1 Ręka wspinacza Przyczyny powstawania zespołów przecią ...

Palec przeskakujący – u osób nie wspinających się choroba dotyczy
najczęściej kciuka, rzadziej palca II i III, a wyjątkowo palca
serdecznego
Uszkodzenia w obrębie ścięgien zginaczy palców
Spośród uszkodzeń w obrębie ścięgien zginaczy palców, jako najbardziej związane z uprawianiem
wspinaczki wymienia się:
- zerwanie i naderwanie więzadła obrączkowego paliczka bliższego.
- naderwania ścięgien zginaczy.
- naderwania pochewek ścięgnistych ścięgien zginaczy.
Ponieważ do ostrej postaci tych urazów prowadzą wielokrotne sumujące się przeciążenia, mikrourazy
powodujące osłabienie struktur tkankowych i podatność na wystąpienie urazu, zagadnienie to jest bardzo
istotne i stanowi jeden z najczęstszych problemów wspinaczy.
Na uwagę zasługuje szczególnie określony przez Robinsona jako „palec wspinacza” zespół naderwania
więzadła obrączkowego paliczka bliższego połączonego z naderwaniem ścięgna mięśnia zginacza
powierzchownego palców. Prawdopodobnie ten właśnie problem, często poruszany na łamach
wspinaczkowych periodyków, był jednym z czynników, które doprowadziły do powstania nowej
tendencji we wspinaczce halowej, tendencji do tworzenia bardziej przyjaznych ludzkiej anatomii
chwytów wspinaczkowych. Przejawia się to w wykorzystywaniu chwytów dużych i obłych w
przeciwieństwie do bardzo popularnych wcześniej wąskich krawędzi, a właściwie krawądek.
Utrzymanie tak małego chwytu oraz wykorzystanie go w celu sięgnięcia drugą ręką do chwytu
następnego wymaga rozwinięcia najwyższej siły mięśni zginaczy palców powierzchownych i głębokich.
Wymaga to współpracy z grupą mięśni antagonistycznych prostujących nadgarstek. Ten synergizm
mięśniowy widoczny w czasie spontanicznego zaciśnięcia pięści wyjaśnia, dlaczego wspinaczowi łatwiej
jest utrzymać chwyt wypukły.
www.primaroca.pl 7