SpiS treści - Gandalf

SpiS treści
Rozdział 1
Prawo karne wykonawcze i jego nauka .............................................................................. 13
1.1. Prawo karne wykonawcze .......................................................................................... 13
1.2. Nauka prawa karnego wykonawczego .................................................................... 15
1.3. Literatura z zakresu prawa karnego wykonawczego ............................................. 16
Rozdział 2
Kary i inne środki penalne ..................................................................................................... 19
2.1. Zagadnienia ogólne ...................................................................................................... 19
2.2. Kary i inne środki penalne według obowiązujących przepisów .......................... 22
Rozdział 3
Przestępczość i polityka kryminalna (karna) w Polsce współczesnej ........................... 25
3.1. Przestępczość i polityka kryminalna w debacie publicznej ................................... 25
3.2. Przestępczość ................................................................................................................. 26
3.3. Polityka karna (kryminalna) ....................................................................................... 31
3.4. Polityka kryminalna (karna) — perspektywy i kierunki zmian ........................... 38
Rozdział 4
Rozwój prawa karnego wykonawczego .............................................................................. 41
4.1. Okres Drugiej Rzeczpospolitej ................................................................................... 41
4.2. Okres Polski Ludowej .................................................................................................. 44
4.3. Po roku 1989 ................................................................................................................... 50
4.4. Po roku 1997 ................................................................................................................... 52
Rozdział 5
Wykonywanie kar w świetle prawa międzynarodowego ................................................ 57
Rozdział 6
Wykonywanie kar w świetle Konstytucji ............................................................................ 63
Rozdział 7
Kodeks karny wykonawczy — charakterystyka ogólna .................................................. 66
7.1. Podstawy aksjologiczne ............................................................................................... 66
7.2. Kodeksowe zasady prawa karnego wykonawczego .............................................. 67
7.3. Zakres obowiązywania ................................................................................................ 69

7.4. Kodeks karny wykonawczy — jego charakter i znaczenie .................................... 69
7.5. Struktura kodeksu ........................................................................................................ 72
7.6. Język kodeksu ................................................................................................................ 73
Rozdział 8
Organy postępowania wykonawczego ................................................................................ 76
8.1. Zagadnienia ogólne ...................................................................................................... 76
8.2. Organy sądowe ............................................................................................................. 78
8.3. Organy związane organizacyjnie z sądem ............................................................... 80
8.3.1. Kurator sądowy ................................................................................................... 80
8.3.2. Sądowy organ egzekucyjny .............................................................................. 82
8.4. Organy pozasądowe — kierownicy zakładów i podległe im zakłady ................ 82
8.4.1. Zakłady karne i areszty śledcze ....................................................................... 82
8.4.2. Zakłady psychiatryczne i zakłady leczenia odwykowego .......................... 84
8.5. Organy pozasądowe — administracyjny organ egzekucyjny, urząd
skarbowy, organ administracji.................................................................................... 85
8.6. Zakłady izolujące jako instytucje totalne i jako zakłady administracyjne .......... 86
8.6.1. Instytucja totalna ................................................................................................ 86
8.6.2. Zakład administracyjny ..................................................................................... 87
Rozdział 9
Skazany ...................................................................................................................................... 92
9.1. Skazany — podstawowe pojęcia ................................................................................ 92
9.2. Podstawowe standardy traktowania skazanego ..................................................... 93
9.3. Środki prawne przewidziane w kodeksie karnym wykonawczym ..................... 95
9.4. Prawo do korzystania z pomocy obrońcy ................................................................ 96
Rozdział 10
Prokurator ................................................................................................................................ 100
Rozdział 11
Rzecznik Praw Obywatelskich ........................................................................................... 105
Rozdział 12
Postępowanie przed sądem .................................................................................................. 111
Rozdział 13
Sądowa kontrola decyzji organów postępowania wykonawczego ............................. 116
Rozdział 14
Nadzór penitencjarny ........................................................................................................... 119
Rozdział 15
Wykonywanie grzywny ........................................................................................................ 123
Rozdział 16
Wykonywanie kary ograniczenia wolności ...................................................................... 127

Rozdział 17
Wykonywanie kary pozbawienia wolności ...................................................................... 133
17.1. Kara pozbawienia wolności i jej rodzaje w świetle kodeksu karnego ........... 133
17.2. Podstawowe akty prawne dotyczące wykonywania kary pozbawienia
wolności .................................................................................................................... 134
17.3. Cele wykonywania kary pozbawienia wolności ............................................... 136
17.4. Systemy wykonywania kary ................................................................................. 137
17.5. Rodzaje i typy zakładów karnych ........................................................................ 139
17.6. Klasyfikacja skazanych ........................................................................................... 140
17.7. Prawa i obowiązki skazanego ............................................................................... 141
17.8. Zatrudnienie skazanych ........................................................................................ 145
17.9. Edukacja, kultura, religia ....................................................................................... 149
17.10. Opieka zdrowotna .................................................................................................. 152
17.11. Nagrody, ulgi, kary dyscyplinarne ...................................................................... 153
17.12. Komunikowanie się ze światem zewnętrznym ................................................. 155
17.13. Stosowanie środków przymusu ........................................................................... 158
17.14. Kurator penitencjarny ............................................................................................ 160
17.15. Odroczenie i przerwa wykonania kary pozbawienia wolności ...................... 162
17.16. Warunkowe zwolnienie ......................................................................................... 165
Rozdział 18
Wykonywanie warunkowego skazania ............................................................................. 170
Rozdział 19
Wykonywanie warunkowego umorzenia ......................................................................... 174
Rozdział 20
Wykonywanie środków zabezpieczających ...................................................................... 177
Rozdział 21
Wykonywanie tymczasowego aresztowania .................................................................... 181
Rozdział 22
Postępowanie wykonawcze w sprawach nieletnich ....................................................... 184
22.1. Zagadnienia wstępne ............................................................................................. 184
22.2. Ustawa o postępowaniu w sprawach nieletnich — charakterystyka
ogólna ........................................................................................................................ 188
22.3. Środki stosowane wobec nieletnich ..................................................................... 190
22.4. Postępowanie w sprawach nieletnich — zagadnienia procesowe ................. 194
22.5. Wykonywanie środków wychowawczych i poprawczych
— zagadnienia ogólne ............................................................................................ 197
22.6. Wykonywanie środków poprawczych ................................................................ 200
22.7. Stosowanie środków wychowawczych i poprawczych w praktyce .............. 205
22.8. Polska ustawa o postępowaniu w sprawach nieletnich a standardy
europejskie ............................................................................................................... 207

Wykaz SkrótóW
Dz. U. — Dziennik Ustaw
Dz. Urz. MS — Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości
k.k. — ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. — Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 z późn.
zm.)
k.k.s. — ustawa z dnia 10 września 1999 r. — Kodeks karny skarbowy (Dz. U. Nr 83, poz.
930 z późn. zm.)
k.k.w. — ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. — Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 90,
poz. 557 z późn. zm.)
Konstytucja — Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U.
Nr 78, poz. 483 z późn. zm.)
k.p.a. — ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. — Kodeks postępowania administracyjnego
(tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.)
k.p.k. — ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. — Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr
89, poz. 555 z późn. zm.)
k.w. — ustawa z dnia 20 maja 1971 r. — Kodeks wykroczeń (Dz. U. Nr 12, poz. 114 z późn.
zm.)
M.P. — Monitor Polski
ONZ — Organizacja Narodów Zjednoczonych
OSNKW — Orzecznictwo Sądu Najwyższego. Izba Karna i Wojskowa
OSP — Orzecznictwo Sądów Polskich
RPO — Rzecznik Praw Obywatelskich
SN — Sąd Najwyższy
TK — Trybunał Konstytucyjny
u.p.n. — ustawa z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich
(tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 11, poz. 109 z późn. zm.)
ustawa o RPO — ustawa z dnia 15 lipca 1987 r. o Rzeczniku Praw Obywatelskich (tekst
jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 14, poz. 109 z późn. zm.)
ustawa o Służbie Więziennej — ustawa z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej
(tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 207, poz. 1761 z późn. zm.)
ustawa o Trybunale Konstytucyjnym — ustawa z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale
Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 z późn. zm.)

WStęp
Niniejszy podręcznik przeznaczony jest przede wszystkim dla studentów prawa.
Prawo karne wykonawcze jest przedmiotem wykładanym na wyższych latach studiów.
Można więc zakładać, że słuchacze mają wiadomości z zakresu prawa karnego oraz prawa
karnego procesowego, a także z innych dyscyplin prawniczych, które są przydatne dla
przyswojenia sobie problematyki wykonywania kar i innych środków penalnych. W treści
i formie zajęć dydaktycznych, a także w podręcznikach z prawa karnego wykonawczego
powinno się uwzględniać te okoliczności. Z jednej strony więc nie ma potrzeby wyjaśniania
wielu zagadnień, które są znane studentom. Z drugiej strony może to być dla nich
okazja do przypomnienia sobie i powtórzenia niektórych materii, jak np. nauka o karze
czy wielu instytucjach procedury karnej.
Studenci prawa są głównym, ale nie jedynym adresatem podręcznika. Można mieć
nadzieję, że okaże się on przydatny dla studentów innych kierunków studiów, a w szczególności
w zakresie resocjalizacji i pedagogiki. Może on stanowić pomocniczą literaturę
dla przedmiotu zatytułowanego zazwyczaj „prawne podstawy resocjalizacji”.
Podręcznik nie jest pełnym wykładem, a tym bardziej systemem prawa karnego
wykonawczego. Jest to jedynie zarys wykładu, ograniczony tak w zakresie tematycznym,
jak też co do treści. Zawiera on jednak zarys wiedzy z zakresu prawa karnego
wykonawczego, który może być uzupełniony udziałem w zajęciach dydaktycznych
(wykład, ćwiczenia, konwersatorium, seminarium), własnymi studiami nad literaturą
i orzecznictwem, wreszcie praktyką w dziedzinie stosowania prawa, choćby w zakresie
praktyk studenckich objętych programem studiów.

Rozdział 1
praWo karne WykonaWcze i jego nauka
. . prawo karne wykonawcze
Prawo karne wykonawcze to ogół norm prawnych, które regulują wykonywanie
kar i innych środków penalnych (środków prawnych, środków
probacyjnych, środków zabezpieczających, środków przymusu), przewidzianych
w prawie: karnym, karnym skarbowym i wykroczeń.
Wypada w tym miejscu wspomnieć, że polskie sensu largo prawo karne
zostało w ostatnich latach na nowo skodyfikowane. W dniu 6 czerwca 1997 r.
uchwalony został, a wszedł w życie z dniem 1 września 1998 r.: Kodeks karny
(Dz. U. Nr 88, poz. 553 z późn. zm.), Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr
89, poz. 555 z późn. zm., szczególnie Dz. U. z 2003 r. Nr 17, poz. 155), Kodeks
karny wykonawczy (Dz. U. Nr 90, poz. 557 z późn. zm., szczególnie Dz. U.
z 2003 r. Nr 142, poz. 1380). W dniu 10 września 1999 r. uchwalony został Kodeks
karny skarbowy (Dz. U. Nr 83, poz. 930 z późn. zm.). Dnia 24 sierpnia
2001 r. uchwalony został Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia
(Dz. U. Nr 106, poz. 1148 z późn. zm.). Nowego kodeksu wykroczeń parlament
jeszcze nie uchwalił, wobec czego obowiązuje Kodeks wykroczeń z dnia 20
maja 1971 r. (Dz. U. Nr 12, poz. 114 z późn. zm., szczególnie Dz. U. z 2001 r.
Nr 106, poz. 1149).
Kodeks karny wykonawczy z 1997 r. ostatecznie przesądza o istnieniu
prawa karnego wykonawczego jako odrębnej od innych gałęzi prawa. Oczywiście,
zasadnicza rola w tym względzie przypadła już jego poprzednikowi,
czyli kodeksowi karnemu wykonawczemu z 1969 r. Stanisław Walczak, jeden
z twórców tamtego kodeksu, trafnie pisał: „Regulując całokształt problematyki
wykonywania kar, kodeks karny wykonawczy stworzył tym samym podstawę
do ukształtowania się prawa karnego wykonawczego, jako samodzielnej gałęzi
prawa, obok prawa karnego materialnego i procesowego (…)” 1 .
Przedmiotem prawa karnego wykonawczego jest więc, po pierwsze,
wykonywanie orzeczeń dotyczących przedmiotu procesu karnego (czy inaczej:
wykonywanie — przewidzianych w prawie materialnym — kar, środków
1 S. Walczak, Prawo penitencjarne. Zarys systemu, Warszawa 1972, s. 59.
pojęcie prawa
karnego
wykonawczego
przedmiot
prawa karnego
wykonawczego

stadium
wykonawcze
procesu karnego
postępowanie
wykonawcze
postępowanie
wykonawcze
w sprawach
nieletnich
karnych, środków probacyjnych, środków zabezpieczających), a także po
drugie, wykonywanie środków orzeczonych incydentalnie (wykonywanie
przewidzianych w prawie procesowym środków przymusu, jak np. tymczasowe
aresztowanie czy kary porządkowe). W takim ujęciu zakres prawa karnego
wykonawczego jest szeroki 2 .
W tym miejscu należy się kilka słów pewnego wyjaśnienia. W nauce prawa
wyróżnia się na ogół trzy stadia procesu karnego: przygotowawcze, sądowe
(jurysdykcyjne) i wykonawcze. Wyjątkowo S. Waltoś wyróżnia cztery stadia,
a więc postępowanie przygotowawcze, postępowanie główne, postępowanie
apelacyjne, wreszcie postępowanie wykonawcze 3 . Zawsze jednak wyodrębnia
się stadium wykonawcze.
Stadium wykonawcze to inaczej postępowanie wykonawcze, które
obejmuje wykonywanie orzeczeń (przede wszystkim wyroków) dotyczących
przedmiotu procesu karnego, a więc kar i innych środków penalnych. Jest
ono unormowane przepisami kodeksu karnego wykonawczego, choć także
— w odniesieniu do niektórych postępowań (jak np. w sprawie ułaskawienia
czy wydania wyroku łącznego) — przepisami kodeksu postępowania karnego.
Oprócz tego przepisy kodeksu karnego wykonawczego regulują również takie
postępowanie wykonawcze, które ma za przedmiot wykonywanie środków
orzeczonych incydentalnie w trakcie wcześniejszych stadiów procesu (np.
tymczasowe aresztowanie). Wreszcie kodeks karny wykonawczy reguluje
wykonywanie orzeczeń, zapadłych w postępowaniach incydentalnych już
w stadium wykonawczym (np. odroczenie wykonania kary). Przepisy kodeksu
karnego wykonawczego posługują się tu jednym zwrotem: „postępowanie
wykonawcze”. W literaturze zwraca się od dawna uwagę na ważne teoretycznie
i praktycznie rozróżnienie stadium wykonawczego procesu karnego z jednej
strony, a postępowania wykonawczego — z drugiej 4 .
Prawo karne wykonawcze pozostaje w wielorakich i różnorakich powiązaniach
z innymi gałęziami prawa. Wymienić tu trzeba przede wszystkim
materialne i procesowe prawo karne, prawo wykroczeń, prawo karne
skarbowe. Prawo karne wykonawcze nie jest jednak odgrodzone od innych
gałęzi prawa. Obowiązujący w danym państwie system prawa jest bowiem
pewną całością.
Prawo karne wykonawcze nie obejmuje norm prawnych regulujących
wykonywanie środków poprawczych, wychowawczych i innych, przewidzianych
w prawie nieletnich.
Prawo nieletnich wyodrębniło się z prawa karnego i znalazło swoje
kompleksowe unormowanie w ustawie z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu
w sprawach nieletnich (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 11, poz. 109
z późn. zm.). Ustawa ta zawiera obszerny dział poświęcony postępowaniu
2 Na ten temat zob. także np. S. Lelental, Wykład prawa karnego wykonawczego z elementami polityki
kryminalnej, Łódź 1996, s. 13; M. Cieślak, Polskie prawo karne. Zarys ujęcia systemowego, Warszawa 1994,
s. 17.
3 S. Waltoś, Proces karny. Zarys systemu, Warszawa 2005, s. 465.
4 T. Grzegorczyk, Obrońca w postępowaniu karnym wykonawczym, Palestra 1989, z. 3 i literatura tam
cytowana.

wykonawczemu (art. 64–95h). Postępowanie wykonawcze w sprawach nieletnich
jest odpowiednikiem prawa karnego wykonawczego i wykazuje z nim
istotne pokrewieństwo 5 .
Pewne pokrewieństwo można łatwo dostrzec także między prawem
karnym wykonawczym a prawem o postępowaniu egzekucyjnym w sprawach
cywilnych i prawem o administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym.
Z natury rzeczy sporo tu podobnych konstrukcji prawnych.
. . nauka prawa karnego wykonawczego
Gdy mówimy o prawie karnym wykonawczym, to musimy równocześnie
wspomnieć o tym, co mówi nauka na ten temat. F. Longchamps bardzo trafnie
pisał: „(…) niedawno dopiero uświadomiono sobie w pełni, jak wielkie znaczenie
dla poznania samego prawa i jego rozwoju ma poznanie tzw. doktryny;
że pewne regiony myśli prawnej są złożone nierozdzielnie z prawa i refleksji
nad nim; że wreszcie poznanie i rozwikłanie pewnych problemów prawnych
trzeba zacząć od poznania i rozwikłania pewnych złożonych spraw, które
narosły w refleksji nad prawem” 6 .
Przez „naukę” rozumie się zarówno działalność badawczą, zmierzającą
do poznania rzeczywistości, jak też rezultat tej działalności, czyli wiedzę
o określonym przedmiocie. Z reguły oba te znaczenia mamy na myśli, gdy
mówimy o nauce prawa karnego wykonawczego (czy odpowiednio o nauce
prawa karnego, administracyjnego itp.).
Właśnie tak wyodrębniony przedmiot pozwala wyodrębnić dyscyplinę
prawniczą. Nie można tego powiedzieć natomiast o metodzie; nauka prawa
karnego wykonawczego należy do grupy dyscyplin prawniczych i posługuje
się właściwymi im metodami, tj. metodą dogmatyczną, a także porównawczą,
historyczną i empiryczną. Wielość metod odpowiada koncepcji badania zjawisk
prawnych na kilku płaszczyznach 7 .
Nauka prawa karnego wykonawczego pozostaje z innymi dyscyplinami
w wielorakich związkach; szczególnie z nauką prawa karnego materialnego
i prawa karnego procesowego. Czerpie także z innych nauk prawnych (prawa:
administracyjnego, cywilnego, pracy, konstytucyjnego, międzynarodowego).
Związki te są wynikiem powiązań między poszczególnymi gałęziami prawa.
Oprócz tego, nauka prawa karnego wykonawczego korzysta z kryminologii,
nauki polityki kryminalnej, pedagogiki, psychologii i socjologii. Duże
znaczenie mają dla niej filozofia i etyka. Być może korzysta z owych nauk
w szerszym zakresie niż inne nauki prawne.
5 Na temat tego postępowania zob. rozdział 22.
6 F. Longchamps, Współczesne kierunki w nauce prawa administracyjnego na Zachodzie Europy, Wrocław–
Warszawa–Kraków 1968, s. 19.
7 Z. Ziembiński, Problemy podstawowe prawoznawstwa, Warszawa 1980; Z. Ziembiński, Teoria prawa,
Warszawa–Poznań 1978.
przedmiot
i metoda nauki
prawa karnego
wykonawczego

literatura
i orzecznictwo
a zmiany prawa
dawniejsza
literatura
z zakresu
prawa karnego
wykonawczego
Badania nad prawem karnym wykonawczym wymagają podejścia krytycznego.
Przedmiotem prawa karnego wykonawczego jest przecież bardzo
delikatna materia, gdzie państwo demonstruje swoją siłę i stosuje drastyczne
środki, a człowiek łatwo może paść jego ofiarą 8 .
Dlatego też badania te wymagają zarazem uwzględnienia problematyki
praw człowieka. Można stwierdzić, iż obecnie, nazwijmy to, „ideologia praw
człowieka” w istotnym stopniu kształtuje doktrynę sensu largo prawa karnego 9 .
W dziedzinie tworzenia i stosowania prawa karnego wykonawczego ideologia
praw człowieka poddawana jest praktycznemu egzaminowi.
. . Literatura z zakresu prawa karnego wykonawczego
Wyżej wspomniano, że dnia 1 września 1998 r. wszedł w życie kodeks
karny wykonawczy z 1997 r. Zastąpił on kodeks karnz wzkonawcyz z 1969 r.,
który obowiązywał od dnia 1 stycznia 1970 r., a więc niemal dwadzieścia dziewięć
lat. Obowiązywał w Polsce Ludowej, która nie była państwem prawnym,
ale także przez dłuższy okres obowiązywał w Trzeciej Rzeczypospolitej 10 .
Po wejściu w życie nowego kodeksu dotychczasowe orzecznictwo sądowe
oraz literatura w zasadzie tracą aktualność. Dotyczy to także podręczników.
Nie tracą jednak całkowicie znaczenia, choćby z tego powodu, że wiele
unormowań stanowi kontynuację poprzednich regulacji. Często dawniejsza
literatura i orzecznictwo zachowują dużą wartość teoretyczną. Dlatego nie
można zapominać o ich dorobku. Jest to ważne szczególnie w pierwszym
okresie po wejściu w życie nowego kodeksu, kiedy nowych opracowań, w tym
podręczników, jeszcze brak. Student jest wówczas zmuszony do studiów
z wykorzystaniem literatury częściowo zdezaktualizowanej, co wymaga od
niego staranności i samodzielności.
Prawo karne wykonawcze oparte na kodeksie karnym wzkonawczym
z 1969 r. doczekało się kilku podręczników, z których ciągle najbardziej przydatny
może się okazać podręcznik autorstwa S. Lelentala 11 . Warto także zwrócić
uwagę na komentarz do tego kodeksu S. Paweli 12 . Na odnotowanie zasługują
ponadto opracowania obejmujące orzecznictwo Sądu Najwyższego i materiały
źródłowe 13 .
Trzeba tu również wspomnieć o publikacjach Biura Rzecznika Praw Obywatelskich,
a szczególnie o specjalnych zeszytach Biuletynu RPO — Materiały,
poświęconych więziennictwu 14 .
8 O podejściu krytycznym w naukach penalnych np.: L. Falandysz, W kręgu kryminologii radykalnej,
Warszawa 1986; K. Krajewski, Teorie kryminologiczne a prawo karne, Warszawa 1994.
9 Zob. np. P. Hofmański, Konwencja Europejska a prawo karne, Toruń 1995.
10 Na temat zagadnień historycznych zob. rozdział 4.
11 S. Lelental, Wykład prawa karnego wykonawczego z elementami polityki kryminalnej, Łódź 1996.
12 S. Pawela, Kodeks karny wykonawczy. Komentarz, Warszawa 1994, pierwsze wydanie w roku 1972.
13 S. Lelental, Kodeks karny wykonawczy, Łódź 1996; S. Lelental, Prawo karne wykonawcze, Sopot 1997.
14 Biuletyn RPO — Materiały 1995, nr 28; 1997, nr 32; 1998, nr 34.

Z dniem 1 września 2003 r. weszła w życie ustawa z dnia 24 lipca 2003 r.,
szeroko nowelizująca kodeks karny wykonawczy. Dodać trzeba, że nie była
to pierwsza nowelizacja kodeksu karnego wykonawczego, choć poprzednie
miały zawsze mniej czy bardziej ograniczony zakres.
Można więc stwierdzić, iż kodeks karny wykonawczy w nowej wersji
obowiązuje od kilku lat. Pomimo jednak znacznego zakresu zmian i głębokiego
charakteru niektórych z nich, jest to w swojej istocie ten sam kodeks. Wobec tego
zachowują swoją wartość orzecznictwo i literatura powstałe w latach 1998–2003,
czyli pod rządami pierwotnej wersji kodeksu karnego wykonawczego.
Trzeba podkreślić, iż kodeks karny wykonawczy już w pierwszych latach
swojego obowiązywania doczekał się kilku komentarzy 15 . To dużo, bowiem
jego poprzednikowi, czyli kodeksowi karnemu wykonawczemu z 1969 r.,
poświęcono przez prawie dwadzieścia dziewięć lat obowiązywania zaledwie
jeden komentarz 16 .
Na tle stosowania przepisów kodeksu karnego wykonawczego pojawiło
się orzecznictwo Sądu Najwyższego oraz, całkiem bogate, orzecznictwo sądów
apelacyjnych, które zostały powołane do orzekania w postępowaniu wykonawczym
właśnie przez nowy kodeks karny wykonawczy. Wszystko to w oczywisty
sposób służy podniesieniu poziomu orzecznictwa sądów niższych (okręgowych
i rejonowych) i ogólnie poziomu stosowania przepisów prawa karnego
wykonawczego przez wszystkie organy wykonujące orzeczenia w sprawach
karnych. Ma też korzystny wpływ na naukę prawa karnego wykonawczego.
Orzeczenia Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych są publikowane (a także
dostępne na ich stronach internetowych, jak Sądu Najwyższego: www.sn.pl,
czy np. Sądu Apelacyjnego w Lublinie: www.lublin.sa.gov.pl) i omawiane
w literaturze fachowej. W odniesieniu do kodeksu karnego wykonawczego
na szczególną uwagę zasługują przeglądy orzecznictwa pióra S. Lelentala 17 .
Warto także pamiętać o ogólnym zbiorze orzeczeń sądów apelacyjnych S. Zabłockiego
i P. Wypycha, gdzie uwzględniono również orzeczenia dotyczące
przepisów kodeksu karnego wykonawczego 18 .
Problematyce związanej z kodeksem karnym wykonawczym poświęcono
sporo publikacji w czasopismach prawniczych (głównie w „Przeglądzie
Więziennictwa Polskiego”, ale także w: „Palestrze”, „Prokuraturze i Prawie”,
„Państwie i Prawie”, „Czasopiśmie Prawa Karnego i Nauk Penalnych”). Ukazało
się też w tej dziedzinie także kilka interesujących książek 19 . Na szczególne
15 Z. Hołda, K. Postulski, Kodeks karny wykonawczy. Komentarz, Gdańsk 2005, wyd. 2; wyd. 1 — 1998;
S. Lelental, Kodeks karny wykonawczy. Komentarz, Warszawa 2001, wyd. 2; 1999, wyd. 1; S. Pawela,
Kodeks karny wykonawczy. Praktyczny komentarz, Warszawa 1999; T. Szymanowski, Z. Świda, Kodeks
karny wykonawczy. Komentarz, Warszawa 1998.
16 S. Pawela, Kodeks…
17 S. Lelental, Przegląd orzecznictwa Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych w dziedzinie prawa karnego
wykonawczego (za lata 1998–1999), Przegląd Więziennictwa Polskiego 2000, nr 26; S. Lelental, Przegląd
orzecznictwa Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych w dziedzinie prawa karnego wykonawczego (za lata
2000–2002), Przegląd Więziennictwa Polskiego 2003, nr 38–39; S. Lelental, Przegląd orzecznictwa Sądu
Najwyższego i Sądów Apelacyjnych w dziedzinie prawa karnego wykonawczego (za lata 2003–2004), Przegląd
Więziennictwa Polskiego 2005, s. 47–48.
18 S. Zabłocki, P. Wypych, Orzecznictwo sądów apelacyjnych w sprawach karnych, Warszawa 2002.
19 Np. G.B. Szczygieł, Społeczna readaptacja skazanych w polskim systemie penitencjarnym, Białystok 2002;
T. Bulenda, R. Musidłowski (red.), System penitencjarny i postpenitencjarny w Polsce, Warszawa 2003;
komentarze
do k.k.w.
przeglądy
orzecznictwa
czasopisma
prawnicze

odnotowanie zasługuje monotematyczny zeszyt Biuletynu RPO — Materiały,
poświęcony wybranym instytucjom kodeksu karnego wykonawczego w praktyce
penitencjarnej 20 . Trzeba również wspomnieć w tym miejscu o badaniach
T. Szymanowskiego poświęconych stosowaniu w praktyce przepisów kodeksu
karnego wykonawczego 21 .
Po wejściu w życie nowego kodeksu karnego wykonawczego, czyli po
roku 1998, ukazały się dwa podręczniki do prawa karnego wykonawczego 22 .
W znacznym zakresie instytucjom kodeksu karnego wykonawczego poświęcony
jest podręcznik B. Stańdo–Kaweckiej z zakresu prawnych podstaw
resocjalizacji 23 .
Mówiąc o literaturze z zakresu prawa karnego wykonawczego wypada
zauważyć, iż wiele jego instytucji znajduje unormowanie w kodeksie karnym
(jak np. warunkowe przedterminowe zwolnienie, art. 77 i n.) i tym samym
interesuje doktrynę prawa karnego materialnego. Dlatego trzeba pamiętać
choćby o podręcznikach z dziedziny prawa karnego i o komentarzach do
kodeksu karnego.
L. Bogunia (red.), Probacja w systemie prawa karnego wykonawczego, Wrocław 1998; L. Bogunia (red.),
Nowa kodyfikacja prawa karnego, Wrocław, tomy od I (1998) do XIX (2006); A. Szymanowska, Więzienie
i co dalej, Warszawa 2003.
20 Biuletyn RPO — Materiały 2000, nr 42.
21 T. Szymanowski, Polityka karna i penitencjarna w Polsce w okresie przemian prawa karnego (podstawowe
problemy w świetle danych empirycznych), Warszawa 2004.
22 Z. Hołda, Prawo karne wykonawcze, Kraków 1998; S. Pawela, Prawo karne wykonawcze. Zarys wykładu,
Zakamycze 2003.
23 B. Stańdo–Kawecka, Prawne podstawy resocjalizacji, Zakamycze 2000.

Rozdział 2
kary i inne środki penaLne
. . zagadnienia ogólne
Ogólne zagadnienia dotyczące kar i innych środków penalnych są przedmiotem
wykładu prawa karnego materialnego. Wymagają one wszechstronnego
naświetlenia z punktu widzenia nauki prawa karnego, a także filozofii,
kryminologii, nauki polityki kryminalnej. W tym miejscu są one przypomniane
bardzo skrótowo. Szerzej na ten temat traktują podręczniki z zakresu prawa
karnego 24 . W sposób bardzo ciekawy, także dla studenta prawa, problematyka
ta jest omówiona w podręczniku z zakresu prawnych podstaw resocjalizacji 25 .
Warto też polecić inne opracowania, które omawiają ogólnie problematykę
kary 26 , co jest przedmiotem wielu publikacji obcojęzycznych. Kilka z nich ukazało
się już po polsku i są łatwo dostępne; do ich lektury warto zachęcić 27 .
Kary i inne środki penalne można nazwać ogólnie środkami reakcji
państwa na czyn zabroniony. We współczesnym prawie ich katalog jest dosyć
bogaty. Obejmuje przy tym środki o różnej naturze. Podstawowe znaczenie
wśród nich mają kary, czyli środki zawierające element społecznego potępienia.
Należy przy tym zaznaczyć, że ustawodawca może używać nazwy
„kara” w węższym znaczeniu; wówczas niektóre środki, zawierające element
społecznego potępienia, zostają określone inną nazwą (np. środki karne).
Rozważania na temat natury i celów kary, a także innych kategorii środków
penalnych prowadzi się od dawna. Formułuje się rozmaite teorie kary, które
można podzielić na tzw. absolutne (bezwzględne, retrybutywne), utylitarne
(względne, prospektywne) oraz mieszane teorie kary. Według teorii absolutnych
kara jest odpłatą za wyrządzone zło, jest więc skierowana w przeszłość i nie
24 Zob. np. K. Buchała, A. Zoll, Polskie prawo karne, Warszawa 1995, s. 345 i n.; M. Cieślak, Polskie prawo
karne. Zarys systemowego ujęcia, Warszawa 1994, s. 420 i n.; L. Gardocki, Prawo karne, Warszawa 2003,
s. 152 i n.; A. Marek, Prawo karne, Warszawa 2006, s. 235 i n.
25 B. Stańdo–Kawecka, Prawne..., s. 15 i n.
26 Np. M. Porowski, A. Rzepliński, Uwięzienie a wartości, Studia Prawnicze 1987, nr 3; M. Porowski,
Kamień i chleb (studium z dziedziny polityki penitencjarnej), Warszawa 1993; M. Szewczyk, Kara pracy na
cele społeczne na tle rozważań o przestępstwie i karze. Studium prawnoporównawcze, Kraków 1996.
27 Zob. przede wszystkim N. Christie, Granice cierpienia, Warszawa 1991; M. Foucault, Nadzorować i karać.
Narodziny więzienia, Warszawa 1993.
pojęcie kary
w ujęciu
teoretycznym
teoria kary