luty 2008 - Puls UM

Puls UM 

Drodzy Czytelnicy! 

2008 rok rozpoczął się już 

na dobre i co więcej, wcale 

nie zamierza zwalniać tempa, 

ale gna jak szalony do przodu. 

Karnawał dopiero się zaczynał, 

a tu już po ostatkach; Bal 

Medyka także za nami – zostały 

tylko wspomnienia i sporo 

zdjęć – niektóre z nich możecie 

oglądać na naszej okładce. 

Na Uczelni też o wytchnienie 

trudno. Co prawda, zbliżają 

się powoli zimowe ferie, ale 

chyba jeszcze będziemy musieli na nie solidnie zapracować i 

nieraz wykazać się wiedzą (przed liczeniem tylko na szczęście 

przestrzegam)… 

Niewątpliwie jednak szybki upływ czasu ma też swoje zalety, 

bo oto na przykład minęliśmy już półmetek zimy i tylko 

patrzeć, kiedy zza chmur wyjrzy nieśmiało wiosenne słońce. 

Póki co, zamiast na dworze, niektórym z nas zrobi się pewnie 

trochę cieplej na sercu i to już niebawem – a wszystko za 

sprawą patrona… epileptyków, który obchodzi swoje imieniny 

14 lutego. Jak zawsze jednak zachęcam do obchodzenia 

osobistych Walentynek w każdym, dowolnie wybranym dniu 

roku – myślę, że warto. 

W oczekiwaniu na pierwsze oznaki wiosny czy (jak kto 

woli) na Walentynki, albo po prostu pomiędzy egzaminami i 

zaliczeniami, zapraszam do lektury lutowego „Pulsu UM”. W 

tym numerze możecie m.in. prześledzić, jak powstaje nasza 

gazeta, poznać bardzo różne opinie o Dniu Zakochanych, ale 

także już tradycyjnie wybrać się w podróż (póki co palcem 

po mapie) i wygrać atrakcyjne nagrody – a to tylko niektóre z 

naszych lutowych propozycji. Mam nadzieję, że i tym razem 

warto się skusić… 

Miłej lektury! 

Aleksandra Suchecka 

Spis treści 

SPIS TREŚCI 

Drodzy Czytelnicy!...........................................................3 

Mikroskop.........................................................................4 

– Twój lekarz powie Twoim komórkom, co mają robić 

– Bakteryjna dywersja 

– Hamburger zbiera żniwo, jak przewidywano 

– Nerkowy mikroodkurzacz 

Gdzie się podziały tamte mikroby, Panie Profesorze?.....5 

– prof. dr. hab. med. Andrzej Szkaradkiewicz 

Wariograf.........................................................................6 

– dr hab. Franciszek Główka 

Bal Medyka 2008.............................................................8 

„Aha… zagraniczna – no, to nic się nie stało…”...........10 

– czyli o nierównym traktowaniu studentów 

Miesiąc wiedzy o...........................................................12 

– stypendia socjalne 

65 gramów......................................................................14 

– czyli jak powstaje „Puls UM”? 

Przeciw marzeniom........................................................16 

– o Uniwersytecie Marzeń polemika 

WalęTynki…..................................................................18 

– czyli Święto Zakochanych od innej strony 

Jak to jest być sobą za 50 lat?.........................................20 

Poezja..............................................................................21 

Kicz, czy dzieło...............................................................22 

– czyli krótki przegląd komedii romantycznych 

Piła 4................................................................................25 

– kultowy horror czy beznadziejna komedia? 

Wspomnieniem przez świat............................................26 

– Kraina czterech pór roku 

Poradnik Studenta-Turysty..............................................28 

– tym razem o formalnościach 

Muzyka filmowa.............................................................30 

– „Ostrożnie, pożądanie” 

Krzyżówka......................................................................32 

Nagrodzeni......................................................................33 

Humor.............................................................................33 

“Puls UM” Gazeta Studentów Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu 

Redaktor Naczelna: 

Aleksandra Suchecka, ola.jogi9@gmail.com 

Z-ca Redaktor Naczelnej: 

Maciej Tomczak, czamuko@gmail.com 

Sekretarz: 

Piotr Chomiak, chomiakbox-pulsam@yahoo.pl 

Redaktor Techniczny: 

Dawid Brudnicki, dawid@srg.pl 

Grafik: Maciej Chojnacki 

Rysunki: Agnieszka Gut 

Kolegium Redakcyjne: Dorota Karmowska, Patryk 

Konieczka, Marcin Kordasz, Ewa Kubacka, Beata Leszczak, 

Anika Mielewczyk, Marta Mozol, Mateusz Pawelczak, 

Łukasz Waligórski 

Współpracownicy: Łukasz Chojnowski, Jagoda Matuszak, 

Izabela Niśkiewicz, Jan Nowak, Piotr Skrobich 

Adres Redakcji: ul. Przybyszewskiego 39, DS „Eskulap”, pok. 3 (obok administracji), 60-356 Poznań, tel./faks (061) 658-44-35, 

e-mail: pulsum@wp.pl, pulsum@ump.edu.pl, www.pulsum.pl 

Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania i audiustacji tekstów oraz zmiany ich tytułów. 

Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za fantazję reporterów. Nadesłanych tekstów nie zwracamy. 

Druk: Wydawnictwo Uczelniane Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, nakład 4000 egz. Numer zamknięto 4.02.2008 

Projekt okładek: Maciej Chojnacki Skład: Dawid Brudnicki, Marcin Kordasz, Maciej Tomczak

MIKROSKOP 

Gazeta Studentów 

MIKROSKOP 

czyli porcja interesujących 

nowinek ze świata 

nauki specjalnie dla Was!!! 

Twój lekarz powie Twoim komórkom, 

co mają robić 

Specjalną zdolnością mezenchymalnych komórek macierzystych 

jest możliwość różnicowania w komórki tkanek, 

takich jak: mięśniowa, nerwowa czy tłuszczowa. Ponieważ 

komórki te znajdują się w naszym szpiku kostnym, 

możliwość sterowania ich wzrostem przyniosłaby potężne 

możliwości terapeutyczne. Właśnie na to daje nam nadzieję 

nowe odkrycie naukowców z Bostonu. David Scadden 

ze swoim zespołem odkrył, że stosując lek przeciwnowotworowy 

bortezomib, można skłonić mezenchymalne 

komórki macierzyste do przekształcenia w osteoblasty. 

Gdyby takie przekształcenie mogło zajść wewnątrz ludzkiego 

organizmu, wykształcone osteoblasty naprawiałyby 

szkody powstałe w wyniku osteoporozy albo niektórych 

typów nowotworów, takich jak np. szpiczak mnogi. 

Bakteryjna dywersja 

Campylobacter jejuni to jeden z paskudnych mikrobów, 

które potrafią się ukrywać wewnątrz naszych komórek. 

Dlaczego fortel temu sprawcy zakaźnych biegunek 

uchodzi na sucho, sprawdzili Robert Watson i Jorge 

Obraz z mikroskopu elektronowego: komórki 6 godzin wcześniej 

zakażone C. jejuni. 

Źródło: PLoS Pathogens Vol. 4, No. 1, e14. 

 

Galan z Yale University. Pierwsza adaptacja C. jejuni do 

przeżycia wewnątrz komórek jelita to głębokie zmiany 

fizjologiczne. Drugie przystosowanie wydaje się bardziej 

spektakularne – bakteria, która jest po fagocytozie kierowana 

do lizosomów, opuszcza pęcherzyk fagocytarny, zanim 

dotrze na miejsce. Lepsze zrozumienie zachowania C. 

jejuni może się przyczynić do skuteczniejszego leczenia 

wywoływanych przez ten drobnoustrój chorób. 

Hamburger zbiera żniwo, jak 

przewidywano 

W Polsce zespół metaboliczny, czyli współistnienie 

kilku istotnych czynników ryzyka chorób układu krążenia, 

zdiagnozowano u 4% osób poniżej 30. roku życia. W Stanach 

Zjednoczonych zdiagnozowano go u 9%... nastolatków. 

Statystyka przygotowana przez Stephena Cooka dla 

Pediatric Metabolic Syndrome Working Group pokazuje, 

że mimo ostatnich sukcesów kampanii antynikotynowych, 

stan zdrowia populacji Stanów Zjednoczonych może nie 

ulec wyraźnej poprawie ze względu na głęboko zakorzenione 

złe nawyki żywieniowe. 

Nerkowy mikroodkurzacz 

Czy budziło to czyjeś zdziwienie, że mimo 

przylegania dużych białek do kłębuszkowej błony 

filtracyjnej w nerkach, ta nie zatyka się niczym syfon 

zaniedbanego zlewu? Tym, których nurtuje to 

pytanie, odpowiada w PNAS z 15. stycznia 2008 r. 

Shreeram Akilesh wraz z zespołem. Okazuje się, że 

na powierzchni kłębuszkowych podocytów występują 

receptory, które wyłapują przylepione do błony 

filtracyjnej przeciwciała IgG. Po wykryciu przeciwciała 

podocyt wchłania je, tym samym oczyszczając 

błonę filtracyjną. Możliwe, że podobny mechanizm 

działa w nerkach także dla innych białek. Odkrycie 

zapewne przyczyni się do poznania genetycznych 

podstaw niektórych chorób nerek. 

Opracował: Jan K. Nowak


NAUKA 

Gdzie się podziały tamte mikroby, 

Panie Profesorze? 

Rozmowa z prof. dr. hab. n. med. Andrzejem Szkaradkiewiczem, 

kierownikiem Katedry i Zakładu Mikrobiologii Lekarskiej. 

W ostatnich latach coraz częściej słyszymy o ciężkim, 

piorunującym przebiegu zakażeń. Czy pojawiły się 

zatem nowe mikroorganizmy, będące patogenami człowieka? 

Drobnoustroje, spośród których bakterie jako pierwsze 

pojawiły się na naszej planecie około 3,8 mld lat temu, 

tworząc od milionów lat otoczenie zwierząt i ludzi, ulegają 

stałej ewolucji. Mechanizmy obronne (odpornościowe) 

człowieka, stosowane leki przeciwdrobnoustrojowe, czynniki 

środowiskowe, oddziałując ewolucyjnie, zmuszają 

patogeny do poszukiwania własnych, coraz nowszych 

strategii wirulencji, czyli zjadliwości. Efektem tych zjawisk 

są więc nowe patogeny i związane z nimi nowo pojawiające 

się lub nawracające choroby zakaźne. Przykładem 

może być dynamiczny wzrost występowania w Europie, 

w tym także w Polsce, inwazyjnej choroby meningokokowej 

wywołanej bakterią Neisseria meningitidis C, często o 

piorunującym przebiegu, wyłanianie się nowych wirusów 

grypy i rozprzestrzenianie się wysoko patogennego wirusa 

grypy ptasiej (H5N1), pojawienie się nowego koronawirusa 

(SARS-CoV), wywołującego ciężki ostry zespół 

oddechowy (SARS). Aktualnie, co najmniej 30 nowych 

chorób zakaźnych zagraża ludziom na świecie, przy czym 

wobec większości z nich nie są znane skuteczne metody 

terapeutyczne. 

Na czym właściwie polega ta wysoka patogenność wirusa 

grypy ptasiej (H5N1)? 

Chodzi tu o ciężki przebieg choroby. Aktywne ogniska 

zapalne rozwijają się u człowieka w miąższu płucnym 

i układzie pokarmowym, co w efekcie prowadzi do wysokiej 

śmiertelności, w zakresie od 33% do ponad 50%. 

Wystarczy porównać z wirusami grypy człowieka (A i B), 

powodującymi śmiertelność na poziomie 0,1%. Jednak nie 

jest to też niski odsetek, wobec ponad 100 mln ludzi chorujących 

rocznie na świecie na grypę. 

A więc, z jednej strony nowe groźne dla człowieka 

patogeny, a z drugiej znane wprawdzie patogeny, ale 

oporne na antybiotyki? 

Te „znane” lekooporne, często wielolekooporne patogeny 

są przyczyną bardzo poważnych, uogólnionych zakażeń, 

często o śmiertelnym przebiegu. W ostatnich latach 

obserwuje się gwałtowny wzrost lekooporności bakterii, 

co wiąże się z poważnym nadużywaniem antybiotykoterapii. 

Pierwszy, wprowadzony do lecznictwa w 1943 roku, 

antybiotyk – penicylina, stosowany był w początkowym 

okresie przede wszystkim w leczeniu ran zakażonych 

przez gronkowce. Już w 1944 roku pojawiły się szczepy 

oporne na penicylinę, a obecnie ponad 98% izolowanych 

gronkowców charakteryzuje się opornością na ten antybiotyk. 

Jednocześnie, w latach 60-tych opisano gronkowce 

oporne na metycylinę (MRSA), tzn. oporne na wszystkie 

antybiotyki beta-laktamowe i inne grupy antybiotyków, 

jednak pozostające wrażliwe na antybiotyki glikopeptydowe 

(wankomycyna). Aktualnie ocenia się, że około 53 mln 

ludzi na świecie jest nosicielami MRSA. Niestety, w 2002 

roku w USA pojawiły się szczepy S. aureus całkowicie 

oporne na wankomycynę, tzw. VRSA. Szczęśliwie, jak 

dotąd wyizolowano od chorych w USA jedynie trzy takie 

szczepy. Poważny problem terapeutyczny stanowią także 

enterokoki oporne na wankomycynę (VRE), jak również 

pałeczki jelitowe, wytwarzające enzymy rozkładające 

antybiotyki o bardzo rozległych profilach substratowych 

(ESBL, AmpC itd.). Rozprzestrzenianie się lekooporności 

wymaga stałego monitorowania oraz działań opartych o 

sieć międzynarodowego nadzoru i zwalczania w ramach 

WHO, ECDC, w czym także uczestniczy Katedra i Zakład 

Mikrobiologii Lekarskiej UM w Poznaniu. 

W otaczającym nas świecie zachodzi więc ciągła przemiana. 

Dotyczy to także naszej Uczelni, szczególnie w 

tym „roku wyborczym”. Czy można przewidzieć kierunek 

ewolucji? 

Analizując z perspektywy patogenów, ewolucja może 

być wynikiem zmian stopniowych (mówimy wówczas o 

przesunięciach antygenowych) lub skokowych, co wiąże 

się z wyłonieniem nowego mikroorganizmu. Oczywiście, 

ewolucja „skokowa” jest trudno przewidywalna i może 

stanowić nowe zagrożenia biologiczne. Jednak, najważniejszy 

jest zawsze genom i nisza ekologiczna, z którą jest 

związany. 

Dziękujemy za rozmowę. 

Opracował: Maciej Tomczak

WARIOGRAF 


Imię i nazwisko: Franciszek Główka 

Stopień naukowy, stanowisko, miejsce pracy: dr hab., Kierownik 

Katedry i Zakładu Farmacji Fizycznej i Farmakokinetyki 

UMiKM w Poznaniu 

Staż na Uczelni: 1 października 2007 roku minęło 25 lat pracy 

1. Trzy słowa, które najtrafniej mnie opisują: odpowiedzialny, 

niecierpliwy, konsekwentny 

2. Jestem mistrzem w: Nie mnie oceniać siebie, słowo „mistrz” 

kojarzy mi się z czymś niedoścignionym. 

3. Mam słabość do: Jeżeli już, to do wszystkiego, co jest piękne, 

np. pięknej, delikatnej porcelany... 

4. Nie potrafię: Jest wiele rzeczy, których nie potrafię robić 

np. grać na skrzypcach, za to chętnie słucham muzyki, gdzie 

słychać dźwięki tego pięknie brzmiącego, a jednocześnie 

bardzo trudnego do nauki, instrumentu. 

5. Zawsze chciałem się nauczyć: Może to zabrzmi banalnie, 

ale zawsze, kiedy spacerowałem nad Jeziorem Maltańskim i 

oglądałem zjeżdżających slalomem narciarzy, chciałem nauczyć 

się jazdy na nartach. W końcu późno, ale od dwóch lat 

zjeżdżam ze stoku, może jeszcze nie ostrym slalomem. 

6. Chciałbym jeszcze: Jest wiele rzeczy, których chciałbym 

jeszcze nauczyć się, np. jazdy na snowboardzie, języka hiszpańskiego, 

czy też gry na akordeonie. 

7. Autorytetem jest dla mnie: Miałem dość dużo szczęścia w 

swoim życiu, począwszy od najmłodszych lat, spotkać wielu 

zacnych ludzi, których postawa życiowa w zgodzie z zasadami 

etycznymi i przepełniona pracą była i jest dla mnie 

niewyczerpanym drogowskazem życiowym. Noszę głęboko 

w sercu pamięć o tych ludziach i wielką wdzięczność za to, 

co dla mnie zrobili, czego nauczyli. 

8. Kiedy kłamię: Odpowiem tak: „Kłamstwo jest złym nawykiem 

człowieka i jest stale na ustach ludzi źle wychowanych” 

i dodam: bojących się odpowiedzialności za swoje 

czyny. 

9. Słowa, których nadużywam: właściwie, w zasadzie 

10. Irytuje mnie: głupota, brak odpowiedzialności ludzi za 

siebie i innych, egoizm i pycha. Jazda z nadmierną szybkością, 

palenie tytoniu w kawiarniach, restauracjach, klubach, 

nadużywanie alkoholu i innych używek oraz bycie


WARIOGRAF 

zaślepionym niewolnikiem panującej mody mieści się w 

tym, co wcześniej powiedziałem. Jeżeli chodzi konkretnie 

o studentów, to irytuje mnie najbardziej, można to nazwać 

rozpowszechnionym swego czasu terminem, pomroczność. 

Wyjaśniam: niektórzy zaraz po zakończeniu zajęć 

przestają poznawać swoich nauczycieli, wykładowców. 

Dziwna metamorfoza zachodzi u niektórych osób. Dodam, 

że nie jest to tylko moje spostrzeżenie. 

11. Kim lub czym chciałbym być, gdybym nie był tym, kim 

jestem? Dość przewrotne pytanie. Jeżeli już mam odpowiedzieć, 

to myślę, że chciałbym być malarzem portrecistą, 

bądź muzykiem. 

12. Studentom zazdroszczę: Powiem wprost: niczego młodym 

ludziom nie zazdroszczę. Czyż można zazdrościć ciężkiej 

pracy, stresu przed egzaminami, nieprzespanych nocy, często 

niedostatku pieniędzy? Młodości? Lata młodości mam 

już za sobą i trzeba się cieszyć tym, co się ma, to też sztuka, 

a nie zazdrościć. Zazdrość rodzi same problemy, a pożytku 

zapewne żadnego. 

13. Kiedy stoję w korku: staram się zachować spokój, chociaż 

niełatwa jest to sztuka, zwłaszcza, że wszyscy śpieszymy 

się. Gdy mnie zaczyna złość ogarniać, staram się stosować 

do zapamiętanej myśli: „najpierw sam powinieneś trwać 

w pokoju, aby ten pokój zanieść innym”, w tym przypadku 

innym kierowcom, też zapewne spieszącym się, jak ja. 

Gdy widzę mocno spieszącego, przepychającego się kierowcę, 

to mówię sobie: spiesz się, spiesz i tak się spotkamy 

„przy światłach”. Z reguły sprawdza się. 

14. Zawsze mam przy sobie: portfel z dokumentami, nie zawsze 

wypełniony pieniędzmi i coś słodkiego 

15. Niezwykła umiejętność, którą posiadam: Nic mi o tym 

nie wiadomo, posiadam umiejętności zwykłego śmiertelnika, 

o których nie wypada nawet w tym miejscu pisać. 

Jeżeli coś czasami lepiej mi się udaje zrobić niż innym, to 

dlatego, że gdy bardzo lubię to coś robić, znacznie więcej 

się angażuję. Pochłonięty jestem wówczas osiągnięciem 

celu. 

16. Moje ulubione miejsce na Ziemi: Mam takie trzy ulubione 

miejsca. Jedno znajduje się w Wielkopolsce, drugie na 

Ziemi Lubuskiej, a trzecie gdzieś w Europie. Gdzie dokładnie? 

To już moja mała tajemnica. 

17. Muzyka, przy której się bawię: Teraz rzadko się bawię, ale 

jeżeli już to muzyka z lat 70-tych i 80-tych. Nie znoszę głośnej 

muzyki, którą serwują kluby młodzieżowe, ale nie tylko. Jak 

przy tym można odpocząć, jest dla mnie zagadką. 

18. Muzyka, przy której odpoczywam: muzyka klasyczna 

– Mozart, Debussy, Grieg 

19. Energii dodaje mi: wypoczynek w otoczeniu zielonej przyrody, 

odrobina promieni słonecznych i trochę radości np. z 

sukcesów moich dzieci. Trudno nie wspomnieć o smacznym 

domowym obiedzie. 

20. Moja dobra rada dla studentów: Paradoksalnie doświadczenie 

jest nieprzekazywalne, młodzi mają dość rad starszych. 

Jeżeli już mam coś powiedzieć, to zacytuję słowa 

naszego Wielkiego Rodaka: „Młodzieży, wymagajcie od 

siebie, nawet gdyby inni od was nie wymagali”. Często 

też powtarzam moim studentom słowa z Księgi Mądrości 

„Każdy trud przynosi zysk”. I tyle. 

W dniach 22-24. lutego 2008r. Uniwersytet Medyczny im. Karola 

Marcinkowskiego organizuje „Drzwi Otwarte” dla kandydatów na studia 

Harmonogram wykładów otwartych 

piątek, 22. lutego (Centrum Kongresowo-Dydaktyczne): 

Wydział Lekarski I godz. 13:00 

Wydział Lekarski II godz. 16:00 

sobota, 23 lutego (Collegium Stomatologicum) 

Wydział Nauk o Zdrowiu godz. 12:00 

niedziela, 24 lutego (Centrum Kongresowo-Dydaktyczne) 

Wydział Farmaceutyczny godz. 11:00 

Dodatkowo wykłady z kosmetologii: 

„Mity i fakty współczesnych terapii przeciwzmarszczkowych. Czy nastolatki potrzebują 

kosmetyków przeciwzmarszczkowych?” Collegium Stomatologicum, sala 202 – 22 lutego, godz. 13:15 

„Jak właściwie pielęgnować skórę?” Collegium Stomatologicum, sala 202 – 23 lutego, godz. 14.30 

Zapraszamy !!!

WYDARZENIA 


 

Bal Medyka 2008 

Przygotowanie zastawy dla 700 gości to nie lada przedsięwzięcie... 

Jeśli zapytać przypadkowo spotkanego studenta, z 

czym kojarzy mu się styczeń, jego odpowiedź najprawdopodobniej 

będzie brzmiała: z sesją. Nieważne, czy będzie 

to żak z Akademii Rolniczej, czy AWF-u – wszyscy odpowiedzą 

tak samo. Podejrzewam jednak, że wśród wielu 

studentów Uniwersytetu Medycznego odpowiedź będzie 

zupełnie inna. Otóż dla wielu z nas styczeń jednoznacznie 

kojarzy się z Balem Medyka, chyba jedynym tak dużym 

wydarzeniem na poznańskich uczelniach. 

Również w tym roku mieliśmy okazję wybrać nową 

sukienkę, wyprasować specjalnie zakupioną na tę okazję 

koszulę, aby podczas wyjątkowej sobotniej nocy móc 

zabawić się wraz z kadrą profesorską w odświętnie przystrojonym 

Collegium Stomatologicum. Niewiele jednak 

brakowało, abyśmy zostali pozbawieni tej przyjemności. 

Dwa dni przed terminem Balu został on odwołany. Ze 

względu na wprowadzenie żałoby narodowej podjęto decyzję 

o jego przełożeniu na następny weekend. Nie byłoby 

to jednak takie proste, gdyż Bal Medyka nie jest imprezą, 

którą planuje się dwie godziny przed wyjściem z domu. 

Ale o tym później... 

Jako, iż po kilku godzinach od podjęcia decyzji o odwołaniu 

Balu okazało się, że żałoba narodowa trwa do 

godziny 19:00 w sobotę, nic nie stało na przeszkodzie, 

aby 26 stycznia o godzinie 20:00 móc rozpocząć „bal na 

ponad 300 par”. Gdy już wszyscy goście dotarli do Collegium 

Stomatologicum (warunki atmosferyczne na pewno 

tego nie ułatwiały), można było rozpocząć część oficjalną. 

Życzenia dobrej zabawy usłyszeliśmy m.in. z ust JM 

Rektora prof. dr. hab. Grzegorza Bręborowicza oraz Pawła 

Żebryka, przewodniczącego Rady Uczelnianej Samorządu 

Studenckiego. Czym byłby jednak bal bez tradycyjnego 

poloneza? W pierwszej parze tańczyli JM Rektor oraz 

Magdalena Cerbin, zastępca przewodniczącego RUSS. Za 

nimi tanecznym krokiem podążało tylko 69 par (to i tak 

dużo, jak na tak małą ilość miejsca). Po kilku minutach 

parkiet był już do dyspozycji wszystkich gości i tak pozostało 

do późnych godzin nocnych (a może lepiej – wczesnych 

porannych). 

Bal Medyka to nie tylko okazja do tańca. Dzięki niemu 

możemy spotkać znajomych z innych kierunków czy 

wydziałów. Na dwóch piętrach Collegium Stomatologicum, 

przy stołach zastawionych jedzeniem oraz napojami, 

studenci naszej Uczelni mają okazję porozmawiać 

nie tylko ze sobą, ale także z kadrą profesorską. Dzięki 

temu może zawiązać się nić przyjaźni między studentami 

a wykładowcami. Na sali wykładowej nie zawsze jest to 

możliwe... 

Tradycją na Balu Medyka stały się wybory Króla i Królowej 

Balu. Konkurs ten przebiega w dwóch etapach. Najpierw 

10 par ubiegających się o ten tytuł musiało zatańczyć 

tango, które zostało ocenione przez specjalnie utworzoną komisję. 

Najlepsi z nich otrzymali zaproszenia do teatru. Natomiast 

przyznanie najważniejszego wyróżnienia powierzono 

ślepemu losowi. Każda z par otrzymała różę – 9 z nich było 

białych, jedna czerwona. Szczęśliwcami, którzy pod folią 

aluminiową zakrywającą kwiaty ujrzeli 

piękne, czerwone płatki byli Małgorzata 

Kalenicz i Jacek Pierzchlewski. 

Przez resztę wieczoru mogli cieszyć 

się oni mianem Króla i Królowej Balu. 

Dzięki jednemu ze sponsorów ponownie 

będą mogli poczuć się wyjątkowo 

podczas kolacji w hotelu Sheraton. Do 

samego rana na parkiecie rozegranych 

zostało jeszcze kilka konkursów, a w 

odstępach między nimi mogliśmy wykorzystać 

ostatnie dni karnawału i oddać 

się magii tańca. 

Tegoroczny Bal Medyka na pewno 

na długo pozostanie w naszej pamięci. 

Jedna z par będzie wspominać 

go chyba jeszcze dłużej, gdyż właśnie 

tego wieczoru około północy pewien


Część transportu krzeseł z Eskulapa 

chłopak oświadczył się swojej partnerce, a świadkami tego 

wydarzenia były osoby znajdujące się w tamtej chwili na 

parkiecie. To tylko potwierdza, że Bal Medyka jest wyjątkowym 

wydarzeniem w „kalendarzyku imprezowym” wielu 

studentów Uniwersytetu Medycznego. Niestety, o godzinie 

4:00 nad ranem muzyka przestała grać i należało udać się do 

domu. Ale nie wszyscy mogli to uczynić... 

Tak – to są stoły! 

Dla większości Bal Medyka to jedna, styczniowa 

noc. Jest jednak grupa studentów, którzy o Balu zaczynają 

myśleć już w listopadzie, czyli ponad dwa miesiące 

wcześniej. Przede wszystkim trzeba pozyskać sponsorów, 

uzyskać odpowiednie pozwolenia, zaczynając od 

zarezerwowania Collegium Stomatologicum, a kończąc 

na znalezieniu odpowiedniej ilości krzeseł, stołów itp. 

Równie dużo czasu pochłania poszukiwanie najbardziej 

korzystnej oferty firmy cateringowej, zespołu, oświetlenia 

i nagłośnienia, zaprojektowanie plakatów, biletów... 

WYDARZENIA 

Przez kilka tygodni członkowie Samorządu 

oraz wolontariusze każdą wolną chwilę poświęcają 

przygotowaniom do tej sobotniej 

nocy. Poprzekładane egzaminy, niezaliczone 

kolokwia, wiele nieprzespanych nocy, 

godziny spędzone z telefonem w ręku to 

tylko namiastka tego, co poświęcają dla 

nas Organizatorzy. Najwięcej pracy czeka 

na nich w przeddzień oraz w dzień Balu. 

Osoby, które nigdy nie brały w tym udziału, 

nie są w stanie wyobrazić sobie, jaką ilość 

m.in. krzeseł należy przetransportować do 

Collegium Stomatologicum. W tym miejscu 

należy podziękować za pomoc naszym 

uczelnianym kierowcom, gdyż tylko dzięki 

nim może odbyć się to tak sprawnie. Gdy 

już wszystkie transporty dotrą do Stomatologicum, 

należy rozplanować rozstawienie stołów, 

dokładnie przeliczyć potrzebne miejsca, zająć się przystrojeniem 

sali, rozstawić zastawę stołową, patery z jedzeniem, 

owoce. Każdego z Organizatorów kosztuje to 

mnóstwo sił oraz nerwów. Równie dużo pracy czeka na 

nich w niedzielę, kiedy niejednokrotnie bez przespania 

nawet 3 godzin muszą posprzątać po Balu... W ciągu 

ostatniego weekendu wielu z Organizatorów spędziło w 

Collegium Stomatologicum łącznie nawet po 40 godzin. 

Godzin przeznaczonych na wcześniejsze przygotowania 

nikt nie jest w stanie policzyć... 

W tym miejscu w imieniu wszystkich „balowiczów” 

chciałem podziękować Organizatorom za trud włożony 

w przygotowanie Balu Medyka 2008. Tylko dzięki Wam 

mógł się on odbyć. Dziękujemy i mamy nadzieję, że w 

przyszłym roku również spotkamy się podczas wspólnej 

zabawy! 

Dawid 

PS Fotorelację z Balu Medyka znajdziecie na drugiej 

okładce. 

Tegoroczne dekoracje podobały się wszystkim

DO DYSKUSJI 


Zapraszamy do dyskusji... 

„Aha… zagraniczna – no, to nic się 

nie stało…” 

czyli o nierównym traktowaniu studentów 

W ramach Koła Naukowego Psychologizujących 

Studentów Medycyny postanowiliśmy przeprowadzić 

ankietę, której celem było poznanie opinii na temat traktowania 

studentów anglo- i polskojęzycznych na naszej 

Uczelni. Badanie zostało przeprowadzone wśród studentów 

III – VI roku Wydziału Lekarskiego I. Każdego 

ankietowanego prosiliśmy o to, by podczas wypełniania 

kierował się wyłącznie własnymi doświadczeniami i spostrzeżeniami, 

a nie sugestiami innych osób. Aby badanie 

było jak najbardziej obiektywne, zostało przeprowadzone 

zarówno wśród studentów polskich, jak i anglojęzycznych. 

Ostatecznie poznaliśmy opinię 162 studentów polskich i 

40 studentów zagranicznych. 

Pomysł badania zrodził się w odpowiedzi na liczne 

sygnały od studentów świadczące o tym, że na naszej 

Uczelni zdarzają się sytuacje nierównego traktowania 

studentów obydwu grup. Jednocześnie chcemy podkreślić, 

że nasza ankieta nie miała na celu pogłębienia różnic 

między studentami – wręcz przeciwnie, chcielibyśmy, 

aby każdy na naszej Uczelni, bez względu na pochodzenie 

ani na to, czy płaci za naukę czy też nie, był traktowany 

jednakowo. 

A oto wyniki naszych badań (na grupie na tyle małej, 

by nie móc ich uznać za w pełni reprezentatywne, lecz na 

tyle dużej, by móc powiedzieć, że pokazują określoną tendencję 

w poglądach studentów). 

Wśród studentów polskich: 

– 75% ankietowanych uważa, że nauczyciele akademiccy 

lepiej traktują (są bardziej uprzejmi, przyjaźni, mają 

większy szacunek itp.) studentów anglojęzycznych; 

– 84% ankietowanych uważa, że dostęp do materiałów 

dydaktycznych (preparaty, materiały wykładowe itp.) 

jest lepszy dla studentów anglojęzycznych; 

– 66% ankietowanych uważa, że studenci anglojęzyczni 

mają łatwiejszy dostęp do miejsc w akademikach; 

– 45% ankietowanych uważa, że regulamin studiów 

jest bardziej egzekwowany od studentów polskich; 

– 75% ankietowanych spotkało się z sytuacją nierównego 

traktowania studentów anglo- i polskojęzycznych (w 

tej grupie 64% badanych uznało, że takie sytuacje zdarzają 

się często, a 23%, że bardzo często). 

Musimy przyznać, że nie spodziewaliśmy się tak jednoznacznego 

wyniku ankiety. Jesteśmy przekonani, że 

problem różnic w traktowaniu studentów musi być jak 

najszybciej rozwiązany. Nie trzeba przecież wnikliwych 

obserwacji, by stwierdzić, że na naszej Uczelni brak jest 

oznak integracji między studentami polsko- i anglojęzycznymi, 

a sytuacje, w których większość z nas widzi przejawy 

nierównego traktowania Polaków przez wykładowców, 

z pewnością nie sprzyjają nawiązywaniu bliższych 

kontaktów. 

Na czym polega nierówne traktowanie studentów, 

najlepiej widać w opiniach przytaczanych przez samych 

respondentów: 

● Pani dr Y. tak długo krzyczała na studentkę, dopóki 

nie zorientowała się, że ta nie mówi po polsku, po czym powiedziała: 

„Aha – zagraniczna… no, to nic się nie stało.” 

● Wystarczy odwiedzić I i II piętro w Eskulapie, aby 

zauważyć różnice. 

● Denerwuje mnie przepis, że na min. 6 studentów polskojęzycznych 

przypada 1 asystent, a anglojęzycznych nie 

może być więcej niż 3 na 1 asystenta. 

● Wchodzą nagminnie bez kitli, ale za to z jedzeniem 

na zajęcia. 

● Przykładowo w bibliotece studenci anglojęzyczni 

mogą wnosić do czytelni plecaki oraz jedzenie i picie. 

● Mogą oni zamieszkiwać w akademiku ten sam pokój 

przez cały okres studiów i mają możliwość jego urządzania 

bez obowiązku usuwania zmian przed wakacjami. 

● Skracanie zajęć: „bo studenci anglojęzyczni będą 

mieli wcześniej”, zajmowanie sal, mimo że na planie zajęć 

widniała polska grupa. 

● Pan prof. X. ściska się ze studentami zagranicznymi 

i robi sobie z nimi zdjęcia, a z polskimi – nie. 

● Gdy mamy zajęcia na bloku operacyjnym, na ogół 

wtedy można odczuć, jak mało znaczymy, bo nawet strojów 

często dla nas nie ma, bo muszą zostać dla anglojęzycznych. 

Wyniki badania przeprowadzonego wśród studentów 

zagranicznych były znacznie bardziej zróżnicowane. Mała 

10


DO DYSKUSJI 

ilość wypełnionych ankiet przez studentów anglojęzycznych 

wynikała głównie z faktu odmowy udziału w badaniach, 

z którą nie spotkaliśmy się u studentów polskich. 

Analizując ankiety studentów anglojęzycznych dostrzec 

można dwie dominujące tendencje: nie dostrzegają różnic 

w traktowaniu lub nie mają na ten temat opinii. Na 40 osób 

tylko jedna była świadkiem nierównego traktowania studentów: 

„I went to anatomy lab and the English program 

students got there own lab room with nice specimens. Two 

Polish students were asked by the lab attended to go to the 

different room; were not allowed to look at the specimen 

we had in our room?”. 

Wydaje nam się, że kwestia uprzywilejowanego traktowania 

studentów zagranicznych tkwi raczej w mentalności 

Polaków w ogóle. W anachronicznym poglądzie, że 

mieszkańców zagranicy powinniśmy traktować ze szczególną 

estymą, z grzecznością większą niż wobec rodaków. 

Chciałoby się więc zapytać, dlaczego polski student jedzący 

na zajęciach to ktoś źle wychowany, ale zagraniczny 

już nie? Czy noszenie kitli na wybranych zajęciach to 

wymóg higieniczny czy jedynie utrudnienie wymierzone 

w polskiego studenta? Czy lepsze warunki mieszkaniowe 

zagranicznego studenta można jedynie tłumaczyć tym, 

że on płaci za swoje studia więcej? Należałoby tu wspomnieć, 

że część polskich studentów pracuje na renomę 

naszej Uczelni, która przyciąga zagranicznych studentów 

i ich pieniądze. 

I wreszcie pytanie, które stawiamy sami sobie: czy 

nam to bardzo przeszkadza? Mamy wrażenie, że raczej 

nie, że bardziej nas smuci lub śmieszy i że to pewien objaw 

naszego stosunku do ludzi z zagranicy, który, jakże 

słusznie, odchodzi już do lamusa. 

Członkowie Koła 

Psychologizujących Studentów Medycyny 

Opiekun SKN: dr Jarosław Skommer 

Zapraszamy do dyskusji na naszym forum 

internetowym: 

http://www.pulsum.pl/forum/viewtopic.php?t=1598 

Czekamy też na Wasze listy dotyczące tego tematu. 

Nasz adres mailowy: pulsum@ump.edu.pl 

www.halny.org 

Akademicki Klub Górski Halny przy Politechnice 

Poznańskiej zaprasza wszystkich miłośników gór na 

RAJD PRZEBIŚNIEGOWY w Gorce 7–9 marca. 

Zapraszamy także na pokazy slajdów w czwartki 

o godz. 19:30 (PP ul. Piotrowo 3a, łącznik, sala A): 

21.02.08 – Australia i Nowa Zelandia 

28.02.08 – Łodzią przez Laos, motorem przez Kambodżę 

ZAPRASZAMY! 

Więcej informacji na stronie www.halny.org 

lub we wtorki o 19:00 w siedzibie Klubu 

w DS 6 przy ul. Św. Rocha 11b/9. 

11

RUSS 


O CZYM? 

O stypendiach socjalnych. 

MIESIĄC WIEDZY O... 

CZYLI CO? 

Jedna z form pomocy dla studentów będących w trudnej sytuacji materialnej. 

Czy stypendia socjalne to jedyna forma pomocy materialnej na naszej 

uczelni? 

Nie. Oprócz stypendium socjalnego student może otrzymać stypendium na wyżywienie, stypendium 

mieszkaniowe, stypendium dla osób niepełnosprawnych, a także zapomogę. 

Na jak długo przyznawane jest stypendium? 

Wymienione stypendia przyznaje się na okres semestru, natomiast zapomogę przyznaje się 

jednorazowo. 

Kto dostaje stypendia? 

Dostają je osoby, których dochód na jedną osobę w rodzinie jest nie większy niż 572 zł miesięcznie. 

Stypendium na wyżywienie przysługuje każdemu, kto otrzymuje stypendium socjalne. Stypendium 

mieszkaniowe może otrzymać student, który nie jest zameldowany w Poznaniu, mieszka 

w akademiku lub udokumentuje fakt wynajmowania mieszkania w Poznaniu. Zapomoga jest 

przyznawana osobom, które przejściowo znalazły się w trudnej sytuacji materialnej np. z powodu 

urodzenia dziecka, zawarcia związku małżeńskiego, w przypadku śmierci rodzica. 

A co jeśli dochód jest większy o jedną złotówkę? 

Niestety, w tym przypadku stypendium nie przysługuje. 

Jak wysokie są kwoty stypendiów na naszej uczelni? 

* 425 PLN przy dochodach do 401,00 PLN na osobę, 

* 340 PLN przy dochodach od 401,01 PLN do 485,00 PLN na osobę, 

* 255 PLN przy dochodach od 485,01 PLN do 572,00 PLN na osobę. 

Stypendium na wyżywienie: 100 PLN 

Stypendium mieszkaniowe: 160 PLN 

Stypendium dla osób niepełnosprawnych: 250 PLN 

Zapomoga: w zależności od sytuacji materialnej, maksymalnie 1200 PLN 

Jakie dokumenty należy złożyć? 

Lista wymaganych dokumentów jest dostępna na stronie RUSS www.samorzad.ump.edu.pl, na 

stronie oraz w biurze Działu Spraw Studenckich. Są tam również dostępne odpowiednie wnioski. 

Jaki jest ostateczny termin składania dokumentów? 

Termin składania dokumentów w semestrze letnim roku akademickiego 2007/2008 upływa 

31. marca 2008 r. 

Gdzie należy składać dokumenty? 

W Dziale Spraw Studenckich, który znajduje się w Collegium Maius przy ul. Fredry 10. 

12


RUSS 

Jaka jest rola Starosty Ekonomicznego, a jaka przedstawicieli RUSS? 

Starosta ekonomiczny reprezentuje studentów danego roku w zakresie pomocy materialnej i spraw 

finansowych (bierze udział w przyznawaniu stypendiów socjalnych i innych). Starosta ekonomiczny 

powinien też informować studentów swojego roku o terminach składania dokumentów, 

doradzać w sprawach budzących wątpliwości. 

Rolą przedstawicieli RUSS (zwłaszcza komisji socjalno-bytowej) jest udział w komisjach odwoławczych; 

współdecydują one o podziale funduszu pomocy materialnej, wydają opinie na temat 

studentów, w sprawach dotyczących pomocy materialnej. 

Gdzie można dowiedzieć się, czy dostałem (-am) stypendium? 

W gablocie Działu Spraw Studenckich oraz u Starosty Ekonomicznego Roku. Od decyzji komisji 

przysługuje odwołanie w terminie do 14 dni od ogłoszenia wyników. 

Biuro RUSS, DS Medyk 

ul. Rokietnicka 4, pokój 018 

Piotr Garbacki 

RUSS UMP 

UWAGA!!! 

Nowe godziny dyżurów Redakcji. 

Zapraszamy w poniedziałki oraz wtorki w godzinach 17:45 – 18:45 

Kabaret studencki „Czołówka Piekła” z AWF-u 

zaprasza wszystkich chętnych do współpracy. 

Jeśli interesujesz się aktorstwem, teatrem, filmem, a przede wszystkim kabaretem 

Jeśli masz poczucie humoru, żartujesz na każdym kroku, 

masz wiele ciekawych pomysłów i chcesz się sprawdzić na scenie 

Jeśli masz talent wokalny, komponujesz, grasz na instrumencie. Kabaret jest Twoim hobby, 

lubisz go oglądać – może czas najwyższy spróbować samemu. 

Być może masz doświadczenie sceniczne, pomysły schowane w szufladzie, 

a nie masz ich z kim realizować? 

Zapraszamy do współpracy! 

Kabaret istnieje od 18 miesięcy. Powstał na AWF-ie, na Wydziale Turystyki i Rekreacji. 

Mamy za sobą kilkanaście występów. Zbieramy doświadczenie (kursy aktorskie, szkoła 

muzyczna, warsztaty teatralno-kabaretowe) po to, aby w przyszłości stworzyć wyjątkowy 

program, spektakl, który będzie zabijał śmiechem :) 

Kontakt: Łukasz, tel. 512 034 700 

e-mail: tmscrew@wp.pl 

13

ROZMAITOŚCI 


65 gramów 

czyli jak powstaje „Puls UM”? 

Trzymacie właśnie w ręku najnowszy numer „Pulsu UM”. Naturalne jest dla Was to, że w drugiej połowie każdego 

miesiąca znajdujecie go tam, gdzie macie zajęcia. Czy jednak zastanawialiście się kiedyś, jak on powstaje i jak wygląda 

jego droga od pomysłu do gotowego wydania papierowego? Jeśli jesteście ciekawi, zapraszam do lektury! 

Pomysł 

Wszystko zaczyna się od spotkania redakcyjnego, 

które odbywa się ok. 3 tygodnie wcześniej, najczęściej tydzień 

po zamknięciu poprzedniego numeru. Wtedy większość 

członków redakcji dyskutuje ze sobą na temat tego, 

co powinno pojawić się w następnym numerze. Omawiane 

są też sprawy ważne dla całej organizacji. Każdy może 

przedstawić swoje pomysły, które następnie poddawane są 

dyskusji. Po takiej burzy mózgów, która potrafi trwać nawet 

kilka godzin, dochodzimy do konstruktywnych wniosków 

i każdy już wie, czym ma zajmować się w najbliższym 

czasie, o czym ma napisać i dokąd pójść. 

W podobnym terminie wszystkie organizacje studenckie 

otrzymują informację o tzw. deadlinie, czyli dniu, do 

kiedy muszą przysyłać nam swoje teksty. Zazwyczaj deadline 

jest jednym z ostatnich dni miesiąca poprzedzającego 

wydanie gazety. 

Skład 

Przysyłane do nas artykuły trafiają do internetowego 

systemu edycji tekstów. Jest to bardzo wygodne rozwiązanie, 

ponieważ wszystkie osoby biorące udział w korekcie 

mają dostęp do każdego artykułu przez 24 godziny na 

dobę i mogą nanosić swoje poprawki i sugestie. Ola, nasza 

redaktor naczelna, zbiera je wszystkie i, po zatwierdzeniu, 

przesyła tekst Dawidowi, który zajmuje się jego obróbką 

Dawid Brudnicki podczas pierwotnego składu 

Czasem Dawidowi ktoś pomaga 

techniczną. Proces ten trwa od kilku godzin do kilku dni, 

w zależności od czasu, którym dysponujemy. 

Zdjęciami dołączonymi do artykułów zajmuje się Maciej 

Chojnacki, który obrabia je zgodnie z wytycznymi drukarni 

– jest to konieczne, aby wyglądały dobrze zarówno w czarnobiałej 

wersji papierowej, jak i w internetowej – kolorowej. 

W momencie, w którym Dawid posiada już wszystkie 

teksty i zdjęcia, może rozpocząć się właściwy skład 

przy pomocy programu Adobe InDesign. Ustawiana jest 

odpowiednia czcionka i inne parametry tekstu, dokładane 

są zdjęcia, rysunki, ramki i tabelki oraz wszelkie typy 

formatowania czcionki – pogrubienia, pochylenia, indeksy 

itd. Mimo że „Puls UM” wygląda już jak gazeta, możemy 

powiedzieć, że to dopiero połowa pracy. 

Korekta 

Drugą częścią, tą bardziej pracochłonną, ale jednocześnie 

dosyć przyjemną z racji pracy w grupie, jest ostateczna 

korekta. Poszczególne teksty są drukowane, a następnie 

przekazywane „korektorom”, którzy czytają każdy 

tekst i nanoszą na niego swoje poprawki. W tym samym 

czasie ustalany jest ostateczny układ gazety. 

Ostatnim etapem składu jest naniesienie poprawek 

osób sprawdzających teksty, dodanie odpowiednich nagłówków 

oraz konstrukcja spisu treści. Najczęściej na tym 

etapie dochodzi też tzw. „wstępniak”. 

14


ROZMAITOŚCI 

Redakcja podczas korekty. Od lewej: Anika, Jagoda,Dorota, Ola, Ewa, Łukasz 

Okładki 

Sprawa okładek wygląda trochę inaczej. 

Po pierwsze, tworzone są w programie 

Corel Draw. Maciej Chojnacki, nasz 

grafik, już od spotkania redakcyjnego, w połowie poprzedniego 

miesiąca, intensywnie myśli, czym by Was 

zachwycić w kolejnym numerze. Owoc tego myślenia powstaje 

najczęściej kilka dni przed zamknięciem numeru. 

Maciej przesyła nam swoje propozycje, a po zmianach i 

poprawieniu ewentualnych błędów, gotowe okładki, zajmujące 

nierzadko po 100 MB, przesyłane są na serwer 

drukarni. Podobnie dzieje się ze środkiem numeru, którego, 

choć zajmuje trochę mniej, na pewno nie można 

nazwać „lekkim”. 

Kolportaż 

Druk numeru trwa zazwyczaj około tygodnia. W po- 

Po kilku godzinach spędzonych w redakcji rozchodzimy 

się do domów. Korzystając z faktu, że w weeken- 

dy nasza drukarnia ma wolne, cały numer, 

ten pozornie skończony, rozsyłamy do 

wszystkich członków i współpracowników 

redakcji, których zadaniem jest dokładne 

przejrzenie go i wyłapanie błędów, 

które nie zostały znalezione wcześniej. 

Ich uwagi są nanoszone do dokumentu, a 

po kolejnym ogólnym przejrzeniu gazety, 

można stwierdzić, że jej środkowa część 

jest skończona! 

łowie miesiąca 30 paczek, 

każda o masie prawie 7 kg, 

odbieranych jest z budynku 

Collegium Stomatologicum, 

gdzie mieści się drukarnia 

Wydawnictwa Uczelnianego 

UM. Gazeta rozwożona jest 

do większości budynków 

Uczelni. Z naszych doświadczeń 

wynika, że „Puls UM” 

potrafi bardzo szybko znikać 

– większość z 800 egzemplarzy, 

które trafiają do Collegium 

Anatomicum, potrafi 

rozejść się w ciągu jednego 

dnia. Nic dziwnego – studentów 

UM jest prawie 3-krotnie 

więcej (ponad 8000), niż wynosi 

nasz nakład (3000). 

W dniu oddania numeru do druku rozpoczynają się prace 

związane z umieszczeniem go na stronie internetowej. 

Drukarnia Wydawnictwa Uczelnianego Uniwersytetu Medycznego 

– to tutaj właśnie drukowany jest „Puls UM” 

A już kilka dni po ukazaniu się gazety ma miejsce 

kolejne zebranie redakcji, na którym znów dzielimy się 

obowiązkami... 

Zapraszamy! 

Mam nadzieję, że teraz już wiecie, skąd w Waszych 

rękach wzięło się te 65 gramów papieru. Jeśli podczas czytania 

tego tekstu chociaż raz przeszło Wam przez myśl: „Ja 

też tak chcę!”, zapraszamy na spotkania naszej redakcji. 

Jedno z nich odbędzie się pewnie już w najbliższy poniedziałek! 

Możecie sprawdzić to na naszym forum, a także 

napisać do nas lub zadzwonić. Serdecznie zapraszamy! 

Maciej Tomczak 

15

POLEMIKA ROZMAITOŚCI 


Przeciw marzeniom 

„Nie ma gorszych głupców od wykształconych głupców.” 

Francois de La Rochefocauld 

W poprzednim numerze „Pulsu UM” autor artykułu pt. 

„UM = Uniwersytet Marzeń” nakreślił obraz swojej wyśnionej 

Almae Matris – przyjaznej dla studentów, dostarczającej 

im fachowej wiedzy i będącej samym pożytkiem 

dla pacjentów. Zagłębiłem się w tę oniryczną scenę i przez 

mgnienie oka stałem po trochę oczarowany fantastycznością 

wizji – ale po chwili, kiedy stworzony w artykule świat 

ożył i przed oczami stanęły mi kolejne dni, miesiące i lata 

nowego UM – musiałem mocno uszczypnąć się, żeby 

wyskoczyć w ostatniej chwili z przeradzającego się w 

koszmar marzenia. Przy całym szacunku dla Autora i jego 

dobrych intencji, nie mogę przyjąć pewnej podstawowej 

cechy jego wymarzonego Uniwersytetu. Otóż z całej tej 

wizji bije pragnienie nie tylko upraktycznienia edukacji, 

ale też znacznego jej wyspecjalizowania w bardzo wąskim 

zakresie. A to jest właśnie zmora, której obawiam się najbardziej 

– i to ona sprawiła, że z krzykiem wybiegłem zza 

murów Uniwersytetu Marzeń. 

To oczywiste, że żeby móc robić cokolwiek sensownego, 

trzeba w czymś się specjalizować – i zwłaszcza w 

dzisiejszych czasach żadne „złote rączki” nie mają racji 

bytu. Zarówno nauka, jak i poszczególne rzemiosła, rozwijają 

się w tak szybkim tempie, że niepodobna samemu 

okiełznać wszystkie gałęzie tego rosnącego w oczach 

dębu. Nie ma też wątpliwości co do tego, że sam organizm 

ludzki jest zbyt złożony, żeby jeden człowiek mógł ogarnąć 

wszystkie zachodzące w nim procesy i go wyleczyć. 

Ale trzeba tutaj zadać podstawowe pytanie – do czego 

mają służyć studia? Czy do tego, żeby produkować skrojonych 

na miarę specjalistów, ograniczonych do jednej 

dziedziny i niemających pojęcia o żadnej innej? Czy może 

do tego, żeby dawać ukierunkowane, ale wszechstronne, 

wykształcenie z możliwością specjalizowania się w jego 

ramach? 

Ta pierwsza koncepcja jest dość powszechna w zachodniej 

Europie – i nie trzeba być geniuszem, żeby dostrzec, 

że to przede wszystkim dlatego polscy pracownicy 

są tam tak cenieni. Kiedy np. niemieckiemu inżynierowi 

zleci się coś, w czym się nie specjalizuje – ten bezradnie 

rozkłada ręce. Polak zwykle odpowiada: „Na tym się nie 

znam, ale się nauczę” – i w rozsądnym czasie wykonuje 

zadanie. A przecież na studiach uczył się tylko nikomu 

niby niepotrzebnej teorii... 

Nie czuję się jeszcze uprawniony, żeby wydawać kategoryczne 

sądy co do tego, która koncepcja jest słuszna 

w przypadku edukacji stricte medycznej. Przeraża mnie 

co prawda trochę obraz człowieka wykrwawiającego się 

na śmierć na oczach lekarza-dermatologa, który w takiej 

sytuacji umie tylko napisać skierowanie do chirurga... Ale 

jako że nie wiem z autopsji, jak wygląda kształcenie ściśle 

zawodowe na prawdziwym UM, nie podejmę się na tym 

polu jego obrony przed marą tego wymarzonego. Nie jest 

to zresztą tak istotne, bo prawdziwą fachową wiedzę zdobywa 

się i tak w trakcie pracy i żadne studia (nawet Uniwersytet 

Marzeń), nie są w stanie zastąpić lat praktyki. 

Ale nie do przyjęcia jest dla mnie sama idea węższego 

ukierunkowania edukacji z bardzo prostej przyczyny 

– jest ona i tak zbytnio wyspecjalizowana. Dziadek Norwid 

drwił swego czasu w wierszu „Specjalności”: 

Czemu? ten świat nie – jako Eden; 

Czemu nie – Ideałem? 

– Słuchaj, d w ó c h ludzi znałem: 

Ach! Z tych dwóch... cóż byłby za j e d e n! 

Takich to pół-ludzi nasz obecny system kształcenia 

produkuje już i tak zbyt wielu. Brniemy dość intensywnie 

w ślepy zaułek, sukcesywnie ograniczając pole zdobywanej 

w toku nauki wiedzy. Zachłyśnięci kultem „fachowców” i 

„specjalistów”, usuwamy kolejne przedmioty niezwiązane 

bezpośrednio z kierunkiem kształcenia (choć UM wygląda 

w tym względzie jeszcze nienajgorzej, o czym za chwilę), 

pozwalamy, by poziom matury spadał na łeb, na szyję, do 

szkół wprowadzamy coraz bardziej uszczegółowiony program... 

Zapominamy o tym, że człowiek wykształcony powinien 

być przede wszystkim integralny i wszechstronny 

– po to, żeby móc zdobyć specjalistyczną wiedzę i umiejętności, 

ale jednocześnie mieć jak najszersze spojrzenie 

na świat. Jeżeli tego elementu brakuje – zamiast intelektualisty 

i prawdziwego fachowca otrzymujemy wzorowy 

materiał na wykształciucha. 

Tu, z racji panującego terroru leksykalnego, należy się 

wyjaśnienie. Określenie „wykształciuch” zostało zupełnie 

zakrzywione przez chór obrażonych dziennikarzy, którzy 

uparcie starali się nadać temu słowu pozytywne zabarwienie 

– i wielu dzisiaj utożsamia „wykształciucha” z intelek- 

16


tualistą. Ale znaczenie tego Sołżenicynowskiego terminu 

jest zupełnie inne. 

Wykształciuchy to przede wszystkim, jak to określił J. 

M. Rymkiewicz w wywiadzie dla „Rzeczpospolitej” – „ci, 

co wykształcili się zawodowo, ale nie wykształcili się 

moralnie – są egoistyczni, cyniczni, myślą tylko o własnym 

interesie i własnej karierze.”. To owi „wykształceni 

głupcy” z maksymy La Rochefocauld’a – ci, których kult 

„fachowości” zaprowadził na manowce. 

Już dzisiaj, nawet bez węższego wyspecjalizowania 

Uczelni, mamy wystarczająco wiele takich zbłąkanych 

owiec. Gdyby nakreślić portret przeciętnego, współczesnego 

inteligenta, wyszłaby z tego istna karykatura. Wyszedłby 

człowiek świetnie obeznany z własną specjalnością, 

ale bez elementarnej wiedzy o otaczającym świecie, ba! 

bez zainteresowania tym światem – bo przecież to nie jego 

dziedzina. Człowiek żywiący pogardę zarówno do przedstawicieli 

innych zawodów (bo przecież tylko ON posiadł 

wiedzę tajemną i to ON skończył „najtrudniejsze studia”), 

jak i do swoich gorzej wykształconych rówieśników (bo 

przecież to „dresy”, „kibole” i „wsiury”). Człowiek zupełnie 

pusty ideowo, zdolny co najwyżej ślepo wspierać 

różne formy totalitaryzmu (nie bez powodu Lenin nazywał 

zachodnich inteligentów „pożytecznymi idiotami”) i 

przymilać się do tych, którzy są silniejsi (Stalin miał już 

bardziej dosadne określenie: „k...y”). Człowiek traktujący 

swoją profesję i wykształcenie wyłącznie jako środek 

do zarabiania pieniędzy, a w najlepszym razie – do „samorealizacji”. 

Człowiek z dziecinną naiwnością czczący 

lansowane przez media, zionące pustką „autorytety moralne”, 

a z drugiej strony z fanatyzmem godnym lepszej 

sprawy zwalczającym zwykłe, tradycyjne wartości... Ot, 

wykształciuch w pełnej krasie. 

Oczywiście, sprowadzanie tego problemu do samej 

tylko przesadnej specjalizacji to daleko idące uproszczenie. 

Szkoły uczą źle nie tylko z powodu zbyt uszczegółowionych 

programów, także przez coraz większe ograniczanie 

uprawnień nauczycieli, którzy, sterroryzowani 

ideą „bezstresowego wychowania”, nie mają już żadnego 

wpływu na uczniów... Ale i tutaj przeklęte „specjalności” 

wrzucają swoje trzy grosze – bo coraz większa część 

nauczycieli to „fachowcy”, „specjaliści” bez powołania. 

Znający świetnie geometrię różniczkową, ale niepotrafiący 

nauczyć nikogo tabliczki mnożenia... Całość składa 

się na bardzo smutny obraz. Ostatnio znajomy student 

geografii opowiadał mi o swoich praktykach nauczycielskich, 

podczas których musiał przyzwyczaić się do tego, 

że żaden uczeń III klasy gimnazjum nie potrafi pokazać 

Europy na mapie (sic!), ani podać nazwy najwyższego 

POLEMIKA 

szczytu Ziemi... Jeżeli tak dalej pójdzie, dogonimy bohaterów 

filmu „Stupid Americans”, który niedawno obiegał 

Internet... 

Do tego dochodzi coraz bardziej miałka kultura, którą 

wyspecjalizowane wykształciuchy bezkrytycznie chłoną 

i wychwalają pod niebiosy. I tutaj niepotrzebne są żadne 

przykłady, wystarczy włączyć telewizor albo popatrzeć 

na cenione współcześnie książki i tzw. „dzieła sztuki”... 

To już jest Herbertowska „kwiestia smaku”... Waldemar 

Łysiak („Wyspy Bezludne”): „Znaleźć człowieka, z którym 

można porozmawiać nie wysłuchując (...) specjalistycznych 

bełkotów „fachowca”, dla którego branżowe 

wykształcenie (plus umiejętność trzymania widelca) jest 

całą jego kulturą (...) – to znaleźć skarb.” 

Takiego „skarbu” właśnie nam brakuje. Brakuje nam 

tego archaicznego, przedwojennego modelu polskiego intelektualisty 

– mającego ukształtowany świat wartości i 

szerokie horyzonty. Potrafiącego odróżnić sztukę od kiczu 

i dobro od zła. Umiejącego docenić cudzą pracę – każdą 

pracę. Nieznającego pojęcia „samorealizacji” i traktującego 

swój zawód jako służbę narodowi i społeczeństwu. 

Biorącego na siebie większe obowiązki niż ludzie słabiej 

wykształceni – bo przecież „od każdego, któremu wiele 

dano, wiele domagać się będą” (Łk 12,48). Prawdziwego 

Intelektualisty... 

My zamiast tego zachłystujemy się „fachowością” i 

lansujemy model wykształciucha. Aż strach pomyśleć, jak 

wyglądałby świat, gdyby powstały dziesiątki Uniwersytetów 

Marzeń i corocznie wypluwały tysiące jeszcze bardziej 

wyspecjalizowanych i jeszcze bardziej ograniczonych 

wykonawców poleceń... 

Dlatego cieszmy się, że studiujemy na rzeczywistym 

Uniwersytecie, który, przy wszystkich swych wadach i 

słabościach całego systemu, daje dość szerokie spektrum 

działania. Że oferuje jako fakultety nawet przedmioty czysto 

humanistyczne. Że wspiera działalność organizacji studenckich, 

które pozwalają na rozwijanie pozazawodowych 

umiejętności i wykształcenie pewnych zdrowych społecznych 

postaw. Że – tak! – że każe nam poznać wszystkie 

dziedziny medycyny, zanim wybierzemy tę „naszą”... 

Mam cały czas nieodparte wrażenie, że tego nie da się 

już zatrzymać, że już weszliśmy na równię pochyłą... I że 

za parę lat powstanie jednak ów wymarzony Uniwersytet 

– mennica produkująca tysiące identycznych srebrników... 

Jeżeli do tego dojdzie – błagam, ostatni niech przynajmniej 

zgasi światło... 

Ale mimo wszystko ciągle wierzę, że tak się nie stanie. 

Chcę wierzyć. Przeciw nadziei. Przeciw marzeniom... 

Marcin Kordasz 

17

FELIETON 


WalęTynki… 

czyli Święto Zakochanych w oczach istoty subtelnej niczym młot pneumatyczny :) 

Kochani moi, w związku z tym, iż zbliża się cudowny 

i przesycony uczuciami (jakże skrajnymi!) dzień – Święto 

Zakochanych – postanowiłam podzielić się z Wami moimi 

przemyśleniami [z góry przepraszam :)]. 

14. lutego – data jak każda inna, a jednak nie do końca. 

Rzadko kto jest wobec niej obojętny, tylko nasze babcie 

wydają się nie do końca zdawać sobie sprawę z „ogromu” 

tego święta (jakie one muszą być szczęśliwe!). 

Nie wiem, czy ktokolwiek pamięta te piękne czasy, 

kiedy mieliśmy po 5 lat i nikt z nas nie słyszał o Walentynkach 

– może wydać Wam się to teraz niedorzeczne i niewyobrażalne, 

ale po prostu ich w Polsce wtedy nie było. 

Nie potrzebowaliśmy, a raczej nasi „przodkowie” nie potrzebowali 

pretekstu, żeby powiedzieć „kocham”. 

Potem nadszedł przełom – kolejny 

„rewelacyjny” towar eksportowy 

z Zachodu przybył, aby 

urozmaicić nasze „zacofane” życie 

(czasem mam wrażenie, że komunistyczni 

przywódcy chroniący ludzi 

przed „Zachodem” 

gdzie trzeszczący głos (jakość głośników, przynajmniej 

w mojej szkole, pozostawiała wiele do życzenia) oznajmiał 

nam, że Jacek kocha Marysię, a Rysiu – Grażynkę :) 

Nie oszukujmy się, dzieci są okrutne, my również byliśmy 

– nic nie umknęło naszej uwadze, zawsze byliśmy gotowi, 

by kogoś wyśmiać i poplotkować na nowy temat, co by 

lekcje nie były tak długie i nudne jak zwykle. 

W starszych klasach już nie było tak różowo – niektórym 

zaczęło być przykro, że ktoś dostał 5 wyznań miłości, 

a oni tylko 2 czy 3. Albo jeszcze gorzej – żadnego! To 

już była tragedia pokroju zamachu terrorystycznego albo 

trzęsienia Ziemi – kompleksy się pogłębiały, poczucie 

własnej wartości spadało z prędkością światła na samo 

dno – straszne! 

Dopiero w liceum zaczęliśmy „ewoluować” (a raczej 

nasze spojrzenie na „sprawę”, bo my sami w sobie często 

nie ewoluowaliśmy od czasów Australopiteków). Oczywiście 

ewolucja nie dotyczyła wszystkich, 

ponieważ duża grupa „entuzjastów” 

pozostała przy 

swoim ślepym 

niekiedy miewali rację). 

Gdy byliśmy jeszcze dziećmi, było to dla nas święto 

jak każde inne – pretekst, żeby rodzice mogli pokazać, jak 

bardzo nas kochają – czyli prezenty i tony słodyczy, których 

w normalne dni nam zabraniano, bo psuły nasze, jakże 

cenne, mleczne ząbki (nie to żeby i tak niedługo miały 

wypaść). Jak mogliśmy nie pokochać Dnia Świętego Walentego? 

No właśnie, nie mogliśmy – więc pokochaliśmy. 

Potem nasza miłość się pogłębiała. Bo jakże to było 

rozkoszne, kiedy w podstawówce można było pośmiać 

się z osób, które dostały „walentynkę” (ze wzruszeniem 

wspominam napisy „ Jaś + Małgosia = Wielka Nieskończona 

Miłość” na ławkach). Ileż nieukrywanej radości 

sprawiały nam „audycje” puszczane przez radiowęzeł, 

zauroczeniu 

Świętem Zakochawiem 

czemu w większości były to osobniki płci żeńskiej :) 

nych – oni już na kilka 

tygodni przed planowali swoją wymarzona 

randkę, rysując serduszka na marginesach i 

przemalowując swoje pokoje na różowo – nie 

„Ewoluujący” podzielili się na trzy grupy – tych, których 

ten cały „serduszkowo-misiowy” zgiełk irytuje do 

granic możliwości (o tak, zgadliście, należę do tej właśnie 

grupy!), tych, których to totalnie nie obchodzi – to m.in. 

babcie, o których pisałam wcześniej oraz inni „nieuświadomieni” 

lub oporni, do których nie dociera, że Boże 

Narodzenie czy Wielkanoc mogą „się schować” – Walentynki 

to przecież najważniejszy dzień w roku (szczęśliwi 

ludzie!) i tych, którzy udają, że jest im to obojętne, płacząc 

nocami w poduszkę w oczekiwaniu na wielką miłość 

(biedni, swoją drogą…). 

Ale tak naprawdę to ludzie tacy jak ja przez to świę- 

18


FELIETON 

to „cierpią” najbardziej. Bo jeśli ktoś ma alergię na różowo-czerwone, 

oblepione serduszkami ulice, witryny 

sklepowe, urzędy, szkoły i co tam jeszcze znajduje się w 

zasięgu wzroku, kiedy tylko wyjdzie się z domu, na reklamy 

pokroju „Kup dropsy w specjalnym opakowaniu z 

serduszkiem, dzięki któremu zdobędziesz ukochanego”, 

na romantyczne piosenki w radio i, co chyba najgorsze, na 

kolejny polski komediowo-romantyczny chłam w kinach, 

którego sam zwiastun przyprawia o mdłości, to ma szansę 

się udusić przez miesiąc „wielkich przygotowań” (bo jeśli 

ktoś nie zauważył – mniej więcej tyle to trwa). A mnie 

bardziej jest w stanie zirytować chyba tylko widok choinki 

czy Świętego Mikołaja i dźwięki kolęd rozbrzmiewające 

w supermarketach już w listopadzie. Chyba po prostu nie 

pasuje mi znajdowanie coraz to nowych powodów do zrobienia 

kasy na ludziach, którzy zaślepieni przez media nie 

mogą być przecież obojętni na jedyny dzień w roku, kiedy 

mogą kochać… 

Możecie mnie uznać za biednego, sfrustrowanego 

człowieka, który nie cierpi Walentynek, bo nigdy nie 

było mu dane ich obchodzić. Ale, niestety, muszę Was 

rozczarować – tacy ludzie (grupa trzecia, jeśli pamiętacie 

podział) nie przelewają na papier swoich „wrażeń”, tylko 

umawiają się w Internecie na zbiorowe samobójstwa lub 

zakładają stowarzyszenia obchodzące anty-walentynki 

– a to rodzaj nowego masowego „święta”, któremu jestem 

przeciwna [ach, te moje konserwatywne zacofanie… :)]. 

Po prostu uważam i mam nadzieję, że chociaż kilkoro z 

Was podziela moje zdanie, że pójść na randkę, dać kwiaty, 

prezent, czy powiedzieć coś miłego można – a nawet powinno 

się – w zwykły dzień, bez okazji, tak po prostu – na 

tym powinno polegać okazywanie miłości. Czy naprawdę 

nie umiemy już być spontaniczni? Jesteśmy tak zaganiani, 

że nie mamy czasu pomyśleć o ukochanej osobie 25. marca, 

18. sierpnia czy 24. października? Czy musimy poddawać 

się presji otoczenia i zachowywać się jak roboty, 

które robią to, co wszyscy, bo nie chcą być w żaden sposób 

odmienni? I w końcu, czy jeśli nasz partner zapomni o tym 

wielkim wydarzeniu (wiem, że jest to trudne, zważywszy 

na szum wokół niego), to jest to powód do zerwania? Takie 

przypadki też znam... 

Nie namawiam Was do zbojkotowania Święta Zakochanych 

(swoją drogą, dla zakochanych świętem powinien 

być każdy dzień), chociaż ja zamierzam to uczynić (ale 

możecie być pewni, że 15. lutego będę obchodzić święto 

zakończenia mojej audio-wizualnej męki). Skłaniam Was 

tylko do nieprzykładania tak wielkiej wagi do tego „wydarzenia” 

– jeśli macie ukochaną osobę, to cieszę się Waszym 

szczęściem, ale nie obnoście się z tym – komuś może 

się zrobić przykro (pamiętajcie – zbiorowe samobójstwa!), 

nie starajcie się też, aby ten dzień był idealny – to może 

wszystko popsuć, bo, jak wiemy, nadgorliwość jest gorsza 

od faszyzmu, a nie ma nic gorszego niż zawiedzione 

nadzieje. Jeśli natomiast nie macie z kim świętować – nie 

przejmujcie się i nie popadajcie w depresję – korzystają 

na tym tylko psychoanalitycy i firmy farmaceutyczne (a 

może kupiliście już coroczny zapas Deprimu?). Jeśli nie 

damy się zwariować, dla wszystkich ten dzień będzie o 

wiele mniej „bolesny”. 

A-M 

Serdecznie zapraszamy na 

II Stomatologiczna Sesję Edukacyjną 

DENTAL NEWS 

organizowaną przez 

Polskie Towarzystwo Studentów Stomatologii 

28-30 MARCA 2008 

Coll. Stomatologicum 

sala wykładowa 202 

dodatkowe informacje w biurze PTSS-u w pokoju 407A w Coll. 

Stomatologicum oraz na stronie www.ptss.pl 

19

FELIETON 


20 

Jak to jest być sobą za 50 lat? 

Nie tak dawno napisałam tekst o starości. Jeden z niewielu 

tych, które nigdy nie ujrzały światła dziennego. Nie 

warto było go bowiem poprawiać. Mdły, melodramatyczny, 

słaby. 

W chwili, kiedy pierwszy raz w życiu obejrzałam wieczór 

wigilijny na oddziale neurologicznym, w mojej głowie 

zaczęły kiełkować myśli. „Notatki o skandalu” – film, 

który nawiasem mówiąc bardzo polecam – okazał się dla 

myśli doskonałą pożywką. Siedzę więc i piszę. Za 26 minut 

nadejdzie 26 grudnia. 

Kiedy ma się, dajmy na to, 85 lat, to niemal 100 procent 

populacji widzi się jako dzieci. Bo przecież Twoje 

własne mają teraz ok. 60-tki. Kiedy zamknę oczy, potrafię 

to sobie wytłumaczyć tak, że siedzę na skraju basenu, a 

wokół mnie co najmniej trzysta latorośli w różnym wieku. 

I ja jestem jedyną, która może przestrzec to towarzystwo, 

przed wszystkimi niebezpieczeństwami życia. Nie jestem 

naiwna, wiem, że wiele z nich umie pływać, poza tym to 

nie niemowlęta, dobrze radzą sobie same, ale wydają się 

takie kruche, niedoświadczone, delikatne. 

Kiedy wyobrażę to sobie przez chwilę, nie dziwię się 

już babcinej manii dokarmiania, przypominania o szaliku, 

ciągłym radom. I myślę, że cudownie jest mieć kogoś, kto 

chce mnie uchronić przed błędami, które i tak muszę popełnić. 

Od dwóch dni wiem też, że starość to coś takiego, co 

potrafi pokrzyżować każdy plan. 

Wiele osób mawia, że wyśpi się na emeryturze. Radzę 

zmienić to zamierzenie, raczej małe szanse. Wiele osób 

starszych bowiem budzi się definitywnie już o czwartej– 

piątej rano i za nic nie jest 

w stanie potem zasnąć. 

A jest 

to pora, w 

k t ó r e j 

trudn 

o 

znaleźć sobie zajęcie. Zwłaszcza, kiedy jest się nie do 

końca wyspanym. 

Czytania też nie radzę odkładać na jesień życia, bo 

wtedy okulary to już fizjologia, nawet jeśli bardzo dbało 

się o wzrok. 

Ale to wszystko są drobiazgi, do których stopniowo 

łatwo się przyzwyczaić. 

Trudniej trochę pogodzić się z codzienną dusznością 

z niewydolności serca czy bólami za mostkiem. Ostatecznie 

jednak obie dolegliwości narastają powoli, dając czas 

na oswojenie się z sobą. No i nie dotykają wszystkich, co 

jednak jest chyba słabą pociechą dla tych, którzy na nie 

cierpią lub będą cierpieć. 

Gorzej jest, kiedy, na ten przykład, wstaje się rano z 

łóżka, ubiera choinkę i czeka na ukochane wnuczęta. One 

przychodzą, zaczynają nakrywać do stołu. Pojawia się 

radość, że znów wszyscy razem, że o niczym się nie zapomniało, 

że zaraz zasiądziemy do kolacji. Duże emocje. 

Drętwieje ręka, prawa strona twarzy lub po prostu traci 

się przytomność. A kolacja będzie dziś połączona z patrzeniem 

w biały szpitalny sufit. 

Czy choćby najzwyklejszy dzień. Idzie się na zakupy, 

ale ogromny ból krzyża prowadzi z powrotem do łóżka. 

I nie dasz dziś rady kupić sobie chleba sam(a). Trzeba 

poprosić. O ukochanych ciasteczkach trzeba zapomnieć, 

za dużo tłumaczenia, poza tym do tej pory nikomu z proszonych 

nie udało się ich jeszcze odnaleźć. Niby prosta 

sytuacja, ale traci się kontrolę nad własnym ciałem i wie 

się o tym. 

I to przeraża. 

Może wpada się w hipochondrię, może zaprzecza wiekowi, 

może nie robi się nic. Ale trudno 

na to nie zwrócić uwagi. To prywatny 

dramat. Chociaż starość nie jest 

chorobą, myślę, że nie jest się z nią 

równie trudno pogodzić. I tak samo 

jak wiele chorób, niesie ze sobą sygnały 

nadchodzącej śmierci. 

Tyle, że starzeje się każdy. 

Mówią, że starość Panu Bogu 

nie wyszła. Trudno się jednak pod 

tym jednoznacznie podpisać. Ma 

bowiem wiele zalet. Dwie najważniejsze 

to perspektywa i mądrość. 

Trzeba naprawdę dużo przeżyć, 

żeby móc patrzeć na świat z perspektywy, 

trzeźwo oceniać sytuacje, 

w których się człowiek znajduje, odkrywać 

rozwiązania, a na dodatek na 

tyle rozumieć ludzką naturę, by wiedzieć, 

jak się zachować wobec innych, aby nie 

wzbudzać negatywnych emocji po żadnej ze


stron. Lepiej niż kiedykolwiek zna się swoje potrzeby, co 

niesamowicie ułatwia życie. 

I ma się mądrość, czyli wie się, jak skonstruowany jest 

świat. Popełniło się już wystarczająco dużo błędów, żeby 

wiedzieć, które ścieżki warto preferować, których unikać. 

To oczywiście nie to samo, co recepta na każdy problem, 

ale jednak bardzo pomaga. 

Ma się także rodzinę i masę rzeczy, z których osiągnięcia 

można być dumnym. Piękne barwne wspomnienia. A 

gdy ma się szczęście (choć nie jest to znów takie rzadkie), 

u boku jest ktoś, kogo znamy dłużej i lepiej niż kogokolwiek 

innego i w jego oczach wciąż odbijamy się jako najważniejsi 

ludzie na Ziemi. 

Trudno też przecenić wspaniałą umiejętność układania 

spraw we właściwej kolejności i zawsze na swoim miejscu. 

Bo wie się, gdzie to miejsce jest – a to już prawdziwy skarb. 

Każdy był kiedyś młody i myślał o sobie dokładnie to, 

co my myślimy dzisiaj. Że mamy jeszcze czas, aby zrobić 

FELIETON 

bardzo dużo i siłę, aby tego dokonać. Dziś dziadek zwrócił 

się do mnie słowami „Byłem wtedy w Twoim wieku i wciąż 

jestem przekonany, że to było bardzo niedawno”. 

Czasami boję się, że ktoś nagle przewinie moje życie 

50 lat do przodu. Że nawet się nie obejrzę, aż i mnie dogoni 

starość. 

Nie obawiam się jednak miażdżycy ani osteoporozy, 

choć być może jestem w grupie ryzyka. Najbardziej 

przeraża mnie problem, który dotknął główna bohaterkę 

wspomnianego na wstępie filmu. Samotność, obojętność, 

chłód. Puste ściany, kartka dwa razy w roku, niezrozumienie 

dla moich lęków i słabości. Radio i seriale jako jedyny 

przyjaciel. Brak osoby, do której mogłabym powiedzieć 

„A pamiętasz?...”. 

Mija pierwsza godzina nowego dnia. W kilku oknach 

pali się jeszcze światło. To moje dwudzieste pierwsze 

święta. Nie udały się. Dobranoc. 

Marta Mozol 

Fotografujesz? 

Zapraszamy do wzięcia udziału w II Edycji Konkursu Fotograficznego „Pulsu UM”. 

Pokaż wszystkim swoje prace! Na początek – na naszym forum. 

A później – może to właśnie Twoje zdjęcie pojawi się na okładce październikowego numeru? 

Szczegóły oraz regulamin znajdziesz na stronie http://www.pulsum.pl 

Poezja 

zabawa w dom 

w prawdziwym domu nigdy nie skrzypią drzwi 

ani podłoga 

ani ściany z palców 

wystarczy zmrużyć powieki 

by wejść usiąść za stołem 

zapłonąć kominkiem 

prawdziwy dom pachnie 

Tobą przy szyi 

i lekko szumi 

jak oddech i krew w twoich żyłach 

zewsząd rozbrzmiewa cisza 

i Twoich oczu 

najwierniejsze kopie 

musisz być cichy by tu wejść 

bo koty bardzo szanują miejsca 

Marta Mozol 

częstotkliwość 

przestałem się przejmować od kiedy 

bogu zdarza się zapomnieć o wieczornej 

modlitwie. w dodatku staruszek 

często się spóźnia 

a moja dusza czekać nie znosi. codziennie 

przed snem próbuję doschnąć ale gdy cisza 

bywa wymowniejsza od patosu a ten od źródła 

zamykam powieki udając się gdzieś blisko 

domu. gdzieś wsiąknąć zwyczajnie 

. 

upić się nie wypada bo wódka wiosny nie czyni 

a tak chciałbym 

się zakochać. znów w sobie. dotknąć tych 

wszystkich rzeczy widzialnych i jeszcze 

niewidzialnych 

Michał Górski 

21

ROZRYWKA 


Kicz, czy dzieło – czyli krótki przegląd 

komedii romantycznych 

Czy tego chcecie czy nie, nieuchronnie i wielkimi 

krokami zbliża się TEN dzień – WALENTYNKI. A 

wraz z nim odwieczny (no dobra, od kilku lat), coroczny 

problem: co z nim zrobić? Pomysłów tak wiele jak 

myślących głów. Jednak jeden z nich pojawia się nad 

wyraz często – FILM. 

22 

Wraz z tą ciężko podjętą decyzją nasuwa się kolejne 

pytanie – jaki film? Większość z Was (nie oszukujmy się 

– dziewczyn) od razu krzyknie: „Jak to jaki? Komedia romantyczna!”. 

I tu dochodzimy do sedna sprawy – co warto 

obejrzeć? 

Gdyby ktoś chciał zadać mi powyższe pytanie, powiem 

szczerze: nie umiałabym na nie jednoznacznie odpowiedzieć. 

Chociaż, jak część 

z Was to wie, orientuję się nieco 

w tym temacie :) Wiecie też doskonale, 

że tego typu filmów jest 

porażająco dużo, a średnio co ok. 

10 minut wymyślane jest nowe, 

„świeże” love story… 

Jakiś zagorzały przeciwnik 

tego gatunku od razu powiedziałby: 

„Po co w ogóle dywagować 

nad komediami romantycznymi? 

Przecież co jedna, to gorsza. Każdy 

wie, jak się skończy, zanim się 

zacznie. A do tego ten poziom gry 

aktorskiej – MASAKRA!”. Wielki 

miłośnik natomiast nie zwróciłby 

uwagi na aktorów i zawsze przewidywalne 

zakończenie. Zauważyłby, 

że tak właśnie te filmy są 

skonstruowane. Że to nie wartka 

akcja, cięte dialogi i zaskakujący 

finał nadają im charakter. Że ich zadaniem jest bawienie, 

odrywanie od szarej rzeczywistości i przenoszenie widza 

w lepszy, piękniejszy świat, chociaż na półtorej godziny. 

A ja? Ja powiem, że każdy z nich ma dużo racji i trafne 

argumenty. Ale przejdźmy do konkretów. 

PRETTY WOMAN – historia kopciuszka XX wieku, 

czyli o tym jak z prostytutki zostać dziewczyną bogatego 

biznesmena. To proste – wystarczy mieć burzę rudych 

loków i ogromny uśmiech Julii Roberts. No i należy spotkać 

na swej drodze człowieka o twarzy Richarda Gere’a. 

Film z początku lat ‘90, który dał tym obojgu, a zwłaszcza 

Julii, przepustkę do wielkiego Hollywood. Duża doza 

śmiechu, genialny humor sytuacyjny i bezbłędnie dobrana 

para głównych aktorów – krótko mówiąc, dzieło w swym 

gatunku. 

Mówiąc o „Pretty Woman” i duecie Roberts-Gere, 

nie można nie wspomnieć o UCIEKAJĄCEJ PANNIE 

MŁODEJ. Historia jest prosta: on jest wziętym nowojorskim 

dziennikarzem, ona po raz kolejny chce wyjść za 

mąż. Po raz kolejny, bo ostatnimi razy w dniu ślubu „zwiewała”, 

pozostawiając przyszłych mężów i rodzinę z całym 

ślubnym rozgardiaszem. Do dziennikarza dociera jej historia, 

więc postanawia na niej zarobić. „Uciekającej…” 

się to nie spodoba. Film tego samego 

reżysera, z tymi samymi 

odtwórcami głównych ról – nie 

może być gorszy od poprzednika. 

Zdecydowanie nie jest. 

Julia Roberts to również kolejny 

hit tego rodzaju – NOT- 

TING HILL. Oprócz obsady film 

ma jeszcze jedną istotną zaletę: 

to produkcja angielsko-amerykańska. 

Do doświadczenia amerykańskiego 

dołączono angielski 

pomysł i humor. Połączenie, któremu 

żaden widz się nie oprze. A 

na pewno nie powstrzyma śmiechu. 

Zapytacie o treść? Ona jest 

gwiazdą filmową, przyjeżdża do 

Anglii na premierę i promocję 

swojego nowego filmu. Podczas 

spaceru po Londynie spotyka 

skromnego, nieśmiałego, z lekka 

zawiedzionego życiem właściciela księgarni. W tej roli 

superpopularny przedstawiciel angielskiego kina – Hugh 

„słodki niezdara” Grant. Jak się potoczy ich historia – wiecie. 

Mimo to warto poznać Annę i Williama. 

Angielski humor i osoba Hugh Grant’a to kolejna pozycja 

na liście hitów o miłości: DZIENNIK BRIDGET 

JONES. Treści chyba nie muszę nikomu przybliżać, 

wspomnę tylko, że jest to historia samotnej, sfrustrowanej 

trzydziestolatki, balansującej między dwoma różnymi fa-


cetami – wiecznym podrywaczem 

Danielem – Hugh Grant i statecznym 

Markiem – Colin Firth (ach!). 

Domyślamy się, którego wybierze, 

ale ile zabawnych sytuacji to za 

sobą pociągnie! To trzeba zobaczyć! 

Co ciekawe, odtwórczyni roli 

Bridget – Renne Zellweger, Amerykanka, 

musiała nie tylko przytyć 

na potrzeby filmu, ale także przejść 

męczący (jak się domyślam) kurs 

brytyjskiej wymowy, słownictwa 

i akcentu. Bardziej zainteresowanych 

odsyłam również do lektury 

powieści o tym samym tytule, pióra 

Helen Fielding. Obie pozycje 

– REWELACJA. 

Znawcy gatunku w tym miejscu 

wspomną o kolejnej świetnie 

dobranej parze szklanego ekranu: 

Meg Ryan & Tom Hanks. Ich 

pierwsza historia zaczęła się od tego, że on, samotny 

ojciec, wdowiec, cierpiał na BEZSENNOŚĆ W SEAT- 

TLE. Jego cierpieniu chciał ulżyć syn, który w wigilijny 

wieczór na antenie radia zażyczył sobie, żeby jego ojciec 

znalazł towarzyszkę życia. Historia trwa kilka dni i intryguje 

między innymi Annie. Ona też chce poznać Sama i 

jego syna… 

Po kilku latach Meg i Tom 

spotkali się ponownie. Ona prowadzi 

małą księgarnię na rogu ulic na 

Manhattanie. On właśnie otwiera 

tuż obok megawielki bookstore. 

Jako konkurenci darzą się wzajemną 

nieogarnięta niechęcią. W końcu 

on chce ją „wygryźć”, a ona – bądź, 

co bądź – jest dość kłopotliwym 

wrogiem. Wieczorami natomiast 

oboje zasiadają przed komputerem 

i wpadają w wir internetowego życia. 

Z niecierpliwością czekają na 

kolejne MASZ WIADOMOŚĆ 

pojawiające się przy starcie systemu. 

Coraz większa nienawiść do 

konkurencji i coraz większa fascynacja 

nadawcą e-maili – co może z 

tego wyniknąć? 

Hmmm… a co powiecie na 

temat facetów, którzy wiedzą, jak 

ROZRYWKA 

dobrze traktować kobietę? Którzy 

potrafią ją zrozumieć? Niemożliwe? 

A co, jeśli w wyniku dziwnego 

zbiegu okoliczności i energii, jeden 

z przedstawicieli płci męskiej zaczyna 

słyszeć kobiece myśli? Wtedy 

doskonale wie, co zrobić, żeby 

zdobyć absolutnie każdą. Wie, 

CZEGO PRAGNĄ KOBIETY. 

Czy to wystarczy jednak, żeby 

zdobyć tę jedyną? Wiadomo… 

Jednak widok Mela Gibsona w rajstopach 

lub z ciepłym woskiem na 

nogach – bezcenne :) 

Warto też wspomnieć o tym, 

że nie tylko ponętni dwudziestolatkowie 

mają prawo do miłości. Ludzie 

nieco posunięci w latach też 

mogą kochać w komediach romantycznych. 

Mało interesujące? Ale 

nie w wykonaniu Diane Keaton i 

Jacka Nicholsona. On jest podstarzałym Casanovą. Właśnie 

„złapał” kolejną małolatę. Ale niestety jego serducho 

nie wytrzymało kolejnej „przygody miłosnej”. Trafia do 

szpitala z zawałem, a potem do domu matki swojej młodej 

kochanki. Ta natomiast jest odnoszącą sukcesy dramatopisarką, 

ale jej życie prywatne pozostawia wiele do życzenia. 

Oboje z początku się nienawidzą. Z początku… Ale 

w końcu LEPIEJ PÓŹNO NIŻ 

POŹNIEJ. 

Wspomniane wcześniej połączenie 

angielsko-amerykańskie to 

nie jedyna udana współpraca producencka 

(czy może lepiej – językowa). 

Kooperacja z francuskim 

przemysłem filmowym również 

powoduje stworzenie obrazów 

„z górnej półki”. Zwłaszcza, jeżeli 

uruchamia nie tylko zmysł 

wzroku, ale też, np. smak… Smak 

CZEKOLADY, bo o tym właśnie 

produkcie myślę, wbrew pozorom 

ma wiele odcieni. Wie to 

również Vianne, która przybywa 

wraz z córką do małego francuskiego 

miasteczka, gdzie otwiera 

kawiarnię. Początkowo trudno 

zyskać jej akceptację, nie mówiąc 

o przychylności mieszkańców. 

23

ROZRYWKA 

Jednak serwowane przez Vianne czekoladowe wyroby 

stopniowo wywierają na nich coraz większy wpływ. Jej i 

tak już trudną sytuację skomplikuje jeszcze bardziej przybywająca 

grupa wędrownych Cyganów. Zwłaszcza osoba 

ich przywódcy – Rouxa. Niesamowita atmosfera filmu, 

wręcz magia, smak czekolady, który jest niemal wyczuwalny 

i Johnny Depp (po stokroć ACH!) w roli Rouxa… 

Aż niebezpieczne :P 

W katalogu filmów o miłości pojawiają się również 

produkcje, które nie wyszły z „HoliŁodzi :)”. Myślę tu 

o dwóch francuskich komediach: AMELIA i MIŁOŚĆ. 

NIE PRZESZKADZAĆ! Pierwsza o młodej paryżance, 

która znalazłszy za kafelkami swojej łazienki „dziecięcy 

skarb” sprzed około pięćdziesięciu lat i zobaczywszy 

radość właściciela, kiedy ten go odzyskuje, postanawia 

zmienić swoje życie i uprzyjemniać życie innym, choć w 

maleńkim stopniu. Któregoś dnia jednak będzie musiała 

pomyśleć o swoim szczęściu. 

W drugiej komedii to ona jest modliszką. Uwodzi bogatych 

mężczyzn i oskubuje ich ze wszystkich środków 

finansowych, z jakich może. Pewnego dnia myli biednego 

kelnera z milionerem. Kiedy prawda wychodzi na jaw, 

odchodzi. Ten jednak nie chce jej tak szybko stracić. Ona 

zdradza mu więc tajniki swej „profesji”. Chłopak podejmuje 

jej grę, zaczynają wspólnie „zarabiać”, a dziewczynie 

coraz bardziej podoba się nowe wcielenie kelnera. Co się 

stanie, gdy ona postanowi wrócić do swojego „byłego”? 

Oba filmy ze świetną Audrey Tatou, oba ciepłe i prześmieszne. 

Kategoria MUST SEE. 

No i na koniec – dwa filmy, o których nie można nie 

wspomnieć, mimo że to nie obrazy stricte Walentynkowe. 

Mówię tu o angielsko-amerykańskich (kolejne!) produkcjach 

wypuszczanych na Boże Narodzenie: TO WŁAŚ- 

NIE MIŁOŚĆ – kilka dobrze dobranych i genialnie zagranych 

historii miłosnych. Premier Wielkiej Brytanii, 

jego siostra, szwagier, pisarz, asystentki, Portugalka, ojciec 

i jego zakochany syn – to tylko część postaci przewijających 

się w kadrze. Wątki przeplatają się, ale na pewno 

nie gubią widza, nie przytłaczają natłokiem zdarzeń. I na 

dodatek śmietanka angielskiego kina: Emma Thompson, 

Hugh Grant, Liam Neeson, Colin Firth, Keira Knightley, 

Alan Rickman… KONIECZNIE, KONIECZNIE! 

And last but not least – HOLIDAY. Amerykanka właśnie 

zrywa z chłopakiem, który ją zdradza. Angielka potrzebuje 

wyrwać się ze swojej rzeczywistości, gdzie jej miłość 

ma niebawem poślubić inną. Obie znajdują się w sieci i 

umawiają na zamianę domów. Amerykanka przerażona rozmiarem 

(małym!) domu w Anglii poznaje tam przystojnego 

brata koleżanki zza oceanu. Angielka również przerażona 


ogromem domu w Los Angeles poznaje współpracownika 

Amerykanki. Czy inspiracja legendarnego hollywoodzkiego 

scenarzysty-mentora wyleczy jej złamane serce? Różnice 

kulturowe, tak małe, a zarazem tak znaczące, które generują 

przezabawne sceny, no i znane twarze w głównych 

rolach (Cameron Diaz, Kate Winslet, Jude Law, Jack Black) 

sprawiają, że warto rzucić okiem na tę produkcję. No i jeszcze 

ten brytyjski akcent! (wybaczcie :P) 

Być może część z Was widziała powyższe pozycje i to 

kilka razy. Być może powiecie, że to nie są hity na Waszej 

liście przebojów. Być może przytoczycie jeszcze piętnaście 

tytułów, które powinny się tu znaleźć. Ale wiedzcie, 

że nie zależy mi na tym, żeby Wam narzucić, co macie 

obejrzeć. Chciałam tylko przybliżyć Wam moje typy na 

najlepszą komedię gatunku. Moje TOP… kilka. Filmy, 

które zawładnęły moim umysłem tak bardzo, że uśmiecham 

się na samą myśl o nich. Więc Mężczyźni: jeżeli Wasza 

ukochana nie widziała któregoś z powyższych obrazów, 

czym prędzej zróbcie Jej tę przyjemność. Natomiast 

Wy – Dziewczęta cieszcie się, jeżeli On wytrzyma z Wami 

te 90 minut. Ja w każdym razie bym się cieszyła. Życzę 

Wam, moi drodzy, MIŁEGO OGLĄDANIA. Ja polecam, 

Wy zrobicie, co chcecie :D 

Be 

To Sister for inspiration & great help. Thx:* 

24


FILM 

Piła 4 – kultowy horror czy 

beznadziejna komedia? 

Od niedawna na ekranach kin możemy oglądać kolejną 

– już czwartą – część „Piły”, filmu w reżyserii Darrena 

Lynn Bousmana. Miłośnicy horrorów długo czekali na tę 

premierę w Polsce. Czy przeżyją rozczarowanie? 

Słysząc różne opinie na temat horroru, który jest 

kontynuacją serii, sama postanowiłam udać się na seans 

i ocenić jakość produkcji. Jak można było się domyślić, 

tak jak poprzednie „Piły”, ta także była krwawa i brutalna. 

Psychopatyczny morderca w nietypowy sposób torturował 

swoje ofiary, zastawiając pułapki i w najmniej oczekiwanym 

momencie skazywał je na okrutną śmierć. Przerażające, 

a wręcz niesmaczne, sceny dominowały, a napięcie 

rosło z minuty na minutę. 

Podczas oglądania filmu coś przykuło moją uwagę. 

Zauważyłam, że spora część ludzi podczas najokrutniejszych 

scen śmiała się do rozpuku. Przeraziłam się. Dlaczego 

oni się śmieją? – pomyślałam. Zaintrygowana tym 

problemem postanowiłam dowiedzieć się, co jest przyczyną 

takich emocji, podczas oglądania filmu pełnego scen 

krwawych i brutalnych. 

Zaraz po wyjściu z sali kinowej podeszłam do grupki 

młodych ludzi, którzy zajmowali prawie cały rząd 

przede mną. Oni śmiali się najgłośniej. Zapytałam, co 

ich tak rozśmieszyło. Pierwsza odpowiedziała chyba 

najmłodsza osoba w tym gronie: „Jak dla mnie to ten 

film był źle nakręcony. Zamiast krwi był ketchup”, tłumaczyła 

pół żartem, pół serio Kasia. Na to odezwał 

się jej straszy kolega, Daniel: „Uważam, że w 

tym filmie nie było ani jednej przerażającej sceny, 

a najbardziej rozbawił mnie moment, w którym 

dwie bryły lodu roztrzaskały głowę tamtego gościa, 

wiesz którego...”. 

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć, dlatego że 

właśnie ta scena przeraziła mnie najbardziej. Czy ich 

reakcja wynika z kompletnego braku wrażliwości na 

zło? A może przyszli z nastawieniem na beznadziejną 

komedię? 

Moja ciekawość nie została zaspokojona. Udałam 

się więc do biura w Multikinie Stary Browar 

w Poznaniu i miałam okazję krótko porozmawiać 

z dyrektorem kina – panem Remigiuszem – na trapiący 

mnie temat. Dowiedziałam się, że dużo ludzi 

idzie na ten film więcej niż jeden raz. Z jego 

obserwacji wynika, że spora część tych osób wychodzi 

z kina uśmiechnięta, zadowolona i w bardzo 

pozytywnym nastroju – jak po komedii z Jimem 

Carrey’em . Natomiast sam pan Remigiusz uważa, 

że jest to kultowy horror, po którym wielu z nas nie 

może spać. 

Jaka jest naprawdę czwarta część „Piły”? Czy 

faktycznie dla niektórych to po prostu dobra komedia? 

A może ci, którzy najgłośniej śmieją się 

w kinie, potem najbardziej się boją? Chyba każdy, 

kto obejrzy „Piłę 4”, sam sobie odpowie na to 

pytanie. 

Jagoda Matuszak 

25

WPOMNIENIEM PRZEZ ŚWIAT 


Kraina czterech pór roku 

Płatki śniegu sypały wokoło, snopy iskier odbite od 

igiełek lodu raziły w oczy. Na niebie świecił księżyc, 

gwiazdy – częściowo schowane przez niewielkie kłęby szarych 

chmur – rozświetlały nieboskłon. Patrząc przed siebie 

widziałem obłe, białe kopuły gór. Kierując wzrok w dół 

zauważyć mogłem jedynie czarną, jednolitą masę drzew. 

Za moimi plecami znajdowały się dwa rozbite przed chwilą 

namioty. Pomyślałem o niezwykłości tego położenia. O 

nadzwyczajnych okolicznościach, które sprawiły, że musieliśmy 

zatrzymać się na przełęczy o nieznanej nam nawet 

nazwie i nocować na dość znacznej wysokości. Wtem ciałem 

mym wstrząsnął dreszcz. Nie nawykłem do mycia się 

w śniegu w temperaturze poniżej zera. Była co prawda końcówka 

kwietnia i na nizinach trwała wiosna w najlepsze. 

W Poznaniu temperatury sięgały pewnie 25-30 stopni, ale 

tam, gdzie się wtenczas znajdowaliśmy, była jeszcze zima i 

nic nie zapowiadało, żeby prędko miało się to zmienić. Do 

spania wybraliśmy miejsce w sposób, który – można by 

rzec – był nieco lekkomyślny. Na wysokiej przełęczy nieosłoniętej 

z żadnej strony roślinnością narażeni byliśmy na 

podmuchy wiatru, co sprawiało, że przy większej wichurze 

nasze namioty mogły ulecieć gdzieś daleko, być może aż 

do Polski. Umiejscowienie ich pod pojedynczym drzewem 

groziło zaś rażeniem pioruna. Wierzyliśmy jednak wtedy 

Zima 

Było nas sześcioro: Marysia, Ola, Witek, Michał, Jędrzej 

i ja. Naszym celem było zimowe przejście Tatr Niżnych 

z północy na południe i z zachodu na wschód. Rano 

wyruszyliśmy koleją ze słowackiego Popradu do Liptovskiego 

Hradoka. Podróż, mimo że trwała jedynie nieco 

ponad pół godziny, zostawiła w nas ślad. Mając okazję do 

świętowania upragnionego urlopu, wypoczywaliśmy tak, 

jak Polak umie najlepiej. W góry wyruszyliśmy więc lekko 

oszołomieni i już na początku świadomie zignorowaliśmy 

szlak ruszając drogą ani wcale wygodną, ani wielce odpowiednią. 

Naprawienie pomyłki zajęło nam parę godzin. 

Chodzenie po górach wedle kompasu w tak trudnych warunkach 

jest bardzo męczące. Szczególnie dla pierwszej 

osoby w kolumnie, która musiała przetrzeć szlak. Witek robił 

to jednak wyśmienicie. W końcu natrafiliśmy na jakieś 

na wpół zasypane ślady, które mówiły nam, że prawdopodobnie 

znajdujemy się na właściwej trasie. Piszę prawdopodobnie, 

gdyż do tej pory nie wiem czy szliśmy wówczas 

prawidłowym szlakiem, czy też nie. Od czasu do czasu 

mijaliśmy na drzewach niebieskie oznaczenia, ale zwykle 

podążaliśmy własnymi ścieżkami. Najważniejsze jednak 

było to, że w końcu dotarliśmy do miejsca, które zdawało 

się być najwyższym w okolicy. Pewnie była to Slema. 

Zimą w górach nic nie jest pewne. Może jedynie to, że, 

gdy zaczyna szarzeć, kwestią paru minut jest zapadnięcie 

zmroku. Nie mając za wiele czasu, zeszliśmy ze szczytu na 

najbliższą widoczną przełęcz i tam też spędziliśmy noc. 

Ranek przywitał nas piękną pogodą. Świeże, ostre, 

zimne jak lód powietrze sprawiało, że oddychanie stawało 

się wielką przyjemnością, a rześkość wyzwalała w 

nas pokłady energii. Zwinęliśmy namioty i posilając się 

prowiantem i herbatą zaparzoną w 60-cio stopniowym 

wrzątku – na więcej palnika nie było stać – ruszyliśmy w 

trasę. Jeszcze przez pewien czas mogliśmy podążać dawno 

przetartym szlakiem, wkrótce jednak zdani byliśmy 

już tylko na samych siebie. I tutaj pojawiła się dla mnie 

wielka niespodzianka. Gdy przeszliśmy ze zbocza północnego 

na południowe, wkroczyliśmy jakby w zupełnie inne 

góry. Zima ustąpiła miejsca wiośnie. Pokryty śniegiem 

las zamienił się w pastelowo-zieloną kwitnącą roślinność. 

Nareszcie mogliśmy przyśpieszyć kroku. W końcu przez 

cały pierwszy dzień zrobiliśmy jedynie ćwierć zaplanowanej 

wcześniej trasy. Nie nadrobiliśmy jednak za wiele. 

Tuż za Wielką Lodową Przepaścią znowu wkroczyliśmy 

w zimę. Czas w górach jest tak nieuchwytny, tak ulotny 

i płynie w sposób tak nieuświadomiony, że czasem pow 

swoją szczęśliwą gwiazdę. Najważniejsza wówczas była 

bowiem teraźniejszość, a ta mówiła nam, że nie czeka nas 

nic innego, jak noc na grubych pokładach śniegu w górach 

dość gęsto zamieszkiwanych przez głodne o tej porze 

roku niedźwiedzie. Dlatego unikaliśmy lasów, w których 

aż roiło się od odcisków łap dzikich zwierząt. Wybraliśmy 

przełęcz, usunęliśmy co nieco śniegu i w pozycji mocno 

wcale-nie-horyzontalnej poszliśmy spać. 

26


WSPOMNIENIEM PRZEZ ŚWIAT 

czuć się można, jakby to właśnie rok minął miast godziny 

marszu. Niczym po raz kolejny po wiośnie nastała zima. 

radoksalnie, nie jest to jednak przeciwstawne. Wystarczy 

oddalić się w nocy na kilkanaście metrów od swojej grupy, 

Dla jednego ten rok zda się jednak 

być błogosławieństwem, dla innego 

przekleństwem. Ocena czasu, 

który się dłuży, jest bardzo subiektywna. 

Tego dnia zdobyliśmy szczyt 

Rovnej Holi. Walcząc ze ścieżką, 

na przekór wyznaczonym trasom, 

wbrew mapie, idąc tylko za 

głosem kompasu wspomaganego 

rozsądkiem osoby prowadzącej, 

pokonaliśmy zbocze, które latem 

przy innej, lepszej aurze zdałoby 

się banalne. Tym samym znaleźliśmy 

się wewnątrz Tatr Niżnych, a 

oczom naszym ukazały się położone 

tak by światła latarek przestały 

być dostrzegalne, a poczuć można 

wtedy pierwotny lęk przed 

samotnością. Tak, jak unika się 

dużych zgromadzeń, które sprawiają, 

że jest się osobą całkowicie 

anonimową, tak też towarzystwo 

innych jest największym dobrodziejstwem. 

Daje pewność bezpieczeństwa 

i zrozumienia. W razie 

czego jest się do kogo zwrócić 

i wie się, że w chwili kryzysu druga 

osoba przeżywa to samo. Ma 

się poczucie, że obok są inni, którzy 

wcale nie mają lepiej. Rodzi 

to poczucie wspólnoty i daje siłę, 

dookoła zaśnieżone szczyty 

Wiosna 

by razem dotrzeć do zaplanowa- 

i przełęcze, z groźnym Dumbierem na czele. Początkowo 

chcieliśmy trawersować dalej w kierunku Certovicy, lecz 

szlak okazał się zbyt groźny. Nie chcieliśmy wywołać 

lawiny, tym bardziej stać się też jej ofiarami. Jedyne, co 

mogliśmy zrobić w tej sytuacji, to zejść do najbliższej 

miejscowości – Vyznej Bocy. Wybraliśmy szlak najłagodniejszy 

z możliwych. Ale i tak nasza trasa była na tyle trudna, 

że przy każdym kroku przebijaliśmy się nogami przez 

śnieg o głębokości sięgającej do połowy ud i stąpaliśmy 

stopami po spływającym pod śniegiem strumyku. O suchości 

butów można było tylko w takiej chwili pomarzyć. 

Dobrze, że nikt nie natrafił na ślad tak zwanych jezior podśnieżnych. 

Mogłoby się to źle skończyć. Stąd też pierwsze 

napotkane wtenczas domostwa napełniły nas radością 

i ciepłem. Pierwsza zaś spotkana knajpa obdarowała nas 

bardziej strawnym asortymentem. Nie dziwi więc chyba 

fakt, że wychodząc na trasę – znowu po zmroku – planonego 

celu. W grupie osób zawsze drzemią większe możliwości 

i większa odwaga niż w poszczególnych jednostkach. 

Kolejny nocleg, mimo że nadal w górskim terenie, 

nie był już tak ekstremalny. Udało się nam nawet rozpalić 

ognisko, przy którym siedzieliśmy do późnych godzin 

nocnych. Tak długie wieczerzanie pozytywnie odbiło się 

także na ciężarze naszych plecaków. Panujący jednak 

chłód sprawił, że rozgrzewać ogniem musieliśmy się dosyć 

intensywnie. Pamiętać także należy, o czym część z 

nas boleśnie nad ranem się przekonała, że butelka krążąca 

wzdłuż ławki statystycznie dwa razy częściej gości u ludzi 

siedzących w środku. Toteż nie dziwi pewnie fakt, że gdy 

kolejny ranek przywitał nas niemalże jesiennym oberwaniem 

chmury, niestety, wcale co poniektórym nie chciało 

się wychodzić w góry i po raz kolejny zdobywać wysokość 

w niezwykle trudnym terenie. Wstawiliśmy więc 

drewniany stół turystyczny znaleziony gdzieś na szlaku 

wany odcinek do chat 

pod przystanek autobusowy 

schroniskowych, w 

i tam też 

których mieliśmy nocować, 

zamieniliśmy 

na bardziej pewny 

nocleg pod namiotami 

na polu u podnóża 

góry przylegającej do 

siedzieliśmy jedząc 

śniadanie i degustując 

przeterminowane 

napoje za jedną koronę 

z pobliskiego 

sklepu. Vyžną Bocę 

miejscowości. Zimą 

zapamiętam więc 

w górach szuka się 

jednocześnie wyobcowania 

i kontaktu 

z człowiekiem. Pa- 

Jesień 

głównie z tego jednego 

posiłku, a także 

z plastikowych 

krasnali strzegących 

27

KLUB TURYSTYCZNY 


Lato 

prawie każdego ogrodu niczym spod polskiej zachodniej 

granicy. Wieczorem uzmysłowiwszy sobie, że z planowanej 

trasy zrobiliśmy co najwyżej ułamek, a co więcej, nie 

mając po prostu szans na wypełnienie pełnych zamierzeń, 

które były ustalane na podstawie letnich czasów przejść, 

udaliśmy się tam, gdzie byliśmy pewni, że pogoda będzie 

lepsza. Wsiedliśmy w autobus i poprzez Liptowski Mikulaš 

pojechaliśmy do Słowackiego Raju. Podróż sprawiła 

nam trochę problemów i musieliśmy między innymi rozbijać 

namioty po raz kolejny w bardzo ciekawej scenerii 

– pod kościołem w Vydrniku. Rano obudzili nas ludzie 

idący na poranną mszę, a my kontynuując rajd trafiliśmy 

wkrótce do miejsca przeznaczenia. W Słowackim Raju 

istotnie, tak jak przypuszczaliśmy, świeciło słońce. Lato, 

choć jeszcze w powijakach, opromieniło nam twarze. 

Groza, jaką jednak wzbudziły we mnie niedostępne 

i ponure szczyty Tatr Niżnych, została we mnie na długo. 

Była to moja pierwsza większa wyprawa w takich warunkach 

atmosferycznych. Góry te, mimo że latem łagodne, 

nauczyły mnie pokory. A także tego, że posiadają nie tylko 

jedno oblicze. W zasadzie każdego dnia są one inne. Niczym 

stary słowiański bożek Perun, w zależności od strony, 

z której się nań spogląda, prezentują inny humor. Są 

kapryśne i zepsute niczym bogowie z Olimpu. Nie dziwi 

więc fakt oddawania przez wiele kultur czci tym potężnym 

wzniesieniom. Równiny nie są na tyle dostojne, by równać 

się ze skałami. W taki oto sposób poniekąd uzależniłem 

się od zimowych wypraw w góry. Sprawdziła się stara 

zasada, że im trudniejsze warunki panujące na wyprawie, 

tym bardziej się do nich tęskni. 

Piotr Skrobich 

Poradnik Studenta-Turysty 

czyli jak zorganizować podróż życia… za grosze… 

Do naszego wymarzonego wyjazdu zostało kilka miesięcy. Już wiemy, gdzie jechać i gdzie spać. Czas zadbać o to, 

żeby wpuszczono nas do kraju docelowego… 

CZĘŚĆ 3: Formalności 

Od niedawna Polska weszła do strefy Schengen. Granice 

wewnątrz Unii Europejskiej stanęły dla nas otworem 

i bez jakichkolwiek przeszkód możemy podróżować od 

Portugalii po Łotwę i od Islandii po Grecję… Prawie… 

Przyjęło się utożsamiać Schengen z Unią Europejską, 

ale okazuje się, że niektóre z państw UE nie należą do 

strefy, za to niektóre kraje spoza Unii zniosły już granice. 

Próbując podróżować przez Europę należy wciąż spodziewać 

się kontroli na granicach Wielkiej Brytanii, Andory, 

Szwajcarii, Liechtensteinu, San Marino, Bułgarii, Rumunii 

i krajów byłej Jugosławii. W praktyce kontrole te są 

bardzo pobieżne, a obywatele krajów Unii Europejskiej 

mają na granicach zazwyczaj swoje własne bramki, co 

bardzo usprawnia ruch i jest wielkim udogodnieniem. 

Wschód 

Gdy pojedziemy na wschód, sprawy się skomplikują. 

Granica z Ukrainą jest relatywnie najłatwiejsza do przekroczenia, 

natomiast granice z Białorusią i obwodem Kaliningradzkim 

są trudne o tyle, że wymagana jest wiza wjazdowa. 

Należy się w nią zaopatrzyć przed wyjazdem, w 

stosownym konsulacie. Tu uwaga: konsulat Federacji Rosyjskiej 

w Poznaniu nie wydaje wiz do Rosji na więcej niż 

14 dni (choć powinien na 30), lepiej więc załatwiać sprawy 

wiz w Warszawie. Najwygodniej skorzystać w usług 

biura pośrednictwa wizowego. Szeroką ofertę i skorych do 

negocjacji cenowych pracowników znajdziemy np. w biurze 

STUD-TOUR (http://www.wizy.stud-tour.edu.pl/) 

– tam można zaopatrzyć się w wizę do kilku ciekawszych 

państw Azji, a co najważniejsze – do Rosji, gdzie procedury 

są wyjątkowo zagmatwane. Planując samodzielne 

wyrabianie wizy rosyjskiej (zwłaszcza poza Polską), trzeba 

zawczasu dobrze zapoznać się z listą wymaganych dokumentów 

(http://www.poland.mid.ru/visa_pol.html) i 

28


KLUB TURYSTYCZNY 

pod żadnym pozorem nie wolno liczyć na to, że urzędnicy 

„przymkną oko” na jakikolwiek szczegół. 

ilości czasu. Jak zapewne wielu z Was wie, w celu wyrobienia 

wizy do USA, należy zarejestrować się na stronie 

www (http://polish.poland.usembassy.gov/), a następnie 

odbyć wycieczkę do Warszawy (względnie do Krakowa) i 

porozmawiać z konsulem. Spotkanie to będzie podstawą 

do decyzji o wydaniu wizy. Należy pamiętać, że zdobycie 

wizy do USA będzie wymagane nawet przy tranzycie 

przez ten kraj, więc planując podróż na przykład do Meksyku, 

zawsze trzeba upewnić się, czy nie czeka nas przesiadka 

w którymś z portów lotniczych w USA. 

Zdobywanie wiz wjazdowych to zadanie czasem niecież 

dotarcie do Rosji już samo w sobie jest 

kłopotliwe. Czasem najlepszym pomysłem 

będzie więc załatwianie wizy w kraju sąsiadującym 

z tym, do którego się udajemy. Ambasady 

w krajach Czarnego Lądu będą zdecydowanie 

łatwiejsze do znalezienia niż ich 

odpowiedniki w Europie. 

Jeśli chodzi o dawne kolonie francuskie, 

to czasem możliwe jest wyrobienie wiz w 

ambasadzie Francji, ale nie jest to zasadą i 

przed wyjazdem trzeba upewnić się o istnieniu 

takiej możliwości dla konkretnego kraju 

docelowego. 

W przypadku niektórych wyjazdów warto 

też wiedzieć o możliwości zaopatrzenia się w 

wizy łączone, np. Visa Touristique Entente to 

wspólna wiza do Beninu, Burkina Faso, Nigru, 

Togo i Wybrzeża Kości Słoniowej, którą można 

zdobyć w każdym z tych krajów oraz ich 

przedstawicielstwach na całym świecie, jak również w niektórych 

ambasadach Republiki Francuskiej. Kosztuje ona 

25000 CFA, czyli jakieś 140 zł, co jest bardzo dobrą ceną. 

Często bowiem koszt pojedynczej wizy to aż 100 dolarów. 

Nietrudno jest więc się domyślić, co będzie stanowiło najpoważniejszy 

koszt w czasie naszej podróży do Afryki. 

Zachód 

Poza Europą, najwygodniej jest podróżować po Ameryce 

Południowej. Do żadnego z krajów tego kontynentu 

nie jest wymagana wiza wjazdowa. Co więcej – podobnie 

jak w strefie Schengen, nie ma tam najczęściej kontroli 

granicznych. Turysta sam więc musi zadbać o dopełnienie 

formalności i zaopatrzenie się w pieczątkę w paszporcie, 

co należy uczynić na posterunku policji w miastach granicznych 

po obu stronach rogatki. 

Zabawa zaczyna się przy próbie odwiedzenia Stanów 

Zjednoczonych lub Kanady. Tutaj procedury wizowe są 

bardziej złożone i wymagają poświęcenia nieco większej 

Południe 

Podróż do Afryki formalnie może być jeszcze trudniejsza. 

Do większości państw wymagana jest wiza wjazdowa 

(dokładną listę można zawsze sprawdzić na stronie 

Ministerstwa Spraw Zagranicznych http://www.msz.gov. 

pl). Czasem zdobycie wizy w Polsce będzie trudne – do 

niektórych państw Afryki wizy dla Polaków wydają ambasady 

w Paryżu, Berlinie, czy nawet Moskwie, a prze- 

Strefa Schengen - tam możemy jeździć bez paszportu 

i kontroli granicznych 

łatwe, niestety jest też dość drogie. W zależności od rejonu 

świata wydamy na to od kilku do kilkuset dolarów. Jest to 

niestety wydatek, którego nie unikniemy w żaden sposób. 

Ponieważ procedury są złożone, warto zacząć załatwianie 

tych formalności już teraz. Pamiętajmy też, że większość 

wiz zostanie nam wydanych pod warunkiem posiadania 

paszportu ważnego jeszcze przez kilka miesięcy po planowanym 

terminie wizyty w danym państwie. Może więc 

być konieczne wcześniejsze wyrobienie nowego paszportu. 

Powodzenia! 

A jeśli będziecie potrzebowali pomocy lub praktycznych 

wskazówek, zawsze jest szansa, że je uzyskacie na 

forum „Pulsu UM” w dziale Sekcji Turystycznej – zachęcam 

do zadawania konkretnych pytań i wymiany informacji 

Tradycyjnie też zapraszam na spotkania tej sekcji – terminy 

podajemy na stronie http://stum.medyczna.net 

Patryk Konieczka 

29

MUZYKA FILMOWA 


Ostrożnie, pożądanie 

Kariera Alexandre’a Desplat jest zaiste imponująca. W 

ciągu zaledwie kilku lat stał on się jednym z najpopularniejszych 

kompozytorów muzyki filmowej, zyskując dostęp 

do najciekawszych projektów powstających w Hollywood. 

Francuz zachwycił wszystkich swoim talentem i 

niezwykłą dbałością o najdrobniejsze szczegóły pisanych 

przez siebie partytur. Jednocześnie pokazał, że u podstaw 

muzyki filmowej zawsze powinna leżeć jakaś koncepcja 

– pomysł, który będzie w inteligentny sposób wiązał muzykę 

z filmem. I to właśnie ta „muzyczna inteligencja”, 

poparta świeżym, europejskim brzmieniem, pozwoliła 

kompozytorowi na zaistnienie w świadomości entuzjastów 

muzyki filmowej. 

Trudno posądzić Alexandre’a Desplat o unikanie trudnych 

wyzwań. Przez ostatnich kilka lat pisał muzykę do 

niemal wszystkich gatunków filmowych – od dramatów, 

sensacji, fantasy aż po kino szpiegowskie i obyczajowe. 

Jego partytury prezentowały różny poziom, raz zachwycając 

wyrafinowaną fakturą („Malowany welon”), żeby po 

chwili trącić tanim, hollywoodzkim banałem („Firewall”). 

Jednak dzięki różnorodności podejmowanych projektów 

Desplat udowodnił, jak wszechstronnym jest kompozytorem 

i pokazał, gdzie leżą jego atuty. A do tych niewątpliwie 

należy doskonały warsztat i umiejętność rozumienia 

filmu. Te dwie cechy, poparte charakterystyczną dla 

europejskich kompozytorów wrażliwością, predysponują 

Francuza do pracy przy trudnych tematycznie i pełnych 

napięcia filmach. Takich, w których kilka dźwięków jednego 

instrumentu, w połączeniu z odpowiednim obrazem, 

może zalać widza falą niespotykanych emocji. 

Do takich filmów niewątpliwie należy „Ostrożnie, pożądanie” 

Anga Lee. Ten Tajwański reżyser, mimo że filmy 

kręci od zaledwie 10 

lat, już zdążył stworzyć 

kilka znaczących 

obrazów. „Przyczajony 

tygrys, ukryty 

smok” i „Tajemnica 

Brokeback Mountain” 

to bez wątpienia dwa 

najważniejsze. Oprócz 

nazwiska reżysera i 

zasłużonej sławy łączy 

je jednak jeszcze coś... 

Ścieżki dźwiękowe z 

obu tych tytułów zostały 

uhonorowane 

Oscarem. Ang Lee 

ma niezwykły dar zatrudniania 

świetnych 

kompozytorów, którzy 

odpłacają mu się 

rewelacyjnymi partyturami. 

Tym razem ta 

muzyczna intuicja zawiodła 

Taja pod drzwi 

Alexandre’a Desplat. 

Efektem tego jest 

zjawiskowa ścieżka 

dźwiękowa z „Ostrożnie, 

pożądanie”, nie- 

30


Alexandre Desplat 

MUZYKA FILMOWA 

stety pominięta wśród Oscarowych nominacji. 

Stylowa, elegancka, melodyjna i monotonna. 

Takie określenia chyba najlepiej pasują do 

tej muzyki. Pod wieloma względami jest ona powrotem 

do „Malowanego welonu” i jego orientalnego 

brzmienia. Co prawda, nie pojawia się 

tutaj ani jeden egzotyczny instrument, jednak 

drobne zabiegi orkiestracyjne, harmoniczne, solówki 

wiolonczeli i fletów oraz minimalistyczne 

motywy, delikatnie naprowadzają słuchacza 

na geograficzną tożsamość tej muzyki. Podobnie 

jak w „Malowanym welonie”, istotną rolę 

odgrywa tutaj fortepian, a wraz z nim świetny 

pianista Alain Planes. Dźwięk jego instrumentu 

kreuje kameralną atmosferę intymności i skupienia, 

która podkreślona jest rozmytym, nieco 

mglistym brzmieniem smyczków. Wszystko to 

składa się na specyficzną fakturę tej muzyki, 

bardzo klasyczną, a jednocześnie zahaczającą o 

minimalizm i ambient. 

Pojawiają się na tej ścieżce dźwiękowej dwa 

wyraźne tematy, z których przynajmniej jeden 

zrobi ogromną karierę – „Wong Chia Chi’s Theme”. 

To dość długa, ale urodziwa, melodia, której 

fragmenty porozrzucane są na całej płycie, w 

postaci krótkich, minimalistycznych motywów. 

Dopiero pod koniec albumu wszystkie one łączą 

się, tworząc jeden z najlepszych tematów filmowych 

autorstwa Alexandre’a Desplat. Niestety 

takich mocnych i wyrazistych akcentów na tej 

płycie jest bardzo mało. Największą wadą tego 

albumu jest monotonia, zwłaszcza w jego środ- 

kowej części. Po zaprezentowaniu materiału tematycznego 

w początkowych kompozycjach, dalej Desplat serwuje 

nam już tylko tło. Stylowe i eleganckie, ale wyłącznie tło. 

Jego słuchanie nie należy do przykrych doświadczeń, choć 

można się zwyczajnie znudzić taką monotonią. Nie jest to 

muzyka efektowna, a jedynie skupiająca się na wykreowaniu 

odpowiedniego klimatu – głównie za pomocą minimalizmu 

i ambientu. Desplat urozmaica ten element swojej 

muzyki różnymi orkiestracyjnymi smaczkami i solówkami, 

jednak mimo to słuchanie takiego tła, bez znajomości 

filmu, nieco się dłuży... 

Trudno nie dostrzec uroku w najnowszym dziele 

francuskiego kompozytora. Posiada ono kilka przyjemnych 

dla ucha melodii i wyjątkowy, pełen napięcia oraz 

skupienia, klimat. To zdecydowanie partytura nietuzinkowa, 

która zadowoli bardziej wymagających melomanów. 

Z drugiej strony jednak wiele osób może napotkać 

pewną barierę, która zniechęci do głębszego zapoznania 

się z tą ścieżką dźwiękową. Jej ilustracyjność, mimo iż 

pokazująca bogaty warsztat kompozytora, wprowadza na 

płycie element monotonii i znużenia. W przypadku filmu 

nie ma to najmniejszego znaczenia i muzyka spisuje się 

tutaj nienagannie. Jednak soundtrack, który reprezentuje 

muzykę Desplat poza obrazem, nie jest pozycją zbyt 

zajmującą. W ogólnym rozrachunku to jednak pozycja 

wystająca dużo ponad przeciętną i zdecydowanie warta 

uwagi. 

Łukasz Waligórski 

31

KRZYŻÓWKA 


Krzyżówka 

Litery z szarych pól ponumerowanych w górnym rogu od 1 do 28 utworzą rozwiązanie. Miłej zabawy 

i powodzenia! 

16 

2 

2 24 

16 17 

1 

4 

13 7 

14 15 

7 

4 

21 

18 

10 

27 

11 

22 

19 

11 

3 18 19 

14 

12 26 

20 

5 

8 3 

6 

10 

5 

8 9 21 

20 

9 

15 23 

23 

25 

12 

22 

24 

1 

13 

17 

28 

6 

Prawidłowe odpowiedzi, podpisane imieniem i nazwiskiem, możecie przynosić do siedziby redakcji, 

przesyłać smsem pod numer 668381083 lub pocztą elektroniczną na adres pulsum@wp.pl. Czekamy do 

28 lutego 2008 roku. Uwaga! Większa ilość prawidłowych rozwiązań przyniesiona przez jedną osobę nie 

zwiększa jej szansy na wygraną! 

W tym miesiącu możecie wybierać spośród następujących nagród: stetoskop Medica Optima oraz książki 

wydawnictwa PZWL: „Ginekologia. Podręcznik dla położnych, pielęgniarek i fizjoterapeutów” (pod 

red. T. Opali), „Farmacja praktyczna” (pod red. R. Jachowicz) i „Psychologia w praktyce medycznej” 

(pod red. A. Jakubowskiej-Wineckiej, D. Włodarczyk). 

Nazwiska zwycięzców ogłosimy w marcowym numerze! 

Ola 

32 

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 

19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 

Imię i nazwisko................................................................................ 

Wybieram nagrodę........................................................................... 

Tel./e-mail:....................................................................................... 

Zgadzam się na wykorzystanie moich danych osobowych przez Redakcję „Pulsu UM”, zastrzegając sobie 

prawo do ich sprawdzenia i poprawienia. 

Podpis..............................................................................................


Poziomo 

1. Inaczej karaczan 

2. Roślina z żołnierskiej piosenki 

3. Np. zaskroniec, ale salamandra już nie 

4. Nie zagrzewa nigdzie miejsca na dłużej 

5. Kapłanka strzegąca ognia w rzymskiej świątyni 

6. Nowa wersja starego filmu 

7. „Zasłona przeciwkomarowa” 

8. Brutto minus netto 

9. Wznoszony za zdrowie 

10. Ohyda z chrząstki rekina 

11. Bada to, co skrzydlate 

12. Ma kłębuszki 

13. Zbiór dzieł np. jednego artysty 

HUMOR 

Pionowo 

2. Szef uczelni 

5. Dobrze, gdy jest bezpieczeństwa 

11. Jeśli nie na ugorze, to z zębami ;) 

14. Instrument Wojskiego 

15. Dobra na giełdzie 

16. Obraz jak puzzle 

17. Talia Ziemi 

18. Intensywny czerwony kolor lub z greckiego… 

nieśmiertelność 

19. Obronna wieża 

20. Dziura po meteorycie 

21. Ze stolicą w Luandzie 

22. „… kowboj” z Jon’em Voight’em 

23. Zwrot w danym języku, którego na inny nie 

można tłumaczyć dosłownie 

24. Imię palindrom 

Nagrodzeni 

Nagrody za prawidłowe rozwiązanie krzyżówki z 103 numeru „Pulsu UM” otrzymują: 

Paweł Zawadzki („Medycyna ratunkowa na dyżurze”), Alicja Luszczki („Rehabilitacja w chirurgii”), 

Joanna Wrotyńska („Podręczny słownik medyczny ang-pol i pol-ang”), Aleksandra Paciorkowska 

(„Kosmetologia i farmakologia skóry”). 

Gratulujemy!!! 

Na ławeczce w parku siedzą facet i kobieta. Obydwoje tak 

około 40. Ona czyta książkę, on rozgląda się ciekawie dookoła. 

W pewnym momencie rozlega się krzyk kobiety : 

– Ratunku, policjaaaa. 

Jak spod ziemi wyrasta patrol Straży Miejskiej. 

– Co się stało? 

– Ten facet chciał mnie zgwałcić! Aresztujcie zboczeńca! 

– Co pan ma na swoją obronę ? – strażnik zwraca się do 

mężczyzny 

– Paa-panie właa-adzo.To-o nie-nie-nieeeporozumie-eenie. 

Siedzi-i-my tu-tutaj ra-ra-razem, a-a na ale-e-ejce 

spa-a-ace-erują go-gołębie. To-o ja mó-mó-mówię „Momo-może 

my-y by-by-byśmy ta-a-ak ja-a-ak o-o-one”. 

Ty-tylko, że za-za-za-nim skoń-skończyłe-e-em mó-mómówić. 

to-o-o sy-y-ytuacja-a u go-go-łębi sie-ę-ę ra-ra-radyka-a-alnie 

zmie- zmie-zmieniła. 

*** 

Po operacji słonia lekarz mówi: 

– Pierwsza udana operacja słonia, siostro, i po raz pierwszy 

nic nie zostało w środku... – SIOSTRO? SIOSTRO???!!! 

Humor 

Dwaj znudzeni krupierzy siedzieli przy stole z ruletką, gdy 

do kasyna weszła bardzo atrakcyjna blondynka. Podeszła 

do stołu i zadeklarowała zakład na 20 tys. dolarów na konkretną 

liczbę. Zaraz potem dodała: 

– Mam nadzieję, że to wam nie będzie przeszkadzać, ale 

naprawdę szczęśliwe zakłady obstawiam kompletnie nago. 

Po czym zrzuciła z siebie suknię, bieliznę i buty i rozkręciła 

talerz ruletki z okrzykiem: 

– Mamusia potrzebuje pieniążki na nowe ubranko! 

Chwilę później już wykrzykiwała: 

– TAK! TAK! WYGRAŁAM! NAPRAWĘ WYGRA- 

ŁAM! 

Podskakiwała przy tym jak mała dziewczynka i obejmowała 

każdego z krupierów. Zaraz potem zebrała wszystkie 

pieniądze i swoje rzeczy i prędko opuściła kasyno. Krupierzy 

nieco zakłopotani popatrzyli na siebie, po czym jeden 

z nich zapytał drugiego: 

– Ty, a co ona właściwie obstawiała? 

Drugi odparł: 

– Nie mam pojęcia, myślałem, że Ty to sprawdzasz! 

33

HUMOR 

Na pustym jeszcze placu budowy brygadzista staje przed 

robotnikami i mówi: 

– Panowie, rozpoczynamy i pamiętajcie: budujemy solidnie, 

bez fuszerki, bez wynoszenia na lewo materiałów. Budujemy 

najlepiej, jak umiemy, bo budujemy dla siebie. 

– A co to będzie? – pyta się jeden z robotników. 

– Miejska Izba Wytrzeźwień. 

*** 

W warsztacie samochodowym klient pyta mechanika: 

– Kiedy mam na liczniku 170 na godzinę, coś stuka mi w 

silniku. Jak pan myśli, co to może być? 

– Anioł Stróż. 

*** 

Praczłowiek do syna wracającego ze świadectwem szkolnym: 

– To, że masz tróję z myślistwa, mogę pojąć, boś jeszcze 

kurdupel, ale ta pała z historii? 

– Przecież to tylko dwie strony... 

*** 

Inżynier, fizyk i matematyk dostali taką samą ilość siatki 

ogrodzeniowej oraz polecenie otoczenia nią jak największego 

obszaru. Inżynier ogrodził obszar w kształcie 

kwadratu. Fizyk, jako osoba troszkę bardziej inteligentna, 

otoczył obszar w kształcie idealnego koła i stwierdził, iż 

lepiej się nie da. Matematyk natomiast postawił ogrodzenie 

byle jak, po czym wszedł do środka i powiedział: 

– Jestem na zewnątrz. 

*** 

Rozmawiają dwie krowy w rzeźni. Jedna mówi do 

drugiej: 

– Te, boisz się? 

– No... 

– Pierwszy raz w rzeźni? 

– Nie, k..., drugi! 

*** 

Facet przyszedł do szpitala: 

– Proszę mnie wykastrować. 

– Jest pan zupełnie pewien??? 

– Tak. 

Po operacji budzi się i widzi zgromadzonych wokół lekarzy. 

Pyta ich: 

– I jak, operacja się udała? 

– Udała się. Ale czemu pan tak postąpił??? 

– Niedawno ożeniłem się z ortodoksyjna Żydówka i wiecie, 

... 

– To może chciał się pan obrzezać??? 

– A co ja powiedziałem?! 

*** 

W stołówce, w kolejce po zupę, rozmawiają dwaj studenci: 


– Masz jakieś wieści z domu? 

– Niestety. Ani złotówki. 

*** 

Rozmawiają studenci V roku Akademii Muzycznej na temat 

pracy dyplomowej: 

– Ty, słuchaj, może weź, przepisz ostatnie dzieło naszego 

mistrza profesora od końca... 

Po kilku dniach przy piwie: 

– Przepisałeś? 

– Tak. Wyszła piąta symfonia Beethovena... 

*** 

Jasiek chodzi na imprezę co tydzień, Mariola co 16 dni. 

Znając okres cyklu miesiączkowego Marioli oblicz prawdopodobieństwo, 

że na wspólnej imprezie wpadną. Oblicz 

prawdopodobieństwo, ze będą to bliźniaki. 

Pytanie dodatkowe: ile będą wynosić alimenty po 6 latach? 

*** 

Robotnik wykonuje swoją pracę w 4 dni i 5 godzin. Pijany 

robotnik tę samą pracę wykonuje w 7 dni i 8 godzin. Na 

budowie pracuje 7 robotników i 1 majster nadzorujący. 

Majster przychodzi trzeźwy na budowę co 3 dzień, a do 

sklepu monopolowego jest 13 minut biegiem. 

Oblicz zysk sklepu monopolowego, gdy budowany jest 

dom dwukondygnacyjny? 

*** 

Za górami, za lasami żyła sobie piękna, niezależna, pewna 

siebie księżniczka. Pewnego razu natrafiła na żabę siedzącą 

na kamieniu i przyglądającą się brzegom nieskazitelnie 

czystego stawu w pobliżu jej zamku. 

Żaba wskoczyła księżniczce na kolana i powiedziała: 

– Piękna Pani, byłem przystojnym księciem, aż pewnego 

razu zła wiedźma rzuciła na mnie urok. Jednakże jeden 

Twój pocałunek wystarczy, abym znów stał się młodym, 

żwawym księciem, jakim byłem przedtem. Wtedy, moja 

słodka, weźmiemy ślub i będziemy razem z moją matką 

gospodarować w tym zamku. Tam będziesz przygotowywać 

mi posiłki, prać moje ubranie, rodzić mi dzieci, i będziemy 

żyli długo i szczęśliwie... 

Tego wieczora przygotowując kolację, przyprawiając ją 

białym winem i sosem śmietanowo-cebulowym, księżniczka 

chichocząc cichutko pomyślała: 

– No cholera, nie sądzę... 

I dalej przewracała skwierczące na patelni żabie udka w 

panierce... 

*** 

– Czego powinien używać łysy do mycia głowy? 

– Najlepiej Cif, bo nie rysuje powierzchni. 

Soulafein z pomocą Redakcji 

34

luty 2008 - Puls UM

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?