سالنا٠ه از سال 1385 تا 1388

شكل ديگري از انفعال يا عدم تحرك كافي،‏ اين روزها در قالب محدود كردن اهداف طبقه كارگر از شركت در خيزش
كنوني ظاهر مي شود.‏ بسيار مي شنويم كه هدف از شركت،‏ يكم افشاگري و توهم زدايي از جناح هاي مختلف رژيم
و )
مشخصا امثال موسوي و كروبي)‏ است و دوم،‏ كمك به تشكل يابي سريع جنبش كارگري با استفاده از فرصتي كه پيش
آمده است.‏ (6) اين دو هدف،‏ كاملا به هم ربط دارد و هر دو بيان يك رويكرد انفعالي به اوضاع است.‏ در شرايط كنوني،‏
دو جور مي شود افشاگري و توهم زدايي زد.‏ يكي اينكه فقط از ماهيت يكسان و ضد مردمي و ضد كارگري همه جناح
هاي هيئت حاكمه ‏(اعم از متقلبان در انتخابات و معترضان به تقلب)‏ بگوييم و به توده ها هشدار دهيم كه زير پرچم
سبز موسوي جمع نشويد.‏ دوم اينكه به مردم بگوييم خشم و نفرت و انرژي مبارزاتي خود را بايد گسترده تر و عميقتر
و پيگيرتر به ميان آوريد؛ بايد پايدارتر و ادامه دارتر در ميدان بمانيد و روش ها و ابتكارهاي گوناگون مبارزاتي را به
كار ببنديد؛ بايد فرصت از هم گسيختن قدرت سياسي حاكم،‏ و آماج قرار دادن ستون هاي اين حاكميت مرتجع را
بيشتر دريابيد و از آن براي پيشروي جنبش عمومي بيشتر استفاده كنيد؛ بايد دورنماي انقلاب اجتماعي و اهداف و
خواسته هايي را دارا باشيد كه خيزش امروز را به آن دورنما مرتبط كند؛ بايد به دنبال شناختن و دست يافتن به ستاد
رهبري كننده اي باشيد كه بتواند اين نبرد عظيم و ادامه دار را هدايت كند؛ و براي همه اين كارها بايد نارهبراني مانند
موسوي و كروبي و سياست ها و ارزش ها و اهداف ضد مردمي اي كه اينان نمايندگي اش مي كنند و به تحكيم و ادامه
حيات نظام سرمايه داري،‏ و رژيم مذهبي و زن ستيز كنوني مي انجامد را طرد كنيد.‏ اين دو نوع افشاگري با هم تفاوت
دارد و به نتايج متفاوتي خدمت مي كند.‏ به مساله تشكل يابي كارگران نيز دو جور مي توان نگاه كرد.‏ يكي اينكه
منظورمان صرفا تلاش براي ايجاد تشكل هاي موسوم به صنفي يا سنديكايي در جنبش كارگري باشد.‏ يعني با استفاده
از شكاف در هيئت حاكمه و تضعيف جناح حاكم،‏ فرصت را غنميت شمرده در پي امتياز گرفتن از دولت در اين زمينه
باشيم.‏ ديگري اينكه،‏ با استفاده از فضاي سياسي و اعتلاي انقلابي در كل جامعه،‏ منجمله در صفوف كارگران،‏ شكل
هاي متفاوتي از سازماندهي را به كار بگيريم كه اتفاقا بخش مهمي از آن به تشكل يابي سياسي طبقه كارگر مربوط مي
شود و نطفه هاي اعمال قدرت سياسي،‏ و دخالتگري سياسي و عملي در خيزش ها و تحولات پيش رو را شكل مي
دهد.‏ ايجاد تشكل هايي كه مي تواند به پيگيري و پايداري خيزش عمومي مردم كمك كند و به گسترش و ارتقاء
اعتراضات سياسي طبقه كارگر به روش هاي اعتصابي و اشغال محيط هاي كار كمك كند،‏ بخشي از وظايف كنوني را
شامل مي شود.‏
بگذاريد با يك مثال ملموس نشان دهيم كه تنگ نظري ظاهرا دلسوزانه نسبت به خواسته ها و منافع روز طبقه كارگر،‏
در شرايط پر تلاطم كنوني،‏ به چه نتايج مرگباري مي تواند بينجامد.‏ در مباحث انتقادي مربوط به تجمع اول ماه مه در
پارك لاله،‏ با اين اتهام روبرو شديم كه ‏"جمعي از فعالين كارگري"‏ توجهي به بهبود معيشت كارگران ندارد و برايش
مهم نيست كه كارگران گرسنگي مي كشند يا نه.‏ ما را متهم كردند كه چون در مورد خطر فريب خوردن و دنباله روي
كارگران از وعده هاي اقتصادي و رفاهي نامزدهاي رياست جمهوري اسلامي هشدار داده ايم،‏ داريم به كارگران مي
گوييم كه اگر اين يا آن جناح مجبور شد و به شما امتيازي داد قبول نكنيد چون ممكنست به نفع مرتجعين حاكم تمام