سالنا٠ه از سال 1385 تا 1388

آيا بايد كارگران جان به لب رسيده اي را كه فقط به اميد طرح مطالبات خود،‏ راهي مراسم ‏”خانه كارگر“‏ مي شوند به
حال خود رها كرد تا نقش سياهي لشگر و اهرم فشار يك جناح حكومت در مقابل جناح ديگر را بازي كنند؟
سوالات،‏ اين درمقابل
فعالان از بخشي
صف ‏”ايجاد بر كارگري
اصرار مستقل“‏
براي تلاش هرگونه آنان داشتند.‏
نزديك شدن و تاثير گذاشتن بر كارگراني كه اول ماه مه زير پرچم دار و دسته ‏”خانه كارگر“‏ جمع مي شدند را عملي
دنباله روانه و در نهايت به سود اين نهاد ضد كارگري و حكومت ارزيابي مي كردند.‏ اما در دل اين ‏”منزه طلبي“،‏ عدم
جسارت و ابتكار عمل و بي توجهي به شرايط مشخص پنهان بود.‏ آنان اين جسارت را در خود،‏ و اين توان نهفته را در
كارگران معترض نمي ديدند كه از خط قرمزهاي ‏”خانه كارگر“‏ بگذرند و يك مراسم رسمي و حكومتي را به ضد خود
تبديل كنند.‏
مراسم
11 ارديبهشت 1384
در سالن ورزشي آزادي كه توسط ‏”خانه كارگر“‏ سازمان يافته بود و هزاران كارگر براي
فعالان درون متضاد گرايش و بحث دو اين زدن محك براي شد آزمايشي بوته بودند،‏ شده بسيج آن در شركت
جنبش كارگري.‏
مراسم آن سال در آستانه انتخابات رياست جمهوري اسلامي برگزار مي شد.‏ تشكيلات ‏”خانه كارگر“‏ كه يكي از
هاشمي جناح دست در فشار هاي اهرم
نارضايتي بر شدن سوار با گرفت تصميم آيد مي حساب به رفسنجاني
كارگران مستاصل و بي حق و
حقوق،‏ تعداد زيادي را به مراسم خود بكشاند و اول ماه مه را به يك ميتينگ انتخاباتي
‏”كارگري“‏ به نفع رفسنجاني و با شركت شخص وي تبديل كند.‏ اين يك نقشه حساب شده بود كه با طرح مطالبه
اقتصادي شروع و به سياست ارتجاعي ختم مي شد.‏ اما در عمل اثبات شد كه حساب چند چيز را نكرده اند.‏ يكم،‏ جو
عمومي ضد حكومتي و ضد انتخاباتي در جامعه و در بين كارگران.‏ خيلي از مردم تصميم به تحريم انتخابات داشتند.‏
دوم،‏ شناخته شده بودن و منفور بودن شخص رفسنجاني به عنوان نماد استثمار،‏ سركوب و فريب در سطح وسيع.‏
سوم،‏ حضور فعال كارگران آگاه و مبارز.‏ اعلام كلمه انتخابات و بردن نام رفسنجاني از بلندگوي ‏”خانه كارگر“،‏ جرقه را
ضد انتخاباتي،‏ ضد شعارهاي زد.‏
حكومتي و
ضد
كل سرعت به و شد مطرح كارگران بين در موقع به رفسنجاني
فراگرفت.‏ را جمعيت
برنامه
هياهوي و شعار ميان در كه مراسم و شد لغو او سخنراني
كارگران
خشمگين شكل