1 Ręka wspinacza Przyczyny powstawania zespołów przecią ...

More documents

Recommendations

Info

Pozycja nadgarstka w czasie trzymania chwytu wypukłego umożliwia rozwinięcie większej siły mięśni zginaczy Tłumaczy to również sytuację często obserwowaną np. w czasie zawodów, kiedy to wspinacz, nie mogąc dłużej utrzymać chwytu, unosi łokieć, przez co rozciąga mięśnie zginające palce i nadgarstek i zwiększa ich siłę. Niestety, ze względu na fakt, że czynnikiem ograniczającym wydolność wspinacza jest właśnie siła mięśni zginaczy palców, opisywana sytuacja najczęściej świadczy o zbliżającym się odpadnięciu od ściany. Przeciwieństwem przedstawionej zależności jest pozycja silnego zgięcia nadgarstka, w której siła chwytu drastycznie maleje. Co ciekawe, w sportach walki w początkowym etapie szkolenia dąży się do wyeliminowania tego odruchowego synergizmu, co ma zapobiegać urazom nadgarstka w czasie uderzeń zaciśniętą pięścią (stąd m.in. tzw. „pompki na pięściach”). W czasie wspinaczki konieczność rozwinięcia najwyższej siły mięśni zginaczy palców w celu utrzymania bardzo małego powoduje przewagę z reguły silniejszego zginacza powierzchownego palców oraz wyprost nadgarstka, czego efektem jest specyficzna pozycja (wyróżniamy trzy pozycje nadgarstka: zgięcie, pozycja pośrednia, wyprost; często używane określenie zgięcie grzbietowe nadgarstka jest błędne, ponieważ za ten ruch odpowiadają mięśnie prostujące – prostowniki nadgarstka). Ułożenie ręki w takim wypadku zwane jest popularnie „łuczkiem” lub „łódeczką”. Tak obciążone palce są narażone na uszkodzenia dotyczące przyczepów ścięgien zginaczy, więzadeł obrączkowych i płytki dłoniowej. Uszkodzenia płytki dłoniowej w dalszym stawie międzypaliczkowym są spowodowane rozciąganiem wynikającym ze wspomnianego już przeprostu, zaś w bliższym stawie międzypaliczkowym wynikają ze zbyt silnego naciągania przez troczki pochewki zginacza, który przylega do płytki ponad stawem. Oba te urazy objawiają się nadwrażliwością bólową w okolicy stawu po stronie dłoniowej i bólem w czasie biernego zginania palca. Najlepiej mechanizm powstawania uszkodzeń tego typu ilustruje poniższy rysunek. Ostra postać „palca wspinacza”. Wyraźne naderwanie więzadła obrączkowego A2 - tzw. troczek www.primaroca.pl 8
Pogrubienia stawów palców U około 40% sportowo nastawionych wspinaczy obserwuje się pogrubienie stawów międzypaliczkowych. Już u wspinaczy trenujących dwa lata możemy zauważyć pogrubienia stawów międzypaliczkowych bliższych i dalszych. Początkowo pogrubienia dotyczą palców środkowego i serdecznego, w dalszym przebiegu mogą zająć wszystkie 28 stawów palców obu rąk. Jako przyczyny tych zmian możemy wymienić zmiany hipertroficzne dotyczące więzadeł pobocznych, tkanki kostnej i chrzęstnej oraz wysięki stawowe, będące przyczyną powysiłkowych bolesnych obrzmień stawów palców. „Adaptacja, czyli przystosowanie to zdolność ustroju do bytowania w zmienionych warunkach. Powtarzanie obciążenia ustroju w procesie treningowym wiedzie nie tylko do zmian czynnościowych, lecz powoduje również zmiany adaptacyjne o charakterze morfologicznym. U osób dorosłych bodziec, jaki stanowi pociąganie przyczepu przez mięsień szkieletowy może również po zakończeniu okresu wzrostu na długość prowadzić do zgrubienia warstwy korowej kości. Wyrazem tego rodzaju wzrostu wskutek pracy jest powiększanie szerokości trzonu kości i powiększenie warstwy gąbczastej”. Pod wpływem bodźca, jakim jest pociąganie przyczepu mięśnia zmiany morfologiczne o charakterze przystosowawczym będą zachodziły głównie w miejscu jego przyczepu. Możliwości przystosowawcze takich tkanek jak ścięgna, więzadła, chrząstki są bardziej ograniczone. Hochholzer podaje przybliżony czas potrzebny do wystąpienia zmian adaptacyjnych w poszczególnych tkankach pod wpływem stopniowego obciążenia treningowego u osób dorosłych: - mięśnie – od 3 tygodni treningu siłowego - kości – 1 rok - ścięgna – 1-2 lata - więzadła – powyżej 2 lat - chrząstki – 3-5 lat Przeciążenia stawów palców prowadzą do wzmożonego gromadzenia się płynów w stawach. Takie wysięki stawowe są rozpoznawalne jako sprężyste obrzmienia stawów palców. W badaniu ruchomości stwierdzamy deficyt zgięcia i wyprostu oraz upośledzenie ruchów precyzyjnych. Często obserwowana jest poranna sztywność stawów palców ustępująca po wykonaniu ćwiczeń ruchowych. Przeciążenia prowadzące do chronicznych wysięków podrażniają błonę maziową powodując jej stany zapalne i przerost. To oznacza, że pobudzona i pogrubiała błona maziowa ponownie tworzy więcej płynu maziowego. Cykl ten ma charakter błędnego koła i jest trudny do przerwania, gdyż w pewnym momencie zaczyna powtarzać się samoistnie. U osób niewspinających się wysiękom stawowym często towarzyszą bóle. Ponieważ płyn stawowy wywiera trwały ucisk na bogate unerwienie torebki stawowej, objawem jest ból charakteryzowany często jako tępy. Zadziwiające jest, że bardzo nieliczni wspinacze pomimo wieloletniego obrzmienia stawów palców skarżą się na dolegliwości bólowe. Nie wyjaśniono, czy przyczyną jest np. uszkodzenie zakończeń nerwowych wywołane długotrwałym uciskiem, czy też rozwiniecie się większej tolerancji bólu. Dodatkowo w połączeniu z chronicznymi wysiękami do stawów i ich pogrubieniami może występować tzw. „luźny” staw. Wysięki stawowe na skutek ciśnienia wywieranego na torebkę stawową powiększają jej rozmiary. Jeżeli dojdzie jeszcze do rozciągnięcia więzadeł pobocznych efektem będzie niestabilność stawu i jego zwiększona boczna ruchomość. Rozciągnięcie więzadeł pobocznych może nastąpić, jeżeli wspinacz często jako chwytu używa dziurek na pojedyncze palce. Uszkodzenia więzadeł pobocznych stawów międzypaliczkowych palców W strukturze torebki stawowej możemy wyróżnić dwie warstwy. Wewnętrzna błona maziowa jest odpowiedzialna za produkcję płynu maziowego. Zewnętrzna błona włóknista jest zbudowana z mocnych pęczków włókien łącznotkankowych, które miejscami tworzą grubsze pasma, czyli więzadła stawowe. Zapewniają one stabilność i spójność stawu. W przypadku stawów międzypaliczkowych więzadła poboczne (ligamenta collateralia) przebiegają właśnie w ścianie torebki stawowej, jako jej zgrubienie. Ten rodzaj więzadeł określamy jako więzadła torebkowe (ligamenta capsularia). W sytuacji wykorzystywania przez wspinaczy dziurek, w których osadza się paliczek dalszy, a czasami również środkowy, więzadła te wraz z torebką stawową podlegają dużym siłom rozciągającym. www.primaroca.pl 9
Page 1 and 2: Ręka wspinacza Przyczyny powstawan
Page 3 and 4: Jakie zatem wnioski wynikają z prz
Page 5 and 6: Ten sposób chwytania jest najczęs
Page 7: Palec przeskakujący - u osób nie
Page 11 and 12: - uszkodzenia podchrzęstnej warstw
Page 13 and 14: Z tego powodu pracuje on w stosunku
Page 15 and 16: • Trening należy przerwać przed
Page 17 and 18: Inną możliwością jest wzmocnien
Page 19: Stopniowo należy dodawać siły do

1 Ręka wspinacza Przyczyny powstawania zespołów przecią ...

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?