سالنا٠ه از سال 1385 تا 1388

براي تحول جامعه؛ افزايش تلاش براي نزديك و متحد كردن كمونيست هاي انقلابي؛ و برافراشتن پرچم روشن و
قدرتمندي است كه قشرها و طبقات ستمديده را به گرد هم آمدن و ادامه مبارزه براي خلاص شدن از شر اين نظام
ارتجاعي و پيشبرد اهداف آزاديخواهانه و حق طلبانه خود فرابخواند.‏
با چنين نگاهي به شرايط،‏ و با چنين حركتي است كه مي توان از سير تحولات حتي المقدور عقب نيفتاد؛ دنباله رو
اوضاع و سير خودجوش خيزش توده ها نشد؛ در هر گام جاي پاي خود را محكم كرد و با استفاده از فرصت ها،‏ جهش
هاي نسبتا سريعي را به سطوح بالاتر مبارزه و تشكل تدارك ديد.‏ در چند هفته گذشته،‏ ما تلاش كرديم تحرك
سياسي و عملي خود را بيشتر كنيم؛ تلاش كرديم در ميان توده هاي به ميدان آمده باشيم؛ تلاش كرديم نيروي
كوچك خود را براي يافتن مبارزان جوان و پيشرو و تاثيرگذاري بر آنان فعال كنيم.‏ اما عليرغم همه اينها،‏ عقب ماندن
از اوضاع كماكان بيداد مي كند.‏ بدون اينكه بخواهيم برخورد احساسي و شتابزده به اوضاع كنوني داشته باشيم،‏ بايد
اذعان كنيم كه ما از بافتن رشته هاي اتحاد و پيوند با آن دسته از عناصر و تشكل ها كه تحليل و رويكردشان به
شرايط و وظايف را به خود نزديك مي بينيم باز مانديم.‏ اين نكات انتقادي را به ويژه با اين هدف روي كاغذ مي آوريم،‏
تا همه رفقاي شناخته و ناشناخته اي كه به نظرها و سياست هاي ‏"جمعي از فعالين كارگري"‏ رجوع مي كنند و خود را
هم جهت يا متحد با اين نظرها و سياست ها مي دانند،‏ به فعاليت و تحرك خويش نيز در اين روزها نگاهي دوباره
بيندازند و ببينند كه به راستي،‏ وظايف انقلابي را محكم در دست گرفته اند؟ ببينند كه آيا براي تغيير جهت موج
خيزش مردم به يك مسير صحيح تلاش كرده اند؟ يا بر عكس،‏ خود دنباله رو و تابع سير وقايع شده اند؟ باشد تا اين
ارزيابي انتقادي از رويكرد و حركت،‏ به همسو كردن و سامان دادن به فعاليت هاي پراكنده و چند سويه همگي ما
كمك كند.‏
برگرديم به گرايش و رويكرد بخش هاي ديگر ‏(يعني بخش غالب)‏ عناصر و تشكل هاي منتسب به جنبش كارگري.‏ در
مورد اينها،‏ غافلگيري و انفعال در قبال خيزش توده ها را به وضوح مشاهده مي كنيم.‏ چرا غافلگيري؟ چرا انفعال؟ ما
مدتهاست با گرايش هايي روبرو هستيم كه هم رگه هاي عميق رفرميستي دارند و هم آغشته به اكونوميسم و دنباله
روي از جنبش خودبخودي طبقه
كارگرند.‏ (3)
اين گرايش ها نهايتا انقلاب اجتماعي را امكان پذير نمي دانند؛ يا لااقل
آن را به آينده اي نامعلوم موكول مي كنند.‏ اينها نمي توانند و نمي خواهند ربطي ميان فعاليت هاي امروز خود و
جنبش امروز كارگران،‏ با دورنماي انقلاب اجتماعي ايجاد كنند.‏ بنابراين از يك طرف،‏ فعاليت ها و مبارزات امروزشان
نهايتا به چارچوبي اصلاح طلبانه و مطرح كردن مطالبات در چارچوب نظام موجود محدود مي شود؛ و از طرف ديگر،‏
انقلاب اجتماعي و يا نظام سوسياليستي ادعايي شان،‏ در گرو رشد و تكامل خودبخودي تضادها و پخته شدن شرايط
عيني است ‏(بدون اينكه عنصر ذهني انقلابي بتواند در آن نقش مهم يا تعيين كننده اي ايفا كند.)‏ همين نگرش محدود
و نادرست از نحوه تكامل تضادهاي جامعه و تاثير متقابل شرايط عيني و عناصر ذهني،‏ باعث شده كه اين افراد و
تشكل ها از آنچه در بطن جامعه مي گذرد و از احتمال بروز چرخش ها و برآمدهاي سياسي كه كل جامعه را تحت