Rehabilitacja zawodowych zaburzeń głosu

54
Rehabilitacja zawodowych zaburzeń głosu
Stosowane zgodnie z przeznaczeniem i wprowadzone wcześnie umożliwiają ustąpienie
dolegliwości i zmian chorobowych charakterystycznych dla nadmiernie przeciążonego
narządu głosu. W przypadku wystąpienia zaburzeń głosu konieczna jest
w pierwszej kolejności wizyta u specjalisty foniatry/laryngologa wykwalifikowanego
w tej dziedzinie. Porada lekarska istotna jest zwłaszcza gdy pojawią się wymienione
takie objawy chorobowe jak: okresowa lub stała chrypka, załamywanie się głosu,
zmęczenie głosowe po dłuższym mówieniu, zmiana barwy głosu, okresowy bezgłos,
zmiana wysokości głosu, trudności i męczliwość podczas mówienia głosem wysokim
i niskim, uczucie suchości w gardle, krtani, uczucie drapania, zalegania i dyskomfortu
w gardle i krtani, kaszel, mowa nosowa, zmniejszenie drożności nosa.
3.2. Elementy psychoterapii w leczeniu zaburzeń głosu
Wspomagająca rola wiedzy psychologicznej w rozwoju i leczeniu zaburzeń głosu
na podłożu zawodowym polega na właściwym zrozumieniu działających stresorów,
odkryciu psychicznych zakłóceń mających wpływ na narząd głosu i jego okolice,
w tym rozpoznanie ewentualnych wczesnych doświadczeń traumatycznych, a jeżeli
zaistnieje taka potrzeba – rozważenie decyzji o podjęciu psychoterapii.
Podstawą wielu problemów psychologicznych jest odcięcie świadomości człowieka
od jego ciała i tego, co ono ze sobą niesie – czyli uczuć. Izolacja ciała od psychiki jest
krytycznym mechanizmem nerwicy (zaburzeń lękowych). Jak to się dzieje, że nieuświadomione
i/lub wyparte przeżycie, emocje, uczucia mogą zaowocować przewlekłym
napięciem w jakiejś części ciała i w konsekwencji uruchomić zaburzenia na
tle somatycznym, zwłaszcza gdy istnieje konstytucjonalna podatność?
Zapraszam do prostego eksperymentu pozwalającego nie tylko lepiej uświadomić
sobie, ale również poczuć związek ciała z psychiką i przez to lepiej zrozumieć istotę
ewentualnych dolegliwości na tle psychosomatycznym.
Zacznijmy sobie wyobrażać, że bardzo mocno chcemy być teraz gdzie indziej, ale ktoś
zmusza nas do pozostania tu, gdzie jesteśmy. Zamknijmy oczy i róbmy to przez około
minutę. A teraz skupmy się na sobie. Czy czujemy gdzieś napięcie? Zastanówmy się,
gdzie zlokalizowało się w ciele uczucie towarzyszące tej fantazji? Niektórzy czują je
w ramionach, piersiach, nogach, a niektórzy w szczękach, gardle, całej twarzy, szyi lub
karku. Mięsień napina się, gdy występuje konflikt, gdy jednocześnie chcemy coś zrobić
i się od tego powstrzymujemy. Rodzajem konfliktu, który powoduje szczególnie silne
i stałe napięcie jest powstrzymywanie uczuć. Gdy nie chce się wyrazić jakiegoś uczucia
lub przeżyć go, trzeba zablokować mięsień związany z jego ekspresją. Dzieje się to poprzez
zwiększenie napięcia mięśniowego. Wszyscy wiemy, jak zaciska się usta, żeby nie
parsknąć śmiechem lub ściska gardło i brodę, żeby nie płakać. Ponieważ ważną częścią
przeżywania uczucia są sygnały od mięśni biorących udział w jego wyrażaniu, napięcie
mięśni jest fizjologicznym odpowiednikiem wypierania odczuć na poziomie psychiki.
Wyparta myśl czy uczucie manifestuje się jako przewlekłe, niemożliwe do rozluźnienia
napięcie mięśniowe.