سالنا٠ه از سال 1385 تا 1388

بود.‏
بطور عموم مجموعه هاي مختلف مناسبات توليدي،‏ از سطوح متفاوت تكامل نيروهاي توليدي ‏(ابزار،‏ موادخام،‏ منابع
طبيعي،‏ توانايي هاي مردم در استفاده از آنان)‏ برخاسته و با آن تطابق دارند.‏ بطور مثال روابط برده داري عموماً‏ از
شرايطي ناشي شده كه در آن ابزار و نيروهاي توليدي به اندازه اي كه بتوان محصول مازاد بدست آورد توسعه يافته
بودند،‏ اما هنوز نسبتاً‏ عقب افتاده بوده و محتاج كار بدني زياد و تلاش فكري اندك از سوي توليدكنندگان بودند
.(3)
در جوامع برده داري معروف مانند يونان و روم،‏ مالكين،‏ ابزار اصلي توليد منجمله خود بردگان را در تملك داشتند.‏
مناسبات ميان مردم در پروسه كار توام با خشونت و تخاصم شديد بود ‏(بطوريكه بردگان،‏ زير شلاق تا سرحد مرگ كار
مي كردند)‏ و به برده فقط به اندازه بخورونمير داده مي شد و اغلب شرايط تغذيه حيوانات اهلي برده داران بهتر از آنان
اما شيوه توليدي برده داري در اين جوامع باستاني،‏ انباشت مازاد فراواني را امكان پذير نمود.‏ طبقه فارغ البالي بوجود
آمد كه به انجام آزمونهاي علمي مشغول شد.‏ صنعتگران و تجار نيز در منافذ جامعه برده داري رشد كردند،‏ و نيروهاي
مولده تكامل يافتند.‏ اما مناسبات برده داري كه آن پيشرفتها را امكان پذير ساخت،‏ بزودي در تقابل با تكامل بيش از
پيش آن قرار گرفت.‏ برده كه با وحشيگري بي اندازه روبرو بوده و احياناً‏ با انجام كار طاقت فرسا طي يكي دو سال از
بين مي رفت،‏ هيچ انگيزه اي نداشت كه از ابزار پيشرفته تر استفاده كند.‏ بالعكس،‏ مقاومت مداوم بردگان منجمله
خرابكاري و از بين بردن ابزار كار مانع مدرنيزه شدن ابزار توليد شده و بواسطه ابزار زمخت تر و آسيب ناپذيرتر در
جهت پائين نگاه داشتن سطح توليد عمل مينمود.‏ سپس خود نظام برده داري نيز به تحقير كار يدي پرداخت و اين امر
زوال جوامع برده داري را تسريع كرد.‏
بدين ترتيب،‏ بقول مائو،‏ ابزار شديداً‏ محتاج سخن گفتن بودند.‏ و سخن نيز گفتند:‏ از طريق قيامهاي توده اي بردگان و
مبارزات ‏"بربرها"‏ عليه سلطه رومي ها.‏ البته واضح است كه اينها اعمالي مكانيكي كه خصلت ابزار است نبودند،‏ بلكه
عمل آگاهانه و دلاورانه مردمي بود كه در برابر بردگي بپاخاسته و پتانسيل بشر براي نيل به چيزي عاليتر را حس كرده
بودند.‏ اما همان ايده آل ها و ديدگاههايي كه باعث بوجود آمدن قيامها يكي پس از ديگري گرديدند،‏ ريشه در تضاد
ميان نيروهاي مولده كه نيازمند تكامل مداوم بودند و مناسبات توليدي كه به زنجيري بر دست وپاي اين نيروها
و به سرچشمه زوال كل جامعه تبديل شده بودند داشت.‏ اين مبارزات ميان مردم ‏(عليرغم اينكه بازيكنانش داراي
چه سطحي از آگاهي بودند)،‏ وسيله اي بود كه از طريق آن نيروهاي مولده،‏ مناسبات توليدي كهن را در هم شكستند.‏
اين مسئله به اصل مهم ديگري اشاره دارد:‏ تضادهاي موجود در شيوه توليدي جامعه بيان فشرده خود را ‏(كه نهايتاً‏
فقط از طريق مبارزه ميتواند حل شود)‏
در روبنا نهادهاي سياسي،‏ ايده ها،‏ هنر،‏ فلسفه و غيره كه بر روي
مناسبات اقتصادي قرار گرفته است،‏ مي يابد.‏ روبنا،‏ بمثابه پوسته اي است كه بر گرد زيربنا كشيده شده و آنرا حفظ
مي كند.‏ (4) روبنا بيش از زيربنايي كه بر روي آن استقرار يافته است ‏"به چشم مي خورد".‏ ايده ها،‏ سياست و غيره
چيزهايي هستند كه وقتي در باره جامعه مي انديشيم،‏ بلافاصله به ذهنمان مي رسند و اصلي ترين ابزارهايي هستند
كه جامعه از آن طريق درباره خود مي انديشد.‏ ليكن،‏ تضادهاي بين زيربناي اقتصادي و نيروهاي توليدي در پايه اين
بنا قرار گرفته اند و باعث ايجاد تركهايي در ديوارها مي گردند.‏ استعاره فوق را بيشتر بپرورانيم:‏ در عين حال،‏ پي
ريزي نوين،‏ نهايتاً‏ نيازمند در هم شكستن پوسته و پاكسازي آنچه كه قديمي است،‏ مي باشد.‏