سالنامه از سال 1385 تا 1388
Share Embed Flag
Download ePaper

سالنامه از سال 1385 تا 1388

سالنامه از سال 1385 تا 1388 سالنامه از سال 1385 تا 1388

k.en.com
16.03.2014 Views

تاثيرات مخرب سياسي و روحي اش بر ذهن توده ها)‏ گردن گذاشت.‏ اين گردن گذاشتن،‏ بازتاب دركي نادرست از مقوله دمكراسي و مسائل مربوط به قدرت سياسي است.‏ اين درك،‏ نهايتا همه چيز را به سطح آگاهي مقطعي توده ها و تصميم هايي كه بر اين مبنا مي گيرند واگذار مي كند.‏ اين در حالي است كه اين سطح از آگاهي،‏ اساسا يك آگاهي خودانگيخته است و كاملا تحت تاثير و يا تسلط نگرش و سياست بخش هاي حاكم و فرادست جامعه قرار دارد.‏ مهم اين نيست كه بخشي از اين مردم يا به فرض محال همه آنان،‏ تصور مي كردند كه با شركت در انتخابات رياست جمهوري دارند به نظام نه مي گويند؛ يا به خيال خود دارند از تضاد و شكاف در بين هيئت حاكمه به سود خود استفاده مي كنند و فضاي تنفس به دست مي آورند.‏ مهم اينست كه شركت در بازي عوامفريبانه انتخابات،‏ به واقع بازتاب سطح سازش،‏ يا سطح توهم،‏ و يا حساب و كتاب كردن بخشي از اهالي در قبال قدرت سياسي موجود بوده و هست.‏ اين كه بعد از اعلام نتايج،‏ بسياري از مردم با خشم و عصبانيت بسيار از تحقيري كه شده بودند و فريبي كه خورده بودند به خيابان ها آمدند و در اين فرايند خونين مبارزاتي،‏ به حصارهاي سازش و توهم ضربه خورد،‏ به هيچ وجه به معني دستيابي توده ها به يك جمعبندي عميق و پايدار و ارتقاء سطح آگاهي خودانگيخته آنان به آگاهي طبقاتي انقلابي نيست.‏ درست همين واقعيت است كه وظيفه آگاهگرانه نيروهاي پيشرو انقلابي و مشخصا كمونيست ها را تعريف مي كند و در مقابل سير خودبخودي امور،‏ نگرش و عمل لنيني ‏"حركت خلاف جريان"‏ و ‏"منحرف كردن جنبش خودانگيخته"‏ را مي طلبد.‏ در مقابل جريان يا موج سبز نيز،‏ وظيفه و راهكار كمونيستي هيچ چيز نيست مگر:‏ خلاف جريان رفتن از طريق افشاي ماهيت و اهداف ضد مردمي و بورژوا كمپرادوري رهبران آن،‏ تشريح علل و چارچوب تضادها و درگيري هاي درون صفوف دشمنان طبقه كارگر و توده هاي ستمديده،‏ مشخص كردن صفبندي مخدوش شده ميان دوستان و دشمنان مردم،‏ و مهمتر از همه،‏ جلو گذاشتن دورنماي كمونيسم جهاني،‏ طرح جامعه نوين و متفاوت سوسياليستي،‏ مضمون مناسبات پيشرو و انقلابي به مثابه آلترناتيو نظم موجود،‏ و ترسيم خطوط اوليه استراتژي و تاكتيك هاي تحقق چنان جامعه اي.‏ اما نويسندگان ‏"بسوي انقلاب"‏ راهي كاملا متفاوت را پيشنهاد مي كنند:‏ صحه گذاشتن و توجيه تئوريك تراشيدن براي ‏"هم صف"‏ شدن بخشي از دشمنان مردم با توده هاي معترض برخورد انتقادي اما دوستانه با رهبران جريان سبز طوري كه به جنبش عمومي لطمه اي وارد نيايد و به اصطلاح به نفع كودتاگران تمام نشود

تقويت وزنه تشكل ها و نهادهاي مردمي در دل يك ‏"جنبش فراگير رنگين كماني"‏ و تغيير تدريجي تناسب قواي سياسي عليه جناح حاكم و به نفع حاكميت مردمي.‏ به قول خودشان:‏ ‏"ما بايد نهادهاي مردمي،‏ از قبيل ‏«انجمن هاي محلي»،‏ ‏«انجمن هاي صنفي»،‏ ‏«احزاب سياسي»‏ و نهادهاي دمكراتيك حمايت از حقوق كودكان،‏ برابري زنان،‏ و مذاهب و اقوام و … را بنا كرده و با تشكل دهي و سازمان يافتگي خود و كل جامعه در اين نهادها،‏ قدرت سياسي مردم را فزوني داده و ‏«قدرت سياسي و اجتماعي»‏ را به منشاء آن،‏ يعني مردم،‏ برگردانيم."‏ (5) ‏(تاكيد از ما)‏ بهتر است براي تشريح درك نويسندگان ‏"بسوي انقلاب"،‏ از همين نقل قول به اصطلاح موجه شروع كنيم.‏ اين يك درك آشكارا تدريجي و مهمتر از آن،‏ رفرميستي از تحول سياسي در جامعه اي است كه تحت يك ديكتاتوري خشن طبقاتي قرار دارد.‏ جمهوري اسلامي طي بيش از 30 سال حيات خود،‏ نقش مركزي نيروي مسلح ضد مردمي و قهر ارتجاعي را در حفظ نظام كهنه را آشكارا به نمايش گذاشته است.‏ شكل گيري همه نهادهايي كه در نقل قول بالا رديف شده،‏ حتي احزاب سياسي،‏ بدون توجه به خط رهبري كننده و جهت دهنده ‏(و منحرف كننده)‏ مسير خودروي جنبش توده اي،‏ و در فقدان يك استراتژي انقلابي و ابزار ضروري براي اعمال قهر طبقاتي انقلابي،‏ نمي تواند يك تحول ريشه اي اجتماعي و سياسي را به بار بياورد.‏ نويسندگان ‏"بسوي انقلاب"‏ با مخدوش كردن صف دوستان و دشمنان مردم،‏ در واقع دوري خود از خط رهبري كننده و جهت دهنده ‏(و منحرف كننده)‏ مورد نياز را اعلام كرده اند.‏ آنان با مسكوت گذاشتن مساله قهر و نقش مركزي قواي مسلح در نظام طبقاتي،‏ نزديكي خود به برداشت هاي رفرميستي و سوسيال دمكراتيك از نحوه تغييرات اجتماعي و سياسي را به نمايش گذاشته اند.‏ به نظر ما به هيچ وجه اتفاقي نبود كه طي اين دوره سه ماهه،‏ ‏"بسوي انقلاب"‏ هيچ توجهي به مبارزه در كردستان ‏(كه خارج از چارچوب تعريف شده توسط جريان سبز قرار داشت)‏ نكرد.‏ و چشم بسته از كنار 28 مرداد كه سالگرد اولين تهاجم گسترده نظامي جمهوري اسلامي به كردستان در سال 1358 بود،‏ گذشت.‏ شايد نويسندگان ‏"بسوي انقلاب"‏ در ضمير ناخود آگاهشان،‏ نمي خواستند گذشته جنايتكارانه كل حاكميت اسلامي ‏(و نقش برجسته همين رهبران سبز در استقرار و تحكيم اين نظام ضد مردمي)‏ را زنده كنند.‏ شايد نمي خواستند به موضوع قهر عادلانه و انقلابي كه هميشه در بررسي تاريخ مبارزات انقلابي در كردستان به ميان مي آيد،‏ نزديك شوند.‏ يك مشكل پايه اي ديگر نزد ‏"بسوي انقلاب"،‏ هدفي است كه نه فقط براي مردم به طور عام،‏ بلكه براي خود به مثابه يك نيروي آگاه سياسي كه قاعدتا بايد دامنه ديدي گسترده تر و دورنمايي همه جانبه تر داشته باشد،‏ ترسيم كرده اند.‏ نوشته اند كه:‏ ‏"هدف مردم ‏«دمكراسي»‏ است.‏ يعني نظام سياسي ايكه به ايشان قدرت تعيين سرنوشتشان را بدهد و آزادي هاي فردي شان را تضمين كند."‏ (6)

تقويت وزنه تشكل ها و نهادهاي مردمي در دل يك ‏"جنبش فراگير رنگين كماني"‏ و تغيير تدريجي تناسب قواي<br />

سياسي عليه جناح حاكم و به نفع حاكميت مردمي.‏<br />

به قول خودشان:‏ ‏"ما بايد نهادهاي مردمي،‏ از قبيل ‏«انجمن هاي محلي»،‏ ‏«انجمن هاي صنفي»،‏ ‏«احزاب سياسي»‏ و<br />

نهادهاي دمكراتيك حمايت از حقوق كودكان،‏ برابري زنان،‏ و مذاهب و اقوام و … را بنا كرده و با تشكل دهي و<br />

سازمان يافتگي خود و كل جامعه در اين نهادها،‏ قدرت سياسي مردم را فزوني داده و ‏«قدرت سياسي و اجتماعي»‏ را<br />

به منشاء آن،‏ يعني مردم،‏ برگردانيم."‏ (5) ‏(تاكيد از ما)‏<br />

بهتر است براي تشريح درك نويسندگان ‏"بسوي انقلاب"،‏ از همين نقل قول به اصطلاح موجه شروع كنيم.‏ اين يك<br />

درك آشكارا تدريجي و مهمتر از آن،‏ رفرميستي از تحول سياسي در جامعه اي است كه تحت يك ديكتاتوري خشن<br />

طبقاتي قرار دارد.‏ جمهوري اسلامي طي بيش از<br />

30<br />

سال حيات خود،‏ نقش مركزي نيروي مسلح ضد مردمي و قهر<br />

ارتجاعي را در حفظ نظام كهنه را آشكارا به نمايش گذاشته است.‏ شكل گيري همه نهادهايي كه در نقل قول بالا رديف<br />

شده،‏ حتي احزاب سياسي،‏ بدون توجه به خط رهبري كننده و جهت دهنده ‏(و منحرف كننده)‏ مسير خودروي جنبش<br />

توده اي،‏ و در فقدان يك استراتژي انقلابي و ابزار ضروري براي اعمال قهر طبقاتي انقلابي،‏ نمي تواند يك تحول<br />

ريشه اي اجتماعي و سياسي را به بار بياورد.‏ نويسندگان ‏"بسوي انقلاب"‏ با مخدوش كردن صف دوستان و دشمنان<br />

مردم،‏ در واقع دوري خود از خط رهبري كننده و جهت دهنده ‏(و منحرف كننده)‏ مورد نياز را اعلام كرده اند.‏ آنان با<br />

مسكوت گذاشتن مساله قهر و نقش مركزي قواي مسلح در نظام طبقاتي،‏ نزديكي خود به برداشت هاي رفرميستي و<br />

سوسيال دمكراتيك از نحوه تغييرات اجتماعي و سياسي را به نمايش گذاشته اند.‏ به نظر ما به هيچ وجه اتفاقي نبود<br />

كه طي اين دوره سه ماهه،‏ ‏"بسوي انقلاب"‏ هيچ توجهي به مبارزه در كردستان ‏(كه خارج از چارچوب تعريف شده<br />

توسط جريان سبز قرار داشت)‏ نكرد.‏ و چشم بسته از كنار 28 مرداد كه سالگرد اولين تهاجم گسترده نظامي جمهوري<br />

اسلامي به كردستان در سال<br />

1358<br />

بود،‏ گذشت.‏ شايد نويسندگان ‏"بسوي انقلاب"‏ در ضمير ناخود آگاهشان،‏ نمي<br />

خواستند گذشته جنايتكارانه كل حاكميت اسلامي ‏(و نقش برجسته همين رهبران سبز در استقرار و تحكيم اين نظام<br />

ضد مردمي)‏ را زنده كنند.‏ شايد نمي خواستند به موضوع قهر عادلانه و انقلابي كه هميشه در بررسي تاريخ مبارزات<br />

انقلابي در كردستان به ميان مي آيد،‏ نزديك شوند.‏<br />

يك مشكل پايه اي ديگر نزد ‏"بسوي انقلاب"،‏ هدفي است كه نه فقط براي مردم به طور عام،‏ بلكه براي خود به<br />

مثابه يك نيروي آگاه سياسي كه قاعدتا بايد دامنه ديدي گسترده تر و دورنمايي همه جانبه تر داشته باشد،‏ ترسيم<br />

كرده اند.‏ نوشته اند كه:‏<br />

‏"هدف مردم ‏«دمكراسي»‏ است.‏ يعني نظام سياسي ايكه به ايشان قدرت تعيين سرنوشتشان را بدهد و آزادي هاي<br />

فردي شان را تضمين كند."‏ (6)

logo

products

Resources

Company

Terms of service
Privacy policy
Cookie policy
Cookie settings
Imprint
Change language
Made with love in Switzerland
© 2024 Yumpu.com all rights reserved

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!