سالنا٠ه از سال 1385 تا 1388

درگير در آن مبارزه،‏ سابقه مبارزات در هر واحد توليدي،‏ و موقعيت حاكم بر كل جنبش كارگري و كل جامعه در هر
مقطع مشخص،‏ تعيين مي شود.‏ بنابراين درگير شدن در بحث هاي ديرينه بر سر اينكه شورا بهتر است يا سنديكا،‏ و يا
نقش مجامع عمومي كارگري،‏ اصولا راه به جايي نمي برد.‏ زيرا جنبش كارگري شرايط يكدست و همگوني ندارد.‏ و بايد
تاكيد كنيم تا زماني كه دو عامل،‏ ‏(يعني نيروي رهبري كننده جنبش طبقه كارگر با شبكه تشكيلاتي سراسري مورد
نياز براي اين كار از يك طرف،‏ و وضعيت مبارزاتي نسبتا سراسري معمولا به شكل دوره هاي بحران و اعتلاي
انقلابي)‏ وجود نداشته باشد،‏ چنين تشكل فراگيري را نمي توان ايجاد كرد.‏ ما اين مساله را مشخصا در مورد جوامعي
مطرح مي كنيم كه با استبداد و خفقان فراگير و طولاني دست به گريبانند و تلاش براي ايجاد تشكل هاي مستقل
كارگران و ساير قشرهاي مردم در آنجا با پيگرد و سركوب روبرو مي شود.‏ در چنين شرايطي،‏ خيلي از تشكل ها مي
توانند نام هايي به خود بگيرند كه از مفهوم كلاسيك شان در ادبيات چپ و نمونه هاي تاريخي آن تشكلات در
كشورهاي مختلف فاصله دارند.‏ مثلا تشكل هايي تحت عنوان سنديكا از درون مبارزات توده هاي كارگر بجوشند كه
عملا به يك واحد توليدي محدود بمانند و به واحدهاي هم رشته خود سرايت پيدا نكنند.‏ يا شوراهايي به وجود بيايند
كه عملا فقط به مسائل اقتصادي و رفاهي كارگران بپردازند و هيچ ربطي به اعمال قدرت سياسي نداشته باشند.‏ در
چنين اوضاعي،‏ خط بطلان كشيدن بر يك تشكل اصيل كارگري كه محصول و ادامه مبارزات معيني است صرفاً‏ به
خاطر اينكه عنوان سنديكا بر آن گذاشته شده،‏ برخوردي غلط و ذهنيگرايانه است.‏ درست همانطور كه تلاش براي
محدود نگهداشتن سطح مبارزات يك تشكل كارگري،‏ عدم تلاش براي ارتقاء آگاهي طبقاتي انقلابي كارگران درگير در
آن،‏ و عدم تلاش براي افزدون بر عمق و دامنه شعارها و خواسته هاي آن ‏(هم اقتصادي و هم سياسي)،‏ با اين توجيه كه
مثلا ‏“سنديكا صرفا تشكلي صنفي است و كارش فقط چانه زني با دولت و كارفرما در چارچوب نظام سرمايه داري
است)‏ نيز ديدگاهي تنگ نظرانه را بازتاب مي دهد.‏ كار درست اينست كه فعالان كارگري از شكل گيري چنين تشكل
هايي از پايين ‏(و از خواست ايجاد اين تشكل ها تحت هر نامي كه باشد)‏ استقبال كنند؛ در محيط هايي كه حضور
مستقيم دارند فعالانه و با نقشه و برنامه در صفوف چنين تشكل هايي شركت كنند و براي تاثيرگذاري و جهت دهي
صحيح و تكامل آنها تلاش كنند.‏ هم درك صحيحي از ظرفيت تكامل هر تشكل معين داشته باشند،‏ هم محدوديت
هاي عيني و سطح ذهني بدنه هر تشكل را مد نظر قرار دهند.‏ هم به مساله دائمي متحد كردن توده كارگران در
مبارزات جاري توجه كنند،‏ هم مبارزه براي كسب رهبري و خنثي كردن گرايشات سازشكارانه و جهت گيري هاي
ارتجاعي كه مرتباً‏ در صفوف جنبش بروز مي كند را هوشمندانه پيش ببرند.‏ هم در پي تشخيص و متشكل كردن
پيشروترين عناصر طبقه كارگر در سطوح مناسب تشكيلاتي باشند،‏ هم بر بخش مياني طبقه تاثير بگذارند و از طريق
هدايت آنها،‏ بخش عقب مانده طبقه را نيز با جنبش همراه كنند.‏
به طور كلي،‏ براي تاثير گذاري بر مبارزات گوناگون طبقه كارگر و جهت دادن به اين جويبارهاي پراكنده،‏ هيچ راهي
جز تبليغ و ترويج آگاهي انقلابي طبقاتي،‏ ايجاد تغيير در مسير مبارزات خودبخودي و حق طلبانه كارگران،‏ و
سازماندهي انقلاب وجود ندارد.‏ اين كارها نيز عملي نخواهد شد مگر آن كه هسته هاي مخفي و كار آزموده اي متشكل