ساÙÙا٠٠از سا٠1385 تا 1388
ساÙÙا٠٠از سا٠1385 تا 1388
ساÙÙا٠٠از سا٠1385 تا 1388
- TAGS
- ituc
- www.k-en.com
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
در چنين اوضاعي، جامعه با يك مساله فوري يعني انتخابات رياست جمهوري نيز روبروست. اين مساله مي تواند<br />
عليرغم خواست كل هيئت حاكمه، به تشديد رقابت ها و تضادهاي دروني آنها، و نتيجتا به تضعيف عمومي حاكميت<br />
بينجامد. حكومتيان به اين مساله به خوبي آگاهند و همه تلاش خود را به كار مي برند تا نگذارند توده هاي مردم با<br />
استفاده از اين تضعيف، جلو بيايند و خواسته هايشان را با جسارت و پيگيري بيشتري مطرح كنند. يكي از حربه هاي<br />
حاكميت، كشاندن مردم به انتخابات ارتجاعي، و دامن زدن به اين توهم است كه ممكنست بخشي از خواسته هاي<br />
مردم توسط اين يا آن جناح عملي شود. ولي برنامه ريزان جمهوري اسلامي به اين حربه بسنده نمي كنند. آنها از<br />
طريق عوامل و خبرچينان خود دارند مرتبا نبض جامعه را مي گيرند. كافيست همين روزها به دور و بر خود نگاه دقيقي<br />
بيندازيد. در محيط كار، در فضاهاي آموزشي، در اتوبوس و تاكسي، در كنار بساط روزنامه فروشي ها، كساني را گمارده<br />
اند كه با طرح سوال يا تيله انداختن در مورد انتخابات، به نظرسنجي روزمره مي پردازند. وظيفه اينان، مشخص كردن<br />
افت و خيزها در رويكرد توده ها نسبت به انتخابات و جناح هاي مختلف، و نيز درجه خشم،<br />
جامعه در اين مورد است.<br />
بي تفاوتي و يا توهم<br />
با چنين دورنمايي از بحران و مقاومت و خيزش، واضح است كه هرگونه افشاگري از طرح ها و اهداف سياسي و<br />
اقتصادي و نظامي و امنيتي رژيم، و هر حركت آگاهگرانه اي كه به برانگيختن قشرها و طبقات محروم و ستمديده<br />
كمك كند، مي تواند تاثيراتي به مراتب عميقتر از پيش بر جامعه داشته باشد. رژيم اين خطر را احساس مي كند. به<br />
همين خاطر، حتي مسالمت آميزترين اعتراض ها يا محدودترين افشاگري ها عليه نظام را تلاش براي "براندازي"<br />
تلقي مي كند؛ حتي اگر به آن عنوان "براندازي نرم" بدهد. در اين شرايط، فراخوان هاي مبارزاتي، سازماندهي<br />
كارگران و زنان و جوانان، تبليغ و ترويج در مورد تشكل سازي مستقل و حزبيت، و ترسيم دورنما و اهداف انقلابي در<br />
جنبش هاي طبقاتي و اجتماعي، براي رژيم غير قابل تحمل تر از پيش است. خفه كردن آگاهگري ها، سركوب<br />
سازماندهي ها، و مهار مقاومت ها و مبارزات آگاهانه و يا خودجوش، براي جمهوري اسلامي اهميتي بيش از پيش يافته<br />
است. حاكمان به هر تجمعي از اين زاويه نگاه مي كنند؛ نه صرفا اينكه سازمان دهندگانش چقدر "معقولند"؛ جمعشان<br />
چقدر "كوچك" است؛ يا آمده اند "فقط جشن بگيرند"!<br />
رژيم به اين جنبش و فعالانش چنين نگاه مي كند؛ پس بهتر است خودمان هم به خودمان همينطور نگاه كنيم. يعني به<br />
رسالتي كه بر دوشمان است، نقشي كه مي توانيم ايفاء كنيم، و پتانسيلي كه براي دگرگون كردن اوضاع در اختيار<br />
داريم، كم بها ندهيم. متاسفانه نحوه عمل ما در تجمع پارك لاله، كه با بي توجهي به احتمالات آشكار و نداشتن ابتكار<br />
عمل رقم خورد، نشان داد كه ما هنوز رسالت خود را به درستي درك نكرده ايم. در نتيجه، آنچه در پارك لاله به<br />
نمايش درآمد، "مظلوميت" جنبش كارگري و فعالانش بود. آيا به راستي با چنين روحيه و رفتاري مي توانيم پيشروي<br />
كنيم؟ مي توانيم پرچم آرمان بزرگ رهايي را به دوش بگيريم؟ بايد گوشزد كنيم كه در مقايسه با دانشجويان چپ در<br />
آذر ماه 86، آنان لااقل اين درجه از تدارك، توانايي و جسارت را داشتند كه عليرغم دستگيري ده ها نفر، تظاهرات 13
Change language