W bazie Ghazni żołnierze GROM o anonimowość ... - Polska Zbrojna

protokół
dyplomatyczny
58 POLSKA ZBROJNA NR 4 | 22 StycZNiA 2012
protokół dyplomatyczny
protokół dyplomatyczny
Andrzej
jonAs
Sztafeta
Z tego kryzysu Unia wyłoni się w innej postaci.
Sztafeta to rodzaj konkurencji
sportowej. Polega na przekazywaniu
sobie przez kolejnych
biegaczy jakiegoś przedmiotu,
który należy bez uszczerbku
przenieść od startu do mety. Założenie klasyczne
jest takie, że zawodnicy biegną wyznaczoną
trasą, stosując się do ustalonych
reguł. Co się jednak stanie, gdy zmieniać
się będzie i trasa, i sposób przemieszczania
się, a meta nie zostanie określona? Czy nadal
będziemy mówić o sztafecie?
Dania uroczyście przejęła od Polski prezydencję
w Unii Europejskiej. Przez najbliższe
sześć miesięcy to na niej będzie
spoczywać obowiązek „popychania”
spraw Wspólnoty. Kierunek mógłby wydawać
się oczywisty, gdyby sama Unia nie
przybierała kształtu wielkiego znaku zapytania.
Gdy pół roku temu Warszawa przejmowała
sztafetową pałeczkę od Budapesztu,
sytuacja była nieco bardziej klarowna niż
obecnie. Przekonanie, że wspólnotowość
może być cementem dla rysujących się ścian Wspólnoty, było udziałem
dostatecznie wielu państw członkowskich. Polską prounijność
traktowano jako wartość. Być może jest tak i dzisiaj, żeby jednak zachować
taką postawę, potrzeba znacznie więcej optymizmu. Dziś nawet
optymiści mają skwaszone miny.
Mamy za sobą trudne miesiące, gdy nie zdołano podjąć żadnych decyzji.
Doszło do setki spotkań na najwyższych szczeblach. Każde
z nich okrzykiwano spotkaniem ostatniej szansy i każde okazywało się
przygotowaniem do następnego. Mieliśmy do czynienia jakby z niekończącym
się ciągiem przedsionków, z których żaden nie prowadził do
salonu. Najtęższe głowy miały różne zdania. Niektórzy twierdzili, że sy-
tuacja jest trudna do zdefiniowania, a przecież nie można zaordynować terapii
przed postawieniem diagnozy. Inni byli zdania, że jasne jest, co się
dzieje, ale nie wiadomo, co robić. Karierę zrobił bon mot mocnego człowieka
Europy, premiera Luksemburga, pana Junckera, który mawia, że
wiadomo, co zrobić, ale nie wiadomo, jak potem wygrać wybory. Jedni zastanawiali
się nad tym, skąd wziąć pieniądze, inni, jak pohamować apetyty.
Nieskrywany egoizm splótł się z hasłami solidarności.
W środowisku tradycyjnie skłonnym do stawiania zasadniczych pytań
padły te prawdziwie fundamentalne – o to, czy można wypaść ze strefy
euro, czy strefę euro można zlikwidować, czy oznaczać to będzie koniec
Unii. Poczyniono nawet stosowne obliczenia, aby poznać koszty. Pojawili
się też wróżbici dobrze wiedzący, że sławę daje jedynie wieszczenie
apokalipsy. Osiągnięto też pewne postępy w kierunku rozwiązania piętrzących
się problemów, wszelako bez uzyskania pewności, że nie prowadzą
ku jeszcze większym.
Wśród niewielu oczywistości, o których można dziś mówić, na miejscu
pierwszym umieściłbym taki oto banał: Unia nie będzie już taka jak kiedyś.
Przeszła w swej historii wiele burz i pokonała różne zakręty, ale z tego
kryzysu wyłoni się w innej postaci. Albo, jak zarysował to w swoim
sławnym berlińskim przemówieniu minister Radosław Sikorski, zdecydowanie
bardziej zintegrowana, albo w formie stanowiącej wypadkową
unii fiskalnej i dotychczasowych instytucji Unii Europejskiej. A może
jeszcze innej, całkiem dziś enigmatycznej.
Wyznaczniki pozostają rzecz jasna niezmienne.
Nie można zmienić ludzkiej natury,
polityki, nie da się uniknąć egoistycznego myślenia.
Nie zniknie konkurencja i globalizm
ani wolność, demokracja i prawa człowieka.
Pałeczkę przejmują Duńczycy. Myślę, że
wciąż można mówić o sztafecie. Mają być
trzy osie tej prezydencji: unia fiskalna, budżet
i ekologia. Sądzę, że trzeba pamiętać
także o osi czwartej, która może stać się
pierwszą – prezydenckich wyborach we
Francji.
n