe asgjë të 

m’i zbeh idealet njerëzore 

dhe kombëtare. Ta shoh 

Koso vën, kombin shqiptar 

të frym o jnë dhe veprojnë 

di nji tetshëm në sistem të 

mirëfilltë të vlerave demo - 

kratike, kulturore, e me 

zhvillim ekonomik dhe paqe sociale. Dhe një ditë 

t’i shpalos të vërtetat e jetuara, t’i ndaj me lexuesit, 

me brezat e ri, duke besuar se “ka kush t’i këndojë”. 

Qëndrim Gashi, matematikan 

4. Cili është personaliteti më 

i rëndësishëm historik për 

ju? 

Unë hezitoj në përcaktimin 

e një hierarkie të tillë, por 

sidoqoftë po e përmend Euklidin, 

sepse e di që disa 

lexues mund të kenë 

dëgjuar më pak për të, e 

mendoj se ia vlen të dihet 

për punën e tij jashtëzakonisht 

me rëndësi. Euklidi ka qenë një matematikan 

në Greqinë antike, i cili njihet për autorësinë 

e 13 vëllimeve të librit “Elementet”. Edhe pse materia 

që ai e kishte shtjelluar nuk ishte tërësisht 

origjinale, por përmblidhte edhe kontribute të filozofëve 

të tjerë, “Elementet” konsiderohet ndër librat 

më me ndikim të të gjitha kohërave. Libri i 

Euklidit është studiuar ose është përdorur si tekst 

mësimi në mënyrë të vazhdueshme, që nga shekulli 

i tretë para erës sonë, e deri në kohërat moderne. 

Me ribotimet e tij për një periudhë aq të gjatë, 

vetëm dy libra fetarë i bëjnë rivalitet për nga numri 

i ribotimeve. 

Fahredin Spahija, artist i fotografisë 




Me shumë dëshirë dhe për 

shumë arsye do të zgjidhja 

Shkupin. Kur në vitin 1948 

baba im u lirua nga burgu i 

rëndë politik i Sremska 

Mitrovicës u ballafaqua me 

një të keqe tjetër, me atë të 

heqjes së lirive qytetare, pra 

nuk kishte të drejtë pune dhe nga ata që përfaqësonin, 

asokohe, pushtetin popullor iu konfiskua 

shtëpia në fshatin Brojë që kishte trashëguar nga 

baba i tij Mulla Ilaz Broja, i cili u pushkatua nga partizanët 

në vitin 1946. Pastaj për babën tim dhe familjen 

e tij fillon një luftë mbijetese... Në atë kohë baba 

po mbante gjallë një miqësi me një shok të tij nga 

Maqedonia me të cilin kishin mbaruar Medresenë e 

Madhe të Shkupit. Ai në periudhën 1950-1955 ishte 

zëvendëssekretar (zëvendësministër) për Arsim në 

Republikën e Maqedonisë dhe duke qenë i njoftuar 

me jetën e rëndë të babës tim, i gjeti një vend pune 

në shkollën e fshatit Dvorcë rrëzë Bjeshkëve të 

Sharrit mes Tetovës dhe Shkupit. Për babën tim, 

Ibrahimin, dhe familjen e tij po fillonte një rilindje 

jetësore falë një miqësie të çiltër. Si fëmijë 

parashkollor, por dhe gjatë klasës së parë më kujtohen 

vizitat që i bënim Shkupit. Më kujtohet gjithnjë 

Ura e Gurit e Vardarit pastaj dhe Teatri i Kukullave. 

Shkupi, për mua, ka mbetur sinonim i qytetit që i 

dha mbështetje familjes sime, akoma pa lindur unë. 

Aty filloi shpresa dhe rehabilitimi shpirtëror për 

babën tim. Gjashtëmbëdhjetë vjetët e kaluar në 

Maqedoni ishin me rëndësi të veçantë për gjithë 

familjen time, por dhe për mua. Fëmijëria që kam 

kaluar atje mbetet pjesa më e bukur e jetës sime! 

Ukë Maxharraj, shkencëtar letërsie 

18. A është dëmtuar dialekti 

gegë me standardin gjuhësor 

të vitit 1972 dhe a duhet 

të ndryshohet ky standard? 

Jo se është dëmtuar, por 

është bërë mëkati më i 

madh që i bëhet një gjuhe. 

Gjuhë standarde është 

dashur të merret kryesisht 

gegënishtja letrare e Shkodrës, 

kuptohet edhe me ca 

elemente të toskërishtes. Shkodra është djep i kulturës 

shqiptare ashtu si Firenca në Itali apo Parisi 

në Francë, sepse librat e parë shqip si dhe dokumenti 

i parë shqip, Formula e Pagëzimit, janë të 

shkruar gegënisht. Këtë e përforcon më shumë 

edhe fakti se shumë kolosë të letrave shqipe si 

Migjeni e Fishta kanë shkruar në këtë dialekt. Tash 

nuk duhet të vajtohet dhe ky standard nuk mund të 

ndryshohet, por duhet ulur pa emocione që të reformohet 

shqipja sidomos në fushën ku i është bërë 

hile gegënishtes, që të merret më shumë elemente 

nga ky dialekt, pastaj të bëhet rregull e re lidhur me 

shkrimin e emrave të huaj, problemet me ”ë” etj. 

Mehmet Behluli, artist 

1. Në cilin vend dëshironi të jetoni në hapësirën e 

banuar me shqiptarë? 

Pa dyshim në Prishtinë. Me 

krejt çoroditjet e veta, sidomos 

këtë dhjetëvjetëshin e 

fundit, me krejt shëmtinë, 

krejt joorganizimin, por 

edhe me energjinë të cilën 

ia japin qytetarët me gjithë 

diversitetin dhe dallimet 

kulturore, sociale, politike. 

Prishtina është minimumi i 

organizimit-joorganizimit si 

qytet ku unë mund të funksionoj. Prishtina është 

qyteti im, tjetër nuk kam. Por ndoshta, krahas saj, 

kisha pasur dëshirë të kaloja një kohë edhe në 

ndonjë vend të vogël... diku në det ose në mal. 

Albulena Haxhiu, deputete 

17. A duhet të bashkohen 

Kosova dhe Shqipëria? 

Jo vetëm Kosova dhe 

Shqipëria, por duhet të 

bashkohen të gjitha trojet e 

banuara me shqiptarë në 

një shtet të vetëm. Kjo është 

një mundësi për zhvillim e 

përparim dhe një e drejtë 

kundrejt padrejtësive historike 

që i kanë ndodhur 

kombit tonë. 

18. A është dëmtuar dialekti gegë me standardin 

gjuhësor të vitit 1972 dhe a duhet të ndryshohet ky 

standard? 

Së pari, është shumë e rëndësishme që shqiptarët 

sot e kanë gjuhën e tyre të standardizuar. Ndoshta 

është prekur ndonjë nga dialektet, por kjo nuk e 

zbeh rëndësinë që ne e kemi gjuhën tonë të shkruar 

dhe të unifikuar. Natyrisht që ka nevojë që gjuha 

jonë të pasurohet edhe më tutje, por kjo bëhet 

nëpërmjet lëvrimit të letërsisë, përkthimeve, 

shkrimeve në secilën fushë. 

Së dyti, asnjë kongres nuk mund të dëmtojë asnjë 

pjesë të pasurisë gjuhësore, për sa kohë që në 

letërsinë e një vendi lëvrohen ato. Me thënë të 

drejtën, në gegërishte janë shkruar mjaftueshëm 

vepra të prozës e poezisë, të politikës e shkencës, të 

cilat lexohen ende sot. Po ashtu dhe në toskërishte. 

Për këdo që ka këtë shqetësim sidomos letrarët apo 

gjuhëtarët, mjafton që ta lëvrojnë dialektin në literaturë 

të shkruar. Për këtë nuk pengon standardi. 

Është krijuar përshtypja që është dëmtuar dialekti 

gegë, por kjo ngaqë përgjithësisht nuk njihet ai 

toskë, i cili po ashtu nuk është pjesë e standardit, 

dhe sipas logjikes që standardi dëmton dialektet, 

posaçërisht është dëmtuar ai toskë. 

Xheraldina Rexhepi, kreatore e modës 

7. Cilin qytet të ish-Jugosllavisë 

keni dëshirë ta 

vizitoni? 

Sarajevën. Ishte qyteti i 

vetëm në Jugosllavi në të 

cilin ndihesha si në Prishtine. 

Vëllai im i vetëm atje 

kreu shërbimin ushtarak 

në vitin 1987 dhe unë 

shkoja për vizitë çdo fundjavë. 

Ishte vend ku më pati 

ndodhur të më zër gjumi nga lodhja e udhëtimit 10 

orësh në park, dhe nuk kisha aspak drojë. Që nga 

atëherë nuk kam qenë, dhe – edhe pse dua - refuzoj 

të shkoj. Nuk dua të shkatërroj kujtimet që kam 

për atë qytet. 

8. Kur keni udhëtuar për herë të parë jashtë shtetit 


Më 1990 në Palermo, Itali. Shkova në praktikë feriale 

si studente e Fakultetit të Mjekësisë dhe qëndrova 

një muaj. Takova shumë arbëreshë, të cilët 

edhe pas 600 vjetësh flisnin shqip dhe kishin ruajtur 

ende atë bujarinë dhe mikpritjen që shqiptarët 

e kanë traditë. Ishte një ndër eksperiencat e mia më 

të bukura jetësore. 


Më vjen turp të pranoj. Dy vjet para se të përfundonte 

“Rruga e Kombit” ka rasti sur disa herë që nga 

Ulqini të shkonim për drekë në Shkodër, të cilën e 

adhuroj. Por para kësaj të gjitha tentimet e mia përfunduan 

pa rezultat. Tani shkoj shpesh. Dhe si një 

fëmijë i gëzohem çdoherë këtij udhëtimi. E adhuroj 

Shqipërinë. Në çdo cep të saj ndihem si në qytetin 

tim. Ndihem si ai “guri që peshon më shumë në 

vendin e vet”. 

Lule Ballata, flautiste 

36. Cili është shkrimtari më 

i madh shqiptar? 

Për nga prirja e tij prej 

shkrimtari ka mundur të 

jetë Faik Konica, ndonëse 

për shkak të angazhimeve 

të tij të gjithanshme në pla - 

nin e gjerë kombëtar, prirjet 

e tij prej shkrimtari fatkeqësisht 

nuk kanë ardhur në 

shprehje në mënyrë të 

plotë. 

Genc Salihu, muzikant 

31. A ka Enver Hoxha ndo - 

një meritë për Kosovën? 

Merita Halilin. 

Dardan Sejdiu, 

ekonomist 


politik, çfarë do të ndry sho - 

nit së pari? 

Modelin qeverisës dhe konceptin 

ekonomik aktual me 

të cilin mëtohet të ndërtohet 

ky vend. Ky koncept e 

shndërron qytetarin e kësaj 

republike në vëzhgues dhe 

jo pjesëmarrës aktiv, dhe 

kjo duhet ndryshuar. Gjith - 

ashtu, modeli ekono mik 

është i gabuar dhe kjo tanimë 13 vjet më vonë shihet 

qartazi. Duhet ndërtuar shtet zhvillimor, shtet 

që bazon ekonominë në prodhim dhe vlerë të 

shtuar. Modeli momental është në kontradiktë me 

nevojat e vendit, sepse për bazë nuk e ka gjenerimin 

e vendeve të punës, problem parësor i kësaj 

ekonomie, por konceptin që buron nga konsensusi 

i Washingtonit e që në thelb e ka menaxhimin e inflacionit, 

e kjo është në kundërthënie me instrumentet 

ekonomike që Kosova ka në dispozicion e 

për më shumë zhvillimin e sheh si pasojë të rritjes. 

Neve na duhet qasje tjetër, qasje tematike që është 

e fokusuar në zhvillim të vendit me prodhim dhe 

shërbime që krijojnë vlerë të shtuar, duke zëvendësuar 

importet dhe duke krijuar potencialet për eksport 

e që rrjedhimisht krijojnë punësim. Pra një 

qasje që pasuron vendin, e jo që e shet pasurinë e 

vendit. Qasje që mbron prodhuesin e jo qasje që e 

lë prodhuesin në mëshirën e tregut disfunksional. 

Qasje që kupton se zhvillimi buron prej brenda dhe 

që e kupton se konkurrenca me të tjerët nuk vjen 

prej qiellit, por ajo ndërtohet. 

Ag Apolloni, shkrimtar 




Tash për tash jam i lidhur 

me Prishtinën. Mirëpo, në 

hapësirën shqiptare, me 

qejf do të jetoja në Gjur - 

gjedell. Me atë vend lidhet 

pjesa e bukur e fëmijërisë 

sime. Aty kam vjelë qershi 

e dardha (mollët kurrë s’i 

kam dashur), kam kalëruar gjokun, kam luajtur me 

qenin e murrmë “Murrço”, kam kositur, kam 

prashitur, kam mbushur ujë te kroi i fshatit, kam 

bluar misër në mulli, kam numëruar fishekët dhe 

kam pastruar “llovaçkën”, të cilën gjyshi e mbante 

afër shtratit gjithmonë; aty “e kam thy’ kryet” sa 

herë që hyja e dilja prej dhomës që kishte një derë 

të vogël, të cilën gjyshi e kishte ndërtuar kastile për 

ta detyruar mysafirin të përkulej para se të hynte 

në dhomë. Atje ka shumë livadhe e pak njerëz dhe 

kjo vetvetiu të jep një rehati. Pas vdekjes së gjyshit, 

atje nuk është si më parë, por ende ka diçka që më 

tërheq. Sot mendoj që në atë vend fare natyrshëm 

mund të ndihem herë Verter, herë Levin, herë Zuckerman. 

Donika Kadaj, deputete 



Më 1993, me barkë përmes 

liqenit të Shkodrës. 

Gani Demolli, mjek 

29. Cilin politikan të Ko - 

sovës pas vitit 1989 e vlerësoni 

më shumë? 

Dr. Ibrahim Rugovën. Identitetit 

të ri të Kosovës së 

robëruar në fund të viteve 

të ’80, rezistencës gandiane, 

qëndresës i nevojitej 

një lider i ri, i nevojitej një 

udhëheqës shpirtëror. Liderin 

e ëndrrave dhe dëshirave 

të veta populli e nxori nga realiteti kosovar 

dhe, duke e idealizuar atë, e mitizoi për së gjalli në 

rrugëtimin e tij për në legjendë. 

30. Cilin politikan të Republikës së Shqipërisë në 

këta 20 vjetët e fundit e vlerësoni më shumë? 

Lufta e ndyrë për pushtet dhe pasurim të shpejtë i 

ka zhveshur shumicën e politikanëve nga vlerat 

njerëzore dhe morale - e kam të vështirë të përcaktohem 

për ndonjërin prej tyre. 

Shkelzen Gashi, publicist 

2. Cilin personalitet të historisë 

shqiptare do të dëshironit 

ta takonit sikur të 

ishte e mundshme? 

Hasan Prishtinën. 

3. Çka do ta pyetnit së pari? 

Në verë të 1912-ës, në negociatat 

e mbajtura në Prishtinë, 

ai si udhëheqës i 

kryengritësve shqiptarë 

kërkonte autonomi territoriale nga përfaqësuesi i 

Perandorisë Osmane, Ibrahim Pasha, shqiptar nga 

Manastiri. Ky ia refuzon kërkesën dhe ia del me i 

përça kryengritësit shqiptarë. Kështu bën edhe 

konsulli i Sërbisë në Prishtinë, duke u dhënë armë 

Riza Gjakovës e Isa Boletinit. Ndonëse kryengritësit 

shqiptarë e fusin nën kontroll edhe Shkupin, Hasan 

Prishtina detyrohet të lëshojë pe për nji autonomi 

joterritoriale, e cila pranohet nga Ibrahim Pasha. 



C4 • KOHA Ditore 



Por, në vend se me nisë jetësimin e saj, Hasan Prishtina 

jep urdhër për t’i shpërndarë kryengritësit. 

Në kujtimet e tij thotë se i shpërndanë kryengritësit 

për të mënjanuar ndodhi të pakëndshme, pasi Riza 

Gjakova e Isa Boletini mendonin për të shpëtuar 

Sulltan Hamitin. Kur takohet në Shkup me përfaqësuesit 

e Shqipërisë së Mesme, të cilët binden 

për fanatizmin e Riza Gjakovës e Isa Boletinit dhe 

për pamundësinë e shpalljes së pavarësisë, Hasan 

Prishtina u premton atyre se do ta organizojnë një 

kryengritje tjetër, do ta shpallin pavarësinë dhe do 

t’i eliminojnë, në emër të interesit të Shqipërisë, 

disa persona që mund ta pengojnë arritjen e qëllimit. 

Prandaj, pyetja për Hasan Prishtinën kishte 

me qenë: përveç luftërave ballkanike, kush janë 

faktorët që ndikuan të mos nisej një tjetër 

kryengritje, të mos e shpallte pavarësinë ashtu qysh 

e kishte parashikuar në Shkup dhe të mos i eliminonte, 

“në emër të interesit të Shqipërisë”, Riza 

Gjakovën e Isa Boletinin? 

Fadil Vokrri, futbollist 

14. A është mëkat të jesh 

ho moseksual? 

Mëkat nuk është, por nuk 

është traditë dhe e pël qy - 

eshme ndër shqiptarë. 

15. A do të ishit të gatshëm 

të luftoni në rast se rrezikohet 

lira e vendit? 

Po, gjithsesi. 

16. Cilin person s’do të kishit dëshiruar ta takoni 

kurrë? 

Milosheviqin. 

17. A duhet të bashkohen Kosova dhe Shqipëria? 

Për mua bashkimi moral i shqiptarëve tashmë ka 

ndodhur. 

18. A është dëmtuar dialekti gegë më standardin 

gjuhësor të vitit 1972 dhe a duhet të ndryshohet ky 

standard? 

Gjuhët botërore i ruajnë dialektet, pse ne të jemi 

përjashtim? 

Alban Ukaj, aktor 

29. Cilin politikan të Ko so - 

vës pas vitit 1989 e vlerësoni 

më shumë? 

Profesori i ndjerë Fehmi 

Agani. Ishte i urtë, i matur 

dhe guximtar. E takoja shpeshherë 

tek shkallet e 

Dragodanit, ngjitej ngadalë 

me kokë të ulur dhe kishe 

përshtypjen se po mendonte 

diçka të tipit të “të 

jesh apo të mos jesh", unë e trazoja me një 

“Mirdita profesor...”. 

Saranda Bogujevci, artiste dhe e mbijetuar e 

masakrës së forcave serbe në Podujevë 

16. Cilin person s’do të kishit 

dëshiruar ta takonit kurrë? 

Si çdo person edhe unë 

besoj se kurrë nuk do të 

kisha dashur t’i shihja fytyrat 

e personave që vranë 

popullin tim dhe familjen 

time. Por kur ishim në 

Beograd për të dëshmuar 

kundër këtyre personave, 

që vranë familjen time, ishte 

krejtësisht një ndjenjë tjetër. Kur hyra në sallën e 

gjykatës dhe pashë së pari njërin prej tyre, me kokë 

ulur gjatë gjithë kohës që dhashë dëshminë, pata 

krejt një ndjenjë tjetër. E pashë shumë të rëndësishme 

që këta burra të na shihnin katër vjet më 

vonë. Ata kishin lënë pesë fëmijë për të vdekur në 

mesin e trupave të familjeve të tyre të vrarë dhe 

kurrë nuk iu kishte shkuar ndërmend se do të na 

shihnin prapë, këtë herë në rrethana të tjera. Erdhi 

koha kur u takuam prapë dhe ne tregonim të 

vërtetën, e ata me orë të tëra rresht u desh të uleshin 

dhe të dëgjonin për krimin që kishin bërë. Këtë herë 

nuk i kishin armët me vete për të na vrarë, këtë herë 

u desh vetëm të na dëgjonin të ulur. Ai takim ishte 

shumë i rëndësishëm, që ta kuptonin edhe ata se sa 

popull i fortë jemi dhe se nuk dorëzohemi edhe pse 

u munduan të na shfarosnin të gjithëve. 

Isa Qosja, regjisor 

28. Cilin politikan të kohës 

së Jugosllavisë e vlerësoni 

më shumë? 

Milan Kuçanin. Ishte vizi - 

onar, parimor dhe i palë ku - 

ndshëm. Ai ia luajti trua llin 

Jugosllavisë së atëhershme. 



më shumë? 

Dhjetë apo dymbëdhjetë vjet janë pak për t’u krijuar 

“i biri i popullit” në politikë. Posaçërisht në një 

vend transitor si Kosova. Po ashtu ne ende kemi 

shumë mentorë politikë nga ndërkombëtarët dhe 

kjo e vështirëson krijimin e një figure ideale politike. 

Megjithatë nëse duhet veçuar dikë, atëherë më 

duhet të them se përherë me ka bërë kureshtar 

mendimi politik i Arbën Xhaferit. 

Astrit Salihu, filozof 

2. Cilin personalitet të historisë shqiptare do të 

dëshironit ta takonit sikur të ishte e mundshme? 

Do të dëshiroja ta takoja 

Fan Nolin, një njeri të 

përkushtuar ndaj popullit 

dhe përkatësisë së tij, me 

një diapazon të gjerë njohurish 

që sot e kësaj dite 

nuk i gjejmë tek njerëzit që 

pretendojnë të jenë 

mendimtarë në shoqërinë 

shqiptare. Në kohën e fundit 

kam rilexuar veprën e tij 

“Bethoveni dhe Revolucioni Francez”, një libër 

mahnitës në të cilin kemi të shkrira mendime aq të 

sofistikuara kur reflektohet për Revolucionin 

Borgjez. Në formulime të qarta e të ngjeshura 

shohim një prapavijë të pasur mendimesh të sintetizuara 

(sikur ajo kur Noli pohon që në gijotinën e 

mendjes së pastër të Kantit i hiqet koka perëndisë 

metafizike - gjë që ka rezultuar me heqjen e kokës 

së mbretit për të lëshuar rrugë për sistemin e ri). Në 

anën tjetër, mënyra në të cilën e përshkruan 

dramën personale të Bethovenit në zhgënjimin e tij 

me Bonapartën - e cila dramë është e përshkruar 

me terminologji të stërholluar muzikore, gati si një 

kompozim muzikor, dëshmon për një mendimtar 

të rrallë. Këtë po e them për arsye se ky nivel i 

mendimit në kontekstin shqiptar të asaj kohe duket 

shumë i largët, i papërçuar për opinionin e asaj 

kohe, sikurse edhe idetë e tij të avancuara socialdemokrate. 

Adelina Marku, publiciste (Shkup) 




Unë jam dibrane, e lindur 

dhe e rritur ne Dibrën e 

këtej kufijve, jetoj në Shkup 

- të përgjysmuarin me 

etnogjeografi, por dhe si 

gjeografi mendjeje. Në Prishtinë 

dhe Tiranë kam jetuar 

dhe vepruar dhe 

gjithandej shqiptarin e kam gjetur nga e njëjta baltë 

shpirtërore. Ndjenja e njësojtë që ky brumë më 

ngjet, nuk mund të më përcaktojë saktë shijen e 

dallueshmërisë po të jetoja gjetiu ku jemi. Doemos, 

janë të bekuar shqiptarët që jetojnë me detin si 

përditshmëri dhe stil jete. 

2. Cilin personalitet të historisë shqiptare nuk do të 

dëshironit ta takonit sikur të ishte e mundshme? 

Tundim i pamatshëm dhe vështirësues për veçim të 

ndonjërit, sepse unë vetushqehem me kulturën afirmative 

për kombin tim, prandaj dhe personalitetet 

i konsideroj si të përherëpranishmit, vetëm në këtë 

mënyrë kam gjetur shpirtin e respektit dhe kujtesës 

ndaj/për kombit/n tim. Së fundi humbëm Sabri 

Godon dhe Arbën Xhaferin - tani përbluhem me 

drojë nga frikëza neurotike se “A jemi ne sot të aftë 

të mbindërtojmë këtë kontinuitet që na krijuan 

emrat si këta?” 

Murteza Luzha, filozof 

34. Sikur të kishit jetuar në 

Luftën e Dytë Botërore a do 

t’iu kishit bashkuar lëvizjes 

partizane në luftë kundër 

pushtimit nazist? 

Pas indoktrinimit ideologjik, 

unë dhe shokët e 

mi jemi inkuadruar në 

Luftën Nacionalçlirimtare, 

për ta fituar lirinë, barazinë 

e shumë aspirata të tjera 

liridashëse. Mirëpo fill pas mbarimit të luftës filluan 

zhgënjimet dhe demoralizimet e para: tragjedia mizore 

në Tivar, terrori masiv dhe vrasjet në Drenicë 

dhe në gjithë Kosovën, aksioni mizor për grumbullimin 

e armëve, revokimi i vendimeve të Konferencës 

së Bujanit, shpërnguljet masive në Turqi, 

helmimet e nxënësve e të tjera. Pra u varrosën të 

gjitha idealet dhe shpresat tona rinore. 

Alban Muja, artist 



qejf? 

Kurrë nuk kam qenë pishman 

që i takoj kombit dhe 

kulturës shqiptare, madje 

edhe në atë kohë kur 

shumë të rinj jashtë vendi 

“shiteshin” se i përkasin një 

kombi apo vendi tjetër me 

qëllimin që t’u ikin 

paragjykimeve për kombin tonë, paragjykime që 

edhe sot ekzistojnë, ndoshta pak me fajin tonë e 

pak me propagandën e tjerëve. Por me qejf do të 

doja të di dhe të mësoj edhe më shumë për kulturat 

e ndryshme dhe jo shumë të njohur , sikurse ato indigjene 

që ekzistojnë në rajonet më të izoluara të 

botës, në tropet e Amerikës Latine ose në disa pjesë 

të ishujve në Paqësor. Sikurse edhe kulturat e komuniteteve 

me të vogla, siç janë amishët. 

20. Sikur të kishit pushtetin politik çfarë do të 


Do të punoja për një ambient më të pastër dhe një 

politikë dhe pushtet më kreativ. Një artist i yni i njohur 

thotë që edhe mungesa e rrymës apo ujit në 

kryeqytetin tonë është mungesë e kreativitetit. 

Plotësisht pajtohem me këtë. Ne si shoqëri nuk e 

njohim lojën “hokej në bar”, por duhet të gjendet 

loja të cilën dimë ta luajmë. Deri më tani nuk e kemi 

gjetur dhe jetojmë në një Do-it-yourself-qytet, ku 

çdokush është arkitekt. Hedhja e mbeturinave vend 

e pa vend, ndërtimet vend e pavend, shkatërrimi i 

ambientit apo edhe për shumë gjëra të tjera janë 

fenomene të egra. Askush s’na ka penguar të punojmë, 

andaj sikur një ditë të kisha pushtetin (të cilin 

nuk është që e lakmoj shumë) do të punoja pikërisht 

në këtë drejtim. 

Blerta Zeqiri, regjisore 



qejf? 

Nuk mund ta paramendoj 

veten duke i takuar ndonjë 

kulture tjetër. Kisha pasur 

shumë dëshirë që ne shqiptarët 

të bëhemi më praktikë, 

ta duam vendin tonë 

më shumë, të tregojmë patriotizëm 

duke punuar në 

dobi të vendit tonë. Të shikohet e mira e për - 

gjithshme mbi atë individualen. Më dhemb zemra 

sa herë që e shoh se jemi duke e humbur lirinë. 

Taip Ramadani, trajner i kombëtares 

së hendbollit të Australisë 



Në vitin 2000; me nji mik 

t’ngusht nga Struga. Ishin 

ditë feste dhe tanë kohën e 

kaluem tue festue dhe tue 

zbulue vende të ndryshme 

nëpër Tiranë. Ma n’fund 

shkuem edhe në Krujë, te 

Muzeu Kombëtar, ku mbeta 

i mahnitun nga pasunia e 

përmbledhjeve historike. Në udhën kthyese me 

taksi, isha shumë i lodhun dhe u mundova t’i mbylli 

pak sytë, me pushue. Mirëpo, taksisti i ynë, s’u ndal 

hiç tue i ra sirenës; gati çdo pesë sekunda. I premtova 

me pague dyfish, veç mos t’i bie ma sirenës. 

Pranoi me plot qejf. Veç, nuk kaluen as dy minuta, 

harroi, dhe me nji turr t’fortë n’sirenë, ma prishi 

gjumin edhe nji herë. Më kqyri dhimbshëm, e unë 

qesha sikur m’i thanë “e dijta që s’mundesh” - e ai 

vazhdoi masandej tue i nem kaluesit e radhës. 

Avni Zogiani, aktivist, gazetar 



Më 1999. Nga Maqedonia, 

ku kisha qëndruar afro dy 

muaj. Më duhet të bëj një 

digresion. Kam kaluar 

dhjetëra kontrolle të rrepta 

gjatë luftës në Kosovë si 

gazetar dhe shpullën e parë 

nga policia e kam marrë me 

të shkelur Maqedoninë. Si 

shumëkujt që ka parë Shqipërinë për herë të parë, 

bunkerët për mua ishin përshtypja e parë. Mirëpo, 

kur fillova ta njihja Tiranën, e pashë që aty kishte 

më shumë bunkerë sesa në fushat e Qafë-Thanës. 

Njëri ishte tek “Bar West”, ku intelektualët e 

bunkerizuar masturbonin. Në fakt, shumë nga 

bunkerët u kthyen kokë-teposhtë, por më problematikët 

janë ata në Tiranë. Shteti shqiptar gjatë 

viteve të demokracisë u bë një shtet klientelist, me 

politikën e kapur nëpërmjet bunkerëve ekonomik e 

social, të cilët për mendimin tim e mbajnë peng 

Shqipërinë edhe sot e kësaj dite. Pak a shumë kapitali 

i njëjtë, me qasje shumë të ngjashme, u kopjua 

në Kosovë. Të dy kryeqytetet shqiptare sot kanë 

elitë nga e cila buron vetëm helm e varfëri. Të tjerët 

që nuk e quajnë veten elitë, vazhdojnë të qëndrojnë 

të mbyllur në bunkerët e teknologjizuar. Fatkeqësi. 

10. Çfarë do të ishte për ju fatkeqësia më e madhe? 

Në rast se flasim për fatkeqësi personale, ruana Zot 

nga sëmundjet, fatkeqësia më e madhe do ishte 

nëse djali im nuk arrin ta tejkalojë babanë. Unë 

këtë e kam pasur në mendje gjatë jetës sime dhe 

nuk jam i sigurt a e kam arritur. Të kuptohemi, 

babai im lindi dhe vdiq i varfër, por unë ndjej që nuk 

e tejkalova kurrë atë. Natyrisht, kur flasim për 

fatkeqësi të përgjithshme, në rast se kufizohemi 

prapë në këtë rrethin e parë koncentrik, shoqërinë 

tonë, mendoj se zor mund të ketë fatkeqësi më të 

madhe se kur edukimin në fakultete e mbajnë ministrat, 

zyrtarët qeveritar, e funksionarët tjerë politikë 

e kuazi-politikë, apo kur kulturën e redaktojnë 

këngëtarët e turbo-folkut. Këto do të lënë pasoja të 

rënda për të ardhmen e vendit. Nuk është e rëndësishme 

nëse në televizionin publik këndon Ceca 

apo Caki, e rëndësishme është se edhe në shkollë 

edhe në shtëpi ne përditë po injektojmë vulgarizëm 

në karakterin e fëmijëve dhe të rinjve tanë. E keni 

parë televizionin publik si i shërben nevojës së politikës 

për të pasur më shumë kredi patriotike, të cilët 

në mënyrë instante i kthejnë në para të gatshme? 

Habermas thotë: më duket që kurdoherë që dikush 

obsesionohet me nderimin e heronjve, duhet të 

pyesim: kujt i duhet kjo dhe pse? Bertolt Brecht 

thotë: “Mjerë vendi që ka nevojë për heronj”. 

Jeta Xharra, gazetare 


më e madhe? 

Kosova e pandotur, edhe 

nga korrupsioni edhe nga 

tymtarët e linjitit. Një 

Kosovë e cila më ofron 

mundësi për t‘i shkolluar 

fëmijët e mi në mënyrën 

më të mirë. Një Kosovë që 

ofron mundësi për zhvillimin 

e artistëve me 

çmime botërore e shkencëtarëve me çmime 

“Nobel”. Kosova si një vend që, në vend se të investohet 

në xhipa të shtrenjtë të politikanëve e 

kompani lobimi, investohet në sportistë të cilët, 

nëse ndonjëherë në të ardhmen ua mundëson ajri 

i pastër të mos i kenë mushkëritë e sëmura, të 

mund të kthehen prej Lojërave Olimpike me 

dhjetëra medalje. 

Berat Miftari, moderator i emisionit të popullarizuar 

“Metropol” 



më shumë? 

Pa asnjë dyshim, Ibrahim 

Rugova. Njeri i kalibrit të 

Rugovës nuk lind më. Të fitojë 

simpati në botë, të 

rilindë traditën e shqiptarëve, 

njeri që i ka besuar 

çdo guri të këtij veni, njeri 

që ka besuar aq shumë në 

popullin e vet, njeri që me vizionin e me qasje ka 

qenë i paarritshëm, ai është Rugova. 

30. Cilin politikan të Republikës së Shqipërisë në 

këta 20 vjetët e fundit e vlerësoni më shumë? 

Sali Berishën. Edhe me ju thanë të drejtën, nuk më 

pritet të lexoj autobiografinë e tij, ama e shkruar 

nga dora e vet. 

Nafije Latifi, ish-gazetare, themeluese e 

qendrës kosovare për luftimin e kancerit 

të gjirit “JETA / VITA” 

10. Çfarë do të ishte për ju 

fatkeqësia më e madhe? 

Është – mungesa e etikës 

në shoqërinë tonë, zhvatja 

e dinjitetit njerëzor, që nga 

lindja e deri në vdekje. Nga 

lindëtorja - ku të shikojnë 

si mundësi të re të përfitimit, 

gjatë jetës - kur sëmundja 

e problemet 

shëndetësore ta nxijnë 

jetën dhe familjen, e deri në vdekje – ku duhet të 

korruptosh për t’i ndarë dy pëllëmbë vend, mbi një 

varrezë tjetër. Ky model i ri i jetës sikur nuk sheh 

asgjë para vetes, sikur i ka të harruara përpjekjet 

për vepra fisnike e humane. 

Fatmir Spahiu, aktor 



Për herë të parë në 

Shqipëri kam qenë në 

vitin 1999. Kurrë nuk do 

ta harroj atë udhëtim: një 

përzierje ndjenjash, dhimbje 

dhe krenari. Isha i 

lumtur që për herë të parë 

“takoja” emra qytetesh 

dhe lumenjsh me emra të 

miqve të shumtë që i kam në Kosovë. Fatkeqësisht 

në Shqipëri nuk kam takuar ndonjë vajzë 

me emrin Peja apo Prishtina. As ndonjë djalë me 

emrin Podujevë apo Ferizaj. Tani, pas 13 viteve, 

ne e njohim pak më mirë njëri-tjetrin. Pas një 

kohe ka gjasa të jemi një, nëse punohet në krijimin 

e një tregu të përbashkët, zhvillim 

ekonomik etj. 

Teuta Sahatqija, deputete 


më e madhe? 

Që Kosova të mos “prodhojë” 

më lajme të këqija 

dhe të mos zërë vend në 

gazeta botërore, nëpër raporte 

të progresit e të “Tra - 

nsparency International”. 

Ëndrra është e thjeshtë: të 

bëhemi vend normal, ku 

njerëzit mund të realizojnë 

synimet e tyre personale dhe familjare dhe politika 

të jetë në shërbim të tyre. Të bëhemi diçka si 

Norvegjia apo Finlanda. 

Astrit Gashi, gazetar 


politik çfarë do të ndry sho - 

nit së pari? 

Mentalitetin qeverisës. Ku 

të jesh i korruptuar është 

turp dhe jo vetëm e dë - 

nueshme me ligj. Që politikani 

të jetë në shërbim të 

qytetarit e jo të vetes, familjes 

dhe miqve. Një mentalitet 

që respekton ligjin e i 

cili i frikësohet ligjit dhe jo që e sulmon dhe e keqpërdor 

atë. Një mentalitet ku brenga e qytetarit të 

zakonshëm është urdhër për kryerje pune. Një 

mentalitet ku suksesi nuk matet vetëm me kilometra, 

por me numrin e të varfërve të hequr nga lista. 

Një mentalitet ku kundërshtari politik nuk është 

armiku i juaj. Ai i cili të shtririt përtokë nuk ia jep 

shkelmin e fundit në fyt. Një mentalitet ku respekti 

për veten është produkt i respektit për të tjerët dhe 

për vendin. Larg jemi. Prandaj jemi keq! 

21. Cili është personi më i rëndësishëm për ju? 

Janë familja ime, miqtë e mi, të gjithë ata që i dua e 

që janë shumë, përfshirë edhe ata që sot nuk janë 

afër meje. Më i rëndësishmi, babai im, një veteran 

i arsimit, që ka vdekur dhe varrin e të cilit edhe pas 

shumë vjetësh ende nuk arrij që ta përballoj kur e 

shoh.

Best OF përgjigjet në 40 pyetje - Koha Ditore

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?