سالنا٠ه از سال 1385 تا 1388

آيا انتظار چنين چيزهايي را نداشتيد؟
اگر داشتيد،‏ چه تدبير و تاكتيكي براي خنثي كردن آن انديشيده بودند؟
و اگر نداشتيد،‏ اين سوال پيش مي آيد كه واقعا چه تحليلي از اوضاع سياسي جامعه و موقعيت رژيم داريد؟
فكر مي كنيم كه بخشي از ما به طور كلي تحليل نادرستي از اوضاع دارند.‏ يك تحليل يك سويه و غير ديالكتيكي،‏ كه
نتايج سياسي خوشخيالانه و ساده انگارانه اي را به همراه مي آورد.‏ بدون شك در اين نوشته،‏ مجالي براي باز كردن
ارتباط ديدگاه اكونوميستي و تقليل گرايانه با تحليل هاي سطحي سياسي نيست،‏ ولي در حد اشاره بايد بگوييم كه:‏
بعضي از ما گمان مي كنند چون رژيم گرفتار بحران است،‏ چون انتخابات نزديك است و رقابت جناح هاي حكومتي بالا
گرفته،‏ يا چون نارضايتي مردم گسترده است،‏ بنابراين احتمال دارد كه رژيم،‏ اينجا يا آنجا كوتاه بيايد.‏ به ويژه اگر،‏
جنبش هاي طبقاتي و اجتماعي نيز خواسته هاي خود را به اصطلاح در چارچوب ‏"معقولي"‏ مطرح كنند.‏ بعضي از ما
گمان مي كنيم كه جلو گذاشتن يك رشته مطالبات عمدتا اقتصادي و رفاهي،‏ يا ارائه ابتدايي ترين خواسته هاي
سياسي و اجتماعي،‏ قاعدتاً‏ نبايد با سركوب شديد از جانب رژيم روبرو شود!‏ در همين زمينه،‏ اشاره به يك گفت و گوي
تلفني در يكي از برنامه هاي ماهواره اي ‏(در آستانه برگزاري تجمع پارك لاله)‏ مي تواند مفيد باشد.‏ ببيننده اي از
ايران به مجري برنامه ويژه اول ماه مه مي گفت كه تحت اين رژيم اينطور نمي توان حركت كرد؛ اينها فردا نيروهاي
سركوبگر را مي آورند و نمي گذارند مراسم برگزار شود.‏ مجري در جواب مي گفت كه اينطور نيست.‏ اينها نمي توانند
تعداد زيادي كارگر و افراد خانواده هايشان را كه آمده اند روزشان را جشن بگيرند و شيريني بخورند را سركوب
كنند!‏ ‏(نقل به معني)‏
اگر اين جواب نشانگر يك تحليل سياسي نادرست و توهم آفرين از اوضاع نيست،‏ پس چيست؟ وقتي كه نمي توانيم
رابطه صحيحي بين اقتصاد و سياست،‏ بين بحران اقتصادي و ملزومات سياسي آن،‏ بين نارضايتي خودجوش توده ها و
اقدام آگاهانه سياسي برقرار كنيم،‏ محكوم به سطحي نگري در تحليل از اوضاع هستيم و پياپي غافلگير خواهيم شد.‏
به نظر ما يك سياست ديگر هم در برنامه ريزي تجمع اول ماه مه تهران تاثير گذاشته است:‏ اين سياست كه ‏"اعلام"‏
تجمع مهم است،‏ نه ‏"اجراء"‏ آن.‏ بگذاريد اين مساله را بيشتر باز كنيم.‏ بر مبناي اين سياست،‏ همين كه چند تشكل
حاضر شوند با هم فراخوان تجمع اول ماه مه را امضاء كنند و خواسته هاي مشتركي را جلو بگذارند،‏ مساله حل است.‏
البته ما هم فكر مي كنيم خيلي خوبست كه تشكل هاي مختلف جنبش كارگري ‏(و ساير جنبش هاي اجتماعي)‏ وارد
يك اتحاد مبارزاتي شوند و در مناسبت هاي مختلف،‏ سياست و اهداف مشتركي را جلو بگذارند،‏ توده هاي وسيع را با
آن آشنا كنند و به مبارزه برانگيزند.‏ اما،‏ اولين سوال اينست كه مضمون آن سياست و اهداف مشترك چيست؟ تا چه
حد با اوضاع خوانايي دارد؟ تا چه حد منافع اساسي مبارزات طبقاتي و اجتماعي را پاسخ مي دهد؟ تا چه حد سطح