1 Ręka wspinacza Przyczyny powstawania zespołów przecią ...

Inną możliwością jest wzmocnienie w formie tzw. ósemki. Najpierw nakłada się plaster ukośnie tak, że
cztery krótkie paski krzyżują się w okolicy więzadeł pobocznych po dwa z każdej strony, a następnie
zakłada się dwa okrężne oploty powyżej i poniżej stawu. W celu lepszej stabilizacji stawu można
stosować również oplot szerokim plastrem bezpośrednio przez staw.
Istnieje również oplot stosowany w profilaktyce i terapii Epicondilitis. Oplot ten zakłada się na
przedramieniu około 3cm od zgięcia stawu. Aby uniknąć zaburzeń przepływu krwi nanosi się dwa lub
trzy fragmenty plastra po stronie prostowników, a później po stronie zginaczy.
Rehabilitacja w zespołach przeciążeniowych i urazach z przeciążenia
Chcąc określić najbardziej podstawowe zasady współczesnego postępowania w zespołach
przeciążeniowych i urazach w sporcie wspinaczkowym można je ująć następująco:
- konieczne jest ograniczenie aktywności do poziomu odpowiadającego stopniowi uszkodzenia tkanki –
zaliczamy tu tzw. odpoczynek względny (aktywność pod ochroną) oraz odpoczynek całkowity.
- proces przywracania siły i aktywności musi być proporcjonalny do fazy gojenia.
Wyniki przytaczanej ankiety wskazują jednoznacznie, że istotnym problemem w procesie powracania do
pełnej sprawności jest niestosowanie się do drugiej zasady (ponad połowa ankietowanych stwierdza
powrót dolegliwości po rozpoczęciu treningu). Ponieważ nawet całkowite wyleczenie pozostawia bliznę,
która posiada tylko 80% wytrzymałości oczywistym jest, że po ustąpieniu dolegliwości bólowych tkanka
nie może wytrzymać obciążeń, które ją uszkodziły. Zbyt wczesne podjęcie treningu lub zbyt obciążający
trening po wyleczeniu stwarza duże prawdopodobieństwo nawrócenia urazu, często bez wyraźnych
objawów.
Trzecia zasada mówi, że należy rozpoznać błąd, który spowodował uraz. Znaczna większość typowo
wspinaczkowych urazów z przeciążenia i przeciążeń dotyczy więzadeł i ścięgien. Ponieważ czas
procesów naprawczych w tkankach jest proporcjonalny do ich ukrwienia, ze względu na słabe ukrwienie
więzadła i ścięgna wymagają długiego czasu całkowitego gojenia. Czas ten wynosi około 6 tygodni.
Leczenie urazów oraz przeciążeń mięśniowo-ścięgnistych w oparciu o proces rehabilitacji można
podzielić na cztery zachodzące na siebie fazy:
I faza – kontrola zapalenia i ból
II faza – uruchomienie
III faza – wzmocnienie
IV faza – odzyskanie i utrzymanie funkcji
Przybliżony czas trwania poszczególnych faz wynosi:
Faza Mięśnie Ścięgna, więzadła
I 1-3 dni 3 dni – 2 tygodnie
II 1-3 dni 3 dni – 6 tygodni
III 1-3 dni 1-6 tygodni
IV 1-2 tygodni 1-6 tygodni
Faza I – polega na stosowaniu środków kontrolujących ból i stan zapalny z równoczesnym zaprzestaniem
dalszego uszkadzania tkanek. Najczęściej stosuje się na tym etapie zasadę PRICE (protection – ochrona,
rest – odpoczynek, ice – lód, compression – ucisk, elevation – uniesienie). Szczególną rolę odgrywa na
tym etapie czynnik fizykalny, jakim jest zimno. Stosowanie zimna w postaci okładów z lodu, żelu,
nacierania lodem, zimnych kąpieli jest jednym z najistotniejszych czynników terapeutycznych, często
niedocenianych. Mając do czynienia z typowo ostrym urazem, natychmiastowe zastosowanie zimna
prowadzi do zmniejszenia ukrwienia w okolicy urazu, zmniejszenia wylewów i obrzęków. Uniesienie
kończyny pomaga w odprowadzeniu płynów i zmniejszeniu obrzęku. Zimny okład należy stosować
bezpośrednio po urazie na uszkodzoną okolicę i pozostawić na około 20 minut. Istotne jest, by po
upływie tego czasu natychmiast zastosować ucisk (np. z elastycznego bandaża) w celu zmniejszenia
skutków reakcji przekrwiennej ze strony naczyń krwionośnych. W przypadku przewlekłych uszkodzeń,
które nie manifestują się w sposób ostry, reakcja przekrwienna jest wskazana i nie wymaga stosowania
ucisku oraz uniesienia kończyny.
www.primaroca.pl 17