روزش٠ارکارگری سه ٠اهه چهارÙ

زندان،‏ سيزدھم تيرماه ٨٩، در دادگاھی به اتھام اقدام عليه امنيت ملی محاکمه گردید.‏ دوازدھم
مردادماه ھمان سال،‏ رای دادگاه ابالغ شد که در آن به شش سال زندان و پنج سال محروميت از
فعاليت ھای فرھنگی و اجتماعی محکوم و دادگاه تجدید نظر ھم،‏ ھمان رای را تایيد کرد،‏ و ھم اکنون
دو سال و نيم است که در زندان بسر می برد.‏
جناب دادستان،‏ بداقی فرھنگی ارزنده ای است با بيش از بيست سال پيشينه ی آموزشی،‏ ھمچنين
رزمنده ای است از دوران جنگ،‏ که در سال ھای جوانی،‏ با رفتن به جبھه برای ميھن و مردم خویش
فداکاری ھا نمود.‏ پس از آن نيز با برگزیدن پيشه ی معلمی،‏ در پی سيرآب کردن حس نوع دوستی و
فداکاری درونی خویش،‏ یکی از محروم ترین نقاط کشور-‏ استان لرستان-‏ را برای کار و تدریس برگزید.‏
به گواه بستگان،‏ دوستان،‏ دانش آموزان وھمکارنش،‏ او معلمی دلسوز،‏ پيگير،‏ درست کردار و راست
گفتار بوده است.‏ ھمچنين دغدغه ھای انسانی و اخالقی،‏ او را واداشت تا تنھا به آموزش آینده سازان
کشور بسنده نکند و برای پيگيری دل مشغولی ھای صنفی وفرھنگی–‏ که به باورش تنھا راه بالندگی
و سرافرازی کشور است-‏ به کانون صنفی معلمان ایران بپيوندد.‏ بداقی ھمچنين،‏ در ھمه ی زندگی
اش،‏ گرایش شگفت آوری به قرآن و نھج البالغه داشته و به ویژه شيفته ی زندگی،‏ رفتار و کردار امام
علی ‏(ع)‏ بوده است.‏
او دارای سه فرزند دختراست-‏ دوتای کوچکتر آنھا دو قلوھایی ھستند به نام ھای شکيبا و ستایش،‏
که در زمان بازداشت پدر،‏ دوسال و نيم بيشتر نداشتند.‏ این دختران خردسال از آن زمان تا کنون،‏ تنھا
چند بار انگشت شمار به دیدارحضوری وی رفته اند،‏ زیرا در دیدارھای کابينی برای در آغوش کشيدن
پدر،‏ بسيار بی تابی کرده و این،‏ مادر و به ویژه پدر را بسيار می آزارد.‏
کمی پس از بازداشت،‏ آموزش و پرورش حقوق بداقی را نيز قطع کرد و خانواده و سه فرزندش را بيش
از گذشته دچار گرفتاری نمود.‏ برای دخترانش،‏ نبود پدر و دوری از مھر او کم نبود،‏ که دل نگرانی ھای
اقتصادی و معيشتی ھم به آن افزوده شد.‏ پس از دو سال از آموزش و پرورش نيز اخراج گردید.‏
یازدھم خرداد ١٣٩٠، مادر بداقی در بيمارستانی در شھر خرم آباد درگذشت و این در حالی بود که تا
آخرین لحظه،‏ چشم به راه دیدار فرزند بزرگ خویش یعنی رسول بود.‏ با وجود تالش ھای بسيار
خانواده،‏ به وی اجازه حضور در مراسم خاکسپاری و ختم مادر داده نشد.‏
جناب دادستان،‏ اما ھم اکنون که سی ماه از بازداشت بداقی می گذرد،‏ ایشان حتی یک روز ھم
نتوانسته از مرخصی،‏ که حق ھمه ی زندانيان است استفاده کند–‏ حتی برای درگذشت مادرش–‏ و
این در حالی است که بيشتر زندانيان سياسی بازداشت شده در یکی-‏ دو سال گذشته که برخی از
رسول بداقی،‏ بسيار شناخته شده تر ھم ھستند،‏ از این حق برخوردار گشته اند گویا برخی از
زندانيان،‏ از سوی قوه ی قضائيه و شما به عنوان دادستان تھران فراموش گشته اند!‏
به ھر رو،‏ کانون صنفی معلمان ایران بر این باوراست که برای تنبيه یک انسان،‏ نباید خانواده و بستگان
وی در پرداخت ھزینه با او شریک شده و تحت فشار قرار گيرند.‏ این رویکرد نه دینی است و نه اخالقی
و انسانی.‏ ھر کسی خود باید ھزینه ی رفتار و کردار خویش را بپردازد.‏ اکنون،‏ افزون بر بداقی،‏ دست
کم چھار نفر دیگر یعنی ھمسر و سه فرزند او،‏ درگير ھمه دشواری ھای مادی و روحی زندان اند.‏ دو
قلوھای او،‏ گاھی پدر را عمو می خوانند.‏ بی گمان،‏ دوری پدر،‏ این دو کودک را می آزارد و چنين
دلتنگی ھایی می تواند پيامد ھای روحی و جسمی فراوانی را برای آنھا و خواھربزرگ تر و مادرشان
پدید آورد.‏
اما جناب دولت آبادی،‏ افزون بر بداقی،‏ فرھنگيان دیگری نيز ھستند که ھم اکنون در زندان به سر می
برند و حال و روزشان،‏ به از بداقی نيست.‏ علی پورسليمان،‏ محمد داوری و عبداله مومنی از آن ميان
اند.‏ دختر عبداله مومنی در حالی به خانه ی بخت رفت که پدر نتوانست در جشن عروسی اش
شرکت کند.‏ کھن سالی و بيماری،‏ چنان توانی از مادردلتنگ و چشم براه محمد داوری ستانده که
حتی از دیدارھای دو ھفتگی نيز بازمانده است.‏ ھمسر تنھای علی پورسليمان،‏ این روزھا،‏ چرخ
زندگی را به دشواری می چرخاند.‏
باری،‏ کانون صنفی معلمان ایران از شما به عنوان دادستان تھران درخواست دارد که درباره این
فرھنگيان،‏ تجدید نظر کرده وخانواده ھایشان را که از زمان بازداشت،‏ ھزینه ھای مادی و روحی
فراوانی داده اند،‏ از نگرانی ودلواپسی برھانيد.‏ دست کم تا آماده سازی زمينه ھای الزم،‏ برای بررسی
دوباره پرونده ی آنھا،‏ از شما می خواھيم شرایطی را فراھم کنيد تا این فرھنگيان،‏ روزھای نخستين
سال را در کنار خانواده خود بگذرانند.‏ باشد خرسندی وشادی فرزندان وخانواده ی آنھا،‏ اندوخته ی
نيکی برای شما باشد.‏
کانون صنفی معلمان ایران
٩٠/١٢/١٠
-
–