سالنا٠ه از سال 1385 تا 1388

اين نوع مشاغل،‏ زمينه بيشتري براي تاكيد بر ‏”زنانگي“‏ اين كارگران و سوء استفاده جنسي از آنان را ايجاد مي كنند.‏
در ايران با نمونه هاي بهره كشي جنسي از زنان كارگر ‏(به ويژه جوانان و نوجوانان)‏ در كارگاه هاي كوچك،‏ در مشاغل
پيماني در دفاتر شركت ها،‏ يا به هنگام
خدمتكاري در خانه ها و ادارات،‏ كاملا آشناييم.‏ اما در كشورهاي شرق آسيا،‏
40 تا 30
نيروي كار زنانه در بخش خدمات مستقيما به سوي صنعت سكس رانده مي شود.‏ بسياري از زنان مزدوج در سنين بين
سالگي در بخش موسوم به ‏”اتاقك تلفن“‏ مشغول به كار مي شوند.‏ آنان مجبورند از طريق مكالمه تلفني،‏
مشتريان مرد را از نظر جنسي ارضاء كنند.‏ سود اين كار به جيب شركت هاي واسطه كه اين زنان را استخدام كرده اند
و البته به جيب شركت هاي ارتباطات تلفني مي رود كه براي اين قبيل مكالمات،‏ نرخ بالايي تعيين كرده اند.‏ تعداد
زياد ديگري از همين زنان مزدوج كه با يك شماره مشخص مي شوند،‏ به عنوان ‏”همدم“‏ و ‏”هم صحبت“‏ مردان در كافه
ها استخدام شده اند.‏ بارها پيش آمده كه مردان كارگر براي ‏”تفريح“‏ به كافه اي رفته اند و شماره اي را انتخاب كرده
اند،‏ و در كمال ناباوري مشتري همسر خود شده اند.‏ يعني همان همسراني كه براي تامين معاش خانواده خود و افزايش
درآمد خانوار،‏ به اين كار روي آورده اند.‏ رسانه هاي رسمي معمولا با آب و تاب اين ماجراها را نقل مي كنند تا از آنها
روند فزاينده ‏”انحطاط زنان جامعه“‏ را نتيجه بگيرند؛ در حالي كه حقيقت به عمد پنهان مي ماند:‏ اين زنان،‏ قرباني نظام
منحط سرمايه داري اند.‏
همانطور كه قبلا گفته شد،‏ طبقه حاكمه ايدئولوژي و فرهنگ مردسالارانه اي را تبليغ و تقويت مي كند كه ضامن
تسلط سرمايه داري بر جامعه است.‏ ‏”مرد نان آور“،‏ الگويي است كه از يك طرف ستم بر زنان را مي پوشاند و از طرف
ديگر بر اين نياز تاكيد مي گذارد كه براي نجات اقتصاد ورشكسته،‏ زنان بايد بيشتر فداكاري كنند.‏ بر مبناي اين الگو،‏
اگر صحبت از بيكاري به عنوان يك معضل جدي اجتماعي است،‏ فقط بيكاري مردان مد نظر است!‏ به همين خاطر است
كه براي سنجش ميزان بيكاري جوانان فقط از پسران ديپلمه و ليسانسه آمار گرفته مي شود.‏ بر مبناي اين الگو،‏ نقش
زنان ‏”آرامش بخشيدن“‏ به مردان رنج ديده و تحت فشار در خانه است.‏ انگار نه انگار كه زنان به عنوان كارگران مزد
بگير و كارگران بدون مزد،‏ از استثمار و فشار مضاعف در رنج اند.‏ رسانه هاي رسمي،‏ ستم و رنجي كه زنان از سوء
استفاده هاي جنسي مي برند را ناديده مي گيرند و همزمان زنان درمانده و نوميدي كه خانه را ترك گفته اند را به
عنوان مقصر و نابود كننده ارزش هاي خانوادگي معرفي مي كنند.‏ در حال حاضر،‏ راهكاري كه بسياري از جامعه