ساÙÙا٠٠از سا٠1385 تا 1388
ساÙÙا٠٠از سا٠1385 تا 1388
ساÙÙا٠٠از سا٠1385 تا 1388
- TAGS
- ituc
- www.k-en.com
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
اداره مي شد كه كارش كنترل محيط هاي كار، تبليغ ايدئولوژي و سياست حكومت در ميان كارگران، و شناسايي<br />
عناصر آگاه و مبارز فعال در ميان طبقه كارگر (مشخصاً كمونيست ها) بود. ساليان سال بود كه سركوب و خفقان<br />
سياسي بر كل جامعه حاكم بود؛ فعاليت گروه ها و احزاب كمونيست انقلابي كه منافع و آرمان هاي اساسي طبقه كارگر<br />
را نمايندگي مي كردند غيرقانوني بود؛ حتي كم خطرترين و مسالمت جو ترين گروه هاي مخالف و منتقد رژيم شاه هم<br />
تحت پيگرد و فشار قرار داشتند؛ و كمونيست ها با مجازات حبس و شكنجه و حتي اعدام روبرو مي شدند: يعني همان<br />
وضعيتي كه شديدترش، در اين سي سال برقرار بوده است و بايد آن را يكي از دستاوردهاي انقلاب اسلامي به حساب<br />
آورد! به هر حال، تاثير ديكتاتوري سلطنتي بر توده هاي كارگر اين بود كه فقط شمار كمي از كارگران با منافع اساسي<br />
طبقاتي خود آشنا بودند و آگاهي انقلابي را جذب كرده بودند. اينها كساني بودند كه به علل گوناگون، بخت آشنايي با<br />
مسائل سياسي و اجتماعي و تماس و ارتباط با گروه ها و محافل كمونيستي و چپ را پيدا كرده بودند. اينها كساني<br />
بودند كه ضرورت و اهميت متشكل شدن عناصر پيشرو طبقه كارگر، متشكل كردن بدنه طبقه كارگر، و اشاعه و تكامل<br />
آگاهي طبقاتي انقلابي سياسي را نسبتا درك كرده بودند. از طرف ديگر، مبارزات كارگري كه از آغاز دهه<br />
به 1350<br />
شكل آشكاري رو به گسترش بود، و بخشي از عناصر انقلابي نيز اينجا و آنجا در آنها نقش داشتند، اساسا مبارزاتي<br />
اقتصادي رفاهي بودند و كماكان مبارزاتي خودبخودي محسوب مي شدند. جنبش جوان و پراكنده كمونيستي در<br />
دهه 1350، به سطح يك حزب انقلابي با برنامه و نقشه و استراتژي مشخص، تكامل نيافته بود. پس اين امكان وجود<br />
نداشت كه مبارزات اقتصادي، جايگاه خود را در چارچوب يك نقشه كلي و در خدمت به استراتژي انقلابي طبقه كارگر<br />
براي كسب قدرت سياسي پيدا كنند. و اين امكان هم وجود نداشت كه تعداد بيشتري از كارگران درون يك شبكه در<br />
حال گسترش سازماني، در سطوح و شكل هاي مختلف (مخفي و نيمه علني و حتي علني) متشكل شوند و منظماً در<br />
معرض آگاهي طبقاتي انقلابي سياسي قرار بگيرند. بنابراين، توده هاي كارگر با سطح پاييني از آگاهي و تشكل، در<br />
بسياري از موارد به صورت پراكنده و فردي، و تقريبا بدون هيچ نشانه اي از استقلال طبقاتي، درگير مبارزات و<br />
تحولات سياسي سال 57 شدند.<br />
اما هيچ انقلابي، حتي اگر در گام هاي ابتدايي اش "همه با همي" و بدون جهت گيري معين طبقاتي به نظر آيد، بدون<br />
رهبري نيست و نخواهد ماند. در جريان تحولات نيمه دوم سال<br />
56<br />
و سراسر سال<br />
57<br />
نيز گروه ها و شخصيت هاي<br />
معيني جلوي صحنه را اشغال كردند و ايدئولوژي و سياست هاي خود (يا در واقع منافع آن قشرها و طبقاتي كه خود<br />
نماينده اش بودند) را بر جريان عمومي انقلاب مسلط كردند. مي گوييم جريان عمومي، چرا كه در هر انقلابي هميشه<br />
اين امكان وجود دارد كه در عرصه هايي يا مناطقي و يا مقاطعي، گروه هاي طبقاتي ديگري (به غير از نيروي مسلط)<br />
تاثيرگذار باشند؛ اما سرنوشت و ماهيت هر انقلاب را نهايتاً آن نيرويي تعيين مي كند كه بر جريان عمومي و بر فرايند<br />
كسب قدرت سياسي، مسلط مي شود. در انقلاب<br />
57<br />
نيز ائتلافي از روحانيت شيعه و نيروهاي ملي مذهبي تحت<br />
رهبري خميني و موتلفه، طي يك دوره چند ماهه به نيروي مسلط تبديل شدند. آنها از باورهاي مذهبي و خرافي<br />
مردم، از امكانات تبليغي كه مسجد و حسينيه در اختيارشان مي گذاشت، از نيروي طلاب كه در سطح كشور پراكنده
Change language