m kn n 0k − ∑ =

Inne propozycje uczynienia podpisu RSA bezpieczniejszym
Poszukiwanie tzw. udowadnialnie bezpiecznych schematów podpisów zaowocowało nie tylko
propozycją PSS, ale takŜe innymi wariantami „preparowania” podpisywanej wiadomości.
W 1993 roku Bellare i Rogaway zaproponowali schemat tzw. Full Domain Hash (FDH), w
którym zakłada się, Ŝe wartość funkcji skrótu ma długość binarną taką samą, jak moduł
RSA stosowany podczas szyfrowania kluczem prywatnym (nie są potrzebne Ŝadne bajty,
ani ciągi uzupełniające):
s = H(m) d mod n.
Pewnym krokiem zgodnym z tą propozycją jest opublikowanie przez NIST jako
normatywnych nowych funkcji skrótu SHA-256, SHA-384 i SHA-512, dających skróty o
długościach binarnych „ukrytych” w nazwach tych funkcji.
Ogólny wniosek, jaki wypływa z ostatnich analiz bezpieczeństwa schematu podpisu RSA
jest następujący: wartości funkcji skrótu powinny być dłuŜsze, niŜ dotychczas zalecane w
standardach „de facto” i „de jure”.
Ostatnio pojawiają się takŜe propozycje, by w schemacie podpisu RSA z odtwarzaniem
wiadomości wykorzystywać do szyfrowania i podpisywania ten sam moduł, lecz ze względu
na „świeŜość” pomysłu wypada nieco poczekać na jego pełną i obiektywną ocenę.
W.Chocianowicz – Kryptologia – semestr zimowy 2008/2009
str.147