??? - hol.gr

βιβλίου ή την παραγωγή ενός εκπαιδευτικού σίριαλ που να δρόσιζε την τηλεοπτική έρηµο; Με το να
έχουν κλείσει την καρδιά τους στις ανάγκες των συνανθρώπων τους, κατέθεσαν το “θησαυρό” τους
στους πιο επιτήδειους µεγαλοκερδοσκόπους της αγοράς, και τώρα κλαίνε κι αυτοί τη µοίρα τους µαζί
µε τους χαµένους µικροεπενδυτές. Να λοιπόν το σκληρό δίδαγµα που έδωσε η ίδια η ζωή στους
άπληστους: «Μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης όπου τα χρηµατιστήρια αφανίζουσι»!
Ας δούµε, όµως, πώς µπορούµε όλοι εµείς οι “µικροί” και “ανώνυµοι” να ξεπεράσουµε
τώρα τη δική µας τραγωδία. Με νηφάλια και αντικειµενική αξιολόγηση του Χρηµατιστηρίου Αξιών
Αθηνών µέσα από τα στοιχεία που παρατέθηκαν στο βιβλίο τούτο, συµπεραίνουµε πως η Σοφοκλέους
είναι µια σύγχρονη οικονοµική ζούγκλα όπου αδίστακτοι κερδοσκόποι επιδίδονται στο να
υπεξαιρούν νοµοτύπως τα χρήµατα των έντιµων επενδυτών, τζογάροντας αέρα κοπανιστό. Είναι
ιδανικός τόπος άγρας θηραµάτων για τους ισχυρούς “παίκτες” µα “Κρανίου Τόπος”, κοιλάδα θρήνων,
κλαυθµών και οδυρµών για τους ανυποψίαστους έντιµους επενδυτές. Το γεγονός, βέβαια, πως κάποιοι
– ελάχιστοι – µικροί βγαίνουν κατά σύµπτωση κερδισµένοι ή το ότι υπάρχουν κι αλλού τέτοιες
ζούγκλες δεν την εξαγνίζει.
Όταν, πριν τρία χρόνια, άρχισα να συγκεντρώνω υλικό για τη συγγραφή του βιβλίου τούτου,
απευθύνθηκα σε δυο τρεις γνωστούς µου ζητώντας συνεργασία για τη συλλογή στοιχείων. Όµως οι
“πόρτες” τους ήταν κλειστές. Σ’ έναν απ’ αυτούς τα είπα έξω απ’ τα δόντια: «Καλά να πάθουµε», του
είπα. «Αφού τα δεχόµαστε όλα παθητικά και δεν αντιδρούµε, είναι φυσικό κάποιοι αδίστακτοι να µας
κατακλέβουν». Η απάντηση του φίλου προς στιγµή µε προβληµάτισε: «Τι να κάνουµε;», µου είπε,
«Χάσαµε τα λεφτά µας, να χάσουµε και τη ζωή µας;»
Βέβαια, µεταξύ της πλήρους αδράνειας και του να χάσουµε τη ζωή µας, υπάρχει µεγάλη
απόσταση. ∆εν χρειάζεται να πιάσουµε τα άκρα. Και φυσικά δεν πρέπει ν’ αφήσουµε εκείνους που
µας έκλεψαν το βιος µας να µας κλέψουν και το χαµόγελο, την πηγή της ζωής. Μπορούµε όµως και
πρέπει να µεταλλάξουµε τον πόνο µας σε ιερό θυµό κατά της διαφθοράς που έχει διαπεράσει κάθε
χώρο και κάθε θεσµό στον τόπο µας. Κι αυτός ο θυµός πρέπει να γίνει ενέργεια που θα µεταφραστεί
σε διαµαρτυρία, σε αντίδραση, σε δράση. Πρέπει να βρούµε τρόπους – ειρηνικούς πάντα – για να
αναγκάσουµε την οικονοµική ολιγαρχία να µας υπολογίζει, να µας σέβεται, να µας επιστρέψει τα
κλοπιµαία.
Ας µην καταναλώνουµε, π.χ., όλη τη σαβούρα που µας προσφέρουν. Ας µην ξαναγοράζουµε
τις µετοχές των απαξιωµένων τους εταιρειών, ώστε να υποχρεωθούν κάποτε οι µεγαλοµέτοχοι που
µας καταλήστεψαν να τις ξαναγοράσουν οι ίδιοι. Κυρίως όµως, πρέπει να τοποθετήσουµε τα
πράγµατα στη σωστή τους διάσταση. Και είναι χρήσιµο “ηρεµιστικό” να θυµόµαστε ότι ο υλικός
πλούτος δεν µπόρεσε ποτέ να χορτάσει τις εσωτερικές πνευµατικές ανάγκες του ανθρώπου. Το χρήµα,
η υπερκατανάλωση, η πολυτέλεια δεν µπόρεσαν ποτέ να ντύσουν τη γύµνια της ψυχής που διψάει και
πεινάει για πνευµατικές αξίες. Τα υλικά “αγαθά”, µπορεί να προσφέρουν κάποια άνεση, δεν µπόρεσαν
όµως ποτέ να ζεστάνουν το µοναχικό και αλλοτριωµένο άνθρωπο, ούτε να τον απαλλάξουν από τις
ασθένειες και το άγχος… Και βέβαια, ας µην ξεχνάµε πως η απληστία είναι σαράκι που κατατρώγει
τα σωθικά του άπληστου.
Θα µου πείτε, δίνω παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του;
Την αλήθεια λέω, αλήθεια που όλοι γνωρίζουµε, µα που την ξεχνάµε, καταπιεζόµενοι µέσα
στην κόλαση της υλιστικής υποκουλτούρας µας. Βλέπετε, οι ανθρώπινες αρχές κι αξίες
επισκιάστηκαν από τότε που ταυτίστηκε η έννοια της προόδου µε την αύξηση της παραγωγής και της
κατανάλωσης, µε την ικανοποίηση των ενστίκτων και των αισθήσεων. Έτσι, αντί ο υλικός πλούτος να
γίνει ευλογία για την ανθρωπότητα, έγινε κατάρα γι αυτήν… Αντί να γίνει χρήσιµο εργαλείο για την
ανακούφιση της στέρησης και της δυστυχίας, έγινε ένας βλοσυρός και αιµοβόρος δυνάστης που
καθηµερινά τη σπρώχνει στη βία και την εξαθλίωση. Ο ανελέητος ανταγωνισµός, βασισµένος πάνω
στο σύνθηµα “κερδίζω-χάνεις”, έχει µετατρέψει τις ανθρώπινες κοινωνίες σε ζούγκλες, όπου το
µεγάλο θηρίο τρώει το µικρό, όπου το πάθος της νίκης επί του “αντιπάλου” έχει καταντήσει σαράκι
που κατατρώγει τον κοινωνικό ιστό, φαρµάκι που δηλητηριάζει τις ανθρώπινες σχέσεις και
διαφθείρει τον ψυχισµό των ανθρώπων, πλούσιων και φτωχών.
Τι µέλλον µπορεί να περιµένει κανείς για τούτο τον πλανήτη, αν δεν υπάρξει µια ειρηνική
επανάσταση συνειδήσεων, και µάλιστα γρήγορα; Ας αναρωτηθούν πρώτοι εκείνοι που διαφεντεύουν
τον κόσµο της αδικίας, συσσωρεύοντας πακτωλούς κλεµµένου χρήµατος για τα παιδιά, τα εγγόνια
265