1 Ręka wspinacza Przyczyny powstawania zespołów przecią ...

Jakie zatem wnioski wynikają z przytoczonych badań?
Wniosek I: Uszkodzenia narządu ruchu są niewątpliwie częstym problemem wspinaczy.
Wniosek II: Częste nawracanie dolegliwości wskazuje na niedostatecznie długi czas ich leczenia i
doleczania.
Wniosek III: Zastanawia fakt, że pomimo rozgrzewki, którą przeprowadzają niemal wszyscy
ankietowani, liczba uszkodzeń jest tak duża. Brak rozgrzewki nie jest, więc podstawową przyczyną
powstawania uszkodzeń, z drugiej zaś strony stosowana rozgrzewka może być niewystarczająca.
Wniosek IV: Obecnie największa część uszkodzeń narządu ruchu jest związana z treningiem.
Taki stan rzeczy jest najprawdopodobniej związany z rozwojem infrastruktury sportu wspinaczkowego,
co umożliwia trening przez cały rok kalendarzowy, podniesieniem poziomu wspinania i coraz większymi
obciążeniami treningowymi a dodatkowo z popularyzacją wspinaczki sportowej i dużym napływem osób,
których narząd ruchu nie jest dostatecznie przygotowany do podołania takim obciążeniom. Błędem jest
jednak przypisywanie braku dostatecznego przygotowania wyłącznie osobom początkującym. Do
obrażeń dochodzi najczęściej na skutek podejmowania treningu i ćwiczeń fizycznych, po długich
przerwach, bezpośrednio po przebytej chorobie, lub nie całkowicie wyleczonym uszkodzeniu aparatu
ruchu, a wykonywanych z nadmierną gorliwością i pragnieniem, aby uzyskać dobry wynik za wszelką
cenę. Rywalizacja, będąca głównym wyznacznikiem psychicznym i ekonomicznym sportu, tak
wyczynowego, jak i amatorskiego, staje się niestety „siłą napędzającą” uszkodzeń i „chorób
zawodowych” zawodników, tj. zmian przeciążeniowych narządu ruchu. Obciążenia narządu ruchu
związane z uprawianiem wspinaczki sportowej można najogólniej podzielić na obciążenia związane z
treningiem oraz obciążenia związane ze wspinaczką. Jest to oczywiście podział bardzo umowny ze
względu na fakt, że wspinaczka jest również formą treningu, a obciążenia treningowe zawierają elementy
specyficzne dla obciążeń występujących w czasie wspinaczki.
Tak, więc jedną z podstawowych przyczyn powstawania zarówno zespołów przeciążeniowych, jak i
obrażeń sportowych jest fakt, że trening nie odpowiada aktualnemu stanowi wytrenowania i wydolności.
Kolejną przyczyną jest zbyt duża intensywność procesu treningowego przejawiająca się w
niedostatecznie długich czasach odpoczynku. Również trening chaotyczny, pozbawiony racjonalnego
planu zdecydowanie zaburza przebieg procesów odnowy. Innymi błędami pojawiającymi się w treningu
wspinaczkowym i mającymi bezpośredni wpływ na wystąpienie zespołów przeciążeniowych są:
- preferowanie treningu siły maksymalnej z pominięciem innych metod treningowych.
- jednostronne obciążenia.
- zaniedbywanie słabszych grup mięśniowych.
- lekceważenie bólu jako objawu przeciążenia.
Ból jest najistotniejszym sygnałem informującym o przeciążeniu tkanek. Jego bagatelizowanie może
przejawiać się nie tylko kontynuowaniem treningu pomimo bólu. Również stosując środki o działaniu
przeciwbólowym i przeciwzapalnym, co niejednokrotnie jest konieczne w pierwszym etapie leczenia
kontuzji należy pamiętać, że pozbawia nas to naturalnego hamulca w postaci odczuć bólowych.
Poruszając ten problem warto wspomnieć o czynniku psychologicznym mającym duże istotne znaczenie
dla powstawania kontuzji w sporcie wspinaczkowym. Wydaje się, że wielu wspinaczy prezentuje
prokontuzyjną filozofię treningu. Dochodzenie do kresu swoich możliwości i ich przekraczanie jest
oczywiście nieodłącznym elementem gry wspinaczkowej, podobnie jak zasada przeciążenia, postępu i
swoistości (trening właściwych grup mięśniowych) oraz odwracalności efektów treningu są podstawą
treningu dla rozwoju mocy fizycznej, jednakże przyjmowanie takiej „wojowniczej” postawy w
codziennym treningu może zaowocować pełną gamą sumujących się przeciążeń i urazów. Opisywaną
sytuację potęguje szczególnie presja widzów, której unikanie wymaga dużej samodyscypliny. Do
niebezpiecznych sytuacji, w których często występują przeciążenia i urazy należą pozycje skrajnego
zgięcia i wyprostu. Ma to miejsce m.in. w czasie podciągania się na drążku z opuszczaniem ciała do
pełnego wyprostu ramion. Takie „spadanie” całym ciężarem ciała na stawy obciąża w szczególności
więzadła wzmacniające staw łokciowy i barkowy. Sytuację tę pogarsza jeszcze bardziej zastosowanie
dodatkowego obciążenia.
www.primaroca.pl 3