m kn n 0k − ∑ =

JeŜeli jest to jednak z pewnych powodów wygodne, to zaleca się uzupełnianie (padding)
kaŜdej z identycznych wiadomości m pseudolosowym ciągiem binarnym o określonej
długości (np. 64 bitów), innym dla kaŜdego z odbiorców, przed poddaniem jej szyfrowaniu
(tzw. salting).
Małe klucze publiczne są takŜe niedogodne w przypadku małych wiadomości jawnych m,
tzn. takich, Ŝe m < n 1 / e , gdyŜ wtedy m moŜna odtworzyć z c = m e przez proste obliczenie
zwykłego pierwiastka e-tego stopnia z liczby c. RównieŜ i w tym przypadku salting
rozwiązuje (choć nie do końca) problem.
Problem tego samego modułu dla róŜnych podmiotów
ZałóŜmy, Ŝe pewna Zaufana Trzecia Strona ustaliła w systemie jeden stały moduł n
przekształcenia RSA, rozsyłając wszystkim podmiotom przez kanał fizycznie bezpieczny
pary (e i , d i ).
Wówczas podmiot j-ty, dysponujący parą kluczy (e j , d j ), dokonuje faktoryzacji modułu n,
zaś znając klucz publiczny e k podmiotu k-tego i wiedząc o tym, Ŝe ma on identyczny moduł
n, jest w stanie odtworzyć jego klucz prywatny d k .
W.Chocianowicz – Kryptologia – semestr zimowy 2008/2009
str.116