W bazie Ghazni żołnierze GROM o anonimowość ... - Polska Zbrojna

opowieści starego poligonu
Było tak w czasach,
gdy
w Polsce brakowałowszystkiego,
a za dobra luksusowe
uważane były mięsa
i wędliny. Ówcześni
zwierzchnicy armii podjęli
próbę zaradzenia „przejścio-
wym problemom” z zaopa-
trzeniem, które trwały latami.
Rozwiązaniem były wojskowe
gospodarstwa, w których
między innymi prowadzono
tucz trzody chlewnej.
Do jednego z nich trafił na początku
lat osiemdziesiątych
pewien młody żołnierz. Skierowanie
do takiej służby potrak
tował, jak wielu innych, jak
upokorzenie. Żołnierzom trudno było przyznać
się przed krewnymi, kolegami czy dziewczynami,
że ich etatową bronią są widły.
Gdy minęła pierwsza irytacja, zaczął dostrzegać
pewne zalety tego miejsca. Zabudowania
znajdowały się niedaleko wioski. Szybko
zauważył, że może sobie pozwolić na pewien
luz. Dowodzący chorąży nie tylko przymykał
oko na wyskoki żołnierzy do znajdującego się
w osadzie sklepu, lecz także czasami sam ich
tam posyłał. Nie ma co ukrywać, że głównym
nabywanym towarem był alkohol. Zwykle ten
najtańszy, bo ówczesny żołd żołnierza służby
zasadniczej nie pozwalał na szaleństwa.
Przemierzający osadę w drodze do sklepiku
wojskowi mogli nawiązywać kontakty
z mieszkańcami, a zwłaszcza ich piękniejszą
częścią. Chorąży wymagał od korzystających
z tej swobody podwładnych bezwzględnie tylko
jednego – aby nie prowokowali jakichkol-
46 POLSKA ZBROJNA NR 4 | 22 StycZNiA 2012
Tadeusz Wróbel
Dziwna rzeczywistość powodowała, że wielu
ludzi działało na granicy prawa.
Świński biznes
wiek zdarzeń, które mogłyby spowodować, że
jednostką zaczęliby się nadmiernie interesować
przełożeni. Miał za sobą wiele lat służby,
wiedział, że w wojsku niepotrzebne ściągnięcie
na siebie uwagi prowadzi często do kłopotów.
Podlegli żołnierze, słuchając opowieści
kolegów, którzy trafili do linii, bardzo szybko
zaczynali doceniać swój cichy zakątek.
Nasz bohater poznał córkę jednego z miejscowych
gospodarzy. Niebawem przedstawiła
go rodzicom i od tej chwili zaczął bywać często
w ich domu. Po pewnym czasie ojciec
dziewczyny zapytał żołnierza, czy nie dałoby
się załatwić trochę paszy dla zwierząt, bo
w magazynach GS wieje pustką. Ten odparł,
że zorientuje się, czy będzie taka możliwość.
Po powrocie do gospodarstwa wziął na bok
jednego ze starszych kolegów i wyjawił,
w czym rzecz. Ów odparł, że można będzie
uszczknąć z magazynu kilka worków. Szere-
Starych i młodych wiarusów poligonowych prosimy o nadsyłanie wspomnień
gowcy zaplanowali transport
paszy w niedzielę. Gospo-
darz o
umówionej porze za-
brał worki, a w rewanżu za
prosił żołnierzy na obiad. obiad.
Skorzystali z zaprosze
nia następnej niedzieli.
W trakcie rozmowy narze-
kano na niedostępność to
warów. Gospodarz wes
tchnął, że wieprzki małe,
a święta blisko. Wtedy
ów starszy żołnierz za
proponował, że skoro
nikt nie zauważył znik
nięcia kilku worków
z
paszą, to może spró-
bować podmiany pod
tuczonych wieprzów.
Jak się umówili, tak uczynili.
Nie docenili jednak swego dowódcy. Kilka
dni później chorąży wezwał ich do swego biura
i w krótkich żołnierskich słowach udzielił
im reprymendy. Zażądał, aby skontaktowali
go z gospodarzem. Po kilkunastu dniach znowu
trafili przed oblicze chorążego. Ten w zaciszu
swego biura wyjawił obu zaskoczonym
szeregowcom, że dogadał się z ich znajomym.
Obaj uzgodnili, że dokonają podobnej podmiany
zwierząt na szerszą skalę. Żołnierz
wspomina, że w niedzielę, kiedy miała się ona
odbyć, w gospodarstwie pozostał tylko z kolegą.
Pozostali dostali przepustki.
W trakcie jego służby takich przekrętów było
kilka. Gdy odchodził z wojska, zapytał chorążego,
czy nie boi się, że ktoś to zauważy.
Ten spojrzał na szeregowca z wyrzutem i odparł:
„Myślałem, że nauczyłeś się przez te
dwa lata chociaż jednej rzeczy – w wojsku liczy
się sztuka”.