1 Ręka wspinacza Przyczyny powstawania zespołów przecią ...

More documents

Recommendations

Info

Okład z lodu nie może być układany bezpośrednio na skórze, co grozi odmrożeniami. Jeżeli stan zapalny jest kontrolowany, w podostrym okresie można stosować różne sposoby ogrzewania, m.in. ultradźwięki oraz „leczenie kontrastowe” naprzemiennie stosując ciepło i zimno. Faza II – faza uruchamiania rozpoczyna się natychmiast po opanowaniu stanu zapalnego. Unieruchamianie oraz inne sposoby chronienia ścięgna przed stresem zmniejszają siłę ścięgna i sprzyjają tworzeniu się zrostów. Miejscowa rehabilitacja powinna być organizowana według zasady wczesnego kontrolowanego ruchu w bezpiecznych zakresach. W zależności od stanu stosuje się ograniczony ruch bierny, ruch czynny wspomagany lub czynny. Granice tego ruchu powinny wzrastać w miarę zdrowienia tkanek. Tzw. „ruch bez obciążania” z zastosowaniem bardzo miękkich piłeczek, mas piankowych sprzyja odżywianiu powierzchni stawowych i tkanek uszkodzonej okolicy. Stosuje się też bardzo niewielkiego stopnia rozciąganie, co stymuluje wcześniejszą reorganizację i remodelowanie włókien kolagenowych, tak że możliwe jest uzyskanie większej ostatecznej siły. Ponadto jest prowadzona praca nad utrzymaniem sprawności ogólnej sportowca. Możliwe są ćwiczenia siłowe, gibkościowe, wytrzymałościowe zawsze jednak mieszczące się w granicach tolerancji obciążania uszkodzonej tkanki. Celem prowadzenia rehabilitacji w drugiej fazie jest powrót do bezbolesnej ruchomości w zakresie 80- 85% ruchomości normalnej. Faza III – na tym etapie ćwiczenia mają prowadzić do zwiększenia siły i wytrzymałości. Początkowo stosuje się ćwiczenia izometryczne przechodząc stopniowo do ćwiczeń izotonicznych i izokinetycznych ze szczególnym uwzględnieniem zachowania korzyści osiągniętych w fazie pierwszej i drugiej. Ciepło w czasie nieaktywności może wpłynąć na wzrost przepływu krwi i odprężenie tkanki, ale nie należy stosować ciepła w ciągu 12 godzin od ćwiczeń oporowych. Faza IV – faza czwarta zostaje zainicjowana, gdy w objętym procesem chorobowym stawie, mięśniu lub ścięgnie osiągnięte zostaje 80-90% normalnej siły oraz bezbolesny zakres ruchów. Dobór ćwiczeń polega na wykorzystaniu czynności symulujących typowo wspinaczkową aktywność. Jest to etap, w którym powinno się kłaść nacisk na wzorce związane z uprawianiem wspinaczki. Prowadzi to do maksymalnej reorganizacji tkanki oraz do jej reintegracji z tkankami zdrowymi. Bardzo istotnym elementem tej fazy jest obniżenie prawdopodobieństwa wystąpienia ponownego urazu w procesie osiągania uprzedniego poziomu funkcjonalnego. Najistotniejszym objawem oraz czynnikiem dla planowania postępowania rehabilitacyjnego jest ból, jego trwanie i natura. Ból utrzymujący się przez dwa lub więcej tygodni, pojawiający się tylko po lub blisko zakończenia aktywności fizycznej, względnie łagodny, lecz nieustępujący, powinien być odebrany jako ostrzeżenie. Konieczna jest analiza techniki i harmonogramu treningów, należy wyeliminować możliwe błędy takie, jak: zbyt mało odpoczynku, uboga dieta, zbyt surowa dyscyplina. W tym samym czasie należy zmniejszyć aktywność fizyczną do 20-25 procent. Należy stosować delikatne ćwiczenia rozciągające na uszkodzoną okolicę. Ból, który łagodnieje, ale jest ciągle obecny podczas wspinaczki, wymaga wszystkich wymienionych wyżej środków zaradczych, a także unikania aktywności fizycznej, która powodowałaby jakikolwiek ból. Jeżeli ból jest obecny w czasie codziennych czynności lub odpoczynku musi zostać oceniony przez lekarza. Program leczenia proponowany przez Robinsona, a dotyczący uszkodzeń ręki i okolicy stawu łokciowego u wspinaczy rozpoczyna się kilkoma tygodniami odpoczynku całkowitego lub względnego (I faza). Gdy zanika ból występujący w czasie odpoczynku wprowadzane są ćwiczenia rozciągające (II faza). Ćwiczenia te należy przeprowadzać z największą ostrożnością, bardzo powoli. Rozciąganie dotyczy zarówno uszkodzonej okolicy, jak i całej kończyny. Ćwiczenia te mogą czasami powodować ból lub inne symptomy, co musi być kontrolowane przez drobne zmiany w programie. Przed ćwiczeniami rozciągającymi należy się rozgrzać, a po nich schłodzić ćwiczone okolice. Jakakolwiek aktywność fizyczna po ochłodzeniu jest wykluczona. Ćwiczenia te można powtarzać codziennie. Po odzyskaniu całkowitej lub prawie całkowitej zdolności do ruchu bez bólu, należy przejść do ćwiczeń wytrzymałościowych bez użycia dużej siły (III faza). Ćwiczenia te należy powtarzać co 48 godzin przy całkowitej zdolności do ruchu bez bólu. Początkowe unikanie siłowych ćwiczeń wytrzymałościowych jest związane z ryzykiem ponownego urazu. www.primaroca.pl 18
Stopniowo należy dodawać siły do ćwiczeń i nadal powstrzymywać się od wspinaczki. Po odzyskaniu 80% normalnej siły włączone są ćwiczenia ekscentryczne wymagające wydłużania mięśnia w czasie skurczu (IV faza). Ćwiczenia te wydają się być skuteczne w rozciąganiu połączenia mięśniowościęgnowego i ścięgien, należy jednak zachować ostrożność ze względu na ich siłowy charakter. Stosowanie ćwiczeń ekscentrycznych należy ograniczyć do jednostki ćwiczebnej na 3-5 dni. Powracając do aktywnego wspinania powinno się stosować model podobny do modelu rehabilitacji. Początkowo należy korzystać z dużych chwytów, kładąc nacisk na równowagę, gibkość, technikę, odpoczynki. Rozpoczynając trudniejszą wspinaczkę należy stopniowo przechodzić do mniejszych chwytów i bardziej przewieszonych formacji. Istotna jest technika odpoczywania w czasie wspinaczki. Wysiłek do tego momentu powinien być statyczny i płynny. Ostatnią fazą jest wspinaczka dynamiczna. Według Robinsona w przypadku poważnych urazów z <strong>przecią</strong>żenia okres powrotu do wspinaczki może trwać do 6 miesięcy, a etap wspinania pod ochroną dwa do trzech miesięcy i najlepiej, gdy jest realizowany pod kontrolą na sztucznej ścianie wspinaczkowej. W odniesieniu do zmian patologicznych dotyczących przyczepów ścięgien okolicy stawu łokciowego zwraca się uwagę na wyeliminowanie ruchów, które powodują nasilenie objawów bólowych, a dodatkowo zastosowanie w fazie I „dynamicznego unieruchomienia” w postaci opaski elastycznej uciskającej mięśnie przedramienia. Opaska powinna być noszona w ciągu dnia przez okres czterech tygodni przede wszystkim w trakcie pracy mięśniowej. Zaleca się również wysokowoltażową elektrostymulację, która we wstępnym okresie rehabilitacji wzmaga gojenie się tkanek, zwiększa miejscowy przepływ krwi oraz opanowuje ból. Innymi zalecanymi zabiegami są ultradźwięki, jonoforeza, okłady parafinowe. Ponieważ właściwy trening mięśni jest w przypadku przewlekłego zapalenia przyczepu ścięgna najefektywniejszym sposobem postępowania i przygotowania do późniejszych większych obciążeń, zaleca się np. noszenie przy sobie i uciskanie miękkiej gumowej piłeczki. Powysiłkowe obrzmienia stawów palców są wskazaniem do zastosowania odpoczynku względnego i okładów z lodu. W przypadku przewlekłych obrzmień stosujemy również ciepło. Celowe jest wykonywanie ćwiczeń bez obciążania z wykorzystaniem miękkich piłeczek, mas piankowych itp. Postępowanie rehabilitacyjne w zespołach ucisku nerwów ogranicza się do zastosowania odpoczynku względnego, okładów z lodu, środków medycznych o działaniu przeciwzapalnym oraz zmiany metod treningu i techniki wspinaczkowej. Podsumowanie Osiąganie wysokich wyników w sporcie wspinaczkowym ma swoją cenę. Być może nie jest to cena wygórowana wobec wszystkich walorów, które niesie ze sobą uprawianie tej dyscypliny, jeżeli wspinanie staje się sposobem radosnego doświadczania świata. Trudno jednak być radosnym, gdy przychodzi pokryć koszty czegoś, co miało być gratis. Świadomość i wiedza są, zatem celem, do którego autor niniejszego opracowania miał nadzieję się przybliżyć. Kontynuacją tej drogi powinna być praca nad wykorzystaniem środków oferowanych przez współczesną naukę, aby z jednej strony umożliwić „szybsze” powracanie do pełnej sprawności po doznanych uszkodzeniach, z drugiej zaś aby wspinanie jak najdłużej pozostawało aktem radości dla tych, którzy widzą w nim coś więcej niż tylko formę aktywności fizycznej. Autor: Wojciech Swędzioł Artykuł stanowi część pracy magisterskiej „Najczęstsze zespoły <strong>przecią</strong>żeniowe ręki, przedramienia i okolicy stawu łokciowego u wspinaczy sportowych, ich przyczyny, charakterystyka oraz możliwości postępowania profilaktycznego i rehabilitacyjnego”, obronionej przez autora na kierunku Rehabilitacji Ruchowej Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. www.primaroca.pl 19
Page 1 and 2: Ręka wspinacza Przyczyny powstawan
Page 3 and 4: Jakie zatem wnioski wynikają z prz
Page 5 and 6: Ten sposób chwytania jest najczęs
Page 7 and 8: Palec przeskakujący - u osób nie
Page 9 and 10: Pogrubienia stawów palców U okoł
Page 11 and 12: - uszkodzenia podchrzęstnej warstw
Page 13 and 14: Z tego powodu pracuje on w stosunku
Page 15 and 16: • Trening należy przerwać przed
Page 17: Inną możliwością jest wzmocnien

1 Ręka wspinacza Przyczyny powstawania zespołów przecią ...

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?