سالنا٠ه از سال 1385 تا 1388

دارد،‏ طرح هاي منظم تر و ادامه دارتري را به اجراء گذاشت.‏ در شرايط كنوني،‏ يك خطاي بزرگ اينست كه مبارزه
براي نجات جان مبارزان محكوم به اعدام،‏ به فضاي اينترنتي محدود شود.‏ يعني افشاگري ها و تبادل اطلاعات و ابراز
همبستگي ها صرفا در اين محدوده انجام بگيرد.‏ نبايد فراموش كرد كه خيابان حرف اول را مي زند.‏ ابتكار عمل هاي
مبارزاتي وقتي موثر است كه در دل توده ها انجام بگيرد.‏ اين هم در محيط داخل كشور صادق است و هم در خارج از
كشور.‏ اين فوق العاده مهم است كه در جريان مبارزات گوناگون كارگران،‏ دانشجويان،‏ زنان،‏ معلمان،‏ هنرمندان و...‏ به
مجازات اعدام اعتراض شود و از جان مبارزان محكوم به اعدام دفاع شود.‏ اين فوق العاده مهم است كه در خارج از
كشور،‏ در جريان مبارزات توده اي عليه جنگ و تجاوز امپرياليستي،‏ موضوع احكام اعدام در كشورهايي مانند ايران
به ميان كشيده شود و مبارزان دربند و اهدافشان به توده هاي شركت كننده در آن مبارزه شناسانده شوند.‏
اين
نخستين گام در راه سازماندهي يك جنبش همبستگي بين المللي در دفاع از آنان است.‏
خلاصه كنيم؛ تا وقتي كه دامنه مبارزه را محدود ببينيم و از ابزار محدودي براي پيشبرد آن استفاده كنيم،‏ نمي توانيم
انتظار برپايي يك جنبش اجتماعي بر سر اين موضوع مشخص را داشته باشيم.‏ تا وقتي كه مبارزات مختلف را محدود
به طرح خواسته هاي منحصر به اين قشر و آن طبقه ببينيم و از مطرح كردن موضوعات عمومي مبارزاتي،‏
مانند
*
مخالفت با مجازات اعدام و دفاع از مبارزان محكوم به اعدام،‏ در فرصت هاي گوناگون خودداري كنيم،‏ نمي توانيم
انتظار يك حركت قدرتمند و موثر و پيروزمند را داشته باشيم.‏
مرداد ماه 87
اين مقاله در رابطه با پرسش دوستان درتارنماي گزارشگران نوشته شده است:‏
http://www.gozareshgar.com
كشتار سال 67: يك واقعيت خونين زنده؛ يك مساله مبارزاتي روز
بيست سال از كشتار زندانيان سياسي توسط رژيم جمهوري اسلامي ايران مي گذرد.‏ بيست سال،‏ زمان اندكي
است.‏ حتي گذشت صدها سال هم نمي تواند جنايات بزرگ را از حافظه تاريخ پاك كند.‏ جنايات استعمارگران اروپايي
و سپس امپرياليستها در كشورهاي عقب مانده،‏ جنايات نازيست ها و صهيونيستها،‏ جنايات بنيادگرايان مذهبي،‏
فراموش شدني نيست.‏ شايد عدالت تاريخي،‏ در بسياري موارد صورت واقعيت به خود نگيرد.‏ يعني دوران هاي تاريخي