نولیبرالیس٠در بوته ي نقد

دآی
سرمایهداري و تولید رضایت 101
دهها تصویر زیبا از سرزمینی که فقط سه دهه پیش
ریگزاري خشک و بیآب و علف بوده است.‏ آنچه در
رسانهها به رخ کشیده میشود تنها گوشهاي از واقعیت
است:‏ که اگر سرمایهاي در دستانت باشد میتوانی به
داراییهایی برسی.‏ در این رسانهها معمولا از روي دیگر
سکهي دوبی سخنی به میان نمی
.
روي دیگري که
نصیب کارگران و زحمتکشان میشود،‏ آنان که
سرمایهاي براي خرید ندارند و ناگزیر نیروي کارشان را
به فروش میرسانند.‏
در پوشش تمامی تبلیغات کر و کور کنندهي رسانهها
دربارهي این بهشت سرمایهداري،‏ گفته نمیشود که در
این جزیرهي افسانهاي اتحادیههاي کارگري و بخش
اعظم اعتصابها غیرقانونیاند و فعالین کارگري مورد
پیگرد قرار میگیرند،‏
99
درصد از نیروي کارِ‏ بخش خصوصی از شهروندان این کشور نیستند و هرلحظه و
بیدرنگ میتوان آنها را به وطنشان بازگرداند.‏ مقررات سازمان بینالمللی کار را به ریشخند میگیرند و از
امضاي معاهدهي بینالمللی کارگران مهاجر سرباز میزنند.‏ مطبوعات محلی حق ندارند در مورد کارگران مهاجر،‏
شرایط کار غیرانسانی و خودفروشی زنان گزارش یا مطلبی درج کنند و پلیس این کشور در عین حال که بر
واردات غیرقانونی طلا و الماس و افرادي که هویت خود را پنهان میکنند و به صورت همزمان
ویلا را نقد 25
میخرند،‏ چشم میبندد،‏ کارگران پاکستانی را که بهخاطر نگرفتن دستمزد از مقاطعهکاران شکایت میکنند،‏ از
کشور بیرون میاندازد یا به زندان میفرستد.‏ دوشیزگان فیلیپینی را بهخاطر اعتراض به تجاوز کارفرماها به آنها
به جرم زنا بازداشت و تنبیه میکند.‏
شیوهي دیگر در شکلدادن به اذهان مردم و بدیهیسازي روند سرمایهداري و از پی آن نابرابري در جامعه،‏
استفاده از تئوريهاي علمی و اقتصادي،‏ چون تئوري چارلز داروین و آدام اسمیت است.‏ داروین معتقد است که
در میان گونههاي موجودات زنده،‏ فقط گونههایی که بتوانند در رقابت با دیگران بهتر با طبیعت سازش کنند،‏
باقی میمانند و به تولید مثل میپردازند و گونههاي نامناسب نابود میشوند.‏ در نظام سرمایهداري با تکیه به این
تئوري،‏ به مردم القا میکنند که آنهایی که قدرت رقابت بیشتر و سرمایهي بیشتري دارند،‏ توان بقا و رشد
دارند و آنهایی که در این بازار رقابت ضعیفترند،‏ گونههاي نامناسب تلقی میشوند و خودبهخود از دور خارج