m kn n 0k − ∑ =

Atak Bleichenbachera, polegający na wielokrotnym wysyłaniu odbiorcy
„spreparowanych” fałszywych kryptogramów, nie ma praktycznego znaczenia przy
atakach na klasyczną pocztę elektroniczną, gdyŜ odbiorca nie będzie wielokrotnie
podejmował prób odszyfrowania „niewłaściwie” sformatowanych kryptogramów, lecz jest
istotny i groźny w środowisku, w którym jednocześnie przetwarza się wiele informacji (np.
w SSL, gdzie szyfrowanie RSA stosowane jest w celu bezpiecznego uzgadniania kluczy
sesyjnych – „digital envelopes”/„key wrapping”, zaś atakujący moŜe pozostać anonimowy,
gdyŜ nie jest wymagane uwierzytelnianie nadawcy).
Przebieg ataku na schemat szyfrowania RSA zgodny z PKCS#1 v.1.5 jest następujący:
1. Atakujący przechwycił kryptogram C, ma dostęp do klucza publicznego podmiotu
atakowanego (n, e), i „pała Ŝądzą” odtworzenia wiadomości jawnej M.
2. Atakujący generuje ciąg „kryptogramów” C 1 , C 2 , ..., gdzie:
C i = C(r i ) e mod n,
r 1 , r 2 , ..., są losowymi liczbami z przedziału (1, n -1). Kolejne wartości r i są wybierane
„adaptacyjnie”, czyli z uwzględnieniem poprzednich „dobrych kryptogramów”
C(r j ) e mod n, gdzie j < i. „Dobry kryptogram” to taki „kryptogram”, dla którego
atakowany odbiorca nie stwierdza błędnego formatu niezgodnego z PKCS#1.
W.Chocianowicz – Kryptologia – semestr zimowy 2008/2009
str.149