سالنا٠ه از سال 1385 تا 1388

درجه دوم تلقي مي شدند عوض كرد.‏ بدون مبارزه براي ترويج و فراگير كردن فرهنگ نوين پرولتري نمي شد فرهنگ
خدمت به مردم را به هدف فرايند توليد و هدف كارگران تبديل كرد و به جاي فرهنگ كسب سود بيشتر و منافع
شخصي و گروهي نشاند.‏
بدون بحث و مبارزه ايدئولوژيك و سياسي نمي شد
به اين درك رسيد كه بازدهي يا
1950
سودآوري اين يا آن كارخانه را نبايد اصل قرار داد؛ هزينه و سود را نبايد بر مبناي برگشت پولي فوري تعيين كرد.‏
البته ابتكار عمل و نوآوري هاي كارگران مي توانست به طور موقت برخي مشكلات را در زمينه توليد ايجاد كند.‏ اما
اين سوال مطرح شد كه آيا به بهانه كردن اهداف برنامه توليدي،‏ مي بايد ابتكار عمل كارگري را خفه كرد؟ در دهه
و اوايل دهه 1960، تجربه عمومي در كارخانه هاي چين اين بود كه وقتي كارگران طرحي جديد و روش هاي
توليدي نوآورانه اي را به اجرا مي گذاشتند،‏ اغلب توسط مديران مواخذه و تنبيه مي شدند.‏ مديران
مي ترسيدند كه چنين نوآوري هايي در روش هاي مرسوم كار اخلال كرده،‏ مانع از آن شود كه كارخانه آنها كميت
مقرر شده در برنامه را توليد كند.‏ مي ترسيدند كه كاهش توليد باعث شود دولت به آنها نمره پايينتري بدهد.‏ بحث
هايي كه اوايل دهه
1960
بر سر قوانين و مقررات كاري در بزرگترين مجتمع صنعتي چين ‏(فولاد آنشان)‏ در گرفت و به
ارائه منشوري از سوي كارگران انجاميد كه مخالف منشور تقليدي از كارخانجات شوروي بود،‏ نخستين جوانه مبارزه
آگاهانه در اين زمينه بود.‏ سپس در از ميانه دهه 1960، نگاه نادرست نسبت به اجراي اهداف مقرر شده در برنامه مورد
نقد قرار گرفت و ديدگاه تحقير آميز نسبت به كارگران زير ضرب رفت.‏ در نتيجه،‏ فضائي ايجاد شد كه كارگران به
كنترل آگاهانه و انقلابي كارگري تشويق شدند و از روش هاي مرسوم در سازماندهي كار و توليد گسست كردند.‏ اين
رويكرد،‏ در درازمدت موجب رشد توليد هم شد.‏ (7)
به عنوان نتيجه گيري:‏ كنترل كارگري در جوامع سوسياليستي به پشتوانه و در ارتباط با قدرت سياسي طبقه
كارگر ميسر شد و به اجراء درآمد.‏ بدون وجود قدرت سياسي طبقه كارگر،‏ امكان پياده كردن كنترل كارگري در توليد
و توزيع قابل تصور نيست.‏ آموزش توده هاي كارگر در زمينه اداره جامعه سوسياليستي نيز فقط مي تواند با پشتوانه
يك دولت سوسياليستي و در فضاي انقلابي جامعه نوين و از بند رها شده انجام بگيرد.‏
كنترل كارگري در دوران اعتلا و بحران انقلابي