سالنا٠ه از سال 1385 تا 1388

اسلامي توليد شده اند:‏ يعني در واقع،‏ وزارت ويژه سرمايه داري دولتي و خصوصي در جمهوري اسلامي.‏ اگر قرار باشد
كه در اين كارتون ها،‏ مثلا فلان مسئول ‏«ايران خودرو»‏ يا فلان كارفرما در شهرداري،‏ مقصر معرفي شود كه تيشه به
ريشه خودشان زده اند.‏ بنابراين به جاي ارائه تصويرهاي واقعي از كارفرمايان و سركارگراني كه بر سر كارگران
فرياد مي كشند و به آنان فرمان مي دهند كه سريعتر و شديدتر كار كنيد،‏ كاريكاتوري از يك كارگر ساختماني خل
وضع را نشان مي دهند كه عشق ‏«مرد عنكبوتي»‏ دارد و روي داربست پشتك و وارو مي زند.‏ يا به جاي نشان دادن
عواملي كه باعث بروز فجايعي مانند ريزش ساختمان در سعادت آباد و مرگ چندين كارگر جوان شد،‏ كارگر قلدر و بي
عقلي را نشان مي دهند كه براي لجبازي با مهندس ناظر،‏ ديوار باربر را با پتك فرو مي ريزد و باعث ريزش كل
ساختمان و مدفون شدن كارگران مي شود.‏ هدف از ساختن اين كارتون ها اينست كه عامه مردم،‏ نظام حاكم را به
عنوان مقصر واقعي وعلت العلل اين فجايع تشخيص ندهند.‏ دولت سرمايه دار با اين تبليغات مزورانه،‏ هم آتش نفرت و
نارضايتي مردم نسبت به استثمارگران و شيوه هاي حيواني به جيب زدن سود توسط آنها را فرو مي نشاند،‏ و هم حس
اتحاد و همبستگي نسبت به قربانيان اين نظام ‏(يعني طبقه كارگري كه مرتباً‏ توسط سوانح كاري و مخاطرات دائمي
تهديد مي شود)‏ را تضعيف مي كند.‏ اين همان هدفي است كه نظام سرمايه داري حاكم بر ايران در دوران رژيم شاه هم
دنبال مي كرد.‏ در آن دوره كه تبليغات تلويزيوني هنوز به اندازه امروز فراگير نبود،‏ راديو ايران درست همزمان با
ساعت تنفس ناهار در كارخانه ها،‏ نمايش هاي كوتاهي پخش مي كرد كه عيناً‏ محتواي همين كارتون ها را داشت.‏
عنوان اين نمايش ها چنين بود:‏ ‏«چرا هر بلايي هست بايد سر من كارگر بياد؟»‏ و در پايان هم چنين نتيجه گيري مي
شد:‏ ‏«همه بلاها سر من كارگر بي احتياط مياد!»‏
يكي از چيزهايي كه مردم بايد بدانند اينست كه سازندگان اين كارتون ها هيچ شناختي از سانحه كاري ندارند؛ و به
طور كلي با زندگي كارگري و مصائب و مسائل كارگري بيگانه اند.‏ بنابراين هر چقدر هم كه خود را هنرمند بدانند و از
خود ذوق هنري نشان دهند،‏ در نهايت مزدوراني بيش نيستند كه براي كسب درآمد،‏ دروغ تحويل جامعه مي دهند.‏
اينان يك قشر نازك از متخصصان دست پرورده سازمان صدا و سيما هستند كه با بستن قراردادهاي چند ده ميليوني
و در رفاه و امنيت كامل زير سايه دولت سرمايه داري كار مي كنند.‏ شايد رايج ترين سانحه كاري براي اين مزدوران،‏
واژگون شدن
فنجان از روي ميز كامپيوتر و ريختن شير قهوه داغ به روي شلوار تميزشان باشد.‏ اينان از سقوط،‏