روزش٠ارکارگری سه ٠اهه چهارÙ

١٧
.
.
گزارش خبری ‏:اين جا زندگی رنگ ديگری دارد:خانه ٣٠ متری برای ١٠ نفر
به نوشته خبرگزاری دولتی مھر در دی آمده است : در سايه وعده ھای مکرر ساخت مسکن و زير
پوست شھر در اتاقکھای کوچک و تو در تو ھمچنان اقشار محروم روزگار می گذرانند و درمانده حتی يک
ماه اجاره خانه اند
گاھی در کوچه پس کوچه ھای شھرمان خانواده ھا و زوج ھای جوانی زندگی می کنند که حاضرند در
يک وجب جا و با سقفی بر سر مامنی به نام خانه داشته باشند و يا در گوشه ای از زمين خدا چادری
بزنند تا از پرداخت کرايه خانه ھای نجومی و سنگين خالص شوند که در اين بين عباس مرادی از جمله
اين افراد است
اين مرد دل پر دردی دارد و دلش از زندگی در اتاقک کوچکش گرفته،‏ دست ھايش لرزش دارد و در
نگاھش خستگی موج می زند به وسعت خانه اش نگاھی می اندازم
خانه به دوش ھا لبخند نمی زنند
تمام وسعت خانه اش را که نگاه کنی به زحمت به متر می رسد در اين اتاقک که نام خانه را با
خود به يدک می کشد نفر در کنار ھم نفس می کشند
سقف اين اتاقک از شدت قدمت و کھنگی ترک برداشته،‏ ديوارھايش نم زده است و وسعت آسمان را
به زحمت می شود از پنجره کوچک انتھای اتاق تماشا کرد
اين اتاقک آشپزخانه،‏ حمام و دستشويی را در ھم جا داده و مرز ميان حمام و دستشويی با پرده آويز
سرمه ای از ھم جدا شده است
عباس آقا که پدر اين خانواده است می گويد:‏ برای اين قلک برجی ٧٠ ھزار تومان پرداخت می کنم که
اين مبلغ برای اين اتاقک و برای مرد کارگری چون من زياد است
اين پدر به خوبی نفس نمی کشد ھمسرش طاھره می گويد آسم دارد،‏ اما من فکر می کنم صدای
عباس آقا از بغضی که در گلويش تلنبار شده گرفته و می خواھد با غيرت مردانه اش دانه ھای بارانی
چشمانش را از من،‏ ھمسر و فرزندانش پنھان کند
او يک کارگر ساختمان بوده و معتقد است خانه به دوش ھا لبخند نمی زنند،‏ در چشمان او و حرکت
موزون دستانش غصه موج می زند انگار طاقت زندگی در خانه ھای استيجاری برايش سخت شده
است
عباس آقا می گويد:‏ ھنوز چشم ھايمان را نبسته ايم سر برج می رسد و صاحب خانه با مشت و لگد
به در می زند و کرايه اش را می خواھد حق دارد بنده خدا،‏ او ھم از ھمين راه گذران زندگی می کند
کمی آن سو تر کودکان اين دو در کنار ھم چنبره زده اند و با دست ھای الغرشان بر روی دفتر نقاشی
نقش يک خانه بزرگ را می کشند با مدادھای رنگی شان سقف خانه را آبي،‏ در اتاق را قھوه ای و
پنجره ھايش را بدون ھيچ حفاظی بنفش می کنند و به زندگی رنگ صورتی می زنند.‏
وقتی پدر حرف می زند به چشمانش التماس گونه می نگرند و با غصه ھای مادر رنگشان زرد می
شود اين کودکان خوب می دانند که دستان پدر و مادر ديگر رمق ندارد
طاھره ھر روز صبح در خانه ھای مردم کارگری می کند او می گويد:‏ دوست داشتم کمک خرج
ھمسرم باشم تا شايد بتوانم با پولی که در می آوريم در خانه بزرگ تر و مکانی بھتر زندگی کنيم اما
ھر روز که گذشت کرايه خانه ھا گران و گران تر شد
حاال طاھره ھر روز صبح در خانه ھای مرتفع و با عظمت باالی شھر رخت می شورد و کلفتی می کند
و بعد از ظھر که می شود پايش را از خانه ھای مرتفع و با شيب ھای بلند به کم ارتفاع ترين نقطه ی
زمين و آلونک خود می گذارد
داشتن سقفی بر سر آرزوی من است
داود وليپور نيز يکی ديگر از اجاره نشين ھای شھر است،‏ ‎٣٣‎سال دارد.‏ او ھم کارگری ميکند و دل
پر دردی دارد در قوچان به دنيا آمده و حاال با ھمسر و فرزندش در يکی از آلونکھای شھرمشھد روزگار
ميگذراند
او ھم می گويد:‏ دو سال پيش اتاقی را با ميليون تومان رھن کرديم اما به دليل نداشتن پول رھن،‏
ھمسرم طالھايش را فروخت و از خانوادهاش پول قرض کرد تا بتوانيم در اين اتاقک روزگار بگذرانيم و
سقفی بر سر داشته باشيم
اين مرد ادامه می دھد:‏ خجالت ميکشم شما را به خانهام دعوت کنم،‏ الزم نيست سؤالی بپرسيد،‏
خودتان که اينجا را نگاه کنيد ميفھميد زندگی ما چطور ميگذرد
او می گويد:‏ ھر روز صبح با اين اميد که روزی خانه دار شوم از خواب بلند می شوم آری داشتن
سقفی بر سر آرزوی من و ھمدردان من است
از خانه اين مرد به آسمان سرک می کشم و از دور به برجھای بلند چند طبقه و مجتمعھای عظيم
مسکونی نگاه ميکنم منظره شھری مدرن و پيشرفته جلوی چشمانم قرار ميگيرد که خيلی زيبا
.
.
.
.
.
.
.
٣٠
.
.
.
٣
.
.
.
١٠
.
.