ساÙÙا٠٠از سا٠1385 تا 1388
ساÙÙا٠٠از سا٠1385 تا 1388 ساÙÙا٠٠از سا٠1385 تا 1388
سال تشكيلات هاي ”كارگري“ وابسته به حكومت تلاش مي كنند شعارهاي مطابق ميل خود را به شعارهاي اول ماه مه تبديل كنند و از آن يك مراسم بي خطر بسازند. در برنامه هاي راديو و تلويزيون مي كوشند محتواي مبارزاتي اين تحريف را روز خيال به كنند. از متحدي صف خواهند مي خودشان استثمار و استثمارگران شدگان، و ستمگران ستمديدگان، در خدمت به نظام سرمايه و چپاول و بيعدالتي به وجود بياورند. اهداف هر ساله حكومت در اول ماه مه پيشاپيش روشن است. سوال اين است كه كارگران مبارز و آگاه چگونه مي توانند روز جهاني كارگر را طوري برگزار كنند كه شايسته اين روز است؟ چگونه مي توانند تعداد هر چه بيشتري از ياران همسرنوشت خود را در اين مناسبت مبارزاتي شعارهاي طرح با توانند مي چگونه آورند؟ ميدان به و كنند متحد استفاده سوء مانع صحيح وابستگان حكومت شوند؟ در دو سه ساله گذشته، فعالان كارگري و مبارزان آگاهي كه براي رهايي طبقه كارگر تلاش مي كنند عملا نشان داده اند كه اول ماه مه را نقشه مند تر، متحدتر و سازمان يافته تر مي خواهند. پيش از آن، گرايش عمومي به برگزاري مراسم هاي كوچك و جشن مانند در سالن ها و تالارها بود و يا برگزاري جشن هاي خانگي. گرايش عمومي مراجعه به مقامات انتظامي و شهرداري بود براي گرفتن مجوز سالن و بلندگو و ميكروفن. خيلي ها فكر نمي كردند كه كارهاي ديگري هم مي شود كرد. خيلي ها درك درستي از اوضاع عمومي جامعه و موقعيت بحراني حكومت نداشتند و نمي دانستند كه مي شود و بايد پا را از اين دايره محدود بيرون گذاشت. البته برگزاري اول ماه مه در شهرهاي كردستان نسبي ضعف مردم، عمومي هواي و حال علت به كرد. مي تفاوت سياستهاي و ها ايده نفوذ و حاكميت مخالف حكومت، سوابق مبارزاتي منطقه و وجود شكل هاي از سازمان يابي مستقل كارگري، مراسم اول ماه مه در كردستان گسترده تر از ساير مناطق كشور برگزار مي شد. جنبش فعالان ميان در جدي شكل به بحث اين پيش، سال دو از ديوار توان مي چگونه كه گرفت در كارگري محدوديت ها را شكست؟ و آيا اصولا اين كار ضرورت دارد يا نه؟ اين بحث پيش آمد كه آيا عناصر آگاه با دل بستن به برگزاري جشن هاي چند ده نفره در محيط هاي بسته و ” يب سر و صدا“، به نوعي از خود رفع تكليف نمي كنند؟ آيا اول ماه مه را نبايد فرصتي براي تبليغ هر چه گسترده تر منافع و خواسته هاي بزرگ و كوچك طبقه كارگر ديد؟ آيا نبايد تلاش كرد تا تعداد هر چه بيشتري از كارگران ناراضي و معترض در اين روز به خيابان بيايند؟ و بالاخره اينكه،
آيا بايد كارگران جان به لب رسيده اي را كه فقط به اميد طرح مطالبات خود، راهي مراسم ”خانه كارگر“ مي شوند به حال خود رها كرد تا نقش سياهي لشگر و اهرم فشار يك جناح حكومت در مقابل جناح ديگر را بازي كنند؟ سوالات، اين درمقابل فعالان از بخشي صف ”ايجاد بر كارگري اصرار مستقل“ براي تلاش هرگونه آنان داشتند. نزديك شدن و تاثير گذاشتن بر كارگراني كه اول ماه مه زير پرچم دار و دسته ”خانه كارگر“ جمع مي شدند را عملي دنباله روانه و در نهايت به سود اين نهاد ضد كارگري و حكومت ارزيابي مي كردند. اما در دل اين ”منزه طلبي“، عدم جسارت و ابتكار عمل و بي توجهي به شرايط مشخص پنهان بود. آنان اين جسارت را در خود، و اين توان نهفته را در كارگران معترض نمي ديدند كه از خط قرمزهاي ”خانه كارگر“ بگذرند و يك مراسم رسمي و حكومتي را به ضد خود تبديل كنند. مراسم 11 ارديبهشت 1384 در سالن ورزشي آزادي كه توسط ”خانه كارگر“ سازمان يافته بود و هزاران كارگر براي فعالان درون متضاد گرايش و بحث دو اين زدن محك براي شد آزمايشي بوته بودند، شده بسيج آن در شركت جنبش كارگري. مراسم آن سال در آستانه انتخابات رياست جمهوري اسلامي برگزار مي شد. تشكيلات ”خانه كارگر“ كه يكي از هاشمي جناح دست در فشار هاي اهرم نارضايتي بر شدن سوار با گرفت تصميم آيد مي حساب به رفسنجاني كارگران مستاصل و بي حق و حقوق، تعداد زيادي را به مراسم خود بكشاند و اول ماه مه را به يك ميتينگ انتخاباتي ”كارگري“ به نفع رفسنجاني و با شركت شخص وي تبديل كند. اين يك نقشه حساب شده بود كه با طرح مطالبه اقتصادي شروع و به سياست ارتجاعي ختم مي شد. اما در عمل اثبات شد كه حساب چند چيز را نكرده اند. يكم، جو عمومي ضد حكومتي و ضد انتخاباتي در جامعه و در بين كارگران. خيلي از مردم تصميم به تحريم انتخابات داشتند. دوم، شناخته شده بودن و منفور بودن شخص رفسنجاني به عنوان نماد استثمار، سركوب و فريب در سطح وسيع. سوم، حضور فعال كارگران آگاه و مبارز. اعلام كلمه انتخابات و بردن نام رفسنجاني از بلندگوي ”خانه كارگر“، جرقه را ضد انتخاباتي، ضد شعارهاي زد. حكومتي و ضد كل سرعت به و شد مطرح كارگران بين در موقع به رفسنجاني فراگرفت. را جمعيت برنامه هياهوي و شعار ميان در كه مراسم و شد لغو او سخنراني كارگران خشمگين شكل
- Page 9 and 10: تبديل مي كنند. بنا
- Page 11 and 12: بهره وري كار مي بخش
- Page 13 and 14: در سال هاي متعاقب ا
- Page 15 and 16: اما آنچه از بحث هاي
- Page 17 and 18: هيچ ناگزيري در اين
- Page 19 and 20: آنچه عمدتا باعث از
- Page 21 and 22: طبقه كارگر و مساله
- Page 23 and 24: كارخانه خود بود. ي
- Page 25 and 26: يروآدوس و تشابنا رد
- Page 27 and 28: مبارزات رزمنده و اش
- Page 29 and 30: گرايشاتي كه مبلغ تج
- Page 31 and 32: ”در نتيجه كارگرا
- Page 33 and 34: كارگران و سطح آگاهي
- Page 35 and 36: ”در حال حاضر خريد
- Page 37 and 38: صحيح دوري يا نزديكي
- Page 39 and 40: گفت: بورژوازي بين
- Page 41 and 42: همين سياست از سوي ن
- Page 43 and 44: جهاني عمدگي پيدا كر
- Page 45 and 46: خواهند گرفت. اين ه
- Page 47 and 48: مسلح سازد. تنها با
- Page 49 and 50: رد تيورتيد 1100 رگراك
- Page 51 and 52: دست داشت، از مهما
- Page 53 and 54: گرد هم آيي ها و تظاه
- Page 55 and 56: همدلي و احساس حقاني
- Page 57 and 58: يكي زا ياهراعش مهم
- Page 59: 2 م( 3 1 نگاه
- Page 63 and 64: اول ماه مه 1385 در بحب
- Page 65 and 66: توجيه پذير نيست. ا
- Page 67 and 68: اما سياست صحيح طبقا
- Page 69 and 70: وارد مناسبات با جنب
- Page 71 and 72: يليف نيپ و دننام نآ
- Page 73 and 74: بيانيه بعد از اين ز
- Page 75 and 76: همدستانش شنيده مي ش
- Page 77 and 78: زند. انگار نه انگا
- Page 79 and 80: ناريا يمن دناوت رد
- Page 81 and 82: دراصل، تامين و تد
- Page 83 and 84: در اينجا لازمست با
- Page 85 and 86: پردازيم. اين عبار
- Page 87 and 88: كنند و در بازار, ن
- Page 89 and 90: اين واقعيتي است كه
- Page 91 and 92: دارد، طرح هاي منظ
- Page 93 and 94: تهديد به زندان و شك
- Page 95 and 96: نقادانه و علمي نگاه
- Page 97 and 98: علل بروز اين سوانح
- Page 99 and 100: اسلامي توليد شده ان
- Page 101 and 102: در دو دهه گذشته، ن
- Page 103 and 104: اين نوع مشاغل، زم
- Page 105 and 106: بحران نظام جهاني سر
- Page 107 and 108: گذاري و بازار كاملا
- Page 109 and 110: يك جنبه بارز بحث و ج
سال تشكيلات هاي ”كارگري“ وابسته به حكومت تلاش مي كنند شعارهاي مطابق ميل خود را به شعارهاي اول ماه مه<br />
تبديل كنند و از آن يك مراسم بي خطر بسازند. در برنامه هاي راديو و تلويزيون مي كوشند محتواي مبارزاتي اين<br />
تحريف را روز<br />
خيال به كنند.<br />
از متحدي صف خواهند مي خودشان<br />
استثمار و استثمارگران<br />
شدگان،<br />
و ستمگران<br />
ستمديدگان، در خدمت به نظام سرمايه و چپاول و بيعدالتي به وجود بياورند. اهداف هر ساله حكومت در اول ماه مه<br />
پيشاپيش روشن است. سوال اين است كه كارگران مبارز و آگاه چگونه مي توانند روز جهاني كارگر را طوري برگزار<br />
كنند كه شايسته اين روز است؟ چگونه مي توانند تعداد هر چه بيشتري از ياران همسرنوشت خود را در اين مناسبت<br />
مبارزاتي<br />
شعارهاي طرح با توانند مي چگونه آورند؟ ميدان به و كنند متحد<br />
استفاده سوء مانع صحيح<br />
وابستگان<br />
حكومت شوند؟<br />
در دو سه ساله گذشته، فعالان كارگري و مبارزان آگاهي كه براي رهايي طبقه كارگر تلاش مي كنند عملا نشان داده<br />
اند كه اول ماه مه را نقشه مند تر، متحدتر و سازمان يافته تر مي خواهند. پيش از آن، گرايش عمومي به برگزاري<br />
مراسم هاي كوچك و جشن مانند در سالن ها و تالارها بود و يا برگزاري جشن هاي خانگي. گرايش عمومي مراجعه به<br />
مقامات انتظامي و شهرداري بود براي گرفتن مجوز سالن و بلندگو و ميكروفن. خيلي ها فكر نمي كردند كه كارهاي<br />
ديگري هم مي شود كرد. خيلي ها درك درستي از اوضاع عمومي جامعه و موقعيت بحراني حكومت نداشتند و نمي<br />
دانستند كه مي شود و بايد پا را از اين دايره محدود بيرون گذاشت. البته برگزاري اول ماه مه در شهرهاي كردستان<br />
نسبي ضعف مردم، عمومي هواي و حال علت به كرد. مي تفاوت<br />
سياستهاي و ها ايده نفوذ و حاكميت<br />
مخالف<br />
حكومت، سوابق مبارزاتي منطقه و وجود شكل هاي از سازمان يابي مستقل كارگري، مراسم اول ماه مه در كردستان<br />
گسترده تر از ساير مناطق كشور برگزار مي شد.<br />
جنبش فعالان ميان در جدي شكل به بحث اين پيش، سال دو از<br />
ديوار توان مي چگونه كه گرفت در كارگري<br />
محدوديت ها را شكست؟ و آيا اصولا اين كار ضرورت دارد يا نه؟ اين بحث پيش آمد كه آيا عناصر آگاه با دل بستن<br />
به برگزاري جشن هاي چند ده نفره در محيط هاي بسته و<br />
” يب سر و صدا“، به نوعي از خود رفع تكليف نمي كنند؟ آيا<br />
اول ماه مه را نبايد فرصتي براي تبليغ هر چه گسترده تر منافع و خواسته هاي بزرگ و كوچك طبقه كارگر ديد؟ آيا<br />
نبايد تلاش كرد تا تعداد هر چه بيشتري از كارگران ناراضي و معترض در اين روز به خيابان بيايند؟ و بالاخره اينكه،